Reizen is het verst verleden eigentijds in je beleven.
En wat hebben we allemaal beleefd!
Reeds ongeveer 4000 km hebben we er op zitten en onze trip naar het oosten vordert langzaam. Vaak kiezen we voor kleine baantjes die toeristen wat te bieden hebben. Zo namen we een pas in een onbeschrijflijk mooie bergstreek. Voor de chauffeur was het voorwaar een zware karwei. Geen honderd meter recht, smalle baantjes met hier en daar de nodige kuilen in het wegdek, haarspeldbochten gekoppeld aan hellingen van rond de 15% maar het leverde unieke beelden. Waar we konden hielden we halt maar uitwijkzones is iets waar ze in dit land nog niet veel over gehoord hebben. Uiteindelijk kwamen we bij een op drie na grootste meer van Turkije uit met alle mogelijke schakeringen van turkoois water. Schitterend!
Euforisch als we waren gingen we voor het vervolg van de reis nog zulke baantjes kiezen maar daar hadden we ons misrekend. De omgeving was prachtig maar het wegdek was niet te doen. Voortdurend moesten we slalommen tussen de putten. Het baantje werd smaller om smaller, richtingaanwijzers bestonden er niet meer en daar stonden we. Dan maar op de kaart verder gaan maar dat liep ook op een sisser uit. We belandden in een voorhistorisch dorp met alweer sterk hellende straten. Wegbedekking was er nog niet uitgevonden. Kuilen bleven kuilen en ze werden alleen maar dieper. De rotsblokken lagen gezaaid op die kleigronden en tot overmaat van ramp hadden we een temperatuur van 9 graden en regende het; Wim kon niet meer voor- of achterwaarts. Ik, samen met de ganse bevolking van het dorpje, probeerden hem meter per meter terug achterwaarts te loodsen want in het straatje kon hij niet verder. Het werd gladder en gladder door de regen en wegens de helling hing de camper praktisch tegen de grond. Niet te doen!!! Rood van spanning heeft mijn chauffeur het toch gehaald. De modder hangt in kluiten onder ons huisje maar hopelijk is er verder geen beschadiging. We hebben dezelfde weg terug genomen tot we de jendarma ontmoette. Die hebben ons op het rechte pad gezet en wij weg. Als overnachtingsplek kozen we dan ook de parking van die jendarma. We werden er door hen uitgenodigd op de thee. Een uur lang hebben we daar gezellig samen gezeten met elk een ander woordenboek in de handen. Zo konden we toch iets converseren. Intussen was er een zijn revolver aan het oppoetsen en zag ik hem die laden. Wanneer hij mijn verbaasde blikken zag heeft hij dat gevaarlijk ding braaf weggeborgen in een lade. Erg leuke ervaring. Graag had ik het ganse tafereel op papier vastgelegd maar dat mocht niet.
Moe als we waren hebben we het de twee volgende dagen wat rustiger aan gedaan. Na het bezoeken van de grootste en best bewaarde Karavanserai te Sultanhani trokken we verder tot aan de poort van Cappadocië. In een karavanserai vonden reizende handelaars in de 13de eeuw gratis onderdak, eten en stallen voor hun kamelen. Nu nog zijn ze een bezoek meer dan waard.
Cappadocië kenden we reeds van vorig jaar maar het is zo bijzonder en feeëriek dat we er niet zo maar konden doorrijden. Om er alleen in te wandelen, zonder begeleiding, wordt steeds afgeraden en vandaar dat we een gids onder de arm namen. Het contact ermee verliep zeer vlot. Het was een taalleraar die zelf verschillende jaren in België gewoond had om daar het Turks te onderrichten. Hij sprak het Frans behoorlijk en heeft ons gedurende vier uur rondgeleid in dat sprookjeslandschap. Intussen vertelde hij ons in geuren en kleuren het ontstaan ervan en de dag werd afgesloten met een kop koffie in onze camper. Het was alweer leuk. Zo kwamen we aan de weet dat dit unieke landschap ontstond door verschillende uitbarstingen van de vulkaan Erciyes, voor ons voldoende om die berg te verkennen. Wij s anderendaags er naartoe; Tot op 2 600 meter klommen we zodat we de talrijke askegels duidelijk konden onderscheiden, prachtig. Terug bij de camper kregen we dadelijk bezoek van de jendarma. Die worden inderdaad duidelijk onze vrienden. Eén van de hunnen, die bedreven was in het Engels, werd uitgestuurd om ons uit te nodigen op de thee. Dat slagen we natuurlijk niet af alhoewel we al klutsen van dat goedje maar het is steeds interessant om goed te staan met die mannen. Wat was nu de onderliggende reden? Ze hadden onze camper gezien en waren zo nieuwsgierig als ze groot waren. Amper in hun kazerne binnen moest de vertaler al optreden. Wat wilde hun grote chef toch graag ons huisje aan de binnenkant zien!!! Met 6 man kwamen ze mee; in graad van hoog naar laag en dat was duidelijk te zien aan hun pak. Ik moest niet denken van nog binnen te kunnen want Wim speelde gids, de vertaler moest volgen en die zes anderen kwamen maar al te graag binnen kijken. Dus geen plaats meer voor mij. Ze waren zo verrukt dat we zelfs, indien we daar zin in hadden, s avonds bij hen mochten eten: voor 3 miljoen TL, ongeveer 1,50, een lekkere vis. Dat sprak me wel aan omdat ik doodgraag vis eet maar ons programma liet het niet toe. We moesten verder want zaten al achterop op ons schema. Voor de overnachtingplaats kozen we dan een klein dorpje uit maar dit viel deze keer niet bijster mee. Er liepen daar enkele vervelende jongetjes rond die we maar niet weg kregen. De meisjes daarentegen waren heel galant en hadden voor mij een mooie ruiker veldbloemen geplukt. Cup, su zegden ze: daaruit begreep ik dat ze een vaasje en water bedoelden om die in te zetten hetgeen dan ook prompt gebeurde. Nog even een controle van de jendarma, onze vrienden, en we konden rustig naar het dromenland.
Stilaan naderen we nu het oostelijk deel van het land en moet ik in lange sleuren rondlopen. Dat zal nog wennen worden!!!
Vandaag was het dan zover. Via een onbeschrijflijk mooie weg reden we Oost-Anatolië binnen. Voor de natuur schieten woorden tekort; om het uur kregen we andere landschappen te verwerken die met geen enkel ander berglandschap te vergelijken waren. Eens waren de bergen hoog en met sneeuw bedekt, nadien waren de heuvels afgerond en kregen we een gamma aan pasteltinten te verwerken. Het deed me wat aan David Hamilton denken. Wat verder kregen we een bloemenpracht te zien, te groot om op beeld vast te leggen. Wat verder meanderde er een riviertje in het dal met hoge siergrassen ernaast die stonden te waaien in de wind en ga zo maar verder.We zouden blijven fotograferen maar ja, dat plaatje geraakt ook eens vol.
Uiteindelijk in de loop van de late namiddag gingen we een eerste overnachtingplaats bij Koerden zoeken. We gaven intussen een lift aan een Turks koppel dat in Duitsland woont en nu voor een paar maand met vakantie was in hun land. Die deden ons aan een klein dorpje stoppen en dadelijk waren we omsingeld door een horde mannen.die ons een plaatsje bezorgden achteraan in hun dorp. temidden van schamele huisjes en wat was het vervolg? Dat kunnen jullie toch al raden niet? Chai!!! en we konden het weer niet afwijzen. Het halve dorp kwam erbij zitten en vermits ongeveer 1 op de 3 Turken in Duitsland gewerkt heeft verliep het gesprek vrij vlot. Nog maar net weg worden we aangeklampt door een ander koppel dat ons mee loodst naar hun woning. Nu bleek het een verkoper te zijn van Herbalife afslankingsthee en die wilde ons absoluut iets doen kopen. Maar hij is er niet in gelukt. Onder het mom dat we in de camper moesten zijn voor een telefoontje met de kinderen zijn we er buiten geraakt en intussen zat daar ook weer een horde mensen samen. We kregen honger en begonnen aan eten te denken en daar alweer aan onze deur: hello!! Kunnen we nu echt niet eens rustig van de avond genieten! Nee hoor, we worden uitgenodigd om naar het schoolfeest te gaan van de Koerden. Vrijdag is hier immers de laatste schooldag en dat moesten we meemaken. Wij die dachten dat we hier in een sterk Islamitisch dorp gingen belanden moesten dringend onze mening herzien. De jongeren heel westers gekleed met spijkerbroeken en uitgesneden T-shirts, anderen in een uitgesneden kleedje met een truitje over en hoge witte geveterde laarzen aan. De volwassen mannen in een nette zwarte broek waar de plooi mooi in gestreken was met een sneeuwwit hemd en de vrouwen ook heel modieus uitgedost. Van onze gastheer vernamen we dat ze hier alle opinies aanvaarden en van de hoofddoeken stilaan beginnen afzien. Dit was trouwens ook te merken op het schoolfeest. Zo gaven de leerlingen daar een modeshow met alle mogelijke kledij die hier gedragen werd. Dat ging van de typisch Turkse kledij over jeans, vrijetijdskledij, strandkledij en noem maar op. Om te besluiten kwamen er dan twee maal een in bruidspaar gekleed koppeltje bloemen werpen in de menigte. Van allerhande gezangen en toneeltjes hebben we genoten en vaak gingen die over respect en liefde voor de medemens. Dat wordt hier bij de jeugd ingepompt. En wat dachten jullie van onze finale. Een dorpsbewoner koopt voor ons twee genummerde briefjes die moesten doorgaan voor een soort tombola. Als ik ooit met een tombola win mag het zeker hier niet zijn, zegt Wim. Volgende nummer was jawel hoor, niet zijn nummer maar het mijne. Onder groot applaus ik naar voor en daar won ik een boek: Pariste Bes Gün, Vijf dagen te Parijs. Nadat al mijn andere lectuur die ik hier mee heb doorgemaakt is zal ik dan maar beginnen met Turks te studeren zodat ik het kan lezen.
Reizen is het verst verleden eigentijds in je beleven.
En wat hebben we allemaal beleefd!
Reeds ongeveer 4000 km hebben we er op zitten en onze trip naar het oosten vordert langzaam. Vaak kiezen we voor kleine baantjes die toeristen wat te bieden hebben. Zo namen we een pas in een onbeschrijflijk mooie bergstreek. Voor de chauffeur was het voorwaar een zware karwei. Geen honderd meter recht, smalle baantjes met hier en daar de nodige kuilen in het wegdek, haarspeldbochten gekoppeld aan hellingen van rond de 15% maar het leverde unieke beelden. Waar we konden hielden we halt maar uitwijkzones is iets waar ze in dit land nog niet veel over gehoord hebben. Uiteindelijk kwamen we bij een op drie na grootste meer van Turkije uit met alle mogelijke schakeringen van turkoois water. Schitterend!
Euforisch als we waren gingen we voor het vervolg van de reis nog zulke baantjes kiezen maar daar hadden we ons misrekend. De omgeving was prachtig maar het wegdek was niet te doen. Voortdurend moesten we slalommen tussen de putten. Het baantje werd smaller om smaller, richtingaanwijzers bestonden er niet meer en daar stonden we. Dan maar op de kaart verder gaan maar dat liep ook op een sisser uit. We belandden in een voorhistorisch dorp met alweer sterk hellende straten. Wegbedekking was er nog niet uitgevonden. Kuilen bleven kuilen en ze werden alleen maar dieper. De rotsblokken lagen gezaaid op die kleigronden en tot overmaat van ramp hadden we een temperatuur van 9 graden en regende het; Wim kon niet meer voor- of achterwaarts. Ik, samen met de ganse bevolking van het dorpje, probeerden hem meter per meter terug achterwaarts te loodsen want in het straatje kon hij niet verder. Het werd gladder en gladder door de regen en wegens de helling hing de camper praktisch tegen de grond. Niet te doen!!! Rood van spanning heeft mijn chauffeur het toch gehaald. De modder hangt in kluiten onder ons huisje maar hopelijk is er verder geen beschadiging. We hebben dezelfde weg terug genomen tot we de jendarma ontmoette. Die hebben ons op het rechte pad gezet en wij weg. Als overnachtingsplek kozen we dan ook de parking van die jendarma. We werden er door hen uitgenodigd op de thee. Een uur lang hebben we daar gezellig samen gezeten met elk een ander woordenboek in de handen. Zo konden we toch iets converseren. Intussen was er een zijn revolver aan het oppoetsen en zag ik hem die laden. Wanneer hij mijn verbaasde blikken zag heeft hij dat gevaarlijk ding braaf weggeborgen in een lade. Erg leuke ervaring. Graag had ik het ganse tafereel op papier vastgelegd maar dat mocht niet.
Moe als we waren hebben we het de twee volgende dagen wat rustiger aan gedaan. Na het bezoeken van de grootste en best bewaarde Karavanserai te Sultanhani trokken we verder tot aan de poort van Cappadocië. In een karavanserai vonden reizende handelaars in de 13de eeuw gratis onderdak, eten en stallen voor hun kamelen. Nu nog zijn ze een bezoek meer dan waard.
Cappadocië kenden we reeds van vorig jaar maar het is zo bijzonder en feeëriek dat we er niet zo maar konden doorrijden. Om er alleen in te wandelen, zonder begeleiding, wordt steeds afgeraden en vandaar dat we een gids onder de arm namen. Het contact ermee verliep zeer vlot. Het was een taalleraar die zelf verschillende jaren in België gewoond had om daar het Turks te onderrichten. Hij sprak het Frans behoorlijk en heeft ons gedurende vier uur rondgeleid in dat sprookjeslandschap. Intussen vertelde hij ons in geuren en kleuren het ontstaan ervan en de dag werd afgesloten met een kop koffie in onze camper. Het was alweer leuk. Zo kwamen we aan de weet dat dit unieke landschap ontstond door verschillende uitbarstingen van de vulkaan Erciyes, voor ons voldoende om die berg te verkennen. Wij s anderendaags er naartoe; Tot op 2 600 meter klommen we zodat we de talrijke askegels duidelijk konden onderscheiden, prachtig. Terug bij de camper kregen we dadelijk bezoek van de jendarma. Die worden inderdaad duidelijk onze vrienden. Eén van de hunnen, die bedreven was in het Engels, werd uitgestuurd om ons uit te nodigen op de thee. Dat slagen we natuurlijk niet af alhoewel we al klutsen van dat goedje maar het is steeds interessant om goed te staan met die mannen. Wat was nu de onderliggende reden? Ze hadden onze camper gezien en waren zo nieuwsgierig als ze groot waren. Amper in hun kazerne binnen moest de vertaler al optreden. Wat wilde hun grote chef toch graag ons huisje aan de binnenkant zien!!! Met 6 man kwamen ze mee; in graad van hoog naar laag en dat was duidelijk te zien aan hun pak. Ik moest niet denken van nog binnen te kunnen want Wim speelde gids, de vertaler moest volgen en die zes anderen kwamen maar al te graag binnen kijken. Dus geen plaats meer voor mij. Ze waren zo verrukt dat we zelfs, indien we daar zin in hadden, s avonds bij hen mochten eten: voor 3 miljoen TL, ongeveer 1,50, een lekkere vis. Dat sprak me wel aan omdat ik doodgraag vis eet maar ons programma liet het niet toe. We moesten verder want zaten al achterop op ons schema. Voor de overnachtingplaats kozen we dan een klein dorpje uit maar dit viel deze keer niet bijster mee. Er liepen daar enkele vervelende jongetjes rond die we maar niet weg kregen. De meisjes daarentegen waren heel galant en hadden voor mij een mooie ruiker veldbloemen geplukt. Cup, su zegden ze: daaruit begreep ik dat ze een vaasje en water bedoelden om die in te zetten hetgeen dan ook prompt gebeurde. Nog even een controle van de jendarma, onze vrienden, en we konden rustig naar het dromenland.
Stilaan naderen we nu het oostelijk deel van het land en moet ik in lange sleuren rondlopen. Dat zal nog wennen worden!!!
Vandaag was het dan zover. Via een onbeschrijflijk mooie weg reden we Oost-Anatolië binnen. Voor de natuur schieten woorden tekort; om het uur kregen we andere landschappen te verwerken die met geen enkel ander berglandschap te vergelijken waren. Eens waren de bergen hoog en met sneeuw bedekt, nadien waren de heuvels afgerond en kregen we een gamma aan pasteltinten te verwerken. Het deed me wat aan David Hamilton denken. Wat verder kregen we een bloemenpracht te zien, te groot om op beeld vast te leggen. Wat verder meanderde er een riviertje in het dal met hoge siergrassen ernaast die stonden te waaien in de wind en ga zo maar verder.We zouden blijven fotograferen maar ja, dat plaatje geraakt ook eens vol.
