Depeche Mode is een Britse elektronische muziek band. De synthpopformatie werd in 1980 opgericht in Basildon (Engeland). In Nederland en België scoorde de band meerdere hits, waaronder People are People, Just Can't Get Enough en Enjoy the Silence. De naam van de band komt van een Frans modetijdschrift, "Dépêche mode", wat zoiets als "mode nieuwsupdate" of in het Engels "fashion news dispatch" betekent.

Bezetting

De huidige leden van de groep zijn:

• Martin Gore (23 juli 1961) - gitaar, keyboard, achtergrondvocalen en zang, teksten
• David Gahan (9 mei 1962) - zang, teksten
• Andrew Fletcher (8 juli 1961) - keyboard, bass, management

Oud-leden zijn onder andere:

• Alan Wilder - keyboard, drums, teksten, productie, arrangementen, van 1982 tot 1995
• Vince Clarke - keyboard, teksten, van 1980 tot 1981

Geschiedenis

In 1976 begonnen Clarke en Fletcher een bandje, genaamd "No Romance in China". In 1979 begon Clarke een nieuwe band met Gore, genaamd "French Look". Toen Fletcher zich aansloot, veranderde de naam in "Composition of Sound". In 1980 werd ook David Gahan lid, waarna de band zijn huidige naam aannam.

In 1981 bracht Depeche Mode zijn eerste album uit op het Mute Records-label, genaamd Speak and Spell. Na dit album verliet Clarke, de belangrijkste songwriter, de band. Hij richtte later andere bands op, waaronder Yazoo met Alison Moyet en Erasure met Andy Bell.

Gore werd de belangrijkste songwriter van de groep en in 1982 bracht de groep het album A Broken Frame uit. Na dit album werd Alan Wilder lid van de groep. Hij schreef onder andere Two Minute Warning voor het derde album, Construction Time Again uit 1983.

In deze tijd was de band vooral succesvol in Duitsland, maar in 1984 braken ze ook door in Amerika en de rest van de wereld met de hit People are People, van het album Some Great Reward uit 1984. In Amerika werd de band lange tijd geassocieerd met de Goths. Maar ook techno-pioniers als Juan Atkins, Derrick May en Moby zeggen beïnvloed te zijn door het elektronische geluid van Depeche Mode.

Vanaf 1986 volgde een langdurige samenwerking met de Nederlandse fotograaf en videoregisseur Anton Corbijn. Zo regisseerde hij twintig videoclips voor de groep, waarvan hij in enkele speelde.

In 1988 toerde de band door Amerika langs uitverkochte zalen in de Concert for the Masses-tour, naar het album Music for the Masses uit 1987. De tournee werd vastgelegd door de bekende documentairemaker D.A. Pennebaker, die zowel de concerten en de band en crew backstage filmde, maar ook een tourbus met fans die een plek wisten te bemachtigen via een publicitaire danswedstrijd. Het live-album 101, een registratie van deze tournee, verscheen in 1989. Deze is later als SACD en dvd verschenen.

In 1990 kwam Violator uit, één van de succesvolste albums van de band. De eerste single, Personal Jesus, zorgde meteen voor enige controverse. Het is later gecoverd door zowel Marilyn Manson als Johnny Cash. De tweede single, Enjoy the Silence, werd hun meest succesvolle single aller tijden en eindigde in vele landen (waaronder Nederland) in de top tien. De singles Policy of truth en World in my eyes werden in Nederland bescheiden succesjes. Het volledig uitverkochte en tevens hun langste en slopende World Violation-tour was een zeer groot succes. Voor de bandleden afzonderlijk echter was dit een (te) grote slag. David Gahan raakte steeds meer verslaafd aan de steroïden die hij openlijk gebruikte.

