Toen ik nog in de Vakschool studeerde (bij manier van spreken), in Roeselare, had ik een klasmakker die ik, op een zekere manier en in een zekere zin, verkoos boven alle andere. Hij woonde in een boerderij in de streek van Staden (veronderstel ik, maar ben er niet zeker van). Hij zag er zo verschrikkelijk gezond uit, met zijn voortdurend roosachtig gekleurde, bolle, wangen en een pittige neus, zodanig zelfs dat ik er jaloers van werd. Een zachtaardige jongen. Hij tierde niet, schold niemand uit, drong zich niet op, was er niet op uit de sterkste, de rapste of de slimste te zijn, vocht niet, speelde ook niet (of weinig) en leunde bijna voortdurend, alleen, tegen een muur, een paal, of ergens anders, in een hoek. En toch had hij niets weg van een onbeschaamde, of zelfs beschaamde, potter. Een rustige brave jongen met een ietwat hese stem, waarvan ik me de naam niet meer herinner. Een typisch stil water met een, waarschijnlijk, diepe grond. Ik had hem graag wel onder mijn beschermende vleugels willen brengen, maar daar streefde hij niet naar, blijkbaar ook omdat hij door niemand gestoord werd. Op den duur en verrast door de vaststelling dat hij niemand nodig had, of anders, absoluut geen behoefte voelde aan vriend- en gezelschap, besloot ik hem te ontwijken. Eigenaardig eigenlijk, mijn reactie, want hij heeft het waarschijnlijk zelfs nooit opgemerkt. Ik begrijp nog altijd niet juist waarom, maar vermoed dat het iets te maken had met oprechte bekommernis, vanwege mijn zijde alleszins.
Ik herinnerde mij deze mens toen ik te weten ben gekomen dat mijn zoon Rudo, enkele maanden vooraleer hij gestorven is (in een auto ongeluk), een vriend had veroverd die ik, op de begrafenis vast heb kunnen stellen, zo enorm veel op die oorspronkelijke jongen geleek. Praktisch hetzelfde fysisch en psychisch voorkomen, dezelfde manier van doen, rustig, zonder de aandacht te trekken, enfin, een waarlijke tweelingbroer, het verschil van leeftijd niet in achting genomen.
Ik vermoed dat de vriendschap die Rudo Jr. koesterde voor deze jongen in Rio, een gelijkaardig gevoelen teweeg had gebracht, dertig jaar eerder, in vergelijking met wat ikzelf had beleefd. En dat dat absoluut niets te maken had met homoseksuele neigingen. Daar ben ik nu van overtuigd, maar besef dat niet iedereen, waarschijnlijk, dat op dezelfde manier zal interpreteren.
Toch heb ik geweigerd zijn hand te drukken en eventueel uit te wijden over hun verhouding, op het Kerkhof, ná de begrafenis van mijn zoon, alhoewel hij me daar verschillende uren heeft staan opwachten, voor dat doel (veronderstel ik), ergens tegen een muur geleund, toen ik aanstalten maakte mij te verwijderen en hij zich discreet kwam voorstellen.
Ik heb hem, met een korte handbeweging, weg gewuifd...
Het was dan, volgens mijn bescheiden (voor)oordeel, te laat voor eender welke beschouwing en vertegenwoordigde geen enkele zin. Om eerlijk te zijn, ik heb zelfs nooit zijne naam willen weten.
Nu begrijp ik echter, beter, wat er in het hoofd van Rudo omging.
Op het werk in Rio had ik dagelijks noodzakelijk en professioneel contact met een wat oudere mens, Lelio C. Pinheiro, de nationale Import Manager die ook, zoals ik, alle dagen graag een dudu (een samensmelting van een cognac van het merk Dubar met, ik herinner me niet meer welke andere component, maar ook van Dubar), rond het middaguur, apprecieerde, in een cafeetje recht voor de firma. Op den duur was het gedoe met een vriendschappelijke en zelfs heilige verhouding te verwarren, want het was op die gelegenheden dat hij mij enkele van zijn (intieme?) geheimen, tussen twee slokken in, begon te onthullen.
Onze gemeenschappelijke directeur, met het oog op ons (voorbeeldig?) gedrag, t.o.v. de andere werknemers, twijfelde er niet aan ons op te zoeken, voor nadere verklaringen, op het moment we het gebouw terug binnen stapten. Onveranderlijk wendde hij zich eerst naar de oudste, mij de gelegenheid verstrekkend eens rap de WC in te glijden om er mijn mond grondig te reinigen en onveranderlijk, trok hij, na het antwoord ontvangen te hebben, een krampachtige tootte, terwijl hij zijn hand voor zijn neus waaide en de veroordeling uitsprak: wat een stank van bier, Lelio! Mijn vriend ontkende onmiddellijk de oorsprong van de stank, hem erop wijzend dat het zich om een onschuldig, kort, drankje betrof, zonder erbij te voegen dat het er eigenlijk twee op één rijtje waren geweest. De volgende keren wendde mijn collega verwoedde pogingen aan de gevraagde uitleg te verstrekken in één enkele teug, zonder adem te halen, of nog beter, de zinnen te trachten te prononceren door zijn samengeperste lippen heen, om vooral geen luchtbeweging te veroorzaken die hem opnieuw zou kunnen verraden, maar het was allemaal geen avance, men kon zijn adem rieken van op vijf meter afstand.
Alles met alles hebben we toch gene dag gemist in dat cafeetje, waar we voortdurend koddige verhaalkes oprakelden en waar hij me, op een zekere middag, heeft toevertrouwd dat hij, toen hij nog jong was, opgepakt was geweest door de Staatspolitie omdat hij toen aan een staking had deel genomen, in de vertrouwelijke functie van gecontracteerde burger, door het Amerikaans leger, waar hij als tolk een job had gevonden, in zijn oorspronkelijke geboortestad Natal, waar de Amerikanen over een luchtbasis beschikten (nog altijd), gebruikt gedurende de tweede wereldoorlog om van daaruit, zonder verdere tussenlandingen, aan het Afrikaans Continent te geraken, waar ze de Duitsers aan het bestrijden waren. De (geheime) Politie verdachte er hem van een communist te zijn, wat hij prompt ontkende en integendeel, absoluut verzekerde daar nooit zelfs geen goesting voor te hebben gevoeld (nu nog minder), maar die staking had niet geholpen zijn redenering te bewijzen. Hij zweerde dat ze hem enkele juist gemikte muilperen hadden toegediend, terwijl hij hardnekkig bleef ontkennen ooit kleine kindjes opgevreten te hebben. Sedertdien haatte hij alles wat maar enigszins met communisme betrekking had, maar toch tastte dat onze vriendschap niet al te erg aan. Ik moet bekennen dat ik hem maar één enkele keer als seu filho da puta heb uitgescholden (onder andere, daarvoor), maar ik heb dat nooit ne meer herhaald, want de tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij het, daarna, over zijn moeder had...
Alhoewel zijn vrouw een gediplomeerde verpleegster was had ze nooit ne meer gewerkt, sedert ze met hem gehuwd was, ook omwille van het feit dat zijn wedde ruim voldoende was om het koppel, zonder kinderen, te onderhouden. Hij beweerde eens, op een regenachtige middag (wanneer de mensen wat dichter bij elkaar schuiven om het gezelliger te maken) en geheimzinnig rond glurend om er zeker van te zijn dat niemand ons aan het bespieden was, dat hij in feite alleen maar met haar getrouwd was om zich te wreken van zijn echte liefde, een blondje, waar hij stapelgek van was en dat hem verraden had met één van zijn beste vrienden, een communistisch gezinde intellectueel. Dat was ook de reden geweest van zijn verhuis vanuit Natal, waar hij toen nog woonde, naar Rio. Hij zwoor er zelfs bij dat hij onmiddellijk zou scheiden, dook ze eender waar op, om hun onderbroken liefde te hervatten, alhoewel er al bijna twintig jaren verlopen waren geweest.
Ik heb ooit eens gehoord dat twee mensen totaal verschillend zijn als ze besluiten het leven met elkaar te delen, maar hoe langer ze samen blijven, hoe meer ze op mekaar beginnen te gelijken. Feit is dat ze, na een korte maar hevige, ziekte is overleden. Hij is er nooit ne meer bovenop kunnen van geraken. Zij had, ik herinner me, een ware hekel aan arme mensen, vooral toen er enkele exemplaren zich juist voor haar appartementsgebouw hadden geïnstalleerd en zoals meestal, maar onvermijdelijk, ook daar hun behoeften, lichamelijke en seksuele, bot lieten vieren. Vooral één van die vrouwen ergerde haar uitermate, omdat ze zonder schaamte néér hurkte en de stroom liet vloeien, iedere keer haar man thuis arriveerde. Hij kon er eigenlijk niet naast kijken, beweerde hij, op die natte spleet, bedoelde hij.
Nog een ander oud koppel heb ik ontmoet in de Tertulia, een restaurant hier in Recife, recht voor het strand, waar ik een aandachtige toeschouwer was van al die bruine, naakte, lijven en de vele hoeren die daar als vliegen, op het dak van de buitenlandse toeristen vlogen, vooral als het Belgen waren (die ze al kenden van andere oorlogen), zoals Frederik en zijn troep, waarmee hij zijn eerste geslachtsziekte heeft opgeraapt. Ik had hem nochtans aangeraden, vooraf, wat citroensap op hun xerecas te druppelen, om hun reacties na te gaan (zie een toegepaste beschrijving, eerder in deze blog).
De man bleek al over de tachtig te zijn en de vrouw, amper over de vijftig, wat voor hem, blijkbaar, groen gras betekende. Het werd duidelijk, na enkele ontmoetingen, dat ze in hem aan het investeren was, want zijn kinderen (hij was weduwnaar), wilden absoluut niets met haar te maken hebben, maar ze plakte als een vlieg, opperde voortdurend seksuele suggesties, maar hij kon waarschijnlijk zijne piemel niet meer recht krijgen. Ze woonden, niettegenstaande haar alledaagse suggesties in de omgekeerde zin, in afzonderlijke appartementen en, om hem te bekoren, haalde ze hem alle dagen af aan zijn woning om een pintje, op zijn kosten, te gaan drinken en hem wijs te maken dat ze er op uit was nog meerdere kindjes te baren, van hem natuurlijk, waar hij niet in is gelopen. Vaststellend dat ze, als vrouw, geen onderwerpen genoeg uit haar mouw kon schudden, alle dagen, om hem geen goesting te verschaffen terug naar huis te keren, zat ze iedere keer meer en meer in mijn richting te wijzen, hem ervan overtuigend dat ze bezig was een nieuw vriendje voor hem op te scharrelen, zodat hij daar langer zou verblijven dan hij oorspronkelijk gepland had. Het werd mij onmogelijk deze aanwankelende nieuwe vriendschap te blijven negeren. Alhoewel hij moeilijkheden ondervond in een ferme, besliste, beweging recht te kruipen en kordaat weg te stappen, nam hij op zijn stoel altijd plaats zoals een echte overwinnaar, volledig recht en vertrouwend rond kijkend. We arriveerden daar altijd bijna op hetzelfde uur en van t één kwam t ander en op den duur wilden ze weten of ze aan mijn tafeltje mochten plaats nemen. Het is niet iets waar ik naar verlang of uit op ben, maar er zijn momenten in uw leven dat ge moet bezwijken aan een beleefde druk en uw argumenten opzij moet schuiven om niet onbeleefd te blijken.
Eigenaardig was het toen hij mij vaderachtig begon te behandelen en er mijn aandacht op trok dat ik ook recht in mijn stoel moest zitten. Hij beweerde met alle woorden dat een gebukt mens onmogelijk de aandacht trekt van het vrouwvolk in het algemeen, maar dat een mens, zelfs een oude, die recht zit en stapt, integendeel, onveranderlijk de bewonderende blikken zal ontvangen van alle mensen, maar vooral van de schone meiskes.
Ik heb zijn instructie niet gevolgd, want mijn mond is al helemaal scheef gegroeid van mijn oude pijp en daar is nu niets ne meer aan te veranderen, vooral ook, omdat mijn bedoeling nooit is geweest verse vis te vangen in mijn stamcaféss want daar kennen ze me al lang en het heeft geen zin het vlees proberen te eten waar men zijn brood verdient.
Over de post van gisteren nog, het is nodig te overwegen dat in een gemeenschap, van eender welk type, de overwinning van één, de overwinning is van allen. Ik kan me zo goed voorstellen hoeveel (talloze) keren J. en An, Elena naar de dansles hebben gebracht, hoeveel keren ze andere dingen eigenlijk van plan waren te verrichten, maar toch verkozen Elena op de eerste plaats in de rij te zetten, haar thuis, voortdurend, hebben bewonderd, haar hebben gade geslaan in al haar doeningen, haar hebben geïntensiveerd, beluisterd, raad gegeven, haar gevoelens hebben opgewakkerd, honderd keren hebben herhaald hoe schoon ze wel is, hoe lenig, hoe slim, hoe vastberaden, hoe vooruitstrevend... tot ze zichzelf eigenlijk ook echt belangrijk begon te vinden, bekwaam, beslist, vertrouwend en ze haar eigen grenzen verder begon te zetten dan die waar ze oorspronkelijk oordeelde mogelijk te zijn. Een succesrijk meisje, zonder daarvoor de preutsheid nu te verkiezen, boven de eenvoudigheid....
Het spektakel, dat ik nu al zes keren heb aanschouwd, heeft meer weg van een ballet dan van een dans en heeft me oprecht beroerd. Spijtig dat J. zoveel beefde terwijl hij filmde, maar ik weet precies hoe hij en An zich gevoeld moeten hebben. Kinderen zijn niets anders dan wat wij er zelf van maken en wij zullen, van de andere kant, hun levenslang voorbeeld blijven.
(Beschouwingen vanwege J.: We voelen ons echt bevoorrecht dat we zulke dochters hebben. Het is wel een beetje overdreven wat ge denkt over onze aanmoedigingen ten opzichte van Elena... Het enige wat we gedaan hebben is haar gezegd dat ze beter wat meer aan haar studies moest denken, en dat ze maar 1 avond meer naar de dansles mocht in plaats van drie keer, en dat ze maar 1 avond meer naar de gitaarles mocht in plaats van 2 keer per week. En toch heeft ze het gedaan gekregen om uit eigen initiatief mee te doen aan die wedstrijd, en op veertien dagen tijd dat dansje met zelf gekozen en samengestelde muziek in elkaar te steken, en er iedereen mee te verbazen. Natuurlijk moedigen wij haar aan, maar niet fanatiek. En ik moet zeggen, iedere keer dat ik haar zie en hoor gitaar spelen, zet ik me erbij om met veel plezier te luisteren, en ik denk dat dat haar nog meest stimuleert, weten dat er met veel plezier naar haar geluisterd wordt. Dat dansen hebben we eigenlijk maar gezien als ze er de eerste ronde mee won in Gent. En spijtig genoeg kwam ikzelf dan nog te laat zodat ik het pas op de grote finale heb kunnen zien. (dat filmpje van de finale heb ik dus niet gefilmd, wel dat wat ze de dag erna in de Kopergieterij heeft herhaald). Dus: zulke voorbeeldige ouders zijn we niet, maar wat wel waar is: Elena haalt het allemaal uit zichzelf, en heeft daar zelfs geen aanmoediging voor nodig. Het zit erin en het komt eruit. En ik vermoed dat dat bij Gleicy ook het geval is. Een karakter hebt ge van bij de geboorte, of zelfs van in de moederbuik. Daar kunt ge een beetje aan bijschaven om het in goede banen te leiden, of om de scherpe kantjes eraf te vijlen, maar een karakter veranderen kunt ge onmogelijk. En maar goed ook, anders krijgen we allemaal eenheidsworst. En, nee ik heb Elena nooit naar de dansles gevoerd (wel naar de gitaarles), ze is er altijd zelf met de fiets naartoe gegaan. Dus veel verdiensten hebben we hieraan niet, alleen fierheid, en verdomme bijna een hartstilstand op het ogenblik van de prijsuitreiking...)
Dat was het wat ik allemaal aan het bedenken en herinneren was gedurende onze terugkeer van een zondaguitstap, enkele maanden geleden. We waren ergens gestopt om iets te eten en te drinken (Ligia was thuis gebleven omdat ze zich niet passelijk had gevoeld) en waren vergezeld van Vitoria, Gleicy's jongste zuster, die we uitgenodigd hadden enkele dagen eerder, bij ons thuis door te brengen, vooral ook omdat haar stiefmoeder (of pleegmoeder?) haar hoe langer hoe meer aan het aframmelen was, haar voortdurend uitschold en er onlangs aan toegevoegd had dat ze er nu spijt over koesterde haar geadopteerd te hebben een pijnlijker kaakslag is onmogelijk. Ze is nu ook al tien jaar en door al diene aambras is ze terug in haar bed beginnen te pisschen, wat het nog moeilijker maakt. Ik had al ne keer getracht die moeder ervan te overtuigen mij haar dat kind af te staan, zodat ik voor haar opvoeding zou kunnen zorgen, maar ze beweerde dat Vitoria, onverlet van alles, haar toch beminde (ze, die moeder, is een beetje zoals G., ze vogelt niet, maar ze laat ook niemand anders vogelen). Ze wonen in een krotwoning, minder dan een meter weg van het aanstromend zeewater, als het hoog tij is. Ik begrijp niet waarom ze eigenlijk dat kind heeft willen adopteren. Ze (Vitoria) wordt vooral als "teef" uitgescholden.
Hun oudste zuster (nu bijna 19), die toen ook bij hen inwoonde, nadat ze besloten had terug te keren vanuit Sao Paulo, waar ik ze naar toe had gestuurd om daar een jaar bij de moeder van hun jongste broertje (daar geadopteerd) te verblijven, hadden we uitgenodigd het weekeinde bij ons door te brengen, want ze waren letterlijk (het oudste zusje en de moeder van Vitoria) "handtastelijk" geweest omdat ze het niet meer kon opkroppen haar jonger zustertje mishandeld te zien worden.
Voor het onderhoud van dat oudste zusje help ik die "moeder" financieel en dat was de reden geweest waarom ze, nog niet, de deur was uit gewezen, maar ik heb er voortdurend en ferm op aangedrongen dat ze, terwijl ze nog studeert (ze is nu eindelijk in het middelbaar onderwijs geraakt), ook voor haar eigen inkomen verantwoordelijk moet zijn (ze werkt momenteel als haarkapper en manicure).
Het leven is een strijd, of had ik dat nog niet eerder verwittigd?!
Rap nog ne keer over ons "toekomstig" tweede dochtertje.
Ge zult wel begrijpen dat ik, zoals alle vooruitstrevende vaders, bezorgd ben over de toekomst en de uitbreiding van mijn uiterst klein familietje. Het wordt dringend daar iets aan te verhelpen. Ligia hoopt nog altijd dat onze volgende poging kinderen, door kunstmatige bevruchting, te verwekken, succesvol zal zijn, maar men moet vermijden al de bestaande "troemphen" (is dat juist geschreven?) op één paard te gokken. We zijn van plan onze dokter hier nogmaals (de vijfde keer al) te raadplegen en zullen, op zijn verzoek, zeker weeral een complete batterij examens moeten ondergaan, om de bevruchting mogelijk te maken.
