"In een laatste hurry, alle tegenslagen, remmingen, onverschilligheden, onkunde, moedwilligheid en storingen ontwijkend, is het dan toch gelukt: het staat er en 't staat er wreed goed.
Begin vorige week gingen ze van de dienst "wegenwerken" mijn wolk plus paal komen halen. Ik had speciaal naar de chauffeur gevraagd die ze naar mijn werk had gevoerd, omdat den dezen die mijn oorspronkelijke basisstructuur naar dat magazijn, waar ik vier maand in tute-omstandigheden aan dat meesterwerk heb gewerkt, gebracht heeft, een typische onbenul was, die te dom is om in de privé te werken en daarom maar aan 't stad begonnen is, kwestie van hem van de straat te houden.
Maar ik had er ook bijgevraagd van twee blauwe nylon 'singels', allez, hefkoorden, mee te brengen, want ik had die gebruikt om mijn wolk op te hangen en dus wist ik hoe ik ze moest plaatsen om de wolk in evenwicht te hebben.
Neen dus, hij stond daar met ouderwetse geweven "singels", veel te lang en onhandelbaar. Bovendien had hij geen ladder mee en was zijn laadbak te klein. Ook geen planken om een beetje te schoren, om geen beschadigingen te veroorzaken. En die maandag was nu toch wel een dag dat het storm was, rukwinden tot 100 km per uur. Die wolk zwoei en zweefde naar alle kanten, en ik stond daar met een balk, te proberen ze op haar paal te krijgen, maar diene goezak zag niet wat hij aan het doen was met zijn kraan, omdat de wolk volledig scheef hing. Ik had zo een refleks van: dat mag hier nu twee dagen duren, maar da spel moet daarop, punt.
En op de duur lukte het, omdat dienen braven borst het goed idee had een touw rond een steunpaalke te binden met matrozenknopen, zodat we de wolk beter konden sturen.
Ik had al schrik dat de funderingsbeton nog niet sterk genoeg zou zijn, vijf dagen oud, omdat de aannemer perse zijn 25-jarige huwelijk te gaan vieren, met zijn vrouw erbij. Vooral dat de wolk tegen de paal ging slaan en de fundering ging doen barsten.
Bon, 't is niet gebeurd. Dan moest ik nog krimpvrije beton tussen de fundering en de steunplaat van de paal gieten, maar ik had er te weing en ging donderdag verder doen. Woensdag, één mei is hier een feestdag, wist ge 't nog? Donderdag kom ik daar toe, de plantsoendienst had de put al toe gesmeten en in plaats van een struik onder de wolk, hadden ze een soort haag geplant die als een spagetti over het pleinte loopt. Dan kwam het opperhoofd toe, ik zeg, wel waar is mijn struik? En hij zegt, ja, de communicatie is niet altijd ideaal, hé.
De rest van de week was het te koud om het met polyester te kunnen verder afwerken. En zondag was het dan zover, regenen, wind. Het zeil dat de wolk moest onthullen vloog er af, zodat de toestromende mensen eerst een inhulling zagen van de wolk en daarna weer een onthulling. En Armand Pien, de weerman geweest, gaf een schone toespraak. Maar er was veel volk, tussen 250 en 300 man, zodat het hapje en drankje direct op waren. Ik kreeg veel positieve reacties, en ik liep te glunderen gelijk gij toen ge nog lege en kapotte stylo's verzamelde.
Gisteren heb ik dan de put weer open gemaakt en de krimpvrije beton gegoten, en vanmorgen de put weer toe. Het zal van de volgende week nog kou blijven, maar op het einde van volgende week wordt het meer dan 20 graden, dan kan ik ze afwerken.
In de buurt hangen in de winkels wel voorstudies, maar er heeft nog niemand gevraagd om er eentje te mogen kopen, maar ik zal een tentoonstelling terplaatse organiseren in september of oktober.
En dan, koop ik mij een moto. Het enige dat ik de laatste jaren gemist heb.
En dan eens een tijdje rondtoeren, maar Afrika ga ik laten vallen, ik heb de laatste tijd al genoeg miserie gehad, dus die van een ander kan ik wel een tijdje missen.
Voila, 'k heb het gehad en gij zit er nu mee, met mijn gewortel. Ik wens u nog veel succes in al uw ondernemingen.
Sombra
(misschien wel nog eens Brazilië, want ik heb daarjuist nog eens uw lang epistel gelezen van dat soort carnaval in Recife, waarna er weer talloze schone maagden op de wereld verschijnen die aan uw ruit komen kloppen)"
De (idealistisch gezinde?) eigenaars van praktisch alle kranten hier in Brazilië, in flagrante tegenstelling met de meest belangrijkste kranten, overal in de rest van de wereld (nooit door verdachte Palestijnen bestuurd), onder andere in de Staten van Ceará en van Rio De Janeiro, verkozen hun internationale aankopen te bevorderen met behulp van daarvoor, door hen, speciaal opgerichte (meestal éénpersoonss) firmas in het buitenland (zoals bijvoorbeeld Import/Export Trading Company en dergelijke, gelijkaardige namen) en daarmee hun splinternieuwe drukmachines en reservestukken rechtstreeks te bestellen aan de respectieve fabrieken, daarvoor een bepaalde prijs betalend (met het geld van kas nummer 2) om ze dan, voor de helft van die bepaalde prijs (of nog minder), te exporteren naar henzelf, in Brazilië. De bedoeling was, uiteraard, ook maar de helft van de onkosten te betalen, verbonden met een legale import. Vele van die onkosten, zoals oceanisch vervoer, verzekering en douanetaxen zijn rechtstreeks afhankelijk van de FOB waarde van het product, maar ook de toepasselijke belastingen werden daardoor drastisch ineenkrimpt, wat eenvoudig neerkomt op "belastingsontsnapping", om het schoon uit te drukken.
Andere keren, wanneer ze vooraf totale belastingvrijstelling hadden gegarandeerd, gebeurde juist het tegenovergestelde en waren ze bereid dezelfde originele aankooprijs, of zelfs een verhoogde waarde, te gebruiken, om zo, gebruik makend van het verschil tussen de zwarte markt en de officiële koers van de dollar, hun extra kas nummer "2 (in het buitenland) te voeden en zelfs te "broeden", inclusief met artificieel verhoogde interest betalingen, gerekend over het gefinancierd gedeelte.
Niet alleen in de Staat van Bahia, onder de jarenlange overheersing van een gouverneur, uiterst trouw aan de gewapende machtsovername (golpe militar), enkele jaren eerder, werden we verplicht, om zaken te kunnen blijven realiseren, indrukwekkende commissie's uit te keren aan de directie van staatsmaatschappijen, altijd in contant geld natuurlijk, plus merkwaardige VIPs behandeling toe te staan, gedurende hun talloze bezoeken, werkend of niet. Toch is diene gouverneur onlangs gestorven, net zoals iedereen eigenlijk (maar wel met speciale huldigingen), wanneer zijne tijd op de aarde voorbij was, zonder ooit gestoord geweest te zijn. Dat betekent een duidelijke ontkenning van een vroegere uitspraak, door mij geproclameerd, dat, wat men hier doet, men hier moet betalen, maar kom, de uitzonderingen bevestigen de regel. Dezelfde commentaar geldt ook voor de eigenaar (vanzelfsprekend Katholiek, Apostolisch en Romeins gevormd) van de meest beroemde Tv-keten die ook onlangs is gestorven, na de heilige sacramenten ontvangen te hebben van zijn vriendje, de lokale Bisschop en ook de onderdanige Kardinaal, zonder dat iemand hem ooit onder zijn neus heeft gewreven hoeveel misdaden (veroorzaakt door machtsmisbruik) hij wel heeft begaan. Gelukkig zijn beiden nu hevig aan het branden in de hel, want daar bestaat er geen financiële oplossing voor smerige zielen...
't Is vandaag moederkesdag niet, maar dat heeft geen belang..
"Ja, zondag was het mijn beurt om Ma een opknapbeurt te geven. Ze ziet mij graag komen, omdat ik altijd alleen kom en ze alzo de laatste pier uit mijn neus kan peuteren, mij alsnog een telate opvoeding kan geven...
Moede nog een pintje hebben? Oe, kunde gij echt geen dag meer zonder drank? Mobejaak, zolang dat het geen water of limonade is. A, dan is 't goed.
We zijn iets gaan eten; gene croque monsieur hé! Het moest iets deftig zijn. Nen goeien biefstaek, nen zachten, zoals wij vroeger altijd aan Verschoore moesten vragen en hij deed dan altijd ofdat hij zijn beste stuk uitzocht en koos dan uit een halfvesneden hesp, twee droge worstjes, een rol of twee hespeworst, kalfsworst en champignonworst, een salami en een emmer hersens, een badkuip lever en verder een toren gekapt, een schotel américain ('t schijnt dat ze dat in Brazilië niet kennen, integendeel, ze vinden dat barbaars, rauw vlees eten) en dan nog een teelke nieren, vetten darm, hoofdflakke en bloedworst, juist dat ene stuksken dat daar al veertien dagen lag: een half kilootje biefstuk, dat hij dankzij ons kroostrijk gezin eindelijk kwijt was. Goe mals zulle, en als ge zwijgt krijgde een schelleke salami.
Wel, ze heeft daar smakelijk zitten eten, en op onze terugweg, maar ook op onze heenweg, viel het mij op dat ze toch wel heel onstabiel op haar benen was. Zolang ze een arm had was dat te doen. Enfin, ik dacht al, dat zal hier niet lang meer duren zonder ongelukken, en ze zei zelf ook, 't zal niet lang meer duren of ik zit in een rolstoel. Misschien is het beter zo, ze zal verzorging krijgen en oefeningen moeten doen bij de kinesist en ze zal veel aandacht krijgen van de verpleegsterkes, in plaats van iedere weekend Johans hutsekluts die al de aandacht inpalmt, ja palm, Johans lijfbier, en Hilde hare paraspeciale theorieën, en Dirk zijn normale Rita en Frank zijn Lijfsführer Lidya.
Ze sprak er zelf over, dat ze de laatste van haar generatie is, dat het goed geweest is. Ik denk dat ze mentaal al klaar is. Als ze maar, zoals gevreesd, niet aan haar bed gekluisterd is, maar bon, dan zetten we ze op Johans boot, binden we ze vast op mijnen toekomstigen moto en Dirk en Hilde moeten ook maar iets vinden, misschien eens naar de cinema? En Frank, die zet ze op een stoeleke zodat ze een hele zaterdag naar zijnen cadillac kan kijken terwijl hij zijn banden simoniseert.
Ja, da wast, mijn fantasie is tijdelijk uitgeput, maar 't geeft niet, volgende keer beter.
"Schrik niet als je dit leest. Ik heb geen goed nieuws wat mezelf betreft, maar toch blijf ik optimistisch en geloof ik in een goede afloop.
Er is kanker vastgesteld in de dikke darm, na een inwendig onderzoek onder volledige verdoving, begin oktober. Het gezwel moet er al ongeveer een jaar, of meer, zitten (15cm boven het rectum), want ik had al zo lang hevige buik- en rugpijn (het gezwel drukt ook op een zenuw). Ik had ook bloedverlies bij iedere stoelgang en ik leed aan praktisch volledige obstructie en mijn darmen geraakten voller en voller.
Mijn werk ben ik ook verloren, vijftien maanden geleden, doordat ik me ziek gemeld had tijdens een week-end: ik moest niet meer terugkomen. Daar heb ik me toen heel veel zorgen in gemaakt, want ook C. en J. hadden, op dat moment, geen werk en we kwamen niet meer rond. Kort daarna begon het. Ik ben bij wel zeven dokters geweest, waaronder de beste prof. van België in het UZ te Gent. Hun conclusie was telkens hetzelfde: Ik moest geopereerd worden (er moest 30cm darm uit). ik moest ook bestraald worden (radiotherapie) en ik moest ook chemotherapie krijgen.
Ik was doodsbang, want ik wilde dat alles niet. Ik heb genoeg gezien wat bestralingen deden bij Jaak. Ik ben niet naar de afspraken voor de bestralingen geweest, heb ook de operatie die vastgelegd was voor 21 november afgebeld en ben op zoek gegaan naar alternatieve behandelingen. Intussen bleef ik wel doodsbang, want Prof. Pattijn uit Gent had me gezegd dat het gezwel op een gevaarlijke plaats zat waar het gemakkelijk uitgezaaid kon worden naar alle organen.
Gelukkig heb ik één dokter gevonden die me anders behandelt. Het is een hipersensieve homeopaat. Deze dokter is ook helderziend en heldervoelend. Hij heeft me verwittigd dat door een operatie de kanker zou worden uitgezaaid. Ook de andere dokters konden dat niet ontkennen... Daarom passen ze ook die chemo toe.
Deze dokter zegt dat ik dit gekregen heb door vroegere psychische kwetsuren die nog altijd niet genezen zijn; deze stammen reeds uit mijn jeugd en zijn verergerd door verdriet, eenzaamheid, zorgen en door de relatie met mijn moeder die niet zo goed is.
Deze dokter zegt dat ik mezelf moet genezen, gesteund door zijn homeopathische therapie. Ik moet gans mijn manier van leven veranderen: meer genieten van het leven, en alleen nog werk aanvaarden dat ik graag doe en dat me rustig maakt. Ik moet ook meer onder de mensen komen. Verder volg ik sinds twee maanden een heel streng kankerdieet. Om het uur moet ik kankerdodende voeding eten die bestaat uit het drinken van groene klei, rauwe melk, vers van de koe, rauw zeewier, biologisch fruit (vooral exotisch, zoals ananas, mango' s, sinaasappels), rauwe biologische groenten, bijenpollen, vers wortelsap, rode bietensap, brocolisap, enz. Verder slik ik 90 vitamine pillen per dag en 10Xdag mijn homeopatische middelen.
Het is een heel zwaar en heel duur programma en ik ben bijna de ganse dag in de weer om alles klaar te maken en op te eten. Maar het resultaat is dat ik geen pijn meer heb en de obstructie verminderd is. Ik voel me fysiek goed. Ik ben er nu al zeker van dat ik de tumor meester ben en dat hij aan het verkleinen is. Dat zegt ook mijn dokter die mij kan aanvoelen.
Ik ben er vast van overtuigd dat ik zal blijven leven en dat ik die ziekte overwin.
Van G. krijg ik veel morele steun. Hij komt morgenavond met mij oudejaarsavond vieren, want anders zit ik alleen: J. moet werken (gelukkig heeft hij opnieuw werk gevonden; sedert november) en is gans het nieuwjaarsweekend van dienst. C. is door haar vriend uitgenodigd om te gaan dineren in Brugge. De kinderen zijn heel goed voor mij...
Door de therapie of door de shock ben ik wel heel emotioneel geworden. De dokter zegt dat ik mijn tranen niet meer mag inhouden, en ik ween dan ook gemakkelijk, maar toch vind ik dat vervelend vooral op straat en in de winkel en zo.
Nu genoeg daarover.
Morgen is het feest en Nieuwjaar, en ik en de kinderen wensen jullie het allerbeste voor het Nieuwe Jaar, veel geluk, vrede, liefde en vooral ook een goede gezondheid!!!
Evenwichtige bedenkingen over en samen met "Sombrasso"
Zoals een ware kunstenaar-in-de-maak, droom ik van een reis die ik nog eens moet verwezenlijken naar "João Pessoa", hoofdstad van de Staat van Paraiba, onze buurstaat, maar deze keer in de conditie van toerist en niet om er weeral ne keer mijn professionele plichten te vervullen, waar, hebben ze mij gezegd, op een afgelegen en bijna verlaten strand, elke avond, juist vóór zonsondergang, een eenzame ouderling, een uiterst emotioneel lied (voor wie daar gevoelig voor is) blaast op zijn saxofoon ("Bolero", van Ravel) en naargelang het volume stijgt, bijna zoals in het "Slavenkoor uit Nabucco", van Verdi, onweerstaanbaar uiteenbarst, tot het, wat later, toch weeral zielig uitsterft... beseffend, misschien, dat de enige hoop, morgen, bekwaam is terug te keren...
De beste manier om problemen op te lossen is rustig ergens te zitten meimeren en meerdere biertjes te bestellen om ze, zonder haast, in te slikken. De eerste slokken verstrekken geen duidelijke boodschappen of berichten, maar naargelang uw blaas vult, krijgt ge meer goesting om ne keer ferm te gaan pisschen en hoe meer ge pist, hoe rapper de slechte gedachten uit uw hoofd, naar beneden en onderen uit, samen, weg vloeien. Die maken dan plaats voor nieuwe ideeën en gedachten en vóór ge het beseft zijn al uw problemen (bijna) allemaal opgelost, zonder verplicht te zijn geweest één enkele inspanning te leveren.
Ik ben op tijd gestopt die dag, zoals alle dagen overigens, en ben tot het besluit gekomen dat ik niet hals-over-kop te werk mag gaan.
't Was eigenlijk mijn bedoeling niet geweest "Sombra" te verwittigen dat zijn talisman zo hevig aan het werk was geweest sedert hij me die, goedwillig, had overhandigd, dertig jaar geleden en mij zo verschrikkelijk veel heeft geholpen mijn aanvankelijke financiële moeilijkheden te overwinnen. Ik begrijp ook dat ik werkelijk niet had moeten vermelden dat de kandelaar zo fel op goud was beginnen te gelijken, nadat ik hem eens goed had opgepoetst, alhoewel het, op het eerste gezicht, messing leek te zijn, maar soms werpt men, zonder na te denken, de troeven op de tafel vooraleer de overwinning gegarandeerd is.
Van de andere kant, een mens moet, vroeg of laat, zijn kneukels aanbieden om er op geslagen te laten worden met de regel van de meester, als een wel verdiende penitentie.
