1. Pull up to Automatic Drive Through Cash Machine 2. Insert card 3. Enter PIN number 4. Take cash, card and receipt
WOMEN:
1. Pull up to Automatic Drive Through Cash Machine 2. Check makeup in rearview mirror 3. Shut off engine 4. Put keys in handbag 5. Get out of car because you're too far from machine 6. Hunt for card in handbag 7. Insert card 8. Hunt in handbag for tampon wrapper with PIN number written on it. 9. Enter PIN number 10. Study instructions for at least 2 minutes 11. Hit "cancel" 12. Re-enter correct PIN number 13. Check balance 14. Look for deposit envelope 15. Look in handbag for pen 16. Make out deposit slip 17. Sign cheque 18. Make deposit 19. Study instructions 20. Make cash withdrawal 21. Get in car 22. Check makeup 23. Look for keys
24. Start car 25. Check makeup 26. Start pulling away 27. STOP 28. Back up to machine 29. Get out of car 30. Take card and receipt 31. Get back in car 32. Put card in wallet 33. Put receipt in chequebook 34. Enter deposits and withdrawals in chequebook 35. Clear area in handbag for wallet and chequebook 36. Check makeup 37. Put car in reverse gear 38. Put car in drive 39. Drive away from machine 40. Travel 3 miles 41. Release handbrake
Zaken doen, hier in Brazilië, verschilt van zaken doen in België.
Om de manier van zaken doen hier beter te kunnen begrijpen zal ik twee voorbeelden aanwenden.
Ik zal beginnen met een verhaaltje dat weinig belang heeft op zichzelf, maar typisch is en aanduidt hoe een commercieant, door aanvankelijk aan te dringen op een klein voordeel, merkwaardige verliezen kan lijden, in sequentie.
Een klant in Rio had een manuele "phototypesetter" gekocht, gefabriceerd in Japan door de firma Morisawa, nuttig voor het zetten van titels en ondertitels van kranten, onder andere. De klant had verstaan dat hij samen met die machine (ongeveer dertig duizend dollars) tien extra matrijzen zou ontvangen, elk met een bepaald type van letter en grootte, die in werkelijkheid optioneel waren. Onze verkoper had waarschijnlijk diene indruk gegeven, of niet, maar dat verschil moest opgelost worden door hogere instanties in onze firma. De klant echter wilde geen millimeter van zijn "begrip" afwijken. Het geval werd dus aan de attentie gebracht van de algemene manager in Rio die, alhoewel weinig theoretische achtergrond bezat, toch intelligent was. Zijn beslissing was die gunst toe te staan en zelf naar de klant te bellen om hem deze beslissing persoonlijk mede te delen en hem ook te laten weten dat hij, de algemene manager, Sr. Almeida, tot zijner beschikking stond, eender welke tijd in de toekomst, gedurende zijn volgende eventuele aankopen. Zo gezegd zo gedaan en ze werden heuse vrienden. De volgende keer dat de klant iets nodig had belde hij, zoals afgesproken, rechtstreeks naar Sr. Almeida, met de bedoeling de beste en meest voordelige prijs te verkrijgen, denkend dat hij slim was geweest. Almeida, zonder enig gevoel van wraak, vroeg een ogenblikske geduld, zocht de juiste prijs op, telde er de waarde van tien matrijzen bij en in een kwestie van enige weinige minuten werd ook deze splinternieuwe zaak afgesloten. Het duurde niet lang en daar was hij terug, met de bedoeling nog een nieuwe aankoop te realiseren. Intussen had onze manager niet vergeten dat diene klant "eens" een extra voordeel had bemachtigd, maar had wel vergeten dat dat voordeel intussen al vereffend was geweest. Weeral somde hij de waarde van die tien matrijzen op aan de prijs van het materiaal waarin de klant nu belangstelling had gesteld.
Conclusie: ik heb dat geval gevolgd gedurende ongeveer tien jaar en ik ben er zeker van dat die klant, in de beste vriendschappelijke verhouding, de waarde van die tien matrijzen, op zijn minst, tien keer heeft betaald.
Ik heb er, eigenaardig genoeg, geen spijt van gekoesterd...
Een ander voorbeeld gaat over een klant in Belo Horizonte waarmee ik gedurende verscheidene jaren een nieuwe offset drukpers aan het onderhandelen was geweest. Een zaak van rond de drie miljoen dollars. Na vele reizen, contacten, ontmoetingen, alternatieven en voorstellen gemaakt te hebben (zaken realiseren hier duurt gemiddeld drie/vier jaar), was er tussen ons een waar klimaat van vertrouwen gegroeid (wat de kern van die zaak was en waardoor ik tientallen andere zaken, over de loop van de jaren, ook heb kunnen afronden) en spraken we een nieuwe vergadering af, in Rio, met de aanwezigheid van mijn directeur en belangrijke afgevaardigden van de fabriek in de VSA, met het doel de zaak uiteindelijk te sluiten en de papieren officieel te tekenen. We hadden eerst wat over koetjes en kalfkes geklapt, dan allemaal goed onze penzen gevuld (het middagmaal van Directeurs smaakt veel beter) en het moment was aangebroken om over da zaken te spreken. Vooraleer echter plaats te nemen aan de ronde tafel zocht de eigenaar van de krant mij op, sleurde me ergens in een hoekje mee en vroeg binnensmonds of het niet gepast was, van zijnentwege, een afslag op de geofferde prijs te vragen. Ik trok mijn beste anglicaans gezicht aan dat ik bezit (een masker) en met de verontschuldiging dat ik oprecht en eerlijk wou antwoorden, zei ik, met alle woorden: "NEE"; dat dat onmogelijk zou zijn en dat het bovendien de opgewekte stemming helemaal zou verbreken. Diene heilige mens heeft mijn raad gevolgd, heeft jaren later nog twee keren nog twee grotere en kostelijkere machines gekocht, van hetzelfde merk (over de twintig miljoen dollars reikend) en ik heb er zelf, later, toch WEL spijt over gehad zeker?? Hij verdiende een afslag! Mijn eeuwige beul, mijn geweten...
Hier bestaat er een ongeschreven en uitzonderlijk vreselijke regel dat GOEDE klanten, MEER moeten betalen!!
Jazeker, de Fons was een kwaadaardige mens (kwaadaardig = slecht, zelfs in de grond).
Op een zekere namiddag, ik geloof dat het een woensdagnamiddag geweest moet zijn, want dan waren we "vrij" van de school, stond ik alleen te voetballen tegen de muur van de fabriek rechtover ons huis in Rumbeke (ik weet nog altijd niet wat ze daar precies fabriceren).
Al van verre had ik opgemerkt dat de auto van Nonkel Fons (een Citroen die eigenaardig, zoals een puit, op-blaasde ene keer in gang gestoken) de Spanjestraat aan het indraaien was, vanuit de Prins Albert I Straat (dat ben ik niet helemaal zeker, aangezien er meerdere prinsen beschikbaar waren) en in zo'n geval ik het altijd aangeraden vond mezelf rap te doen verzwinden, meestal in het portaal van het huis van onze buren, de "Van Steenkiste's" geloof ik, tot hij uit het gezicht verdween in onze eigen oprit naar de garage. Terwijl ik daar verschrikt mijn buik aan het intrekken was, durfde ik toch nog eens de hoek om gluren om te bevestigen dat hij me niet had opgemerkt. Op dat moment stak een kat de straat over. Ik had eerlijk gedacht en gehoopt dat hij de snelheid van de wagen wat zou verminderen om de kat de kans te geven aan de andere kant te geraken, maar nee, toen pas gaf hij wat extra gas en maakte ook een extra bochtje, genoeg om ze, de kat, omver te rijden. Hij deed alsof er niets gebeurd was en draaide de oprit naar onze garage in.
De kat echter begon geweldig te miauwen en te schreeuwen, terwijl ze verschillende keren op en neer, meer dan een meter, omhoog sprong, zodat ik daar verlamd bleef staan staren, zonder te weten wat te doen om haar van haar lijden te verlossen en vooral herinnerend dat katten zulke enorme klauwen bezitten dat ze zelfs de hals van een stier kunnen open snijden met één enkele beweging, indien nodig. Ik besloot twee keren na te denken vooraleer haar te gaan troosten. Enkele seconden later, echter, daagde de zoon (Mark) van de buren op met een verschrikkelijke bezemstok in zijn handen, die hij bovendien dreigend over zijn hoofd draaide, terwijl recht op de kat af dravend en haar daar zo geweldig heeft staan slaan dat ze de strijd vroegtijdig heeft opgegeven en gestorven is van de uitputting.
Terwijl hij mij, op de terugweg, voorbij passeerde legde hij beleefd uit dat ze, de kat dus, toch ging sterven en dat hij haar alleen maar geholpen had dit saai leven te vervangen door het eeuwig leven. Achteraf beschouwd, ben ik er bijna zeker van dat ze alleen maar licht gewond geweest moest zijn, want een bijna dode kat springt geen gaten in de lucht.
Over die wreedheid van Fonske mijmerend heb ik mij later herinnerd dat iemand mij ooit had gezegd had dat hij, de Fons dus, als onderofficier van het Belgisch leger, gedurende de eerste (of was het de tweede?) wereldoorlog, verschillende kogels langs zijn oren had horen fluiten, half verborgen in die typische vlaamse grachten toen hij, met een bajonet op zijn geweer de vijand persoonlijk moest bestrijden en dat het zich toen betrof om "doden, om niet te sterven", terwijl de echte ruziemakers, daar in hun veilige bunkers, dikke cigaren aan het roken waren en ook dikke boeken, met grote letters, aan het lezen.
Zou het daarom geweest zijn dat hij zo "ziek" was??
Ik ben altijd een ontembare "pis-van-de-schrik" geweest. Hoe ge het ook maar draait, keert of wringt, op het einde heb ik vele keren mijne waterdarm niet ferm genoeg kunnen toeknijpen: in de tijd, met een overvloedig resultaat, van de nerveusheid en de angst en nu, tegenwoordig, één enkel eenzaam druppeltje, toch nog teveel eigenlijk om niet luizig op mijn lome benen te staan bibberen van de verwachting.
Vroeger gebeurde dat, zonder fout, iedere keer dat ik bevolen werd, in afwachting van de rammeling vanwege Vakelief, mijn handen zorgvuldig achter mijn rug te kruisen en onbewust de cronometer af begon te tellen. Het probleem toen, bestond erin dat men nooit van tevoren wist of hij geduldig zou zijn diene dag en tot aan tien zou geraken, of zowel, of hij zijn eigen ongeduld niet meester zou kunnen worden en de echo van de platte-hand-met-open-vingers-slag-op-mijn-kaken over de gehele buurt, zonder verder uitstel, zou laten dreunen.
Nu is het terug aan het gebeuren, iedere keer dat ik een judokampioenschap van mijn dochter beslis bij te wonen. Herinnerend dat een gewaarschuwd mens er twee waard is, maak ik er mezelf zeker van, vooraleer te vertrekken, eerst eens goed mijn blaas te gaan ledigen, maar op het moment dat ik uit de WC aan het stappen ben, verovert diezelfde goesting mij opnieuw en verkies ik nog enkele additionele druppels te gaan afschudden, vooraleer me definitief op weg te begeven. Eenmaal het betreffend sportpaleis instappend overvalt die immense drang mij opnieuw en nogmaals wend ik mij rechtstreeks en met toegeknepen billen, naar het toilet, zonder enige opmerkbare verlossing, nochtans, want op hetzelfde ogenblik dat ik de darm terug aan het opplooien ben, neemt de blaasdruk opnieuw toe. Een automatische reactie. Het is ongelooflijk hoeveel het hoofd invloed bezit over mijn pisorgaan en dat is verschrikkelijk ambetant want al ontsnapt er maar één enkele druppeltje, men voelt terstond dat de onderboek niet meer over diezelfde vers gewassen geur beschikt.
Overigens ben ik ook tot het besluit gekomen dat het geen zin heeft een fototoestel of een camera mee te nemen om mijn dochter's verschillende strijden te registreren, want ik tril en beef zodanig, op de meest belangrijke momenten (zoals een rietje in de stormwind, om het oerenoude cliché te gebruiken), dat ik ongelooflijk veel op Pépé begin te gelijken, gedurende zijn laatste dagen. Ik slaag er trouwens ook nooit in het focus van het toestel te blijven behouden en daarom had ik beslist het apparaat aan mijn vrouw te overhandigen zodat zij die taak kon vervullen, koel zoals ze is, maar later dan, thuis, ik dat mezelf toch weeral niet vergeef, wanneer ik tot de conclusie kom dat deze nieuwe tactiek ook van geen avance is geweest, gewoonweg omdat ze, nog altijd "cool", vergeten had de "rec"-toets in te drukken. Nog ne andere keer, opnieuw haar capaciteiten testend, had ze wel degelijk niet vergeten de knop in te drukken, maar in compensatie, wel vergeten hem terug uit te duwen en had ze alles gefilmd wat niets met de strijden te maken had, zelfs op het moment dat ze zich neergehurkt had op de Wc-bril en toen het moment aanbrak om de eerste strijd van mijn dochter te registreren tot het besluit kwam dat de batterijen plat waren gelopen. Ik heb zelfs getracht "collega vaders" daarvoor lastig te vallen, maar juist wanneer het de beurt was van mijn dochter, was het ook de beurt van hun eigen nageslacht en werd mijn "vereeuwiging" opzij geschoven..
Aarhhh, die alomheersende goesting om te wateren, dat vernietigt mij en mijn moraal (ik moet hier eerlijk bekennen dat ik bekwaam ben drie van die grote 600ml flessen bier, in amper één uur tijd, uit te zuipen, zonder naar de WC te hoeven te gaan). Zelfs mijn dochter heeft intussen verrast ontdekt dat ik over geen onpeilbare gevoelens beschik en nog minder over "stalen zenuwen". Meteen is ze ook tot het besluit geraakt dat de "heiligen die thuis wonen geen mirakels verwezenlijken"..
De schrik ook, om een dode of een ernstig gewonde mens (of zelfs dier), te moeten aanschouwen, verstrekt hetzelfde resultaat. Ik moet er gewoonweg van vluchten. Die laattijdige commentaar vanwege Mama, dat ik een echte duivel ben, zoals Papa beweerde en zweerde, is een verkeerde conclusie, waar zelfs zij aan bezweken is. Beter aangepast zou zijn te durven zweren dat ik diabolische plannen in mijn hoofd koester, nodig bijvoorbeeld, om meer kinderen te verwekken, te krijgen of te veroveren. Veel meer dan dat, nochtans, is er niet te ontdekken....
De laatste dode mens die ik, van dichtbij, heb moeten aanzien was Mémé, tweede vrouw van de Chef van de Post van Rumbeke, mijn grootvader dus, vader van Nonkelke Fons, die ik zelden, alles tezamen misschien twee keren, heb ontmoet, alhoewel ze in onze zelfde straat woonden, in Rumbeke dus en die mij, toen ik daar, ik herinner me niet meer precies voor welke reden, aanwezig was, op een zekere dag, in een aanschuivende rij werd geloodst, ik veronderstelde om mijn portie oude en uitgedroogde koekskes te gaan ontvangen en ik ineens op haar bleek aangezicht botste, plat uitgestrekt in haar bed, in de woonkamer(?) van hun huis, met twee watjes in haar neusgaten, wat ik allemaal niet goed heb begrepen en eraan begon te twijfelen dat er, van diene kant, lekkere verse koekjes zouden kunnen verwacht worden en ik me daarom vlug heb verwijderd, niet zonder verrast vast te hebben gesteld dat mijn jongere broer, de volgende in de rij, meer tijd nodig had om alles serieus na te gaan en zelfs nieuwsgierig dat stukske "watte" uit haar neus trachtte te peuteren met het gedacht, waarschijnlijk, daarachter zijn portie zoete spekskes te ontdekken, zoals men de paaseieren zoekt onder het vierklaverenblad...
Onlangs ontving ik de volgende mail van een verwoedde lezer van deze blog:
"Ik weet niet wat er mij steeds weer aantrekt om te lezen over Joden en ik heb daar nondedju al véél over gelezen. Ik heb ook veel tijd. Ik denk zelfs dat ik zelf een Jood ben. 't Zou toch kunnen dat één van mijn grootmoeders eens een rijke rondtrekkende koopsman heeft ontmoet? Ze zeggen dat van Hitler ook, dat hij Joods bloed heeft op zo een manier. Zware consequentie voor de Joden: zo kunnen ze het niet meer op 'Het Westen' steken.
Hier, in het kort, het verhaal van de Joden:
Noach, die van de Ark, had meerdere zonen en de oudste was Sem. De semieten zijn de afstammelingen van Sem: Joden, Arabieren en Aramieten. Ze spreken ook Semitische talen. Maar ze zijn dus neven en nichten. Een familievete!
Ik ben, geheel in tegenspraak met wat gij beweert, géén laffe vijs: ik post regelmatig "Onder Mijn Echte Naam" op een internationaal forum. Het krioelt daar van de Joden (allemaal onder schuilnaam) die op zoek zijn naar antisemitisme: om dan te vervolgen en schadevergoeding te eisen. Vooral gepensioneerde Joden, die niets anders te doen hebben dan scannen op blogs, forums en zelfs op de e-mails. Ze kunnen gewoon alles meelezen.
Ik schreef eens, waarom vallen de Amerikaanse presidentskandidaten over elkaar heen om te beweren dat, als ze verkozen worden, ze Israël zullen steunen? Gij kunt toch perfect president van Frankrijk worden! Lap, ik kreeg het op mijn kop: antisemitisme!
Daarom heb ik het opgezocht. Wat is dat nu eigenlijk?
Een semiet is dus een nakomeling van Sem en een antisemiet is een Jodenhater! Aja, pardon!
Ken je Wikipedia, de wereldencyclopedie waar iedereen kan posten? Kijk maar na: de term antisemitisme wordt er onmogelijk definitief omschreven. Dat wil zeggen dat u kunt veroordeeld worden voor een woord dat niemand begrijpt. Ge kunt nogal geloven dat ik op alle registers met een rood licht wordt aangeduid...
Mijn Nederlandse vriendin en klant (ze betaalt!) is ook Joods. Tja, ze hebben iets met kunst, dat kan je niet negeren. En net als Marie die je zag in Parijs (haar broer is directeur van de Wereldbank) is deze aan de top van Nederland: haar nonkel is ambassadeur bij de VN en nog veel meer, maar ik kan zwijgen.
Tja, ik vraag mij af: waarom komen die op mij af?
Korte geschiedenis:
Israël was een bonte verzameling van stammen en religies. Die hebben elkaar voortdurend uitgemoord. En toope tegare werden ze bezet door de Romeinen. Jezus wilde koning worden van alle Joden. Hij was helemaal niet de zoon van een timmerman, maar van een schriftgeleerde (een foutje in de Griekse vertaling). De Romeins gezinde gaven hem echter aan en hij werd opgepakt. Er is dan een schijnvertoning van een kruisiging op Hollywoodse wijze opgevoerd geweest. Daarna is hij gevlucht met zijn vrouw Maria Magdalena en zijn kinderen naar de streek van Marseille, waar de stam van Benjamin was gesettled. Zijn broer Jacobus is naar Schotland gevlucht. En zo zijn langzaam aan beginnen infiltreren in koninklijke dynastieën.
Kijk maar naar de naam van de kinderen van prins Filip, allemaal namen met "aël".
Waarom moest een Vlaams boerke te voet Jeruzalem gaan bevrijden van de moslims tijdens de kruistochten? Voor de Joodse heersers alhier! Zoals nu de Amerikanen moeten gaan sterven in Irak en de boel nog moeten betalen ook! Nu is Iran in zicht en nu zullen de Europeanen het moeten doen: veel volk, veel geld. Ik zou toch maar eens informeren of gij niet Joods zijt: dan kan je een hectare zonnige grond gaan uitzoeken in Palestina."
Antwoord:
"Nu dat ge de Palestijnen erbij getrokken hebt, 't is wél waar dat de Joden, over het algemeen, enorm véél hebben bijgebracht voor de vooruitgang van de wetenschap in het algemeen, vooral op medisch gebied, maar ook in militaire kwesties, zoals het ontwerpen en de ontwikkeling van bijna alle soorten bommen, onder andere de fragmenterende bom, plus de atoombom, natuurlijk. Maar van de andere kant, bijna geen enkele van deze "snuggere" Joden wonen zelf in Israël. Ze zenden er wel geld naar toe en ene keer per jaar moeten ze aan de lamenteermuur staan wenen om spijt te tonen over hun vele zonden, maar ze verstaan ook goed dat wie een dak van glas heeft, geen stenen moet werpen naar het dak van de buren. De domste Joden werden dus beleefd uitgenodigd dáár te gaan wonen om na te gaan hoe ver ze wel zullen kunnen gaan. Ze zijn er, op dit moment, al gewend aan geraakt, van jongsafaan eigenlijk, kanonballen te werpen naar de buren, vooral op de hoofden van de Palestijnen (die stomweg blijven weigeren hun grond áf te staan), eigenlijk méér om te oefenen dan om het doel te treffen en ook om dat volkske te tonen dat ze hun koppen niet óp mogen blijven steken. Ze hebben daar helemaal geen gewetensproblemen van over gehouden en handelen net alsof de Palestijnen geen reële mensen zijn, zoals de Nazi's ook beweerden over de Joden. Het is duidelijk, voor iedereen die geen Jood is, dat er geen intelligent leven bestaat in Israël en dat de gehele mensheid daar vroeg of laat de prijs zal voor moeten betalen. In dat verband herinner ik mij nog goed hoe onze leraar "geschiedenis" in de Broederschool (néé, het was de Fons niet) ons er gedurig wilde van overtuigen dat wij, de Vlamingen, veel dommer waren dan de Hollanders, omdat die op tijd waren wég gevlucht van onze Spaanse en Franse invallers en veroveraars en dat wij dus, die onnozel waren áchter gebleven, uiteraard ook de slimste van de ploeg niet waren geweest (dat doet mij weeral denken aan ons Fonske). Hijzelf, die leraar geschiedenis bedoel ik, was weliswaar geen Hollander (dat heb ik toevallig ontdekt door zijn niet te negeren West-Vlaams accent) maar hij was blijkbaar toch van Joodse afkomst en daar bestaat ons basis verschil in met de Hollanders, protestants en zoals de Engelsmannen (let op de beschrijving "engel"s) en de Noord-Amerikanen, uiterst Joods gezind. Zij beweren tenandere over henzelf dat ze tot het volk behoren, speciaal uitgekozen door God, om de gehele wereld te veroveren en te onderdrukken. De Ieren en de Schotten ook, natuurlijk, tenware ze Katholiek zijn. Later heb ik ontdekt dat de schrijvers van geschiedenisboekjes bijna allemaal Joden zijn, net zoals de eigenaars van bijna alle kranten, tijdschriften en televisiekanalen. Bovendien zijn bijna alle presidenten van bijna alle firma's en bijna alle presidenten van bijna alle landen, van Joodse afkomst en moeten wij voortdurend horen dat bommen werpen op Palestijnse verdachten (of niet) absoluut geen zonde is. Integendeel, een plicht..."
Er bestaan gebeurtenissen in uw leven die men nooit ne meer kan ontkoppelen van de mens met wie ze gebeurd zijn. Alhoewel ik er zelf ooit, waarschijnlijk, slachtoffer van ben geweest, iedere keer dat men die bepaalde mens daarna dan terug ziet, komt die gebeurtenis terug opduiken en kan men 't ene niet meer scheiden van 't andere.
Gedurende één van mijn maandelijkse reizen naar Salvador bijvoorbeeld (alles samen gerekend heb ik verschillende honderden keren niet alleen naar Salvador gereisd, maar ook naar Brasilia, Belo Horizonte, Juiz De Fora, Goiânia, Vitória, Aracajú, Maceió, João Pessoa, Natal, Fortaleza, Teresina, São Luis, Belém, Manaus, Campo Grande, São Paulo, Curitiba, Porto Alegre, Florianópolis, Santos, Joinville, Novo Hamburgo, Campina Grande, Londrina, Feira De Santana, Campos, Petrópolis, Teresópolis en noem maar op... tientallen andere kleinere stadjes verspreidt over het gehele land) was ik daar voorgesteld geweest aan de nieuwe Administratieve Manager van onze goede klant en grootste krant van het Noordoosten van Brazilië, "A Tarde", nadat de vorige manager aan een voorspelbare hartziekte, overleden was (zijn gehele familie was, over de loop van de jaren, van dezelfde ziekte gestorven).
Er waren echter twee eigenaardige feiten met die nieuwe ambtenaar verbonden: eerst en vooral dat hij zwarthuidig gekleurd was, wat toen en nog altijd, een rem betekende in iemands professioneel leven en het andere, dat hij persé als "Professor" wilde aangesproken worden. Dat laatste vooral is een constant mysterie geweest voor mij, want niemand heeft me ooit uitgelegd in welke omstandigheden en waar hij precies professor was geworden en van wat eigenlijk. Het is een beetje hetzelfde hier, wanneer ge iemand ontmoet die u als directeur wordt aangewezen en ge daarna ontdekt dat hij directeur is van een Sambaschool, of ook nog Professor, maar dan van "Capoeira", een stijl van gevecht waar men veel draait en keert in alle richtingen, terwijl het ook niet verboden is op één hand te gaan staan. Tenandere, zolang men hier een plastron draagt en een vest, zijde onveranderlijk ook "Dr".
Juist omwille van het feit dat hij neger was ondervond hij moeilijkheden in zijn professionele verhoudingen met zijn eigen bedienden en ook met verschillende leveranciers die dat allemaal niet zo gemakkelijk bleken te willen aanvaarden. Ik, van mijne zijde, besloot hem te steunen in zijn daden en beslissingen en hij apprecieerde dat zichtbaar want wij waren, van verre, ook de belangrijkste suppliers van alle soorten machines en papier. Later heb ik vernomen dat ik, op dat gebied, één van de weinige uitzonderingen ben geweest en ik voelde mezelf verplicht, somtijds, tussenbeide te komen in het gedrag van mijn eigen collega's en werknemers, in de zin dat ze zijn wensen en bevelen moesten vervullen, wilden ze niet met mij rechtstreeks te doen hebben. Enkele ervan weigerden zichzelf bij Prof. Máximo aan te melden, wanneer ze op technisch bezoek waren. Later heeft hij, zoals te verwachten was, de gelegenheid niet gemist mij een dolk in de rug te planten, maar ik zal dat maar vergeven en vergeten en het aanduiden als een "algemene" menselijke zwakheid, onafhankelijk ven de huidkleur. Tenandere een blanke ingenieur die daar, onder mijn rechtstreekse invloed en actie ook geplaatst is geweest, in de functie van Industriële Manager, heeft precies hetzelfde gedaan, wanneer hij oordeelde dat hij me niet meer nodig had (in één van mijn volgende post's zal ik vertellen over hoe corrupt hij wel was en andere mensen, onder zijn bevel, aanspoorde hetzelfde te doen).
Wat mij immer ambeteert is dat ik hem eens ontmoet heb, Prof Máximo dus, gedurende de derde of de vierde gelegenheid, voor een twee uur lange vergadering, in zijn kantoor, met een enorme (de verhoudingen in acht genomen) verdroogde neusbel (of neussnot) in zijn linkerneusgat, volledig zichtbaar vanuit de kant waar ik naar toe was gedraaid, op mijn stoel, voor zijn tafel en ik niet wist, gedurende twee oneindig lange uren, hoe dat zicht te ontwijken, want de uitgedroogde snot stond, zoals een aandacht trekkend verkeersbord rechtstreeks in mijn blik en ik kon er absoluut niet naast kijken. Enkele walgende toottetrekkers, wanneer hij zich omdraaide om de telefoon te antwoorden, waren onvermijdbaar, terwijl ik me maar bleef voorstellen hoe hij, blijkbaar, 's morgens vroeg zijn neus wel had gesnoten maar niet had opgemerkt dat een deel van de vuiligheid, of alle aanwezige vuiligheid, niet in zijn zakdoek was terecht gekomen. Ik heb hem niet durven waarschuwen, bang dat ik was dat hij het niet zou verstaan en mij ervan, schuw, van zou verdenken hem als een "snotneus" aan het verwijten te zijn. Nooit ne meer heb ik met hem gesproken zonder mij die snot daar terug voorgesteld te hebben.
Ik ben ervan overtuigd dat een eendere commentaar geldig is voor mensen die met een stinkende adem of oksels te kampen hebben en zelfs met schimmeltjes in hun haar aan het strijden zijn....
Most Middle Eastern countries recognize the following Islamic law: "After having sexual relations with a lamb, it is a mortal sin to eat its flesh" (umm ok, I'm sure the lamb appreciates that one).
In Lebanon, men are legally allowed to have sex with animals, but the animals must be female. Having sexual relations with a male animal is punishable by death (OK, THAT makes sense...).
In Bahrain, a male doctor may legally examine a woman's genitals, but is forbidden from looking directly at them during the examination. He may only see their reflection in a mirror (need an extra pair of hands).
Muslims are banned from looking at the genitals of a corpse. This also applies to undertakers; the sex organs of the decease must be covered with a brick or piece of wood at all times (a brick?????).
The penalty for masturbation in Indonesia is decapitation (wonder how they enforce that one??).
There are men in Guam whose full-time job is to travel the countryside and deflower young virgins, who pay them for the privilege of having sex for the first time. Reason: under Guam law, it is expressly forbidden for virgins to marry (now let's just think for a minute... is there any job anywhere else in the world that even comes close to this?).
In Hong Kong, a betrayed wife is legally allowed to kill her adulterous husband, but may only do so with her bare hands (the husband's lover, on the other hand, may be killed in any manner desired).
Topless saleswomen are legal in Liverpool, England - but only in tropical fish stores (of course!!).
In Cali, Colombia, a woman may only have sex with her husband and the first time this happens her mother must be in the room to witness the act (I shudder at the thought).
In Santa Cruz, Bolivia it is illegal for a man to have sex with a woman and her daughter at the same time (... we have to presume this was a big enough problem that they had to pass this law...?).
In Maryland, it is illegal to sell condoms from vending machines with one exception: prophylactics may be dispensed from a vending machine only "in places where alcoholic beverages are sold for consumption on the premises" (is this a great country or what?).
Een dronkaard op een brekende tak van een gebarste boom
Gedurende een bezoek aan Rio, waar ik toen nog over een huis beschikte, bestemd als vluchtoord voor mijn zoon wanneer zijn moeder onuitstaanbaar werd, boven op een heuvel, had ik opgemerkt dat één van de enorm hoge bomen, aan beide zijden van een betonnen pad dat van de zwemkom naar een voetbalpleintje leidt, was gebarsten, heel waarschijnlijk eerst door een blikseminslag en verder door het gewicht van zijn eigen enorme takken die over en weer zwiepten in de felle rukwinden die daar niet ongewoon waren. Die bomen bezaten niet bepaald een dikke stam, maar bereikten waarschijnlijk dicht tegen de vijfentwintig meter, in hoogte. Het waren geen populieren maar ze geleken er wat op en hadden van die lange stengelblaadjes, die in de wind een ruisend en ritselend geluid veroorzaakten. Uiterst kalmerend dus, wanneer daar in de omgeving. Ene keer had een koppel arend's daar zelfs hun nest gemaakt en verdedigden ze het zodanig agressief, dat we beter uit de weg bleven, vooral terwijl ze hun jongeren aan het voeden waren. Dan maakten ze razendsnelle scheervluchten over onze hoofden en schreeuwden luid, van de woede.
Alhoewel midden in de stad hadden we van daaruit een ongelooflijk zicht op een groot part van Rio De Janeiro, vooral de kant op naar de haven en de "Baai van Guanabara". Meerdere keren verbleef ik daar praktisch het gehele weekeinde, eerst om de boel op te ruimen, de struiken en bomen te snoeien, het gras te snijden, de zwemkom te reinigen, overal de bladeren weg te vegen, te drinken, barbecues te prepareren en dan later, af en toe, ook wat te liggen "bruinen", "braden" en "bakken". Uiterst ontspannend en meestal alleen met mijn vrouw en de meid, tot zolang de buren en hun kinderen opdaagden om toelating te bekomen voetbal of volley te spelen en zelfs te komen zwemmen, vooral in de zomer, wanneer het stikheet was daar beneden en de zon op "twaalf" stond. Dat laatste liet ik dan alleen maar toe als de afgevaardigden van hun vrouwelijk geslacht uitgerust waren met bikini's type "tanddraad".
Eén enkele keer, maar ik was toen juist niet thuis geweest, heeft één van mijn duitse schapers het kruis van de broek van een jongetje van een jaar of twaalf beet kunnen pakken en waren zijn kreten van ontzetting over de gehele wijk te horen.
Het grootste probleem bestond er echter wel in de bakken bier naar boven te sleuren (een trap van praktisch honderd treden), maar eens daar, werd het leven dan volmaakt stil en kalm en kon men, zoals in het binnenland, alleen maar het ruiselen van de bomen en het fluiten van de vogels horen. Het leidde zelfs meerdere keren naar onkuise daden in de zwemkom...
Maar terugkerend naar die bepaalde boom, de verticale barst was doorgelopen tot ongeveer drie meter boven de grond en het gebroken gedeelte dreigde, over de muur heen en over het terrein van de buur, naar beneden te tuimelen. Ik vond het zelfs zo gevaarlijk dat ik besloot de brandweer op te bellen om hulp te verkrijgen. Ze zeiden altijd wel van ja, maar ze kwamen nooit opdagen, niettegenstaande mijn verschillende pogingen hen de ernstigheid van het geval aan te duiden. Verder dan beloften ging het dus niet en ik zag het ogenblik aanbreken dat het gebarsten stuk hout aanzienlijke schade zou veroorzaken, vooral aan het dak van het huis daar beneden, hun hof en speelkoer. Verschrikt belde ik zelfs een gespecialiseerde firma op maar die wilde zelfs niet komen kijken. Een andere vroeg mij het ei uit mijn gat. Tot ik besliste zelf mijn nek te wagen, niet vooraleer het geval aandachtig te hebben zitten bestuderen en een tactiek te organiseren. Daarvoor ook vulde ik mijn glas bier verschillende keren bij, vergezeld van enkele slokken cognac, en hoe langer ik peinsde hoe moediger ik werd, tot ik doelbewust een lange ladder tegen de boom plaatste en gapend van de onrust over de muur kon loeren, waar ik, daar beneden, de afgrond vast stelde. Met een kort beiteltje was ik bekwaam enkele kleinere, maar ambeterende, takken weg te kappen die de spanning op de gebarsten stam wat deden afnemen en ik geruster, ook door de matige wind, besloot de strijd, de volgende dag, te herbeginnen. De volgende dag en de dagen daarna kroop ik iedere keer wat verder en hoger in de boom, de ladder verlatend en mij in het onbekende wagend, met het doel vooral de barstende stam aan andere, aangrenzende, bomen vast te binden, terwijl voortdurend kleinere takken afkappend, tot ik me opeens praktisch, of bijna, twintig meter boven de grond, van de buur, bevond en ik zelfs een zaag verkoos boven het bijltje dat trillingen en bevingen van de boom veroorzaakte, bij elke slag en zo de scheur, niet alleen verticaal maar nu ook horizontaal, alsmaar groter en dieper werd, tot ik besloot me rap terug naar beneden te laten zakken om de toestand daar beter te kunnen overwegen, niet zonder mezelf met grotere en meerdere slokken sterke en korte drank te voorzien, genoeg om mijn moed terug op te doen wakkeren en te besluiten het werk te hervatten, want de wind begon terug aan te wakkeren en het begon stilletjes aan te donkeren, zodat ik besliste een dappere held te zijn en bekwaam, mits vele bevingen en trillingen van mijn eigen lichaam, de gehele stam van al zijn takken te ontdoen, terwijl de mast zelf, ongeveer dertig meter hoog, maar schuinweg, gemeten vanaf het terrein van de buur, in de lucht priemde. Hij wiegde zoals een riet in de vrije hemel en ik eraan geplakt, gekleefd en geklemd zoals een bloedzuiger aan het vel van zijn slachtoffer, biddend dat de wind wat zou verminderen, want ik begon er zelfs dronken van te worden, mij onbekwaam voelend noch verder voort te kruipen, maar ook niet meer in staat was terug te wijken, mijn oren spitsend om eventuele knallen van brekend hout te onderscheiden, tot ik, daar beneden vast stelde dat ik mezelf precies boven een huisje bevond en bewoog, waar ik wist dat een dierenarts tientallen honden bewaarde, die hem in vertrouwen waren toegestaan geweest door mensen die op reis waren vertrokken (het was juist gedurende de carnaval periode) en zijn diensten, als dierenhotel, fel apprecieerden. Ik besloot, daar hoog in de hemel, dat die honden nog niet hadden beseft wat er daar boven hun hoofden hing en dat ik, indien ik de val zou overleven, ik meteen verslonden zou worden door ne troep razende en bloeddorstige honden en ik mijzelf verdomde mij in zo'n gewaagde situatie te hebben gebracht, alhoewel beseffend dat ne mens nu eenmaal altijd voorbereid moet zijn op het slechste en het toch beter is te sterven als een martelaar en op een emotionele manier, dan met een lome bierbuik, achter de toog van eender welke café..
Had ik op zijn minst op mijn jongere broer kunnen rekenen, ik zou de rollen kunnen omgekeerd hebben en er geprofiteerd van hebben hem daar, naar tussen de takken te sturen, terwijl ik beneden, de ladder stevig vast zou geklemd hebben, hem verzekerend dat alles veilig was, terwijl de nodige instructies doorspelend...
Feit is dat ik hier nog altijd ben, dat de honden veel geblaft hebben maar dat de stoet toch voorbij is gepasseerd, zonder ongelukken, andere dan de pis die ik niet heb kunnen bewaren en zelfs de hemel heb bevrucht met ne hele hoop luide scheten die ik ook niet heb kunnen vermijden, reden te meer voor dat geblaf van de honden, die zoals iedereen weet, schrik hebben van de donder en de nacht daarop ben ik opgelucht en verlucht het defilé van de sambascholen gaan bewonderen, vanuit een uitstekend gelegen toeristen tribune, waar ik tientallen mulata borsten heb kunnen tellen en ik, om zeven uur 's morgens, volledig uitgeput, terug naar huis ben getjoold en vanuit mijn slaapkamervenster de overwonnen boom, met fierheid, heb aanschouwd, terwijl die blaffende honden, die toch niet bijten, nog altijd niet aan het begrijpen waren wat voor een gedonder op hun dak was getuimeld, zodat ze allemaal een meter hoog hadden gesprongen van het verschot en nog altijd niet goed bekomen waren...
De nieuwe Paster van de Parochie was zodanig nerveus, toen hij zijn eerste preek aan het prononceren was, gedurende de zondagsmis, dat hij zelfs niet bekwaam was de meeste van zijn zinnen te voltooien en verschillende keren langdurig bleef haperen en stamelen.
Vooraleer zijn tweede preek aan te vatten, de volgende zondag, vroeg hij zijn Bisschop om raad. Deze, bekommerd, suggereerde dat het misschien aangepast was enkele scheutjes wodka in zijn glas drinkwater te druppelen, genoeg om de aanvankelijke schuchterheid te overmeesteren. Zo gezegd, zo gedaan en de jonge paster voelde zich meteen veel moediger en zelfs zelfzeker.
Toen hij, na de mis, terug keerde naar de Sacristie vond hij een stukje papier, ondertekend door de Bisschop, met de volgende boodschap:
Beste Priester:
1 - De volgende keer, doe enkele druppeltjes wodka in uw water en niet omgekeerd.
2 - Wrijf geen suiker aan de boord van het glas en dompel er geen schelletje citroen en een ijsklontje in.
3 - Gebruik de Bijbel niet als een matje voor uw glas.
4 - Gebruik de witte mantel van het beeld van J.C. niet als een servet.
5 - Er zijn 10 Geboden en niet 12.
6 - Er waren 12 Apostels en niet 10.
7 - We mogen niet naar het kruis wijzen met de uitdrukking: die grote "T" daar.
8 - We mogen ons niet refereren aan Jezus en zijn 12 Apostels, alsof het "JC en zijn Bende" is.
9 - David en Golias hadden geen homoseksuele verhouding.
10 - We mogen Judas niet noemen met de naam "Hoerepoeper".
11 - De Paus is Heilig en is niet Gevasectomeerd geweest en we mogen hem ook niet "Ons Peterke" noemen.
12 - De Vader, De Zoon en de Heilige Geest zijn niet "Den ouden, het kakkernestje en de onzichtbare".
13 - Judas heeft Jezus niet opgeknoopt en Jeanne 'd Arc heeft daar niets mee te zien.
14 - De hostie is geen kauwgum en tracht er dus geen luchtbollekes mee te blazen.
15 - Liedjes van de "Backstreet Boys" staan niet op de lijst van het Koor.
16 - Dat "Kotje" daar aan de kant, is waar de gelovigen hun zonden gaan opbiechten en heeft absoluut niets te maken met "diene besmette WC daar".
17 - Vermijd u in evenwicht te houden door te leunen op het Beeld van de Heilige Maria en omhels haar niet gedurig.
18 - Uw voostel om het publiek te doen dansen is verstaanbaar maar vermijd "La Bamba" en loop niet achter de vrouwen in de Kerk.
19 - Preek alleen over godsdienstige onderwerpen en vermijd langdurig uit te wijden over uw favoriete voetbalteam en Kim Klijsters.
20 - Doopwater dient om te dopen en niet om uw voorhoofd en nek ermee te verfrissen.
21 - Lees nooit de mis, zittend op de trap die naar het altaar leidt en leg nog minder uw voeten op de Bijbel om uw beenspieren te ontspannen.
22 - De Hosties moeten uitgedeeld worden aan de gelovigen en mogen niet gebruikt worden als hapjes, tussen verscheidene wijnteugen.
23 - Bruce Springsteen en Madonna waren niet aanwezig op de "Hemelvaart" van Jezus.
24 - Diene mens, vast gespijkerd aan het kruis, was Jezus en niet Martin Luther King.
25 - Madoff is nooit de Financiële Directeur van de Katholieke Kerk geweest.
26 - Vergeet nooit uw onderbroek aan te trekken en vermijd uzelf te verfrissen door met uw toog op-en-neer te wapperen.
27 - Spreek nooit ne meer over "Pedofielen en andere Seksuele Schandalen van de Kerk" in uw mis.
28 - De naam van de Paus is Bento en niet Will Tura en hij heeft nooit een duet gevormd met Ferdy.
29 - Bethleghem, waar Jezus geboren is, is geen gemeente van West-Vlaanderen.
30 - Judas heeft Jezus niet verraden in het Paradijs en de betaalde prijs waren 30 gouden muntstukken en niet "een appel en een ei".
31 - De zondaars, wanneer ze sterven, gaan rechtstreeks naar de hel en niet naar het koolkot.
Gedurende de 45 minuten dat ik het geduld heb gehad uw mis bij te wonen heb ik de vorige fouten opgeschreven. Ik herinner u eraan dat een mis één uur duurt en niet twee periodes van 45 minuten elk.
Gedurende een mis moet men geen vragen stellen aan het publiek zoals in het Tv-programma "De hemel is de limiet".
De plaats waar men de mis leest wordt het "altaar" genoemd en niet de "Showroom".
Diene mens daar, aan de kant van het altaar, was gene travestiet in een kleed, maar ik.
"Waarom hebt ge me dat niet eerder geschreven? Waarom hebt ge zo lang verborgen dat ge binnen een beetje de trotse eigenaar zult zijn van Bef. 250.000,00? Dat verandert alles, natuurlijk! Vers en eerlijk verdiend geld. Dat kunt ge zeker niet alléén verteren. Tenminste niet op heel korte termijn...
Kent ge me nog? Dat plastieken balletje? Dat is al lang geleden vergeven en vergeten (maar als ge toevallig eens langs de Nopri in Roeselare passeert, spring dan toch maar eens binnen om mijn balletje te vervangen; beter laat dan nooit). Ge beseft toch wel dat geld, het geluk niet meebrengt? En ge zijt toch ook nooit een echte materialist geweest? Integendeel: "in tegenstelling tot de meeste, hebt ge nooit de behoefte gevoeld om bezit, standvastigheid en zekerheid op te bouwen! Vreemd genoeg hebt ge altijd relatief gemakkelijk geld verdiend en hebt ge u steevast van deze materiële ballast vliegensvlug kunnen ontdoen". Waarom dan niet eerlijk delen? Fifty/fifty? Laat me maar uw beslissing rap weten zodat ik met J. kan afspreken wat ik met mijn helft zal doen...
Van sterke familiebanden gesproken, weet ge nog die keer in Gent? Op het kot van H.? Die orgie dat ze georganiseerd had met haar vriendinnen Karine, Christine, Joseline, Francine, Marleen, enz..? Gij waart er ook bij. En toen al waart gij genereus en absoluut niet gierig. Iedereen heeft lekker geneukt, die avond en op het einde hebt ge zelfs niet gereclameerd, alhoewel ge ook wel wat goesting had. Er is zelfs een foto van getrokken geweest. Toevallig heb ik die vandaag in mijn familiealbum terug gevonden. Gij zit op uw knieën, aan de linkse kant. Weet ge dat ge een redelijk aantrekkelijk achterwerk bezit?
Nu serieus over die "boom" gesproken. Herinnert ge u niet meer dat Nonkel Fons (in het begin, want later moest ik die taak verder zetten, terwijl "Madam van de Chef van de Statie" diep gebukt, aan de andere kant van de prikkeldraad, de aarde van de uitgetrokken patatjes stond af te schudden en ik, blozend, doorheen de verdunde appelstruikjes die tegen de draad groeiden, de kleur van haar gele onderbroek kon gadeslaan) alle bomen in onze hof in Rumbeke snoeide gedurende de herfst, om in de lente betere en grotere vruchten te kunnen oogsten? Of snoeide hij ze in de zomer? Ik weet het niet meer zozeker, maar het was vast niet in de winter...
In alle geval, ons lichaam is zoals een boom die vruchten verwekt, of beter: zou moet verwekken. En die vruchten zijn onze kinderen. En om schone en gezonde kinderen het leven te geven moet de boom af en toe gesnoeid worden. Dat, om mijn lichaamsoefeningen en fysisch gedoe uit te leggen. Volgens u is het lichaam het fruit. Fruit, voor mij, is wat er door dat "kobbennest", tussen de benen van de vrouwmensen, verborgen wordt, zoals bij "Madam van de Chef van de Statie" en ze zelfs haar gehele kobbennest niet bekwaam was in die grote tent te verzamelen en er duidelijk een bos bezemharen langs alle kanten uitpuilden...
Ik heb uw zin nog eens speciaal herlezen (uit puur medelijden) en nu begrijp ik uw oorspronkelijke bedoeling beter. Het lichaam is een vrucht vanaf het moment dat het geschapen wordt, gedurende de fertilisatie dus (daar hebt ge gelijk in) en tot op het ogenblik dat het op de grond valt (geboren wordt - dat heb ik in de catechismus geleerd). Daar verliest het rap zijn eerste onschuldig uitzicht om dan worteltjes aan zijn zaadjes te laten groeien en zich in de grond vast te werken. Dan ontstaat en groeit er een nieuwe boom.
Ik voel mijzelf als een goed ontwikkelde en stevige boom, gereed om het menselijk geslacht niet te laten uitroeien. Ik denk dat gij stil blijven staan zijt en dat ge nog altijd de vrucht zijt. Sta op G.! Wordt wakker G.! Wordt een boom G.! Ten andere als gij nog altijd de vrucht zijt, wie of wat is er dan de boom? Ik zal u officieel gebuisd verklaren op het gebied van bomen en fruiten. Herexamen doen a. u. b., of wilt ge zelfs mijn diploma ook niet bekomen?
Nu nog wat uitwijden over wie misbaar is en wie niet (ik heb toch de tijd vandaag, want mijn boek heeft nu al 125 bladzijden en ik ben nog niet begonnen met de meer algemene dingen zoals politiek, corruptie en andere soortgelijke kankers, die het dubbel van dat nummer bladzijden in beslag zullen nemen).
Een mens kan zomaar niet zeggen tegen een ander mens: "gij zijt misbaar". Bijvoorbeeld: in uw brief schrijft ge letterlijk: ".. zie de clochards onder de bruggen en de landlozen in de ontwikkelingslanden, maar die zijn misbaar... ". Vroeger had ge dat al eens troostend tegen H. gezegd dat ze zich geen zorgen moest maken over haar kinderen, want "ge zijt misbaar". Dus zijt gij een beetje een rechter (een halfgod) aan het worden (of zijt gij dat altijd geweest misschien?) om te beslissen wie misbaar is en wie niet. Dat is een gevaarlijke politiek, want dat werkt als een boemerang. Of beter, "0 tiro pode sair pela culatra". wat vertaalt, wil zeggen dat de kogel kan terug ketsen langs de "cú" om - ik weet de naam niet meer in het Vlaams - van het wapen. Ik ben er zeker van dat ik misbaar ben, maar ik heb de moed niet van, of aan, een ander mens mede te delen dat hij misbaar is. Ge kent die clochards toch niet? Hoe kunt ge dan oordelen of ze misbaar zijn, of niet? Van Ghog was ook een clochard, in Parijs. En gij zegt dat hij misbaar was?
In mijn laatste e-mail had ik nog geschreven dat ge 4% van mijn waarderingscore mocht aftrekken vanwege mijn altijd terugkerende oor- en vooroordelen. Nu ik uw woorden gelezen heb vind ik dat ge 40% van uw eigen waarderingscore moet verwijderen. Een zonde. Zonder blikken noch blozen. Zonder misericórdia. En ik ben dan nog een atheïst en gij een verwoedde kapitalist. Ik zal het beter uitleggen: niemand is onmisbaar, maar het kerkhof ligt nu eenmaal vol met onmisbare mensen. Toch moet men dat niet luidsmonds zeggen. Dat denkt en zegt men alleen over zichzelf, als men er zeker van is.
Ziedaar Rudo, weeral eens uw plicht van socialist volbracht. Zelfs Junior was er doordrenkt van. En hij had intellect. En de normale gang van zaken is uw intellect gebruiken om de andere mensen te kloten en uit te buiten. Ervan te profiteren. Dus was de appel toch niet ver van de boom gevallen. Alhoewel hij "drinkende mensen" niet waardeerde. Maar dat is het onderwerp van een ander hoofdstuk. In alle geval, laat ons ophouden over vruchten en bomen. Anders begin ik terug aan die gele onderbroek van ons aantrekkelijke buurvrouw te denken en dan krijg ik meteen een bult in mijn onderbroek..
Rudo (deelgenoot, zonder enige interesse, van het aan het einde van uw tunnel zichtbaar wordende klein fortuintje)..."
"En nu serieus. Dat onderwerp: strijd. Ja, ik snap het, gij zijt een bekvechter, een kibbelaar, een discussieur. Niet het onderwerp van een discussie en het resultaat ervan zijn belangrijk, maar het discussiëren op zichzelf. B. was ook alzo. Ik kon er de muren van oprijden met een trontinet, tot ik het door had dat dat een manier was om haarzelf beter te voelen, en toen heb ik besloten dat, als ze eraan begon, ik het een kwartierke ging uithouden en enig tegenstand ging leveren, zodat ze er tenminste voldoening van had. Vroeger zei ik altijd: 'k trek het mij niet aan, 't is niet belangrijk, 'k weet het niet, enz. Iets waarmee ik u ook de stuipen kon doen krijgen. Maar na deze onbetaalbare dienstbaarheid was het dan mijn toer: mijn hobby, een vijftiental minuutjes neuken en dan was de wereldvrede weer gered. Spijtig genoeg voor u zal dat in ons geval niet van toepassing zijn.
Onze levenswijze is natuurlijk altijd verschillend geweest. In tegenstelling tot de meesten heb ik nooit de behoefte gevoeld om bezit, standvastigheid en zekerheid op te bouwen, maar heb ik altijd mijn eigen bruggen getorpedeerd (NR: ??). Het begon ermee, of misschien zelfs vroeger, dat ik mijn diploma niet wilde omdat ik herexamen moest doen voor godsdienst, boekhouden en kunstfilosofie. Precies alsof dat noodzakelijk was om een echte kunstenaar, of kunstambachter te zijn. Vreemd genoeg heb ik altijd relatief gemakkelijk geld verdiend en heb ik mij steevast van deze materiële ballast vliegensvlug ontdaan. Tot groot jolijt van C., in de hoop dat dat eeuwig en nog langer zou blijven duren.
Ik heb dus ook spoedig ontdekt dat genieten, profiteren zoals dat verkeerdelijk genoemd wordt, niets te maken heeft met uiterlijke dingen, maar met vrede in de ziel, hetgeen de oosterlingen al lang weten, en dat deze vrede bijvoorbeeld het gevolg kan zijn van het bekijken van een boom, veel minder dan van het bekijken van het uitscheidingsgedeelte van een vrouwelijk persoon, zelfs indien de schepper-kunstenaar ervan, een schone prestatie heeft geleverd.
Ja, ik ben een beetje breedvoerig vandaag, en dat komt omdat er een soort rust over mij gekomen is, nu dat ik bijna dat ei kwijt ben dat al twee jaar aan mijn eierstokken hangt.
Het is nochtans een raadsel voor mij, hoe het komt dat ik altijd dat gedeelte kunstenaar in mij, zo van mezelf heb afgeschoven of weggemoffeld, en dan maar koos voor commercie, alhoewel ik helemaal geen commercieant ben. De conclusie totdusver is, dat deze kant van mij niet herkend of gewaardeerd werd in mijn jeugd, een gevoel van alleen te zijn met die tijdbom, zodat ik ze veertig jaar lang probeerde te ontmijnen. Ook omdat ik mij alleen met Tante G. kon vergelijken, maar dat was dan zo'n oninteressant voorbeeld, dat ik daar niets wilde mee te maken hebben.
Daar zit ook een beetje de reden in waarom ik in mijn vorige brief zei dat ik dikwijls aan u denk. Natuurlijk is het vooral omdat gij uw eigendommen zo vlug mogelijk uit de klauwen van Hilma probeert te redden, en alzo mijn erfenis veilig wilt stellen, zodat ik binnenkort als een Romeinse keizer aan weelderige tafels zal kunnen aanliggen, alleen maar gekleed in plooirijke lakens, en toekijkend naar slaven die schone mullatten neuken, omdat ikzelf teveel cholesterol heb opgedaan door mijn slecht leven, en deze slavenarbeid niet meer zelf kan verrichten, teneinde zeker te zijn dat ze goed gedaan wordt.
Waarom ik nog verder denk aan u? Omdat ik het allerhoogste vind, volledig onafhankelijk, alleen met uzelf als middel, een waardevol leven te hebben gesleten in de tijd dat uw lichamelijk schot (als ge dood zijt is het overschot) het uit te houden heeft (tussen haakjes, die manier van u om uw lichamelijk schot te straffen omdat het uw geestelijk schot niet wil gehoorzamen, is radicaal verkeerd, want een lichaam is zoals een vruchtlichaam van een boom: zoals een appel, of een nog betere vergelijking, een paddestoel, dat ook het vruchtlichaam is van het mycelium, de ragfijne draden die in de aarde liggen, onzichtbaar voor het blote oog, en een keer per jaar 'vruchten' dragen. De boom of het mycelium zijn het essentiële, ge kunt een boom niet straffen door zijn appels kapot te smijten omdat ze niet goed genoeg zijn).
Nu is het bij u natuurlijk ook wel zo dat gij gedekt waart door uw diploma en achtergrond, om het overal ter wereld te kunnen maken. En dus moet ik daar niet al te romantisch over doen. Maar ik heb voor mezelf nu ook eens behoefte aan de oplossing van de vraag: ben ik zo goed of waardevol, dat ik met zeer beperkte middelen, zijnde alleen mijzelf, kan leven en zinvol zijn voor de mensheid, wetende dat dat niet moeilijk is, zie de clochards onder de bruggen en de landlozen in de ontwikkelingslanden, maar die zijn misbaar.
Wil ik misschien onmisbaar zijn? Baja zeker? Dat zal die vreemde kronkel zijn in mijn hoofd, die programmeringfout, dat virus dat mij verteert en waarvan ik besloten heb ik ze niet meer zal negeren ('t is niet belangrijk, 'k trek het mij niet aan, ... ).
Gij hebt die zingeving ook nodig, daarom wilt ge zoveel mogelijk kinderen. Maar zoudt gij niet beter dienen boek afwerken? Weet ge waarom ik dat zo soms denk? Op de tv zie je soms van die kunstveilingen waarop schilderijen worden verkocht, die vastgehouden worden door netjes geklede slaafkes met witte handschoentjes aan, en waarvoor uit de naad gewerkte commercieanten miljarden geven, terwijl de kunstenaar zelf in lompen rondliep en door iedereen geminacht werd. Dan denk ik, als ge op eigen kracht iets kunt maken, dat voor de toekomstige mensheid zo belangrijk is dat ze voor die dingen musea bouwen en alarm en vochtigheidsinstallaties, om ze goed te beschermen. Dat is nogal iets anders dan kindjes te hebben gemaakt.
Dus: maak dat boek. Denk eraan dat bibliotheken over heel de wereld uw naam zullen in stand houden. Die naam, waarvan gij tegen N. zei: ge moet er fier op zijn.
Ik heb wel geen PC maar ik heb wel al een e-mail adres dat ik met mijn inlog code overal kan opvragen en een website, die nog niet bestaat, maar later een fotografisch verslag zal geven van "the making of Fredje" en alwaar mijn schilderijen kunnen besteld worden terwijl ik aan een blank strand bruine mulatten van mijn pina colada's en caipirinha's moet wegslaan.
Computer dealers may change the command which reads "Press Any Key" to "Press Return Key" because of the flood of calls asking where the "Any" key is.
Technical support had a caller complain that her mouse was hard to control with the dust cover on. Turned out, the "dust cover" was the plastic bag the mouse came in.
A man called a technician complaining that the system wouldn't read word processing files from his old 5" diskettes. After trouble-shooting for magnets and heat failed to diagnose the problem, it was found that the customer had labeled the diskettes and then rolled them into the typewriter to type the labels.
Another customer was asked to send a copy of her defective diskettes. A few days later, a letter arrived from the customer along with Xeroxed copies of the floppies.
A technician advised his customer to put his troubled floppy back in the drive and close the door. The customer asked the tech to hold on and was heard putting the phone down and crossing the room to close the door to his office.
Another customer called to say he couldn't get his computer to fax anything. After 40 minutes of trouble-shooting, the technician discovered the man was trying to fax a piece of paper by holding it in front of the monitor screen and hitting the "Send" key.
An exasperated caller couldn't get her new Computer to turn on. The tech asked if she had plugged it in. She had. The tech asked her what happened when she pushed the power button. Her response was, "I pushed and pushed on this foot pedal and nothing happens." The "foot pedal" turned out to be the computer's mouse.
See this story: Caller: Hello, is this Tech Support? Tech: Yes, it is. How may I help you? Caller: The cup holder on my PC is broken and I am within my warranty period. How do I go about getting that fixed? Tech: I'm sorry, but did you say a cup holder? Caller: Yes, it's attached to the front of my computer. Tech: Please excuse me if I seem a bit stumped; it's because I am. Did you receive this as part of a promotional at a trade show? How did you get this cup holder? Does it have any trademark on it? Caller: It came with my computer. I don't know anything about a promotional. I just has "4X" on it. At this point, the tech had to mute the caller because he couldn't stand it. The caller had been using the load drawer of the CD-ROM drive as a cup holder and had snapped it off the drive!
Mijn dochter heeft zich weeral verzoend met "Goud" gisteren, toen ze kampioen is geworden van de Schoolspelen van de Stad Recife. Ze is nog altijd twaalf jaar (ze wordt dertien in Januarie) en had beslist deel te nemen aan de jaarlijkse kampioenschappen bestemd voor meisjes vanaf dertien tot en met veertien. Beneden volgt een foto van haar bekroning. Eigenaardig was het dat ze, toevallig, ook aan het "lijden" was van haar eerste "maandelijkse" dag. Meer strijdlust, onmogelijk!
Twee weken daarvoor was ze ook al "Goud" geworden gedurende een ander kampioenschap, betwist tussen de beste atleten van de Staat van Pernambuco. Ook een foto daarvan, hieronder.
Dat was haar geschenk voor mij, op "Vaderkesdag".
Nochtans is het onmogelijk de boodschap te vergeten, gezonden door wijle mijne zoon Rudo Jr., op de laatste Vaderkesdag, vooraleer hij definitief afscheid heeft genomen:
Rio, 12/08/2000
"FELIZ DIA DOS PAIS!!!
Pai,
Estou escrevendo para lhe desejar um FELIZ DIA DOS PAIS. Que você saiba que você é muito importante para mim e que tenho aprendido muitas coisas ao longo dos meus 23 anos de existência ao seu lado. A principal delas é como ser um homem simples e honesto, virtudes excelentes!!!! Que Deus (mesmo que você näo acredite) possa estar te dando saúde tanto no corpo como no teu espírito para que você viva uma vida maravilhosa. Deus é bom demais, tante que me deu uma familia abençoada...
Com amor,
Junior"
Mijn antwoord, de dag daarop:
Recife, 14/08/2000
"Rudo Junior,
Gostei, é claro, da sua mensagem de ontem. Achei que você exagerou de propósito ao mencionar que fiquei ao seu lado durante 23 anos. Por um instante me passou pela cabeça que você estava me gozando. Ou entäo que você queria se mostrar benevolente para comigo. Mas de fato eu sempre esteve perto de você, menos fisicamente, é claro (por motivos que um dia pretendo explicar, se você se mostrar interessado em saber, ou entender), mas mais espiritualmente, torcendo de longe, contando com a sua resistência e a sua determinação, características estas que você herdou de nos, querendo ou não, em similaridade a outras características de ordem física que você não queria, com certeza, mas que também herdou e que lhe fizeram sofrer, ou melhor, curtir, num fogo brando e continuado, para poder nascer uma pessoa mais apurada, no final.
Passam pela minha cabeça, a cada vez que penso em você (e que nunca deixarão de voltar), imagens de você sentado no meio-fio da rua, sozinho por dentro e por fora, esperando com aparente paciência alguém chegar para poder subir para a casa e, em tempos mais remotos, e ainda mais duras para um pai vivenciar, você sentado na janela da varanda, olhando para o chão, questionando o porque da sua existência. 0 que eu não recebi na minha juventude, também não consegui transmitir para você, pelo menos não explicitamente, por muitas razões, nenhuma delas justificável.
O que a sua mãe lhe deu em abundancia, fui obrigado a maneirar, para compensar. 0 contato pessoal a qualquer hora e por qualquer motivo. A pressão para exigir o amor. 0 controle de perto e a vontade de dar tudo de uma só vez de um lado e do outro, o ausente, o distante, a falta do carinho e do afeto de uma pessoa que parece que lhe deixou no abandono. Nisso, tenho que admitir, tive mais sorte, nascido numa família com muitas crianças. Você, infelizmente, não teve irmãos de sangue para ajudar a baixar a pressão. Me tranqüilizei, sem poder eliminar de todo o sentimento da culpa, ao saber que a Suely estava lhe permitindo a se proteger debaixo das asas dela, cobrindo-lhe com o calor da família unida que você não tinha na sua própria casa. Não vai ai nenhuma critica a tua mãe, pelo contrario, ela é um caminhão de amor eterno, mas de fato isto aconteceu e não havia qualquer solução disponível, que não fosse artificial ou insincera. Olginha e Paulinho são os seus irmãos de verdade e está faltando uma oportunidade de agradecer a Suely concretamente.
Acho que, tendo vencido esta etapa mais difícil, sem deixar nenhuma sombra de duvida quanta a sua capacidade de reação e a sua força de vontade, daqui para frente (e não é porque eu estou lhe dizendo), você terá uma vida mais tenro e gratificante, com menos cantos e menos quinas e com mais harmonia e satisfação. A musica em geral, os seus livros (você tem?) e o trabalho na sua Igreja também, está claro, alem de um amor crescente, serão companheiros importantes para você, porque a luta de qualquer maneira continua. Ela só ficará cada vez mais clara diante dos seus olhos para lhe mostrar o seu destino final.
Dei uma olhada naqueles apresentações de cursos avançados em gerenciamento oferecidos por Universidades Europeus, enviadas pela Nara e o que mais me chamou a atenção foi o do instituto Vlerick, em Gent, um dos mais conceituados na Europa nesta área e que, no final lhe dá um diploma de pósgraduação em IMBA (International Master Business Administration). 0 curso é em inglês e com certeza você passaria a aprender holandês e francês também pela necessidade de comunicação. 0 Mark, que está aqui, elogiou muito o curso.
Juninho, obrigado mais uma vez, um abraço forte e continua de pé, olhando para frente.
Para o seu governo e o da Hilma (que já ajudou muito, graças à Deus), o G. e a Nara chegaräo no Rio, procedentes de Säo Paulo, no próximo dia 12, às 18h40, pelo voo 4174, da VASP.
Eles partiräo para a Bélgica no dia seguinte, dia 13 portanto, com a Ibéria decolando às 15h10. Deverão estar no aeroporto duas horas antes. 0 numero do voo é IB6800.
Se você náo tiver nenhuma festa para ir, nem nenhum aniversário e nem táo pouco nenhum ensaio e também náo precisar de ir para a academia, a aula de mûsica e a Igreja, talvez, quem sabe, poderia cuidar deles? Se Deus quiser e ele há de querer!
Avisa e pergunte para a sua mäe, que tem muito mais coisas para fazer e consegue fazer, caso um outro obstáculo Ihe impede de colaborar.
Eigenaardig, maar praktisch alle vrouwen vermoeden dat hun opgemaakt "haar" de man van hun dromen zal bekoren. Ze zijn bekwaam, daarvoor, uren lang bij de kapper te zitten kletsen, babbelen en lasteren, honderden nieuwe chemische producten te testen, proberen en aan te kopen, onder andere om meer natuurlijke golven in hun pruik te bekomen, ze licht en wapperend in de wind te kunnen demonstreren, ze te versterken, dunner en fijner te maken, ze te hydrateren, te "voeden" en de punten levenderig te maken, de kleur te veranderen, de permanente aan te passen, een beetje hier te knippen, een beetje daar te vermenigvuldigen, de stijl te veranderen, de mode te volgen, de geur te verbeteren (vrouwen kweken de ongelooflijke gewoonte aan hun "haar" te rieken, net alsof ze aan hun vingers rieken wanneer het toiletpapier onvrijwillig is gescheurd), het haar uit te rekken, te plooien, te kraken en het effect van een vorig chemisch product te bestrijden, minder haar te verliezen, het rapper te doen groeien, de aanwezige luizen volledig uit te roeien, hun haar te verkrachten, te buigen en te misvormen, terwijl strevend naar een "haar"-clone van iemand die ze onlangs op het Tv-scherm hebben weten te bewonderen, om zo de frisse mannen te kunnen verzekeren dat ze met hun "haar" veel verder zullen geraken dan de kletskoppen van hun vorige verhouding. Ze deinzen niet terug hun eigen salaris daarvoor volledig te verbruiken, weg te smijten en te verbrodden, plus nog de helft ook van het salaris van hun heilige vader, onschuldige broeder en/of ongewaarschuwde bastaardzoon.
Nochtans heb ik, na een halve eeuw ervaring, maar één enkele man ontmoet die vooraleer stiekem te loeren naar haar, respectievelijk, achterwerk, boezem, benen, mond, neus, lippen en tanden, een blik heeft gegund aan de nieuwe pruik die ze aan het inhuldigen was en er zelfs bijna blind is van geworden.
De ontzettend grote meerderheid van de mannen (homo's niet inbegrepen) heeft uiteraard geen enkele interesse in het haar van een vrouwmens, tenware om vast te stellen, in een oogwenk, of ze een brunette is, een rosse of een blonde en dat feit dan, daarna, terwijl ze de onderste pruik in twee delen aan het splitsen zijn, wel nog ne keer te willen bevestigen, om er zeker van te zijn dat ze weeral eens niet in de luren gelegd zijn geweest.
Waarom dus die enorme investering?
Wie beweert dat mannen en vrouwen gelijkaardige en gelijkwaardige schepsels zijn? Wie gaat er, in Gods naam, met "haar", naar bed? Velen verkiezen zelfs een handdoek over het harig aangezicht te leggen om niet in de ogen van het slachtoffer te moeten kijken, op de meest indringende momenten.
't Is eigenlijk juist omgekeerd, zelfs het "haar", dáár, is volledig overbodig, net zoals de baard, de snor of het haar in de neus en de oren van de man, waar er alleen maar vuiligheid van eender welke oorsprong blijft aan kleven. Beter zonder haar dus, dan mét.
"Haar" is, overigens, een duidelijk bewijs dat we allemaal van de apen afkomstig zijn. Toen ik zelf nog jong was had ik het ook in mijn hoofd geprent dat ik harig moest zijn om modern te lijken, tot op den dag dat een psycholoog mij heeft uitgelegd dat behaarde mensen, vooral met een baard, een moustache en een donkere bril, zichzelf voortdurend trachten te verschuilen, dat ze bang zijn zichzelf te onthullen en dat ze verkiezen onopgemerkt hun eng leventje te lijden.
Men zal, binnen enkele jaren, de harige mensen, "Neo-Neanderthalers" noemen, want dan zullen de onbehaarde mensen, mannen en vrouwen, vollop in de mode zijn. Hoge voorhoofden, belangrijke neuzen, opmerkelijke oren en kuise monden, zullen het duidelijk bewijs zijn van virielheid, intelligentie, moedigheid, vooruitstrevendheid en ferm karakter. In compensatie, behaarde mensen, als geniepigaards, schijters, onvolwassen en groene schaduwen van wat ze geweest zouden kunnen zijn, hadden ze zich verlost van diene ballast: het haar van de oerdommigheid.