In 1993 brak de band met zijn elektronische roots met het gospel/rockalbum Songs of Faith and Devotion. Het album werd een groot succes en kwam op nummer één binnen in de Amerikaanse en Britse albumlijsten. Hierna volgde een veertien maanden durende wereldtournee. In juni 1995, na het einde van deze tournee, verliet Alan Wilder de band, moe als hij was van het onophoudelijk toeren en gebonden aan de grenzen van Depeche Mode, om zich volledig te richten op zijn (tot dan toe) side-project Recoil, waarna hij zijn 4e Recoil-album Unsound Methods uitbracht. Niet lang hierna bleek zanger Dave Gahan enkele zelfmoordpogingen te hebben gedaan, en werd hij opgenomen in een afkickkliniek om te leren omgaan met zijn drugsproblemen.

In 1997 keerde Depeche Mode weer terug met het album Ultra, dat het jaar daarop werd opgevolgd met het verzamelalbum The Singles 86>98. In 2001 volgde Exciter. Alhoewel deze albums geen grote verkoopsuccessen waren, bleef de band in het tourcircuit het nog altijd goed doen. Ook is de band uitermate populair gebleven in Duitsland, Centraal-Europa en de landen in de voormalige Sovjet-Unie.

Na deze albums gingen de leden van Depeche Mode soloprojecten doen. Dave Gahan kwam in 2003 met een soloalbum, Paper Monsters, Martin Gore zette een solocarrière voort die hij was begonnen in '89 en Andrew Fletcher begon zijn eigen label, Toast Hawaii.

Op 14 oktober 2005 is het nieuwe album van Depeche Mode, Playing the Angel uitgekomen; de band lijkt weer terug bij zijn oorsprong met donkere en beklemmende muziek, met teksten die doorspekt zijn van verdriet, pijn en hoop. De scheiding van Martin L. Gore en zijn vrouw is duidelijk waarneembaar, en een pijnlijke ode aan zijn kinderen is de eerste single, Precious. Vervolgens volgen A pain that I'm used to, het door Dave Gahan geschreven Suffer Well (één van zijn drie bijdragen aan het album) en als vierde single een dubbele A-kant: "John the revelator" en "Lilian". Op 26 maart 2006 gaf Depeche Mode voor het eerst in 13 jaar weer in Nederland een concert in het Rotterdamse Ahoy. Depeche Mode werd aangekondigd door Anton Corbijn die het concert een van de beste van deze tijd noemde. De echte Depeche fans konden echter naar Duitsland voor de concerten. In de grote Duitse steden traden ze op in uitverkochte zalen. Sowieso is de band in Duitsland één van de populairste bands. Zo zijn er elk weekend overal in Duitsland zogenaamde Depeche Mode Party's.

Intussen worden de voorgaande albums geremasterd en geremixt en verschijnen ze in SACD-formaat. Eind maart 2006 werden de albums Violator, Music for the Masses en Speak & Spell in dit formaat gereleaset en in oktober 2006 volgde de volgende serie albums ("A Broken Frame", "Some Great Reward"en "Songs of Faith and Devotion"). In 2007 volgde de laatste serie albums.

In het voorjaar van 2008 zal de band weer de studio ingaan voor een nieuw album. Bandlid Andy Fletcher liet dit in een interview weten. Op de persconferentie van 6 oktober 2008 wilde de band de titel van het nieuwe album niet prijsgeven. De titel is inmiddels bekend: "Sounds of the Universe" en zal in Europa uitkomen op 20 april 2009. De band zal ook weer touren. Vanaf mei 2009 ("Tour Of The Universe"). Anton Corbijn is wederom betrokken bij het geheel. Op 31 mei 2009 zal Depeche Mode op zaterdag 20 juni de headliner op TW Classic. Voor Pinkpop hebben ze inmiddels afgezegd. Dit nadat er een kwaadaardige tumor in Dave Gahan zijn blaas was gevonden. Deze is inmiddels succesvol verwijderd.

Ike & Tina Turner was een Amerikaans rock-'n-roll- en soulduo in de jaren zestig en zeventig, bestaande uit het echtpaar Ike Turner en Tina Turner.

Het duo nam vanaf 1960 gedurende 16 jaar talloze nummers op en stond bekend om een wervelende liveshow met drie achtergrondzangeressen, The Ikettes. Het bekendste nummer was de cover van Proud Mary (1971) waarvoor Ike & Tina Turner een Grammy Award ontvingen. Rond 1975 was de roem van het duo tanende. Tina Turner speelde een rolletje in de film Tommy, begon aan een solocarrière, en vroeg echtscheiding aan. In 1976 ging het duo uit elkaar. In 1991 werden Ike & Tina Turner opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Robert (Rob) de Nijs (Amsterdam, 26 december 1942) is een Nederlands zanger en acteur.