Dus ben ik nu bereid de waarde van die kandelaar, in een verhouding van "fiftyfifty" met mijn geliefde "Sombra" te verdelen, in overweging genomen, alle verkregen gunsten die ik intussen al heb ingecasseerd. Ik ben er van overtuigd dat we er samen, in alle geval, nog altijd, enorm veel geld mee zouden kunnen verdienen, in de toekomst.
Zodus, Sombra, 't hangt nu alleen maar van uw geldoverschrijving af en het stevig verlangen uw (aanvankelijke) schrik te verliezen, om definitief gelukkig te worden. Ik zal uw 50.000,00 met genoegen ontvangen en onze talisman, met de Expresmail, terug naar u opzenden, in Gent.
Van de gelegenheid gebruik makend en voor uw appreciatie, we beschikken hier in Brazilië, over ne hele grote voorraad van alle soorten wolken en ik ben wel bereid er enkele te vangen en in aangepaste luciferdoosjes te proppen om ze dan, samen met de kandelaar, rechtstreeks naar u op te sturen, voor laat zeggen één euro per doosje, als dat u belieft.
Wat vindt ge, intussen, ook van uwe nieuwe artiestennaam die ik, gedurende een moment van extreme concentratie voor u heb geimagineerd: "Sombrasso"? Alhoewel hij niet rechtstreeks verwijst naar "Picasso", zal dat toeval misschien wel nuttig zijn om er meer en meer "money, money" uit te doen sijpelen.
Ge weet natuurlijk dat alle belangrijke kunstenaars een bepaalde tijd alléén hebben moeten doorbrengen (hun zogezegde maturatie-periode) en dat ze dan, gedurende deze kwellende marteling, hun inspiratie hebben blijven broeden en zelfs bekwaam waren ze te doen wortelen, aangewakkerd door het pure gevoel van éénzaamheid en de indruk dat er één oor teveel aan zat.
Wij, van onze kant, zullen er ook nog bekend van worden: de broers van "Sombrasso"...!!
Ik begrijp niet waarom, maar iedere keer als ik aan u denk zweven mijn gedachten vervolgens ook naar Hilde. Toen zij nog leefde, gebeurde er iets gelijkaardigs: terstond zwierven mijn gedachten naar een "Urubu". Dat is een grote zwarte vogel die hier, in Zuid Amerika, de geraamten van de dode beesten (op de weien en de autostrades) van het laatste stukske vel en vlees ontdoet...
Gelukkig maar dat de natuur proper is. We zijn allemaal van stof gemaakt en tot stof zullen we allemaal terug keren (ik had eigenlijk gedacht dat sperma geen stof was, maar een vloeistof - maar dat zal wel een misse geweest zijn van diezelfde tolk, die zich ook al verward had over de oorsprong van Jezus, die helemaal niet de zoon was geweest van een timmerman, maar wel van een schriftgeleerde - blijkbaar een fout in de Griekse vertaling van deze anekdote).
Het geheim bestaat er dus in op tijd te stoppen met drinken, zodat de slechte gedachten niet meer terug keren, met grotere en grotere golven, tot ge volledig verloren en dwaas zit rond te gluren om te verifiëren of er iemand heeft opgemerkt dat ge met grote problemen aan het kempen zijt...
Terugkerend naar mijn saai beroep, er zijn gebeurtenissen die een leven lang op uw maag blijven liggen en die ge nooit zult kunnen verteren, vooral als het zich om mensen betreft, of groepen van mensen, die andere mensen, alle verdomde dagen, door de stront sleuren, met het schuim van de haat en de dwaasheid rond hun assmond geplakt, hen voor alles en over alles verwijtend, hen alle mogelijke en onmogelijke schuld op de rug schuivend, hen verantwoordelijk makend voor alles wat er verkeerd is gebeurd, aan het gebeuren is, of nog zal gebeuren, in het verleden, heden en ook in de toekomst, van eender wat, maar die zelf en in geen enkel geval over de nodige moraal, het verleden en het gedrag beschikken, om iemand anders, gelijk wie, te mogen oordelen en/of veroordelen.
Kranteigenaars (en hun corresponderende gat-af-lekkers) zijn daar absolute "meesters" in. De grote meerderheid van die kranten behoren aan (of worden bestuurd door) gewetenloze bandieten, die de kracht van de geschreven woorden gebruiken om te vervuilen, te belasten, te beschuldigen en te demoraliseren. Onverantwoordelijke en maatloze wezens die er niet voor terug schrikken alle soorten misdaden, hun eigen en die van hun eventuele vriendjes, te bedekken, te verzilveren en te vervormen in "gaven", terwijl ze er profijt, financieel of politiek, uitwringen, zolang die rotte verhouding "past" in hun onnatuurlijk wereldje, onveranderlijk besmet en aangetast door de ziekte van de smeerlapperij en ondermeer, afperserij, uitbuiting en machtsmisbruik, in overvloed, daarvoor gebruiken.
Kranten (en hun bloedverwante broers: de elektronische media), hier in Brazilië, vertegenwoordigen de eerste en meest belangrijke van de vier "machten" (vóór de executieve, de legislatieve en de rechterlijke macht) en hebben, daarvoor, de onbegreipbare gunst veroverd van vrijstelling van praktisch eender welke belasting, gestemd en goed gekeurd door hun medeplichtige en vastgekleefde politiekers, nu verzekerd in de GRONDWET van de Staat en die ze, onverlet van dat onbetaalbaar voordeel, toch compleet weten te beheren en te overmeesteren. Ze zijn absoluut ook niet te onderwerpen, in compensatie, aan geen enkele vorm van censuur, net alsof ze boven alle regels van de wet staan, en geen enkel compromis koesteren in verband met ethisch gedrag en strikte rechtvaardigheid. In 't kort, ze zijn, op zijn minst, de pot die de oude ketel verwijt, dat hij er zwart uit ziet. Onze enige hoop is dat ze, praktisch allemaal, rechtstreeks in de hel zullen belanden, om daar hun dagelijkse doodzonden oneindig lang te betalen, terwijl ze hier nog, intussen, hun heilige "God" mogen bedanken dat ze niet in China geboren zijn geweest.
Één van die gebeurtenissen wordt hieronder verteld, zonder namen aan de respectieve ezels te geven, voor vanzelfsprekende redens:
Enkele jaren geleden was de economische situatie van het land hier zodanig dat de zwarte markt koers van de dollar (illegaal en dus niet officieel aanvaard, onder geen enkele voorwaarde en in geen enkele situatie; op het papier, wel te verstaan) meer dan het dubbel bedroeg dan de officiële koers. In andere woorden, de waarde van de lokale munt werd toen, kunstmatig, door de heersende regering, voor motieven die zij alleen, misschien, kunnen expliceren, hoger (meer dan het dubbel) gehouden, dan hij in werkelijkheid waard was.
Verschillende kranten hebben daar systematisch ge(mis)bruik van gemaakt (ik veronderstel, ook andere takken van de nationale en internationale industrie) om fantastische zaken te verwezenlijken, of beter uitgedrukt, gewoonweg een part van hun bestaand kapitaal te verdubbelen, in een kwestie van amper enkele maanden, praktisch zonder risico. Wat ze nodig hadden was, natuurlijk, een zeker beginkapitaal, of het corresponderend krediet, nodig om de zogezegde investering te realiseren en de kennis en de medeplichtigheid, verstrekt door contactpersonen en zelfs firma's, aanwezig in het buitenland.
Één van die kranten is waard als voorbeeld gebruikt te worden. Het is toevallig ook diezelfde krant die tegenwoordig de fantastische figuur tracht te verwezenlijken van de heiligheid, puurheid en onschuldigheid en zichzelf voorstelt een voorbeeld te zijn voor alle andere kranten in het land.
Het is gebeurd op een ogenblik dat de oude eigenaar zich langzaam aan het verwijderen was van de directie van de krant, wegens ouderdom's en gezondheid's problemen en besloot zijn zoon (pas afgestudeerd en groen tot achter zijn oren, maar zichzelf, zoals alle andere jonge apen, beschouwde als uiterst intelligent, ondernemend en dynamisch) op zijn plaats te schuiven. Terwijl de vader nog leefde bleef het gedrag ven de zoon binnen de perken van het verdraagbare, maar eenmaal overleden, besloot de opvolger van de firma een plotselinge impuls te geven aan de vorm en de manier waarop de krant, oordeelde hij, moest geadministreerd worden en zich daarvoor en ondermeer, nieuwe drukmachines hoefde aan te schaffen, zonder er iets voor te willen betalen.
Zijn plan, uitgevoerd gedurende de jaren negentig, bestond er in zich rechtstreeks naar twee van de voornaamste krantdrukmachine fabrieken, in de wereld, te wenden. Hij had net wat engels gestudeerd gedurende zijn schooljaren en vond het overbodig de lokale vertegenwoordigers van die fabrieken hier in Brazilië, vooraf, te verwittigen of zowel te raadplegen. Hij rekende er nochtans niet mee dat hij absoluut niets verstond van drukmachines (hij had een "klerkachtige" opvoeding ontvangen) en verstond geen kloten van het verschil tussen één drukpers en de andere, één model en het ander, één fabriek en de andere, besluitend dat ze allemaal gelijk waren en met slechts één enkel doel: kranten te drukken. Hij verstond amper hoeveel één machine waard was, in vergelijking met een andere en had vast gesteld dat, percentwijze, belangrijke verschillen, in die zin, bestonden. In compensatie, hij besefte niet goed waarom juist.
Bij gebrek aan een beter idee besloot hij zich eerst, alleen, te wenden naar het kantoor van de president van de toen grootste krantdrukmachine fabriek en die hij uitsluitend wist te lokaliseren omwille van het feit dat de krant reeds over machines beschikte van dat zelfde merk en gemiddeld (ze bezaten er verschillende) twintig jaar oud. Om te vermijden niet ontvangen te worden, zonder vooraf aangekondigd te zijn geweest, stelde hij zichzelf voor, aan de portier van het gebouw, als de president van de grootste en belangrijkste krant van Zuid-Amerika. Zijn tactiek was uiterst simpel en direct; zijn bedoeling: uiterst gemeen en kwaadaardig. Hij vermelde dat hij over een offer beschikte van hun machine dat (laat ons zeggen) twintig miljoen dollars bedroeg. Vervolgens verklaarde hij dat hij ook een offer had ontvangen van hun belangrijkste concurrent, in de waarde van (laat ons zeggen) twaalf miljoen dollars. Zijn eenvoudig en onnozel voorstel was dat hij bereid was onmiddellijk, meteen en nu dadelijk de aankoop van hun machine te bevestigen, op voorwaarde dat hij een "afslag" (een batje) kon bekomen gelijk aan het verschil tussen de twee "prijzen"...
De president van deze fabriek, een oude aap, had nog honderden problemen op te lossen, diezelfde dag, was een beetje ongeduldig geworden het woord te hebben verleend aan zone jonge aap en besloot daarom, zonder meer, nog ne goeie dag te wensen aan diene verwende Zuid-Amerikaan en hem, beleefd, de deur te tonen, terwijl hij hem naar buiten loodste.
Gekwetst door die koude en onverschillige behandeling heeft onze jonge eigenaar een zetel (eerste klasse) gereserveerd in het volgend vliegtuig naar Europa en weeral was hij goed op weg een indecent offer te maken aan de volgende president, nu van de concurrerende firma. Onderweg besloot hij van tactiek te veranderen en in plaats van een grote "afslag" te pleiten wierp hij een nieuw voorstel op de tafel, iets wat hij had besloten te doen na enkele van zijn oude klasmakkers geraadpleegd te hebben, met name, twee van de geofferde machines te kopen (alleen maar op papier), er ook twee, officieel voor te betalen, maar enkel en alleen maar één ervan echt te laten inschepen en eisend het overschrijdend bedrag, daar in Europa, terug te krijgen, in cash, gedurende een daarvoor georganiseerde gelegenheid.
Zo gezegd, zo gedaan.
Drukmachines staan echter niet op de schelf in de winkel en kunnen dus niet direct besteld, ingepakt en mee genomen worden. Ze worden op bestelling gefabriceerd. Wat er mis is gelopen, is dat hij niet begreep wát precies hij aan het kopen was, technisch gezien en hij kattenvlees aan het kopen was voor de prijs van konijnvlees. Maar dat heeft hij maar later ontdekt.
Enkele maanden daarna was de machine klaar en heeft hij, zoals afgesproken, twee machines betaald, de officiële koers van de dollar daarvoor gebruikend, werden er twee machines vermeld op de factuur, maar werd er enkel maar één, effectief, ingescheept. Op dat moment is diene intelligente meneer terug gekeerd naar Europa en heeft daar het geld, opgezonden in exces (de waarde van de tweede machine), terug opgeëist. Met zijn zakken vol gepropt is hij terug gekeerd naar Brazilië en heeft daar zijn zwarte dollars op de zwarte markt verkocht, het dubbel verkrijgend in de locale munt, vergeleken met wat hij, eerst, had betaald aan de officiële koers. In andere woorden, hij had zijn splinternieuwe machine gratis gekocht en gekregen.
Een ware wonderzaak, dank zij God.
Het enige, te overwinnen, probleem was dat hij de Braziliaanse douanefiscaal heeft moeten overtuigen twee machines te tellen, waar er maar één te zien was. Dat is nochtans niet moeilijk geweest, onder andere omdat die machines niet in één enkele kist, of container, verzonden worden, maar zonder uitzondering in, somtijds, honderden houten kisten, kistjes en dozen en het praktisch onmogelijk is alles open te breken om alles, degelijk, te tellen en na te gaan...
Het slecht nieuws, voor onze jonge aap, was dat hij zich de verkeerde machine had aangeschaft. Eenmaal gearriveerd in zijn fysische installaties hebben zijn eigen ingenieurs hem verwittigd dat de machine niet diende voor de verwachtte taak.
Een deel van die bestelde drukpers (ze worden verkocht en geïnstalleerd uitgerust met een zeker aantal "units" en "folders") hebben ze kunnen "doorspelen" (met een excellente afslag) aan een andere, veel kleinere klant, in het noorden van Brazilië en de "rest" hebben ze, nog altijd in honderden kisten verpakt, verborgen, gedurende verschillende jaren, in een "onzijdige" opslagplaats, om niet in het zicht te lopen van mensen die beter konden tellen...
Ik heb, beroepshalve en over de loop van de jaren, een klein aantal maar in compensatie, excellente, mechaniekers ontmoet die verantwoordelijk waren voor de installatie van indrukwekkende drukpersen, gefabriceerd door de eertijds multinationale firma Rockwell/GOSS (vroeger: MGD Graphic Systems, genoemd), met hoofdkantoor in de VSA en belangrijke filialen in Engeland, Frankrijk, Japan en China.
Deze machines, omwille van hun omvang (hoger dan 12 m, bij een breedte van ongeveer 5 en een lengte die gemakkelijk de 40/50 m overschreed), werden geïnstalleerd door mechaniekers van de fabriek (deze is intussen al failliet gegaan en vervangen, in de markt, door Duitse, Chinese en Indische concurrenten) die gedurende tientallen jaren verplicht was geweest in die uiterst gespecialiseerde mensen te investeren, nodig om hen voor die speciale job vóór te bereiden en te kwalificeren. De kost van deze machines bedraagt, gemiddeld, twintig miljoen dollars. Onze firma hier, in Brazilië, was verantwoordelijk voor de installatie en "after-sales service" van de kleinere en middelmatig grote modellen, met waarden die ook gemakkelijk vijf miljoen dollars konden bereiken.
Omdat die machines gekocht werden door kranten verspreid over de gehele wereld, terwijl elke installatie meerdere maanden (en zelfs jaren) in beslag kon nemen, waren ze bekwaam zich in meerdere talen uit te drukken (alhoewel hun theoretische kennis gemakkelijk verraden werd op het moment dat ze zich schriftelijk moesten manifesteren) verdienden ze "karren" geld, niet alleen vanwege hun technische ervaring, verzameld over de jaren, maar ook omdat niet iedereen bereid is (was) zich voortdurend en zo lang in andere landen, tijdelijk, te vestigen.
Geestelijk aangetast door het Spartaanse en eenzame leven, waren ze meestal tot in zichzelf gekeerde wezens hervormd, bereid dag en nacht, alle dagen van de week, voort te ploegen, terwijl ze zich hatelijk gedroegen ten opzichte, niet alleen van onze eigen mechaniekers die hen vergezelden in hun opdrachten, maar ook en vooral tegenover de bedienden van de klanten, waardoor ik meerdere keren verplicht ben geweest opwakkerende branden te blussen om de veroorzaakte problemen tussen de grenzen van het administreerbare te houden.
Ik, als buitenlander, werd meestal als een uitzondering door die "erectors" (zoals ze genoemd werden; waarschijnlijk omdat ze de machines moesten OPrichten) behandeld ook vanwege mijn aanlokkende uitnodigingen er eentje, af en toe, maar bijna alle dagen, te gaan drinken, na het werk, om de stemming er wat in te brengen en hun gevoelens wat op te kalefateren, terwijl ik ook, van de gelegenheid gebruik maakte, eventuele misverstanden bij te leggen en de hoeken van alle scherpe kanten er vanaf (letterlijk en figuurlijk) te schuren.
Deze mechaniekers, bijna allemaal, oorspronkelijk, van Duitse afkomst, die in de VSA hun carrière aan het opbouwen waren, waren uiterst kapitalistisch en bijgevolg ook racistisch, gezind en belegden hun eerlijk verdiend geld, zoals de meeste speculeur's, in de beurs, sommige ervan rekenend op miljoenen dollars, toen al, twintig jaar geleden (ik vermoed dat ze met die recente beurscrisis nooit zo veel geld in ene keer hebben verloren en nu wel bereid zullen zijn, misschien, in de toekomst, minder risico's te aanvaarden met hun goed verdiend geld en misschien zelfs nu verkiezen het op gewone, Belgische, spaarboekjes te plaatsen, die praktisch niets opbrengen, maar, in compensatie (weeral), ook nooit "vallen".
