Vandaag hebben wij een prachtige uitstap gemaakt naar Zeeuws-Vlaanderen. Wij begonnen onze trip in Middelburg, een pitoresk stadje maar bruisend van leven. Wij slenterden er langs de antiekmarkt en kochten er een mooie kruidkoekdoos en 10 kleine wijnglazen. Die laatsten waren een mooie aanvulling op ons glasservies dat wij indertijd erfden van Jan's ouders en dat wij gelukkig nog af en toe kunnen aanvullen op zulke markten. Het weer was prachtig dus deden wij meteen een mooi terrasje op de markt waar wij lekkere koffie en huisgebakken appeltaart verorberden. Onze zoon Mirco koos voor Italiaanse koffie (dacht daarmee een cappucino te zullen krijgen maar kreeg integendeel een koffie met amaretto en room) Een lekkere ontdekking voor hem ! Daarna reden wij verder naar Veere. Zo mogelijk een nog mooier authentiek stadje maar met een rijke geschiedenis. Het was ooit de grootste haven waar de wol werd verhandeld uit Engeland. Daarvan zie je nog de restanten in een schattig winkeltje met een variatie van schaapjes in allerlei vormen. Vele prachtige jachten liggen aangemeerd in de haven aan het Veerse Meer. Enkele houten schepen trokken meteen de aandacht van onze Mirco. Zo'n voorbeeld van artistiek vakmanschap kan hem altijd boeien. Ook de sluis die ervoor zorgt dat de pleziervaartuigen vlot kunnen doorvaren ook al is er een verschil in waterniveau vond hij heel interessant. Wat ik vooral prachtig vind in zulke stadjes zijn de prachtige huisjes met schitterende tuinen. Ik was zelfs een beetje jaloers op de mooie stokrozen die al bijna in bloei stonden terwijl zij in mijn tuin nog maar net aan hun tweede rozet bladeren toe zijn. Wij hebben ons daarna geinstalleerd op een bank aan de rand van het Veerse Meer en lekker gepicknicked. Wij hadden lekkere prokorn broodjes bij, koffiekoeken en fruit. En water en koffie als drank. Daarna hebben wij nog even van het zonnetje genoten. In de namiddag zijn wij tenslotte langs Goes teruggekeerd. Ook erg mooi maar omdat er een activiteit doorging voor de jeugd erg lawaaiierig. Het stadhuis en de winkelstraten waren wel leuk. Wij hebben heel wat leuke dingen gekocht zoals een T-shirt voor onze oudste zoon Jonathan met de toepasselijke tekst - Ik ben geslaagd en wil voortaan serieus genomen worden - hopelijk kunnen wij die binnen twee weken bij zijn diploma-uitrekening overhandigen. Voor onze Mirco kochten wij een Rasta-muts, een Eastpak zakje voor zijn GSM en een hanger en armband. Wij kochten ook nog enkele pakketten met Taco's shells want die zijn in Nederland heel wat goedkoper dan in Vlaanderen. In dezelfde winkel kochten wij vormpjes om eieren in de pan te bakken in de vorm van een hartje, bloem of bootje. Op onze terugweg gaf Jan wel aan dat zijn shoppinguren voor dit jaar waren opgebruikt. Shoppen is nu eenmaal niet aan hem besteed tenzij wanneer hij kan uitwijken naar een computershop of boekenwinkel. Waarom ik vandaag van deze dag heb genoten is het feit dat onze Mirco zo graag is meegegaan vandaag. Wat een verschil met vorig jaar toen wij zoveel problemen met hem hadden. Hij was toen nog in een observatiecentrum en wou ons zelfs niet meer op bezoek. Gelukkig behoort die akelige periode tot het definitieve verleden.
Omdat het waarschijnlijk de laatste verjaardag zal zijn die onze Jonathan in ons gezin zal vieren (hij hoopt binnenkort met zijn Thalia te kunnen gaan samenwonen) is deze verjaardag toch iets speciaals. Ik stuurde hem een extra large verjaardagskaart die je tot een poster kunt uitvouwen. Ook de oma en de tantes hadden zijn verjaardag niet vergeten. Ik vond een mooie tekst die ook echt van toepassing was :
We wensen je voor je verjaardag En natuurlijk voor al de andere dagen van het jaar, veel geluk en plezier in al wat je doet. Vlinders in de buik voor de liefde, inzet en doorzettingsvermogen voor werk. Ontspanning af en toe kan er ook nog wel bij, want als jij gelukkig en tevreden bent dan zijn wij het ook voor jou. Nog vele zinvolle jaren erbij gewenst.
Ik heb voor zijn verjaardag een boekje gekocht over Zonen.
Het bevat heel wat mooie teksten over moeders en hun zonen
Een zoon zal je gegarandeerd je hele leven verbazen, overdonderen, versteld doen staan verbijsteren Zeg met maar. Hij doet het.
Een kind komt je huis binnen en maakt twintig jaar lang zoveel lawaai dat het nauwelijks uit te houden is daarna vertrekt het en laat het huis zo stil achter dat je er bijna gek van wordt.
