Pas goed op jezelf en bekijk het leven door een roze bril
Ik ben een prachtig boek aan het lezen. "Pas goed op jezelf Wij hebben je nodig" van coach en trainer Horst Conen. Het geeft je heel wat tips om de dagelijkse stress, de verwachtingen van anderen en de druk die je jezelf oplegt, te counteren. Een voorbeeldje : Een Italiaanse graaf vertrok thuis altijd met een aantal bonen in zijn linkerbroekzak. Voor elke leuke positieve kleinigheid die hij overdag beleefde (een goed gesprek, spelende kinderen, een schaduwrijk terrasje, een lekker glas wijn) stak hij een boon in zijn rechterzak. 's avonds thuisgekomen telde hij het aantal bonen en herbeleefde de leuke momenten van de afgelopen dag. Zelfs toen hij maar één boon telde was zijn dag geslaagd en was het leven de moeite waard geweest. Nodeloos te vertellen dat die graaf een echte levensgenieter was.... Ik heb het vandaag al toegepast. In mijn linkerjaszak 10 blauwe knikkers en inderdaad je maakt heel wat leuke dingen mee overdag. Een schattige baby die op de rug van zijn mama ingeslapen was (hij zat in een draagdoek), de beiaard die speelt op de Groenplaats, mensen die genieten van een terrasje enz. Het is echt dé methode om je dag op een plezierige manier te beleven en af te sluiten.
Ik heb drie kinderen twee adoptiezonen en een pleegdochter. Mijn man en ik konden zelf geen kinderen krijgen en kozen dus voor een alternatieve weg omdat onze kinderwens groot was. Als eerste adopteerden wij onze Jonathan onmiddellijk na de geboorte. Hij bleef lange tijd ons enig kind maar ik was wel onthaalmoeder dus had hij speelkameraden genoeg. Toen hij vijf was kwam ons Salima als driejarige in ons gezin terecht via de Vreugdezaaiers. Alle schoolvakanties brengt zij bij ons door. Hoewel zij nabij Parijs woont spreekt zij inmiddels vlekkeloos nederlands. Onze jongste zoon Mirco adopteerden wij uit Roemenië toen hij 5,5 jaar oud was. Hij kende een moeilijke start want was zwaar ondervoed. Hij woog maar 12 kg en was 98 cm groot. Dat zijn waarden die je normaal verwacht voor een driejarige... Uit onderzoek in het ziekenhuis bleek dat hij nooit melk had gedronken Zij leiddden dat af uit het feit dat hij het enzym niet had in zijn maag om melk te verteren. Hij was bovendien chronisch verkouden en het virus had zich inmiddels op zijn heupen vastgezet zodat hij maar heel kleine afstanden kon stappen. Het eerste jaar reed hij dus meestal nog in onze buggy rond. Hij ondervond daarvan ook de voordelen. Wij gingen met het gezin naar de Efteling en hij ging probleemloos gratis binnen als minder dan 3 jarige..... Wij werden goede klant in het UZA waar dokter Chaikowsky hem na enkele ingrepen en de juiste medicatie helemaal kon genezen. Daarna ging zijn taalontwikkeling ook veel beter want zoals zij vermoedde hoorde hij niet goed omdat er voortdurend vocht achter zijn trommelvlies zat zodat hij taal hoorde als iemand die onder water is... Hij volgde twee kleuterklassen en werd dan verwezen naar een brugklas in de Regenboogschool in Lier. Hij beleefde daar een leuke anecdote. In de schoolbus die hem heel vroeg afhaalde, was hij ooit in slaap gevallen. De chauffeur die dit niet gemerkt had, had zijn car geparkeerd op de Ring in Lier. Kort na de middag werd Mirco wakker, bevrijdde zich uit de slotvastafgesloten bus en ging te voet langs de Ring (!) op zoek naar hulp. Een toevallige passant bracht hem naar de nabijgelegen kleuterschool. Daar was hij niet gekend dus werd de politie erbij gehaald. Mirco kon het juiste adres geven maar niet de plaatsnaam. Via het rijksregister kwamen de agenten bij mijn moeder uit.Zij kon mij contacteren en zo konden wij dus onze zoon afhalen in het politiebureau. De chauffeur van de bus kwam 's avonds langs met een grote teddybeer om zich te excuseren.... Het leuke gevolg hiervan was dat Mirco wel werd toegelaten tot type 8 hoewel een eerder IQ test te laag was uitgevallen. Later bleek dat die IQ test niet klopte omdat hij toen zelfs de vragen niet had begrepen.... Mirco volgde vijf jaar les in Emmaus en ging toen naar het VTI in Kontich waar hij beroepsonderwijs volgde Het eerste en tweede jaar verliepen probleemloos maar in het derde jaar kreeg hij problemen met draaibanken. Hij gaat nu in september terug naar de bovenbouw van Emmaus om er voor lasser te leren. Onze Jonathan volgde ASO maar kreeg al in het eerste jaar een B-attest. Hij schakelde toen over naar handel maar achteraf denk ik dat hij daar nooit bewust voor heeft gekozen. Hij dubbelde het vierde jaar, mislukte opnieuw in het vijfde jaar, ging naar een andere school maar dat werd evenmin een succes. Wij stelden hem voor om een sabatjaar te nemen om alles eens op een rijtje te zetten. Hij vond werk als magazijnier bij Gamma en denkt er nu over om in september voor chemieoperator te gaan studeren. Hij studeert dan twee dagen en werkt er drie. Als hij na 10 maanden slaagt, krijgt hij een contract van onbepaalde duur. Duimen dus maar dat dit gaat lukken ! Ons Salima studeert voor secretaresse en heeft naast Nederlands, ook voor Duits gekozen. Wij hebben haar al lachend voorgesteld om daarna te solliciteren bij Disneyland Parijs waar zij vlak bij woont.... Zoals je ziet, drie kinderen bron van zorg en vreugde maar ik zou zij voor geen goud meer willen missen.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .