De reis met de trein duurde een dertigtal uren. Langs Duitsland om. Tijd genoeg om Europa uit mijn bloed te laten zinken. Ik herinner mij nog duidelijk de vele groene voorbij passerende wouden, de steile bergflanken en de talrijke tunnels. De fel contrasterende armoede en de slordigheid overal, begonnen duidelijker te verschijnen eens we Italië binnen reden. De daar vervangen trein met versleten wagons begon ook stropvol te geraken en ik moest nu met wat meer aandacht letten op de schatten in mijn valies.
Eens in Genua, verbleef ik een nacht in een klam twee-sterrekes-hotel (één ervan, verdacht), om dan de volgende dag een transatlantisch schip te nemen met bestemming Santos, in Brazilië.
Daar, die avond, zag ik aan de haven die vrouwen terug die hun tongen uitdagend naar mij uit flikkerden. Ik had ze dat vroeger al eens zien doen, vier jaren tevoren, zonder dat ik eigenlijk goed had beseft waarom, toen ik daar met een olietanker, een stoomschip van S/S Fina America, toevallig verzeild was geraakt voor reparatiewerken (dat verhaal maakt deel uit van een andere passage van mijn jeugdjaren, wat verder in deze blog). Ah, onschuldige Rudo.
De reis met het Italiaanse schip M/n G Cesare was fantastisch. Alhoewel ik een nogal kale toeristencabine bezette, drie verdiepingen onder het zeeniveau, samen met een Oostenrijker die ook naar Brazilië aan het uitwijken was (en in aanpalende cabines, nog twee Duitsers, een Zwitser en een andere, goedmoedige, West-Vlaming, die ik achteraf uit het oog heb verloren), mocht ik toch bijna alle attracties en ruimten op de boot frequenteren. Bioscoop, bars en restaurants, drie zwemkommen en een nachtclub met Live Music. Elke avond, plechtig bal. Tien dagen lang in de blakende zon, rechtstreeks naar Recife, waar we maar een paar uren verbleven zijn en dan verder voort, naar Santos, waar we op de achttiende augustus zijn gearriveerd. Daar moest ik mijn grootste schat (de levende getuigenis van mijn jeugdjaren), mijn weinige long-plays, afleveren aan de douaneambtenaar omdat hij verdacht(?) dat die platen communistische propaganda bevatten. Hij zou ze, samen met zijn kinderen, daarvoor wel eens extra goed beluisteren, bij hem thuis.
Van Santos werden we, met de bus, naar São Paulo gereden, rechtstreeks naar de C.I.M.E., een regerings organisatie, waar ze beloofden werk voor ons te zoeken. Het was een redelijk propere plaats, maar het betekende toch mijn eerste contact met luizen en vlooien. Samen met die andere vreemdelingen hebben we daar veel plezier gemaakt. Schaken, kaarten, babbelen en drinken. Alle dagen en vooral wat later in de achternoen.
Één enkele ontgoocheling kwam op een zekere avond, toen bij een tijdelijk gebrek aan elektrische energie, de Duitser onverwachts een kaarsje aan stook en iedereen bij elkaar trommelde om mijn toen door uitslag beschadigde huid, van langs onderen, te belichten en dat grappig, in het Duits, te vergelijken met de oppervlakte van de maan. Aanvankelijk verbaasd, had ik te laat zijn ware bedoeling gesnapt en kon de algemene voldoening, te wijten aan de onnozele vergelijking, niet meer ontwijken.
Portugees, zoals waarschijnlijk alle talen, leert men het rapst door met het lokaal vrouwvolk om te gaan. Braziliaanse hoeren zijn niet zoals de Italiaanse, die, op hun beurt, sympathieker zijn dan de Belgische. Ze zijn jonger en plezieriger. Ze zijn eigenlijk geen échte hoeren. Ze gaan er vlug mee akkoord een programma te maken. Eerst wat te gaan eten en drinken, dan wat te gaan dansen en dan, wat wilt ge, wat te gaan vogelen en wie weet, zelfs wat te gaan poepen, ná eerst het beest, met wat spuug, ingesmeerd te hebben. Afhankelijk van de graad van uw sympathie kon men er soms zelfs gratis van gebruik maken, zolang ge maar het eten (frietjes, meestal) en de drank (méér dan ge eigenlijk verwachtte) betaalde en af en toe, haar taxi. t Was, op dat gebied, ook altijd verrassend te vernemen dat ze soms zó oneindig ver woonden.