Biografie

De Nijs werd geboren als zoon van een rijschoolhouder. Toen hij 6 jaar was, ging hij vanwege zijn astmatische bronchitis naar de openluchtschool in het Oosterpark. Toen hij 8 jaar was, kreeg hij zijn eerste accordeonles.

De Nijs won in 1962 op 19-jarige leeftijd een talentenjacht met zijn band Rob de Nijs & The Lords. De eerste prijs was een platencontract. De eerste (De liefste die ik ken) en tweede (Jenny) singles flopten, maar het nummer Ritme van de regen uit 1963 werd een grote hit, waarvan in totaal bijna 100.000 exemplaren verkocht werden. In 1963 deed hij mee aan het songfestival in Knokke.

In juni 1963 werd zijn eerste "Rob de Nijs en the Lords fanclub" opgericht. In november 1965 gingen De Nijs en The Lords uit elkaar. Hij ging werken bij Circus Boltini. In juli 1968 trouwde hij met Elly Hesseling, zij was zijn eerste vrouw en dochter van een clubeigenaar in Bergen op Zoom. Hesseling en De Nijs huwden op 30 juli 1968 en scheidden in 1981. Het huwelijk bleef kinderloos. De Nijs ging in 1968 werken in de clubs van haar vader (Jan Hesseling) t.w. "Rob de Nijs" en "Het Wapen Van Engeland" te Bergen op Zoom.

Eind '69 kreeg hij een rol in Oebele als Bello Billy Biggelaar. Dat leverde hem in 1971 de rol van Bertram Bierenbroodspot op in de t.v. serie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?. Deze serie liep tot 1976. In 1970 deed hij mee aan een musical 'Salvation', en kwam hij in contact met Lennaert Nijgh. Lennaert Nijgh besluit samen met Boudewijn de Groot een aantal nummers voor De Nijs te schrijven, om zo zijn carrière weer op gang te brengen.

In mei 1973 kwam de eerste vrucht van deze samenwerking, Jan Klaassen de trompetter, in de hitparade, in september gevolgd door Zuster Ursula. Hierna volgden mindere successen met Mirella en Hé speelman. Hierna komt zijn waarschijnlijk bekendste hit uit: Malle Babbe een nummer dat Boudewijn de Groot ook zelf regelmatig zal spelen tijdens concerten. Na de albums In de uren van de middag en Kijken hoe het morgen wordt, beiden ook geproduceerd door De Groot, beëindigen de twee de samenwerking. Lennaert Nijgh blijft wel betrokken bij de carrière van De Nijs als tekstschrijver.

In 1976 werd hij door het NIPO uitgeroepen tot populairste zanger van Nederland. In 1977 kreeg hij zijn eigen special bij de VARA. In 1980 werd hij door de Hitkrant uitgeroepen populairste Nederlandse zanger.

In december 1980 ontmoette hij Belinda Meuldijk die veel teksten voor hem zou gaan schrijven. In juli 1984 (inmiddels gescheiden van Elly) trouwde hij met haar. Dit huwelijk zou, gezien de aard hiervan, de jaren hierna een belangrijke rol gaan spelen in de roddelbladen.

In 1985 scoort hij zijn grootste hit tot dan toe. Het vredeslied Alles wat ademt, geschreven door Gerard Stellaard, Lennaert Nijgh en Belinda Meuldijk, stijgt tijdens de kersttijd naar de tweede plaats. In 1996 neemt hij revanche en scoorde hij zijn eerste en enige nummer 1 hit met Banger hart, dat 5 weken op de toppositie in de Mega Top 50 staat.

