Radio Veronica was een zeezender die van 1960 tot en met augustus 1974 uitzond vanaf de Noordzee met programma's gericht op Nederland.

Geschiedenis van Radio Veronica

Begin

Naar het voorbeeld van Radio Mercur in Denemarken werd op 15 oktober 1959 in Hotel Krasnapolsky te Amsterdam besloten radio-uitzendingen vanaf een schip op de Noordzee te starten. Het station ging werken onder de naam Vrije Radio Omroep Nederland, afgekort VRON. Uit deze afkorting werd de naam Veronica afgeleid, dat ook refereerde aan het gedicht Het schaap Veronica van Annie M.G. Schmidt. Op 20 april 1960 vond een eerste testuitzending plaats. Radio Veronica ging definitief van start op 15 mei 1960 vanaf het voormalige lichtschip Borkum Riff, dat in de haven van het Duitse Emden werd omgebouwd tot zendschip, op 192 meter of 1562 kHz. In november 1964 werd de Borkum Riff vervangen door de IJslandtrawler Norderney.

Radio Veronica werd enorm populair bij de jeugd, omdat zij populaire en popmuziek uitzond in een vanaf 1969 vast programmaschema. Vanaf 2 januari 1965 werd een wekelijkse hitparade van de populairste nummers, de Nederlandse hitparade, al snel de Veronica Top 40 geheten, uitgezonden. Destijds werd popmuziek nauwelijks op de reguliere radiozenders (Hilversum I en II) uitgezonden. Deze formule was voor Nederland uniek. Vernieuwend voor Nederland waren ook de jingles, waaraan de luisteraar zijn favoriete radiostation (station calls) en diskjockey direct kon herkennen. Een nieuw fenomeen aan land waren de drive-in-shows, waarbij de luisteraars hun favoriete dj bij het draaien van plaatjes konden bewonderen. Deze Veronica-drive-in-shows kenden een groot succes en kregen veel navolging bij de omroepen, andere stations en discotheken.

Bekende dj's waren onder meer:

• Rob Out, afkomstig van de NCRV, de latere eerste directeur van de VOO, met onder andere zijn programma Goud van Out,
• Tineke de Nooij, de eerste vrouwelijke dj in Nederland, met Koffietijd en de jingle 1-2-3-4-5-6-7-8-9-Tíéíéneke!,
• Cees van Zijtveld, verliet in 1966 Veronica voor de AVRO,
• Frans Nienhuys (de oudste Nederlandse dj ooit, met zijn programma - Men vraagt en wij draaien), ex-VARA,
• Joost den Draaijer (Joost mag het weten), ging in 1971 over naar Radio Noordzee Internationaal en in 1973 naar de NOS,
• Lex Harding, eerder bij Radio Dolfijn,
• Tom Collins,
• Gerard de Vries,
• Harmen Siezen,
• Stan Haag (met zijn Jukebox), vanaf 1975 bij Radio Mi Amigo,
• Will Luikinga (met zijn programma Will wil wel),
• Hans Mondt (met zijn programma Muziek terwijl u werkt),
• Klaas Vaak, pseudoniem van Tom Mulder, vanaf 1974 bij de TROS,
• Chiel Montagne (startte in 1971 bij de TROS het televisieprogramma met Nederlandstalige liedjes Op losse groeven / Op volle toeren),
• Jan van Veen, vanaf 1971 bij Radio Noordzee en later bij de AVRO,
• Bart van Leeuwen, vanaf 1976 bij Radio Mi Amigo, sinds 2003 bij Radio Veronica
• Robbie Dale (had ook een tv-programma JAM bij de TROS),
• Eddy Becker, vertrok in 1970 naar de NCRV,
• Krijn Torringa (als Bob van Bob & Brenda), later bij de AVRO.
• Suhandi (Hans Oosterhof)

Onder de nieuwslezers waren:

• Freek Simon, werd later programmamaker bij de TROS, inmiddels overleden,
• Arend Langenberg, later nieuwslezer bij ANP/NOS en nu bij Sky Radio, Classic FM en Radio Veronica,
• Dick Klees, na Veronica: presentator/eindredacteur Wereldomroep, eindredacteur Met het Oog op Morgen, presentator AVRO Radiojournaal en NOS Radio 1 Journaal, nu presentator Wereldomroep.