Bijna dagelijks streefde ik naar een ouderwets danssalon, de Som de Cristal, in het centrum van São Paulo, een steile en nauwe trap naar boven, op het eerste verdiep van een oud herenhuis. Een gezellige plaats, alhoewel deficiënt verlicht, maar met een klassiek samba orkestje, waar ik mijn eerste echte negerinnetjes heb ontmoet. Een weelde. Heet als de pest. Daar heb ik mijn toen nog niet helemaal los geraakt velleke op kapot gefuckd. Letterlijk. Met die bruintjes is het altijd volle bak. Of het glijdt er vlot in, of het scheurt. Het is gescheurd geweest door het geweld. Het verse beddelaken (ik moet me nog verontschuldigen bij de hoteleigenaar) was volledig in het bloed gedrenkt. Schuchter heb ik achteraf het hete stuk wijs gemaakt dat ze me wel had moeten verwittigen dat ze in haar bloedperiode zat. Ze grijnsde maar wat. Duidelijk begrijpend. Sedertdien heb ik altijd naar diezelfde heetheid gezocht. Gedurende twee dagen was het mij onmogelijk het "velletje" terug over de eikel te schuiven. Drinken, dansen, plezier maken en uiteindelijk, in volledige vrede, gaan vogelen. Niet gemakkelijk om alle dagen die heilige plicht te vervullen, maar met een negerinnetje erbij vergeet ge de moeilijkheden rapper.
Op drie oktober 1972 werd ik officieel aangeworven bij mijn, nog altijd, huidige firma, voor een drie maanden lange proefperiode. De algemene manager, een Duitse Jood gaf me zes maanden tijd om me in het Portugees vloeiend uit te drukken, sprekend en schrijvend en natuurlijk, mijn job te leren. De bedoeling was mij daarna over te hevelen naar Rio, waar ze iemand met technische kennis nodig hadden. En denkt ge dat ik die gelegenheid verspeeld heb? Alle dagen, na mijn werk, streefde ik rechtstreeks naar mijn stamcafé om daar, tussen drank en dans, mijn Portugees op te kalefateren. Ook volgde ik een intensieve taalcursus met een Hollander. Maar het meeste leerde ik tussen de lakens. Hijgend en kreunend.
Na zes maanden in São Paulo verbleven te hebben greep ik, mijn dan al wat méér opgepropt, valiesje onder mijn oksels en vluchtte ik naar het bovenal verlangde Rio De Janeiro. Het strand, Copacabana, Pão de Açucar, Corcovado, enfin, de honderden mulatas en al het ander, vrouwelijk, gezelschap. De stad van bijna alle heiligen en zeker en vast, alle zondaars.
Daar gauw een appartement gezocht om er dagelijks mijn zonden voort te blijven bedrijven. Zonder kennis van zaken koos ik toevallig een gebouw uit in de Rua Barata Ribeiro, Copacabana, met tientallen nogal enge appartementjes, waarvan ik achteraf te weten kwam dat ze praktisch allemaal verhuurd waren aan jonge en ook minder jonge, hoeren. Alhoewel ik vanuit São Paulo soms lastige telefoontjes begon te ontvangen van één van mijn vroegere vriendinnen daar, die me verwittigde dat ik binnenkort vader zou worden (wat me een manier bleek te zijn om me geld af te persen), viel ik opnieuw het veld in om nieuwe en trouwere vriendinnen te leren kennen in mijn, toen, meest recente stamcafé, uiterst dichtbij gelegen: Club de Paris. Dat was de plaats bij uitstek waar die eerder vermelde jonge hoeren hun carrière aan het aanleren waren en alhoewel ikzelf ook nogal wat groen was, heb ik me schuchter ter beschikking gesteld om als proefkonijn gebruikt te worden. Eerst wat drinken en dan wat dansen, de keus altijd overlatend aan de ongeduldig wachtende meisjes, meestal van die trage plakkers, waar een man altijd en automatisch naar zijn hardheid wordt gewreven en uiteindelijk verplicht is, door de drukkende sfeer en de voortdurend toenemende intieme druk, vergezeld met de hete tong-opzuigingen, als wel als de onbeschaamde oor-indringingen, die, zonder blozen, in het donker, duidelijk te laten voelen. Daarna toogden we dan altijd rechtstreeks en zonder haperen naar mijn slaapnestje om de stoom af te blazen. Rap, maar hevig. En zonder geldkwesties. Vooral als het wat later in de nacht begon te worden, wanneer de kansen om betalende klanten op te trommelen, dreigend begonnen te dalen. Seks voor de seks. Modern. Mét geld; beter natuurlijk, maar zonder geld, desnoods, alleen maar voor de goesting. De vriendschap. Amizade Colorida, zoals het hier genoemd wordt. Dat werd dan gevolgd, gewoonlijk, door een zalig en verzadigd snorken
Soms kwam één (of méér) van die buitenlanders, die in São Paulo jaloers achtergebleven waren, enkele dagen in Rio door brengen en vroegen ze, vooráf, het juiste klimaat vóór te bereiden, om er zo een gezellig feest van te maken. In het klein appartement, waar de woonkamer was gescheiden van de slaapkamer door een simpel plastieken gordijntje, was er onveranderlijk een koor van ongestoord gehijg en gekreun te horen. Voor mij, wat gemakkelijker, met recht op een tweepersoonsbed, als gastheer; voor de andere(n) wat moeilijker, want ze moesten zich tevreden stellen met een stoel aan de tafel. De negerinnetjes en de mulatjes maakten er ook geen schaamte of schande van en soms flitste voor mijn ogen, weliswaar ongewild, door het door de bries voortdurend open zwaaiende gordijntje, de op hun knieën neergezakte geconcentreerde pijpsters, gezellig verzeild geraakt tussen de wijd benige en onderdanig lijdende gasten, die amper met een mager streepje vet van hun achterwerk op het randje van de stoel hadden plaats genomen, broek en onderbroek hun enkels verbindend en zich met beide handen verkrampt aan het zitvlak vastklemden, de paal richting opwaards stuwend, niets aan het toeval overlatend moest het ogenblik van totaal verlos dichtbij geraken. Het gewapper van het gordijntje bleek echter soms een verstorend effect te veroorzaken op de actieve leidsters, die af en toe schuine blikken in de richting van mijn verblijf stuurden, wat het ritme bleek te benadelen en scheve smoelen veroorzaakte bij de slachtoffers die, wanhopig, meer aandacht opeisten. Daarna, ik bedoel, ná de storting van de bijdrage, volgde er, over het algemeen, een langdurig liefdesgefluister, beloften van eeuwige trouw en de verzekering s anderendaags de dosis te herhalen, zonder verdere haperingen.
De beslissing om naar Brazilië uit te wijken heb ik genomen op het moment dat ik in Rumbeke het bericht ontving vanuit Brussel, dat ik geweigerd was geweest bij de daar gevestigde Officiers School van de Belgische Rijkswacht. Blijkbaar was ik in alle voordien afgenomen fysische en psychische proeven geslaagd, maar het feit dat ik over geen dieptezicht beschikte, veroorzaakt door een opstandig oog, werd net ernstig genoeg beschouwd om, zonder meer, afgewezen te worden. Twee dagen vóór ik definitief vertrok naar Brazilië kreeg ik nog een telegram vanuit Brussel, om me dan toch maar aan te melden, maar toen vond ik het al te laat en besloot ik definitief een nieuwe richting in te slaan. De Rijkswacht heeft, in alle geval, een uiterst voorbeeldige, stipte en verantwoordelijke ambtenaar verloren.
De voorbereidingen waren rap getroffen. Een derdehands valies met wat versleten onderbroeken, een ouderwetse maar warme vest (later heb ik niet goed begrepen waarom ik die in feite heb méé genomen), die mij met genegenheid toegestaan was geweest door mijn jongste broer J. (die hem, op zijn beurt, gekregen had van D., toen al aan schonere kleren gewend) en een twintigtal LPs, vooral met rock en blues, allemaal gekocht in de loop van de vorige jaren, in de Nopri, in de Ooststraat van Roeselare, met de magere opbrengst van mijn werk gedurende de schoolvakanties, vooral in Laarne, op de bloemisterijen van Nonkel Marcel en Nonkel André (mijn Peter, van wie ik alle jaren vijftig frankskes in casseerde om mijn ook derdehands portefeuille er wat dikker te laten uitzien, nadat ik mijn nieuwjaarsbrief plechtig had áf gelezen, voor hem en voor Tante Rachel, die wat later is gestorven van een kanker in haar lever, terwijl ze er absoluut zeker van was dat ze alleen maar ietske gegeten had dat haar niet goed was bevallen hoe schoon opgelost toch wel - om daarna zijn zware moto, in de oprit, te gaan bewonderen), maar ook in Roeselare, in een likeurfabriek (waar de vrouw van de zoon van de eigenaar mij altijd eigenaardig aanstaarde, vooral dáár, waar ik mijn instrument bewaar); nog in Roeselare, bij Nonkel Maurice Tanghe, de man van mijn meter Irene, waar ik tientalleen koorden vervaardigde in zijn garage, samen met D.; in Oostende, in een drogisterij in de fameuze Langestraat waar ik, uit loutere onschuldigheid, de daimen mantel van een klant met een staalborstel te lijf ben gegaan, zodat ze haar dure aankoop wat later schoon terug kreeg, maar wel de helft lichter; in Rumbeke zelf, vroeger, met de oogst van allerlei groenten en fruiten, inclusief bij Jacques, onze buur in de Spanjestraat en ook nog in Wetteren, in een kruidenierswinkel, waar ik de eigenaar vergezelde op zijn dagelijkse ronde, vroeg in de kille morgen.