Uiteindelijk in de loop van de late namiddag gingen we een eerste overnachtingplaats bij Koerden zoeken. We gaven intussen een lift aan een Turks koppel dat in Duitsland woont en nu voor een paar maand met vakantie was in hun land. Die deden ons aan een klein dorpje stoppen en dadelijk waren we omsingeld door een horde mannen.die ons een plaatsje bezorgden achteraan in hun dorp. temidden van schamele huisjes en wat was het vervolg? Dat kunnen jullie toch al raden niet? Chai!!! en we konden het weer niet afwijzen. Het halve dorp kwam erbij zitten en vermits ongeveer 1 op de 3 Turken in Duitsland gewerkt heeft verliep het gesprek vrij vlot. Nog maar net weg worden we aangeklampt door een ander koppel dat ons mee loodst naar hun woning. Nu bleek het een verkoper te zijn van Herbalife afslankingsthee en die wilde ons absoluut iets doen kopen. Maar hij is er niet in gelukt. Onder het mom dat we in de camper moesten zijn voor een telefoontje met de kinderen zijn we er buiten geraakt en intussen zat daar ook weer een horde mensen samen. We kregen honger en begonnen aan eten te denken en daar alweer aan onze deur: hello!! Kunnen we nu echt niet eens rustig van de avond genieten! Nee hoor, we worden uitgenodigd om naar het schoolfeest te gaan van de Koerden. Vrijdag is hier immers de laatste schooldag en dat moesten we meemaken. Wij die dachten dat we hier in een sterk Islamitisch dorp gingen belanden moesten dringend onze mening herzien. De jongeren heel westers gekleed met spijkerbroeken en uitgesneden T-shirts, anderen in een uitgesneden kleedje met een truitje over en hoge witte geveterde laarzen aan. De volwassen mannen in een nette zwarte broek waar de plooi mooi in gestreken was met een sneeuwwit hemd en de vrouwen ook heel modieus uitgedost. Van onze gastheer vernamen we dat ze hier alle opinies aanvaarden en van de hoofddoeken stilaan beginnen afzien. Dit was trouwens ook te merken op het schoolfeest. Zo gaven de leerlingen daar een modeshow met alle mogelijke kledij die hier gedragen werd. Dat ging van de typisch Turkse kledij over jeans, vrijetijdskledij, strandkledij en noem maar op. Om te besluiten kwamen er dan twee maal een in bruidspaar gekleed koppeltje bloemen werpen in de menigte. Van allerhande gezangen en toneeltjes hebben we genoten en vaak gingen die over respect en liefde voor de medemens. Dat wordt hier bij de jeugd ingepompt. En wat dachten jullie van onze finale. Een dorpsbewoner koopt voor ons twee genummerde briefjes die moesten doorgaan voor een soort tombola. Als ik ooit met een tombola win mag het zeker hier niet zijn, zegt Wim. Volgende nummer was jawel hoor, niet zijn nummer maar het mijne. Onder groot applaus ik naar voor en daar won ik een boek: Pariste Bes Gün, Vijf dagen te Parijs. Nadat al mijn andere lectuur die ik hier mee heb doorgemaakt is zal ik dan maar beginnen met Turks te studeren zodat ik het kan lezen.
Intussen zijn we een week verder. Waar we vorig jaar op cultureel vlak de toeristische toppers aangedaan hebben, kozen we deze keer voor de start van onze trip voor minder gekende gebieden en dat heeft ook zijn charme. We zijn in een dorp nog niet tot stilstand gekomen of de vrouwen en kinderen zijn er al: çai, çai thee! Per GSM, want dat hebben ze ook al leven ze in de grootste armoede, wordt de rest van het dorp verwittigd dat er toeristen zijn gearriveerd en de processie start. Eén per één of in groep komen ze langs en worden we van kop tot teen uitgekleed. Steeds moeten we mee naar hun schamele woonst. Aan de voordeur wordt ons iets aangeboden om te zitten want dat moeten we doen. Laatst kregen we een stoel onder de poep geschoven waar niet eens een zitting op was. Alleen enkele geroeste metalen steunen en daarmee moesten we het doen, maar leuk was het want ze zijn zo trots dat ze ons kunnen ontvangen. In plaats van thee komt er soms een glas gevuld met ayan. Het is een plaatselijke drank bestaande uit Yoghurt, water en zout. Het kan best verfrissend zijn en lekker maar ik krijg het niet binnen. Uit beleefdheid dan maar wat nippen en teken doen dat ik geen dorst heb.We moeten toch wat wellevend blijven, niet! Het vervolg kunnen jullie wel raden. In gebaren, en daar zijn we sterk in, trachten we tot een gesprek te komen. Een verborgen camera zou schitterende beelden schieten. Het afscheid nadert en dan volgen de giften: uien, sla, fruit volgens hun bezit. Met lege handen mogen we nooit verder. Enkele dagen terug zochten we een familie op waar we vorig jaar ook uitgenodigd waren. Zoals gewoonlijk waren we daar gastvrij ontvangen en werd er gefotografeerd. Thuis had ik de fotos van de mensen laten ontwikkelen en we zijn ze nu gaan overhandigen. Wat waren die gelukkig. Als gekken vlogen ze me om de nek om te bedanken! Hadden we gewild we konden er blijven overnachten en eten maar ja, zo kunnen we ons programma nooit afgewerkt krijgen.
Het leven op het platteland is zo anders dan in de stad en wat ben ik blij dat ik in het juiste land geboren ben. Geloof me vrij, de vrouwen worden hier niet gespaard. s Ochtends worden ze met de tractor naar de akkers gevoerd. Gekleed in hun typische pofbroeken en het hoofd steeds bedekt MOGEN ze daar een ganse dag werken; hetzij in de rijstvelden, hetzij onkruid wieden, hakken of oogsten. Alles op het veld is voor hen voorbehouden. Wanneer ze dan s avonds thuis komen kunnen ze daar beginnen aan de huiselijke taken en voor de kinderen zorgen. Naar de waterkraan gaan in het dorp is ook voor hen weggelegd want drinkwater is er vaak niet voorradig in hun woonst. Intussen zitten de mannen als machos uren lang op het dorpsplein met een sigaret in de hand. Op een terrasje met een thee blijven ze maar heen en weer praten over ditjes en datjes. Wat een leven hebben die heren!!!
In de steden ziet het leven er gans anders uit. Daar lopen de mannen rond, mooi uitgedost of in hun typische klederdracht, al naar gelang hun job. Tijdens de middagpauze zien we lange rijen wachtende aan de bankautomaten en de kebabs zijn ook in trek. De schoolgaande jeugd trekt in hun verzorgd uniform huiswaarts om na de middag nog enkele uren terug te keren naar die vertrouwde schoolbanken. De rust van een dorp is er ver te zoeken.
De huizen zijn heel verschillend; sommigen zijn uit steen opgetrokken, anderen uit hout en bij nog anderen zagen we dat de muren bestaan uit een houten geraamte opgevuld met klei. Soms vragen we ons af hoe het mogelijk is om netjes en verzorgd gekleed naar buiten te komen wanneer men ziet uit welke woonst ze komen. Een en al rommel rond het huis, het waterkraantje(als er eentje is) buiten, elektriciteitsdraden slingeren overal rond. Kortsluiting, wat is dat! De zaken die stuk zijnblijven daar maar rotten en de plastiekverpakkingen zouden ze hier moeten verbieden. Overal liggen of vliegen ze rond. Vaak zijn de woningen krotten die bij ons gedoemd zijn tot slopen maar de mensen hier weten van niet beter.
Qua landschap zien we dagelijks wat anders, altijd even mooi en indrukwekkend. Glooiende heuvels met wiegende halmen, rijpe graanvelden, velden vol papavers om opium uit te halen(zogezegd voor medische doeleinden), paars gekleurde velden en bloemen in allerhande kleuren. Duizenden fruitbomen; perzikbomen, kerselaars met donkerrode kersen eraan, abrikozenbomen, pruimelaars en noem; maar op we vinden ze hier allemaal. De machtige bergen tekenen zich af tegen de horizon, steeds gehuld in een wazige nevel maar o, zo mooi. Velden vol met uien, paprikas, aardbeien en bonen. Sinds een week flirten we met een hoogte van ongeveer 1000 meter. We doorkruisen immers de Anatolische hoogvlakte die dit jaar geen warmte te koop aanbiedt.
Op gebied van wegenaanleg wordt er goed geïnvesteerd. Overal is men doende met het aanleggen van nieuwe banen. Maar dat is zeker geen verspilling, we hebben het al aanden lijve ondervonden. Het onderhoud van een groot wegenpark brengt ook mee dat er soms zwaar beschadigde stroken voorkomen waar ons materiaal het te verduren krijgt.Het is maar te hopen dat ons rijdend huisje het vol houdt bij het verwerken van al de kuilen in het wegdek.
Verder is het een land waar je overal bevoorrading vindt, tot in de kleinste dorpjes. De talrijke marktjes kan je gewoon niet links laten liggen. Alles is er mooi verzorgd uitgestald. De overvloed aan fruit en groenten is zo groot en de prijzen zo laag dat men zou blijven kopen. Zo hadden wij voor 3: 1 kg kersen, 1 kg aardbeien, 1 kg tomaten, komkommer en een paprika. Waar vinden we dat bij ons. De keerzijde van de medaille is wel dat de brandstof vrij prijzig is en het bedrag dat buiten aan het tankstation aangegeven staat klopt nooit met het bedrag op de pomp. Steeds staat men voor een verrassing.
Hopelijk hebben jullie nu ook een indruk van een land waar grote delen nog vijftig jaar achterop zijn. Maar één ding is zeker; bij ons Belgen moet er nog een ganse generatie overgaan om de gastvrijheid te hebben die wij dagelijks ervaren en die de mensen hier mooi maken.
Merhaba Na een week zwerven langs Europese wegen en alle mogelıjke weersomstandıgheden getrotseerd te hebben zoals heel veel wınd,regen, 2 graden nachtemperatuur met verse sneeuw eındelıjk ın het gatvrıje Turkije aangekomen. Voor ons verlıepen de grensformalıteıten nogal probleemloos. We verloren maar 1 uur maar oh wee de Turken dıe van enkele andere Europese landen opnıeuw hun heımat wılden bezoeken. Met auto's tot de nok gevuld kwamen ze bıj de douane aan en daar begon het cırcus. Ze geraakten zomaar nıet bınnen. De ganse wagen werd leeg gehaald en alle koffers en zakken moesten open. Je had het moeten zıen, een rommelmarkt ıs er nıets tegen. We zagen daar auto-onderdelen verschıjnen, gordıjnen, vodden en nogmaals vodden en alles moest er nadıen terug ın. Natuurlıjk lukte dat nıet. Met hun ganse gewıcht gıngen ze op hun bagage zıtten om ze dıcht te krıjgen. Kleurrıjke taferelen. Vıe de Dardanellen zıjn we dan op het vasteland aangekomen en maakten al dadelıjk kennıs met de Turkse wegen. Van de putten ın het wegdek maken ze bergjes. Met de tıjd slıjten dıe wel af en krıjgen ze ook wel een normaal nıveau. En dan weten dat de banen ın het westen goed zıjn ın vergelıjkıng met het oosten. Dat belooft!!! De gastvrijheid laat zich ook al dadelijk voelen. İk koop een groot brood van 0,85 en krijg er 4 koffiekoeken bovenop als verwelkoming. We gaan tanken, maken er kennis met onze eerste Koerd dıe ontzettend vriendelıjk was en hij offreert ons dadelijk 2 koffie's. Een hartelijke babbel die hoofdzakelijk bestond uit gebarentaal sloot het oponthoud af en Wim begınt de mannen daar zomaar te kussen. Rare mannen, die Belgen. Daar stond ik dan voor spek en bonen!