Nochtans hebben we, tegelijkertijd en zoals eerder al eens vermeld, de voorzorgen genomen een ander meisje te adopteren. Liefst een compleet zwart. Om mijn voorkeur voor eens en voor altijd duidelijk te maken. En daarna nog eentje. Eender welke kleur. En dan kan ik gelijkspel spelen met J., mijn jongste broer, die ook met drie kinderen is gezegend (bij mannier van spreken, natuurlijk). t Ene is nog liever dan t andere en ze zijn, alle drie, met de kunstmicrobe besmet (ook bij manier van spreken, weeral), zoals het past in onze familie (ik ben nog altijd aan het pogen beslag te leggen op enkele van de tientallen schilderijen, geproduceerd door mijn tante Georgine). Één van hen, Elena, bezit een speciale voorkeur voor muziek en dans (zie hieronder de prachtige en emotionele voorstelling van de finale van de Kunstbende 2008).
http://nl.youtube.com/watch?v=BF7cOpCCnfs
en
http://nl.youtube.com/watch?v=2JfmNomT5NY
Ik begrijp dat het een beetje onethisch is, maar tja, ge kent dat, de nieuwsgierigheid is één van die ziekten die zo verschrikkelijk jeuken en tegenwoordig, net zoals vroeger tenandere, heb ik er geen enkele belangstelling in als een heilig mens bestempeld te worden (ik verkies nen geiligen te zijn), eens dat ze mijn hielen, voor de laatste keer, tegen elkaar zullen persen.
We hadden, ons drieën, nadat we alle nodige documenten hadden verzameld, ingevuld en voorgelegd aan de kinderrechter, in Recife, op een bepaald ogenblik en op ons eigen initiatief, een ander weeshuis bezocht, waar men voor kindjes zorgt die daar nog maar pas, na hun geboorte, waren beland en daar, meestal, tot en met hun twee/drie jaar verblijven en onmiddellijk toen we daar binnen waren gestapt er ons een zwart meiske in het gezicht viel, ik schat een beetje minder dan twee misschien, dat alleen op een bankje, aan het staren was naar de andere, spelende, kindjes daar en waar ze praktisch niet vanaf is gekomen (van dat bankje bedoel ik), tót we vertrokken zijn. Zijzelf heeft ons geen enkele blik gegund, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er mijn ogen niet wég van heb kunnen slaan. De aanwezige sociale assistenten en verzorgsters zijn echter strikt verboden inlichtingen te verstrekken over gelijk welk, daar aanwezig, kindje (terwijl ze zelf ook een verklaring hebben moeten ondertekenen, dat ze nooit van plan zullen zijn één van die kindjes te adopteren, vooraleer ze definitief aangeworven konden worden) aan eventuele bezoekers, zodat ik er bijna niets van te weten ben gekomen. Blijkbaar is haar juridische toestand nog niet opgelost en waarschijnlijk is ze nog niet vrij voor adoptie.
De kindjes daar allemaal verzameld (misschien dertig/veertig), kunnen zowel echte wezen zijn, of zowel heeft het gerecht hun biologische moeder of vader, of alle twee samen, wegens seksueel misbruik, of ander lichamelijk of geestelijk geweld, hun oudersheidrecht ontnomen, maar is hun dossier nog niet beeindigd, of zowel zijn ze aan het uitzien naar eventuele andere familieleden die de ouders zouden kunnen vervangen, of ik weet niet wat nog allemaal.
Feit is dat wij hier nu zitten te hopen op de toewijzing van Lara (zoals ze genoemd wordt), maar dat kan eventueel nog lang duren, of zowel krijgen we misschien zelfs nog een ander meisje...
Enfin, men moet, zoals altijd immers, geduld hebben. Ik herinner mij een spreekwoord, in die zin, dat beweert dat een West-Vlaming, om succes te hebben in het leven, over twee gaven moet beschikken: geduld en ironie.
Over geduld dus, ik respecteer de enorme doorzettingskracht van mijn vrouw (ik zelf heb, gedurende twaalf jaar, Frans geleerd en ik versta er nog altijd geen kloten van). Zij, mijn vrouw dus, is nu al meer dan twintig jaar Engels aan het studeren, twee/drie keren per week plus thuis, haar huiswerk en als ge haar nu vraagt "How are you?", is ze bekwaam te antwoorden: "What?".
Over ironie, als voorbeeld kan ik gebruiken dat er enorm veel woorden in het Portugees bestaan die niet vermeld staan in de officiële woordenboeken (dat zal wel eender zijn in alle andere talen). Één ervan heb ik al meerdere keren gebruikt in deze blog, maar de lezers hebben, totnogtoe, de kans niet gegrepen te vragen wat het woord "pifaro" betekent. Ik zou dan geantwoord hebben dat "pifaro" het lokaal gebruikt woord is voor die "slappe ring" waaruit somtijds een lange "piiiifff" ontsnapt, vanachteren, aan uw onderrug, vooral bij de wat oudere vrouwen en gij zo, beledigd, mij een les zoudt willen gegeven hebben, om de moraal niet te verliezen, maar wat ge dan toch niet gedaan had, omdat uwen frank niet op tijd was gevallen en er later toch nog wel ne keer op terug zoudt durven gekomen zijn, om verdere uitleg te verkrijgen, waarop ik dan naar uw versleten "knopgat" in uw hemd zou gewezen hebben (de eerste keren schuift de knop er nogal wat haperig in, maar hoe meer het gat gebruikt wordt, hoe gemakkelijker de knop erin glijdt, tot hij er zelfs niet meer in wil blijven) en gij dan zoudt overwogen hebben dat het somtijds beter is uw nieuwsgierigheid te bedwingen, of beter nog, de gelegenheid had verloren uwe mond toe te knijpen, zodat de vliegen er niet meer in kunnen vliegen en dat men vooral moet oppassen op die verleidelijke uitnodigingen te reageren, vooral als die van een "Van Leuven" komen, die altijd méér dan één bedoeling hebben, enzovoort...
Jaja, intussen zijn we goed thuis geraakt, na nog enkele dagen in Lissabon, zoals een troep dwazen, rond getjoold te hebben. De reis zelf en ons verblijf in Europa zijn nochtans perfect verlopen.
Om met de deur direct in het huis te vallen moet ik bekennen dat ik eigenlijk verschrikkelijk geïnteresseerd ben om het vervolg te weten over dat avondje, daar bij G., waarover ge geschreven hebt. Het schijnt dat hij regelmatig en van langs om méér, pornografische filmpjes produceert van zijn seksuele uitspattingen, waarvoor hij zichzelf een hele reeks voorwerpen (vooral, in Sluis, in Holland) heeft aangeschaft, onder andere, meerdere rubberen penissen en ook elektrische vibrators, die hij (ietwat beschaamd) verbergt in het schof van zijn nachttafeltje. Volgens betrouwbare bron zit dat schof nu praktisch vast geklemd, zo stropvol het is. Ik stel voor dat ge dat nekeer heimelijk onderzoekt en mij dat later bevestigt, want dat zal mij dan toelaten op zijn dak te zitten voor enkele maanden.
Op dit moment ben ik bereid verschillende Euros uit te betalen voor iedere bewijzende en verklarende foto, alhoewel het belangrijk is en zelfs noodzakelijk, dat ook zijn aangezicht er, tegelijkertijd, op verschijnt, zodat ontkennen moeilijker wordt.
(Het is hier gepast te vermelden dat in Brazilië de schuld van een rijke mens praktisch onmogelijk te bewijzen is. Heeft hij zelfs een verklaring ondertekent in die zin, vooraleer hij van gedacht is veranderd, dan zal hij, in de eerste instantie, weliswaar, veroordeelt worden; in de tweede echter onschuldig verklaard worden en in de derde zal diegene die voor het papier gezorgd heeft, waar de schuldbekentenis op geschreven is geweest, officieel beschuldigd worden diezelfde misdaad bedreven te hebben. Hetzelfde geldt voor filmopnames, ondertekende ontvangstbewijzen en afgeluisterde telefoongesprekken, allemaal niets waard, in de hogere instanties. In compensatie, een vader van een arme familie die twee eieren gestolen heeft in de supermarkt, om de honger van zijn kinderen te stillen, zal daar op zijn minst drie maanden gevangen voor zitten. De hoogste afgevaardigden van het gerecht zijn blijkbaar ook de meest corrupte en alles wijst erop dat ze effectief toebehoren aan de Braziliaanse mafia-elite)
Die foto's kan ik dan ook op mijn "site" publiceren, zodat, iedere keer dat iemand er op klikt, ik er een halve dollar rijker van wordt. In overweging genomen de hoeveelheid nieuwsgierige mensen, vooral in Gent en Avelgem, die G. in zijne bloten zullen willen appreciëren, ben ik er absoluut zeker van dat mijn aanvankelijke investering, in weinig tijd, aanzienlijke interesten zal produceren.
Als reden van deze plotselinge uitbarsting van onbeheersbare lust op wraak, mag ik aanwenden dat hij mijn keelgat toe heeft gesnoerd met zijn recente maatloze opmerkingen. Ze geraakten dieper, daar in mijn hart, dan ooit tevoren. Ik beken dat ik enkele krampachtige toten heb moeten verbergen om mijn ontreddering en ontgoocheling niet te verraden. En toch was ik alleen thuis. Lígia was voor enkele weken naar Sao Luis vertrokken om daar haar zieke ouders een riem onder het hart te schuiven en tezelfdertijd te profiteren van een verdiende vakantie die ze dringend nodig had, na een jaar lang in ons lekker nestje verbleven te hebben. Het koor, de vriendinnen, het strand, de Shopping, winkelen, vrijheid... in 't kort, weg van Rudo, nieuwe energie opstapelen, vermageren en rond tjolen..
Mijn opinie is dat een mens, in dat opzicht, altijd moet relativeren. Zelfs mijn vrouw, een overtuigd en pratikerend katholiek wezen, deinst er niet voor terug met mijn kloten te zitten spelen terwijl ze aandachtig luistert naar de preek van de paster op de katholieke radio uitzender. Tenandere, dat doet ze ook als ze met haar beste vriendin aan het kletsen is, over koetjes en kalfjes, aan de telefoon. Het verstrekt mij elke keer een onverklaarbare goesting recht te staan, haar benen op te tillen aan de enkels, zoals de handvatten van een kruiwagentje en haar klapperende kaken te gebruiken als een grasmachientje, of misschien zelfs als een stofzuiger(?) om er zo het tapijt van de slaapkamer mee schoon te snoeien.
Over die geheime voorkeuren gesproken, hier beneden volgt een foto van Nonkel Marcel in zijn prille kinderjaren, getrokken door Tante Georgine, die er daarna nooit ne meer bovenop is van gekomen. Deze foto heb ik gevonden in een versleten schoenendoos van Tante Denise, achter de deur van de WC, dicht bij de keuken van Pépé, waar men de "plons" hoorde luiden elke keer de bom uit het gat ontsnapte.
Het is waar, somtijds zit ik hier verschillende minuten naar de juiste woorden te zoeken en de manier waarop ze juist geformuleerd moeten worden. Dat herinnert mij aan een collega van het werk, die alhoewel kantoorchef, niet helemaal perfect de Portugese taal beheerste. Zo is het ene keer gebeurd dat, toen hij zijn secretaresse riep om een brief te dicteren en zij vlijtig bezig was geweest alles nauwkeurig te annoteren, tot op het ogenblik dat ze hem twijfelend raadpleegde over de juiste manier waarop het woord sexta moest geschreven worden: hij had haar gevraagd de volgende zin op te schrijven: zoals afgesproken, ik bevestig dat onze vergadering geprogrammeerd is voor volgende sexta-feira (vrijdag). Ze vroeg of dat woord sexta, met een s (sesta) was of zowel met een xc (sexcta). Hij richtte zijn blik denkend naar het plafond, draaide zijn stylo verschillende keren tussen zijn vingers en beval haar de datum van de vergadering te veranderen naar: de volgende quinta-feira (donderdag)...
Ga nu maar, met zon lawijt in uw oren, gaan slapen.
Nú we toch over Noord-Amerikanen bezig zijn mag ik niet vergeten te vermelden dat ze zichzelf bijna allemaal tot op het niveau "helden" hebben bevorderd, vanwege hun fantastische nood om zó, door ons, gewone stervelingen van de rest van de wereld, aanbeden te worden.
Het betreft zich meestal om bloeddorstige mensen met blauwe ogen, platte poepen en grote borsten, met een niet te verwarren liefde die ze, vanaf hun prille jeugdjaren, koesteren voor alle vreemdelingen in het algemeen, maar in het bijzonder voor deze van Latijnse en Oosterse afkomst, die ze liefkozend als "vuil" bestempelen, terwijl ze een duidelijke afkeer hebben voor alles wat maar enigszins naar geweld stinkt, zoals conflicten, revoluties, onafhankelijkheidsbewegingen, rellen, opstanden, grondbetwisting en dergelijke, in hun eigen land, wel te verstaan, maar absolute voorstanders zijn van diezelfde soort betwistingen in het land van de anderen, aan de andere kant van de wereld en hun eigen voorlaatste strijd, op dat gebied, is geeindigd toen de woeste Indianen resoluut weigerden hun jachtgebied vrijwillig aan hen af te staan en die ze dan met moed en zelfzekerheid definitief hebben weten te verslaan (gemakkelijk eigenlijk; kogels # pijlen); dan nog één enkele keer dicht tegen hun grondgebied, tegen de Mexicanen en weeral gewonnen (op één been, want 't waren praktisch allemaal dronkaards en dieven), vervolgens vertrekkend naar Europa en Azie, tegen de Duitsers en de Japanners en terug gewonnen (met grote onderscheiding, want een atoombommeke hier en een ander daar, helpt, is het niet?), tegen de Koreanen en de Vietnamieten (wat kunde allemaal niet doen met wat napalm bommekes in uw arsenaal, hé?), alle Communisten, die goddeloze beesten, verspreidt over de gehele wereld en die dagelijks, als lievelingsgerecht, meerdere kindjes opvreten, de Iranianen en hun stomme Ayatollahs, vooral dienen Khomeneini, plus nu recenter, diene deugniet Ahmadinejad, de Irakianen en Husseinen, de Libanesen en Kadhafies, de Slovaken en Milosowiszen, de Bosniër's niet vergeten, de Afghanistanezen en de Talibans (vooral Bin, diene smeerlap), die Palestijnen met hun oude Arafats, Castro in Cuba, Noriega in Panama, Ortega in Nicaragua, Chávez met zijn Venezuela, Correa en zijn Equator, Morales in Bolivia, Pyiungpong met zijn Noord-Korea, Putin en Rusland, om niet te spreken van de Martianen en de oorlogen tussen de sterren, plus alle nationale, internationale en inter-"sterren" terroristen, allemaal bedreigd en bezet door de Noord-Amerikanen, met hun oneindig veel en verschillende soorten missils en bommen, de ene indrukwekkender dan de andere, bekwaam veel meer mensen in ene keer te doen ontploffen dan die van de vorige generatie, met chirurgische nauwkeurigheid, allemaal télé-geleid door schone blanke mensen, met edele wezens, getaand door de blakende zon, achter het commando van supersnelle vliegtuigen, met een "Hollywood" sigaret in één kant van de niet te vermurwen strakke mond en een flesje Coca Cola in handbereik, alletwee met de duidelijke smaak van de overwinning, twintig kilometer boven de grond, waar gene enkele steen of revolverschot hen kan bereiken; ware helden dus, die soms de ene of de andere keer, maar nooit minder dan tachtig percent van de keren, het doelwit (niet groter dan 1,50 m) missen, wat wetenschappelijk als "collaterale effecten" wordt genoemd (om het niveau van het algemeen begrip niet te verminderen), meestal gedurende verdachte huwelijksfeesten, wanneer per ongeluk enkele terroristische kindjes het onderspit moeten delven, samen met hun respectieve moeders, toch zonder belangrijke toekomstplannen en die altijd aandringen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats rond te staan huppelen, maar die in alle geval toch geen enkele reden bezitten om verder te blijven bestaan en zo, niet alleen hun eigen land, maar de gehele wereld, aan het redden zijn, niet voor het geld of de olie, natuurlijk niet, maar omdat ze dat ideaal nastreven, van kleinsaf aan, toen ze er al gewend aan waren, onder de leiding van de ene of de andere dubbeyou, allemaal intelligente koeboys, de doodstraf, zonder enige blijk van medelijden, niet alleen goed te keuren maar ze ook openbaar te bevorderen, voor de oneindig veel liefhebbers (praktisch 60 % van de bevolking) die rekenen op een extra spektakel, ondermeer "live" op de TV, vooral op de zondagen, na hun geestelijke plicht vervuld te hebben, voorafgegaan door enkele uren "waterboarding" van de verdachten, om zo hun uitspattingen van alomheersende macht te kunnen bewijzen, vooral aan enkele leiders van de verre onderontwikkelde landen, die praktisch nog in de "steen"-tijd leven en die ze weten te overtuigen bereid te zijn een lading bommen, waarvan de geldigheidsdatum toch al dichtbij is, op de stommekoppen van hun eigen bevolking te doen dreunen, terwijl ze hun redders, met stijve nekken, bewonderend aanstaren, want zij zijn niet echt blank en Jezus was duidelijk een uiterst blanke, hun riemen nog wat verder aanspannend en er niet over twijfelend dat één triljoen dollars, die ze zopas hebben kunnen sparen door hun armste, lelijkste, ziekste en domste inwoners (nooit méér dan dertig percent van de gehele massa) wat vroeger naar het graf te sturen, onder de vorm van interest, gerekend over het totaal van de financiële hulp die ze vroeger opgezonden hebben om te vermeiden dat ze hun machinekes zeker niet van de communisten zouden kopen, over te hevelen, via internet, wat hun schuld bijna nog niet aflost, niet gesproken van de originele waarde van de lening, wat ze later wel eens zullen afrekenen, vooral als ze toelaten dat er daar weeral twijfelachtige hoofden opduiken....
Ziezoo, van helden hebben wij niets. En spreek er niet meer van. Het wordt, tenandere, hoog tijd dat ge van kanaal verandert.
Schuchtere verdediging op de voortdurende aanvallen van G.
Ik weet niet of het de moeite waard is op al die verschrikkelijke mail's te antwoorden.
Van de ene kant ben ik ervan overtuigd dat ge de helft van uw slobberige dagen in een complete staat van verdachte dronkenschap doorbrengt (zoals het past aan alle gefrustreerde kunstenaars), terwijl, gedurende de andere helft, als ge dus nuchter zijt, ge nog altijd aan diezelfde staat van "onverantwoordelijke-puber" blijft haperen, zonder bekwaam te zijn een glimpje van gezond verstand op te rakelen... zoals ik al honderd keren eerder heb geschreven.
Ik zal niet beweren dat de eenzaamheid, die ge dagelijks moet trotseren, alleen en op zichzelf, de oorzaak is van uw situatie, want ge zijt altijd pervers geweest, maar dat dat heeft geholpen de toestand te verergeren, dat heeft het.