Vanaf het moment dat ik voor het eerst jouw felblauwe ogen en blonde haartjes zag heb ik je onvoorwaardelijk gewaardeerd en gerespecteerd en liefgehad Ik heb in de eerste helft van mijn leven fantastische avonturen beleefd, maar mijn grootste geschenk is de vriendschap en het vertrouwen tussen ons getweeën
Vandaag 20 mei viert onze Jonathan zijn 22ste verjaardag. Het lijkt wel of met elk jaar de tijd wat sneller vliegt. Ik kan me nog goed de dag herinneren dat wij hem voor de eerste keer mochten bewonderen. De dag ervoor was een sociaal assistent van het ziekenhuis bij ons nog langsgeweest om enkele papieren in te vullen. Wisten wij toen dat er al een kindje geboren was en dat het ziekenhuis vollop bezig was om de meeste geschikte pleegouders voor hem te zoeken ? Neen, natuurlijk niet want de man werkte erg professioneel zijn vragenlijst af. Toen ik op zaterdagmorgen aan het ontbijt die man opnieuw aan de lijn kreeg was ik niet eens verwonderd. Hij had immers mijn man niet gezien en wenste allicht ook aan hem nog enkele vragen te stellen. Maar het was prachtig nieuws dat hij voor ons had. Er was een jongentje geboren en tijdens de vergadering vrijdagmiddag was beslist dat hij aan ons zou toevertrouwd worden. Vermits wij vrijdagavond beiden op afzonderlijke activiteiten waren (dat gebeurt als je nog kinderloos bent !) en had hij op zaterdagmorgen opnieuw gebeld. Wij stonden eigenlijk klaar om naar de rommelmarkt in de Deurnestraat te vertrekken waar wij wat van onze spullen wilden verkopen. Onze schoonbroer Paul zou ons daarbij helpen. Dus snel een briefje geschreven voor Paul (het was nog voor het GSM tijdperk !) en snel naar de bewuste kliniek gereden. In het dorp gekomen bleek er nog een omleiding te zijn wegens de jaarlijkse kermis. Wij hadden een tof gesprek met de kinderarts en met de sociaal assistent en vrij snel mochten wij naar de pediatrie naar onze zoon kijken. Wij moesten wel aangepaste steriele kledij aan en wij werden verzocht niet aan de andere aanwezigen over de op hande zijnde adoptie te praten. Het was een heel ontroerend moment. Onze Jonathan lag nog onder de warmtelamp omdat hij wat te geel zag. Maar verder was het een flinke kerel met lichtblond haar en blauwe ogen. Hij was 48 cm groot en woog 3,040 kgh.Hij had een Apgar score van 9/10 behaald en had dus een prima start gemaakt. Nog wat onthutst van de talrijke emoties beseften wij dat wij alleen de schoonouders konden verwittigen want de ouders van Lut waren op daguitstap naar Engeland. De mama van Jan verwelkomde haar 14de kleinkind met veel vreugde. Daarna gingen wij langs Jan's zus Lieve. Haar jongste zoon Gert wilden wij vragen om peter te worden en dat vond hij gewoon superfantastisch. De volgende morgen verrasten wij de ouders van Lut met een ontbijtmand in Boechout en vertelden hen het geweldige nieuws. Zo werden zij op twee maanden tijd voor de tweede keer dat jaar grootouders en na twee kleindochters mochten zij nu ook eindelijk een kleinzoon. De naam van Jonathan vonden zij erg mooi. Daarna natuurlijk snel terug naar onze lieve schat in de kliniek. Wij hadden een grote ruiker bloemen mee voor het personeel en een grote zak jonathanappelen. Die werden uitgedeeld in plaats van suikerbonen. De volgende dagen hebben wij in no time alles geregeld voor de thuiskomst van onze lieveling. Wij stelden een adoptiekaartje op, wij legden een geboortelijst, wij kochten nog enkele bijkomende spullen (ik had als onthaalmoeder al heel wat babyspullen in huis) en een eerste speelgoedje voor onze Jonathan. (een schommelpaardje van Duplo) De mama van Lut had al een mooie kinderwagen gekocht en die kwam meteen prima van pas om onze schat af te halen uit het ziekenhuis. Jan belde zondagavond naar zijn baas dat hij de volgende week niet kwam werken omdat hij papa was geworden. Dat zijn baas daar even enkele vragen bij had, kan je wel geloven... Intussen is dat nu al tweeentwintig jaar geleden. Jonathan kreeg er nog een pleegzus Salima en een adoptiebroer Mirco bij en zo vormen wij dus een heel gelukkig gezinnetje.