In 2001 wordt De Nijs onderscheiden met de Radio 2 Zendtijd Prijs. Deze prijs wordt toegekend door Conamus en Radio 2 aan een uitvoerend artiest die van blijvende betekenis is voor de Nederlandse radio. Diverse artiesten waaronder Boudewijn de Groot, Hans Vermeulen, Frédérique Spigt en Skik brengen daar live een eerbetoon aan De Nijs, door een van zijn nummers te vertolken. Enige smet is er als Freek de Jonge de carrière van De Nijs op de korrel neemt: "Welkom op het 60-jarig artiesten jubileum van Rob de Nijs. Hoewel het kan ook 70 jaar zijn".

Op 21 december 2005 werd bekend dat De Nijs en Meuldijk gaan scheiden. Volgens hun advocaat zien de twee geen toegevoegde waarde om deze samenlevingsvorm vanuit een huwelijkse staat voort te zetten.

Eind 2005 bereikt Boudewijn de Groot de eerste plaats van Radio 2's Top 2000 met het nummer Avond. Een nummer dat De Nijs in 1973 al opnam op de plaat In de uren van de middag.

In 2006 krijgt De Nijs een blessure aan zijn achillespees. Hierdoor is hij zes weken uit de roulatie.

De Nijs heeft inmiddels een nieuwe vriendin, zijn persoonlijk assistente Henriette Koetschruiter. In 2007 kondigen zij aan te gaan trouwen.

In mei 2007 neemt hij met Julien Clerc een duet op voor zijn nieuwe album Chansons. De release van het album met enkel Franse liedjes werd diverse keren uitgesteld vanwege de perikelen tussen Meuldijk en De Nijs. Het album lag vanaf 14 maart 2008 in de winkels.

Op 16 maart 2008 gaf De Nijs een jubileumconcert met het Metropole Orkest in een uitverkocht Carré. Het concert werd gegeven vanwege het 45 jarig artiestenjubileum van de zanger en het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Tijdens dit concert werd bekend dat er een tulp naar hem vernoemd zal worden. De burgemeester van Anna Paulowna (waar ook Wieringerwaard onder valt) maakte dit bekend. De tulp is begin mei, tijdens de Bloemendagen in die gemeente, gedoopt.

De Nijs' repertoire blijkt nog steeds volop gedraaid te worden op de diverse radiozenders getuige het feit dat hij nog steeds in de top 10 staat van meest gedraaide Nederlandstalige artiesten/groepen (8e in 2005).

Trivia

Op 6 juni 2007 plaatst het roddelblad Privé foto's van de ernstig bevuilde villa van Belinda Meuldijk in Bosch en Duin. Voormalig echtgenoot De Nijs bekent de foto's in augustus 2006 te hebben gemaakt, maar ontkent ten stelligste het beeldmateriaal aan het weekblad te hebben geleverd. Meuldijk spande een kort geding tegen het blad aan. De rechter stelde Meuldijk in het gelijk en bepaalde dat de gegevens van de fotograaf en de verkoper van de onrechtmatig gemaakte foto’s bekend gemaakt moesten worden. Meuldijk liet toen weten dat ze die informatie openbaar zou maken.

In de uitzending van RTL Boulevard van dinsdag 13 juni 2007 wordt bekend dat belspel presentator Martijn van den Bergh de foto's aan Privé heeft geleverd. Hij bevestigt dat het verspreiden van de foto's mede op initiatief van de zanger is gebeurd. Van den Bergh was voorheen ook werkzaam bij de bladen Privé en Party. Zowel Meuldijk als De Nijs besluiten om juridische stappen tegen Van den Bergh te ondernemen.

Op 2 mei 2008 is de scheiding tussen De Nijs en zijn ex-vrouw Belinda Meuldijk definitief geworden.

Rob de Nijs en Hendrina Maria Catharina (Henriëtte) Koetschruiter zijn op 28 mei 2008 in hun woonplaats Ede in ondertrouw gegaan.

Het huwelijk vond plaats op 25 juni 2008 in de gemeente Rozendaal, en werd ingezegend in de oude kerk aan de Benedendorpsweg te Oosterbeek.

Marco Roberto Borsato (Alkmaar, 21 december 1966) is een Nederlandse zanger. Borsato zong aanvankelijk in het Italiaans, maar brak pas echt door toen hij in 1994 overschakelde naar het Nederlands. Hij is getrouwd met Leontine Ruiters en heeft 3 kinderen.