Het is ongelooflijk, uw capaciteit ne hele hoop losse zinnen, elk met één enkel (on)belangrijk sleutel-woordje (in uw opvatting) uit te braken, zonder ze eerst (de woorden) te bedenken, te overwegen, rond te draaien in uw mond, net alsof ge van een lekker wijntje aan het proeven zijt, om er wel degelijk de juiste betekenis en de waarde van te schatten, te overwegen of ze eigenlijk wel toepasselijk zijn, te analyseren of ze wel geschreven zijn geweest met de bedoeling "een boodschap over te hevelen" of, integendeel, helemaal geen inhoud bezitten en geformuleerd worden met het uitsluitend doel een mens te shockeren.
Probeer toch ene keer in uw leven met mij overeen te komen en beken dat er geen enkele draad van redenering in uw teksten te volgen is, gevormd door kleine totaal onafhankelijke zinnetjes, die plots in uw hoofd schieten en die ge er tezelfdertijd uitspuwt, of, alleen maar ne hele hoop losse woorden op een rijtje zet, die ge zonder aarzelen de pot ingooit, het deksel er op legt, er ne keer goed aan schudt, terwijl ze aan het koken zijn, met de bedoeling ze zodanig onder elkaar te vermengen dat er een hutsepot geschapen wordt en dan verwacht dat er daar een verstaanbare tekst, met reden en boodschap, uit zal vloeien.
Men beweert hier in Brazilië (toepasselijk in uw geval) dat: "ele fala pouco, mas em compensação, ele diz muitas bobagens", wat letterlijk vertaald kan worden als: "hij spreekt weinig, maar in compensatie, hij zegt veel onzin.."
Let ne keer op de volgende reeks kleine zinnetjes, allemaal negatief (of met een negatieve bedoeling), die ge in uw laatste e-mail gebruikt hebt, over uzelf en over mij:
"Ik ben een beelddenker (zever); beelddenkers kunnen 32 beelden per seconde zien (nog grotere zever); ik kan iemand met één zin neerslaan (grootste zever); ik zie 10 keer meer per seconde dan gij (zever); ge zijd een halve homo (nog grotere zever); ik denk dat gij daar geen talent voor hebt (zever); het enige wat gij kunt voortbrengen is de slogan: het leven is een strijd (gene zever); maar neem dat Gleicy gekwetst wordt, dat gebeurt veel in judo, dan is ze al de aandacht en energie van haar vader kwijt (allergrootste zever); zorg er vooral voor dat ge haar niet als uw uithangbord gebruikt (grote zever); ge zijt hopeloos depressief (over diene zever zal ik apart antwoorden); uw wereldje is nog een vierkante centimeter groot (zever); gij probeert uw territorium uit te breiden door Gleicy en haar talenten (nog grotere zever); ge moet oppassen of gij wordt een parasiet op een menselijk wezen (de grootste zever aller tijden); gij stond met foto en al in de krant omdat ge een kind geadopteerd hebt, tja, was het dan over u dat het ging, of over dat kind (wat ne hele hoop zever, allemaal samen); 't Is precies of Uw leven is gelukt, als dat kind lukt (gene zever, pure waarheid, hoe hebt ge dat geraden?); ge hebt nu voldoende gedevalueerde dollars (zever); ga eens in therapie bij een psychiater (nog grotere zever); ik zeg het: ge zijt depressief (ge dringt aan hé, maar t' blijft zever); het zal niet lang nemeer duren vooraleer uw vrouw en kind zullen zeggen: het is tijd dat den ouwen dood gaat, zodat we ons goesting kunnen doen met zijn geld (nog grotere zever, maar 't is niet onmogelijk); ik zie 32 beelden per seconde hé (ik weet het al, maar 't blijft nog altijd zever); ik ben mediamiek (grote zever en waanzin), en gij zijt ziek (dat hoopt gij natuurlijk en dat alleen al is genoeg om u rechtstreeks naar de hel te wensen, eens het zover is)..."
Zeg ne keer eerlijk: wat denkt ge zelf over al diene dwaze onzin?
Over Napoleon, ge hebt natuurlijk niet verstaan wat ik bedoelde. Ik heb nooit interesse gehad over wat hij gedaan heeft of gelaten heeft te doen. Wat er mij altijd geïntrigeerd heeft over hem is dat verhaaltje dat ze er bij gesleurd hebben om hem belachelijk te maken en dat over de gehele wereld bekend is. Wie heeft dat uitgevonden en met welk doel?
Uwen uitleg over de Heilige Geest is zuivere zever, natuurlijk. 't Is daarom dat ik het gepast vond onze lieve, aanhankelijke en oudere broers niet meer te kopiëren.
Wat bedoelt ge eigenlijk als ge beweert dat ge iemand met één zin kunt verslaan?? Hoezo, op welk gebied? Door mij te verzekeren, bijvoorbeeld, dat ik een halve homo ben (zoals een vrouw die half zwanger is)? Zeg ne keer eerlijk: waarde gij, of waarde gij niet dronken, toen ge dat geschreven hebt? Gewoonweg belachelijk.
Ik zou ook graag weleens willen weten waarom gij me altijd zoveel raad wilt geven en voorspellingen wilt maken over mijn toekomst en die van mijn nageslacht. Ik heb daar toch nooit om gevraagd zeker en ik heb mezelf ook nog niet betrapt raad aan u te willen geven. Denkte gij, oprecht, dat ik mijne plan niet kan trekken? Hier zeggen ze het volgende daarover: "Se conselho fosse bom, nao seria dado, seria vendido", wat neerkomt op: "moest een raad goed zijn, men zou hem niet geven, men zou hem verkopen".
Maar laat ons terug keren naar serieuze onderwerpen.
Eerst en vooral, kinderen adopteren: De adoptie van Gleicy was wel degelijk een poging, Rudo Jr. te vervangen en tot mijn complete verrassing is dat volledig gelukt. Ik weet niet goed of gij wel perfect begrijpt wat "liefde" is. Wat ik voor Gleicy voel is zuivere en pure liefde. Zoals ik die ook voel voor Ligia. Ik moet er hier onmiddellijk aan toevoegen, u perfect kennende, dat het zich niet betreft om een "zieke" liefde. Dat is, natuurlijk, om te vermeiden dat gij, in uw volgende post, insinueert, dat ik niet alleen een halve homo ben, maar ook een gehele pedofiel. Ik begrijp volmaakt wat liefde is en deel er meer uit dan ik ontvang, van beiden. Een mens die iemand bemint is voortdurend bekommerd over alles wat die persoon betreft: zijn gezondheid, veiligheid, opvoeding, comfort, toekomst en zelfstandigheid. En wat vraagt men, als vergoeding, terug? Weinig eigenlijk: alleen maar "inspanning".
Ik zal het volgende zeggen, om het gemakkelijker voor u te maken, juist te begrijpen wat liefde is: ik verkies dat elke ernstige ziekte mij eerst aantast dan één van hen. Dan zult gij natuurlijk onmiddellijk antwoorden dat ik deze optie verkies omdat ik te laf ben hun lijden méé te leven. Juist. Ik ben daar te laf voor. Één punt voor u.
(Ik kan hier niet nalaten een ode te brengen aan An, de vrouw van J.. Hoeveel keren heb ik ze gezien, één kind in de korf van voren op haar fiets, één kind vanachter op het passagierszitje en het derde, op haar rug, op weg naar school? In regen, sneeuw en wind. Het zuivere beeld van de oprechte liefde, die geen grenzen kent. Ik probeer hier, met Gleicy, haar (An's), lessen te volgen.)
Gelijkaardige commentaar geldt, in de veronderstelling dat één van hen, of beiden, gelukkiger beweren te zijn met iemand anders, dan eventueel met mij. Ik zal hen, met alle middelen, trachten te overtuigen dat ik nog steeds de beste optie ben, maar moesten ze mij, alle twee zweren dat ik gebuisd ben in mijn opdracht, dan verkies ik alleen verder te ploegen. Zonder haat. Moorden en zelfmoorden, gepleegd uit liefde, zijn NIET te verantwoorden en de daders zullen rechtstreeks naar de hel vertrekken (dat, voor de mensen die in de hemel en de hel geloven).
Mijn zogezegde depressie: Ik kan u verzekeren dat ik niet de gelukkigste mens van de wereld ben, maar ik ben ook niet de ongelukkigste! Heel waarschijnlijk heb ik zelfs genoeg geluk samen gescharreld om er een deel aan u te kunnen schenken. Ik heb veel stoten in mijn buik in gecasseerd, van jongsaf aan en heb daar nooit speciaal over geklaagd. Ik heb mijn eigen leven in mijn eigen handen genomen en heb er het beste van gemaakt, wat enigszins mogelijk was te maken, zonder hulp van eender wie.
Om al mijn herinneringen niet met mij mee te nemen naar het graf, heb ik besloten deze blog te schrijven (mijn eerste idee was een boek, maar een blog past zich beter aan, aan mijn bedoeling). Ik beschrijf alles wat enigszins mijn aandacht heeft getrokken en in staat is geweest mijzelf te doen glimlachen (meerdere keren heb ik zelfs echt hard moeten lachen terwijl ik aan het schrijven, of zelfs iets aan het herlezen, was) of zowel mij verplichtte, een traan, stiekem, weg te vegen (het is hier aangepast te verhullen dat ik méér keren heb geweend van de vreugde dan van het verdriet) en het gevolg is dat er een beetje van alles in staat. Eerlijk en zonder leugens. Realistisch.
En nu vindt gij het nodig daar enkele passages van uit te vissen en ze te bestempelen als "onbelangrijk". Dat was ook de bedoeling, hé! 't Zijn allemaal onbelangrijke anekdoten. De meest belangrijke heb ik er (nog) niet in gezet. Één voorbeeld daarvan: toen gij in Rio De Janeiro gepland was te arriveren, in April 2001, had ik Rudo Jr. gevraagd u op te gaan halen aan de luchthaven. Verbaasd heb ik hem echter wat tegen voelen stribbelen, maar, na een beetje aandringen heeft hij dan toch toe gestemd. Hij had me echter niet gewaarschuwd dat hij op dat uur, het uur van uw aankomst, van plan was geweest naar Belo Horizonte te vertrekken en in plaats van om zes uur 's avonds te reizen, is hij om middernacht vertrokken, na zijn familieplicht vervuld te hebben. Ik zou wel ne keer graag willen geweten hebben, van uw "mediamieke - vriendinnen" of hij daar toch geraakt zou zijn, had hij zes uren vroeger kunnen vertrekken...
Wat me voortdurend door schemert uit uw commentaar is, dat ge die nijd en jaloersheid, die ge vroeger al bezat, nooit ne meer kwijt zijt geraakt. Eigenaardig is dat gij nooit iets positiefs weet te zeggen over F., Hilde, D. en ik. Altijd maar diene zelfde, terugkerende, nijd. Stopt daarmee G., een mens wordt niet groter door de anderen te verminderen. En ook die alomheersende goesting om polemisch te zijn, met de bedoeling de aandacht te trekken, vergeet dat. Hoe eenvoudiger hoe beter.
Dat ge mij "depressief" aan het vinden zijt is toch wel echt belangrijk voor mij. Dat wil zeggen dat ge mij nauwkeurig aan het gade slaan bent om uzelf in de spiegel te herkennen. Goed zo, nog één punt voor u.
En dan moeten vaststellen, in de laatste zin van uw mail, dat ik ziek ben, tja, daar ben ik nog niet zo zeker van, maar in alle geval, ge moet ook gene "mediamiek" zijn om dat uit mijn teksten te kunnen "pluizen" hé. Misschien zijde gij ook ziek! Wie weet? En als 't komt, kan't ineens rap gaan, hé, voor ons beiden....
(Er ne keer goed kunnen mee lachen is toch een reuze geneesmiddel, vindt ge niet?)
Over "mediamieke" mensen gesproken, nog ne keer, herinnert ge u dat ons Hildeke daar ook zo ontzettend veel in geloofde? Het schijnt dat ze al lang aan het trachten is met u op dezelfde golflengte te geraken, om over 't één en 't ander te kunnen... uitwijden... laat het ons zó uítdrukken en waarvoor ze, in 't leven, gene tijd en gene gelegenheid heeft gehad, dat schaap. Zo is ze er niet in gelukt haar ziel, bij u, te reinigen, waar Mama, God zij dank, wél is in geslaagd, vooraleer ze "beslist" heeft te stoppen met ademen.
Op dat gebied, heeft Mama toch wel geluk gehad, vindt ge niet? Die drie maanden wachten hebben uiteindelijk gecompenseerd.
Voelde gij ook een beetje diene "karma" aan uw vel peuteren? Dat jeukt verschrikkelijk hé, om eerlijk te zijn?
Terwijl ge denkt aan een gepast antwoord, speciaal bedoeld om te bewijzen dat "wie de dolk gebruikt, met de sabel zal gekwetst worden" (daarom gebruikte ik, als Kapitein van mijn schip, een sabel in onze zandbak, in Rumbeke, terwijl ik J., de aanvallende piraat, met een dolk voorzag), moet ik, intussen, iets dringends kwijt:
Ik bemin mijn familie, mijn vrouw en mijn dochter en ik zal proberen, mijn volgende dochter, ook zoveel te beminnen.
Eens een mens wat ouder begint te worden komt er zich, elke week, een nieuwe pijn voegen bij de vorige. Ene keer dat ge de vijftig voorbij zijt geschreden moet men aandacht besteden aan uw longen hier, uw tanden daar, uw gezicht dat voortdurend maar waziger wordt, uw oren die niets nemeer horen, tenzij de bekgevechten van uw gebuur van boven, uw nagels, haar en baard die schijnbaar rapper groeien dan ooit tevoren, uw vel dat overal eigenaardige plekken begint te vertonen, uwen bloeddruk die stijgt zonder enige inspanning te doen, uw spieren die slapper en slapper worden met de dag, de nooit eerder opgemerkte rimpels, vooral rond de hals, de afgang die regelmatig stoort (eender wat ge eet of drinkt), de moeite die men begint te ondervinden schoenen en sokken aan en uit te doen, de winden die zich onverklaarbaar opstapelen, de straal van uw pisboogske dat begint te lijken op een leeglopende koffiepot, de oren die tuiten zonder ophouden, het zweet dat zo rap uitbreekt, de vaststelling dat ge uw dochter niet meer zo hoog kunt optillen als ge gewend waart, de weinige blikken die ge nog ontvangt vanwege het gezellig vrouwvolk (terwijl de bedelaars, dronkaards, oude hoeren en homos u nooit uit het oog verliezen) en dienen anderen daar, die zonder blikken noch blozen, met zijn rug naar u toegedraaid, altijd precies voor u plaats gaat nemen, waar ge ook staat of zit, de dokter die zonder medelijden beweert dat het tijd wordt nog eens in uw gat te koteren om de staat van uw prostaat te beoordelen en nu diene andere dokter, specialist in het ontleden en onderzoeken van duizenden asses en arses" in het Engels en "cus", in het Portugees.
Deze laatste dokter vooral, is nieuw in mijn leven. Ik had toevallig eens opgemerkt dat er wat bloed op het Wc-papier was verschenen; de volgende dag ook en de dag daarop nog wat meer en de onrust begon zich aan mij vast te klauwen. Gij, die nooit uw eigen uitwerpselen heeft durven ontleden en zelfs een hekel koestert voor alle mensen die beweren dat zij dat alle dagen gewend zijn te doen, begint zich opeens in noodzaak te voelen nu, op elk moment, opnieuw te gaan verifiëren of er niets veranderd is aan die ingewikkelde situatie, vooral wat de kleur betreft (alles is redelijk met uitzondering van rood en zwart...).
Dus het werd hoog tijd eens een ass specialist (hier proctologista genoemd) op te zoeken, vergezeld van uw vrouw, want ge weet nooit wat hij daar allemaal zal ontdekken en wat al eerder is ontdekt geweest, bij andere leden van de familie...
Speciaal een verse onderbroek aan getrokken, de grote kuis gedaan daar vanonderen en in de nabije omgeving, een bezorgde glimlach geproduceerd om de dokter te laten weten dat ge niet bestand zijt tegen slecht nieuws en zijn onmiddellijke geruststelling dat nee, ge moogt gerust zijn, ge zijt zoals een oude bicha (homo) die niet sterft maar zich verandert in pluimen, of beter nog, zoals onkruid dat niet uit te roeien is; dat ge honderd jaar zult worden en iedereen u voorbij zal streven en hij prompt beslist toch niet uw ass van dichtbij te onderzoeken, wat hij alleen maar suggereert aan knappe jonge meisjes, liefst vanal wanneer ze niet te dik zijn.
Neetje, ge moet onmiddellijk een colonoscopia laten maken van uwen dikke darm, te beginnen daar aan de ingang (uitgang?), tot aan het einde, ongeveer een meter verder weg. Amaai zeg, moet diene zwarte darm daar helemaal in geschoven worden (dat was dan een week daarna, bij een andere specialist)? Hebt ge hem goed gewassen (de darm bedoel ik), want voor u in de rij had ge een oud peetje opgemerkt die gedurig verschillende winden had gelost, sommige luidruchtig, maar zonder stank, terwijl men andere amper kon horen, maar in compensatie, kon rieken tot in de receptiehall) en hij dan vlijtig begon uit te leggen wat precies hij zou doen in uw darmen en men speciaal aandacht moest schenken aan zijn laatste woorden: het is nodig ja, diene rubberen darm, daarin te steken, terwijl hij er bewust en beklemtonend aan toe voegde: "in UW ass". Dat klonk als een donderslag en men geraakt er zelfs van in de war: ik had al vele keren, vele mensen uitgescholden van: vai tomar no cu = take it up your ass en ge dan uzelf een bult verschiet als uwe eigen, beleefde en koelbloedige dokter, nu die vuile woorden aan het toepassen is in daden, met UW eigen ass en nooit, in geen enkel geval, met het zijne...
Goed, ze dienen u een slaapmiddelke toe en vooraleer ge het beseft wordt ge wakker (na ongeveer twintig minuten) met een pijnlijke druk in uw ingewanden, veroorzaakt, beweert de verpleegster (die eerst een grote handdoek voor mij had open gehouden terwijl ik de broek, samen met de onderbroek, naar beneden had geschoven, maar achteraf gezien niet genoeg beschaamd was geweest, mijn uitlaatbuis rechtstreeks en langdurig te bezichtigen, zonder er zelfs rood van te worden), door de lucht die kunstmatig in uw darmen wordt geblazen, zodat ze bol staan en de dokter op het scherm, alles volledig kan nagaan en onderzoeken, vooral wat eventuele poliepen betreft en moest hij wat overdrijven met dat pompje, ge waarschijnlijk zoudt beginnen zweven in de kamer, tot hij besluit dat het genoeg is geweest voor vandaag, hij de knop aflegt en uw darmen ineens slap vallen, net zoals een leeglopende band...
Ik werd terug gezonden naar het receptie bureel om het resultaat af te wachten. Dat oud peetje kreeg het zijne in minder dan tien minuten (het betrof zich om de alom gekende "scheetkwaal") terwijl ik, ongerust, al langer dan een half uur aan het wachten was. Om de minuut werd ik ongeruster, tot de verpleegster eindelijk te voorschijn kwam huppelen; maar zonder resultaat in haar handen. Ik was bekwaam mijn gat nog wat dichter toe te knijpen dan toen het onderzoek was begonnen (wanneer de verpleegster me kalm had gevraagd te ontspannen en vooral daar, te relaxen..) maar ze bracht wel twee bokaaltjes mee met drie stukskes vlees of vet (?) in formol, geen enkel (gelukkig) groter dan één cm (maar één ervan, het grootste, roodachtig gekleurd), met de opdracht ze naar een laboratorium te dragen waar ze een biopse zouden moeten uitvoeren. De diagnose van de darmdokter zal dus afhangen van het resultaat van die biopse en ook van een extra te betalen rekening, want de overeengekomen prijs was voor een simpel onderzoek en niet voor de chirurgische ingreep, nodig geweest om de drie poliepen te verwijderen.
Goed, dat besef ik nu allemaal wel degelijk, maar ik moet nog ne keer terug keren naar diene "assdokter", om daar mijn vonnis te aanhoren. Ik heb wel het resultaat van de twee onderzoeken (colonoscopia plus biopse) al gelezen, maar zijn uitspraak (opinie) ontbreekt eraan. Ik kan het bijna niet geloven dat het iets ernstigs is, maar ik begrijp wel dat, hoe groter de poliepen, hoe groter de kans bestaat, op zijn minst, één ervan, kwaadaardig te zijn, of later te kunnen geworden zijn...
Nu, volgende woensdag zal ik nog ne keer extra goed mijn geheime delen wassen en een verse onderbroek áán trekken...
In de vorige post zijn er, door G., enkele onschuldige woorden gerept geweest over de Palestijnen, enkele maanden terug. Ik kon, toen, niet nalaten te antwoorden.
"Nu ge de Palestijnen erbij hebt betrokken, 't is wél waar dat de Joden, over het algemeen, enorm véél hebben bijgebracht voor de vooruitgang van de wetenschap in het algemeen, vooral op medisch gebied, maar ook in militaire kwesties, zoals het ontwerpen en de ontwikkeling van bijna alle soorten bommen, onder andere de fragmenterende bom, plus de atoombom. Van de andere kant, bijna geen enkele van deze "slimme" Joden wonen, effectief, in Israël. Ze zenden er wel enorm veel geld naar toe, alle dagen, en ene keer per jaar moeten ze aan de lamenteermuur gaan wenen, zonder uitzondering, over hun, gedurende die periode, ontelbaar gepleegde zonden, maar ze begrijpen ook goed dat wie een dak heeft van glas, geen stenen moet werpen op het dak van de buren. De domste Joden werden dus beleefd uitgenodigd dáár te gaan leven, zodat de slimste zouden kunnen vast stellen hoe ver ze eigenlijk wel kunnen gaan met hun uitdagingen. Ze zijn er, op dit moment, al aan gewend geraakt, van jongsafaan, kanonballen te werpen naar alle buren, vooral op de hoofden van de Palestijnen (die stomweg blijven weigeren hun grond áf te staan en tientallen stenen gebruiken om de vijand af te slaan), eigenlijk méér om te oefenen dan om het doel te treffen en ook om dat volkske te tonen dat ze hun koppen niet óp mogen blijven steken. Ze houden daar helemaal geen gewetensprobleem van over en handelen net alsof de Palestijnen geen reële mensen zijn (zoals de Nazi's ook beweerden over de Joden).
Het is duidelijk, voor iedereen die geen Jood is, dat er geen intelligent leven bestaat in Israël en dat de gehele wereld daar, vroeg of laat, de prijs zal voor moeten betalen.
In dat verband herinner ik mij uitstekend hoe onze leraar "Geschiedenis" in de Broederschool van Roeselare (néé, het was onze Fons niet) ons er gedurig wilde van overtuigen dat wij, de Vlamingen, veel dommer waren dan de Hollanders, omdat die op tijd wég waren gevlucht van onze Spaanse en Franse veroveraars en dat wij dus, die onnozel áchter waren gebleven, uiteraard ook de slimste van de ploeg niet waren geweest (dat doet mij weeral herinneren aan ons Fonske).
Hijzelf, die leraar "Geschiedenis" bedoel ik, was weliswaar geen Hollander (dat heb ik toevallig ontdekt door zijn niet te negeren West-Vlaams accent) maar hij was blijkbaar toch van Joodse afkomst en daar bestaat ons basis verschil in met de Hollanders, protestants vanaf hun geboorte en zoals de Engelsmannen (let op de beschrijving "Engels") en de Noord-Amerikanen, uiterst Joods gezind. Zij beweren tenandere over henzelf dat ze tot het Volk behoren, speciaal uitgekozen door God, om de gehele wereld te veroveren. De Ieren en de Schotten ook, natuurlijk, tenware ze Katholiek zijn.
Dus, nogmaals en vooraleer ge het mij opnieuw vraagt, volgens hen zijn zíj de "locomotief" van de wereld en zijn wij de "wagons".
Later heb ik ontdekt dat de schrijvers van geschiedenisboekjes bijna allemaal Joden zijn, net zoals de eigenaars van bijna alle kranten, tijdschriften en televisiekanalen.
Bovendien zijn bijna alle Presidenten van bijna alle grote firma's en bijna alle Presidenten van bijna alle landen, ook van Joodse afkomst en moeten wij voortdurend blijven horen dat bommen werpen op Palestijnse verdachten (of niet) absoluut geen zonde is. Integendeel, een plicht.
Dat allemaal in overweging genomen en voor nog andere, specifieke, redens, zijt gij, G.je, een voorbeeld van Vlaamse onnozelheid en moet uw Hollands vriendinnetje er u voortdurend op wijzen dat ge de regel van "t, d en dt" nog niet kent, zelfs ná bijna zestig jaar geoefend te hebben...
(Ikzelf heb daar toch wel al een excuus voor zeker hé, na praktisch veertig jaar afwezigheid..?)"
Nog over Hilde, ik ben er absoluut van overtuigd dat ze nooit iets tegen jou heeft gehad, zoals ik ook niet overigens, of heb je dat ooit echt overwogen? Zij heeft ook haar eigen strijd ontplooid en alhoewel ze zo ongelooflijk bezorgd was over haar fysisch voorkomen, ongewoon bijgelovig, onzeker, kwetsbaar en naïef, zonder te spreken over haar onvolwassenheid, enzovoort, enzovoort (helemaal precies zoals ik, overigens) was ze een uiterst goed mens, zonder kwalijke gevoelens of haat, ongelooflijk teder en een zee van aanhankelijkheid, maar toch altijd geïnteresseerd in de ene of de andere erfenis, of de ene of de andere, rappe, manier om geld in te casseren. Ze heeft dus niet opzettelijk het contact met jou verloren. Hopelijk vergeef je het haar. Door haar manier van doen heeft ze alleen maar op het einde (minder dan een week ervoren, denk ik) beseft welke kwaal zich meester aan het maken was van haar lichaame en dat alleen al is, voor mij, een troost geweest. Feit is dat, hoe meer een mens weet, hoe ongelukkiger hij wordt.
In december van 2003, enkele maanden vooraleer ze ons verlaten heeft dus, heb ik nog de gelegenheid gehad, samen met Mama, D. en J. en onze respectieve vrouwen en kinderen bij elkaar te roepen in haar huis aan de kust, om samen Kerstavond te vieren en ze was toen uiterst gelukkig geweest. We hebben allemaal ons hart eens goed kunnen luchten en ik heb haar getoond hoe bezorgd ik wel was met haar en hoeveel ik wel van haar hield. En zij heeft mij er dan van willen overtuigen dat ze echt niets ne meer had, dat het maar een klein ontstekingske was en dat ik me niet ongerust moest maken en ik heb haar stevig omhelsd en ik heb erin geloofd, voor zover dat mogelijk was. F. (die praktisch een nagel vertegenwoordigt in haar doodskist) en G. (die heel zijn leven lang haar beste vriend is geweest, met uitzondering van het laatste jaar, wanneer hij opeens al zijn opgestapeld vergif haar heeft toe geslingerd) zijn echter niet opgedaagd.
Spijtig dat Hilde bijvoorbeeld, geen enkel benul had van het beheren van geld en verwachtte dat haar kinderen interesse zouden koesteren in het recauchuteren van haar dunne lippen (oordeelde zij), die gereed moesten staan voor de prins die op elk moment nog aan de deur zou kunnen komen bellen...
Zoals je begrijpt, een mens wordt maar echt gemist, nadat hij definitief vertrokken is. Ongelooflijk hoe waar dat is.
Hieronder volgen afschrijvingen van enkele eigenaardige e-mails ontvangen, gedurende de laatste jaren, van G. (afgestudeerde kunstenaar van Sint Lucas, Gent), die mij toelaten te beweren dat hij, spijtig genoeg, niet over alle vijf vijzen beschikt, standaard bij gewone mensen:
- Hélabà! Had gij toen uw devoir gedaan, dan zou ik nu niet door het leven gaan met twee kinnen hé. Maar diene roman van uw leeg leven, daar moet toch nog een stukske bij hé! Verteld eens ne keer hoe gij het zo lang uitsteldege van af te komen om uw voedstermoeder te komen bezoeken. Ze had daar nu toch zo'n spijt van dat ze U niet had ingewijd in de 'Oorsprong van het Leven'. Hoe dikwijls heeft ze haar pamper niet afgestoken, om die schade te herstellen... Iedere keer weer: Wanneer komt Rudootje? En, tja, natuurlijk was ze dan kwaad, dat gij haar pijnlijk leven zo lang hebt gerekt, door uitstellen. Ge wist toch dat ze een keikop had. Waarde niet afgekomen, dan was F. nu nog altijd haren pamper weer aan het optrekken. Want de bretellen deed ze ook af. Dus, verteld eens aan de gemeenschap hoe ze U dan uitgemaakt heeft voor erge dingen, zoals: Onverantwoordelijke Puber! Moet hard aangekomen zijn... Alfons moest zijn fortuin niet gaan zoeken zijn in China. Een strontruimdienst zou toch een goudmijn geweest zijn, met zo'n bekwaam personeel? D. rijdt nu nog altijd rond met citerns! En hij kan goed overweg met pijpen. En wat heeft Alfons ons nu nagelaten? Een collectie schulden! Er was zelfs geen onnozel pijpke meer over... Mijn kinderen kunnen niet klagen. Er wacht hen een collectie onverkoopbare schilderijen. Kunnen ze later een galerie beginnen. Hoeven niet eens op zoek te gaan naar andere schilderijen... Tja, ik maak het hen wel gemakkelijk!
- Abon, iemand zei u dat ge naar uw moeder moest gaan, dat ze u riep... Dat was dan iemand die praat met de 'andere' wereld hé, eigenlijk 'hoort' van de andere wereld. Dat bestaat héél erg waar. Ik ben in goed contact met 'mediamieke' mensen, die boodschappen krijgen. Ik weet dat de familieraad mij bestempeld als: 'nienormaal'. Tja, zot zijn is ook een ziekte. Maar ik hoef ook geen goedkeuring te krijgen van de familieraad... Uw levensbron wist héél goed dat gij normaal in september zou komen. Maar gij deed in uw broek! Dus zeiden wij: hij komt in oktober... En dan zeiden wij: hij komt in november... En dan gingt ge komen met kerstdag... Wel, ze is daar natuurlijk blijven op wachten hé! Denkte dat dat niet mogelijk is misschien? Toen mijn schoonmoeder ziek werd, zeiden al Chris haar zusters: als ze doodgaat is Vader binnen de veertien dagen ook dood. Wel, zo is het gegaan. Ge kunt beslissen van op te houden van te ademen hé, van te leven, dus. Ja, gij hebt haar drie maanden opgehouden. De dokter zei voortdurend: maximum nog een week, hoogstens 10 dagen. En wij maar over en tweer rijden... In de spiritualiteit van het boeddhisme heet dat: karma. Schuld opbouwen door verkeerd te handelen. Dan moet gij dat dus aflossen hé! Gij zijt daar goed in, zal wel lukken.
- ja, kweet! D. liet me daar in de steek. Ze lag vreselijk te hijgen. Ik dacht, ze zal dat nooit uithouden! Haar tong en lippen droogden uit. Ik liet met een strootje een paar druppels in haar mond vallen, maja, ze verslikte zich. Dan met een nat watje haar lippen vochtig gehouden. Ben gaan slapen, tja, ik ben een ochtendmens. Dus om 05 uur op. Ze was rustig nu. Nuja, ze was dood, eigenlijk Een dood lijk, dus. Overleden door sterfte! 't Worden moeilijke kerstniewjaarsdagen, J. doet niets anders meer dan huizen tekenen, ze 'lijken' allemaal op lege schoenendozen. 'k Zal bij Bea haar hartverscheurende familie troost moeten zoeken. RIP
- ik heb het haar al jaren geleden gevraagd. Ze zei telkens: doet er uw goesting mee. Ik heb voor mezelf al afscheid genomen. Vergiffenis gevraagd en vergeving geschonken. Voor mij: geen kosten, geen brieven, alleen een mailke. Mijn kinderen willen haar niet zien, en naar een begrafenis gaan ze niet komen. En ik ook niet. Dat men lache en danse als ik neerlig in mijn kist, dat is mijn leuze en die van ons humorvolle moeder ook. Ik ben zelf veel bezig met spiritualiteit, en ik weet dat een bepaalde ceremonie nut heeft, maar nu we al de tijd gehad hebben om bij haar te zijn, voel ik niet de behoefte om naar een kist te kijken en te moeten meedoen met een show van innige deelneming. 'k Zal verdorie blij zijn als ze boven is. Ze vroeg het me gisteren nog, zal het nog lang duren? Ik zeg: veertien dagen. Zo lang nog zegt ze. Dat men lache! Naar de wetenschap voor mijn part, met haar geraamte... En dat ze me niet vragen voor de verhuis, ik doe de laatste tijd niet anders meer, de mijne is nog niet eens gedaan... Lache! G.
- t was eigenlijk wel te peinzen dat ons moeder die crematie niet ging overleven... Bedankt iedereen, 't was een mooie dag, eigenlijk, 't is maar 's morgens dat je beseft dat het voorbij is. Alhoewel, vannacht droomde ik dat ik naar haar ogen aan het kijken was, om te zien of ze nu eigenlijk nog leefde of niet, en... ze trok een oog! Humor dat die vrouw had...
- Mijnheer en madam Bourgeois wonen in de Kortrijksepoortstraat in Gent, waar tram 4 passeert. Op een morgen zegt madam Bourgeois : "Ventze, 'k goa vandeveurnoene noar de Weba achter 'n nieuwe klierkasse, 't stoa iene in 't blaatse, azu van de diee da ge zelve moet tuupesteke". Zegt mijnheer Bourgeois ; "Wien goa da tuupesteke ?" "Ah ikke," zegt madam Bourgeois,"Zei moar gerust, tegen vanovend oas ge thois komt van eu weirk, dasse tuupe zit!" Wat later komt madam Bourgeois thuis met haar kleerkast en begint de kast in elkaar te zetten volgens de handleiding. Als de kast in elkaar zit kijkt madam Bourgeois met voldoening naar haar werk. Maar plots passeert tram 4 en door het gedaver valt haar kleerkast in elkaar. Madam Bourgeois doet een tweede en een derde poging om haar kast in elkaar te zetten, maar telkens als tram 4 passeert valt de kast terug in elkaar. Ten einde raad telefoneert madam Bourgeois naar de Weba, ze legt het probleem uit en bij de Weba zegt men haar dat ze Arsène, de technieker zullen langssturen. Arsène belt aan: "Est ier datter problemen zein mee u klierkasse? " en hij begint wat later de kast in elkaar te zetten. Als hij klaar is zegt hij met veel geste: "Voila, madam, 't es in de sacoche! " Maar als tram 4 passeert valt de kast weer in elkaar. "'t Zal woarschaanlek iets mee 't binneweirk zein" zegt de man. "k Zal ze nog ne kier tuupesteke en der ne kier inkruipen om ne kier te kêke wat datter schilt". Maar kort daarna komt mijnheer Bourgeois onopgemerkt thuis, gaat naar de slaapkamer en ziet de kast staan. "Jawadde" zegt hij " z' Hé eur kasse ol tuupe gekrege!" Nieuwsgierig opent mijnheer Bourgeois de kast en ziet Arsène in de kast staan. "Maine vriend !" zegt hij " 'k hope veur eu da ge un goeie reden èt om hier in mein klierkasse te stoan". Waarop Arsène heel overtuigd zegt : "Johjok, meniere, 'k stoa te wachten op tram viere".
- Proficiat aan Gleicy! Zorg er vooral voor dat je haar niet als je uithangbord gebruikt. Laat ze maar rustig groeien als meisje, op hààr tempo. Hilde, ja, ze zat TOTAAL vast en zag alleen nog een uitweg in de àndere kant. Wel, ze is er naar toe gegaan. Ik ben op dat gebied wel wat kritischer: ik had leuke ouders, leuke zus en broers, een buitengewoon verstand, massa's creativiteit, een stimulerende familie, veel vriendschap, een goede gezondheid, enz... Waarom zou ik me met die andere kant willen inlaten? Een Nederlandse 'mediamieke' zei me: er is een zwartharige, langharige, die contact wil met jou. Ik zei: wat heeft ze me te zeggen? Ze zei: dat ze het goed stelt. Awel, zei ik, dat is dan ook weer prima eerste klas! Ik had aan die mediamieke niets gevraagd hé! Ze is me zelf komen opzoeken. Tja, misschien wilde ze wel eens neuken... haha!
- hebde gij een goede herinnering aan mijn maagdelijk gatje? Ja, ik herinner me dat ook, het moment dat ik vanvoor moest gaan zitten in het bad. Ik kwam nog net met mijn hoofd boven dat veel te warme badwater. Tja, weeral een opgelopen schade die ik nu in de vuilbak kan gooien. Nu sterven er veel mensen door Co2 vergiftiging. In onze badkamer, met dat gasvuurtje, moet dat dodelijk geweest zijn. Eigenlijk was dat een door ons vader ingerichte gaskamer... Vooral dat gebod: 'De Volgende', lijkt wel héél verdacht... 't Lijkt me wel dat gij dezelfde fascinatie hebt als Ronaldo voor travestieten... ja, hier komt dat ook op het nieuws zulle! Maar ja, ik was toen en nog geen straffe tiet hé? Na veel oefening ben ik nu wel een straffe piet. Tja, F. is dan wel tenonder gegaan aan de verveling van Avelgem. En D. heeft al een XXL- x -XXXXL badgeke besteld. Maar dat komt alleen omdat hij zo 'geroepen' is om te serven: 'We serve'. Justine Henin heeft hem al dikwijls een job aangeboden. Toen dat niet lukte heeft ze hem een straffe tiet aangeboden. Maar hij wil alleen de bal spelen. Gij zegt dat ik een paar losse vijzen heb. Tja, anderzijds: gij zit daar ook al 60 jaar dezelfde inkten en papierrollen te verkopen hé? Bij u moeten de vijzen wel vastzitten, of het loopt los... Ik stuur dit wel naar F. en D. hé! Hebde daar nu schrik van? Geef eens een keerke kritiek op uzelf, en we staan weer effen. Geen zoentje, maar wel een scheetje!
- jawadde, gij kunt nogal omgaan met woorden! Ik heb 3 antwoorden. Napoleon was een massamoordenaar. Wat had hij te doen in Duitsland, Rusland, Egypte? Land veroveren en plunderen en de kunstschatten in het Louvre opbergen. Een dief die een praalgraf heeft in Parijs. De Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Die hebben dus kinderen gehad, zonder meiskes in de buurt? Dat komt door onze vriend Petrus, op wie Chr. zijn rots ging bouwen, of zoiets. Petrus was een homo en vrouwenhater. Daarom moest de vrouw uit het evangelie verdwijnen, en ook Maria Magdalena, de vrouw van jezus, waarmee hij kinderen had. Dus werd 'de vrouw' vervangen door 'de heilige geest'. Wat een zever. Gij zijt een begripsdenker. Gij werkt met begrippen en woorden. Ik ben een beelddenker. Ik zie beelden. Beelddenkers kunnen 32 beelden per seconde zien. Begripsdenkers kunnen 4 woorden per seconde zien. Vandaar dat jij zoveel woorden nodig hebt. Ik kan iemand met één zin neerslaan. Maar ik heb daar geen behoefte aan. Ik zie 10 keer meer per seconde dan gij. Ik 'zie' dus wat je probeert te vertellen, daarvoor moet ik geen half uur lezen wat je schrijft. En, ja, je bent een halve homo. Da's geen schande hé! Vandaar dat gij zegt dat er bij mij vijzen ontbreken. Tja, ik trek dan eens mijn schouders op hé! Mense"n zijn altijd spiegels voor andere mensen. Ze herkennen er zichzelf in. Maar ik ben wel geen homo hé? Mij zal je niet betrappen met een trave stiet. Gij zijt 60 jaar en ge zijt nog altijd bezig over een balleke dat Ik gekregen heb van Tante Georgine. Ze had dat gegeven omdat we Samen zouden spelen, maar gij wilde het in uw Solo-dooske steken. Ik heb het eens willen goedmaken tussen ons, en heb mijn kapotte vulpen in uw Solo doos gelegd. Ge hebt het nooit gezien. Of het kan zijn dat ge dacht, amaai, mijn kapitaal begint intrest op te leveren. Over Gleicy wil ik het nog eens hebben. Ja, topsportlui moeten een stevige omkadering hebben. Ze moeten kunnen rekenen op een veilige basis, waarop ze op kunnen terugkeren als het eens minder gaat. Maar ik denk dat gij daar geen talent voor hebt. Het enige wat gij kunt voortbrengen is de slogan: het leven is een strijd. Het leven is helemaal geen strijd! Maar het is niet verboden van te strijden, da 's waar. Bush strijdt ook: zijn dollar heeft een platte band, hij vindt geen soldaten meer, en het is een totale catastrofe, waar wij mee voor betalen door de dure prijs van de olie. Maar er zijn nieuwe plannen: Iran! Ondertussen moeten miljoenen amerikanen hun huizen verkopen. Compleet geschift. Om op Gleicy terug te keren. Dat meisje heeft natuurlijk talent, dat is duidelijk. Maar neem dat ze gekwetst wordt, dat gebeurt veel in judo. Dan is ze al de aandacht en energie van haar vader kwijt. Een ramp! En wat gat gij zeggen? Het leven is een strijd... Vergeet Schatteman eens en probeer uw kind positieve en optimistische beelden te geven. Ge zijt hopeloos depressief, maar ge weet het niet. Uw wereldje is nog een vierkante centimeter groot. En gij probeert uw territorium uit te breiden door Gleicy en haar talenten. Ge moet oppassen of gij wordt een parasiet op een menselijk wezen. Gij stond met foto en al in de krant omdat ge een kind geadopteerd hebt. Tja, was het dan over U dat het ging, of over dat kind? 't Is precies of Uw leven is gelukt, als dat kind lukt. En als het niet lukt dan is daar weer die neerwaartse spiraal van alles is een strijd. 'Die je niet kunt winnen'... is de onderliggende boodschap. Je hebt nu voldoende gedevalueerde dollars? Ga eens in therapie bij een psychiater. Of als dat te kostelijk is: geef je dochter een optimistisch, vrolijk wereldbeeld, vol hoop en vertrouwen. Verhaaltjes van broers die aalputten uitkuisen, daar heeft niemand iets aan. Het is nu eenmaal een normaal beroep. En gij zat dus ondertussen door het dakraam te turen. Productief! Ik zeg het: ge zijt depressief. In plaats van appartementen te kopen, zoudt ge beter eens iets doen aan uw aandoening. Want het zal niet lang meer duren dat uw vrouw en uw kind zullen zeggen: het is tijd dat den ouwen dood is, dat we ons goesting kunnen doen met zijn geld. Geloofde me niet? Ik zie 32 beelden per seconde hé? En ik ben mediamiek. En gij zijt ziek. Blank onschuldig scheetje
Het was wel de bedoeling van haar dat we er Samen mee zouden spelen, maar gij wilde dat balleke hebben en in uw Solo doos steken.
- jazeker, gij zijt een halve homo. jamaar, ik ben niet zat, hier staat niet links een pintje en rechts een whisky hé! Je hebt eens een verhaaltje geschreven, in twee versies, van hoe je uw foto-apparaat bent kwijtgespeeld aan een travestiet die gij eens wilde trekken. Op TV hebben ze een foto getoond van die goed geschoren jongens zonder borsten met een kleed aan, waar Ronaldo klant ging zijn. Tja, als je niet ziet dat dat stravve tieten zijn... Ge moet gij daar niet gekwetst over zijn. Ge begint er zelf altijd over! Ja, ge zijt depressief. Ik ken dat goed, ik ben zelf 10 jaar depressief geweest. Ik ben daar sinds een tijdje uit, en ik ben weer de lollige G. van vroeger. Vraag het maar eens een keerke aan J.. Als ik hem zie ligt hij al na 3 minuten te krullen van het lachen. Ja, ik heb daar al veel en lang over nagedacht, over die morgen dat Hilma dat fatale telefoontje kreeg. En over die avond, toen ze hem zijn cadeau gaf: een karaoke-toestel, waarop we samen liedjes zongen over Jezus... Ik heb het daarover gehad met mijn mediamieke madammen. Ze zeggen allemaal hetzelfde: uw lot ligt vast. U hebt een vrije wil, maar uw lot is al bepaald voordat uw zielke in een mens gaat wonen. Dat zielke kiest zijn ouders, familie, omgeving... Ik heb al dikwijls gepeinsd: waarom is mijn zielke niet geboren bij Spincemaillie, den dokteur, twee huizen verder? Wel, het is heel goed zoals het nu is. Tja, moet opeens denken aan mijn moto die gestolen is, toen ik met asoeka in Brasil was. Ik had daar jaren voor gespaard. Ik heb dan een afdanker gekregen van Alexander, van D.. Hij staat hier in het begijnhof in mijn weg. Heb hem op 't internet gezet, en ze komen hem halen. Maar, geeft niet, ik rijd nu met een Saab cabrio. zoentje op uw gatje...
- in de prille jaren 70, en ook nog in de late jaren 60, kon je wel al eens een foto zien waarop de natuur onthuld was. Ja, je had die prentjes van de chickenbak aan Cinema City, die Rudo en D. welig kochten, maar daar waren alleen maar welige eindeloze borsten op te zien, van Mae West, bvb, maar wel nog steeds gehuld in een friet-puntzak. Ja, de naturistenboekjes van Hem, Onze Vader, maar er was ook de Tekencursus van Hilde, daar stond een blote man in met schaamhaar ter grootte van een verkeersdriehoek, en ook een vrouw met een kleinder modelleke, zoiets als op het einde van het fietspad. Eigenlijk leek het vooral alsof Jef van de Statie overal zijn neus instak, en je alleen nog maar zijn krullenbol kon zien. Tja, iedere leerling heeft nu een computer op zijn kamer, en het is daarom dat ik op mijn busjes geen boekskes meer vind... Gelukkig blijven er tradities... Ook Gleicy heeft de eer totaal onwetend door haar jonge leven te gaan. Dankzij Hem, Haar Vader!
- G. verontschuldigt zich voor het beschuldigen van het een "halve homo" te zijn van Rudo. Rudo is een ornitholoog, een vogelkenner! Vroeger had hij een Japanse nachtegaal, in fluitende staat. Nu komt er bij Hem, Onze Broeder, geregeld een kolibrie (trochilidea) binnengevlogen, hetgeen bewijst dat er bij Hem een vrolijke geest waait. G. ontkent dat hij een gebrek aan fantasieontwikkeling en kunstwaarderingsgave heeft. Ten bewijze haalt G. Twéé woorden aan die door Niemand gekend zijn: - Koine - Plombière Het ene is een portie ijs van verschillende soorten met gekonfijte vruchten, het andere de algemene voertaal om de Middellandse Zee in de klassieke oudheid na Alexander de Grote. G. erkent wel een prikkebeen te zijn. (iemand met spillebenen) G. heeft ook een bijzonder gen: zet hem naast een vrouw, en na 5 minuten begint ze alles te vertellen over haar seksleven. An en J. kunnen dat bevestigen, want ze konden hun oren niet geloven op hun boot. (An is nog tussenbeide gekomen, maar Roos was niet meer te stoppen) G. kan het u verzekeren: vrouwen hebben de wildste fantasieën , die ze nooit ofte nooit met hun man zouden willen beleven. Maar wel met een wildvreemde man, of een lover, zoals G. bvb. Moet niet jaloers zijn, ieder voordeel heeft zijn nadeel.
- nu weten we waarom er oorlog is uitgebroken in Libanon! J. is den eenigsten die erin is geslaagd van zijn vrouw te kunnen houden, al dander zijn weggelopen. Ja, dat was een tijd. Wachten op een telefoon. Om ZOT te worden. En het is gelukt. Vooral omdat het jullie moeder was: Aaach G.sen! Zijded Gij? Later, toen de tijd zijn gang gegaan was, en ik met mijn GSM bij haar edele op audiëntie was, en hij belgdigde, zei ze: oe weten zij dat gij hier zijt? Tja mijne talrijke, wel ja, valt af te wachten of het rijke zijn, kleinkinderen zullen misschien ook lachen met mij... Maar ik zal ze op tijd onterven. Gedaan met lachen: ik geef alles terug aan het ocmw.
- ja, ik weet het dat ge een laffe homo zijt, maar als ik het zeg zijt ge kwaad! Ik heb hier wat voor gehad hé... Ze vertellen hier alle dagen dat onze koopkracht daalt. Ze staken daarvoor! de bussen, de treinen... De mensen moeten dan hun auto nemen, waardoor hun koopkracht nog méér daalt. Ik heb dat nu opgelost door vier supermarkten af te schuimen op halfgeprijsde etensresten die overtijd geraakten. Gisteren was ik in Delhaize, en daar heb ik een zalm met rijst voor de helft van mijn koopkracht kunnen kopen. Ik heb die klaargemaakt, maar ik vroeg mij af waarom die rijst zo korrelig was.... En waarom hij zo vlug zwart werd. Soit, ik heb die rijst dan maar zo vlug mogelijk opgegeten, terwijl mijn afgeprijsde zalm aan het verteren was in de pan. Tja, beste broeders en zusters, dat wàs geen rijst: maar grof zeezout! Tjonges, ik zit hier nu voortdurend met mijn laptop op mijn schoot te schijten! Ik geef het toe: het is een familiedrama. Nog goed dat mijn familiekracht op één gevallen is, met minder kunt ge het niet doen. J. zijn koopkracht is helemaal niet verminderd. Hij is alle dagen aan het werken om zijn koopkracht af te betalen. En hoe meer hij stijgt, hoe meer hij werkt, en hoe meer hij werkt hoe meer hij stijgt. Ik ga hem eens wakker gaan maken zie, want ik moet hier een badkraan vernieuwen, en hij heeft de juiste sleutel. Ik neem soms een douche, Rudo zijn douche is helemaal verkalkt, maar daar is hij blij mee: kalk is ook geld waard en het waterbespaart. Ja zeg, ik mag al eens lachen hé? Let vooral op mijn zuiver gebruik van de t, d en dt regel... Mijn Nederlandse vriendin is daar heel zuinig op. Sjonges, ik heb nu ook al kotsgevoelens, geloof mij: grof zeezout, dat is écht geen koopkracht waard.... liever géén koopkracht dan. Tja, om terug te komen op het onderwerp: kindjes die uitgemoord worden. Het staat in de bijbel, en in de tegenwoordige bijbel bestaat het nog altijd. In Palestina worden 'verdachten' gebombardeerd. De buren kunnen de boel opruimen. In het achterlijke België worden ellendig lange onderzoeken gedaan, processen gevoerd, gevangenissen gebouwd, en als je veroordeeld wordt, dan kan je in cassatie gaan, en begint alles opnieuw. Beschaving... Maar we moeten blijven lachen, ons Moeder, Zij heeft gelacht, Haha! (oe, 't is precies of gij lacht niet?)
- tja, er zijn maar twee dingen die gij zeker niét wilt zijn, dom en homo. Moet u dat niet aantrekken, ge zijt niet dom! Maar ik ben wel een onverantwoordelijke puber met een paar vijzen los. Ik weet niet wat er mij steeds weer trekt om te lezen over Joden... En ik heb daar nonde al véél over gelezen, ik heb veel tijd. Ik denk zelfs dat ik zelf een Jood ben, 't zou toch kunnen dat een van mijn grootmoeders eens een rijke rondtrekkende koopsman heeft ontmoet? Ze zeggen dat van Hitler ook, dat hij Joods bloed heeft op zo een manier... Zware consequentie voor de Joden, kunnen ze het niet meer op 'Het Westen' steken... Hier in het kort het verhaal van de Joden. Noach, die van de Ark, had zonen en de oudste was Sem. De semieten zijn de afstammelingen van Sem: Joden, Arabieren en Aramieten. Ze spreken ook semitische talen. Maar ze zijn dus neven en nichten. Een familievete! Ik ben, geheel in tegenspraak met wat gij beweert géén laffe vijs: ik post regelmatig Onder Mijn Echte Naam op een internationaal forum. Het krioelt daar van de Joden (allemaal onder schuiilnaam) die op zoek zijn naar antisemitisme: om te vervolgen en schadevergoeding te eisen. Ik schreef eens, waarom vallen de Amerikaans presidentskandidaten over elkaar heen om te beweren dat als ze verkozen worden, ze Israël gaan steunen. Gij kunt toch perfect president van Frankrijk worden! Lap, ik kreeg het op mijn kop: antisemitisme! Daarom heb ik het opgezocht, wat is dat nu eigenlijk? Een semiet is dus een nakomeling van Sem, en een antisemiet is een Jodenhater! Aja, pardon! Ken je wikipedia: de wereld-encyclopedie waar iedereen kan posten? Kijk maar na: de term antisemitisme wordt er onmogelijk definitief omschreven. Dat wil zeggen dat u kunt veroordeeld worden voor een woord dat niemand begrijpt. Ge kunt nogal geloven dat ik op alle registers met een rood licht wordt aangeduid... Mijn Nederlandse vriendin en klante: ze betaalt! is ook Joods. Tja, ze hebben iets met kunst, dat kan je niet negeren. En net als Marie die je zag in Parijs (haar broer is directeur van de wereldbank) is deze aan de top van Nederland: haar nonkel is ambassadeur bij de VN, en nog veel meer maar ik kan zwijgen. Tja, ik vraag het me af: waarom komen die op mij af? Korte geschiedenis: Israël was een bonte verzameling van stammen en religies. Die hebben elkaar voortdurend uitgemoord. En toope tegare werden ze bezet door de Romein. Jezus wilde koning worden van alle Joden, hij was helemaal niet de zoon van een timmerman, maar van een schriftgeleerde! (een foutje in de Griekse vertaling). Maar de Romeins gezinden gaven hem aan, en hij werd opgepakt. Er is dan een schijnvertoning van een kruisiging op Hollywoodse wijze opgevoerd. Daarna is hij gevlucht met zijn vrouw Maria Magdalena en zijn kinderen naar de streek van Marseille, waar de stam van Benjamin was gesettled. Zijn broer Jacobus is naar Schotland gevlucht. En zo zijn langzaam aan beginnen infiltreren in koninklijke dynastiën. Kijk maar naar de naam van de kinderen van prins Filip: allemaal namen met aël. Waarom moest een Vlaams boerke te voet Jerusalem gaan bevrijden van de moslims tijdens de kruistochten? Voor de Joodse heersers alhier! Zoals nu de amerikaan moet gaan sterven in Irak, en de boel nog moet betalen ook! Nu is Iran in zicht, en nu zal de europeaan het moeten doen: veel volk, veel geld. 'k Zou toch maar eens informeren of gij niet Joods zijt: dan kan je een hectare zonnige grond gaan uitzoeken in Palestina.
- ja, gij hebt gelijk: ik moet een mutant zijn! (zoek het eens op hé...) Natuurlijk , uw vrekkige zuinigheid, .... Tja, dat is eigenlijk ook wel een aanwijzing... Maar, ja, ik geloof wel in Louis... Zag me er een onsmakelijk ventje uit, idd met altijd een grijze stofjas, net als een gezette onderwijzer... En met een brommerke, niet te verwonderen dat ik het zo voor moto's heb. Ik heb het eens opgezocht: racisme... Ras: fysische kenmerken die mensen, dieren, planten gemeenschappelijk hebben. Een haakneus, bvb! Tja... ik controleer hem iedere morgen: ziet er goed krom uit... Tja, het is waar, we hadden een seksuele jeugd. ik herinner mij dat wij op de rand van het bad stonden om naar Anne-Marie in het bad te zien... Was wel een heet wijfje... Op een keer kwam ze bellen om een ei te lenen, en terwijl ze aan de voordeur stond ging ik de trap op, ik weet niet meer waarom, misschien om te zien of er nog spannende stylo's in uw kamer lagen... Toen zei ze: ja, G.je, nu heb ik iets gezien zulle! (terwijl ze tussen mijn benen de veel te grote afgedragen broek en onderbroek van D. en F. aan het monsteren was, en alles wat daar nog verder waar te nemen was) Sindsdien weet ik dat meiskes heel geïnteresseerd zijn in die bobbel die mannen vertonen als ze een jeans dragen. Nu ik altijd met de fiets rijd, zie ik dat ook: ze kijken één seconde in mijn ogen, en de rest van de tijd naar mijn bobbel... ge moet daar eens een boek over schrijven... Ik kan u gerust zeggen dat mijn lesbische vriendin mij geregeld monstert op het dragen van opschortende slips... Géén boxershorts meer dragen Rudo... En zeker niet die versletene van u, met rode bloemekes! Jonges toch, het is niet te verwonderen dat gij moest betalen voor seks! Maar ik klaag niet hoor... Ge weet, ik rijd met gehandicapte kinderen. En als ik u lees, tja, gij zijt véél ongelukkiger dan hen... Is ter u iets misdaan? Hebt gij iets tekort gehad? Of was dat alleen maar de mening van uw betaalde liefkes? Ja, kom, ge zijt Génen Homo! Is het goed dan? Ik zal u mijn moto laten aan uw bod. Waar moet ik hem afzetten?