Concurrentie op zee

Ondanks de goede luisterrapporten bleven de inkomsten achterwege. De gebroeders Verweij namen het bestuur over en Veronica werd alsmaar populairder, zodanig dat er andere kapers op de kust verschenen, zoals in 1967 Radio Dolfijn en Radio 227, in 1970 Capital Radio en Radio Noordzee Internationaal, in 1972 Radio Caroline en in 1973 Radio Atlantis en Radio Mi Amigo.

Er kwam in 1964 zelfs korte tijd een televisiepiraat, die van een speciaal hiervoor gebouwd kunstmatig eiland (het REM-eiland) uitzond. Van hieruit werden Radio Noordzee en TV Noordzee uitgezonden. Deze Radio Noordzee startte op 29 juli 1964 en stopte op 17 december 1964. TV Noordzee begon op 1 september 1964; het testbeeld was al vanaf 12 augustus in de lucht. TV Noordzee hield op te bestaan op 14 december 1964. Aan alles werd echter door ingrijpen van de Rijkspolitie een eind gemaakt. TV Noordzee, dat in een mum van tijd zo populair geworden was, kreeg zijn vervolg aan land als nieuwe publieke omroep, de TROS.

Een andere, latere, concurrent moest op een andere manier bijna de activiteiten stopzetten.

Bomaanslag op de Mebo II

Op 15 mei 1971 werd de rust verstoord aan boord van de Mebo II (het zendschip van Radio Noordzee Internationaal) door een bomaanslag, gepleegd in opdracht van de directie van Veronica. Het was de bedoeling geweest dat het uit te branden schip een haven binnengesleept zou worden en aldus de concurrentie het zwijgen opgelegd zou worden. Veronica had geprobeerd met de eigenaren van Radio Noordzee een akkoord te sluiten om tegen betaling de Nederlandstalige uitzendingen te staken. Maar Radio Noordzee wilde hiervan niet weten, met de bomaanslag als gevolg. De drie duikers onder leiding van Tom van der Linden (de ex-kapitein van de Mebo II) die de bom plaatsten in ruil voor 25.000 gulden, werden echter nog dezelfde nacht aan land opgepakt door de politie (ze waren al gezien door de bemanning van de Mebo II terwijl ze wegvoeren in een rubberboot) en verhoord. Al snel kwam deze erachter dat Veronica-aandeelhouder en reclameadviseur Norbert Jürgens hen had betaald, waarop deze op 17 mei werd gearresteerd. De volgende dag gaf Veronica-directeur Bull Verweij een interview met Ria Bremer, waarin hij verklaarde Jürgens geld te hebben gegeven om actie te ondernemen tegen het schip. Daarop liet de politie hem op 19 mei arresteren. Verweij had naar eigen zeggen alleen opdracht gegeven om het schip van het anker te lichten, zodat hij het naar de haven van Scheveningen kon laten slepen en zei niets van een bom te weten. Uiteindelijk blijkt dat kapitein Van der Linden op eigen houtje had besloten om een brandbom te plaatsen en de politie beschouwde hem dan ook als hoofddader. De politie hield Verweij echter verantwoordelijk als opdrachtgever en gaf aan dat hij de actie niet aan een ander had mogen overlaten. Zowel de drie duikers (Tom van der Linden, Willem van P. en Jan P.), als Jürgens en Verweij kregen, hoewel Radio Noordzee geen aanklacht tegen hen had ingediend, een jaar gevangenisstraf opgelegd van de rechter. Verweij zei tijdens een later interview spijt te hebben van zijn daad, aangezien er ook doden hadden kunnen vallen. Veronica betaalde de schade aan de Mebo II.

Tegenwind vanaf de wal

De roep naar Den Haag om een wettelijke verbod op de zeezenders werd door de bomaanslag luider en zo werd het voortbestaan van Veronica bedreigd door de in aantocht zijnde anti-piratenwet. Tot overmaat van ramp sloeg het zendschip tijdens een zware storm van zijn ankers en strandde de Norderney op 2 april 1973 op het strand van Scheveningen. Twee weken later reeds zond Veronica weer uit, nu vanaf de MV Mi Amigo, het zendschip van Radio Caroline, dat zijn diensten aanbood in ruil voor nieuwe studioapparatuur. Op 18 april 1973 werd het Veronicaschip weer vlot getrokken, terwijl op dat ogenblik tienduizenden jongeren in Den Haag een grote manifestatie hielden voor het behoud van hun geliefde muziekzender, toen in de Tweede Kamer in die weken de debatten over de ratificatie van het Verdrag van Straatsburg gaande waren.