Biografie

Borsato is geboren in het Wilhelmina Ziekenhuis in Alkmaar als zoon van Roberto Borsato en Mary de Graaf. Het gezin verhuisde naar Italië, waar Borsato's vader een restaurant aan het Gardameer ging runnen. Zijn vader, Roberto Borsato overleed in de nacht van 22 januari op 23 januari 2009 op 69-jarige leeftijd. Borsato heeft veel tijd in Italië doorgebracht en spreekt dan ook vloeiend Italiaans. Het gezin telt verder nog een zoon, Armando, en een dochter, Sylvana.

Borsato brak door als zanger nadat hij op 7 april 1990 de Soundmixshow won met zijn vertolking van het nummer At This Moment van Billy Vera. Vanaf 1990 bracht Borsato drie Italiaanstalige albums uit. In 1994 stapte hij over op Nederlandstalige nummers (waarvan vele vertaald zijn uit het Italiaans). Hij brak door met het nummer Dromen zijn bedrog en zou vervolgens uitgroeien tot een van Nederlands succesvolste zangers.

Sinds 1998 vervult Borsato de rol van ambassadeur van de Stichting War Child, een organisatie die zich inzet om kinderen te helpen traumatische oorlogservaringen te verwerken. Ook trouwt hij in dat jaar met Leontine Ruiters in Venetië. Samen krijgen ze drie kinderen: Luca (1998), Senna (2001) en Jada (2002).

Het vermogen van Borsato werd in 2006 door de Quote 500 geschat op 27 miljoen euro^[1]. Hij is daarmee de bestbetaalde zanger van Nederland.

Zangcarrière

1990-1993: Begin

Borsato verwierf enige bekendheid nadat hij op 7 april 1990 de Nederlandse versie van de Soundmixshow won met zijn vertolking van het nummer At This Moment van Billy Vera. Hierna tekende hij een contract bij platenmaatschappij Polydor. Van 1990 tot 1992 bracht Borsato drie Italiaanstalige albums uit, getiteld Emozioni, Sento en Giorno per giorno. Op de single Emozioni na, dat op nummer 4 van de Nederlandse Top 40 terecht kwam, behaalde hij hiermee maar weinig succes.

1994: Doorbraak

Omdat Borsato in 1993 in de vergetelheid dreigde te raken, besloot hij op aandringen van zijn platenmaatschappij over te stappen op Nederlandstalige muziek. Hij liet oorspronkelijk Italiaanse liedjes in het Nederlands vertalen of er werd een nieuwe tekst bij geschreven. In 1994 beleefde hij vervolgens zijn grote doorbraak. Zijn eerste Nederlandstalige single Dromen zijn bedrog (een cover van Storie di tutti i giorni van Riccardo Fogli) belandde op de eerste plaats in de Nederlandse Top 40 en zou daar uiteindelijk 12 weken blijven staan. Hij kwam hiermee in het Guinness Book of Records. Enkele maanden later stond ook het nummer Waarom nou jij (een cover van Quando Finisce Un Amore van Riccardo Cocciante) op de eerste plaats. Zijn eerste Nederlandstalige album, Marco, was eveneens een succes en bereikte 2x platina.

1995-2000: Verdere successen

In 1995 kwam het tweede album van Borsato, Als geen ander (4x platina), uit. Op dit album werd de succesformule van Italiaanse liedjes met een Nederlandstalige tekst, doorgezet. De nummers Je hoeft niet naar huis vannacht (een cover van You don't have to go home tonight van The Triplets), Kom maar bij mij (een cover van Come Saprei van Giorgia), Ik leef niet meer voor jou (een cover van Cervo a Primavera van Riccardo Cocciante) , Vrij zijn (een cover van Sempre van Paolo Vallesi) en Margherita (een cover van Margherita van Riccardo Cocciante) werden als singles uitgebracht. Alleen Kom maar bij mij wist de top 10 van de Nederlandse Top 40 niet te halen.

Eind 1996 kwam Borsato's derde album, De waarheid (6x platina), uit. De bijbehorende singles De waarheid en Wereld zonder jou, een duet met Trijntje Oosterhuis, werden beide grote hits. In hetzelfde jaar speelde hij op Parkpop in Den Haag.

In 1998 won Borsato de Popprijs en kwam zijn vierde album, De bestemming (5x platina), uit. Hiervan bereikte de single De bestemming (een cover van The Destiny) de nummer 1-positie in de Top 40. De tweede single van het album werd Het water, dat samen met de B-kant De speeltuin op nummer 10 in de Top 40 terecht kwam.

In 2000 kwam zijn vijfde album, Luid en duidelijk (5x platina), uit. De eerste single Binnen stond drie weken op nummer 1 in de Top 40. De tweede single Wat is mijn hart deed het een stuk minder en kwam niet hoger dan nummer 16.

2002: Onderweg

Na een periode van relatieve afwezigheid stond Borsato begin 2002 weer in de schijnwerpers. Ter gelegenheid van het huwelijk van Prins Willem-Alexander en Máxima Zorreguieta bracht Borsato samen met Sita de single Lopen op het water (een cover van This Mystery van Troy Verges & Hillary Lindsey) uit. Op 1 februari 2002 brachten Borsato en Sita het nummer live ten gehore in de Amsterdam ArenA. De single stond vier weken op de eerste plaats.

In maart 2002 bracht Borsato het verzamelalbum Onderweg uit. Later dat jaar volgde de single Zij, de single is tot nu toe de laatste single van Borsato geweest die in de Nederlandse Top 40 niet op nummer 1 kwam. Het nummer bleef steken op nummer 11.

2004: Zien

Op 24 januari 2004 belandde zijn nummer Afscheid nemen bestaat niet op nummer 1 in de Single Top 100. Een paar weken later steeg het nummer Voorbij, een duet met zangeres Do, naar de eerste plaats. Op 18 maart 2004 kwam zijn zesde album, Zien (4x platina) uit, hoewel alleen in DVD-formaat.

2004-2007: Diverse duetten

In juni 2004 gaf Borsato zes uitverkochte concerten in De Kuip. Met rapper Ali B, één van de gastartiesten, zong Borsato een bewerkte versie van het lied Nooit meer een morgen. Op 25 september 2004 kwam deze live-versie, getiteld Wat zou je doen, binnen op nummer 1. De opbrengsten van de single gingen naar War Child. Eind 2004 eindigde hij ook op nr. 38 in de verkiezing van De grootste Nederlander.

Op 19 maart 2006 ontving Borsato de Radio 2-zendtijdprijs. Diverse artiesten waren aanwezig en zongen een nummer van Borsato en een van zichzelf. Deze show was live te horen op Radio 2 en een week later te zien op tv.

In mei 2006 begon Borsato met de kaartverkoop van zijn concertreeks Symphonica in Rosso, dat datzelfde jaar tussen 20 oktober en 4 november plaatsvond in het Gelredome in Arnhem. De eerste vier concerten waren al snel uitverkocht. Uiteindelijk werden er tien uitverkochte concerten gegeven.

Met Rood behaalde Borsato in 2006 zijn tiende nummer 1-hit in de Nederlandse hitlijsten. In de Single Top 100 was Rood zijn eerste hit die nieuw binnenkwam op de eerste plaats. Het werd in Nederland de bestverkochte single van 2006. Ook in Vlaanderen had deze single van Borsato veel succes, daar stond het nummer een recordtijd van 46 weken in de hitlijsten.

Later in 2006 nam Borsato een duet op met de Britse zangeres Lucie Silvas, genaamd Everytime I think of you (oorspronkelijk van The Babys). Het betekende zijn elfde nummer 1-hit.

Van 1994 tot 2006 heeft Borsato opgeteld een heel jaar (52 weken) op nummer één gestaan in de Top 40.

Borsato heeft van 1996 tot en met 2006 alle versies van de TMF-awards gewonnen als Beste Zanger Nationaal, waarna de prijs hernoemd werd tot Borsato Award. Ook won hij in 2004 en 2005 de Vlaamse TMF-award voor Beste Zanger Internationaal.