- ja, 't is een schoon verhaal... Volgens uw beperkte geestesvermogens volstaat het om uw toeter in een meisje te steken, enige heupbewegingen uit te voeren, wel opletten dat uw rug er niet onder lijdt...! en dan zo vlug mogelijk te spuiten, omdat tijd nu eenmaal money is, ook voor het meisje. Ik heb mijn dochters altijd gezegd: laat niet toe dat uw vriendje zich masturbeert in uw kut. Ik kan het goed weten, want ik deed het zelf ook! Maar nu al lang niet meer, ik moet nu wachtlijsten opstellen. Niemand heeft ons verteld wat vrouwen willen of wensen, maar ze komen zelf ook graag eens klaar. In de beperking van de man heerst het idee dat een vrouw blij is dat de man klaargekomen is, door haar kundige kontenwerk. Ja, pardon dat ik het zeg. Varkensberen worden dik van vadsigheid van hun eigen genoegdoening. Je kan Gleicy misschien nog lang vertellen over bloemkolen, maar ze zal vlug ondervinden dat mannen homo's zijn die zich masturberen in gelijk welk gat. Als het maar spant. Kan ook zijn dat ze zo slim is van te zeggen: gij maakt mij eerst mijn paradijs, en als het goed is, dan ik het uwe. Tja, van u zal ze die wijsheid niet opdoen.
- aja, natuurlijk van Chris! Dat was geen seks hé? Dat was poepen als pubers... Ze lag soms te wenen dat het al over was en dat het bij haar nog moest beginnen... Maar in mijn bestialiteit dacht ik dat ze ontroerd was over mijn 'passie'. Ik heb maar pas geleerd wat vrouwen willen van Claudine, en ik ben mijn lessen nog steeds aan het verfijnen. Tja, zoals D. zegt: ik ben een goeroe. Geen hoeroe.
- Ja, Tania! Zij kon er ook mee weg... Jonges, wat een seksueel wijfjesdier... Maar ik maak me daar geen beschrijvingen van, ik zie dat voor mijn ogen... Bea was/is ook buitengewoon seksueel, en ge moet daar niet aan dénken dat Ik moest klaarkomen hé? Maar ik krijg/kreeg daar heel grote beloningen voor. Dan was het vooral IK die moest klaarkomen, maar dat hadden ze dan in eigen hand... 't Leven is mooi, géén strijd...
- Dank je wel voor je mooi initiatief,
om de familie nauw in contact te helpen blijven houden.
Net zoals ons moedre Irena deed.
Maar, ik vind het vreemd dat jij je geroepen voelt,
om smerige onderschriften te publiceren,
onder foto's die jou toegestuurd worden.
Zit jij in een negatieve spiraal?
Waarom moet ik de fotograaf vermelden die een foto van mij nam,
in Sevilla?
Moet ik dan ook de fotografen vernoemen van de andere foto's?
Scheelt er iets met jou?
Liefs,
lieve broeder.
- zijde gij verwijderd van het familie-album, omwille van uw vuile prentjes?
Dat is spijtig, want gij hebt zo een mooie foto gemaakt van Helga, op oudejaarsavond....
Die stond dus op D.'s site.
Maar gij moogt mij hem gratis eens mailen.
Ik zal u als beloning eens een naaktfoto van mij mailen.
Awelja, met de tetten van Helga en mijn vibrator in haar aarsheid.
Gedurende de week van carnaval kon ik aan de verleidende aantrekkingskracht niet weerstaan en geraakte ik, alleen, op tjool in de stropvolle straten van Rio, om die honderden uiterst sensuele mulatas, met een waterende mond, terug en voortdurend, ostensief, te bewonderen. Gewone mensen nochtans, dochters van alledaagse werknemers, met rijpe bruine lijven en volmaakte vormen. De meest aantrekkelijke en indrukwekkende billen die er op de wereld bestaan. De meest perfecte en uitdagende poepen en borsten, beschikbaar per vierkante meter, op de aarde. De totale vrijheid die ze aan iedereen verlenen, begeerd te worden. Wiegende achterwerken, schuddende bovenlichamen, uitdagende zoenen, insinuerende buikbewegingen. Te veel voor een gezonde mens, zoals ik. Mijn bedoeling was echter niet het gezond verstand te verwisselen voor ongezonde avonturen. Ver weg de eerbied te verwisselen voor beestelijke en onbeschermde seks, in een straat, een hoek, een verdacht hotel of eender waar, maar onveranderlijk keerde ik terug naar huis met mijn broek vol goesting. Een tergende drang om de opgestapelde geilheid kwijt te geraken. En daar kwam de meid weeral eens goed van pas. Zonder één enkel woord te reppen wendde ik me rechtstreeks naar de gastslaapkamer, wat voor haar het sein betekende dat ik haar diensten, zo erg dringend, weeral eens, nodig had en waar ik me, op mijn rug, op het bed, plat uitgestrekt, neer vleide .... Censuur...
Iemand die de onbekenbare wensen van een man begrijpt, zonder daarvoor één woord te moeten uiten; zo was ze, mijn meid
Iedereen die mij kent (kan men op de vingers van één hand tellen), of die me langzaam aan het leren kennen is, zullen er onmiddellijk akkoord mee zijn dat ik een levenslange hekel koester aan alles wat enigszins met de dood te zien heeft, of wat er mee gepaard gaat (zoals rechtelijke of onrechtelijke veroordelingen in die zin, folteringen, martelingen, alle soorten ziekten die naar de dood leiden, moord, aanslag, verlating, verkrachting, rammelingen van eender welk type, perversheid, sadisme, roekeloosheid, wreedheid, water-boarding, oorlog, achtervolging, jacht, terechtstellingen, geselecteerde moorden, wapens en bommen van eender welk type, enzovoort). Dat, in verband met de mensen in het bijzonder en de andere beesten, in het algemeen. Maar precis hetzelfde gevoel koester ik ook en in dezelfde graad, wanneer het over dieren gaat, eender welk type ook, zoals huisdieren of wild in het algemeen en dieren die met speciale inzet gekweekt worden om daarna, zonder enig teken van medelijden, zoals ook in de wetenschap gebeurt, afgeslacht te worden en door ons, koelbloedig verslonden.
Zo is het ne keer gebeurd dat mijn vrouw (ze had vroeger al eens geprobeerd de nek van een kieken om te draaien, maar was er, bijna, niet in geslaagd - spijtig genoeg voor dat kieken, dat toen niet alleen op gevreten zou worden, maar bovenal, ook nog als proefkonijn heeft moeten dienen), op een bepaalde middag, thuis arriveerde met een zak onder haar oksel waarin er ongeveer acht levende krabben in rond kriebelden, gereed om in de ketel, waarin ze koud water aan het gieten was, geplonst te worden en ze dan lekker, op het brandend vuur, te koken, tot ze rood uitsloegen van de inspanning. Toen ik de bedoeling in de gaten kreeg werd ik weeral eens zo verschrikkelijk kwaad. Hoe durfde ze, bij mij thuis, die daad plegen, beseffend dat ik daar ziek van wordt (om niets méér te zeggen). Daar zou geen enkele sprake van zijn. Niet de minste kans. En geen bekvechting daarover!!
(Iemand heeft me ooit verteld dat als men een puit op een hete plaat zet, hij een puitensprong zal maken om er vanaf te geraken, maar als men diezelfde puit op een koude plaat zet en daarna het vuur langzaamaan aan wakkert, hij daar rustig zal blijven zitten tot en met zijn eigen einde. Puiten zijn toch ook wel domme beesten, hé?)
De krabben waren ongeveer vijftien tot twintig centimeter groot, hadden een lichtblauwe kleur en hun enorme klauwen? waren met een koordje vast gebonden, zodat ze onmogelijk, vooraleer gestoofd te worden, iemand zouden kunnen kwetsen. Hoe wreed kan een mens wel niet zijn? Hier woorden ze carangueijos genoemd, maar hetzelfde lot ondergaan ook de kreeften.
Ik wilde van gene enkele verklarende uitleg weten of horen, maar ik vermoedde, vanwege de kleur, dat het zich om rivierkrabben betrof en geen zeekrabben die een meer grijsachtige kleur bezitten(??). Waren het zeekrabben geweest, het geval was rapper op te lossen geweest, maar rivierkrabben? Waar zou ik een propere rivier kunnen vinden, daar in de stad van Rio De Janeiro, om ze terug te schenken aan de natuur? Allemaal strontstromen. Ik heb ze dus mee genomen in mijn auto, niet vooraleer de koordjes kapot gesneden te hebben. Dat had ik, besefte ik achterwaarts, niet gedaan moeten hebben, vooraleer ze te bevrijden, bedoel ik, want halverwege de weg op naar het bos Floresta Da Tijuca, een bergachtige omgeving, midden in de stad en waar men zelfs gemakkelijk verloren in kan lopen, begonnen ze aanstalten te maken uit de zak te kruipen en wist ik niet waar ik eerst en meest aandacht moest aan schenken, de krabben op de passagiersbank, of aan het verkeer. Vooraleer ze van bank veranderden en de mijne zouden trachtten te veroveren, besloot ik een duw te geven aan de zak zodat ze allemaal op de grond tuimelden. Daarmee werd mijn afschuw nog groter want zo konden ze de zak nog rapper verlaten en bewogen ze zich de richting in van mijn voeten op de pedalen. Gelukkig had ik mijn schoenen aan en kon ik ze, af en toe, eens terug schoppen naar de voor hen gereserveerde plaats, terwijl ik verschillende keren nog juist een accident kon vermeiden, vooraleer eindelijk, boven op de berg te hebben beland, waar ik me herinnerde, er een zoetwaterbronnetje bestond om daar de beestjes in te werpen, hopend dat ze ergens hun weg zouden weten te vinden naar een propere rivier. Maar toen begon eigenlijk mijn echte strijd, eerst om ze uit de auto te verwijderen en daarna in de richting te stuwen van de bron, terwijl ze zich in alle richtingen begonnen te verspreiden en ik geen benen genoeg bezat om ze voortdurend terug op de juiste baan te zetten. Ik moet bekennen dat ik er alleen maar zes van heb kunnen redden, want de zevende heb ik uit het gezicht verloren en de achtste, verdenk ik, is in de handen geraakt van een man, die daar ineens ook was opgedaagd en waarschijnlijk één exemplaar, later in zijn eigen kookpot heeft kunnen foefelen en zonder enig teken van wroeging, verslonden heeft. Ik hoop dat, wanneer hij in de hel zal arriveren, Lucifer hem ook een pot met kokend water zal aanduiden, als straf.
Iedere keer dat ik nu in een restaurant verzeild geraak waar er, in een aquarium, levende dieren worden ten toon gesteld aan de gulzige en beklekkende klanten, hen uitnodigend zelf hun slachtoffers uit te kiezen, verlaat ik onmiddellijk, niet alleen het restaurant, maar de gehele wijk, om toch zeker de kreten niet te horen van de stervende beestjes. Toch kunnen ze mij somtijds verrassen, terwijl ik daar rustig zit te mijmeren en er ineens een kelner aandraaft met verschillend krabben op zijn schaal en naar een tafeltje streeft juist naast het mijne, waar er onveranderlijk een wreed vrouwmens zit te wachten met een houten hamertje in haar klauwen, gereed om de gehele krab niet alleen compleet kapot te slaan, maar ook aan alle beentjes verwoed te zitten zuigen, net alsof haar leven daarvan af hangt, tot haar muil helemaal bespetterd is van het wit vlees (bijna schuim) en de resten eruit vallen of gespuwd worden en ik het niet meer vol kan houden van de afschuw en, met al mijne bucht en brol, van tafel verander, zover weg als enigszins mogelijk is en met mijn rug naar haar toe gedraaid. Dat noem ik echt pervers zijn. Idem met vogeltjes, duiven en eender welk ander beestje dat alleen maar in grote hoeveelheden de goesting stilt. De zondaars zullen in de hel ook zeker allemaal verslonden worden en hun beentjes helemaal leeg gezogen. Die perverse beulen.
Ene keer is het zelfs met mijn eigen zuster gebeurd. Ze had aangekondigd dat ze mij een speciaal avondmaal had voorbereid diene keer dat ik daar pas gearriveerd was, vanuit Brazilië. Goed, heel goed bedankte ik haar, gelukkig met het aanbod, terwijl ze mij het menu in mijn handen frommelde. Ik heb alleen maar het voorgerecht bekeken: "Jonge Duiven Borstjes"...
Ga met zon lawijt in uw oren gaan slapen. Meteen heb ik mijn achterwerk opgepakt en heb in de keuken twee pistolets met kaas op gegeten. Ze heeft haar jonge duiven borstjes alleen moeten opvreten en de volgende dag heeft ze er ne slappe afgang van over gehouden...
Gedurende een kort bezoek aan België, om Mama een riem onder het hart te steken en moed te verstrekken terwijl ze opgenomen was geweest in een hospitaal van Kortrijk, na een val in een restaurant op de Grote Markt van Roeselare (Bij de Chinees), waar ze een heup had gebroken, toen ze ook, voor de eerste keer, een zekere "moeheid" van het leven had laten blijken, had ik al een klein seintje ontvangen dat er zich iets verkeerds aan het afspelen was in mijn hoofd. Terugkerend van het hospitaal, naar Roeselare op, in de auto van J., in een scherpe bocht, had ik opeens een korte maar hevige "draaierigheid" ondervonden, die ik nog nooit eerder had gevoeld.
Het is waar dat ik, die dagen nog, gewend was verschillende soorten dranken tijdens één enkele gelegenheid te vermengen, zoals bier met wijn en eender welke soort korte drank daarbij en ik had het daaraan gewijd. Overtuigd dat dat de reden was, had ik toen besloten te stoppen met drinken, uitzondering gemaakt voor bier, vanzelfsprekend, want niemand is van steen. Ik had al eerder drastische beslissingen genomen, waaronder ophouden met roken, toen ik op een bepaalde morgen wakker werd met het vermoeden dat ik me een kanker in mijn keelgat had aangeworven (tot vandaag bezit ik, twintig jaar later, een half opgerookt pakske sigaretten, dat ik nooit nemeer heb aangeraakt). Ik ben ervan overtuigd dat het lichaam duidelijke tekens verstrekt, wanneer er iets verkeerds aan het gebeuren is. Wij moeten de taal van het lichaam maar weten te verstaan, als het zover is en de nodige beslissingen nemen.
In alle geval, het gezondheid's probleem met Mama had me ook wel een beetje aangetast en dat zal er iets mee te maken hebben, denk ik.
Eenmaal terug in Recife, overtuigd dat Mama het al veel beter stelde, op een vrijdagmorgen voor carnaval, 's morgens vroeg, zonder enig spoor van sterke drank in mijn hoofd, heb ik de eerste werkelijke crisis ondervonden van "labyrintite", iets wat een mens doet veronderstellen dat de dood nabij is. Het betreft zich om een verschrikkelijke staat, te vergelijken met die van volledige dronkenschap, wanneer het hoofd oncontroleerbaar begint te draaien en er geen enkel spoor meer is te vinden van fysisch evenwicht...
Het gevolg is geweest dat ik praktisch vier dagen in het hospitaal heb door gebracht, onbekwaam recht te staan en nog slechter, mijn ogen te openen. Alhoewel ik er zeker van was dat het zich niet om een hersenbloeding betrof (ik kon alle leden bewegen) kneep ik mijn achterwerk dicht met schrik van een tumor. Na een besluitende scan van de schedel, op zijn minst, werd ik toch van deze ramp bevrijd.
De brief naar de verantwoordelijke overheid van de firma in São Paulo (hieronder) over dit onderwerp, is duidelijk in dat opzicht (sorry voor de tekst in het Portugees).
Een tweede aanval is gebeurd drie jaar later, ná van een oorontsteking last te hebben gehad. Ook verschrikkelijk, maar toch minder erg dan de eerste. Eigenaardig is dat de tweede aanval ongeveer drie/vier maanden in beslag heeft genomen om volledig te passeren.
Nu ben ik verschrikt aan het wachten op mijn derde beurt!!
"Prezado Sr. Salvador,
Longe de querer me queixar, gostaria de relatar que sofri, na terça-feira antes de carnaval, uma crise repentina (descobri depois) de "labyrintite", logo ao levantar de manha, o que me deixou estendido no chão durante aproximadamente duas horas, acompanhado de vômitos e suor abundante, enquanto minha mulher desesperadamente tentava chamar uma ambulância da SEMEPE, conveniada com a AMESP, contratada pela filial de São Paulo. Como esta alegava que este serviço não estava incluso no contrato, ela acabou chamando um serviço particular, péssimo alias, porque me carregavam feito um saco de batatas, apos conseguir me colocar no soro. Cobrarem R$ 280,00 adiantados. Durante doze horas fiquei deitado na maca no serviço de emergência no hospital da SEMEPE (na qual fui expressamente recomendado não mexer porque a maca poderia desabar) até que alguém autorizou me levar para um outro hospital (Neuro), para tirar uma tomografia computadorizada do crânio (já que aparentemente este serviço também não estava incluso no contrato), para depois voltar para o hospital anterior, onde fui acomodado na enfermaria geral. Até então não tinha conseguido abrir os olhos, ou me movimentar, diante da tontura violenta. Eu mesmo já tinha chegado à conclusão que não podia tratar se de um derrame (já que conseguia mexer os membros), mas desconfiei de coisa pior. Nada disso se confirmou, felizmente, e fui diagnosticado como tendo sido vitima de labyrintite.
Permaneci na enfermaria até a sexta-feira e depois solicitei e paguei do meu bolso, adiantado (R$ 90,00), a minha transferência para um quarto particular, uma vez que a minha filha não podia me visitar ali. Voltei no sábado para casa, já bem melhor, mas ainda sofrendo de tontura e sensação de desequilibro constante.
O objetivo da presente é pedir que o serviço da ambulância seja incluído no meu contrato com a SEMEPE, para mim, minha mulher e para minha filha.
Ik vermoed dat veel van de lezers van deze blog niet erg geïnteresseerd zullen zijn in herinneringen over mijn zwoele avonturen, allemaal (alias) echt (95%) gebeurd.
Om niemand's gevoelens te kwetsen heb ik besloten een nieuwe blog te creëren, in de categorie + 18, waar ik het "vervolg van de Gentse feesten" in heb geplaatst en waar ik ook alle andere, door mezelf gecensureerde, eerdere, post's zal publiceren.
Verwijzend naar een vorige post waarin ik vertelde hoe ik, samen met enkele mechaniekers van Recife, een machine aan het demonteren was geweest in Salvador (en waar er een hamer op mijn kop was gevallen), we hadden toen een appartement gehuurd, op wandelafstand van de job, om zo de kosten van verschillende kamers in een hotel en de daarmee gepaarde taxi's, beter te kunnen administreren. Na het accident besloot ik die dag áf te maken. Thuis gekomen vond ik er niets beters op de nodige maatregelen te treffen om de overbodige last die wat verder, in mijn darmen, naar beneden was geschoven, er vanonderen, definitief uit te stoten. Gelukkig beschikten we over twee WCs en bezorgd over het algemeen welzijn van de overige collega's, die in de woonkamer aan het kaarten waren, wendde ik mij naar de badkamer van de meid. Ik had echter niet verwacht dat iemand, zonder opzet, de keukendeur, die ik zorgvuldig achter mij had gesloten, terug had open gezet. Het was wat beginnen waaien buiten en vooraleer ik het besefte waren de ontsnapte winden niet alleen tot in de keuken door gedrongen, maar ook tot in de woonkamer, zodat ik het niet kon nalaten te polsen wie er één had laten vliegen. Toen ze mij allemaal verrast aanstaarden, viel mijne frank en rood tot achter mijn oren heb ik ergens diene spray verse lucht kunnen vinden om onmiddellijk de verraderlijke sporen te verwijderen.