De massabetoging was tevens het moment waarop Veronica een ledenwerfcampagne startte om een legale status als commerciële zender aan de wal te krijgen. Men zocht hiervoor donateurs voor de Veronica Omroep Stichting (VOS). De VOS zou een eigen radiozender, een Hilversum 4, op non-commerciële basis, beginnen. Omdat er nog geen wettelijke mogelijkheden waren om buiten het omroepbestel om een zelfstandig radiostation op te richten, richtte men voor de zekerheid ook alvast een Veronica Omroep Organisatie (VOO) op, naar het model van de legale omroep TROS, niet toevallig een omroep met "zeebenen". Indien de VOS niet toegestaan zou worden, zouden de donateurs automatisch overgeschreven worden naar een VOO-lidmaatschap.

Het Openbaar Ministerie verbood op voorspraak van minister Van Doorn de VOS echter wegens het nastreven van een illegaal doel. De constructie die was bedacht voor de donateurs werd in eerste instantie nietig verklaard omdat de donateurs niet konden afzien van het lidmaatschap noch hun geld gerestitueerd konden krijgen. Bij een hogere rechter werd die uitspraak herzien: op de inschrijf- en omroepkaart stond duidelijk dat het het lidmaatschap van de VOO betrof maar dat tevens de VOS gesteund werd. Niettemin was het, naast het programma-aanbod dat Veronica presenteerde, een reden voor Van Doorn om geen C-status aan de omroep te verlenen. Veronica besloot het besluit bij de Raad van State aan te vechten.

Op 31 augustus 1974 om 18.00 uur stopte Radio Veronica de uitzendingen vanwege het van kracht worden van de anti-piratenwet.

Alleen Radio Mi Amigo en Radio Caroline, beide vanaf het zendschip (de MV Mi Amigo) uitzendend, zouden hierna de zeezendergeschiedenis voortzetten, door op 29 augustus 1974 de ankerplaats voor de Nederlandse kust te verlaten en de volgende dag voor anker voor de kust van Engeland te gaan.

Na 31 augustus 1974 zorgden juridische sores ervoor dat alle Veronica-medewerkers werkloos werden. Stan Haag ontsprong als eerste de dans door in 1975 naar het Spaans-Catalaanse Platja d'Aro te verhuizen en voor Radio Mi Amigo te gaan werken.

Strijd op de vaste wal

Veronica, vanaf dan de VOO, vocht daarna een lastige strijd om een officiële zendvergunning te krijgen. Minister Van Doorn betoogde aanvankelijk succesvol dat de omroep geen aanvulling op het bestaande aanbod vormde. In 1976 kreeg de omroep toch, dankzij een motie in de Tweede Kamer, een aspirantstatus met wekelijks:

• een uur zendtijd op Hilversum III, waarin vanaf mei 1976, toen de TROS vond dat de komende C-status (die in oktober 1976 zou ingaan) perspectief op voldoende zendtijd gaf, een overzicht van de Nederlandse Top 40 en Tipparade gegeven werd;
• een uur zendtijd op Hilversum II: de 3600 seconden Veronica, eerst gepresenteerd door Lex Harding, later door Tom Collins;
• een uur het verzoekplatenprogramma Goud van Out op Hilversum I;
• een uur klassieke muziek op Hilversum IV; cynisch genoeg was het ook de VOO (bij monde van Hans Mondt) die, met haar enige uurtje zendtijd op die zender, Hilversum IV op 28 december 1975 mocht openen. De presentatie van dat allereerste uur was in handen van Simon Somber, een personage van André van Duin;
• een uur tv-zendtijd.

De aanvraag voor de C-status werd toegewezen dankzij een positieve uitspraak van de Raad van State. Zie verder: Veronica Omroep Organisatie.