Namen zoals Joe Lott, Rolf Wustner, Robert Dieser, Jim Young en enkele weinige andere, zijn hier absoluut niet (zoals tenandere ook in de rest van de wereld) onbekend. Zelfs onze eigen Paulo Correio Dos Santos begon zich als een "Prima-Dona" te gedragen, op het einde en was er al gewoon aan geraakt, splinternieuwe auto's te ontvangen als premie voor rap uitgevoerde en perfecte installatie. Hij is, nochtans, vroegtijdig gestorven, te wijten aan een hartkwaal.
Maar ze hadden ook, natuurlijk, hun eigenaardige, egocentrische, egoïstische, racistische, kapitalistische en andere, afstotende, karaktertrekken. Ze haatten, zonder uitzondering, alle negers, die ze voortdurend uitscholden, terwijl pejoratieve namen gebruikend. Verschillende keren heb ik naar de noodrem moeten grijpen om ambetante situaties te vermijden. Sommige daarvan zijn hieronder vermeld:
- meerdere keren dreigden ze de volgende vlucht, terug naar de VSA, te nemen, indien de klant zijn eigen verantwoordelijke bedienden, wegens aangewende technische incompetentie, niet onmiddellijk ontsloeg;
- een andere keer weigerde één van de mechaniekers een vierpersoon's vliegtuig te nemen naar het binnenland, een bus verkiezend voor dat doel, wat hem echter 36 uur tijd heeft gekost en waarna hij reclameerde dat hij over geen verse onderbroeken had beschikt, wat een verschrikkelijke stank had veroorzaakt, in zijn nabije omgeving in de bus en waardoor hij dacht recht te hebben op een speciale schadevergoeding, want zelfs de hoeren, onderweg, wilden niets met hem te maken hebben;
- ze waren uiterst ruw en slecht gezind ten opzichte van andere locale mechaniekers, aangeworven voor dat doel door de kranten en deinsden er niet voor terug hun voorbereidend werk onmiddellijk te kelderen, te veroordelen en te weigeren te aanvaarden, na pas enkele minuten eerder gearriveerd te zijn geweest, zonder eerst zelfs het geleverde werk eens willen analyseren en verkiezend alles direct te laten herdoen;
- meerdere keren weigerden ze resoluut het hotel in te stappen, speciaal voor hen gereserveerd, alleen maar omdat er maar vier sterren aan de voordeur hingen in plaats van de vereiste vijf;
- één van die erectors, roekeloos, had besloten een hoerenwijk op te zoeken in het oud centrum van een stad, na zijn werk- en overuren, maar had er niet op gerekend dat die hoeren, beheerd worden door "cafetões" (uitbuiters) en alle soorten van drughandelaars. Ik weet nog altijd niet precies wat er gebeurd is, maar de politie heeft hem gevonden in de goot, om vijf uur 's morgens, levensgevaarlijk gekwetst door vijf messteken in zijn buik en rug en op verzoek van de Amerikaanse Ambassade hebben ze hem onmiddellijk terug geloodst naar zijn geliefd vaderland;
- enz...
Het toppunt is bereikt geworden toen ik ijlings geroepen werd een toestand te verhelpen met één van deze erectors die, in de stad Salvador, waar er méér negers per vierkante meter te vinden zijn dan in eender welk land van Afrika, de chef van de locale mechaniekers, een reus van bijna twee meter, gewoonweg en herhaaldelijk als "aap" had uitgescholden. Deze mechanieker had onmiddellijk een troep van maten verzameld om hem alleszins eens een deftig pak slagen toe te dienen, indien niet, hem daar meteen te vermoorden, maar de erector had zich kalm naar een slijpsteen gewend waar hij een ijzeren stang oppikte en daar een scherp punt had begonnen te slijpen, duidelijk met de bedoeling de aanvallers af te slaan met die ijzeren speer en van plan op zijn minst drie van hen mee te sleuren naar zijn eigen graf...
Eigenaardig, maar moedige mensen maken altijd een betere indruk en hij is gespaard gebleven, maar dat het op het nippertje was geweest, dat was het...
Een West-Vlaming was rustig, op de snelweg Gent-Oostende, met zijn Ford Explorer, richting Oostende (Brugge al voorbij), aan 180 km/uur, aan het rijden. Plotseling dook er aan zijn zijde een Hollander op (dat kon hij vaststellen aan zijn plat hoofd), rechtzittend, op een uiterst rappe moto Kawasaki, terwijl deze, tierend, zijn aandacht trok: "ken jij moto Kawasaki?" Zonder echter op een antwoord te wachten, verdween hij aan de horizon, stof ná latend. Op zijn tenen getert, besloot hij het niet zomaar te laten. Hij trachtte nog een achtervolging in te zetten, maar dat bleek nutteloos te zijn.
Hij verkoos terug te keren om thuis, in Roeselare, zijn Ferrari uit de garage te halen en vervolgens zijn weg, op de snelbaan, richting Oostende, aan 220 km per uur, voort te zetten, erop hopend de Hollander tegen te komen. Drie minuten passeerden en zelfs geen glimp van de uitdager..
Opeens, in zijn achteruitkijkspiegel, merkte hij een snel naderend licht op en jawel hoor, het was hem, de spotter. Terwijl hij voorbij stoomde kleefde hij zich dicht bij de deur aan en riep: "ken jij moto Kawasaki?" Het was vragen en weg wezen, tegelijkertijd, onze West-Vlaming nog méér irriterend. Hij trachtte tevergeefs terrein te winnen, maar zonder succes...
Hij besloot nogmaals naar Roeselare te keren, zwerend diene verdomde Hollander een les te geven en dáár zijn gloednieuwe Porsche, pas toegevoegd aan zijn collectie wagens, uit het toonvenster te halen. In amper enkele ogenblikken was hij terug, de snelweg in. Er gingen vijf minuten voorbij en niets. Toen hij toevallig zijn ogen wendde naar het verkeer, ver aan de horizon nog, maar aan de andere kant van de autostrada, richting op naar Gent, ontdekte hij hem daar, laag vliegend en weeral een wolk stof verspreidend. Hij besloot, vastberaden, de eerste de beste afrit te gebruiken om over een viaduct, de richting Gent in te slaan, vooraleer de Nederlander dáár geraakte en trok onmiddellijk zijn snelheid op tot 280 km per uur. Het duurde niet lang en daar zag hij weeral de Hollander, in zijn achteruitkijkspiegeltje, aan draven. Hij versnelde en haalde rap 300 km per uur en nietske, de Nederlander bleef maar dichterbij geraken, tot hij nogmaals aan kon kleven en tieren: "ken jij moto Kawaskkk...?" Hij vond zelfs de tijd niet het woord helemaal te voltooien en weg was hij, voor de zoveelste keer.
De Roeselarenaar kon het niet verkroppen en duwde dieper 310 ... 320 ... 330 ... en toch verdween de uitdager in de verte. Hij kon niet geloven wat hij aan het meemaken was.
Ineens, daar in de bocht die naar "Gent-Centrum" leidt, vleide de moto zich praktisch plat op de grond om in de baan te kunnen blijven, terwijl de West-Vlaming besloot de snelheid wat te verminderen, hopend levend door die enge bocht te geraken, toen hij plotseling, juist voor hém, de Hollander ontdekte, plat uitgestrekt op de baan en wat verder, de moto, helemaal vernietigd. Toen hij zijn Porsche eindelijk tot stilstand kon brengen, vijf meter verder, sprong hij verschrikt uit de auto. De spotter, ochgod, was helemaal ontveld, zat onder de blauwe plekken en bloedde uit ne hele hoop verse wonden, maar hij was toch nog bekwaam te murmelen: "Ken jij moto Kawasaki ?" De West-Vlaming, verbaasd, reageerde, ja natuurlijk ken ik moto Kawasaki en watdannog? Ewel, waarom ebde me dan nie gezegd waar de rem is.. ??!!
Het was eigenlijk niet helemaal onbegrijpelijk de manier waarop mijn schouder ineens was ontwricht geweest tijdens dat wijkfeestje in Gent.
Enkele maanden voordien, nog in Recife dus, had ik aan de dokter, een orthopedist, geklaagd dat ik last had van pijn in mijn rechtse schouder, vooral 's morgens vroeg, wanneer ik uit het bed klom (na eerst nog eens deftig gepoept te hebben) en ik gedurende verschillende ogenblikken moest bekomen om in staat te zijn mijn arm te kunnen bewegen. Zijn prompte conclusie was dat ik leed aan "bursitis" (gewricht's ontsteking) en hij schreef me, bijgevolg, drie "infiltraties" voor met een bepaald medicament (ik heb de juiste naam ergens bewaard in een dossier met de titel "aan te vragen schadevergoedingen na mijn dood", maar ik herinner me nu, op dit ogenblik, niet meer waar ik die precies heb bewaard).
Ik, gedisciplineerd vanaf mijn geboorte en eraan gewend de bevelen van alle dokters stipt en zonder reclamaties op te volgen, liet hem meteen de eerste infiltratie toedienen terwijl hij erop aandrong dat ik de twee daarop volgende toepassingen absoluut niet uit het oog mocht verliezen, want ze waren hoogst belangrijk om een bevredigend resultaat te bekomen, terwijl hij er, peinzend, aan toevoegde dat de meerderheid van de aangetaste mensen, na de eerste behandeling niet meer opdaagden, met als resultaat dat ze daar, na enkele maanden terug keerden, met de klacht dat ze van hun bursitis niet waren genezen geweest.
Ik wilde hem bewijzen dat ik absoluut niet aan die klasse van ongehoorzame patiënten behoorde en daar was ik terug, enkele weken later, om de tweede en daarna de derde pikuur niet te missen.
Een maand daarna, mezelf al veel beter voelend, hoorde ik op de TV dat het Ministerie van Gezondheid opeens had beslist dat speciaal medicament, dat ik al drie keren gehoorzaam had laten inspuiten, uit de markt te nemen omdat het, zo beweerden ze, kanker veroorzaakte in de botten, alleszins op lange termijn.
Diezelfde avond heb ik weinig kunnen slapen en de nacht daarop ook eigenlijk, terwijl ik zat te gapen van de verveling. Nog een dag later heb ik het besluit genomen terug te keren naar het hospitaal waar die dokter dagelijks zijn wachtdienst pleegde, gewoonweg om hem een verklarende uitleg te vragen, maar toen ik daar arriveerde hoorde ik treurig dat hij besloten had onverwachts verlof aan te vragen en toen ik aandrong om toch een afspraak te regelen, na zijn verlof, lichtte de receptioniste mij in dat hij, na zijn verlof, besloten had ook (voortijdig) op pensioen te gaan.
Met mijn mond vol tanden en met mijn botten klapperend van de verwachting wist ik niet meer met wie juist mijn verdriet te delen en ben ik weer naar huis vertrokken om over een mogelijke oplossing te meimeren, wat ik nog altijd bezig ben te doen, want ik weet niet hoe ik dat product daar (uit mijn schouder) zal kunnen verwijderen, want het schijnt dat het, in geen enkel geval, opgelost, of opgeslorpt, wordt door het lichaam.
Feit is dat ik nu aan het beslissen ben aan wie ik een klacht zal indienen. Is er iemand beschikbaar in België?
Spreek me intussen niet meer van orthopedisten die niet weten wat ze voorschrijven en dan nog aandringen dat ge geen enkele van de geplande toepassingen moogt missen..
Nog een ander ongeluk, gedurende een Volksfeest in Gent
Op dezelfde avond dat ik, samen met mijn vrouw, in België was gearriveerd, afkomstig van Rio De Janeiro (enkele jaren geleden), loodste mijn jongste broer mij naar een typisch Gents volksfeest, in een wijk dicht bij zijn woning, waar een reuzetent de marktplaats overkoepelde en waaronder er tientallen tafeltjes verspreid stonden, praktisch allemaal bezet met op pure leute ingestelde bewoners.
Vanaf onze aankomst, op de luchthaven van Zaventem, tot en met onze plaatsneming rond de twee tegen elkaar geschoven houten tafeltjes, waren er niet meer dan een paar uren verlopen en ik had zelfs de tijd niet gevonden een pakske met een bepaald aantal dollars, samen gebonden met een eenvoudig rekkertje, meegebracht vanuit Brazilië, bij mijn broer thuis te bewaren. Ze bevonden zich in een binnenzak van mijn vest die ik had mee genomen, in overweging genomen de waarschuwing dat het daar nogal koel kon worden, later in de avond. Bovendien was het aan het motregenen, zoals altijd. Het was daar aangenaam zitten en aangezien we vergezeld waren, niet alleen van mijn broer, zijn vrouw en hun kinderen, maar ook van een andere broer, met name "Sombra" en een wederzijdse vriend, allebei zonder vrouwelijk gezelschap, zijnde ene gescheiden en de tweede een verstokte vrijgezel, was de enige andere vrouw aanwezig mijn eigen madammeke, dat echter nooit als een uitstekende danseres beschouwd mag worden. Het vrouwke van mijn jongste broer was, en is nog altijd, een ware meesteres in die bepaalde kunst. De heersende muziek (LP's), was duidelijk afgestemd op rock en swing van de jaren zestig en zeventig, met ondermeer Paul Anka, Roy Orbison, Brenda Lee, Freddy Queen, Françoise Hardy, Fats Domino, Elvis Presley, Bill Haley, Little Richard, Bo Diddley, Los Paraguayos, Ray Conniff, Smoke Gets in Your Ass, The Platters, Will Ferdy, enz.., juist gepast voor mijn eigen goesting, smaak en voorkeur.
Zoals de regel luidt, als het aanbod het kleinst is, is de aanvraag het grootst en ik moest me voortdurend bedwingen om niet, hals over kop, mijn schoonzuster uit te nodigen ons aan een harde swing te wagen, gevraagd dat ze gedurig werd door de andere aanwezige mannen, vooral vanwege diene "Sombra" die zelf nooit goed overweg is kunnen geraken met zijn eigen benen, maar toch altijd de eerste in de rij wilde staan. En ik dus maar, geduldig, mijn kans afwachten.. tot er ineens geweld begon uit te breken. Ik had niet opgemerkt waar en waarom juist de ruzie was gestart, vooral ook omdat ik, achter een paaltje, een beetje verborgen zat.. Duwen hier en persen daar, plus een paar flessen die rond vlogen en ook op de grond begonnen te tuimelen en ik maar geduldig blijven hopen dat het allemaal rap over zou gaan om toch maar van de gelegenheid gebruik te kunnen maken, na jarenlang in Rio dat plezier gemist te hebben, de echte en klassieke swing nog eens deftig te kunnen praktiseren in mijn eigen moederland, met een ervaren kat...
De ruzie bleek langzamerhand bijgelegd te zijn geweest, alhoewel het mij was opgevallen dat de oorzaak te maken had met enkele aanwezige Turken of Marokkanen die, ik begreep niet goed waarom, ook op dat typisch Vlaams feest waren beland. Intussen bleef ik maar duimen op een kans mijn schoonzuster beet te kunnen pakken en mijn opgestapelde goesting bot te laten vieren, maar diene andere broer liet zijn prooi praktisch niet los, alhoewel hij, op dat ogenblik al duidelijk meer aan het strompelen was, dan aan het dansen. En ik maar geduldig afwachten, gedurig tot aan tien tellen, andere richtingen ínkijken, allemaal om mezelf niet te verraden (ten opzichte van diene concurrent die, zoals gewoonlijk, alle pogingen onmiddellijk zou kelderen), indien hij een zekere interesse van mijn part zou vast stellen in die zin..
Juist op het moment dat ik een kans meende te onderscheiden mijn kans vast te grijpen (hij moest ineens gretig gaan pissen, denk ik, van de geleverde inspanning en vergat daarna, zoals altijd, zijn besmette handen te wassen), ontstond er een nieuwe herrie, blijkbaar opnieuw veroorzaakt door diezelfde vreemdelingen, maar nu met het duidelijk doel het feest helemaal te verbrodden, want iedereen begon zich prompt te verwijderen, de vrouwen en kinderen meesleurend, de tent ontruimend en verkiezend in de motregen, buiten, te blijven wachten tot het gewoel over was, terwijl anderen zelfs aanstalten maakten de plaats definitief te verlaten. Opmerkend dat mijn kans weeral, zoals zand tussen mijn vingers, aan het wegslippen was, nu veroorzaakt door die smeerlappen, werd ik ineens zo danig kwaad dat ik oordeelde dat ik me moest wreken, op zijn minst, op één van die spelbrekers. Ik had, tot op dat ogenblik, niet kunnen uitmaken wie juist de oorsprong van al dat geweld was geweest maar ik sprong recht en beende verontwaardigd naar de plaats waar de herrie geconcentreerd was. In een oogwenk merkte ik twee mannen op die, of zowel aan het vechten waren, of zich zowel aan het verzoenen waren (ze waren elkaar aan het omhelzen) en ik koos den dienen uit die er het "vreemdst" uitzag. Meteen vloog mijn vuist vooruit, op schouderhoogte, rechtstreeks de richting van zijn kin in maar ik begrijp nog altijd niet goed waarom en hoe, maar hij had hem blijkbaar ook zien afkomen en hij draaide zijn hoofd, juist op het nippertje, weg. Het gevolg was dat mijn vuist een bult sloeg in de lucht en mijn arm uit zijn schouderholte wipte. Mijn bovenarm belandde meteen in mijn oksel en deed me bijna huilen van de pijn. Me onmiddellijk van het vechttoneel verwijderend kon ik nog juist mijn vrouw verwittigen dat ik mijn schouder had ontwricht gedurende een onwillekeurige botsing met iemand anders in het gewoel en dringend hulp nodig had om hem er terug in te steken. Ergens in een zijstraat legde ik me plat op de grond terwijl zij mijn jongste broer optrommelde (de oudste was nog altijd bezig zijn loom voorwerp aan het afschudden in het WC-kot) met de bedoeling een oplossing voor de toestand te vinden. Op een zeker moment kwam hij opdagen met een orthopedist, vriend van hem, maar die bleek ook niet meer in staat te zijn op een rechte lijn te wankelen. Hij knielde zichzelf naast mij neer en trok aan mijn arm hier en duwde mijn schouder daar en ik maar kreunen van de pijn, tot ik hem smeekte er mee op te houden want of zowel was hij zelf te dronken om te zien waar het gat zich juist bevond of zowel verstond hij er ook geen kloten van, want de arm, die bleef in mijn oksel geklemd zitten.