Enkele dagen later, hersteld van het ongeluk en met het werk praktisch voltooid, besloten we onszelf te belonen voor de geleverde prestatie, in record tijd volbracht. We stonden buiten, in een kring, met de bedoeling overeenstemming te verkrijgen over de meest geschikte plaats. Het gebouw waarin we aan het werken waren bevatte niet alleen de sluitende krant maar ook een daar nog functionerende radiozender waar er, op dat ogenblik, een liveshow aan het gebeuren was die vooral door het wat jonger "vrouwvolk" werd geapprecieerd. Veel van hen waren nog aan het proberen gratis ingang biljetjes te verkrijgen aan de receptie en wierpen ons van daaruit onderzoekende blikken toe, alsof ze er ons van verdachten part te zijn van de troep technische mensen die normalerwijze beroemde zangers vergezellen: jonge gezonde mannen die er vreemd uitzagen en waarschijnlijk zekere deuren zouden kunnen doen openen (met diene alom gekende "abra cadabra") voor gelukkige avonturen, zonder onkosten. Het duurde dan ook niet lang vooraleer er een zwerm op ons dak landde met de vraag wat wij daar juist verrichtten en of we soms ook artiesten waren.
Jajaatje, zekers en vaste, wij zijn ook artiesten, maar we hebben nu eigenlijk méér goesting een ontspannende plaats te ontdekken waar we een verfrissend biertje kunnen appreciëren, wat te zeveren over koetjes en kalfkes en kennis te maken met enkele afgevaardigden van het vrouwelijk geslacht, voorkeur verstrekkend, eerst en vooral, aan onze eigen fans. Ewel natuurlijk, jazeker, hier dichtbij bestaat er een geschikte plaats. Terstond stapten we verschillende taxi's in en weg waren we.
Éénmaal daar beland, terwijl het juist begon te schemeren, bezetten we twee grote, tegen elkaar geschoven, tafels in een ruime omgeving, waarschijnlijk een markt, omringd, om de twintig meter, door muziek produceerde cafeetjes (een beetje zoals gedurende de Gentse feesten gebeurt) en van zodra iedereen diep verzeild geraakte in zijn eigen doen en laten, begon ik geduldig uit te leggen aan twee van die meisjes, aan een hoek van de tafel, dat ze vooral niet aan drugs verslaafd moesten geraken en zelfs op moesten passen voor drank en sigaretten. Ik weet niet wat ze peinsden in verband met drugs, want ze hadden eenvoudige colaatjes besteld. Toch zogen ze diep aan hun sigaretten, waarschijnlijk om te bewijzen dat ze daar ondervinding in hadden. Mijn collegas, één na één, lieten het weten, elk vergezeld van een vers gevangen prooi, verschillende richtingen inslaand, vooral naar nabij gelegen hotellekes, geil dat ze waren van de opgekropte goesting, verzameld gedurende de voorafgaande dagen, terwijl ook de wijfkes wilden bewijzen dat ze niet van plan waren terug te deinzen in hun voorstel en absoluut gene schrik koesterden voor worsten van eender welk type, kleur en grootte. Op den duur bleef ik over met die twee meisjes, mijn vennoot in de gecontracteerde opdracht en zijn eigen slachtoffer, ook een sympathiek vrouwke. Het voortdurend aandringen van mijn twee gezellinnen, terwijl ze met hun blik laat ons gaan insinueerden, met een oog wenkend in de richting van een rood geverfd hotel, zichtbaar van waar we zaten (het leek mij een goedkope nabootsing te zijn van de Moulin Rouge) en het ander oog, op elkaar gevestigd, deed me op den duur besluiten dat ze van plan waren twee sabelbewaarders tot mijn beschikking te stellen. Meteen foefelde ik het verzamelde geld in de handen van mijn vriend, deed er nog enkele scheppen bij, wenste hem amusement en verdween in de menigte, met aan mijn beide zijden, mijn twee lieverdjes geplakt. Eindelijk zou ik dan toch eens mijne wens kunnen vervullen, de daad met twee vrouwmenschen, tegelijkertijd, te bedrijven. Ik had er al menige keren over gefantaseerd (vooral sedert diene ene keer, gedurende carnaval, in Rio nog) en het beste van alles was dat ik er gene frank zou voor moeten betalen, uitzondering gemaakt voor een zakske frieten met mayonaise en wat colaatjes. Vooraleer het motel binnen te treden polste ik hen nog over het eventueel obstakel verhinderd te worden, aan de receptie, terwijl ik daar met twee vrouwen tezelfdertijd zou trachten binnen te glijden. Het scheen dat dat geen enkel probleem vertegenwoordigde (ze hadden het blijkbaar al eerder gedaan), maar ze verkozen me gerust te stellen: ga jij eerst met haar en ik voeg me zo bij jullie, zei het ander, zonder er veel over te twijfelen. En waarlijk, niemand lette op iets, of lette helemaal op niets, gewend dat ze er aan waren iedere dag nieuwe, vreemde, situaties te ontdekken. Iedereen is van iedereen, of zowel, niemand is van iemand. De totale vrijheid, op zijn minst op dat gebied, en fuck (vogel) de rest. En dat was het dus, iedereen was bijna aan het fucken (vogelen) of zou binnen een beetje, gefuckd (gevogeld) worden.
Een andere keer dat ik mij, onverwacht, bloot heb gesteld aan gevaar is gebeurd nadat ik mijn vrouw naar de engelse taal cursus had gereden (ze studeert nog altijd Engels en nu ook Spaans). Na haar daar af gezet te hebben kon ik niet vermeiden mijn blik, op een wiegend achterwerk, op het trottoir, te laten rusten. Om er zeker niets van te missen, had ik zelfs de snelheid van de auto aanzienlijk verminderd. Vooraleer ik, echter, de tijd had om te begrijpen wat er precies aan de hand was sprong het schepsel, razend vlug, de passagiersdeur binnen. Ach, waarde mij aan het uitnodigen misschien, kraakte ze? De klank van haar stem, plus haar uitzicht, nu van dicht beschouwd, deden het me opeens beseffen dat het zich om een travestiet begaf. Ik vroeg het ook onmiddellijk, zonder aarzelen. Nee nee, ontkende ze beslist, bekijk maar eens mijn tieten hier, pas twee weken geleden ben ik er mee gestopt mijn kindje te voeden. Ach já? Drong ik aan. Kijk eens hier, madammeke, het is beter prompt uit mijn auto te stappen, hé!
Intussen was ik langzaamaan door blijven rijden, want er was geen enkele plaats te bespeuren, vrij om te parkeren. Oké schatje, reageerde ze, laat me er dan wat verder, uit. Dáár aan die hoek, wees ze. Opgelucht een rappe oplossing voor een mogelijk gevaarlijke toestand, ontwikkeld te hebben, streefde ik er zonder aarzelen naar toe. Ter plaatse gearriveerd en weeral helemaal onverwacht werd de auto omringd door vier andere travestieten, die zogezegd vriendschappelijk tegen de deuren en ruiten aan kwamen leunen. Let op hé, baasje, we zijn allemaal gewapend met scheermesjes. Wilt ge er levend van uit geraken? Meteen zochten ze mijn zakken na, loerden in het handschoenvakje van de auto en onder de zitbanken. Ik bewaarde mijn kalmte, overhandigde het geld dat ik bezat, vroeg mijn documenten terug en zweerde dat ik niets anders van waarde bezat. Toen wilde die travestiet, die naast mij had plaats genomen, weten, van de andere die aan mijn linkerkant, buiten, recht stond, of het toch niet beter zou zijn me te verminken in het aangezicht. Allez, allez, waarom dan toch, probeerde ik, verbaasd? Ik ben toch aan het coöpereren zeker? Dat heeft waarschijnlijk mijn redding betekend, want ze beslisten allemaal ineens rap wég te wezen.
Daar had echter de travestiet die in de auto achter was gebleven, niet op gerekend en ze trachtte verwoed, maar tevergeefs, uit de auto te ontsnappen. Het veiligheidsslot voor alle deuren, zoals standaard is vandaag, is echter alleen maar bedienbaar vanaf mijn deur. Maar dat besefte ik, op dat ogenblik, zelf ook nog niet. Laat me buiten begon ze nerveus en schellend te tieren. Ze vocht met de klink, wrong zich over haar zetel heen naar de bank vanachteren, trachtte daar ook de deur te openen en niets...
Haha, schreeuwde ik woedend, nu zal ik uw gat eens goed verkrachten, hé. Neetje, alstublieft niet, ik ben nog maagd, huilde ze wanhopig.
Wel kom, dat laatste deeltje is niet echt gebeurd, maar dat ik goesting had zijn slap hol met een bezemsteel te ontmaagden, dat had ik. Had ik er maar ene bij mij gehad
Jawel, ik heb gisteren niet vermeld, opzettelijk, dat mijn dochter enkel Zilver heeft veroverd in de recente Judokampioenschappen van de Staat van Pernambuco (ze is dus nu lokale Vicekampioen, terwijl ze de Braziliaanse titel had veroverd, verleden jaar en het jaar daarvoor). t Was ook al drie jaar lang dat ze iets minder dan Goud had ontvangen. De oorzaak is niet moeilijk aan te duiden. Ze was, tot vorig jaar, een zwaargewicht in haar categorie, wat betekent tot en met 12 jaar, tot en met 52 kg. Dit jaar bleek het onmogelijk haar gewicht onder de 52 kg te blijven behouden en ze is moeten stijgen naar de categorie superzwaar gewichten, vanaf 53 kg, zonder verdere gewichtslimiet. Ze weegt nu 55 kg (nog altijd 12 jaar oud) en is verslagen geworden door een meisje dat ongeveer 65 kg weegt en bijna een hoofd groter is (en huidig Braziliaans kampioen). Dat alleen is eigenlijk geen reden genoeg om de hand niet te hebben gelegd op de gouden medaille (want ze had haar eerder al eens overwonnen in een andere wedstrijd), maar t zal ook wel een beetje liggen aan het feit dat ze haar eigen capaciteit onderschat; te weinig aanvalt en de tegenaanval verkiest, wat niet altijd succes oplevert.
Ik was er de put van in! Zijzelf heeft me komen troosten: dat ze onmogelijk altijd alles kan blijven winnen, dat ze ook, af en toe, eens ne keer zal moeten verliezen, dat ik me niet hopeloos moet voelen, dat het leven nu eenmaal zo is, enz...
Wat denkt ge nu misschien? Dat ik helemaal verslagen ben? Uitgeroeid? Plat gestampt? Overwonnen? Overheerst?
Oké, 't is waar, er zijn momenten dat men zich zo voelt. Ik heb mezelf weeral zien buigen tot praktisch aan de grond. Maar 't is niet genoeg geweest om te kraken, ook weeral. En het is al lang over. De weerstand was wel wat aangetast, oké, ik moet het bekennen, maar ik heb mezelf toch nog terug kunnen omhoog trekken. Eerst mijn benen bijeen geraapt. Dan mijn achterwerk op getild. Mijn rug recht gericht. Mijn hoofd op gehoffen. En daar sta ik weer, gereed voor een nieuwe uitdaging.
Tegen de vorige heb ik, inderdaad, het spit moeten delven.
Het versterkt, nochtans, mijn opvatting: het leven heeft eigenlijk alleen maar belang, zolang men kinderen heeft die onze strijd voort blijven zetten. En dus zal ik verdere pogingen moeten ondernemen. Als ik het opgeef ben ik verloren. Want dat is synoniem van EINDE.
Zo voel ik mezelf soms. Overbodig. Nutteloos. Tenware ik mijn eigen vlees ná laat. En dat wordt een reden op zichzelf. Men is niets als men niets levends achter laat. Het vlees van uw vlees. De enige erfenis die het waart maakt er voor geleefd en gewroet te hebben..
Ik voelde me net zoals dat lijk op het treinspoor, hoeveel jaren niet terug? Overreden. Verslonden. Zonder enige kans verder leven te verwekken. Mijn vlees en bloed. Geweigerd door de natuur. Afgekeurd.
Kinderen adopteren staat ook nog altijd in mijn plannen.
Maar ik besef dat al dat opgekropt verdriet een negatief effect heeft op mijn gezondheid. t Blijft maar opstapelen en opstapelen en ik kan er gene weg nemeer mee. Tja, ´t is waar; hoe meer tijd een mens reserveert om over zijn eigen verdriet te piekeren, hoe dieper hij in de put geraakt. Het is beter door het venster te staren en te analyseren wat er allemaal nog gedaan kan worden. De volgende stappen uitrekenen om niet in verwarring te geraken. Vast te stellen dat het verleden eigenlijk groter is dan de toekomst. Te besluiten dat ik nog altijd niet op de eerste plaats van de rij sta. Dat ik het ritme terug wat moet óp drijven. En dan te redeneren dat ik niet geschapen ben geweest om me nutteloos door het leven heen te sleuren.
Ik ben, zonder er langer over te willen piekeren en schuimen, een café gaan opzoeken om mijn rust te herstellen, mijn reden te heroveren, te bedenken dat ik er ooit wel eens in zal slagen mijn muziek op dezelfde golflengte van die van de anderen uit te zenden, niettegenstaande die verduvelde storingen en nogmaals de noodzaak vast te stellen thuis, meer en meer kinderen onder de paraplu te plaatsen, eigen of geadopteerde, om ze het bruisend leven in te stuwen, zelfzeker te zijn, kracht te hebben door te terten, onafhankelijk van de keren dat ze struikelen, moedig genoeg zijn niet na te laten hun hart bij hun ouders, af en toe, ne keer te luchten...
Zelfs moordenaars en verkrachters hebben er geen spijt van kinderen verwekt te hebben, gepland of niet, eens ze, door hen, omhelsd worden. Diene dwaze praat van één van mijn neven in België en zijn naïef gezelschap, in verband met "kinderen", zal maar blijven duren zolang het duurt. En als 't wat langer duurt dan de natuur bereid is te wachten zal hij nog vele keren terug peinzen aan de domme commentaar die hij uitgebraakt heeft toen hij nog kompleet groen was. Is 't nie voor ´t één of voor 't ander, 't is genoeg om over iemand te beschikken (wat een zonde is; maar 't is een dagelijkse en geen doodzonde) die er niet voor terug zal deinzen uw achterwerk af te kuischen als ge verlamd van de ellende met uw laatste adem aan het vechten zijt. En zonder er een vergoeding voor te vragen. De liefde voor uw kinderen, vooral, maar ook omgekeerd, de liefde voor uw ouders (diene Nonkel Fons niet inbegrepen) is ONVERGELIJKBAAR. Niets in het leven is volmaakt, maar als er iets bestaat dat de grenzen van het volmaakte benadert is het de liefde die een mens (vooral de moeder) koestert voor zijn kinderen.
Trouwen? Kinderen hebben? Da's voor de onnozelaars! Maar ze beweren dat maar terwijl ze nog zelf flink en fris zijn. Cu doce zijn (letterlijk: een zoet gat bezitten of, beter vertaald: genoeg hebben aan zichzelf). Ze vermoeden dat ze zelf nooit oud zullen worden en hebben zelfs een zekere hekel aan oudere mensen. "Neanderthalers", zoals ze minachtend genoemd worden. Ze hebben zelfs de neiging te geloven dat ze ongenaakbaar zijn voor ziekten en ongelukken. Dat ze misschien zelfs de uitzondering van het leven zullen betekenen en de natuurwetten tegensprekend, helemaal nooit zullen sterven.
Dus proficiat Rudo, dat het maar weinige jaren geduurd heeft vooraleer ge plechtig tot het besluit zijt geraakt dat kinderen zo intens belangrijk zijn...
Gapen, boeren, wateren, winden en dutten van de verwachting..
Zonder het eigenlijk zelf goed te beseffen zat ik daar, in de "volkstribune" van het openbaar stadium van de stad Caruaru, in het binnenland van de Staat van Pernambuco, voortdurend te gapen. Mijn dochter was deel aan het nemen aan de Staats Judokampioenschappen en was haar respectieve matchen aan het afwachten. Ze was ook wat nerveus, vanzelfsprekend, maar mijn lijden was aanzienlijk intenser, terwijl de opgestapelde spanning mij, letterlijk en figuurlijk, aan het overmeesteren was. Een overwelvende en onweerstaanbare drang om voortdurend te blijven gapen. Zonder reclamerende honger of dorst, maar onvermijdbaar vergezeld van ongezellig klotsende darmen en andere rammelende ingewanden. De drang van de woeste winden, die blijkbaar geklemd in mijn onderbuik, bleven wachten op verlossing, lieten me niet in vrede. De lucht die ik voordien, zonder argwaan en onbewust, droog, had ingeslikt, samen met de benauwdheid, pleegden constante aanvallen op mijn weerstand in het openbaar te boeren. De nooit wijkende drang om verlossend te gaan wateren en die daarna, vanaf het moment dat ik mijn materiaal aan het opbergen was, terstond en opnieuw verscheen, alsware het mijn schaduw, deed mij verdenken van ernstige problemen aan mijn blaas. De krabbelende goesting wat in te dutten, beseffend dat toch niemand zal storen. De klaarheldere ruimte die zich langzaam uitdooft in uw verlammende staat van wanhoop en de veroverende nood op rust die er mee gepaard gaat...
Stop met diene omni aanwezige zin van verantwoordelijkheid, diene onmogelijk immer te dragen mantel, diene altijd aanwezige druk, de hoop die ver weg, om de hoek, op een andere ziel aan het lokken is... en dat voortdurend gapen dat niet wil óp houden, van pure verwachting, ongeduld en eeuwige twijfel...
.....terwijl er zich een andere soort van "gapen" opdringt, in uw persoonlijk en alledaags leven, zoals eerder vermeld. Er zijn van die situaties die men alleen maar begrijpt na jarenlange ervaring en ondervinding. Iedereen kopieert alles van iemand anders en niemand ontdekt iets nieuws. Dat gebeurt ook met gapen, scheten ontladen, hardop niezen met de bijbehorende verlossing van miljoenen bacteriën, zonder enig gevoel van schuld te manifesteren en zelfs het simpel in slaap vallen terwijl men met iemand aan het praten is.
De verontschuldiging, tussen de tanden gemompeld, dat de dokter het verboden heeft die drangen te bestrijden, is natuurlijk de beste manier om een andere mens te laten weten hoeveel hij wel geminacht wordt, hoeveel zijn aanwezigheid (niet in het minst) geapprecieerd wordt, of zelfs eigenlijk ferm ambeteert, of nog beter: duidelijk maakt dat hij uit diezelfde lucht bestaat die van boven, door het open gesperde bekkes, buitenwaarts wordt gestuwd of van onderen, uit het gat van alle schaamden, opzettelijk ontsnapt. In 't kort: niets keren niets, plus niets, vermenigvuldigd met niets. Gapen, in die zin, is de meest onbeschofte manier om uit te drukken hoe een bepaalde aanwezigheid stoort, vermoeit, verveelt en vertaalt meteen dat men een nul is, aan de linkse kant. De beste reactie daarop is zelf ook te gapen, zelfs zonder werkelijke goesting, maar ge moet wel uwe mond heel wijd open sperren en verschillende seconden laten passeren vooraleer ge besluit de dialoog te hervatten. Het heeft de invloed van een ijskoud stortbad aan de andere kant van de lijn en de mens die daar aanwezig is zal onvermijdbaar haperen in zijn reactie, vooral ook omdat hij niet onmiddellijk zal begrijpen wat er aan de hand is... Werden de rollen nu omgekeerd? Zoiets is nog nooit eerder gebeurd, of in andere woorden, hij heeft zelf de klok wel verschillende keren doen dreunen, maar het is hem altijd ontsnapt waar juist die tepel hing.
