Om oprecht te zijn, het is heerlijk te mogen corresponderen met geleerde, geletterde en verklaarde mensen, zoals "Sombra". Vooral uitdrukkingen zoals "Alea iacta est" (de teerling is geworpen), "Tempus fugit" (de tijd vliegt), "Dominus Vobiscum" (kust mijn kloten) en Karma (een boeddhistische term om uit te drukken hoe men schuld opbouwt door verkeerd te handelen), doen mij verveeld aan mijn voorhoofd krabbelen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Uit te kunnen wijden over de ineenstorting van de Perzische, Egyptische, Griekse, Romeinse, Franse, Britse en Duitse rijken en nu toegelaten worden de ondergang van het Amerikaanse rijk bij te wonen, te wijten aan corruptie, zelfingenomenheid, arrogantie, bekrompenheid, egoïsme en onverzoenlijkheid, verstrekt mij een enorm gevoel van veroverde rechtvaardigheid.

Eindelijk door iemand duidelijk te worden uitgelegd waarom de Vlaamse boerkes te voet naar Jeruzalem zijn gestrompeld (om daar de Moslims te gaan verjagen, waar ze nog nooit, eerder, hadden over horen spreken - de zogenaamde kruistochten) op aandringen van de Joodse heersers, toen al omni-aanwezig hier, zoals de Amerikanen nu ook oordelen nodig te zijn om ze uit Irak en Afghanistan te verwijderen (en daarna de veroorzaakte boel weeral ne keer zullen moeten betalen), terwijl ze er ons, dreigend, nogmaals willen van overtuigen hetzelfde te doen, maar nu in Iran, doet mij ernstig overwegen ook mijne hectare zonnige grond in Palestina, op te gaan eisen daar...

Tot daar de inleiding.

Hier nu dan, een recente boodschap van "De Schaduw" (A Sombra), een kennis, vanuit Gent:

"Vandaag heb ik een boek gevonden in de bibliotheek. Ge zult hem niet kennen: Spinosa. Een Nederlandse filosoof, zeventiende eeuw, Heer en Meester van de rede. Een Mijlpaal. Hij is afkomstig van Portugese Joden "Despinosa". Ze werden toen vervolgd en vluchtten, zoals bijna alle andere Antwerpenaars, naar Amsterdam. Een zekere Prof. Coelho, van de Universiteit van Florianopolis (Brazilië), heeft de schrijfster van dit boek geholpen.

Hij, Spinosa, gaat er vanuit dat alles "rede" is. God bestaat niet, vanzelfsprekend. Alles, de natuur, de mens, het idee, alles wat er bestaat, samen, toope, tegare, is "god" (ik durf geen hoofdletter gebruiken om niemand te kwetsen) en leidt naar de conclusie dat het uitsluiten van het gevoel naar een rigide vorm van beheersing, door de rede, streeft. Dat kan, volgens mij, niet juist zijn en zal mij voorzeker brengen naar wat ik op zoek ben: de georganiseerde wereld van de gevoelens. Mijn poging om wolken te schilderen is daar het middel toe. Ik besef dat het onmogelijk is mijzelf te verdedigen, omdat mijn mogelijke aanvallers mij voortdurend verplichten rationele redens te verschaffen, terwijl ik mij uiteraard alleen kan verdedigen met mijn eigen wapens, uitsluitend vertegenwoordigd door diezelfde, onmenselijke, gevoelens.

Of is dat ballast en alleen maar gepast voor hysterische wijven?

Ik geloof dat het gevoel nog steeds totaal onderschat wordt.

Vooreerst, with your permission, zijt gij de meest emotionele van de gehele familie, maar diegene die het, het langst heeft weggestoken en er misschien van weggevlucht is.

Kalm, het is geen aanval!

Laat mij dus, voor alle zekerheid, naar een ander onderwerp over schakelen.