De oplossing bestond erin het intussen heropgewakkerd feest te verlaten, mijn goesting om ne keer goed te swingen definitief te vergeten en in het Universiteit's Hospitaal van Gent om hulp te zoeken, terwijl ik met mijn linkse hand mijn rechterarm vast hield, om ongewilde schokken te vermeiden.
Eens in het hospitaal, werd er onmiddellijk een x-straal van mijn schouder getrokken en het besluit kwam overeen met de verwachting, een schouderontwrichting. Ik wist, van andere oorlogen, dat de enige oplossing was, de arm er terug in te wringen, wat een verschrikkelijke pijn veroorzaakt. Alhoewel ik bleef aanhalen dat de ontwrichting te wijten was geweest aan een onvrijwillige botsing, bleef de hoofdverpleegster mij schuldig aanstaren, duidelijk begrijpend dat de echte reden ergens anders te vinden lag en stuurde mij vier mannelijke verplegers op die me stevig op het bed hebben vastgeklemd, terwijl de vijfde de "matter" onder handen nam. Het heeft pijn gedaan, jawel, maar minder dan ik eigenlijk verwacht had. Eens zover besloten ze dat ik daar de nacht moest doorbrengen en wilde de hoofdverpleegster, nog altijd streng op mij neerkijkend, een inventaris maken van alles wat ze in mijn zakken vonden en toen herinnerde ik mij opeens het pakske geld plus ne hele hoop ondertekende maar nog niet ingevulde cheques die ik ook had mee gebracht, om later ermee bepaalde rekeningen te laten betalen. Terwijl ze mij een wit nachtkleed aantrokken kon ik mijn blik niet van de gedepositeerde rijkdommen op de tafel afwenden en was mijn grootste bekommernis er mijzelf van te verzekeren dat er zich niemand onschuldig, maar plotseling veel rijker, van de verpleegzaal zou verwijderen. Ik herinner me dat ik geen oog heb dicht kunnen doen, die gehele nacht lang en op de duur vond ik het aangeraden de verpleegster toch maar te roepen om te weten waar juist ze mijn geld hadden verstopt. Ze verzekerde mij ervan dat ze het in een kluis hadden opgesloten en dat ik het terug zou krijgen ' s anderendaags vroeg, wanneer ze verwachtte mij te kunnen ontslaan van mijn boete en straf. Zwetend en kreunend heb ik gewacht tot het zes uur sloeg in de morgen en dan heb ik meteen overeind gesprongen, heb mijn broek terug aan getrokken en ben ik naar het kantoor van de hoofdverpleegster gestreefd. Ik herkende daar niemand ne meer want ze waren allemaal van "ploeg" veranderd. Waar is mijn geld, kon ik eruit krijgen? Welk geld vroegen ze verwonderd en ik kreeg bijna een hartaanval.
Ik zal eindigen met te zeggen dat ze het geld, uiteindelijk toch hebben gevonden, maar 't is niet gemakkelijk geweest en ik twijfelde er zelfs niet aan dat er enkele biljethes verdwenen waren, maar nee, ik heb het daar geen verder uur meer uit gehouden, heb mijn vrouw laten roepen en ben, als 't ware gevlucht van dat hospitaal, zeker dat ik ervan was dat iedereen daar, intussen, van mijn geld te weten was gekomen en op een gelegenheid wachtte mij te bestelen, aan de uitgang, vooral begrijpend dat ik niet zou kunnen reageren met al die banden rond mijn schouder en bovenarm gewikkeld.
Gedurende één van mijn eerste bezoeken aan België, toen ik me al definitief in Brazilië had gevestigd, werd ik vriendelijk uitgenodigd door "Sombra", een goede kennis, een door hem georganizeerde openbare veiling bij te wonen van allerlei huiswaar, aangeslagen door het gerecht in Gent. Sombra zat toen nog, gelukkig, met zijn gat diep in de boter. Het geld kon nooit rap genoeg op en soms viel er zelfs een pakske uit zijn brede broekzakken, volledig volgepropt.
Onveranderlijk werden we daarna uitgenodigd onze "penzen" ne keer heerlijk te gaan bijvullen, in sjieke restaurants in het centrum, betaald met de opbrengsten van die veilingen.
Diene zekere dag was de failliet verklaarde mens waarschijnlijk een Jood, want er zat veel kunstwerk tussen de opgestapelde bucht en brol, zoals schilderijen, standbeelden, juwelen en zelfs wat oude "Jacques" prentjes.
Op een zeker moment struikelde ik over een gevallen doos gevuld met verschillende voorwerpen (als ik het mij goed herinner, aan de voet van een brede trap) en een kandelaar (ik vermoed, van goud), typisch van Joodse afkomst - voor zeven kaarsen, viel juist vóór mij, op de grond.
Onmiddellijk wendde ik mij naar Sombra en vroeg hem beleefd of hij diene kandelaar voor mij kon reserveren, als souvenir. Zonder zich daar veel voor op te winden en druk te maken, stemde hij onmiddellijk toe. Hij is niet groter, de kandelaar dus, dan de palm van een hand, maar het is eigenaardig dat ik vanaf die dag, ineens, aanzienlijk rijker ben beginnen te worden, terwijl Sombra, vanaf die dag, zich dieper en dieper in de schulden heeft gewerkt.
Ik vraag mij af of 't ene eigenlijk niets te zien heeft met 't andere en ik vrees, soms, van wel. Sombra is nog altijd niet uit de put geraakt, terwijl hier, de wind flank in mijn zijlen blaast. Ik wordt vooruit gestuwd, op financieel en lichamelijk gebied, zoals door de kracht van een stormwind.
Het is dus niet ongepast, eindelijk, de aandacht te trekken van Sombra op deze bijzondere "talisman" die sedertdien in mijn bezit is gebleven en hem meteen ook gerust te stellen: ik heb hem goed en tot heden, bewaard in mijn brandkast.
Nu, echter, ben ik bereid en heb ik beslist de kandelaar te koop te stellen aan de eerste de beste die er mij honderdduizend euro's voor neer telt.
It's time once again to consider the candidates for the annual Stella Awards. The Stella's are named after 81-year-old Stella Liebeck who spilled coffee on herself and successfully sued McDonalds. That case inspired the Stella awards for the most frivolous successful lawsuits in the United States.
The following are this year's candidates:
1. Kathleen Robertson of Austin, Texas, was awarded $780,000 by a jury of her peers after breaking her ankle tripping over a toddler who was running inside a furniture store. The owners of the store were understandably surprised at the verdict, considering the misbehaving little toddler was Ms. Robertson's son.
2. A 19-year-old Carl Truman of Los Angeles won $74,000 and medical expenses when his neighbour ran over his hand with a Honda Accord. Mr. Truman apparently didn't notice there was someone at the wheel of the car when he was trying to steal his neighbour's hub caps.
3. Terrence Dickson of Bristol, Pennsylvania, was leaving a house he had just finished robbing by way of the garage. He was not able to get the garage door to go up since the automatic door opener was malfunctioning. He couldn't re-enter the house because the door connecting the house and garage locked when he pulled it shut. The family was on vacation, and Mr. Dickson found himself locked in the garage for eight days. He subsisted on a case of Pepsi he found, and a large bag of dry dog food. He sued the homeowner's insurance claiming the situation caused him undue mental anguish. The jury agreed to the tune of $500,000.
4. Jerry Williams of Little Rock, Arkansas, was awarded $14,500 and medical expenses after being bitten on the buttocks by his next door neighbour's beagle. The beagle was on a chain in its owner's fenced yard. The award was less than sought because the jury felt the dog might have been just a little provoked at the time by Mr. Williams who was shooting it repeatedly with a pellet gun.
5. APhiladelphia restaurant was ordered to pay Amber Carson of Lancaster, Pennsylvania, $113,500 after she slipped on a soft drink and broke her coccyx (tailbone). The beverage was on the floor because Ms. Carson had thrown it at her boyfriend 30 seconds earlier during an argument.
6. Kara Walton of Claymont, Delaware, successfully sued the owner of a night club in a neighbouring city when she fell from the bathroom window to the floor and knocked out her two front teeth. This occurred while Ms. Walton was trying to sneak through the window in the ladies room to avoid paying the $3.50 cover charge. She was awarded $12,000 and dental expenses.
7. This year's favourite could easily be Mr. Merv Grazinski of Oklahoma City, Oklahoma. Mr. Grazinski purchased a brand new 32-foot Winnebago motor home. On his first trip home, having driven onto the freeway, he set the cruise control at 70 mph and calmly left the drivers seat to go into the back and make himself a cup of coffee. Not surprisingly, the R.V. left the freeway, crashed and overturned. Mr. Grazinski sued Winnebago for not advising him in the owner's manual that he couldn't actually do this. The jury awarded him $1,750,000 plus a new motor home. The company actually changed their manuals on the basis of this suit, just in case there were any other complete morons buying their recreation vehicles.
Mijn vrouw is altijd ietwat van het sportieve type geweest. Ze deinst er niet voor terug dagelijkse versnelde wandelingen te ondernemen op het strand voor onze deur en daar ook te been-of wiel-rennen, niettegenstaande mijn duidelijke afkeer, vooral op dat laatste vervoermiddel, wanneer ik haar iedere keer met de tranen in mijn ogen een "goede reis en hopelijk tot ziens" toewens. Ze bezit, namelijk, met veronrustende gemakkelijkheid alle "val"-eigenschappen en iedereen weet dat "meiskes" over de vijftig rapper een been (eender welk) breken dan op elke andere, jongere, leeftijd (osteoporose).
Die laatste zin doet mij onmiddellijk aan twee recente gebeurtenissen herinneren: eerst en vooral, dat alle moeilijkheden met Mama begonnen zijn toen ze over een simpel drempeltje, van amper één centimeter hoog, is gestruikeld, bij de Chinees, op de Grote Markt van Roeselare, zodat haar bewegingsmogelijkheden onmiddellijk fel werden aangetast, veroorzaakt door een heupbreuk. Het tweede wat ik mij nu "en passant" herinner is de veroverende manier waarop mijn vrouw haar vriendinnen voortdurend aanspreekt. De jongste van hen is zeker niet minder dan zestig, terwijl de oudste al verre over de tachtig is. Onveranderlijk worden ze allemaal door haar welkom geheten met uitdrukkingen zoals: meiske, katteke, jongske, schoontje, liefje, enz.. zodat ze allemaal, zonder uitzondering, mijn vrouw verkiezen, boven alle andere, om er ne keer deftig de bloemekes mee buiten te gaan zetten, te gaan winkelen, een biertje te gaan zuipen, maar ook en niet minder, om er de mis bij mee te gaan wonen en haar zelfs willen meeslepen naar hun eigen taallessen, kennissen en familieleden, hospitalen en weet ik veel. Zoals eerder al eens vermeld, ze zijn er al gewoon aan geraakt, in de rij, elk hun beurt, af te moeten wachten.
Nog over mijn vrouw gesproken, ze bezit nog altijd die kinderachtige trekken en uitdrukkingen die het leven meestal gezelliger maken, alhoewel ze ook, af en toe, eens echt kunnen hinderen en zelfs tegen steken. Zo gebeurt het, tot heden, dat ze katten en honden niet bij die gewone namen noemt en wel, integendeel (zoals peuters), de uitdrukkingen "ronron" en "wawaw" gebruikt, zelfs terwijl ze met volwassen mensen aan het spreken is. Als die dan aandachtig luisterende mensen dat voor de eerste keer aanhoren, trekken ze eerst hun wenkbrauwen op, naar elkaar loerend, om er zeker van te zijn dat ze dat wel goed hebben verstaan, terwijl ze, na herhaling, nauwelijks een vreemde glimlach kunnen onderdrukken, tot ze er absoluut gewoon aan geraken en haar graag in hun gezelschap verlangen, want zo'n type vrouw, jonger dan henzelf, trekt de mannen ook rapper aan, tot ze allemaal vast stellen, mannen en vrouwen, dat hun geheime delen ook door haar, mijn vrouw, als "piupiu" of "pipico" worden bestempeld, hen verontrust makend dat ze waarschijnlijk niet de indruk geven over indrukwekkende "cocks", "caralhos" en "bucetas" te beschikken.
Over de loop van de jaren echter, ben ik bekwaam geweest een zekere organisatie in haar dagelijks huisleven in te voeren. Zo zal ze bijvoorbeeld nu, twee of drie keren per week, de keukenvloer proper vagen, wanneer ze dan verschillende hoopjes stof zal verzamelen, die ze dan, op de twee of drie overige dagen van de week, met de stofzuiger, zal verwijderen. Ik bedoel natuurlijk, wat er dan nog van over is gebleven. Dat mag ik zeker en vast aanduiden als een opmerkelijke vooruitgang in haar organisatie bekwaamheid.
Bon, dat heeft mij eigenlijk allemaal van mijn oorspronkelijke draad van redenering af gewenteld...
Feit is dat ze dus graag "sport" bedrijft, terwijl ze, met de fiets, onmogelijk op een rechte lijn weet te rijden en ze altijd zigzaggend op de baan peddelt, wat mijn onrust aanzienlijk verhoogt en mij doet besluiten niet meer mee te rijden, uit pure angst ongelukken mee te maken of, onder mijn ogen, te zien gebeuren.
Terugkerend naar Gent, we waren daar geraakt voor een maand verlof, in de winter, en ze wilde, omdat ze wilde, ne keer proberen te gaan ijsschaatsen. Ze behoudt haar evenwicht zelfs niet op haar eigen voeten, laat staan, op schaatsen.
We waren aan het logeren bij mijn jongste broer in Gent, dicht bij de Kristallijn. Ikzelf wist mijne plan wel te trekken want ik heb altijd zowel gerolschaatst als geijsschaatst, toen ik nog in België woonde (welke heimwee*, naar die zelf voorbereide ijsbanen, op de koer van de Broederschool in Roeselare, toen het eerst regende en dan begon te vriezen, waar ik zonder veel moeite bekwaam was altijd het verst, na een goeie en ferme aanloop gepleegd te hebben, voort te glijden), maar Ligia had noch 't één, noch 't ander, eerder, gedaan en daar begon mijn bekommernis weeral te groeien. Na haar gedurende ettelijke minuten voorzichtig vergezeld te hebben, onszelf vastgrijpend aan de houten handleuning, verschillende toertjes rond de ijsbaan, besloot ik toch ene keer een rap rondje, alleen, te wagen maar toen ik de helft had afgelegd beefde de grond ineens onder mijn voeten en wat zag ik, mijn vrouw was op haar pols, onder haar achterwerk, aan de andere kant van de baan, neer geploft.
Op dat moment verdacht ik nog niet van een breuk, maar na een nacht slecht geslapen te hebben en een x-straal, de volgende morgen, kwam het besluit van de dokter als een donderslag: "een gebroken pols". De rest van de vakantie hebben we er weinig van geprofiteerd, maar de liefde** die ik koester voor mijn vrouw is er nooit kleiner van geworden, zelfs niet na een kwart van een eeuw tezamen...
(*) Het Portugese woord "saudade" (beste vertaling voor de uitdrukking "heimwee") is, volgens een internationale jury één van de tien (alle talen in overweging genomen) moeilijkste uitdrukkingen om nauwkeurig en precies vertaald te kunnen worden (in één woord), in andere talen. Het staat op de zevende plaats. Het Vlaamse woord "gezellig" staat op de zesde plaats (ziede dat ge ons niet moet onderschatten op het gebied van "uitdrukkingskracht").
(**) Over "liefde" en over "saudade" gesproken, mijn broer D. had afgesproken met Mama, op de begrafenis van Hilde: "dat we haar dat verdriet nooit nemeer zouden aandoen en dat er geen enkele van onze overblijvende broers zou sterven, vooraleer ze zelf dood ging"... Hij heeft er nog bij gevoegd dat ze zich, nochtans, niet moest haasten. Ze heeft er nog eens hartelijk kunnen mee lachen.
Klacht van de werknemer en antwoord van de werkgever
The Penis, hereby request a raise in salary for the following reasons:
I do physical labor. I work at great depths. I plunge head first into everything I do. I do not get weekends or public holidays off. I work in a damp environment. I don't get paid overtime. I work in a dark workplace that has poor ventilation. I work in high temperatures. My work exposes me to contagious diseases.
Dear Penis,
After assessing your request, and considering the arguments you have raised, the administration rejects your request for the following reasons:
You do not work 8 hours straight. You fall asleep on the job after brief work periods. You do not always follow the orders of the management team. You do not stay in your designated area and are often seen visiting other locations. You do not take initiative - you need to be pressured and stimulated in order to start working. You leave the workplace rather messy at the end of your shift. You don't always observe necessary safety regulations, such as wearing the correct protective clothing. You will retire well before you are 65. You are unable to work double shifts. You sometimes leave your designated work before you have completed the assigned task. And if that were not all, you have been seen constantly entering and exiting the workplace carrying two suspicious looking bags.