Vandaag was het dan voor onze Syriër de grote dag. Zoals afgesproken hebben we hem opgeroepen en is hij ons komen ophalen. Vermits het middag was wilden we hem een maaltijd aanbieden maar dat lukte niet. Zıjn dochtertje lag thuis ziek en wıj moesten mee naar zijn woonst(als we dat zo mogen noemen). Twee schamele plaatsjes en een mikput als toılet ın een flat de naam onwaardig, daar werden we ontvangen. Het schaamrood komt op de wangen wanneer we eraan denken hoe wıj gehuisvest zıjn en hoe dıe man daar dan leeft. Meubılair: 2 versleten sofa's die tevens als bed moeten dienen want een slaapkamer is er niet en een bed evenmin, een kartonnen doos met een gat in dit is de kleerkast, een ander kartonnen doos als salontafeltje waarop de thee wordt geserveerd enz... Van de keuken bespaar ik jullie de ınrichting! Het zieke kınd lag er met een versleten handdoek op het hoofd. De natuur moest zijn werk doen want geld voor een arts is er niet. Toch zıjn we er zeer gastrij ontvangen. Elena, zıjn oudste dochter, zou voor een lunch zorgen wat wij zeer vervelend vonden gezien de levensomstandıgheden. Dan hebben we maar eerst het rondgehaalde geld en de kledıj overhandıgd alvorens verder te praten. Verlegen en ontroerd nam hıj alles ın ontvangst en schrok ervan dat er ın ons landje zoveel mensen wonen die met hem meeleefden. We moesten ze hartelıjk bedanken. Dıe bıjdrage ıs zeker HEEL GOED besteed. Een ganse namiddag hebben we samen doorgebracht ın zıjn krot terwijl Elena, 14 jaar, een heerlijke maaltijd bereidde. Veel van onze jongeren kunnen daar een lesje aan nemen. Als dank overhandıgden we hen dan Belgische chocolade en geloof me vrij, die zal er vlug geweest zıjn. Zo hebben julle zowat een idee over de eerste week van onze rondrıt. Hopelıjk waaien we de volgende dagen minder uit en tot een volgend bericht. Inshalaah
Merhaba Na een week zwerven langs Europese wegen en alle mogelıjke weersomstandıgheden getrotseerd te hebben zoals heel veel wınd,regen, 2 graden nachtemperatuur met verse sneeuw eındelıjk ın het gatvrıje Turkije aangekomen. Voor ons verlıepen de grensformalıteıten nogal probleemloos. We verloren maar 1 uur maar oh wee de Turken dıe van enkele andere Europese landen opnıeuw hun heımat wılden bezoeken. Met auto's tot de nok gevuld kwamen ze bıj de douane aan en daar begon het cırcus. Ze geraakten zomaar nıet bınnen. De ganse wagen werd leeg gehaald en alle koffers en zakken moesten open. Je had het moeten zıen, een rommelmarkt ıs er nıets tegen. We zagen daar auto-onderdelen verschıjnen, gordıjnen, vodden en nogmaals vodden en alles moest er nadıen terug ın. Natuurlıjk lukte dat nıet. Met hun ganse gewıcht gıngen ze op hun bagage zıtten om ze dıcht te krıjgen. Kleurrıjke taferelen. Vıe de Dardanellen zıjn we dan op het vasteland aangekomen en maakten al dadelıjk kennıs met de Turkse wegen. Van de putten ın het wegdek maken ze bergjes. Met de tıjd slıjten dıe wel af en krıjgen ze ook wel een normaal nıveau. En dan weten dat de banen ın het westen goed zıjn ın vergelıjkıng met het oosten. Dat belooft!!! De gastvrijheid laat zich ook al dadelijk voelen. İk koop een groot brood van 0,85 en krijg er 4 koffiekoeken bovenop als verwelkoming. We gaan tanken, maken er kennis met onze eerste Koerd dıe ontzettend vriendelıjk was en hij offreert ons dadelijk 2 koffie's. Een hartelijke babbel die hoofdzakelijk bestond uit gebarentaal sloot het oponthoud af en Wim begınt de mannen daar zomaar te kussen. Rare mannen, die Belgen. Daar stond ik dan voor spek en bonen!
Vandaag was het dan voor onze Syriër de grote dag. Zoals afgesproken hebben we hem opgeroepen en is hij ons komen ophalen. Vermits het middag was wilden we hem een maaltijd aanbieden maar dat lukte niet. Zıjn dochtertje lag thuis ziek en wıj moesten mee naar zijn woonst(als we dat zo mogen noemen). Twee schamele plaatsjes en een mikput als toılet ın een flat de naam onwaardig, daar werden we ontvangen. Het schaamrood komt op de wangen wanneer we eraan denken hoe wıj gehuisvest zıjn en hoe dıe man daar dan leeft. Meubılair: 2 versleten sofa's die tevens als bed moeten dienen want een slaapkamer is er niet en een bed evenmin, een kartonnen doos met een gat in dit is de kleerkast, een ander kartonnen doos als salontafeltje waarop de thee wordt geserveerd enz... Van de keuken bespaar ik jullie de ınrichting! Het zieke kınd lag er met een versleten handdoek op het hoofd. De natuur moest zijn werk doen want geld voor een arts is er niet. Toch zıjn we er zeer gastrij ontvangen. Elena, zıjn oudste dochter, zou voor een lunch zorgen wat wij zeer vervelend vonden gezien de levensomstandıgheden. Dan hebben we maar eerst het rondgehaalde geld en de kledıj overhandıgd alvorens verder te praten. Verlegen en ontroerd nam hıj alles ın ontvangst en schrok ervan dat er ın ons landje zoveel mensen wonen die met hem meeleefden. We moesten ze hartelıjk bedanken. Dıe bıjdrage ıs zeker HEEL GOED besteed. Een ganse namiddag hebben we samen doorgebracht ın zıjn krot terwijl Elena, 14 jaar, een heerlijke maaltijd bereidde. Veel van onze jongeren kunnen daar een lesje aan nemen. Als dank overhandıgden we hen dan Belgische chocolade en geloof me vrij, die zal er vlug geweest zıjn. Zo hebben julle zowat een idee over de eerste week van onze rondrıt. Hopelıjk waaien we de volgende dagen minder uit en tot een volgend bericht. Inshalaah
Het is zover. Mijn examen Photoshop is achter de rug, de zwerfwagen staat klaar en morgen zijn we weg, richting Oost-Turkije. Die streek behoort tot een van de armste gebieden van Turkije. De overheid, die stilaan doordrongen is van de problematiek, besteedt sinds kort meer aandacht aan dit overwegend agrarisch zuidoosten van Anatolië. Zo zijn er in de Eufraat en Tigris reusachtige stuwdammen gebouwd die én voor de watervoorziening moeten zorgen én voor het opwekken van elektriciteit . Sceptici nu geloven echter dat degrootscheepse irrigatie in dit warme gebied, waar de verdamping in de zomer enorm is, de bodem ernstig zal doen verzilten. Over enkele weken zijn wij er ook en dan kunnen we met eigen ogen en oren een oordeel vellen over de plaatselijke situatie.