Vandaag de resultaten opgehaald van de MRI en met de huisarts besproken. Tot onze verwondering denkt die specialist dat tijdens een vorige operatie een stuk van de meniscus al is verwijderd. Ik kon mij met de beste wil van de wereld een dergelijke operatie niet herinneren dus heb ik toch maar even met ons mama gebeld of ik het soms vergeten was en/of het misschien kon gebeurd zijn als peuter/kleuter. Niet dus. Daaruit kan de arts alleen maar concluderen dat er een stukje van die bewuste meniscus gewoon verpulverd is en dat er daarom niets meer van teruggevonden wordt. Dat kan het gevolg zijn van een val en dat kon ik natuurlijk wel bevestigen. De afgelopen jaren ben ik jammer genoeg verschillende keren op mijn knieën gevallen door over een electrische draad te struikelen, door een ongelijke lift waardoor ik met mijn hiel bleef haperen, door plots te moeten remmen na een gevaarlijk maneuver met de fiets door onze jongste zoon. Je zou er bijna over verbaasd moeten zijn dat dat niet eerder tot complicaties had geleid. Conclusie is nu dat ik terugverwezen wordt naar de orthopedist. Waarschijnlijk moet er nu nog een CT scan van die knie genomen worden. Hopelijk kan hij intussen al iets doen aan de pijn door het vocht uit de knie te trekken en eventueel cortisone toe te dienen.
Vandaag zondag deelgenomen aan de eerste Fortengordel. Wij hadden ons ingeschreven voor de kortste afstand van 15 km die ons via een mooi parcours van Mortsel via Hove naar het Fort IV van Edegem bracht en terug. Wij kregen een mooie fietstas van de GVA en de provincie en een banaan, een drankje en een granenkoek. Halverwege konden wij even rusten op het terras van Fort IV. Daar was ook allerlei animatie voorzien zoals fietsen op rollen, go-kart circuit, een hindernisparcours met een bril (waardoor het lijkt dat je teveel gedronken hebt). Er waren ook verschillende standen van de fietsersbond en de actie Met belgerinkel naar de winkel. Ook de Simon Stevinstichting die mee ijvert voor het behoud van de Fortengordel stelde zich voor en gaf een beeld van hun toekomstvisie op de Brialmontgordel. Zulke organisatie kan natuurlijk alleen slagen met de deelname van een massaal aantal vrijwilligers. Zowel voor de fietsparking, de inschrijvingen, de bewegwijzering, de veilige oversteekplaatsen, de verzekering, de bevoorrading, de massage van pijnlijke spieren, de EHBO zijn er mensen nodig. En die blijken toch graag mee te werken. In totaal namen er 4200 deelnemers deel aan de verschillende fietstochten. Een mooi begin van wat van nu af aan een nieuwe traditie kan worden. De Gordel doorheen de randgemeenten van Brussel is toch ook kleinschalig begonnen en is nu uitgegroeid tot het grootste fietsevenement van het jaar.
Zaterdagavond was het weer zover. Alle europese landen hadden hun beste zanger, zangeres of groep geselecteerd om deel te nemen aan dit festival. Ik herinner mij toen ik als kind was dat naar die avond lang werd uitgekeken. Wij hadden nog niet zo'n groot aanbod van goede shows en zo'n internationaal gebeuren sprak toen nog echt tot de verbeelding. Elk land (hoewel zij nog met veel minder deelnemende landen waren)mocht stemmen en daardoor duurde de puntentelling vaak ellendig lang. Nu wensen en zoveel landen mee te doen dat er preselecties nodig zijn via twee halve finales. Dit jaar mocht Wallonie een kandidaat aanduiden en met Copycat hadden zij in ieder geval een opmerkelijke deelname gekozen. Op dinsdag waagden zij hun kans maar helaas, het mocht weer niet baten. Amper één puntje hadden alle landen over voor onze deelname. Maar ook donderdag tijdens de tweede halve finale slaagde Nederland met De Toppers erniet in om een plaatsje in de finale te veroveren. De finale op zaterdag boodt veel kwaliteit aan. De acts van Cirque de Soleil spreken nog altijd tot de verbeelding. Het liedje uit Noorwegen was al wekenland torenhoog favoriet bij de bookmakers en maakte die favorietenrol waar. Aleksander vormde met zijn Oekrainse roots en zijn leven in Noorwegen dan ook de ideale combinatie tussen oost en west. Hij was bovendien een uitstekend violist en had het nummer zelf geschreven en gecomponeerd. Maar ook de liedjes uit IJsland en Azerbeidjan waren zeker de moeite waard. Ik denk dat het een goede keuze was om de punten deels door het publiek en deels door een vakjury te laten toekennen. Uiteindelijk was iedereen het roerend eens over de winnaar die met kop en schouders boven de anderen uitstak. Ik denk dat het songfestival hiermee zijn tweede adem heeft gevonden. Sympathiek vond ik de spontane reactie van de winnaar naar de allereerste winnares van dit festival. Hij pakte de oude dame (zij is intussen een flukse tachtiger) op en maakte er een rondedansje mee. Uit alles liet hij blijken hoe blij hij was met zijn overwinning.
Ons vlaamse Hadice die voor Turkije uitkwam werd verdienstelijk vierde.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Vandaag zondag deelgenomen aan de eerste Fortengordel.
Zaterdagavond was het weer zover. Alle europese landen hadden hun beste zanger, zangeres of groep geselecteerd om deel te nemen aan dit festival.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .