Ik ben, zonder er langer over te willen piekeren en schuimen, een café gaan opzoeken om mijn rust te herstellen, mijn reden te heroveren, te bedenken dat ik er ooit wel eens in zal slagen mijn muziek op dezelfde golflengte van die van de anderen uit te zenden, niettegenstaande die verduvelde storingen en nogmaals de noodzaak vast te stellen thuis, meer en meer kinderen onder de paraplu te plaatsen, eigen of geadopteerde, om ze het bruisend leven in te stuwen, zelfzeker te zijn, kracht te hebben door te terten, onafhankelijk van de keren dat ze struikelen, moedig genoeg zijn niet na te laten hun hart bij hun ouders, af en toe, ne keer te luchten...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zelfs moordenaars en verkrachters hebben er geen spijt van kinderen verwekt te hebben, gepland of niet, eens ze, door hen, omhelsd worden. Diene dwaze praat van één van mijn neven in België en zijn naïef gezelschap, in verband met "kinderen", zal maar blijven duren zolang het duurt. En als 't wat langer duurt dan de natuur bereid is te wachten zal hij nog vele keren terug peinzen aan de domme commentaar die hij uitgebraakt heeft toen hij nog kompleet groen was. Is 't nie voor ´t één of voor 't ander, 't is genoeg om over iemand te beschikken (wat een zonde is; maar 't is een dagelijkse en geen doodzonde) die er niet voor terug zal deinzen uw achterwerk af te kuischen als ge verlamd van de ellende met uw laatste adem aan het vechten zijt. En zonder er een vergoeding voor te vragen. De liefde voor uw kinderen, vooral, maar ook omgekeerd, de liefde voor uw ouders (diene Nonkel Fons niet inbegrepen) is ONVERGELIJKBAAR. Niets in het leven is volmaakt, maar als er iets bestaat dat de grenzen van het volmaakte benadert is het de liefde die een mens (vooral de moeder) koestert voor zijn kinderen.

Trouwen? Kinderen hebben? Da's voor de onnozelaars! Maar ze beweren dat maar terwijl ze nog zelf flink en fris zijn. “Cu doce” zijn (letterlijk: een zoet gat bezitten of, beter vertaald: genoeg hebben aan zichzelf). Ze vermoeden dat ze zelf nooit oud zullen worden en hebben zelfs een zekere hekel aan oudere mensen. "Neanderthalers", zoals ze minachtend genoemd worden. Ze hebben zelfs de neiging te geloven dat ze ongenaakbaar zijn voor ziekten en ongelukken. Dat ze misschien zelfs de uitzondering van het leven zullen betekenen en de natuurwetten tegensprekend, helemaal nooit zullen sterven.

Dus proficiat Rudo, dat het maar weinige jaren geduurd heeft vooraleer ge plechtig tot het besluit zijt geraakt dat kinderen zo intens belangrijk zijn...