Mama had nog vlug voor een lening gezorgd van vijftien duizend frank (toen ongeveer US$ 500,00) in de Bank van Parijs en de Nederlanden - België in de Langemarkstraat, in Roeselare. D. kan dat later wel eens bevestigen, aangezien hij het leencontract heeft méé ondertekend, als vereiste waarborg. Gelukkig heb ik die lening rap kunnen vereffenen vanuit Brazilië, door negen overschrijvingen te verwezenlijken die de totale schuld, plus de interest, hebben afgelost (in feite heb ik méér dan negen overschrijvingen gemaakt, maar de overige waren bedoeld om de vliegtuigtickets van Mama en D. te betalen naar Brazilië, om ze daar mijn huwelijk met Hilma, mijn eerste vrouw, een paar jaar later, te laten bijwonen).
Om die grote verhuis wettelijk te maken moest ik voor het Braziliaans Consulaat in Brussel een lijst opmaken van alle voorwerpen die ik van plan was mee te nemen; in de Portugese taal natuurlijk. Voor het eerst kwam ik in levend contact met die, voor mij toen nog, vreemde taal. Ook had ik een zakboekje gekocht in de GB in de Zuidstraat, in Roeselare, met de titel Portugees Op Reis. En zo was ik op weg. Het was augustus 1972 en ik was, bijna, vierentwintig.
Eigenlijk had ik aan niemand vooraf uitgelegd hoe juist en wanneer ik zou vertrekken. De trein die me naar Genua, in Italië, zou brengen, met overstappunten in Brussel en Milaan, moest ik in het station van Roeselare nemen, rond de drie uur in de (zoals altijd) regenachtige namiddag. Alléén Mama was thuis op dat moment en om mijn toebehoorselen niet te voet naar Roeselare te moeten sleuren, heb ik eerst mijn valies met haar auto (een engelse Tryumph; wat een zekere weelde betekende, in diene tijd) naar het station gebracht, dan naar Rumbeke terug gereden om er de auto áchter te laten, afscheid van haar te nemen en te voet terug te stappen naar het station. Een allesbehalve emotionele afreis.
Het zou vijf jaar duren vóór ik het station van Roeselare terug zou zien. Met de tranen in mijn ogen. Langs Londen en Oostende om, waar ik een nacht verbleef, om de toen bruisende emotie onder controle te krijgen en zó aan ons schoon en mals West-Vlaams accent terug gewend te geraken.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Zoals ik in de vorige post heb vermeld, ik was een trouwe en gelukkige klant van het restaurant Zé Bodinho, in Recife, waar ik mij altijd wat afzonderde om lekker en alleen van mijn ijskoud biertje te kunnen genieten en te mijmeren en te piekeren over mijn verleden, heden en toekomst, maar ook over problemen, oplossingen en verwachtingen. Op een zekere dag werd ik ineens uit mijn toestand van afwezigheid wakker gebonsd door twee vrouwen die, enkele tafels verder, heftig, met behulp van houten hamertjes, op de magere pootjes van gekookte krabben aan het slaan waren. Die nieuwe toestand drong tot me door nadat ik opgemerkt had dat de eigenaar van de plaats een affiche had gespijkerd aan de muur waarin hij aankondigde dat vanaf diene dag verse krabben en kreeften beschikbaar zouden zijn voor onmiddellijk verbruik door zijn lekbekkende klanten. Bovendien kocht hij zijn lieve beestjes levend, zodat ze, zijn perverse klanten, hun toekomstige slachtoffers gretig konden aanwijzen in het aquarium waar ze, vooraleer gekookt te worden, tentoon werden gesteld. De beestjes die het dikst waren en toch het meest actief, werden uiteraard meteen verkozen door de vreselijke wijven, die door de opwinding rode blossen op hun wangen verkregen, terwijl ze gretig naar hun ferme borsten en stevige dijen staarden. Die van de krabben, bedoel ik. Gelukkig zijn wij, mannen, pezig, taai en ietwat traag in onze reacties, zodat we minder rap opvallen..