Scheepsjournaal

Na de zeezenderperiode van Veronica lag de Norderney jarenlang in de buurt van het Amsterdamse Centraal Station aan het IJ. Later werd het Veronicaschip naar Maastricht en vervolgens naar Kempisch Dok in het Vlaamse Antwerpen versleept, alwaar het gebruikt werd als discotheek en voor privé-feestjes. Voor de (her)opening van "Radio Veronica 103 FM" op 31 augustus 2003 werd het schip naar Monnickendam gesleept om het feest luister bij te zetten. Daarna keerde het direct weer terug naar Antwerpen. In 2009 wordt het schip verhuisd naar Benidorm.

Golflengte en frequentie

Radio Veronica zond uit op een golflengte van 192 m, wat overeenkomt met een frequentie van 1562 kHz. Later, vanaf 1972, werd dat 538 m of 557 kHz. In werkelijkheid was de golflengte 539 meter, maar speciaal voor het jinglepakket werd gekozen voor het korterklinkende en beter rijmende 538 (op volle kracht). De naam van de huidige zender Radio 538 is dus ontleend aan de golflengte van de toenmalige zeezender Veronica.

Noot

1. ↑ Playa de Aro heet in het Catalaans Platja d'Aro. Aangezien Catalonië autonomie heeft verkregen op het gebied van taalkwesties is die naam ook de officiële naam. Scheepsjournaal

   Na de zeezenderperiode van Veronica lag de Norderney jarenlang in de buurt van het Amsterdamse Centraal Station aan het IJ. Later werd het Veronicaschip naar Maastricht en vervolgens naar Kempisch Dok in het Vlaamse Antwerpen versleept, alwaar het gebruikt werd als discotheek en voor privé-feestjes. Voor de (her)opening van "Radio Veronica 103 FM" op 31 augustus 2003 werd het schip naar Monnickendam gesleept om het feest luister bij te zetten. Daarna keerde het direct weer terug naar Antwerpen. In 2009 zou het schip volgens geruchten verhuizen naar Benidorm, maar dit gebeurde niet. Eind november 2012 is het schip naar Groningen gevaren, waar het nu aan wal ligt. Het wordt gerestaureerd en ingezet bij radio- en televisie-uitzendingen.                                 

      

   In 2011 verschijnt er in Nederland een musical over de geschiedenis van Radio Veronica in de periode 1960 - 1974 onder de titel "Herinnert U Zich Deze Nog?!" De voorstelling wordt geproduceerd door Harry Kies Theaterprodukties en is van februari tot en met juni 2011 in meer dan 60 Nederlandse steden te zien.

    

De Pussycat Dolls is een vijfkoppige vrouwelijke burleske dans revue-groep uit Los Angeles, Californië, met een tweede groep in Caesars Palace in Las Vegas. De groep werd opgericht door choreograaf Robin Antin in 1995.

Achtergrondinformatie

Oorsprong

Een groot aantal bekende artiesten heeft gastoptredens verzorgd met de groep. De danseressen treden op in lingerie en ouderwetse pin-up kostuums maar er is geen naaktheid of seks in hun optredens. De groep werd in de Verenigde Staten populair en verscheen in tijdschriften, televisie specials voor MTV , VH1 en TMF, reclamecampagnes en films. Carmen Electra is de meest naar voren tredende danseres in veel van deze tijdschriftartikelen en televisieoptredens, en trad met de Pussycat Dolls het vaakst op het podium op. Nicole Scherzinger (aka Nicole Kea), een voormalig lid van de Amerikaanse Popstars winnaars Eden's Crush, is nu de lead singer. Andere voormalige en tegenwoordige leden van de groep zijn Ashley Roberts, Jessica Sutta, Melody Thornton en Kimberly Wyatt. Carmit Bachar is inmiddels uit de groep.

Muzikale doorbraak

PCD

In 2005 brachten ze hun eerste single "Don't Cha" uit, een samenwerking met rapper Busta Rhymes en oorspronkelijk opgenomen door Tori Alamaze. Ze brachten hun debuutalbum PCD op 13 september 2005 uit. Het album bevat tracks geproduceerd door will.i.am, Timbaland, Rich Harrison, Polow da Don, en Ron Fair. Tweede single was "Stickwitu" en will.i.am produceerde en rapte op de derde single "Beep".