In 2007 bracht Borsato wederom een verzamelalbum uit, Borsato Box. Het bereikte slechts de nummer 7-positie in de Album Top 100.

2008: Wit Licht

Borsato maakt zijn debuut als acteur in de film Wit Licht, die in december 2008 uitkwam. Wit Licht is tevens de naam van een single die op 21 april 2008 verscheen en drie weken op nummer 1 stond, zijn laatste album, dat op vrijdag 19 september 2008 verscheen, en zijn reeks concerten in het Gelredome in oktober 2008 en ook nog vele malen ik het sportpaleis in antwerpen. Samen maakt dit een succesvol drieluik.

In september 2008 staat de single Stop de tijd op de eerste plaats. Het nummer verdwijnt net als zijn voorganger Wit licht al na negen weken uit de Top 40, ongewoon snel voor een Borsato-nummer. De derde single van het album, Dochters, stijgt in november 2008 naar nummer 1 in de Top 40 en betekent zijn veertiende nummer 1-hit.

War Child

Borsato is sinds 1998 ambassadeur van War Child Nederland. Hij steunt War Child met fondsenwervende en promotionele activiteiten en bezoekt projecten. Hij schreef reisverslagen over zijn bezoeken aan onder andere Ingoesjetië, Kosovo,Sierra Leone en Afghanistan.

Voor War Child werd het nummer 'De Speeltuin' geschreven; inmiddels een ode aan de vrede voor kinderen.

Borsato heeft zich op vele manieren ingezet om de situatie van oorlogskinderen en het werk van War Child onder de aandacht te brengen. Zo reisde hij in februari 2004 naar Afghanistan voor opnames van een documentaire. In juni 2004 legde hij tijdens zijn 16 optredens in De Kuip en in het Sportpaleis in Antwerpen de show stil om aandacht te vragen voor War Child. Daarnaast was hij ook een belangrijke kracht achter de organisatie van het Friends for War Child concerten in Ahoy. Samen met Ali B was hij verantwoordelijk voor de hitsingle Wat zou je doen, waarvan de opbrengsten ten goede kwamen aan War Child.

Standbeeld van James Brown in Augusta

James Joseph Brown (Barnwell, 3 mei 1933 — Atlanta, 25 december 2006) was een Amerikaanse zanger. Hij was een van de belangrijkste muzikanten van de 20e eeuw en had een belangrijke invloed op de ontwikkeling van gospel en rhythm and blues in soul en funk. Zijn bijnaam was de "Godfather of Soul".

Biografie

Jeugd

Brown zou geboren zijn in Barnwell in 1933, maar sommige bronnen noemen 1928 als zijn geboortejaar en Pulaski (Tennessee) als zijn geboorteplaats. Hij groeide op in een bordeel, in de crisisjaren '30 in Augusta (Georgia). Op 16-jarige leeftijd werd hij veroordeeld voor een gewapende overval. Na drie jaar werd hij op voorspraak van Bobby Byrd vrijgelaten op voorwaarde dat hij zich niet meer in Augusta zou laten zien en dat hij een baan zou zoeken. Na een korte sportcarrière in boksen en baseball zocht hij zijn heil in de muziek.

Hij was vier keer gehuwd; achtereenvolgens met Deidre Jenkins, Velma Warren (1954 - 1969) en Adrienne Rodriguez. Dit laatste huwelijk hield twaalf jaar stand, tot z'n vrouw in 2002. In dat jaar trouwde James Brown een laatste keer, met Tommie Rae Hynie.

Carrière

Gedurende zijn carrière heeft hij veel muzikanten beïnvloed. In de jaren '60 werd hij door andere artiesten geïmiteerd. Halverwege de jaren '70 verlieten diverse muzikanten zijn band en gingen meer de funkkant op, à la George Clinton. In de late jaren '70 en jaren '80 was Brown een inspiratiebron voor rap, breakdance en hiphop, dj's als Grandmaster Flash gebruikten veelvuldig samples van Browns werk. Met de Egyptische zanger Hakim zong hij 'Leila' (2004).

James Brown wordt vaak The Godfather of Soul, Soul Brother Number One en Mr. Dynamite genoemd. Op 23 januari 1986 werd Brown opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en op 14 november 2006 in de UK Music Hall of Fame.