Vervangen en bijgewerkte post: "Boodschap van de Schaduw"
Om oprecht te zijn, het is heerlijk te mogen corresponderen met geleerde, geletterde en verklaarde mensen, zoals "Sombra". Vooral uitdrukkingen zoals "Alea iacta est" (de teerling is geworpen), "Tempus fugit" (de tijd vliegt), "Dominus Vobiscum" (kust mijn kloten) en Karma (een boeddhistische term om uit te drukken hoe men schuld opbouwt door verkeerd te handelen), doen mij verveeld aan mijn voorhoofd krabbelen.
Uit te kunnen wijden over de ineenstorting van de Perzische, Egyptische, Griekse, Romeinse, Franse, Britse en Duitse rijken en nu toegelaten worden de ondergang van het Amerikaanse rijk bij te wonen, te wijten aan corruptie, zelfingenomenheid, arrogantie, bekrompenheid, egoïsme en onverzoenlijkheid, verstrekt mij een enorm gevoel van veroverde rechtvaardigheid.
Eindelijk door iemand duidelijk te worden uitgelegd waarom de Vlaamse boerkes te voet naar Jeruzalem zijn gestrompeld (om daar de Moslims te gaan verjagen, waar ze nog nooit, eerder, hadden over horen spreken - de zogenaamde kruistochten) op aandringen van de Joodse heersers, toen al omni-aanwezig hier, zoals de Amerikanen nu ook oordelen nodig te zijn om ze uit Irak en Afghanistan te verwijderen (en daarna de veroorzaakte boel weeral ne keer zullen moeten betalen), terwijl ze er ons, dreigend, nogmaals willen van overtuigen hetzelfde te doen, maar nu in Iran, doet mij ernstig overwegen ook mijne hectare zonnige grond in Palestina, op te gaan eisen daar...
Tot daar de inleiding.
Hier nu dan, een recente boodschap van "De Schaduw" (A Sombra), een kennis, vanuit Gent:
"Vandaag heb ik een boek gevonden in de bibliotheek. Ge zult hem niet kennen: Spinosa. Een Nederlandse filosoof, zeventiende eeuw, Heer en Meester van de rede. Een Mijlpaal. Hij is afkomstig van Portugese Joden "Despinosa". Ze werden toen vervolgd en vluchtten, zoals bijna alle andere Antwerpenaars, naar Amsterdam. Een zekere Prof. Coelho, van de Universiteit van Florianopolis (Brazilië), heeft de schrijfster van dit boek geholpen.
Hij, Spinosa, gaat er vanuit dat alles "rede" is. God bestaat niet, vanzelfsprekend. Alles, de natuur, de mens, het idee, alles wat er bestaat, samen, toope, tegare, is "god" (ik durf geen hoofdletter gebruiken om niemand te kwetsen) en leidt naar de conclusie dat het uitsluiten van het gevoel naar een rigide vorm van beheersing, door de rede, streeft. Dat kan, volgens mij, niet juist zijn en zal mij voorzeker brengen naar wat ik op zoek ben: de georganiseerde wereld van de gevoelens. Mijn poging om wolken te schilderen is daar het middel toe. Ik besef dat het onmogelijk is mijzelf te verdedigen, omdat mijn mogelijke aanvallers mij voortdurend verplichten rationele redens te verschaffen, terwijl ik mij uiteraard alleen kan verdedigen met mijn eigen wapens, uitsluitend vertegenwoordigd door diezelfde, onmenselijke, gevoelens.
Of is dat ballast en alleen maar gepast voor hysterische wijven?
Ik geloof dat het gevoel nog steeds totaal onderschat wordt.
Vooreerst, with your permission, zijt gij de meest emotionele van de gehele familie, maar diegene die het, het langst heeft weggestoken en er misschien van weggevlucht is.
Kalm, het is geen aanval!
Laat mij dus, voor alle zekerheid, naar een ander onderwerp over schakelen.
Vanmorgen las ik nog een artikel in de krant: diene kwakzalver en gediplomeerde dokter van Oostduinkerke, waar Hilde dagelijks naar toe huppelde, diene vreemde handoplegger, die het ook anaal kon genezen, volgens zijn zeggen, staat op een volle pagina, in de kwaliteitskrant "De Morgen", wegens een klacht van zijn zeven kinderen. Ze werden ook allemaal anaal behandeld van een kwaal die de zijne was en blijkbaar nog altijd is.
Bon, dat doet mij weer terug keren op een besluit: ik steek daar geen energie meer in. Dat zijn mensen (Hilde, onder andere) die zodanig een gemis aan liefde hebben ondervonden, dat ze alles zouden aanvaarden om er toch maar een béétje van te veroveren.
Ik ben niet geroepen om dat op te lossen, net zoals gij u niet geroepen voelt de problemen van de andere mensen op te lossen, in overweging genomen dat er ook niemand ze ooit voor u uit de weg heeft geruimd.
Nu gaat het juist daarom: problemen kunnen nooit rationeel opgelost worden: ze zijn altijd emotioneel. Een probleem is: ik heb geen geld. Het rationeel antwoord is: werk. Het emotioneel antwoord is: ik werk niet graag, tenzij ik een werk vind dat ik graag doe.
In deze draaikolk zitten de meeste mensen verzijld en ze geraken er niet uit, tot zolang iemand hen een schop in de familiedelen toe dient en waarschuwt: "garde vous!".
En dat is het wat ik bedoel: ik heb tegenwoordig geen zinnig antwoord op dat soort berichten. Het is een echte tragedie (ik vond niet direct een zachter woord): ik onderscheid de hopeloosheid: Hilde, bijvoorbeeld, heeft nooit de ziekte en de dood van Jack kunnen verwerken en heeft, bijgevolg, haar kinderen meegesleurd in haar verdriet...
.... en al diene rommel waarmee ze bezig is geweest, haar leven lang, en die ervoor gezorgd heeft dat ze immobiel is gebleven, nooit eens een initiatief heeft genomen, gewoon omdat ze ervan uitging dat er opeens, zomaar, iets zou gebeuren dat haar, als op een voortrazende trein, naar succes en geluk zou sturen, alleen maar omdat zij het was en het fortuin, het volgend ogenblik, haar weg zou kruisen...
Tja, ik heb het haar zo dikwijls gezegd: pakt uw leven in uw handen en doe er iets aan. Maar nee, liever wachten. En dan, na negen bekwame dokters geraadpleegd te hebben, heeft ze diene ene charlatan ontmoet die de zaak wel wilde oplossen mits een zaadspuiting in het getroffen gedeelte van haar zitwerk en nog een hele reeks andere alternatieve behandelingen, waaronder nooit, stel u voor, een doodgewone chirurgische ingreep.
Tja, dertig jaar nieten, hé!
Neen, ik weet niet wat ik nog moet zeggen. nieten is er gelukt, in haar leven, nieten. Dan kannekik nu ook nieten nemeer zeggen. Misschien doet dat u ook aan een vroegere anekdote herinneren die uw blog zal doen zinneren (NR: Inderdaad!).
Met al haar "up's and down's" is het moeilijk over koetjes en kalfjes te klappen, maar ik las onlangs een zinnetje in een intervieuw van een zanger die een zware depressie had overwonnen en die daar al een beetje van bekomen was. Hij zei: wie naar de hemel wil vertrekken, moet door de hel passeren. Ik schat dat daar veel waarheid in zit.
Gij en Ligia zijn nu misschien ook onderweg..
Ik kan mij anders heel goed voorstellen dat ge het nodig hebt om langdurig door het raam te zitten staren en dat er dan, een door de schepper-kunstenaar geschapen schoonaardig afgerond bekken passeert dat uw somberste gedachten opfleurt, zodat ge dat moet erkennen, als een geschenk, van dezelfde schepper die u bombardeert met oneindige twijfel en wanhoop."
Please excuse Johan from being absent on Jan. 28, 29, 30, 31, 32, and also 33.
Please excuse An from being absent yesterday. She was in bed with gramps.
Please excuse Johnnie for being. It was his father's fault.
Chris will not be in school because he has an acre in his side.
John has been absent because he had two teeth taken off his face.
Excuse Gloria. She has been under the doctor.
Lilie was absent from school yesterday because she had a going over.
My son is under the doctor's care and should not take fizical ed. Please execute him.
Carlos was absent yesterday because he was playing football. He was hit in the growing part.
My daughter was absent yesterday because she was tired. She spent this weekend with the Marines.
Please excuse Joyce from P.E. for a few days. Yesterday she feIl off a tree and misplaced her hip.
Please excuse Ray Friday from school. He has very loose vowels.
Maryann was absent Dec. 11-16, because she had a fever, sore throat, headache, and upset stomach. Her sister was also sick, fever and sore throat, her brother had a low-grade fever. There must be the flu going around, her father even got hot last night.
Please excuse Blanche from jim today. She is administrating.
George was absent yesterday because he had a stomach.
Ra1ph was absent yesterday because he had a sore trout.
Please excuse Sara for being absent. She was sick and I had her shot.
Please excuse Lupe. She is having problems wlth her ovals.
Please excuse Pedro from being absent yesterday. He had diah(*Crossed out*), diahoah(*crossed out*), dyah(*crossed out*) the shits."
Met een angstaanjagende zekerheid voorspelt zijn ontsluierd brein hem wat zijn vriend, woord voor woord, zal vragen: Scheelt er iets misschien?
"Scheelt er iets misschien?"
Even dreigt hij, van pure ontzetting, het bewustzijn te verliezen. De echo zindert pijnlijk door de holle ruimte van zijn schedel. Zijn versteend lichaam roept krankzinnig om evenwicht. Maar dan is het al te laat. Zijn heldere geest scheidt zich onmeedogenloos af. De tijd stokt. De ruimte vloeit opent. Hij IS. Niet dood; niet levend. Hij IS. Hij is een vergissing. Een onmogelijk toeval. Een opflikkerend lichtpuntje in de totale duisternis. Een verdwaalde flauwe flits in het volmaakt complete niets. En hij begrijpt.
In den beginne was er niets.
"Niets" is een absolute toestand van volmaaktheid, waarin alle "iets" tezamen implodeert tot het volmaakte niets. Neemt men, hoe dan ook, een beetje iets uit dat niets, dan is de toestand van volmaaktheid opgeheven.
Net zoals alles tezamen implodeert tot niets, explodeert niets tot alles. Een klein beetje iets, van dat niets, is onze wereld.
Een wereld van doodsheid.
Komt er, hoe dan ook, een beetje leven in die doodsheid dan zal het geduldig wachtend toeval ervoor zorgen dat de reactie, de actie zal vernietigen en de resulterende implosie zal veroorzaken.
En dat is precies wat er zal gebeuren. Hoe dan ook.
Alles past volmaakt in elkaar, want het niets bevat alles. En alles samen vormt het niets. Verzwind...
Geen moeilijkheden, geen zorgen, geen liefde, geen haat, geen strijd. Totale rust.
En toen ineens gebeurde het. Of beter, het gebeurde zomaar. Het niets liet een "steekje" vallen. Een onooglijk klein steekje. Een puntje in de eeuwigheid. Maar het was een klein beetje "iets". En de vergissing was geboren. Het toeval bestond!
Zijn ontwakend brein kreunde. Het was eeuwig opgesloten geweest in het niets. Geprangd tussen het andere iets. Maar nu bloeide het open. Het eerste wat hij constateerde was zijn lichaam. Het zat...
... de knieën hoog opgetrokken. De armen rond de knieën. Het voorhoofd op de knieën, tussen de armen. Zo moest hij, hoogst waarschijnlijk, eeuwig gezeten hebben. Of nee, toch niet. Hij moest altijd gezweefd hebben tussen het totale niets. Gestadig bewogen. En alles samen sloot het ineen als een bus. Werd het samengevoegd tot niets. Verzwond.
Eerst zijn benen opgetrokken. Dan zijn rechterarm om zijn opgetrokken benen. Dan zijn hoofd op zijn opgetrokken knieën. Dan zijn linkerarm om zijn opgetrokken benen. Dan zijn opgetrokken benen laten zakken. Dan zijn rechterarm open. Dan zijn hoofd opgeheven. Dan zijn linkerarm open. Dan zijn benen opgetrokken. Dan zijn rechterarm om zijn opgetro..... gedurende een eeuwigheid lang.
En ineens gebeurde het. Of beter, het gebeurde zomaar. Zijn rechterarm werd, bij vergissing, vergeten. Een onmogelijk toeval. Hij werd niet om zijn opgetrokken knieën gelegd. Hij bleef open. De geboorte. De volgende keer werd hij niet meer vergeten. En de eeuwigheid herbegon. Maar de vergissing bleef bestaan. Het toeval was gebeurd. Het was ik. Ik leefde! Ik woog. Ik leed. Ik streed. Ik verloor. En altijd was daar die eeuwige drang aanwezig naar rust. Verlossende rust. Volmaakte rust: de dood. En telkens ik die proefde herbegon de strijd. Iedere keer heviger dan ooit tevoren. En ik verlangde nog heviger. En ik leed. En ik vocht. En ik verloor. Telkens opnieuw. Maar ik hoopte. Het toeval had een fout begaan. Het toeval zou die fout herstellen. En ik wachtte...
En nu is het zover. Mijn brein weet het. Het is helder. Volmaakt helder. Als weleer. En mijn brein verlangt ernaar. Naar die rust. Die volmaakte rust. De dood. Maar de vergissing geeft de strijd niet op. De vergissing strijdt. Ze wil zichzelf waar maken. Blijven. En ze is taai. Het is mijn lichaam. Het toeval. Het doet me lijden. En het weegt. Het weegt ontzettend zwaar. Maar ineens zal het begeven. Begeven onder de druk van het toeval. En het toeval zal zijn vergissing herstellen. Het zal mij mijn rust herschenken. Het moet! En alles zal worden zoals vroeger. Vóór de vergissing. En ik wacht...
"Scheelt er iets misschien?"
Mijn vriend buigt zich voorover. Ik merk wazig op dat hij bezorgd op mij neerkijkt. Ik lig op mijn rug, in het natte gras. Buiten. Verdwaasd tracht ik recht te kruipen.
"Wauw, mens; ik heb het allemaal begrepen. Ik heb de eeuwigheid gezien. De dood!"
"Kom, komaan, jongen; je hebt alleen maar je bewustzijn verloren".
Alle vrouwen die zich met hun handen hemelreikend luidop afvragen waar ze een betrouwbare, eerlijke, hardwerkende, goedmenende, interessante, succesvolle maar tedere man kunnen ontmoeten, vol gevoel en toch viriel, met een gave huid en gepast behaard, van goede afkomst maar toch bereikbaar is, kindvriendelijk, open, enthousiast, sportief maar toch in is voor een avond poëzie, rock en klassiek, handy, aantrekkelijk, grappig, intelligent, sociaal maar geen tooghanger is, ondernemend en die verrassend uit de hoek kan komen, onvoorspelbaar is maar die ze toch volledig kunnen bezitten, een goede fles rode wijn aankan zonder wit te worden, zat is zonder zot te doen, kan luisteren, inleven en begrijpen, stimuleren en zalven, grenzen verleggen en overstijgen, inspireren en troosten, zichzelf kan wegcijferen om zijn vrouw op een pied-de-stalle te zetten, charmant maar trouw is, een schoonheidskuur voor zijn vrouw kan bankieren, in zijn broek een zelfgestreken vouw kan strijken, een van troffeëen uitpuilende schouw bezit, nooit louw, maar altijd "waaaauw" uitstraalt, awel, dan moeten ze eigenlijk niet verre zoeken, tenzij ze er niets voor voelen enkele Begijnhoven af te lopen in Gent..
Een zalig mopke in 't Portugees (ik zal hem later wel eens vertalen)
Creuza e Craudete.
Conversa entre duas 'negonas' que se encontram num ponto de onibus, numa segunda-feira:
E aí, Creuza, porque qui tu num foi ao pagodi onti?
Pagodi? Qui pagodi qui nada, Craudete! Eu ônti saí cum branco de fechá o cumércio!
Tu saiu cum branco!? Branco mermo?
Tô ti falando, mulé! O nome dele é Cróvis. O cara tá amarradão na minha pessoa! Já tô até vendo aquele tal de menounograma nos nosso lençol 'Creuza & Cróvis'! Num vai ficá uma beleza?
Mas me conta isso direito, Creuza! Cumo foi que tu arranjô essa préula?
Tudo muito simpres, Craudete. Eu ia passando pela rua, ele se agradou da minha pessoa, puxô conversa e marcamo pra saí dinoite.
E onde foi que tu se encontrô com ele? Conta logo, qui eu já tô ficano nevorsa!
Se encontrei? Tu tá doida? O Cróvis veio foi me buscá em casa, que ele é um homi muito do fino! Hora marcada! E veio me buscá de carro minha nega! De carro! Num me meteu nesses ômbus que fica todo mundo roçando na gente, não! Também, eu não deixei por menos: me enfeitei toda - naquele justinho pretinho e dorado, subi naquele tamanco vermelho e tasquei aqueles brinco pratiado que tu me deu nos meus anos!
Credo, Creuza! Tu divia tá um arraso! Aí cês foram fazê um lanche?
E tu acha qui o Cróvis é homi di fazê lanche? Tá pensano qui ele me levô pra cumê no Angu do Gomes? Fumo num belo dum restaurante na Zona Sul. Cumi inté camarão, Craudete! Me deu até dó na hora qui eu tive qui palitá os dente, purque eu queria mermo era ficá saboreando aquelas carninha que fica agarrada até o dia seguinte!
Tô toda arripiada! E depois, Creuza, e depois?