Ze schreven Nederlandse popgeschiedenis op 8 april 2006, toen "Beep" steeg van nummer 5 naar nummer 2 in de Nederlandse Top 40. Hiermee is PCD de eerste act die ooit met hun eerste drie singles op nummer 2 bleven steken. De vervolgsingle "Buttons" werd aangepast speciaal voor de single-release en een rap van Snoop Dogg werd toegevoegd. De clip deed veel stof opwaaien, omdat de dames te sexy gekleed zouden zijn. Desondanks hadden de Pussycat Dolls weer een hit te pakken met het nummer, die in Nederland de 6e plaats in de Top 40 bereikte. In de late zomer van 2006 werd in de Verenigde Staten de door Timbaland geproduceerde "Wait a Minute" uitgebracht op single, terwijl voor Europa en een aantal Aziatische landen "I Don't Need a Man" werd gekozen met nummer 4 als piekpositie in de top 40. "Wait a Minute" werd als zesde single in Nederland uitgebracht.

Op 24 juni 2006 stonden The Pussycat Dolls in een uitverkochte Heineken Music Hall in Amsterdam. Van hun debuut-cd PCD wisten de Dolls wereldwijd maar liefst 5 miljoen exemplaren te verkopen.

Op 6 maart 2007 werd in de Verenigde Staten het televisieprogramma Pussycat Dolls Present: The Search for the Next Doll uitgezonden. In een acht weken-durend programma beoordeelde een jury een groep jonge vrouwen op hun zang- en danskwaliteiten. De 19-jarige Asia Nitollano kwam als winnaar uit de bus en zou onderdeel worden van de groep. Ze zong mee in het nummer "Double the Trouble". Inmiddels is bekend geworden dat Asia er zelf voor gekozen heeft om een solo-carrière te beginnen, zonder de Pussycat Dolls.

Doll Domination

Halvewege de zomer van 2008 kwam de groep terug met het nieuwe album Doll Domination en de bijbehorende leadsingle "When I Grow Up". De verwachtingen waren hooggespannen na het succes van PCD-singles, maar daar kon het matig aan voldoen. Het behaalde nog de 9e plek in de Amerikaanse Billboard Hot 100, maar in Nederland kwam het niet tot de de top 20, waardoor het de keten van verbrak. Tweede single "Watcha Think About That" was een samenwerking met Missy Elliott. Het werd echter niet goed opgevangen door de Amerikaanse radiostations die liever "I Hate This Part" draaiden. Het kwam niet tot een wereldwijde release voor "Whatcha Think About That" vanwege het gebrek aan succes en vrij snel werd "I Hate This Part" definitief aan de radiostations geleverd die wel een internationale release kreeg. Het werd een hit en zorgde voor een opleving van de albumverkopen, een bron van zorgen bij de platenlabel. In januari 2009 bracht de groep in samenwerking met de Indiase singer-songwriter en producer A. R. Rahman het nummer "Jai Ho! (You Are My Destiny)" uit, een heruitgave van "Jai Ho" uit de film Slumdog Millionaire. Het nummer deed het boven de verwachtingen goed en de label besloot vervolgens Doll Domination onder een 2.0 versie opnieuw uit te brengen met dit nummer als leadsingle. De heruitgave staat gepland voor een mei of juni release. "Hush Hush; Hush Hush" is de volgende globale single.2010-heden: audities voor nieuwe bezetting

Het derde album kwam uiteindelijk nooit uit, want geen jaar later maken de Dolls één-voor-één bekend de groep te verlaten, op Scherzinger na. De Dolls wilden graag verder met een solocarrière al maakt Wyatt er geen geheim van dat de Dolls het gedrag van Scherzinger ook zat waren. Scherzinger zou namelijk haar vocals en leads niet willen delen met de andere Dolls. Antin ging opzoek naar nieuwe Dolls. Op 24 mei trad Scherzinger samen met Kherington Payne, Vanessa Curry, Rino Nakasone-Razalan en Jamie Lee Ruiz op als de nieuwe groepsformatie. Hoewel deze groep een aantal optredens gaf, verlaat uiteindelijk Scherzinger de groep aan het einde van 2010 voor een solocarrière.

In maart 2011 bevestigde Antin dat zij audities zou houden om nieuwe meisjes te vinden om de gestopte leden van de groep te vervangen. In juli 2011 bevestigde ze dat de nieuwe samenstelling klaar was en dat ze aan het werk was samen met de dames. Ze bevestigde ook dat alle leden zouden gaan zingen, wat bij de oude groep niet het geval was. Op 16 september 2011 werd bekendgemaakt dat de leden gekozen worden via een reality serie. Wat uiteindelijk nooit gebeurd, want de Dolls worden gewoon zonder een reality serie gekozen.