Dood

In december 2004 werd bij Brown prostaatkanker vastgesteld. Hij overleed op 73-jarige leeftijd op eerste kerstdag 2006 om 07:45 uur CET, nadat hij een dag eerder in het ziekenhuis was opgenomen met een longontsteking. De doodsoorzaak was congestief hartfalen veroorzaakt door de longontsteking. In maart 2007 werd bekend dat het lichaam van James Brown bijgezet is in een crypte bij het huis van een van zijn dochters in Columbia (South Carolina).

Bee Gees was een popgroep rond de tweelingbroers Robin Gibb (22 december 1949, zang) en Maurice Gibb (22 december 1949 – 12 januari 2003, basgitaar, keyboard en zang) en hun oudere broer Barry Gibb (1 september 1946, gitaar en zang). De naam van de groep is - in tegenstelling tot wat velen denken - niet de afkorting "Brothers Gibb". Oorspronkelijk speelden de broers samen als the Rattlesnakes, later werd dat Wee Johnny Hayes & the Bluecats en onder die naam werden ze geïntroduceerd bij radio DJ Bill Gates. Dat gebeurde door Bill Goode, nadat hij hen aan het werk zag op het Brisbane Speedway Circuit. Bill Gates bedacht de naam "Bee Gees" en baseerde zich daarbij op zijn en Goode's initialen: BG.

Biografie

De broers zijn geboren op het eiland Man, maar in 1958 emigreren ze naar Australië. Daar begint hun carrière, en in 1967 keren ze terug naar Engeland, waar ze een groep vormen met Vince Melouney, (gitaar) en Colin Petersen, (drums). In Australië en Nederland hebben ze rond dat moment hun eerste hit met Spicks and specks, in Engeland en elders volgen nummers als New York mining disaster 1941, Massachusetts, Words, World, I've gotta get a message to you en Holiday.

Na het album Odessa (1969) verlaat Robin de groep wegens artistieke meningsverschillen, en scoort een solohit met Saved by the bell. Maurice Gibb trouwt met de Schotse zangeres Lulu. De groep wordt later opgedoekt en opnieuw opgericht. Vanaf het moment dat Jive talkin' in 1975 verrassend een Amerikaanse Nummer-één hit wordt, wordt de draad weer opgepakt en met het uitkomen van de soundtrack van Saturday Night Fever in 1977 is de groep plotseling weer immens populair, en één van de belangrijkste proponenten van de disco geworden.

De Bee Gees schrijven en produceren in die tijd platen van o.a. Barbra Streisand, Dionne Warwick en Diana Ross. Robin Gibb maakt wederom in 1983 een solo-LP.

Na 1981 wordt het stil rond de groep, maar in 1987 maken ze hun derde come-back met het nummer You win again, een Britse nummer-één hit. Een vierde broer, Andy Gibb, eind jaren '70 van de vorige eeuw een populair tieneridool, sterft in 1988, juist toen hij als vierde lid bij de groep zou komen. Op 12 januari 2003 sterft Maurice onverwacht aan een darminfarct. Dit is een onderbreking van de bloedtoevoer naar de darmen, een zeldzame aandoening die soms optreedt bij een draaiing van de darmen waarbij het darmkanaal (meestal gedeeltelijk) afgekneld wordt. Hiervoor was Maurice in eerste instantie ook opgenomen in het ziekenhuis. Robin en Barry gaan daarop hun eigen weg met als meest opvallende resultaat een hernieuwde samenwerking tussen Barry en Barbra Streisand, Guilty pleasures in 2005. Ook de samenwerking tussen Robin en Alistair Griffin met het nummer My lover's prayer gaat goed en komt binnen op drie in Engeland. Barry en Robin zeiden dat ze nooit meer muziek zouden maken onder de naam Bee Gees, onder de naam "Brothers Gibb" traden Barry en Robin in februari 2006 voor het eerst sinds de dood van hun broer weer samen op.

Het geluid van de Bee Gees is apart te noemen, vooral opvallend is hun zang met hoge falsetstemmen.