Depois nós fumo dançá numa buati de crasse. Tiramo aquele sarro! Tomei até uísqui 12 ano! Se esbaldei!
Qui inveja qui eu tô, mulé! Minha Nossa Senhora da Aparecida! Depois cês foram pro motel, é craro!
Craro qui não! Não me fala bestera, Craudete! É craro qui nós fumo pru apartamento dele! Qui apê, mulé! Qui apê! Um luxo só! Sabe daqueles sofá que afunda quando a gente senta? Pois é!
Deus seja louvado! E aí? E aí, Creuza? Já tô ficando toda impipocada! Esse branquelo é do cacete!
Bom, aí nós cumeçamo a namorá. Beijo pra lá, beijo pra cá... fumo tirando a ropa... e aí ele pediu preu chupá o pênis dele!
Péra aí, Creuza! Pênis? Qui diabo é isso?
Pôrra, Craudete, como tu é inguinorante! É o mermo qui caraio, só que é mais branquinho, mais menor e mais molinho!
Iemand is bekwaam geweest de volgende boodschap te onderscheppen vanwege Mr. Silvio Burlosconi, gericht aan de manager van een belangrijk hotel in Londen:
"The Manager
YMCA Hotel
London. England
Dear Signore Direttore,
Now I am a-tella you story how I was a-treated at Your hottella.
I am a-comma from Roma as tourist to London and stay as a younga Christian man at Your hottella. When I comma in myroom I see there is no shit in my bed - how can I sleep with no shit in my bed? So I calla down to receptione and tella "'I wanna shit". They tella me "Go to toilet" I say: "No, no, I wanna shit in mybed". They say: "You better not shit In your bed, you sonnawabitch". What is a sonnawabltch?
Igo down for breakfasl into ristorante. I order bacon and eggs and two pissis of toast. I getta only one piss of toast. I tella waitress and pointa of toast: "I wanna piss". She tella me: "Go to toilet". I say: "No, no, I wanna piss on my plate". She then say to me: "You bloody hella not piss on the plate, you sonnawabitch". Whats is a sonnawabitch?
Later I go for dlnner in your ristorante. Spoon and knife is laid out, but no fock. I tella waltress: "I wanna fock" and she tella me: "Sure, everyone wanna fock". I tella her: "No, no, You don't understand me. I wanna fock on the table". She tella me: "So you sonnawabitch wanna fock on the table? Get your ass out of here".
So I go to receptione and ask for bill. I no wanna stay in this hotella no more.
When I have paid the billa, the portier say to me: "Thank you, and peace on you". I say: "Piss on you too, you sonnawabitch".
I go back to Italy. I never more comma stay your hotella no more, you sonnawabltch.
Vandaag heb ik het doodsbericht van Annie ontvangen, met de gewone post. Ze is overleden op 10 Februarie.
Ik heb weinig vrienden en vriendinnen gehad gedurende mijn gehele leven, maar zij heeft altijd op de eerste rij gestaan. En op de tweede rij stond en staat er niemand.
Gezellig type: Vervoegd zijn vrienden om te pissen, of hij moet niet en zegt dat het niets kost.
Schuchter type: Kan niet pissen als men hem beziet, beweert gepist te hebben en komt terug.
Luidruchtig type: Fluit al pissend, kijkt over de schutting om het gereedschap van zijn buurman te zien.
Zenuwachtig type: Kan zijn gleuf niet vinden, windt zich op en rukt een knoop af.
Onverschillig type: Daar alle pissinen bezet zijn doet hij daarnaast in de goot.
Verstandig type: Pist zonder zijn gereedschap vast te houden en schikt ondertussen zijn das.
Dromerig type: Pist door de pijp van zijn broek in zijn schoenen en gaat weg met een openstaande gleuf en knoopt die eerst dicht een tiental minuten later.
Geleerd type: Leest al pissende een dagblad.
Kinderachtig type: Kijkt al dromend naar de bodem van de pissin om de blaaskes te tellen.
Verwaand type: Opent vijf knopen wanneer er twee al voldoende zijn.
Krachtig type: Slaat met zijn voorwerp op de rand van de pissin, om de laatste druppels te doen vallen.
Wispelturig type: Vermaakt zich met de ganse pissin te besproeien en tracht op de vliegen te pissen.
Verstrooid type: Opent zijn gilet, haalt zijn das uit en pist in zijn broek.
Bezorgd type: Niet al te gerust over een onlangse gebeurtenis doet hij al pissende een geniepig onderzoek van zijn voorwerp.
Ontmoedigd type: Blijft een zekere tijd staan, laat er één vliegen gaat al brommend buiten.
Plezant type: Vertelt moppen al pissende en schud zijn gereedschap af als een bel.
Verfijnd type: Neemt zijn gereedschap tussen duim en wijsvinger en schudt met zijn pink de laatste druppel weg.
Hier beneden volgt een uitschrift van een dialoog ergens ontdekt in een gelijkaardige Blog (ook van Skynet), die zo uitstekend weergeeft hoe de opvattingen en de manier van denken uitzonderlijk veel kunnen verschillen, zelfs tussen bloedverwante mensen, terwijl hun moeder de laatste strijd van haar leven aan het voeren was.
Vanwege B:
"Zoals eerder geschreven komt Mama zondag terug naar haar appartement, maar dat kan dus alleen als iedereen het zijne bijdraagt om dat mogelijk te maken: ze mag slechts sporadisch en voor kortere tijd alleen zijn. Er zijn zeven dagen in een week en we moeten zowel voor overdag als voor 's nachts voor permanentie zorgen.
- Familiezorg kan van maandag tot zaterdag in de voormiddag voor een hulp zorgen.
- Familiezorg zal ook instaan voor de dinsdagnamiddag, en zou proberen nog één of meerdere andere namiddagen voor een vrijwilliger te zorgen. In afwachting moeten we die namiddagen zelf voor een oplossing zorgen. In uiterste nood kunnen we misschien ook nog een vrijwilliger van Palliatieve thuiszorg krijgen. Nog af te wachten. Probleem voor mij en voor A is dat we ons werk hebben en niet 's namiddags kunnen stoppen...
- voor de nachten zijn we al met drie die een nacht willen inslapen. AA is ook bereid de dinsdagnacht te doen, indien nodig. X kan ongetwijfeld ook iets doen (bv. de zaterdagnamiddag en - nacht bij haar blijven? Indien nodig kan ik eventueel in de namiddag gaan, en kan X dan de avond en de nacht nemen). Voor de woensdagnacht moeten we afwachten of we op palliatieve thuiszorg kunnen rekenen.
- iedere avond komt de verpleegster voor nachttoilet (7 dagen op 7) en ook de zondagmorgen.
Het zou waarschijnlijk aangewezen zijn dat wie overdag bij haar verblijft, ook 's nachts aansluit. Ook voor de zondag (zie beurtsysteem?). Voor X zal dit laatste dan moeilijk zijn en moeten we een oplossing zoeken.
We moeten zo spoedig mogelijk aan Familiezorg en aan Palliatieve meedelen welke gaten openblijven waarvoor we op hen een beroep doen (hun mogelijkheden zijn beperkt). Hieronder een voorstel. Wil eens bekijken of dat gaat.
Graag spoedig antwoord"
Vanwege X:
"We weten (ik incluis) dat ik daar niet volmondig achter sta.
Ik heb daar onlangs met XX een gesprek over gehad, ze is daar zeer bevoegd voor: ze heeft al een paar cruiseschepen vol bejaarden zien doodgaan. Je moet soms de moeilijkste beslissing nemen: niet ingaan op wensen of verlangens van de goegemeente. Professionele begeleiding is beter dan een knarsetandende opgeëiste die met een snak en een beet loopt te vernederen.
'k Wil niet klagen, maar voor C betekent dat dat we ons wekelijks samenzijn opofferen aan mijn opgedrongen meldingsplicht. Voor onbepaalde duur.
Ik heb bovendien de neiging om 's avonds een Grand Cru Bourgeois soldaat te maken, en slaap dan als een steenruit, en 't ziet er dan naaruit dat ik de kreten in het duister niet hoor...."
Vanwege B:
"Ja, het geheugen kan kort zijn.... Misschien hebben ze bij Reiki of hoe je dat ook schrijft, een antwoord op de vraag hoe het komt dat iemand die de eerste in de rij stond om zijn erfdeel op te vragen ook de laatste is om iets terug te doen... Het is wel gemakkelijk om te zeggen dat men best niet ingaat op de wensen en verzuchtingen van de goegemeente, als je zelf maar één keer per maand een inspanning doet. Ik begrijp dus wat je zegt alzo: ga ze zelf maar gaan bezoeken in het rusthuis van Houthulst (want dat was de enige plaats waar ze, voor max. een maand, naar toe kon - ze MOEST weg uit de kliniek): 1,5u rijden heen en 1,5u terug. En dan een uurke bij Mama zijn. Tja, wij moeten niet werken zeker, en wij hebben geen gezin?
Weet ge wat, als het toch om een opoffering gaat die ge u voor die laatste maanden niet wilt of kunt getroosten: drink gerust verder uw Grand Cru. We zullen vreemde mensen voor Mama laten zorgen. Die moeten wel betaald worden (ook als ze in Houthulst zou zitten). Maar daar zult ge ook niet willen in bijbetalen zeker?
Wat mij stoort is niet dat ge de zaterdag een slecht idee vindt, maar wel dat ge er tegen zijt dat Mama haar laatste rechte lijn thuis doorbrengt (wat de dokter zelf had gesuggereerd). Van die zaterdag hadden we nog kunnen klappen (de vrijdag voor u en de zaterdag ook beurtsysteem?) maar uw reactie tekent u ten voeten uit: "ikke en de rest kan stikke". Ik ben benieuwd wat ge er zult van vinden als uw kinderen u bij wijze van opoffering één keer per maand in het rusthuis zullen komen bezoeken, wanneer ze u daar op het einde van uw leven en wegens "te lastig" aan professionelen hebben toevertrouwd."
Vanwege X:
"Ik weet het wel B, dat is het antwoord dat ik verwacht.
Mijn interesse voor Reiki heeft me geleerd dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Het is niet omdat je zatte vent zijn vrouw eens volspuit, en jij daarvan het resultaat bent, dat jij je leven moet opofferen tot ter dood (zoals de clubkes die we oprichtten, indertijd).
We hebben het meest geavanceerd sociaal systeem ter wereld.
Bepaalde mensen kiezen ervoor om stervenden te begeleiden. Ik ken er ook zo, in de Reiki wereld.
Maar ik voel me niet aangesproken, ik wil mijn kinderen dat niet aandoen, en ons moeder wilde dat ook niet, toen ze nog héél was: ik wil nooit dat mijn kinderen het slachtoffer moeten zijn van mij...
We hebben daar nu eenmaal een systeem voor, van sociale voorziening. Ik zeg het, het beste van de wereld. En er komt véél volk op af.
Kijk, het is ons moeder haar beslissing van in Roeselare te blijven. Goed hé!
Wat is het verschil in uitzicht?
Ik ben niet geneigd om mij te plooien naar dominante mensen. Goed, ik kwam in mijn leven in moeilijkheden.
Mijn moeder heeft nooit de broers samengeroepen, met de vraag: laten we X boeten voor zijn stommiteiten, of sleuren we er hem er gezamenlijk doorheen?
Ik heb van A 200.000 bef gekregen, spijtig genoeg te weinig om het probleem op te lossen. Ook van jou (*), ook van Mama, het heeft me alleen een enorm schuldprobleem opgeleverd, géén oplossing.
Ik voel me niet als een 'verplichtige'.
Ik zal volgende maand in een huisje wonen, dat berekend is op mijn inkomen, als ik niets meer heb, dan woon ik dan maar gratis, het befaamde sociale supermodel van onze Vlaamse sociale zorgzaamheid.
Deze bedenking lost Ma haar probleem niet op, dat is waar.
Maar ik werk, voor mijn job, met kinderen die spierziekten en andere aandoeningen hebben en op een professionele manier worden opgevangen, en begeleid. Ik ga die kinderen 's morgens halen, en 's avonds weer afzetten, bij hun ouders, die ook de kans moeten krijgen om een inkomen te verdienen.
Je begrijpt, die ouders voelen zich schuldig, er is iets verkeerds gegaan. Die therapeuten voelen zich helemaal niet schuldig, ze hebben gekoooozen voor zo'n job!
Het is hun inkomen...
Kort nu: vroeger zei Ma altijd: ik zou nooit willen afhankelijk zijn van mijn kinderen.
Nu ze niet meer ten volle bij haar IQ is, kan het haar geen kloten meer schelen.
Ik ga daar niet in mee B, in uw Koning Boudewijn- houding.
De realiteit is dààr, je moet ons niet met een schuldgevoel opzadelen. Dat schuldgevoel is yours, not mine...
Er moet nog iets van mijn ziel, Y leest mee...
Hij schijnt te geloven dat iemand die 'arm' is met plezier zijn vuile commesjes wil doen, tegen een loontje, allez, lager dan ik netto verdien dan met busjes te rijden, waarbij ik géén lumbago riskeer, voor zijnen dwazen brol. Iemand die van nièts afscheid kan nemen...
Weet wat mijn standpunt is?
Laat ons sociaal stelsel, waar wij allemaal voor betalen, zijn werk doen. Doen wij het zelf niet, awel, dan zullen de 'nieuwe' Belgen het met plezier voor ons doen!"
Gelukkig dat het zich om een andere familie betreft, want anders zou ik, met zo'n lawijt in mijn oren, niet kunnen gaan slapen.
(*) NR: Eigenaardig dat, in die verwarde familie, bijna iedereen zijn part van de erfenis, vroegtijdig, heeft opgeëist of zowel, goedhartig, heeft uit gedeeld, zonder ooit maar iets aan de andere bloedverwanten mede gedeeld te hebben.
America Is NOT Broke ...the Madison speech by Michael Moore
Delivered in Madison, Wisconsin on Saturday, March 5th, 2011. Video available here.
America is not broke.
Contrary to what those in power would like you to believe so that you'll give up your pension, cut your wages, and settle for the life your great-grandparents had, America is not broke. Not by a long shot. The country is awash in wealth and cash. It's just that it's not in your hands. It has been transferred, in the greatest heist in history, from the workers and consumers to the banks and the portfolios of the uber-rich.
Today just 400 Americans have the same wealth as half of all Americans combined.
Let me say that again. 400 obscenely rich people, most of whom benefited in some way from the multi-trillion dollar taxpayer "bailout" of 2008, now have as much loot, stock and property as the assets of 155 million Americans combined. If you can't bring yourself to call that a financial coup d'état, then you are simply not being honest about what you know in your heart to be true.
And I can see why. For us to admit that we have let a small group of men abscond with and hoard the bulk of the wealth that runs our economy, would mean that we'd have to accept the humiliating acknowledgment that we have indeed surrendered our precious Democracy to the moneyed elite. Wall Street, the banks and the Fortune 500 now run this Republic -- and, until this past month, the rest of us have felt completely helpless, unable to find a way to do anything about it.
I have nothing more than a high school degree. But back when I was in school, every student had to take one semester of economics in order to graduate. And here's what I learned: Money doesn't grow on trees. It grows when we make things. It grows when we have good jobs with good wages that we use to buy the things we need and thus create more jobs. It grows when we provide an outstanding educational system that then grows a new generation of inventors, entrepreneurs, artists, scientists and thinkers who come up with the next great idea for the planet. And that new idea creates new jobs and that creates revenue for the state. But if those who have the most money don't pay their fair share of taxes, the state can't function. The schools can't produce the best and the brightest who will go on to create those jobs. If the wealthy get to keep most of their money, we have seen what they will do with it: recklessly gamble it on crazy Wall Street schemes and crash our economy. The crash they created cost us millions of jobs. That too caused a reduction in tax revenue. Everyone ended up suffering because of what the rich did.
The nation is not broke, my friends. Wisconsin is not broke. Saying that the country is broke is repeating a Big Lie. It's one of the three biggest lies of the decade: 1) America is broke, 2) Iraq has WMD, and 3) The Packers can't win the Super Bowl without Brett Favre.
The truth is, there's lots of money to go around. LOTS. It's just that those in charge have diverted that wealth into a deep well that sits on their well-guarded estates. They know they have committed crimes to make this happen and they know that someday you may want to see some of that money that used to be yours. So they have bought and paid for hundreds of politicians across the country to do their bidding for them. But just in case that doesn't work, they've got their gated communities, and the luxury jet is always fully fueled, the engines running, waiting for that day they hope never comes. To help prevent that day when the people demand their country back, the wealthy have done two very smart things:
1. They control the message. By owning most of the media they have expertly convinced many Americans of few means to buy their version of the American Dream and to vote for their politicians. Their version of the Dream says that you, too, might be rich some day -- this is America, where anything can happen if you just apply yourself! They have conveniently provided you with believable examples to show you how a poor boy can become a rich man, how the child of a single mother in Hawaii can become president, how a guy with a high school education can become a successful filmmaker. They will play these stories for you over and over again all day long so that the last thing you will want to do is upset the apple cart -- because you -- yes, you, too! -- might be rich/president/an Oscar-winner some day! The message is clear: keep you head down, your nose to the grindstone, don't rock the boat and be sure to vote for the party that protects the rich man that you might be some day.
2. They have created a poison pill that they know you will never want to take. It is their version of mutually assured destruction. And when they threatened to release this weapon of mass economic annihilation in September of 2008, we blinked. As the economy and the stock market went into a tailspin, and the banks were caught conducting a worldwide Ponzi scheme, Wall Street issued this threat: Either hand over trillions of dollars from the American taxpayers or we will crash this economy straight into the ground. Fork it over or it's Goodbye savings accounts. Goodbye pensions. Goodbye United States Treasury. Goodbye jobs and homes and future. It was friggin' awesome and it scared the shit out of everyone. "Here! Take our money! We don't care. We'll even print more for you! Just take it! But, please, leave our lives alone, PLEASE!"