In oktober 2011 werd op hun officiële Facebookpagina bevestigd dat Lauren Bennett (voormalig lid Paradiso Girls) en Vanessa Curry (voormalige Lakers Girl) twee van de nieuwe leden waren.^[3] Later die maand werden er foto's gepubliceerd van de officiële nieuwe groep bestaande uit Bennett, Curry en Kristal Smith, Tiffany Zavala, Kia Hampton en Paula van Oppen. Zij waren de studio in gegaan om te bekijken wat de sound was en wat ze wilden. Nog voor de jaarwisseling namen de Dolls in de studio een reclamefilmpje voor de Super Bowl op. De spotje zou als een soort perspresentatie moeten dienen. Opeens bestonden de Dolls uit Bennet, Curry, Van Oppen en Chrystina Sayers (uit Girlicious) en Erica Jenkins. Wat er met Smith, Zavala en Hampton was gebeurd, is onbekend. In april 2012 verliet Sayers alweer de groep en werd in juli 2012 weer een nieuwe samenstelling gepresenteerd bestaande uit Bennett en Van Oppen, met de nieuwe leden Natalia Mejia (uit Girlicious), Amanda Branche en Natasha Slayton. Een maand later was Branche alweer vervangen door X Factor-kandidaat Simone Battle. In november van dat jaar werd Mejia door haar onverwachte zwangerschap vervangen door Emmalyn Estrada. Mejia kon haar zwangerschap niet delen met de Pussycat Dolls, al zei Antin dat Mejia altijd kon terugkeren in de groep als zij er klaar voor was.

Cher, (geboren Cherilyn Sarkisian LaPiere (El Centro, 20 mei 1946), is een Amerikaans zangeres en actrice van Armeense afkomst.

Cher werd geboren in El Centro, Californië. Ze werd bekend van het rock-'n-rollduo Sonny & Cher, samen met haar toenmalige echtgenoot Sonny Bono. Ook maakte ze toen al solo-opnamen. Sonny en Cher scheidden in 1975. Cher hertrouwde later met rock-'n-rollzanger Gregg Allman, en scheidde weer in 1979. Later volgden relaties met bassist Gene Simmons van Kiss en gitarist Les Dudek. Ze heeft twee kinderen, Chastity Bono en Elijah Blue Allman.

Behalve zangeres is Cher ook actrice. Ze speelde onder meer in de films Mermaids, Silkwood, Mask, Suspect, Tea with Mussolini en Moonstruck. Voor de laatste film ontving ze in 1988 een Oscar voor beste actrice.

Als zangeres scoorde Cher in 1993 nog een grote hit met een heruitgave van I got you babe, samen met het tekenfilmduo Beavis and Butt-head van MTV. Begin 1999 behaalde ze de eerste plaats met het nummer Believe.

Brigitte Bardot in 1968

Brigitte Bardot in 2002

Brigitte Bardot, ook wel BB genoemd, (Parijs, 28 september 1934) is een Frans fotomodel, actrice en zangeres. Als "stoeipoes" wordt ze beschouwd als de belichaming van de jaren '50.

Bardot, een dochter van een industrieel Louis Bardot, werd op het conservatorium van Parijs tot klassiek balletdanseres geschoold. Ze begon met modellenwerk toen ze 15 jaar oud was. In 1952 was ze voor het eerst te zien op het witte doek in Le Trou Normand. In hetzelfde jaar trouwde ze op 18-jarige leeftijd met regisseur Roger Vadim. Ze scheidde in 1957 van hem en trouwde later met acteur Jacques Charrier (1959-1962), de Duitse miljonair Gunther Sachs (1966-1969) en de Franse, extreemrechtse politicus Bernard d'Ormale (1992-heden).
Bardot heeft ook beruchte relaties gehad met Serge Gainsbourg (zanger), Sacha Distel en Jean-Louis Trintignant (acteur).

Brigitte Bardot heeft in totaal 48 films gemaakt. Haar internationale doorbraak kwam in 1956 met Vadim's "Et Dieu créa la femme", waarin ze het weesmeisje Juliette speelt. De film veroorzaakte een sensatie in de USA, en katapulteerde Bardot naar wereldfaam.