Toch wel, jazeker, er zijn uitzonderingen die de regel bevestigen, maar de teerlingen zijn nu al geworpen: de onbehaarde mensen geraken verder.
In dit verband herinner ik mij nu een collega van het werk, de manager van ons kantoor in Brasilia. Hij was een gezapige vijftiger, ietwat aan de mollige kant, een bril met dikke glazen gebruikend en een mond die op de "spleet" van een vrouw geleek. Hij was gehuwd en had twee (of drie) kinderen. Gedurende een bepaalde reis naar Brasilia, toen we in zijn auto hadden plaats genomen en hij me, van de luchthaven naar het hotel, aan het voeren was, daalde hij ietwat vertrouwelijk, de toon van zijn stem, terwijl hij me uitnodigde zijn verse minnares te leren kennen, diezelfde avond nog, tijdens een speciaal daarvoor voorbereid avondmaal. Hij vervolgde, nog geheimzinniger doend, dat ze een overweldigende en weelderige kop "haar" bezat, die mij terstond zou doen smelten van de goesting...
En waarlijk, ik heb ze diezelfde dag nog ontmoet, heb tersluiks eerst haar overweldigende poepe nagegaan (te groot om er één enkel bed mee te delen), dan haar weelderige boezem, waar een man zich kan in verdrinken als hij zat is, of plat geslagen worden als hij er ruzie mee gemaakt heeft, haar dunne beentjes op hoge hielen, zoals een omgekeerde piramide, haar gulzige mond, brede neusgaten, dikke lippen en onregelmatige tanden... allemaal te veel om nog op haar "haar" te willen letten en hij me aandringerig in mijn buik bleef stoten: "ewel en wat zegde nu, heeft ze geen prachtig haar??"
't Heefts niets geholpen om mijn enthousiasme op te pompen, maar ik moet eerlijk bekennen, hij was wel degelijk verliefd op haar "haar", want de rest was de moeite niet waard om er een familiedrama mee te veroorzaken. Ik heb ze nog verschillende andere keren ontmoet en waarlijk, hij heeft zich laten scheiden van zijn vrouw, zijn kinderen zijn hem beginnen haten en haar "haar", dat heeft hem de opbrengst en de spaarpot van dertig jaren werk gekost..
Jodentruc's niet, hé! "Smart thinking", wel. Wat bedoelt ge met het dubbele van het gemiddelde? Ge hebt het niet goed verstaan, natuurlijk. Mijn voorstel is: ene frank méér dan de gemiddelde verkoopsprijs, voor twee schilderijen. Of beter, ene euro, want de "Frank's" zijn uit de mode. Gedaan met de Frank's en leve de Euro's en de Sombra's (de aandelen van de firma "Sombra en Dochters" staan heden nog laag, maar morgen kunnen ze ineens rap stijgen. Wie weet? Dalen kunnen ze niet méér, in alle geval).
Maar ik ben wel degelijk twéé schilderijen aan het bestellen! Ligia zei gisteren nog: "Liefste Rudootje, afhangende van de afmetingen en de prijs van de schilderijen kunnen we er misschien nog twee andere bij kopen ook. Zo kunnen we alle kale muren van het huis in Gent bedekken".
Ligia is niet helemaal bij haar verstand, vermoed ik. Ge moet er niet op letten. Ze denkt dat uw schilderijen anderhalve meter breed zijn, bij een meter hoog. Het schaap.
Let op, tegenwoordig moet men wel veel aandacht schenken aan publiciteit. Absoluut nodig om succes te oogsten in uw kunstrijke verdienste. De fuivers en excentrieke kandidaten maken meestal veel lawaai en krijgen dus ook een betere kans in de journalistische wereld. Een goed opgerolde moustache, met de punten naar bovén gericht en een minachtende blik, zijn essentieel. Uw schaarse haartjes verward op uwen blinkende kletskop laten pronken, een dikke boek onder de oksels schuiven (met grote letters want oudere kunstenaars zien meestal niet zó goed nemeer, maar ze willen wel gene bril dragen om niet op een boekhouder te gelijken), korte en nerveuze stapjes zetten, enfin, een beetje excentriek zijn, kost niets...
Spijtig dat ge gene Jood zijt, maar misschien zoudt ge toch één van die typische klakskes moeten gebruiken, gewoonweg om verwarring te stichten. Meestal helpt ene Jood de andere en alleen zij hebben geld in overvloed om het in de kunst te kunnen besteden. Tenandere alleen Joodse orkestenleiders, beenhouwers, artiesten en schrijvers zijn succesvol. Waarom koopt ge geen kandelaar met zeven kaarsen en zet ge die vóór uw venster? Of laat ge uw baard groeien tot aan de navel. Zwarte kleren en puntige schoenen helpen ook, of klagend staan klagen aan de klaagmuur (zegt de ene Jood tegen de andere: ik mag niet klagen), enkele overbodige Palestijnen om "zeep" helpen (ze zijn, in feite, aan het overwegen of ze niet allemaal overbodig zijn en ook aan het beslissen of het de moeite niet is de grenzen van het Joods land uit te rekken tot aan Egypte, aan de ene kant en tot aan Rusland, aan de andere kant) en met oervaste overtuiging zweren dat de oplossing geopperd door de Vice-President van Brazilië, om één van de Staten in de Verenigde Staten op te kopen en er daar het (nieuwe) beloofde land van het Joodse volk van te maken pure onzin is, want daar bestaat geen enkele Palestijn die gepest zou kunnen worden....
Jaja, ik weet het, zonder lawaai geraakt men nergens. 't Is daarom dat ik zeg: verlaat uw eenzaam kamertje en schilder in de open lucht. Op uw eigen pleintje eerst, maar dan ook op de Vismarkt en snij een stuk stof uit uw lange broek, daar waar hij uw gat bedekt, zodat de blote billen de aandacht trekken van de voorbij passerende maagden en zij, geërgerd, de politie roepen (en ook de brandweer om hun vlammend vuur te blussen) en ook de reporter van de Gentenaar die uw foto op de eerste bladzijde van de krant zal zetten met de titel: "Schande op de Vismarkt" wat de haat zal verwekken van de helft van de bevolking, maar de liefde, van de andere helft en zo de verkoop zal doen vlotten, zoals de opgestapelde kak in de dikke darm, zodat ge eerst een nieuwe voorraad schilderijen zult moeten voorzien, vooraleer verder te avanceren naar de Grote Markt van Brussel en eens zover, ik zelf nog weinig te doen zal hebben om mijn boek in grote hoeveelheden te kunnen verkopen, tenzij aan de reporter van de "Gentenaar" uitleggen dat ik de broer ben van dienen zot daar, op de Vismarkt...
Drie spreekwoorden, origineel in 't Portugees, vertaald in 't Vlaams
Terwijl we het toch over horoscopen, waarzegsters, tovenaars en heksen hebben, neetje, daar zit niets tussen voor mij. Ik heb het hier vroeger al eens geschreven: ik ben een doodgewone atheïst, dankzij God. Dus, voor al diene waanzin, oorsprong van ne hele hoop misverstanden, uitbuiting en zelfs misdaden, is er absoluut geen plaats in mijn leven. Ik zal daar nu, nochtans, niet blijven op áándringen, uit louter respect voor mijn goedgelovige vrouw die alle dagen vurig aan het bidden is om meer kinderen te krijgen, eigen of geadopteerde, terwijl we er nog kunnen voor zorgen. Ik heb al eens naar haar reeks uitgekozen namen zitten loeren en er zitten op zijn minst drie Joodse (namen) tussen. Wat een flater, Rudo...
Dat herinnert mij ook aan die reeks kettinggebeden georganizeerd door verschillende protestantse pastoors (die ik nog nooit eerder had gezien, maar duidelijk uit waren op tien percent van mijn wedde, zonder andere, speciale, vergoedingen en gunsten te minachten) toen ze mij uitnodigden in een kring, hand-in-hand, plaats te nemen, bedoeld om voor het leven van mijn zoon te preken, zingen en zeveren in de receptiehall van het publiek emergency hospitaal, waar hij tussen het leven en de dood hing. Ik ben niet in de kring gaan staan en heb niemands onnozele handjes vast gepakt, maar mijn eerste vrouw wel en Jezus Christus heeft daarom beslist dat die kleine gedomonstreerde interesse, vooral vanwege mijn part, niet genoeg was om zijn leven te redden. De aanwezige pastoors (ik weet niet hoe ze daar zijn geraakt en wie ze heeft geroepen, maar 't zal waarschijnlijk veroorzaakt zijn geweest door de ene of de andere geur die ze van verre hadden herkend, zoals de vliegen de stront, terwijl ik verrast, de afwezigheid van eventueel geinteresseerde priesters vaststelde) hebben op dezelfde dag van zijn dood nog, de zaktelefoon, een gouden ring en een gouden polsuurwerk, die aan mijn zoon toebehoorden en bewaard waren geweest door de verpleegsters, na het ongeluk, vriendelijk, door hen, de pastoors, van hen, de verpleegsters, opgeeist, om hun geleverde diensten te betalen (eerste les: "O perigo mora ao lado", wat betekent dat het gevaar van dichtbij komt).
Een vader die zojuist de helft van zijn leven heeft verloren vindt natuurlijk de kracht niet om tegen zulke onbenulligheden te protesteren en de pastoors, begrijpend, hebben daar, zonder enig teken van medelijden, gebruik van gemaakt. Nu vrees ik echter, dat ze allemaal toch wel zullen branden in de vlammen van het oneindig vuur in de hel, want het zijn onbeschaamde bandieten, in het algemeen en experte dieven, in het bijzonder.
Onverlet van deze belangrijke opmerkingen, die door Nonkel M. verder uiteen werden gezet met zijn solene "kzeggekik teese voor mijne reden", de andere "geestelijke" bronnen van mijn uitspattingen van waarlijke familieliefde waren, de logische manier van redeneren negerend, minder in Rumbeke en Roeselare te vinden geweest, maar wel in Laarne, onder de invloed van mensen, juist zoals hem, mijn lieve Nonkel M., maar ook van Schatteman, Annie, Medard en zelfs onze bekorende Tante D. Ze bedreven met genoegen en zonder daarvoor schuldgevoelens te koesteren, de dagelijkse zonden, zoals, in diezelfde volgorde, de onkuisheid, de ironie, de loomheid, de gulzigheid en de verleidelijkheid, maar ze zijn praktisch allemaal gestraft geweest net alsof ze doodzonden hadden gepleegd.
Komt de vraag, waarom juist heeft de eerste, Nonkel M., de laatste, Tante D., verkozen heeft om ermee te trouwen? Waarschijnlijk waren het haar vooruitstrevende en adembenemende borsten waar hij, een hoofd kleiner zijnde, zo goed kon aan zuigen terwijl ze in het portaal van Pépé's huis stonden te vrijen en te wrijven, daar, op dat vurig rood terrasje, terwijl zij tegelijkertijd de schatten in zijn broekzakken en in zijn onderbroek betastte.
Ze had niet gehaperd ook aan Nonkel A. (oudste broer van M. en mijn Peter) de genoegens van die indrukwekkende boezem te onthullen en die daardoor eveneens ook (tijdelijk) verblind was geweest, terwijl ze opperde dat "wat van beneden komt haar niet aanraakte" (les nummer twee: "o que vem de baixo, não atinge"), maar toen had ze zijn geheim wapen nog niet ontdekt, in zijn onderbroek, wat naar het algemeen gekende, derde, spreekwoord leidt, met name "tamanho não é documento" of "grootte is geen document".