The executives in the board rooms and hedge funds could not contain their laughter, their glee, and within three months they were writing each other huge bonus checks and marveling at how perfectly they had played a nation full of suckers. Millions lost their jobs anyway, and millions lost their homes. But there was no revolt (see #1).
Until now. On Wisconsin! Never has a Michigander been more happy to share a big, great lake with you! You have aroused the sleeping giant known as the working people of the United States of America. Right now the earth is shaking and the ground is shifting under the feet of those who are in charge. Your message has inspired people in all 50 states and that message is: WE HAVE HAD IT! We reject anyone who tells us America is broke and broken. It's just the opposite! We are rich with talent and ideas and hard work and, yes, love. Love and compassion toward those who have, through no fault of their own, ended up as the least among us. But they still crave what we all crave: Our country back! Our democracy back! Our good name back! The United States of America. NOT the Corporate States of America. The United States of America!
So how do we make this happen? Well, we do it with a little bit of Egypt here, a little bit of Madison there. And let us pause for a moment and remember that it was a poor man with a fruit stand in Tunisia who gave his life so that the world might focus its attention on how a government run by billionaires for billionaires is an affront to freedom and morality and humanity.
Thank you, Wisconsin. You have made people realize this was our last best chance to grab the final thread of what was left of who we are as Americans. For three weeks you have stood in the cold, slept on the floor, skipped out of town to Illinois -- whatever it took, you have done it, and one thing is for certain: Madison is only the beginning. The smug rich have overplayed their hand. They couldn't have just been content with the money they raided from the treasury. They couldn't be satiated by simply removing millions of jobs and shipping them overseas to exploit the poor elsewhere. No, they had to have more -- something more than all the riches in the world. They had to have our soul. They had to strip us of our dignity. They had to shut us up and shut us down so that we could not even sit at a table with them and bargain about simple things like classroom size or bulletproof vests for everyone on the police force or letting a pilot just get a few extra hours sleep so he or she can do their job -- their $19,000 a year job. That's how much some rookie pilots on commuter airlines make, maybe even the rookie pilot who flew me here to Madison today. He told me he's stopped hoping for a pay increase. All he's asking for now is enough down time so that he doesn't have to sleep in his car between shifts at O'Hare airport. That's how despicably low we have sunk! The wealthy couldn't be content with just paying this man $19,000 a year. They had to take away his sleep. They had to demean him and dehumanize him and rub his face in it. After all, he's just another slob, isn't he?
And that, my friends, is Corporate America's fatal mistake. But trying to destroy us they have given birth to a movement -- a movement that is becoming a massive, nonviolent revolt across the country. We all knew there had to be a breaking point some day, and that point is upon us. Many people in the media don't understand this. They say they were caught off guard about Egypt, never saw it coming. Now they act surprised and flummoxed about why so many hundreds of thousands have come to Madison over the last three weeks during brutal winter weather. "Why are they all standing out there in the cold?" I mean, there was that election in November and that was supposed to be that!
"There's something happening here, and you don't know what it is, do you ...?"
America ain't broke! The only thing that's broke is the moral compass of the rulers. And we aim to fix that compass and steer the ship ourselves from now on. Never forget, as long as that Constitution of ours still stands, it's one person, one vote, and it's the thing the rich hate most about America -- because even though they seem to hold all the money and all the cards, they begrudgingly know this one unshakeable basic fact: There are more of us than there are of them!
Madison, do not retreat. We are with you. We will win together
Algemeen beschouwd als een verwoedde verzamelaar van lege stylos (vooral die plastieken Bic's, zwart, blauw, groen en rood gekleurd), gebroken vulpennen, gebruikte portemonnees (zonder geld, natuurlijk), oude versleten marbels en "ketters" (juist ?), oude munten van rond de tweede wereldoorlog, kapotte Tv-toestellen, nieuwe en oude "Jacques" prentjes en vuile, gescheurde, besmeerde en bevlekte, seksboekjes.
Jazeker, zoals ik eerder al eens vermeld heb, ik vond er een waar plezier in en als 't ware een reden voor mijn bestaan (in mijn anders leeg leven), verzamelaar te zijn van alles wat maar enigszins als nutteloos of zonder enige echte waarde beschouwd werd door de andere, gewone, mensen.
Voor mij betekenden ze mijn eerste zelf verdiende en veroverde eigendommen die ik zorgvuldig bewaarde en liefkozend koesterde op mijn bed, in mijn slaapkamer, waarna ik ze voorzichtig diep in mijn kleerkast verborg. Het werd een zodanige obsessie dat ik, op het einde, zelfs ook proefbuisjes, glazen kommetjes en pannekes die we, in de vakschool, gedurende de laboratoriums scheikunde-les gebruikten voor de ene of de andere proef en ik ze, nadat ze zonder verder interesse door de meester weg waren gesmeten geweest, terug recupereerde en ze verborg in een reeks Solo-margarine dozen, met de bedoeling ze vroeger of later te gebruiken om er een atoombom mee te ontwikkelen en het huis van de Goedgeluk's in miljoenen stukjes te doen ontploffen. Ook instrumenten en gereedschap voor alle technische doeleinden, verdienden mijn vlijtige aandacht en nodige bescherming.
Ik heb over al diene oude bucht en brol (volgens de oprechte mening van mijn wijze broers) al meerdere keren verklarende woorden gerept in deze blog, maar nooit uitgewijd over de duizenden Jacques prentjes en albums, praktisch allemaal compleet, sommige daterend van de jaren vijftig (auto's en moto's) en zelfs veertig (locomotieven en tanks), die ik toen al, ver vooruitziend, van plan was te bewaren tot in het jaar tweeduizend, ongeveer, wanneer ze, volgens mijn rekening, miljoenen franken zouden waard zijn voor toegewijde en verstaande verzamelaars en ik eindelijk zou kunnen stoppen met werken om mijne eerzame boterham te verdienen, alleen maar met de uitbuiting van deze zeldzame schatten.
Ongelukkig genoeg, toen ik aanstalten maakte naar Brazilië te vertrekken kon ik ze onmogelijk allemaal meenemen en besloot ik ze zorgvuldig te bewaren, samen met al mijn andere pruts, in tientallen dozen, de ene verschillend van de andere in grootte, inhoud en belangrijkheid, in mijn kleerkast, vast gegrendeld door onbreekbare molsloten en verborgen onder verschillende stapels kleren. Nutteloos eigenlijk, want toen mijn moeder besliste ons geliefd huis te verkopen, zonder mijn mening te vragen, hebben mijn gretige broers die duizenden prentjes en albums eerlijk onder elkaar verdeeld en met uitzondering van enkele weinige exemplaren, die ik uiteindelijk toch heb weten te recupereren, jaren later, langs de kinderen van D. om, zijn alle andere, vooral die over auto's en moto's, spoorloos verdwenen.
Aangezien Frankie, den oudsten, tot heden, ellenlange epistels weet te schrijven over alle soorten auto's, maar vooral over "oldtimers", verdenk ik hem ervan mijn eerlijk verdiende collectie (wat mij dagelijks verplichtte een hele reeks chocoladelatten te verslinden, zonder goesting eigenlijk, maar nodig om aan nieuwe prentjes te geraken), in beslag te hebben genomen.
Het verplichtte mij bovendien regelmatig brieven te schrijven, in het Frans, naar de fabriek in Eupen (waar ze nog nooit van het Vlaams hadden horen spreken), met de bedoeling dubbele prentjes uit te wisselen, wat maanden in beslag nam. Ook oneindig veel persoonlijke contacten waren dagelijks de bron van mijn ongerustheid en bekommernis, met diezelfde bedoeling. Klasmakkers en buren, ondermeer Jef, de zoon van de Chef van de Statie, waren daar het slachtoffer van.
Alhoewel zelf eerlijk en oprecht opgevoed, te veel eigenlijk om goed te zijn, had ik toen al te kampen met machtsmisbruik, nijdige en jaloerse aanverwanten (mijn jongste broer J. niet in begrepen en die een ware Engel is) en andere uitbuiters van de onnozelaars...
Over mijn voortdurende pogingen kinderen te scheppen (God heeft daar niets mee te zien natuurlijk, net zoals hij ook niets heeft te maken met de dood, later, van diezelfde schepsels, veroorzaakt door oneindig veel soorten ziektes, natuurrampen, geweld van tientallen oorsprongen, ongelukken, oorlogen omwille van andere, concurrerende, Goden en zelfs in de naam van de liefde), heb ik onlangs een boodschapje ontvangen (van iemand die verkiest, in de toekomst, in de beschermende schaduw te blijven oordelen), waarin ik geleerd wordt hoe precies in het proefbuisje te mikken, gedurende mijn bewuste uitspattingen van ontembare lust.
Hieronder volgen twee suggesties:
I: De patiënt neemt twee stoelen en zet deze op een afstand van ongeveer 1,5 m van elkaar, met de ruggen naar de uiterste einden gedraaid. Vervolgens gaat hij, met de buik naar onderen gekeerd, met zijn onderbenen op stoel I liggen en met zijn kin op stoel II. Hij probeert zich zo horizontaal als mogelijk in die positie, met zijn robuust en onplooibaar lichaam, tussen die twee steunpunten, in rustig evenwicht te blijven houden, zonder dus zijn speklaaggedeelte lager te laten zakken dan zijn schouders en knieën.
Eens daarin geslaagd, zonder aan verdere onwillekeurige bewegingen te bezwijken, treedt een als klinische verpleegster verkleedde landbouwerin de steriele ruimte binnen. Een diep uitgesneden decolleté en een gedurig nonchalant open glijdend wit rokje zijn een optie die mits enige supplementaire euros, vooraf, kunnen besteld worden.
Deze bekwame volksvrouw, die zich van kindsbeen af toegelegd heeft op het melken van geiten (*) stroopt thans de Armani-pantalon tot kniehoogte af, vervolgens de Calvin Klein boxershort, tot onderaan de dijbenen.
Opmerking: deze handelingen gebeuren bij de patiënt en niet bij haarzelf.
De vrijgekomen mosterdfabriek hangt nu doelloos, in het schaars schemerlicht, te schitteren in zijn onweerstaanbare uiteengeplooide volmaaktheid, naar de vruchtbare aarde gericht. Vervolgens neemt de talentvolle, vingervlugge, handstielkundige, ervaren, vakvrouw het dunste van de twee voorhanden zijnde elementen, die zich in het ijle bevinden, en mikt het resultaat van haar deskundige melktechnieken in een in haar andere hand gehouden smal steriel glazen buiske (**). De patiënt moet er zich wel van weerhouden te luid te beginnen klagen, kreunen, zuchten en kwijlen, of andere storende bewegingen te produceren, zoals deze die gebruikelijk zijn bij het starten van een tuinschommel, destijds genoemd: de renne.
(*): tegen meerprijs kan men ook specialistes bekomen die zich bekwaamden in het melken van de bok.
(**): glazen buiske, omdat men zo zou kunnen waarnemen of er zich geen brokken in bevinden die de boel zouden kunnen verstoppen.
II: De patiënt kan, mits meerprijs, ook een comfortabele behandeling verkrijgen. Hiervoor dient hij zich slechts te beperken tot het plaatsnemen in een comfortabele zetel in een aangenaam interieur met gedempt invallend kunstzonlicht en schilderijen van welgevormde exemplaren van weelderige vrouwfiguren in ongeklede toestand. Deze aantrekkelijke kunstwerken zijn te verkrijgen, op aanvraag en kleine meerprijs, geschilderd door talentvolle kunstenaars die uitsluitend naar levende modellen werken.
De ingreep wordt uitgevoerd door een diklippig negerinneke dat minstens acht maal per dag haar blanke tandjes poetst. De patiënt heeft hierbij geen ongemakken, hij kan zelfs gerust, tersluiks, naar Eurosport blijven loeren. Hij hoeft zich verder niet om zijn duurbaar product te bekommeren, want de getrainde en gediplomeerde assistente, kan spekelen gelijk een pruimtoebak kauwende tooghanger in het café van wijlen Schatteman zijne speekbak.
Voor meer inlichtingen, wendt u tot het Internet, afdelingen speekpot, lips and tits en twee stoelen.
Ze zijn bekwaam, tegelijkertijd, protestant te zijn maar toch de aankomst van de Paus in Brazilië luidruchtig te feesten; zichzelf als een uitstekende, bekommerde, huisvrouw en moeder te beschouwen en te gedragen en er toch niet terug voor te deinzen een collega van het werk af te trekken (of zelfs af te zuigen, waarbij een tongkus, integendeel, absoluut is verboden), alleen maar om hem een pleziertje te doen; te zweren dat ze hun geliefde beminnen uit de grond van hun hart, maar er geen twee keren over zouden peinzen te bezwijken aan de uitnodiging een nacht door te brengen in het gezelschap van hun favoriete feuilleton, film- of zangidool; zich zachtaardig voor te stellen in het algemeen, maar toch gemakkelijk een uitnodiging zouden aanvaarden een terechtstelling bij te wonen; bidden voor de vrede, maar toch een oorlogje hier, of een ander daar, goed te keuren; zichzelf super eerlijk te vinden, maar toch bekwaam zijn te liegen zoals Pinoquio...
Zo is mijn mond werkelijk verstomd open gevallen geweest toen ik met mijn eigen ogen vaststelde hoe één van onze Braziliaanse vriendinnen, tezelfdertijd met een bezoekende Belgische vriend (ik zal geen namen noemen) aan het vrijen was, hier in Recife, terwijl ze, over het Internet heen, een man, in het zuiden van het land, had leren kennen, met wie ze bezig was haar huwelijk te regelen en met dat doel zelfs een wettelijke volmacht verstrekt heeft aan één van haar kennissen daar, om het burgerlijk huwelijk, op afstand, mogelijk te maken, terwijl ze hier, ondertussen, er niet aan twijfelde, diezelfde avond nog, na haar splinternieuwe man goede nacht te hebben gewenst, met haar oude vrijer, haar eerste huwelijksnacht door te brengen.
Enkele dagen daarna is dat meisje zich gaan voegen bij haar man in het zuiden, terwijl de ernstige Vlaming terug is vertrokken naar België.
Zelfs mijn vrouw, een overtuigde en pratikerend katholiek mens, heeft daar niets vreemds in vast gesteld en heeft haar voortdurend aangewakkerd zeker niets van dat heerlijk leven te verliezen. Hun vriendschap is daar ook niet van aangetast geweest. Minnaar en minnares zijn gedurende bepaalde tijd nog in contact gebleven, langs het internet om.
Zoals ik het al verschillende keren heb gezegd: Ga met zon lawijt in uw oren gaan slapen...
De volgende correspondentie heeft het meisje vervolgens opgezonden naar haar minnaar in België. Of beter, ze heeft een draft van die brief voorbereid in het Engels, maar beseffend dat hij waarschijnlijk niet helemaal begrijpbaar zou zijn, heeft ze mij nog gevraagd daar eens een revisie van te maken. 't Is wel al vele jaren geleden gebeurd...
(PS: Mijn engels is ook niet perfect. Daarom, verontschuldiging)
Meu velho bruxo" (mijn oude tovenaar? Bruxa betekent heks),
I'm so sorry if I really made you feel confused and disturbed about the recent news you got from me.
What Rudo told you on the phone is true. I did ask him and Ligia to call you and tell you about the feelings I have and still feel for you.
Well, what happened ?
A couple of months ago, I met that guy who is now my husband. I never felt like really being in love with him but I was alone and in need of tenderness. I needed someone to talk about my problems and he brought me peace and comfort. He spent a couple of days with me in Recife and gave me, as a present, a ticket to fly to Florianopolis (a city in the South of Brazil) during my holidays, in order to enable me to meet his family there. We felt fine together and that closeness and the way he behaved and treated me, turned into intimacy.
In my last letter, which by the way you did not interpret correctly, I wrote you that I had become fiancée. When I received your reply, I noticed you hadnt understood it.
A couple of weeks ago, I tried desperately to call you, but you werent home or you didnt attend the telephone.
Please understand that these last weeks have been very embarrassing for me because I felt, and I may say, I still feel, very confused about the relationship with my husband on one side and everything I felt, and still feel for you, on the other side.
In reality, I have always desired a man close to me; to share my life. I was sure that you were that man when we got together, during those unforgettable days in Gent, but you never pronounced a single word about what kind of relationship you expected from me and never mentioned about how to proceed my studies in the University of Gent.
The very day I married him (I did that by power of attorney, because he still lives in the South), I was very much in doubt about accepting it, or not. I have been childish in my acts, I know, but believe me, I never felt so anxious. My heart was beating furiously when I heard your voice through the telephone, because that was the only voice I wanted to hear. I would have given anything to be able to talk to you before (I wasnt even able to sleep that night). I called you on Sunday because I couldnt reach you before, to answer your letter.
Thats why, meu velho bruxo, I beg you for pardon. Its like I wrote you by fax, destine separated us, as did my childish behavior and my loneliness.
Im capable of doing almost everything, if there is still a chance and if you (really) want me. Im sorry if I make you confused with these words. Honest, I feel ashamed about desiring you along my side.
Out of the bottom of my heart, I would adore if you would be able to come to Recife, preferably during August. We would be able to talk it all over and walk along the beach side and clear any doubt. Please dont feel guilty to look after me while I am married, because you are somebody very special to me.
I would love to continue being your close friend for always and if one day we could be more than just friends and spent marvelous moments together, it would be great.
It may be wrong, but I must say you once more: I love you and I miss you.