Brigitte Bardot was op haar best in lichte komedies, waarvoor ze een merkbaar acteertalent bezat. Een goed voorbeeld hiervan is 'Une Parisienne' uit 1957, naar Bardot's zeggen een van haar weinige films waar ze trots op is.

Naast haar films heeft Brigitte tijdens haar film-carrière ongeveer zestig lichte populaire liedjes opgenomen. Hoewel ze als zangeres nooit die erkenning heeft ontvangen die ze met haar films kreeg, werden haar liedjes in de handel gebracht. Beroemd zijn haar drie televisie-shows uit de jaren zestig, waarin een aantal van deze liedjes met een bijpassend filmpje werden vertoond.

Uit de honderden foto's van de filmster Brigitte Bardot behoren die van beroepsfotograaf Sam Levin speciaal genoemd te worden. Met name in het begin van Brigitte's carrière hebben Levin's foto's belangrijk bijgedragen aan haar imago van sensualiteit en lichte immoraliteit. Eén van deze opnames toont Bardot in een witte corset, van achteren gefotografeerd. Naar verluidt verkocht de ansichtkaart met deze foto in Parijs rond 1960 beter dan ansichtkaarten van de Eiffeltoren.

Sinds de jaren '70 doet Bardot veel werk als dierenrechtenactiviste. Ook maakt zij zich sterk voor het behoud van de natuur van het schiereiland achter St. Tropez. Haar controversiële en openhartige meningen over zaken als immigratie, de islam en homoseksualiteit hebben haar reputatie in de loop der jaren sterk beïnvloed.

Ze heeft één kind, Nicolas-Jacques Charrier (geboren in 1960).

Françoise Hardy

Françoise Hardy (Parijs, 17 januari 1944) is een Franse zangeres en actrice.

Biografie

Françoise Hardy tekende haar eerste contract met het platenlabel Vogue in november 1961. In april 1962, kort nadat ze eindexamen had gedaan, verscheen haar eerste album Oh oh Chéri, met het titelliedje geschreven door Johnny Hallyday's schrijfduo. Het nummer Tous les garçons et les filles werd een groot succes en er werden er 2 miljoen van verkocht. Ze had lang haar en droeg meestal jeans met een leren jasje en begeleidde zichzelf op de gitaar. De internationale impact van Tous les garçons et les filles, alsmede die van Hardy's uiterlijk en presentatie leidde ertoe dat de zangeres medio jaren zestig door sommigen werd gepresenteerd als 'Frankrijks antwoord op the Beatles'.

Hardy zong soms in het Engels, Italiaans, Spaans, en Duits. In 1963 vertegenwoordigde ze Monaco bij het Eurovisie Songfestival met L'amour s'en va en bereikte de vijfde plaats. In 1968 ontving ze de Grand Prix du Disque Académie Charles Gros.

In 1981 trouwde ze met haar oude viend en collega Jacques Dutronc, met wie ze al een zoon had, Thomas Dutronc (1973). In mei 2000 had ze een comeback met het album Clair Obscur. Haar zoon speelde gitaar en haar man zong het duet Puisque vous partez en voyage. Iggy Pop en Étienne Daho deden ook mee. Ze woont tegenwoordig in de buurt van Parijs.

Boek

In 2008 bracht Françoise Hardy een autobiografie uit: Le désespoir des singes ... et autres bagatelles. Uitgegeven door Robert Laffont, Parijs. ISBN 978-2-221-11163-5.

Bekendste liedjes

• Tous les garçons et les filles (1962)
• J'suis d'accord (1962)
• L'amour s'en va(1963)
• Only friends / Ton meilleur ami" (1964)
• All Over The World (Dans Le Monde Entier (1965)
• l'amitie (1966)
• Voila(1967)
• Comment te dire adieu (1968, Tekst van Serge Gainsbourg)

Trivia

• Bob Dylan bracht in 1964 het album uit met de naam Another Side Of Bob Dylan. Op de voorkant van het album staat een gedicht geschreven waarin Dylan aan Hardy refereert.
• Haar lied l'amitie wordt gespeeld in de Franse film The Barbarian Invasions (Les Invasions barbares) van regisseur Denys Arcand. De film won een Academy Award in 2003 voor beste buitenlandse film.
• Tous les garçons et les filles wordt afgespeeld in de Britse film Metroland (1997)