Vandaag 20 mei viert onze Jonathan zijn 22ste verjaardag. Het lijkt wel of met elk jaar de tijd wat sneller vliegt.
Ik kan me nog goed de dag herinneren dat wij hem voor de eerste keer mochten bewonderen.
De dag ervoor was een sociaal assistent van het ziekenhuis bij ons nog langsgeweest om enkele papieren in te vullen. Wisten wij toen dat er al een kindje geboren was en dat het ziekenhuis vollop bezig was om de meeste geschikte pleegouders voor hem te zoeken ? Neen, natuurlijk niet want de man werkte erg professioneel zijn vragenlijst af.
Toen ik op zaterdagmorgen aan het ontbijt die man opnieuw aan de lijn kreeg was ik niet eens verwonderd. Hij had immers mijn man niet gezien en wenste allicht ook aan hem nog enkele vragen te stellen.
Maar het was prachtig nieuws dat hij voor ons had. Er was een jongentje geboren en tijdens de vergadering vrijdagmiddag was beslist dat hij aan ons zou toevertrouwd worden. Vermits wij vrijdagavond beiden op afzonderlijke activiteiten waren (dat gebeurt als je nog kinderloos bent !) en had hij op zaterdagmorgen opnieuw gebeld.
Wij stonden eigenlijk klaar om naar de rommelmarkt in de Deurnestraat te vertrekken waar wij wat van onze spullen wilden verkopen. Onze schoonbroer Paul zou ons daarbij helpen.
Dus snel een briefje geschreven voor Paul (het was nog voor het GSM tijdperk !) en snel naar de bewuste kliniek gereden. In het dorp gekomen bleek er nog een omleiding te zijn wegens de jaarlijkse kermis.
Wij hadden een tof gesprek met de kinderarts en met de sociaal assistent en vrij snel mochten wij naar de pediatrie naar onze zoon kijken. Wij moesten wel aangepaste steriele kledij aan en wij werden verzocht niet aan de andere aanwezigen over de op hande zijnde adoptie te praten.
Het was een heel ontroerend moment. Onze Jonathan lag nog onder de warmtelamp omdat hij wat te geel zag. Maar verder was het een flinke kerel met lichtblond haar en blauwe ogen. Hij was 48 cm groot en woog 3,040 kgh.Hij had een Apgar score van 9/10 behaald  en had dus een prima start gemaakt.
Nog wat onthutst van de talrijke emoties beseften wij dat wij alleen de schoonouders konden verwittigen want de ouders van Lut waren op daguitstap naar Engeland. De mama van Jan verwelkomde haar 14de kleinkind met veel vreugde. Daarna gingen wij langs Jan's zus Lieve. Haar jongste zoon Gert wilden wij vragen om peter te worden en dat vond hij gewoon superfantastisch.
De volgende morgen verrasten wij de ouders van Lut met een ontbijtmand in Boechout en vertelden hen het geweldige nieuws. Zo werden zij op twee maanden tijd voor de tweede keer dat jaar grootouders en na twee kleindochters mochten zij nu  ook eindelijk een kleinzoon. De naam van Jonathan vonden zij erg mooi.
Daarna natuurlijk snel terug naar onze lieve schat in de kliniek. Wij hadden een grote ruiker bloemen mee voor het personeel en een grote zak jonathanappelen. Die werden uitgedeeld in plaats van suikerbonen.
De volgende dagen hebben wij in no time alles geregeld voor de thuiskomst van onze lieveling. Wij stelden een adoptiekaartje op, wij legden een geboortelijst, wij kochten nog enkele bijkomende spullen (ik had als onthaalmoeder al heel wat babyspullen in huis) en een eerste speelgoedje voor onze Jonathan. (een schommelpaardje van Duplo)
De mama van Lut had al een mooie kinderwagen gekocht en die kwam meteen prima van pas om onze schat af te halen uit het ziekenhuis.
Jan belde zondagavond naar zijn baas dat hij de volgende week niet kwam werken omdat hij papa was geworden. Dat zijn baas daar even enkele vragen bij had, kan je wel geloven...
Intussen is dat nu al tweeentwintig jaar geleden. Jonathan kreeg er nog een pleegzus Salima en een adoptiebroer Mirco bij en zo vormen wij dus een heel gelukkig gezinnetje.