Klein woordje over de Koerden, de bewoners van dit gebied Diyarbakir wordt door velen beschouwd als de officieuze hoofdstad van Koerdistan dat al eeuwen voor zijn onafhankelijkheid vecht. Vele Koerden zitten dan ook in hechtenis. Zo heeft de stad een gevangenis met een capaciteit van 3 000 geïnterneerden, maar ze is volgepropt met 10 000 Koerdische separatisten, militanten, revolutionairen, vrijheidsstrijders en diens meer. De Koerdische bevolking is aan allerlei beperkende en discriminerende regels onderworpen. Zo mag er op straffe van gevangenis in het openbaar geen Koerdisch worden gesproken, is hun het recht van verenigingen en vergaderingen verboden en krijgt de regio de minste scholen en de minste industrie. In het bijzijn van 'echte' Turken wordt politiek als gespreksonderwerp angstvallig gemeden. Het woord 'Kurdistan' is trouwens uit de Turkse woordenschat gebannen en vervangen door Oost-Anatolië of Oost-Turkije en de mensen zijn omgedoopt tot 'Bergturken'. Dat die aantasting van eigen identiteit kwaad bloed zet behoeft geen betoog. Wij willen de sfeer er gaan opsnuiven maar de Ambassade raad ons af naar Diyarbakir te gaan. Toch rijden we die richting uit. Bij de plaatselijke overheid zullen we informatie inwinnen, de talrijke controles zullen we dulden. Maar indien we ondervinden dat het toch niet zo veilig is, zullen we ons draaiboek wat bijpassen en een andere kant opgaan. Risico's willen we niet lopen. We hebben immers nog kinderen en kleinkinderen. Wordt vervolgd!
Verlaat uw woonplaats en bezoek vreemde landen: de wereld zal groter voor U worden. Petronius
Pasen is in zicht en meteen kondigt zich de paasvakantie aan. Twee kleinkinderen staan te trappelen om mee op skivakantie te mogen en jawel! De laatste schooldag zit erop en de drukte verrijst uit zijn as. Geladen met pak en zak komen ze aan. Wij die dachten geen stapelproblemen te hebben in onze ruime wagen komen bedrogen uit. Gaan we voor een maand of voor een week skiën? We vragen het ons af en beginnen meteen aan het schikken van de bagage. Stapelen, uithalen en opnieuw stapelen. Eindelijk lukt het. Meer zelfs, de kinderen hebben nog beenruimte ook. Wie zou dat durven denken hebben wanneer we zagen waarmee ze binnen vielen.
Zaterdagochtend 4 uur; de wekker rinkelt en de twee bengels staan beneden, flink op tijd. Nog even de laatste hand leggen aan enkele huiselijke dingen en daar gaan we. Nog maar twee straten ver en ik besef dat ik mijn handtas vergeten ben. Een ramp want alle belangrijke spullen zitten erin. Vlug terugkeren om nadien echt te starten.
Er wachten ons 920 km alvorens op onze bestemming te zijn, alvast een heel eind. De kinderen dommelen nog even in maar het is van heel korte duur. Hun maag rammelt en in Luxemburg volgt er al een eetstop. Dan in één trek door tot aan een rustplaats voorzien van allerhande stripfiguren. Daar kunnen we echt niet voorbij. Vicky en Vere mogen even de benen strekken en hun hartje ophalen op de speeltuigen. Ze hebben het verdient want zijn al heel braaf geweest. Nadien gaat het non-stop tot in Alpe d'Huez, waar we rond 17 uur aankomen. Het is jaren geleden dat wetijdens deze periode zoveel sneeuw hadden. 1,40 meter van dat goedje zorgt ervoor dat we ons hartje kunnen ophalen op de latten. Daarbovenop zijn de weergoden ons gunstig; tijdens de ganse week hebben we maar één mindere dag gekend. Joepie!!! Er wordt naar hartelust geskied en na drie dagen mogen de meisjes al een skitest afleggen en met succes... Beiden bekomen ze een derde ster en zijn zo fier als een gieter.
Dagelijks genieten we van de sneeuwpret onder al zijn vormen: skiën, glijden, wandelen en zelfs een mini-sneeuwgevecht. De week vliegt voorbij. Bruin als een kastanje keren we terug naar de heimat. Gans Frankrijk doorkruisen we onder een blakende zon. Luxemburg geniet eveneens van goed weer maar hoe dieper België in, hoe slechter het weer. Zullen we dit jaar dan toch de lente moeten missen of komt die met een maand vertraging? In ieder geval hebben wij een fantastische week gehad en kunnen onze kleinkinderen er weer tegen om volgend trimester een laatste inspanning te doen en het schooljaar met een mooi resultaat beëindigen.