Vanmorgen las ik nog een artikel in de krant: diene kwakzalver en gediplomeerde dokter van Oostduinkerke, waar Hilde dagelijks naar toe huppelde, diene vreemde handoplegger, die het ook anaal kon genezen, volgens zijn zeggen, staat op een volle pagina, in de kwaliteitskrant "De Morgen", wegens een klacht van zijn zeven kinderen. Ze werden ook allemaal anaal behandeld van een kwaal die de zijne was en blijkbaar nog altijd is.

Bon, dat doet mij weer terug keren op een besluit: ik steek daar geen energie meer in. Dat zijn mensen (Hilde, onder andere) die zodanig een gemis aan liefde hebben ondervonden, dat ze alles zouden aanvaarden om er toch maar een béétje van te veroveren.

Ik ben niet geroepen om dat op te lossen, net zoals gij u niet geroepen voelt de problemen van de andere mensen op te lossen, in overweging genomen dat er ook niemand ze ooit voor u uit de weg heeft geruimd.

Nu gaat het juist daarom: problemen kunnen nooit rationeel opgelost worden: ze zijn altijd emotioneel. Een probleem is: ik heb geen geld. Het rationeel antwoord is: werk. Het emotioneel antwoord is: ik werk niet graag, tenzij ik een werk vind dat ik graag doe.

In deze draaikolk zitten de meeste mensen verzijld en ze geraken er niet uit, tot zolang iemand hen een schop in de familiedelen toe dient en waarschuwt: "garde vous!".

En dat is het wat ik bedoel: ik heb tegenwoordig geen zinnig antwoord op dat soort berichten. Het is een echte tragedie (ik vond niet direct een zachter woord): ik onderscheid de hopeloosheid: Hilde, bijvoorbeeld, heeft nooit de ziekte en de dood van Jack kunnen verwerken en heeft, bijgevolg, haar kinderen meegesleurd in haar verdriet...

.... en al diene rommel waarmee ze bezig is geweest, haar leven lang, en die ervoor gezorgd heeft dat ze immobiel is gebleven, nooit eens een initiatief heeft genomen, gewoon omdat ze ervan uitging dat er opeens, zomaar, iets zou gebeuren dat haar, als op een voortrazende trein, naar succes en geluk zou sturen, alleen maar omdat zij het was en het fortuin, het volgend ogenblik, haar weg zou kruisen...

Tja, ik heb het haar zo dikwijls gezegd: pakt uw leven in uw handen en doe er iets aan. Maar nee, liever wachten. En dan, na negen bekwame dokters geraadpleegd te hebben, heeft ze diene ene charlatan ontmoet die de zaak wel wilde oplossen mits een zaadspuiting in het getroffen gedeelte van haar zitwerk en nog een hele reeks andere alternatieve behandelingen, waaronder nooit, stel u voor, een doodgewone chirurgische ingreep.

Tja, dertig jaar nieten, hé!

Neen, ik weet niet wat ik nog moet zeggen. nieten is er gelukt, in haar leven, nieten. Dan kannekik nu ook nieten nemeer zeggen. Misschien doet dat u ook aan een vroegere anekdote herinneren die uw blog zal doen zinneren (NR: Inderdaad!).

Met al haar "up's and down's" is het moeilijk over koetjes en kalfjes te klappen, maar ik las onlangs een zinnetje in een intervieuw van een zanger die een zware depressie had overwonnen en die daar al een beetje van bekomen was. Hij zei: wie naar de hemel wil vertrekken, moet door de hel passeren. Ik schat dat daar veel waarheid in zit.

Gij en Ligia zijn nu misschien ook onderweg..

Ik kan mij anders heel goed voorstellen dat ge het nodig hebt om langdurig door het raam te zitten staren en dat er dan, een door de schepper-kunstenaar geschapen schoonaardig afgerond bekken passeert dat uw somberste gedachten opfleurt, zodat ge dat moet erkennen, als een geschenk, van dezelfde schepper die u bombardeert met oneindige twijfel en wanhoop."

Volgende post, over Hildeke, dus!