Hopend mijn wegkwijnend hart terug met liefde te kunnen doen vullen, vroeg ik, enkele weken later, aan de secretaresse van de manager van het kantoor in Rio, Hilma, mij te vergezellen naar het eindejaarsfeest van de firma. Dat was dan al op het einde van 1973. Ze stemde, tot mijn gedeeltelijke verbazing, direct toe. Op dat feest, waar ze wel de knapste was, heb ik haar gevraagd met mij te vrijen. Nogmaals was het antwoord onmiddellijk positief. In amper twee maanden waren we officieel verloofd en zijn we getrouwd. Ondanks mijn zwaar vermoeden dat ze soms één van haar vijzen miste. Maar toen ik dát met absolute zekerheid vast stelde had ik al aan haar moeder beloofd, dat we, om in hetzelfde bed, bij haar thuis, te mogen slapen, we toch rap zouden trouwen. De verschillende feesten in Aperibé (een klein dorpje in het binnenland van de Staat van Rio De Janeiro), waar haar moeder, samen met nog negen andere broers en zusters, woonden, waren werkelijk weelderig. Drie of vier van die buitenlandse vrienden gingen geregeld met ons mee. Ongeveer vier uren rijden vanuit Rio. De uitgestrekte natuur, weiden met meertjes, kromme bomen die welgezegende schaduw verstrekten, paarden, koeien en honden. De vrijheid. De ontspannen sfeer. Alles wat ik wilde en nodig had. Het enige wat mij nogal tegen stak was dat haar moeder altijd en persoonlijk enkele kippen, in mijn aanwezigheid, om zeep wilde brengen, waar ik verwoed trachtte van te ontvluchtten. Maar ze was me altijd een stap vóór. Hilma’s zusters, allemaal schone, zedige en brave(re) meisjes, uitzondering gemaakt voor haar oudste zus die een tang was, trachtten tevergeefs een vrijer tussen die buitenlanders los te peuteren. Zonder succes.

Van die oudste zuster gesproken, ze was getrouwd met de zoon van een rijke boer van de streek. Belangrijke ambtenaar van het plaatselijk kantoor van de “Banco Do Brasil” en gierig zoals ik, hadden we een gemeenschappelijke droom: zich onze eigen boerderij aan te schaffen in de streek en koeien en kalfkes kweken en verhandelen. Zo geraakten we soms in diepe hoopvolle gesprekken, terwijl we met ons tweeën, één half simpel kiekentje opvraten in een dichtbij gelegen café. Drank, onvermeidelijkerwijze, was er altijd en in overvloed bij. Omdat we het uur wat uit het oog verloren hadden nodigde die zuster ons uit om bij haar, in de woonkamer van haar appartement, op de grond, de nacht door te brengen. Toevallig was daar ook een vriendin van haar, van Niteroí (een strandstad juist vóór Rio gelegen), ongehuwd maar toch met een zoontje van een jaar of twaalf, plus een vriendje van hem, misschien dertien. Men besloot alle vrouwen in de enige slaapkamer te verzamelen, terwijl de twee mannen en de twee jongetjes, de woonkamer zouden betrekken. Mijn zogezegde schoonbroer, groot maar uiterst tenger van gestalte, lag dicht bij de muur; dan ik, ook op de grond en dan de twee jongens, samen op een min of meer brede sofá, aan de andere muur. Wat de verhouding betreft tussen die twee jongens, er was mij niets speciaals opgevallen, tot op dat ogenblik toch, maar die jonge vriend van de zoon van die vriendin had me erg lang en bewust de gehele avond zitten aanstaren. Het duurde niet lang vooraleer ik diep in slaap geraakte, bevorderd door de vele pintjes. Ik lag op mijn zijde, naar de rug van mijn schoonbroer toe gedraaid, maar op een veilige afstand natuurlijk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik af en toe wel eens, onvrijwillig, met een halfharde, of zelfs met een hele harde piemel, midden in de nacht wakker wordt, maar deze keer was het vroeger gebeurd dan gewoonlijk. Die ene jongen, vriendje van dat zoontje, was naar beneden van de sofá gezakt, was naast mij, gehurkt, op zijn knieën gaan zitten en had, gebogen over mijn rug, zijn hand door de gulp van mijn onderbroek kunnen prutsen, waar hij, teder, met mijn harde piemel aan het spelen was. Was het een vrouwmens geweest, dan zou ik mijzelf toch nog een bult verschoten hebben, maar een jongen? Ik sprong direct recht, pakte mijn neergezakt laken mee en streefde, zonder één woord te zeggen, om geen schandaal te verwekken, naar de keuken, sloot de deur achter mij en probeerde, nog verdwaasd, na enkele minuten, terug in slaap te geraken. Ik stelde echter met ontzetting vast dat, moest er geen sleutel geweest zijn aan die deur, die jongen het niet zou opgegeven hebben. Het duurde minder dan vijf minuten vooraleer hij aan de klink begon te wriemelen. Hij had natuurlijk gedacht dat ik me opzettelijk had afgezonderd in de keuken om het gemakkelijker voor hem te maken. Het duurde nog eens vijf minuten vooraleer hij begreep dat ik niet van plan was op mijn beslissing terug te keren. Geloof me, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Geen twijfel dat het zoontje van die vriendin, later, ook een homofiel is geworden.