Toen ik nog in Rio De Janeiro woonde bezat ik een huis voorzien van een grote hof waar veel bloemen, planten en bomen in groeiden. Één ervan was een kerstboom die ik zelf had geplant, na onze eerste Kerstdag daar, in dat huis, gevierd te hebben. Gedurende ettelijke jaren schonk ik er geen werkelijke aandacht aan, tot op een zekere dag, mijn meid mijn aandacht er op trok dat, indien ik hem, die kerstboom, verder zou blijven laten groeien, zonder hem regelmatig te snoeien, vooral boven aan de top en zo óver het huis zou beginnen te reiken (alias, twee verdiepen hoog), iemand zeer genegen van de familie, als rechtstreeks gevolg daarvan, zou sterven. Ik heb geen enkele voorzorg getroffen.
Ik ben niet gelovig en bijgevolg, nog minder bijgelovig en ik heb me nooit geneigd gevoeld het verband tussen die boom en mijn zoon te leggen.
Mijn zoon is enkele maanden later overleden in een auto-ongeval.
Eigenaardig, hé? t Zal wel toevallig geweest zijn. Louter toeval.
Sedertdien wil ik, echter, in geen huis nemeer wonen.
In Belo Horizonte en in Curitiba moest ik beroepshalve, gedurende meerdere weken in één enkele reis, verblijven. Verschillende machines moesten geïnstalleerd worden, ik was nog jong en onervaren en op den duur kreeg ik de gelegenheid vastere relaties met het lokaal ontmoette vrouwvolk, aan te gaan. Ook in die omstandigheden betrof het zich om ietwat jongere meisjes, een romantische sfeer, toekomstplannen. Toch was het mij minder gepast, vanwege de dan later te overbruggen afstand, het verschil in de opvoeding en vooral in de cultuur. Men zou er een nieuw leven in moeten investeren om klaar te geraken voor een evenwichtige en langdurende verhouding. Alleen de goesting, de seks en het lichaam zijn niet voldoende. Daarom zal ik over deze relaties hier niet al te veel schrijven, tenware over één van de twee, de vurigste, met wie ik in Belo Horizonte serieus gevrijd heb. Een echt schoon meisje. Een klassiek aantrekkelijk aangezicht. Een reeks witte, perfecte, tanden. Maar een beetje aan de mollige kant toe. En toch warmbloedig (a propos, dat is niet toevallig, dat is een noodzaak). Ik had ze leren kennen gedurende een carnaval in Rio, aan het strand. Later heb ik haar verschillende keren opgezocht in Belo Horizonte en is zij mij terug komen bezoeken in Rio. Ze kuste ontzettend geconcentreerd en langdurig. Met haar volle mond en haar enorme tong, die ze overal in mijn mond wist te wringen, tot diep in mijn keelgat. Ze hield intussen mijn nek stevig vast, mijn hoofd dichter tegen het hare trekkend. Gedurende tientallen minuten en vooral terwijl we aan het dansen waren. Intussen zou ze mij, met haar schoot, blijven opwrijven tot en met de conclusie (weeral) in mijn onderbroek. Ik geloof dat ze zelf ook niet achterbleef, alléén maar door het kussen en het wrijven, maar het lag er met pollepels op dat haar grootste bedoeling was mij over de grens te smokkelen. Ze vond er genoegen in niet alleen een man op te hitsen, maar ook het werk te beëindigen. Of misschien voelde ze dat zelfs als een noodzaak aan. Om hem verslaafd op haar te maken. Ik weet niet zeker of ze nog maagd was, maar ik verdenk van wel. Nooit hebben we volledig naakt gevrijd. Ik mocht me wel in haar aanzienlijke boezem verbergen, overheersend en zacht, zelfs indrukwekkend, met vingertipgrote zuigers. En ook met haar kittelaar. Maar enkel en alleen maar boven op haar slipje. Tot het drenkte van het sap, terwijl ze gretig haar dijen opende. Onderwijl niet vergetend, langs mijn broekgleuf om, de oorzaak van mijn spannende onderbroek, te blijven bekneden en te betasten. Haar warme mollige handjes, werkten zonder medelijden. Tot ze de stuiptrekken en rillingen door mijn lichaam voelde passeren. Ene keer gebeurde het liggend, op een verlaten strand, op een regenachtige dag, in Rio. Een andere keer in haar auto, in Belo Horizonte, boven op de neergeklapte banken. Nog een andere keer, op de sofa in de woonkamer van het huis van haar vriendin, ook in Belo Horizonte, waar we een half uur alleen mochten verblijven en tenslotte in een bioscoop, terwijl we naar een komische film aan het kijken waren.
Mijn Plechtige Eerste Communie in de Zusterschool van Rumbeke
Ik herinner mij nog goed hoe één van de zusters (van de Zusterschool vanzelfsprekend, in Rumbeke, waar ik mijn abc heb geleerd) mij een dikke grote kaars in de handen had gestopt, waarmee ik preuts, ze recht voor mij úit houdend, moest méé stappen in de processie, geleidt door de ene of de andere Bisschop, gevolgd door verschillende andere Kerkelijke Overheden, allemaal verkleed in paars gekleurde, in de wind wapperende, mantels, afgerond met belachelijke, enorme, hoeden, waar men zelfs het toppunt niet van kon bereiken en die altijd gevaarlijk balanceerden in de wind, de heilige mensen die hen droegen verplichtend te stoppen met wuiven naar de aandachtig toe-gapende madammekes, aan de rand van de straat en die, overwelfd door Gods aanwezigheid, vertegenwoordigd door al deze schone kleren, die ze al eerder hadden opgemerkt in hun geschiedenisboeken die het over de middeleeuwen hadden gehad, dertig jaar eerder en sindsdien nooit meer uit de mode zijn geraakt en die de Bisschop veel groter liet schijnen, en de paster ook bijgevolg, dan ze in werkelijkheid waren, plus dan nog die enorm lange staffen, verzilverd ook, of zelfs verguld, waarvan ik nooit het echte nut heb gesnapt, tenware om indruk te maken, want weinige van die Pasters sukkelden eigenlijk zo echt dat ze een staf nodig hadden als steun, want er was geen steun aan te bespeuren, alleen een boog, daarboven, waar de kobben niet bereikbaar waren, wanneer ze in de Sacristie, in een hoek, bewaard waren geweest voor de volgende gelegenheid, binnen enkele maanden of zo en ze onveranderlijk ook in de processie mee defileerden, de kobben bedoel ik, zonder argwaan op te wekken bij de dragers ervan, tenware hun aanwezigheid verradend door die fijne webdraadjes, die voortdurend voor hun ogen bleven zweven en zij verplicht waren het ritme van het vergevend wuiven naar de aanwezige Magdalenas nog wat verder op te drijven, om de webben met meer vastberadenheid weg te waaien, enz...
Feit is dat een jongen, voor mij in de rij, terwijl we al de schoolpoort achter onze rug hadden gelaten, mij gedurig aan het aambeteren was geweest en ik me verplicht had gevoeld hem tot de orde te roepen, ondermeer door met mijn kaars op zijn hoofd te pletsen en dan triestig vast te stellen dat de kaars, juist in t midden, in tweeën was gebroken (wat een schande voor de gehele familie Van Leuven betekende), maar toch niet op de grond was gevallen, vanwege dat draadje (lontje?) er binnenin, zodat dat stuk van de kaars simpelweg naar beneden tuimelde en daar bleef zwieren op het ritme van mijn stappen en iedereen aan de kant van de straat mij lachend deed nawijzen en de handen van mijn lieve vaderke, die daar ook ergens verzeild was geraakt, weeral hevig hadden doen jeuken en ... wacht maar tot ge thuis komt.. en ik uit pure verwachting alvast niet bekwaam was enkele druppelkes in mijn onderbroek te vermeiden en wat hij niet duurde óók vast te stellen, de jeuk nog vermenigvuldigend, plus de schaamte.... en ik, zelfs op mijn eerste communie, de slagen niet heb kunnen ontwijken... wat een hel, Rudootje, ge zijt toch wel altijd diene smerige duvel geweest die vake en moeke (nu ook) beweerden dat ge altijd geweest zijt, hé.. al van jongsafaan...
Terugkerend op dat verhaal van die vreemdeling die geen kloten had verstaan van wat die onschuldige meisjes met hem hadden willen aanvangen, dat was vroeger ook nog ne keer gebeurd, weliswaar in andere omstandigheden. Ik was toen pas enkele maanden eerder gearriveerd in Brazilië, maar kon toch al wat t één en t ander brabbelen in het Portugees, alhoewel nog uiterst naïef en onschuldig, op seksueel gebied. Het geval heeft zich afgespeeld in Sao Paulo, waar ik toen nog werkte. We kregen op een zeker ogenblik het bezoek van een Zweedse technieker die een Step-and-Repeat-Machine (Misomex) was komen installeren. Het management had mij gevraagd diene mens wat rond te leiden, s avonds, als extraservice. Ik had een restaurant uitgekozen met de naam Eduardo, uitstekend eten, perfecte omgeving en in de buurt van de meer gemakkelijkere meisjes. Het duurde niet lang, terwijl we nog aan het avondmalen waren, vooraleer twee meisjes ons naar hun tafeltje lokten, met de uiteindelijke bedoeling, ons naar hun bed mee te slepen, vooral vanwege de groeiende, opmerkbare, liefde, wat later in de avond. Het probleem voor de Zweed was, natuurlijk, zich verstaanbaar te maken met het meisje dat zich dicht bij hem was komen aanleunen. Ik moest me voortdurend, eerst naar hem en vervolgens naar haar, overheen buigen, om de nodige vertalingen constant te realiseren, want er kwam niets uit, rechtstreeks, vanwege beide kanten. Op den duur was ik zelfs mijn eigen gezelschap aan het verwaarlozen, maar ze scheen dat toch niet zo danig erg te vinden, gelukkig. De vertalingen, van de andere kant, begonnen pikanter en pikanter te worden, tot ze het seksuele terrein begonnen binnen te dringen, met onder andere wanhopige liefdesverklaringen, die voorkeuren bevatten over hoe en op welke manier de ene de andere zou opvreten, later in bed. Ik begon mij eigenlijk het derde wiel aan de fiets te vinden, of zowel de vijfde poot aan de tafel. Maar er was geen doen aan: ze keerden zichzelf altijd terug naar mij om en zonder dat ik het zelf besefte zat ik ineens tussen hen twee in, aan de tafel, terwijl mijn gezelschap alleen over bleef, aan de andere kant. Toen was ik nog onvolwassen, laat ons zeggen, maar zijn geliefde, dat werd duidelijk, was zichzelf, hem en ik ook, aan het voorbereiden voor een three-some (haar eigen vriendin, zonder zich veel te generen, vroegtijdig op pensioen zendend), waarbij ik voortdurend aanwezig zou moeten blijven zijn om, terwijl zij, door hem, van vanachteren aan getrakteerd zou worden, ik van voren, mijn microfoon zou mogen aanbieden, voor aangepaste muziek....
Uiteindelijk heb ik dat dan toch niet aanvaard, alhoewel haar beschrijvingen altijd maar explicieter en explicieter werden, mijn verbeeldingen altijd maar verder en verder op stang jagend en hij, vanaf een zeker ogenblik, minder en minder vroeg en nog minder antwoordde, helemaal verdwaasd van de drank en de seksuele overval. Op het einde werd het een simpele missionarisachtige missie (wat mij betreft, toch), elk met zijn eigen jacht, elk in zijn eigen kamer, om er zo rap als mogelijk een einde aan te maken, want de mostaard was er, langs alle kanten, vanaf aan het lopen.
Wel, ne keer dat men zich het verleden begint te herinneren, dan komt er geen einde aan. Ik herinner mij nu die twee vriendinnetjes, allebei rond de twintig (een beetje minder misschien) die ik ontmoet had op de zeedijk, terwijl ik daar mijn dagelijkse lichaamsoefeningen aan het uitvoeren was. Ze waren vergezeld van een buitenlander die geen enkel woord Portugees verstond, laat staan, sprak en ze waren bezig geweest, al een uur lang, hem ervan te overtuigen, vertelden ze mij spottend, alle drie samen, de avond in zijn hotelkamer door te brengen. Gewoonweg om wat rond te stoeien, enzovoort. Een borstje pakken hier, een pruimpje pakken daar en dan wat spelen met zijn piemel, om vast te stellen hoe lang hij wel weerstand zou kunnen blijven bieden, vooral terwijl ze er beiden beslag op zouden hebben gelegd en dan te betwisten in wiens hand, of mond, de eerste stralen zouden spuiten, allez, ge kent dat wel..., die onschuldige spellekes.. maar hij had er, blijkbaar, gene kloot van verstaan, tot op het moment dat ze mij in de gaten hadden gekregen. Daarom hadden ze beslist mij om hulp te vragen, ook en vooral om hem duidelijk te maken dat ze absoluut en in geen enkel geval, met hoeren te vermengen waren, integendeel, ze hadden een uiterst strenge, katholieke, opvoeding gekregen, allebei, terwijl deel uitmakend van verschillende traditionele families, van hier, in Recife.
Ik heb niet kunnen uitmaken of hij dat allemaal echt niet goed heeft kunnen verstaan (ze waren nogal expliciet in hun daden), of ik het zelf niet goed had begrepen, of zij, integendeel, toch wel degelijk het beroep van de hoeren aan het proberen waren. Feit is dat mijn broer zich opstandig begon te bewegen in mijn onderbroek. Ze waren allebei uitgerust met stevige tieten, ferm achteruit pronkende, maar toch nog deftige, achterwerken, vriendelijke aangezichten en bovenal, ze geleken zo echt op dat onschuldig, type, anglicaanse wezens, net zoals ze wilden zeggen: t is onze eerste keer, wie zal ons helpen.. ??... enzovoort, waarbij zelfs de Paus zou wankelen, voor enkele weinige minuten alleszins en bereid zou zijn deze verse nonnekes op de heilige weg te helpen en voor dat heilig doel, hen met een beetje van die oude en stinkende mostaard te voorzien... zonder daarvoor ooit iets, als vergoeding, te eisen, uitzondering gemaakt, natuurlijk, voor die enkele centjes, in dat zilveren schaaltje van de kerk, de volgende zondag...
Feit is dat ze mij allebei gezworen hebben dat ze nog compleet zuiver en puur waren, met uitzondering van één van hen die, onderdanig, had bekend dat haar neef, gedurende één enkele gelegenheid, zijn middelvinger in haar asshole had gewrongen.. hem daar heen en weer bewegend.. tot hij hem terug had getrokken (weliswaar vaststellend dat er een beetje kaka onder zijn nagel was blijven plakken), maar in alle geval, dat dat onnozel incident zich had afgespeeld in een ambiance van alle mogelijke eerbied, natuurlijk...
Om een lang verhaal kort te maken, nee, ik heb mezelf niet laten verleiden, de buitenlander ook niet en de Paus, wel daar steek ik nooit nemeer mijn handen vóór in het vuur.
Terwijl we toch over de Paus en de Duivels bezig zijn, ik herinner mij een klucht over die zondenaar die rechtstreeks naar de hel werd gewezen. Eens daar aan gekomen werd hij onmiddellijk in de rij geplaatst om zijn straf te horen uitspreken. Toen het aan zijn beurt was keek Lucifer naar zijn daarvoor speciaal geprepareerd dossier, waarin ondermeer vermeld stond hoeveel keren en in welke omstandigheden hij Anne Marie, de dochter van zijn buur, had verkracht. Zonder meer werd hij veroordeeld tot het sodemieteren, gedurende niet minder dan tien opeen volgende uren, door de grootste gevangenisbewaker aanwezig in de hel, een neger van twee meter twintig. Hij luisterde, met verbijsterende ontzetting zijn vonnis aan. Bevend en zwetend van de angst en verwachting, werd hem beleefd gevraagd enkele minuten geduld te hebben, terwijl Lucifer meteen ook de straf zou uitspreken van de volgende twee zondenaars in de rij, om dan daarna, alle drie samen, onmiddellijk aan het vonnis te onderwerpen. De volgende hoorde met afschuw dat hij geroosterd zou worden in een enorme pan, speciaal daarvoor gefabrikeerd in een Hollandse firma. Aan de derde, klippertandend van de verwachting, werd uitgelegd dat zijn nagels met een gepaste tang zouden verwijderd worden, vervolgens zijn tanden en moest hij dat nog overleven, ook zijn neus, oren en vingers.
De drie zondenaars werden vervolgens naar binnen geleid waar ze in een nieuwe rij werden geplaatst om, zonder treuren noch snikken, de straf te ondergaan. Toen de beul de naam van de eerste zondenaar aan kondigde, greep deze nerveus de mauw van zijn hemd vast en fluisterde hem ontredderd in zijn oor: .. hei, hei.. vergis u niet hé, ik ben van die zwarte neger daar....!!
Het wordt tijd ietske kwijt te spelen dat al lang op het tipje van mijn tong ligt.
Zoals ik eerder al eens vermeld heb, wij, ik bedoel, de kinderen van Nonkel Fons en bijgevolg praktisch alle andere kinderen die in de Spanjestraat woonden, werden streng verboden contact op te nemen met de kinderen van de "Sossen" zoals hij ze uitschelde en die in de Guido Gezellelaan woonden, om de hoek van de straat. Wij discrimineerden toen, maar wij werden ook gediscrimineerd, zoals eerder al verteld. Juist aan diezelfde hoek en dus bijna halverwege onze woningen woonde er een familie (die, verspreidden de roddelaars, bijna failliet was), in een indrukwekkende villa, verborgen tussen bomen en struiken, waarvan de eigenaar een glasfabriek, dichtbij, administreerde, die tegenwoordig zelfs ruiten exporteert naar Brazilië. Alhoewel in het centrum van West-Vlaanderen wonend, spraken ze uitsluitend Frans en hadden een tolk nodig iedere keer ze zich aan hun onderdanen moesten wenden. Hun dochter, ongeveer van onze leeftijd, Cathy genoemd, was ook verboden, door haar ouders, noch met ons, noch met de kinderen van die socialisten, om te gaan, zodat we mogen beweren dat de tactiek van de Amerikaanse diplomatie toen al degelijk fruiten gaf, wat neerkomt op "ruzie zaaien tussen de buren, om zelf belangrijker te worden", zonder dat ze eigenlijk goed beseften waarom.
Vroeger heb ik er nooit bij stil gestaan, maar jawel, zeker en vast, de Godsdienst heeft daar alles mee te zien. De gemeenschap verdelen, selecteren, overheersen, dicteren, veroveren, uitbuiten, verspreiden en uitsluiten. Het is onmogelijk, op één rij, de kerkelijke overheden en de alledaagse werknemers te zetten, tenware om de laatste te verplichten, geknield, de tengere handjes van de eersten te kussen.
Wat een pretentie. Die gaan zeker en vast allemaal naar de hel en de duivel zal hun straf wel ne keer goed uitrekenen...