Many kisses, from your
Bruxa Velha
Beneden volgt de originele versie van deze brief, die zelfs de geïnteresseerde niet in handen heeft gekregen, destijds:
Meu velho bruxo,
I'm writing this for sorry, sorry. I know that you is confuse about I said myself. But is true. Everything that we talked last on Sunday is true. I wanted to show my feelings to you. Well, I tell you what happened.
This my story.
A long time ago I knew a gay and we start a date. After time we married. I don't like him, but I was alone, I needed someone. I was confuse, I had many problems with myself. This gay brought me peace, comfort, tranquility, many good things. He knew my family and everybody liked him. I knew his family too. It was good for us. I'm felt happy.
Once time I wrote to you that I was fiancée and you understood me.
Last weekends I'm embarrass, it's complicate to me about my sentimental life. I'm confuse with my marriage. Everything that I feel to you. Oh! My God. Help me, please.
I always like you and I wanted live all my life with you. I had good times when I was in Gent. I didn't want finished. I was happy. Very, very happy. But you didn't say or do nothing. Tell why? Why?
Pay attention. It's serious.
When I married I was alone. I married by proxy. (my husband lives in South-West of Brazil). Really, I wanted you were there by my side. I thought all the time in you. I miss you. Believe me. On Sunday I was anxious when I called for you, my heart tum, tum... I wished to call to you a long time. I tried and I don't get, and the time passed. Oh!!!
Meu velho bruxo, I'm here. Give me your pardon. The destiny separated me and you, but if I have a chance, if really you want me I can do anything for stay with you. I'm repent of all that I did. I wanted you by my side. I'd that you come to Recife in August. Here we can talk and explain any doubt.
Well, I hope be your good friend for all the life. If some day we can stay together it will marvelous. Maybe I'm wrong, but I say always and once time I LOVE YOU. I MISS YOU.
Ik was gisteren weer bij mama, en ze zei zo: "dierksken, peist er oan dat bijna uwen verjaardag is, en beinst dat ge toch aan 't peinzen zijt, peist eraan dat' Rudo zijne verjaardag is mergen".
En oas ik nu een boterhammeke mee koas zou hebben hé... (ik verstond het onmiddellijk, en fluks ging ik er één klaar maken)... of, njéé, liever mee confiture... (en ik onmiddellijk een andere gaan klaar maken)... Oh dat valt op mijn moage, als ik maar 'nen rolmops zou hebben, mijn moage zou er ne keer van kunnen keren (onmiddellijk een rolmops gehaald). Ghogh, da smokt. Maar ik krijg een beetje 't zuur, een taske melk zou mij goed doen... (en ik maar lopen). "See, 'k krijg ineens goesting naar soepe (gelukkig stond er nog in de frigo. Vlug opwarmen). "Z'es te wjeirme", "z'es te kaad", "z'es te dunne", "z'es te djikke", "t es te vele", "'t es te weinig". En ik maar koersen, en juist toen ik uitgeteld in de divan neerplofte om een beetje te rusten zei ze: "ge moet niet te lange blijven hé dierkske, want mijn bloaze zit vol, en 'k zitte mee wjind in mijn doarmen, en verzekers da Ritaatje zit te waaaacht'n, en 'k ei nu alles wat dak wildege, allee saluut hé prot prot prot".
'k Heb mijne neuze toegenepen maar dat helpt niet als ge ze hoort. En 'k ben dan rap naar Gent gereden. Maar onderweg belde ze mij op: "en vergeet niet dat ge niet moogt vergeten een briefke te schrijven naar Rudootsen veur zijne verjoardag, en doe van eersten keer ook de groeten van Franksken en Killekaatjen". "Alle zei ik, is 't al?". "Ja de kal" zei ze. "En 'k heb percies een lege moage, zijde gij al ver of kunde gij mij een boterhammeke mee koas komen maken?".
Ik kende het vervolg van het verhaal al en 'k gebaarde dat ik haar niet verstond: "Jaja, Rita heeft verse lakens gelegd" en dan "prrrt tuuut, kras kras, 'k heb een slechte lijne en 'k verstoa u nie meer. Tot mjergen".
En zo ben ik kunnen ontsnappen aan een leven als butler (herinner u den tijd dat ik in de St-Amandsstraat boven haar woonde...)
Reacties op mijn wens en inspanning voor meer kinderen
Eerst van Gtje., de meest eenvoudige commentaar en recent:
"Dus, jij gaat weer eens kindjes kopen?
Een geelke, een witje, een echt zwartje, eentje het kan mijn kloten niet schelen, welke?
Een appartementje misschien?
Als het maar een goedkoopke is...
Je bent goed bezig jongen.
Je bent zo dom als de hemel hoog is en de zee zo diep is.
Veel geluk met je 'kindjes'
Zoentje op je gatje
je liefhebbende
Gtje."
En ook van D., de meest objectieve, maar al een paar jaar oud:
"Pas maar op dat het er niet ineens een stuk of 6 zijn. N. heeft een schoon kindje op de wereld gezet. Een braafke, helemaal de peter van zijn moeder zeggen ze. Zo te horen is het de enige die onze stam aan het verder zetten is: van B.: geen nieuws. Van J.: hij is nog aan het uitzoeken waarvoor dat piemeltje eigenlijk dient. C. denkt wel dat ze vrijt, maar dienen jongen weet het nog niet geloof ik. A. oefent alle dagen zegt hij, maar ik begin te vrezen dat hij te kort schiet. F. zit sinds september in Curação op stage. Ik hoop maar dat er daar geen kleine Van Leuventjes achter blijven zonder dat ik het weet. C. is iedere week op nen anderen verliefd en zo gaat dat ook niet. A. ziet al alle dagen vlees in de beenhouwerij van T. liggen, en het zal haar 's avonds worst wezen zegt ze. Die van J., ja, daar spreken we nog niet van zeker, hoewel H. wel een rappe zal zijn geloof ik.
't Zal dus moeten van onze generatie komen denk ik. Maar ja, stel u voor: ziet ge dat nog gebeuren bij F.? Hij zegt dat het "van niet willen" is, maar ik weet het niet zulle! Op H. moeten we ook al niet rekenen: met hekserij, drankskes en zalfkes van de charlatans zal het niet helpen vrees ik: hoedanook moet er een vent aan te pas komen. Ik, wel ja, ik probeer ook iedere dag, maar R. denkt dat mijn chargebuze verstopt zit. 't Is wel waar, maar ik gebare intussen van nieten natuurlijk. G.sen wil alleen maar vogelen zonder kop, en dus daarop moeten we niet rekenen. J. durft hem niet meer riskeren: 4 vrouwen in zijn kot is al meer dan genoeg. Hoe zoudt ge zelf zijn! Blijft nog over: gijzelve. 't Is dus een hele verantwoordelijkheid die gij op uw schouders torst. Denkt er aan iedere keer als ge een donatie doet aan dat potje daar... Erin mikken is de boodschap en goed schudden na gebruik.
Tot daar het gewone nieuws. Nu het minder goede nieuws: misschien weet ge het al van J.: mama is vanmiddag gevallen in het restaurant waar ze een snakske gaan eten was. Haar heup is gebroken en ik heb ze met de ambulance naar de kliniek moeten laten brengen. Morgen woensdag gaan ze een nieuw heupgewricht moeten steken. Ik hoop maar dat ze volledig revalideert en achteraf weer kan rondtjeffelen. Anders wordt het een probleem of ze nog alleen zal kunnen blijven wonen. Het zou natuurlijk niet leuk voor haar zij als ze naar een home of zo zou moeten. Maar ja, vroeg of laat zal het natuurlijk iets in die aard worden. Ik hoop dat dit nog enkele jaren kan uitgesteld worden. Haar moreel is op dit ogenblik goed. Met pijnstillers wordt de pijn wat bestreden in afwachting dat ze dus morgen op de opratietafel moet. Ik hoor dat ge midden juni naar België komt. Hopelijk is ze tegen dan al thuis.
Over de vorige post nog, hier volgt de versie van D.
Jajaat, bijna 53 jaar, hé. We worden oude zakken gelijk dat ze zeggen. 't Haar op onze kop begint al goed uit te dunnen (maar J. is daar al een hele tijd mee bezig - ter compensatie laat hij het groeien ter hoogte van zijn boven- en onderlip - tevens kwestie dat men niet zou zien dat er al fakken uit zijn neus groeien), onze buik begint lichtjes uit te zwalken zodat we, als we gaan pissen, pas kunnen beginnen mikken als we al den helft op onze schoenen gesturt hebben. De oren gaan ook al achteruit bij wijze van spreken en bij wijle hebt ge het gevoel dat ge uwen bril niet op hebt terwijl hij dus pal op dat voorwerp staat dat men gemeenlijk "neus" noemt maar dat meer en meer begint te gelijken op een mislukte patat. Jaja, vroeger waren we schoon en arm, en nu zijn we alleen nog arm...
Natuurlijk niet degenen die boten en zo kopen alwaarop ze hopen jonge bronstige wijvekes te kunnen lokken in de verwachting dat ze dan nog gewillig zullen zijn.
Dromen is ons niet vreemd, en het doet dan ook geen zeer. Hoewel dat ontwaken uit den droom nogal eens durft tegenvallen. Ge gaat u dus samen met J. wagen op de wilde baren der stormachtige zeeën. Zorg maar dat ge plastiek zakskes bij de hand hebt. Wellicht herinnert ge u nog dat ons vader van die papieren zakken meehad toen wij met ons zessen vanachter in de Chevrolet geplooid zaten, en den enen na den andere moest spugen... allemaal in diezelfde zak natuurlijk (vader was nogal profijtig), die dan nog juist zijnen bodem verloor als het mijne keer was. Ik heb altijd de bescheten commissies aan mijn kloten gehad. Ik verdenk er trouwens F. van dat hij, toen hij zijn bijdrage had geleverd en de zak doorgaf, nog rap eens met zijn scherpe nagels een trek gaf aan het gat van diene zak in de hoop dat hij zou scheuren op het ogenblik dat hij over Hilde haren schoot passeerde. Dedju, neejhé! Altijd juist als het aan mij was!
't Was hetzelfde toen dat we eens blaasorkest speelden: we moesten met zijn achten (eerst vader, dan Mama, dan F. en zo verder tot het piepscheetse van G.se) elk op toer een scheet laten op de gewenste toonhoogte zodat er een melodij ontstond. Vader eerst, en ge weet nog wel dat die niet alleen geweldig stonken, maar dat ze meestal ook hééél lang duurden, en intussen trouwens heel den tijd van toon veranderden. Toen was het aan Mama, die ook flinke scheten kon laten, weliswaar met een beetje meer geniepige reuk. Bref, tegen dat F. en Hilde hun beste scheetje hadden voorgezet (of achtergelaten), en dat het mijne toer zou zijn, had ik al zo hevig mijne prot opgehouden dat mijn darmen dachten dat het niet een scheet was die zat te steken, maar een regelrechte kak. Deze dus zonder veel lawaai in mijne broek. Ik van niets gebaren, ge kent mij, maar de geur heeft mij verraden, en vader heeft mij daar een pak voor mijne broek verkocht dat de stront bijna weer langs mijn oren er uit kwam. 'k Ben altijd voor de malchance geboren geweest...
Maar nu genoeg gelachen met mij, ik wens u een prettige verjaardag, en ik hoop dat de beneveling niet van dien aard zal zijn dat ge er u 's anderendaags niets meer van herinnert.
Mama heeft een briefke geschreven en een gedicht gevonden die ik ingescand heb in de hoop dat ge ze kunt lezen. De groeten alvast van het thuisfront, Rita incluis.
Als men jong is heeft men geen enkel benul van wat men allemaal verondersteld wordt te doen, of te voldoen, om de wensen van de macht bezittende ouder te vervullen en dan later, na helemaal op zijn eentje door het leven te hebben geploegd, te ontdekken dat ge zelfs niet beseft wat ge allemaal gedaan hebt om hen die eigenzinnige pleziertjes te gunnen en ge, onder andere raadsels, nooit hebt begrepen wat juist Nonkel Filemon en nog minder, Tante Irmã (zuster, in het Portugees), hebben vertegenwoordigd in uw leeg leven.
Ik herinner me zelfs niet meer waar ze precies woonden (ergens in Oost- of West-Vlaanderen, wie weet Oostakker misschien, wat mij een gepaste naam blijkt te zijn), maar wel dat het zich om een typische zondagsuitstap betrof, ene keer per jaar (zoals het toen paste met afstanden groter dan tien kilometers), wanneer we vriendelijk uitgenodigd werden door onze allerliefste Papa rap op de achterste bank van de auto te kruipen met de bemoedigende woorden allez voorut, smerige duvel, nog niet uitgerust, toen, met veiligheidsgordels en airbags (dat was dan al de tweede keer geweest, datzelfde jaar, terwijl gedurende de eerste trip, naar Laarne, vermoed ik, de auto halsoverkop in de gracht was beland, nadat hij, onverwachts, een bruuske beweging had uitgevoerd, gelukkig zonder ernstige wonden te hebben veroorzaakt, niet in overweging genomen de blauwe bulten op mijn ezelskop), in zijne sjieke zwarte auto dus, met witte banden, eigenlijk uitsluitend bestemd voor de kindjes van de buren en andere geliefkoosde kennissen, waar we, met ons vijven of zessen (J. was toen al uit de klootzak van Fons geraakt?) moesten duwen en vechten om een degelijke plaats te kunnen veroveren.
Door de krampachtige en vast geklemde positie, wanneer alleen maar den oudsten zijn "Paul Anka's" hoofd, gebruik makend van zijne lange nek en zijn grote horens, zich boven de menigte kon uitstrekken en, door de ruit heen, van de voorbij schietende natuurschilderijen kon genieten, duurde het niet lang vooraleer Mama in de gaten kreeg dat we daar verse strognoff aan het prepareren waren en ons rap een papieren zakske overhandigde om er, den enen na den anderen, onze bijdrage in te depositeren.
Frankie had natuurlijk al lang zijn rechten doen gelden de eerste in de rij te zijn en er eerst gebruik van te maken, waarmee hij aanstalten maakte de zak in te huldigen en toen hij, die zak bedoel ik, bij D.ske geraakte, de bodem al doordrenkt was van de kots en de geurige inhoud (op rotte salami gelijkend) eruit begon te sijpelen op zijn kort matroosbroekje we bezaten allemaal zon eender matrooskostuumpje dat we alleen maar mochten gebruiken op speciale gelegenheden, zoals bijvoorbeeld op diene speciale zondag).
Terwijl ik, tot op dat ogenblik, alle pogingen had aangewend en erin geslaagd was het voortdurend opborrelende braaksel, elke keer opnieuw, terug in te slikken, terwijl geduldig mijn beurt afwachtend, werd het onmogelijk, in deze verschrikkelijke fase, verdere pogingen in die zin te blijven gebruiken en trachtte ik, verwoed, mijn opgezwollen hoofd door het venster te wringen om mijn eigen schoot niet te bevuilen. Het tragisch gevolg, nochtans, was dat Hilde en G.je, in de nabije omgeving, door de wapperende tegenwind, hun eigen braaksel moesten vermengen met mijn frisse lading, wat ons moeder verschillende keren deed uitschreeuwen: foert, foert.... en Nonkel Fons verwarde pogingen aanvatte, met zijn naar achteren zwaaiende rechterarm, meerdere muilperen uit te delen...
Toen we dan eindelijk toch ter plaatse arriveerden, aan een afgelegen woning in een eenzaam veldwegeltje, dat zelfs de onfeilbare Nonkel Fons vergeten had onmiddellijk te lokaliseren en waar de bel onmogelijk te vinden was, werden we allemaal uitgenodigd, door Fonske (ziede dat hij ons toch, af en toe, eens nodig had?) ferm in onze handjes te klappen om de Nonkel en de Tante wakker te schudden van hun zondagsdutje in de versleten sofa en meteen, rechtstreeks, naar de WC werden geloodst waar de stinkende plekken er verwoed werden uitgewreven, zonder opmerkbaar resultaat eigenlijk en daarna, eindelijk opgefrist, plaats mochten nemen aan de wankelende tafel, waar tante Irmã ons elk jaar opnieuw verraste met de overschot van de koekskes die ze het jaar ervoren ook weeral uit datzelfde metalen doosje, boven op de kleerkast bewaard, had weten te vissen en die sedertdien nog uitgedroogder bleken te zijn en nog heviger naar verteerde koekjes smaakten, vooral in overweging genomen dat ze toen al hun tweede verjaardag aan het vieren waren en Tante Irma ons er van overtuigde geen enkel stukske over te laten, zodat F. en ook D., de gehoorzaamste van de ploeg, eerst hun mond vol propten om dan vlug, weeral, de richting van de WC in te vluchten.
Wat ze nog niet gebraakt hadden in de auto, voltooiden ze daar, met alle eerbied en zonder daarover te reclameren. t Is daarom dat ze van Papa altijd op eerste plaats van de rij werden geplaatst.
Ik reken er op dat ze beiden, dat oud peetje en meetje, aan de familie van Nonkel Fons toebehoorden, die waarschijnlijk uit was op een wel verdiende erfenis, want ze bleken al lang ver over de negentig te zijn geraakt en hij zich waarschijnlijk besefte, toen al, dat hij zich moest haasten om die aanstrandende boot niet uit het oog te verliezen.
Ik voel me verplicht er hier aan toe te voegen dat ik daar, voor de eerste keer in mijn leven, in levend (riekend) contact ben gebracht met Franse parfum (die door Tante Irmã, uitbundig, rond gesprenkeld was geweest in de woonkamer, om de heersende geur van verdroogd braaksel ietwat te bestrijden), ook een stinkende boel vond ik, die ik me nu, op mijlafstand, herinner, iedere keer dat ik aan een nieuw oud koppel wordt voorgesteld.