Vervolg voorbereiding reis Oos-Turkije - april 2006
Ons draaiboek heeft al wat vorm gekregen en we kijken er naar uit. Op 31 mei ga ik tijdens de voormiddag nog les volgen te Wolvertem terwijl Wim de laatste hand legt aan de camper. Na de middag is het dan de start van het grote avontuur. Wat zal het worden, welke verrassingen zal de reis ons bezorgen? Jullie horen er nog van.
Twee dagen rijden en op 2 juni hopen we te Ancona te zijn waar we om 16 uur inschepen voor een overtocht van 15 uur naar Igoumenitsa. Via Thessaloniki en Alexandropoùli bereiken we zo de Turkse grens. In plaats van rechtstreeks naar Oost-Turkije te rijden maken we even een ommetje. Van vrienden kregen we een adres van een Syriër die wegens het regime uit zijn land gevlucht is en nu samen met zijn twee dochters in de grootste armoede leeft te Turkije. Snel vond hij werk te Istanboel maar werd kort nadien door de politie opgepakt. Nu woont hij zeer armzalig in een klein dorp in iets dat voor een woning moet doorgaan. De schimmel staat op de muren, water is er niet en geld heeft hij niet om zijn huur te betalen. Hij stuurde een alarmkreet en wij gaan hem opzoeken om wat kledij en een financiële steun te bezorgen. Pas nadien beginnen we onze trip.
Snelwegen bannen we uit ons woordenboek maar kiezen voor typische Turkse banen afgezoomd door leuke dorpjes met zeer gastvrije mensen. Voor de nacht zoeken we steeds een staanplaats in zulk dorpje en dan groeien er hartelijke contacten met de plaatselijke bevolking. De benamingen van die dorpen gaan we jullie besparen. Ze zijn voor ons westerlingen zo moeilijk uit te spreken en zullen wel ten gepaste tijde om m'n weblog verschijnen.
Zowat vier weken gaan we rondtoeren en genieten om nadien dan de lange terugweg aan te vatten. Eens terug op Italiaanse bodem denken we eraan om een andere terugweg te nemen. We hopen om in Val Gardena nog enkele dagen te kunnen bergwandelen en van het sublieme landschap van de dolomieten te genieten. Onze bergschoenen zullen er zeker hun doel bereiken en de foto's volgen wel.
Zo, weer een stapje verder en het aftellen kan bijna beginnen.
Na tijdens de maanden november en december 2005 gedurende zes weken doorheen Australië te zijn getrokken, hadden we even wat tijd nodig om bij te komen en om alle opgedane indrukken te verwerken. Het was een schitterende belevenis en de vijf bevriende stellen die meewaren hebben er eveneens van genoten. Het bewerken van de foto's en het uittikken en laten drukken van het dagboek vroeg immers enkele weken werk. Intussen is de reünie achter de rug en kunnen we aan een volgend project beginnen.
Wat zal het worden??? we gaan er met de camper op uit trekken en zoeken een mooie en veilige bestemming. Vorig jaar genoten we intens van een schitterende vakantie doorheen het zeer gastvrije West-Turkije en denken even terug aan die bestemming. Maar de vogelgriep steekt de kop op en we wachten nog af. Toch blijven we met die gedachte spelen, doen enkele vakantiebeurzen aan en het bezoek aan de Reismarkt te Brugge geeft de doorslag. Daar spraken we met een schrijver van reisverhalen die gedurende veertien weken met de zwerfwagen doorheen Oost-Turkije getrokken was. Zijn dia's spraken boekdelen en zijn enthoesiasme was zo groot dat ons besluit vlug genomen was. Het wordt dir voorjaar Oost-Turkije!
Al snel beginnen we aan de voorbereiding. De eerste vraag die we ons stellen: steken we met de boot over van Ancona in Italië naar Igoumenitsa in Noord-Griekenland of gaan we over land. Het zegt ons wel iets om doorheen Bulgarije en Roemenië te trekken maar beseffen dat we ons daar niet zo veilig zullen voelen. Onze voelhorens even uitsteken en we vernemen dat we steeds beducht moeten zijn voor zigeuners die voor niets terugdeinzen. Dan toch maar twee keer nadenken en we kiezen de eerste optie. Minoan Lines gaf vorig jaar een goede service en we bestellen de boot terug bij dezelfde rederij. Internet is een praktisch medium en op enkele dagen was alles voor mekaar. De heen- en terugreis zijn geboekt maar de terugweg kan nog gewijzigd worden. In ons achterhoofd speelt immers nog steeds de terugweg over land. We hebben zelfs al een wegenkaart gekocht van die twee landen voor het geval dat...
Volgende stap: de route bepalen. Reisboeken en reisverslagen van anderen worden erbij gehaald en we trachten zoveel mogelijk bezienswaardigheden in ons draaiboek op te nemen zonder ook maar de schoonheid van de natuur uit het oog te verliezen. we zijn immers stappers en wandelingen mogen dus zeker niet ontbreken in ons programma. Wandelkaarten zelf kunnen we vergeten want die bestaan gewoon niet van die streek maar we spreken wel de plaatselijke bevolking aan(in gebarentaal!) en van die mensen krijg je tips genoeg. Uiteindelijk komen we op 11 000 km uit en het zal voor ons rijdend huisje een zware beproeving worden. De Turkse wegen zijn voornamelijk in het oosten bijzonder slecht. Men denkt er niet aan om de diepe putten in het wegdek te vullen en het is dan maar aan ons om ze trachten te vermijden. Daarbij komen die fameuze hellingen. Men kan ze enkel in eerste versnelling nemen en zullen dus maar zorgen dat onze camper in optimale conditie is om te vertrekken. Het zal nodig zijn.
Merhaba
Proficiat!
