|
Gedurende een eendere situatie (en hierbij onmiddellijk bevestigend dat ik bij de klasse van de matige voyeur's mag ingedeeld worden), had ik, hier in Brazilië, een vrouw opgemerkt en blijven gadeslaan in de plaatselijke luchthaven, die zonder zich veel te generen, maar met een uiterst laag uitgesneden "decolleté", een enorme boezem reveleerde, waarmee ze gezellig rond pronkte, van links naar rechts en van voor naar achter, in de wachtzaal. Wat ze eigenlijk te veel had van boven miste ze wel wat vanonder, waar haar achterwerk en benen ietske te mager waren uitgevallen. Maar de blikvanger was zeker de borst en ik kon er bijna mijn ogen niet van af wenden. Ik vooral, maar ook andere mannen, natuurlijk. Eens in het vliegtuig, ging ze juist op de plaats vóór de mijne zitten, terwijl ik geduldig wachtte tot de rij mensen, in de gang, verder aan het dóórschuiven was. Ik hield mijn zaktelefoon in mijn hand en opeens flitste het door mijn gedachten dat ik, terwijl ik zogezegd mijn plaats aan het bekeuren zou zijn en mijn verschrompelde broek aan het plat strijken, mijn andere hand, waar de telefoon in zat, over haar leuning zou kunnen leggen en over haar schouder heen, met de ingebouwde camera, een rap fotootje zou kunnen trekken van die zodanig verleidende super borsten, van bovenaf gezien, dan nog... en de daad bij het gedacht voegend, was ik bekwaam, onschuldig, op het juiste knopje te duwen, tot ik verstomd vast stelde dat ik me niet had herinnerd dat ik dat elektronisch apparaat had geprogrammeerd om het "click"-geruchtje van een echt fototoestel na te bootsen en verschrikt opmerkte dat zij dat geruchtje dadelijk had herkend en ze zich onmiddellijk naar mij om wendde, zonder echter ooit een kreetje geslaakt te hebben van verrassing en zelfs meer, me met een zwoel glimlachje om haar brede mond (wat me onweerstaanbaar naar de omvang van haar andere mond deed verhuizen), aan te loeren, zichzelf rechter zettend in haar zetel om haar boezem nog verder naar voren, preuts, te kunnen bewegen zodat ik zelfs meende haar navel te zien schemeren, tussen de twee ronde heuvels door, mezelf duidelijk stimulerend er nog eentje méér van te maken, wat ik, rood wordend, ook deed, alleen maar met de bedoeling het incident met een gelukkig happy-end af te sluiten, maar waar zij blijkbaar niet akkoord mee was, want terwijl ik me onhandig neer zette, begon zij aan haar gordel te prutsen, waarna ze dan traag rechtop kroop, zich naar mij toedraaiend en naar voren boog om mij nogmaals haar priemende boezem aan te bieden, maar nu in een meer frontaal gezicht, maar wat ik geneigd was te weigeren, want het "verboden en geniepige" was er al een beetje vanaf en tenandere, langs mijn neus weg had ik opgemerkt dat mijn buur zich ineens ook begon te animeren en expliciet op al dat gedoe begon te letten en ik me verplicht vond haar aanbod, schuchter, met een nee-zwaaiende vinger te weigeren, maar aangezien ze dat niet wilde verstaan, ze zichzelf terug op richtte en ze zich naar het pad tussen de zetels wendde, waar ze diep buigend haar rok tot aan haar lenden ophief, schuin naar achteren loerend, om me niet uit het gezicht te verliezen, heel waarschijnlijk begrijpend dat ik van haar borsten al ruim voldoende foto's had getrokken en nu van plan was haar overigens nogal plat achterwerk aan te bieden, gescheiden in het midden, door een fel rood gekleurde G-string, die ik op dat moment verschrikkelijk lelijk vond en er me dus van overtuigde geen verdere "films" daaraan te verspelen, van de ene kant en van de andere kant, ik absoluut geen schandaal wilde veroorzaken in het bijna vertrekkend vliegtuig, waar iedereen in de buurt, nu duidelijk het vreemd gedoe was beginnen na te gaan. Één van de air-hostessen, die intussen de gang naar ons toe óp was komen wandelen, naar links en naar rechts kijkend, om zich ervan te verzekeren dat iedereen zijn gordel had vast geklonken en zich nog niet bewuste van al dat eigenaardig gedoe, daar, wat verder op, vroeg haar beleefd néér te zitten, wat zij, tot mijn grote genoegen en opluchting ook onmiddellijk deed, zonder verder te reclameren en mij dus sparend van verdere last.. Onmiddellijk ná de ontlanding heb ik mij stillekes verhuisd naar een plaatsje, verderop in het vliegtuig en ik zweer dat ik zelfs nooit ne meer heb durven opkijken, benauwd dat ik was die gretige ogen terug te moeten trotseren. Pas later heb ik maar eigenlijk goed beseft hoe dichtbij zij die twee magere en blanke helften, gescheiden door één enkel donker hol, dat niet helemaal bedekt kon worden door die vermelde string, zo dicht tegen mijn neus had geduwd en waarom ik het helemaal vergeten had mij met een onbetwistbaar bewijs van haar aandacht aan mij, voor de toekomst, te verschaffen. Zelfs de geur van haar slipje, is mij ontgaan. Een schande..
|