Eerlijk, dat aandringerig bonzen, slaan en hameren op de fijne pootjes van die arme beestjes, plus de gulzigheid die ze onmogelijk konden verbergen, de wijven bedoel ik, wanneer ze de gebroken, gebarsten en vernietigde pootjes met een tuitende mond uitzogen en met hun flikkerende tong bewerkten (wat mijn gedachten aan andere tuitende monden deed herinneren), stond me helemaal niet aan, om weinig te zeggen. Ik kon zelfs niet vermijden een walgende tote te produceren, die de smerige wijven onmiddellijk constateerden terwijl ik recht wankelde en mij naar een ander tafeltje begaf, zo ver als enigszins mogelijk en mezelf zelfs achter een pilaar verborg, zodat zij terstond door hadden dat hun gebonk op de tafel uiterst verstorend was geweest en zelfs belachelijk, hun besmeerde en bepotelde muilen en heksenneuzen in beschouwing genomen.
Ik heb het altijd beweerd, de vrouwen zijn duidelijk wreedaardiger dan de mannen. Verschillende scientisten hebben nog altijd niet kunnen bewijzen (??) dat krabben (en gelijkaardige beesten) ook pijn hebben terwijl ze geduldig gekookt worden, maar ze hebben wel bewezen dat een levend en gezond beestje drie lange minuten nodig heeft om deze wereld te verlaten en definitief hun plaats in de hemel te veroveren (ze worden, gedurende dat proces, vurig rood omdat ze proberen, nutteloos, hun adem in te houden). Ik ben er absoluut zeker van en zelfs volledig overtuigd dat dat voor die wijven absoluut geen verschil uitmaakt, te weten of niet, of de beestjes afzien, of niet, want belangrijker dan dat is hun perverse wens te vervullen en te zuigen tot ze er nat van worden in hun onderbroek. Ongelukkig genoeg is het vlees van één beestje, net zoals dat van een vogeltje, niet genoeg om hun oneindige lust te stillen en moeten ze er tien of meer verslinden om hun goesting te voldoen. Later, in de hel, zullen ze ook gebraden worden, of alternatief, gekookt, tot ze er rood zullen van uitslaan....
De onverschilligheid in verband met het lijden van praktisch alle dieren, wanneer ze bestemd zijn om als menselijk voedsel te dienen, gaat zelfs zo ver dat ze, de mensen, nijverig machines ontwerpen om meer beestjes te kunnen ontwrichten in minder tijd. Een Duitse Jood die in mijn gebouw woont en al op pensioen is (gelukkig) vertelt mij alle dagen (hij vergeet constant dat hij me dat verhaal al verschillende keren heeft herhaald) hoe hij, toen hij jong was, een machine had uitgevonden die alle poten van de kreeften in één enkele ruk áf trok. Jaja, hij verkoos wel degelijk de poten eraf te trekken, dan ze eraf te snijden, wat de aanwezigheid van een scherp voorwerp veronderstelde en dus ook een grotere kost, alhoewel dat, voor het beestje, waarschijnlijk op hetzelfde neer kwam..
In de Staat van Bahia, toen een zeker element, algemeen bekend met de initialen CAM, gouverneur was, was het een ongeschreven regel een commissie neer te moeten tellen, altijd in contant geld, van tien procent van de waarde van alles wat er verkocht werd aan het Staatsbedrijf "Empresa Grafica Da Bahia (EGBA)", verantwoordelijk voor het drukken van de Officiële Gazet van de Staat, onder het voorzitterschap van meneer C., man van absoluut vertrouwen van de gouverneur, die deze positie heeft blijven behouden gedurende twee opeenvolgende mandaten. Hij werd behandeld met alle respect, gedurende zijn verschillende reizen naar Rio en São Paulo, waar hij een auto ter beschikking kreeg, zoals het past met een VIP, met chauffeur en alles.
Zonder die tien procent waren er geen zaken die bloeiden. Het betrof zich alleszins om een absolute en ongeslagen kampioen van corruptie in het Noordoosten van het land en wordt tot heden, vooral door de militairen en de rechtsgezinde mensen, over het gehele land, beschouwd als een voorbeeld van competentie, breedborstigheid en moed.
Passeerde er iemand aan de overkant van de straat, waar hij woonde, meer dan twee keren in één uur tijd, dan werd er onmiddellijk een dossier besteld aan de FBI, CIA en SNI, om er zich prompt van te kunnen vergewissen dat het zich niet betrof om een spion, van de links gezinden.
De "clever"-heid, van een bedrieger zit er, van jongsaf aan, in..