Blijkbaar had ze hem naar één van die wat donkere serrekes, vanachteren in de bloemisterij, geloodst waar ze, zonder meer, aan zijn microfoon had gezongen, om de "maat" te evalueren. Wat later heeft Pépé haar verrast in de remise, terwijl ze Nonkel André gulzig op de lippen kuste en daar is de vierde (gratis) algemeen gekende uitspraak van afkomstig, met name, "chupar por tabela", wat overeen komt met "een piemel on-rechtstreeks pijpen" en wat verklaard waarom hij (Nonkel André), daarna, die geheime verhouding ineens abrupt heeft verbroken, klagend van haar "vreemd"-riekende adem.
AQUARIUS You have an inventive mind and are a progressive thinker. You also lie a lot and are inclined to be careless and impractical, making the same mistakes over and over. Everyone thinks you are a fucking jerk.
PISCES You have a vivid imagination and often think you are being followed by the CIA. You have some influence over your friends and people resent you for flaunting your power. Underneath it all you lack confidence and are generally a coward. Pisces people screw small animals and pick their noses a lot.
ARIES You are the pioneer type and have strong leadership tendencies, but you regard others with contempt. You are quick tempered, impatient and don't take well to advice. You are a prick.
TAURUS You are down to earth and persistent. You are determined and can work like hell. Most people think that you are a pig headed shit. You're probably a fucking capitalist.
GEMINI You are quick and intelligent - a thinker. People like you because you are bisexual, You are also a cheap bastard, expecting everything for nothing. Gemini's are notorious for thriving on incest.
CANCER You are extremely sensitive by nature and very caring. You are a wimp, You are hopeless at making decisions and that is why you will always be on welfare and you will never be worth a shit.
LEO Leo people are born leaders but most people think they are just pushy. Most Leo's are bullies. They are thick assholes who break down under honest criticism. Your arrogance is disgusting. Leo People are thieving bastards who kiss mirrors a lot.
VIRGO You are the logical type and detest disorder. This shitpicking makes your friends sick. You are cold and unemotional and often fall asleep while screwing. Virgo's make good bus drivers and pimps.
LIBRA Librans are lucky in employment and financial matters. You are the artistic type and have a difficult time with reality. If you are male then you are probably queer. Most Libran woman are whores. All Librans die of V. D.
SCORPIO You are shrewd in business and cannot be trusted. You will reach the pinnacle of success because of your total lack of ethics. You are a perfect Son of a Bitch. Most Scorpio people are murdered.
SAGITTARIUS You are optimistic and enthusiastic with a reckless tendency to rely on luck since you have no talent. Most Saggitarians are drunks or pot heads. People laugh at you a lot because you are always fucking things up.
CAPRICORN you are conservative and afraid of taking risks. You are basic chicken shit. There has never been a Capricorn of any importance, you should kill yourself.
Ik schrijf zonder te weten of ge al terug zijt vanuit Griekenland, of niet. Eender wat, eigenlijk, want ik moet diene krop in mijn keel toch kwijt geraken.
't Is altijd iet. Ne keer dat ge de mijlpaal van de vijftig gepasseerd zijt is alle nieuws, slecht nieuws. Vooral als iemand u belt op de meest verdachte uren. 't Zal nog pijnlijker moeten geweest zijn voor Mama, geloof ik. Zal ze die meesleurende gedachten en de druk op verlossing altijd meester kunnen geweest zijn?
Gelukkig dat Hilde zelf niet besefte wat er aan de gang was. En wij ook niet, trouwens. Ik heb het eerder al eens gezegd: ignorant zijn is niet altijd een slechte zaak en ik vind zelfs (niet alle dagen, om eerlijk te zijn) dat het toch beter is geweest, voor mij, tussen de drie domste van de broers gerekend te zijn geweest. Zoals Fonske dat, met alle zekerheid, had beslist en me, in dat opzicht, zelfs beschouwde als de onverslaanbare kampioen, terwijl D. en G. de tweede plaats disputeerden. Hoe oerdom was Fonsje zelf wel niet, eigenlijk? Dienen, laaghangende, klootzak.
Hilde had alles al gezien, beleefd en meegemaakt, maar ze is toch niet snugger genoeg geweest om haar eigen "calvarieweg" te begrijpen. Ik had haar nog gebeld, want Mama had me gezegd dat ze niet meer kon neerzitten. Aan de telefoon is ze er dan nog (bijna) in geslaagd mij te overtuigen dat het zich maar om een eenvoudige ontsteking betrof, aan dat stukje darm dat overgebleven was, ná haar operatie en dat ze tegen augustus, volgens die kwakzalverdokter van Oostduinkerke, volledig genezen zou zijn. Gelukkig, dacht ik en ik hoopte eerlijk en danig dat ze gelijk zou hebben. Maar 't schijnt dat ze het maar allemaal volledig begrepen heeft enkele dagen vóór ze gestorven is. Ik had haar nog gebeld op haar sterfbed, verwittigd door J. dat ze haar laatste adem aan het zoeken was en ze heeft mijn naam nog kunnen fluisteren, vooraleer ze de strijd heeft op gegeven. 't Er was niets ne mere aan te doen. Voor haar is het áf gelopen. Voor ons duurt het nog wat langer.
Diene maand "Augustus" herinnert mij aan de oudste zuster van de moeder van mijn eerste vrouw Hilma (Dna. Diamantina). Ze had me altijd duidelijke tekens gegeven dat ze mij waarlijk apprecieerde en zelfs (hoe is dat mogelijk?) van mij hield (zo had ik toch de indruk). Diezelfde liefde heeft ze vanzelfsprekend onmiddellijk over gedragen aan mijn zoon en toen hij gereed lag, in zijn doodskist, om begraven te worden, in Rio, is zij de enige geweest die niet heeft ingedut, de gehele nacht lang, terwijl ikzelf mijn zwart kostuum ben gaan halen en gedurende één enkel uurtje, mijn hoofd op de tafel heb néér laten zinken, verslagen door de vijand. Toen ik terug keerde, het was nog stikdonker, zat ze daar nog altijd, recht op hare stoel, terwijl ze het hoofd van haar kleinzoontje, op haar schoot, voortdurend bleef strelen. Ik stond er verstomd van hoeveel uithoudingsvermogen en toewijding ze wel bezat en ik heb meer compassie gevoeld met haar, dan zij, waarschijnlijk, met mij. Ze was toen al zeker over de tachtig en bekende mij, terwijl ik naast haar plaats had genomen, dat ze al verschillende weken niets nemeer door haar keel had kunnen krijgen, tenware enkele slokjes water, vanwege een "gezwel" daar, dat ze niet beter wist (of wilde) te omschrijven. Haar zoon, rond de veertig, was verpleger van beroep en had haar verzekerd dat ze zich niet ongerust moest maken.
Twee maanden ná de begrafenis van Rudo Jr. moest ik terug naar Rio (beroepshalve) en ik heb haar persé terug willen zien, alhoewel ze in Niteroi woonde.
Ze verkeerde nog altijd in diezelfde toestand (zonder iets "stevigs" te kunnen inslikken) maar had zich duidelijk "hoopvol" getoond. Zowel haar zoon, als haar dokter, hadden haar beloofd dat ze tegen "Augustus" (het was toen Juni) helemaal genezen zou zijn en ze was daarmee uiterst gelukkig geweest, want dat betekende dat ze maar enkel twee verdere maandjes "geduld" moest hebben. Op aanraden van die dokter, echter, moest ze de zon vermijden en twee keren per week bestralingen ondergaan om te bevestigen dat dat gezwel wel degelijk aan het terugwijken was. Ze noemde die stralen "ultrasonografia"-stralen, wat overeen komt met "echografieën". Ik heb mijzelf, met die commentaar, ook uiterst content getoond. Op zijn minst, ze was niet aan het begrijpen wat er precies aan de hand was...
Toen "Augustus" aankwam, twee maanden daarna, heb ik het bericht ontvangen, hier in Recife, dat ze, in vrede, was vertrokken. Die "stralen" waren uiteraard van een ander type geweest, maar ze heeft het nooit geweten. Het was beter, zo..
NB: Ik heb ooit eens gelezen, hier in Brazilië, hoe een bepaalde dokter zijn vonnis had verstrekt aan één van zijn patiënten: "ge hebt nog twee weken te leven". De patiënt haalde onverwachts een revolver uit zijn broekzak, keek de dokter ernstig in de ogen en besloot: "gij zult zoveel geluk niet hebben" en schoot hem een kogel door het hoofd.
Dat er veel domme dokters bestaan, dat bestaan er.
"En nu het goede nieuws. Gisteren ben ik naar Oostende geweest en in het terugkeren, mits een schone omweg doorheen het vlakke Vlaamsche land, met schone vergezichten en wolken die gedomme van mijn hand zouden kunnen zijn, als ik genoeg producten zou gehad hebben, ben ik dan eens binnengesprongen bij Mama. Verschieten dat ze deed.
Ja, ik kende daar ook niet zoveel van, van die operaties. Een nieuwe heup, zeggen ze. Ik had daar zo een gedacht van, anatomie gestudeerd en getekend hebbende, dat ze daar zo een heel nieuwe bekkenkom installeren, zoals een garagist een nieuw chassiske zou onder een auto plaatsen. Maar het schijnt een routineoperatie te zijn, een nieuwe kogellager zetten, zoiets. Het resultaat is beter dan het origineel. Ja, ge kent da hoe dat die mannen reserverwisselstukken kunnen verkopen gelijk of dat het een piercingsken is.
Ze was meer bekommerd om haar make-up en haar haar, zodat ik hare beautycase op haar nieuwe prothese heb geïnstalleerd en ze aan de decoratiewerken kon beginnen. Juist op tijd, want D. kwam dan binnen en ze was content dat ze proper was. Die fierheid!
D. vertelde dat hij nogal verschoten was van haar slaapkleedjes en ondergoed, allemaal meer dan letterlijk tot op den draad versleten. Dus die heeft hij allemaal in een vuilbak van een landelijk boerken, tussen Ardooie en Pittem, gedumpt. Ik vraag mij af of daar geen landelijke scheiding van komt als de vuilkar niet passeert, met deze feesten, en dat madam de echtgenote de inhoud van meneer zijn vuilbak ontdekt.
Dat doet mij eraan peinzen, dat ik, in mijn vrijgezellenstaat, ook eerder een hemdeken koop dan een nieuwe onderbroek en dat de meeste ervan geen enkele weerstand bieden aan de veelvuldige winden die vanuit het zuiden naar het noorden opstijgen.
Onverlet van dat, ik ga weer op zoek naar een nieuwe directeur generaal van de inspectie van hygiëne en ondergoed, wisselstukken en onderdelen, tweedehands en nieuw.
J. zegt dat gij op zoek zijt gegaan naar een schoon verpleegsterken om op Mama te passen. Awel, ik geloof dat ik een klein beetje in de kosten zal kunnen bijdragen, als ge maar eerst enkele illustraties stuurt van de kandidates, hé?
En 't speelt geen rol dat ze geen Nederlands spreekt, Mama verstaat er toch geen schellen van.
Maar denk maar niet dat ze al haar geestelijke capaciteiten kwijt is. Verleden week ben ik met haar gaan eten, voor haren Moederkesdag hé en we zaten aan een tafel die gereserveerd was en die mensen kwamen toe en ik zeg: kom we gaan da koffietje elders drinken en ze zegt, bah neen, ik blijf ik hier zitten, ze zullen denken dat ik dement ben. Ah, diene miljaarsen plantrekker".
.....
PS van mijnentwege:
Pas later in mijn eigen leven heb ik de eenzaamheid van Mama beter begrepen en moest ik toen nog in België gewoond hebben, ik zou een grotere steun voor haar betekend hebben.
Nu zeker en vast.
Ze is zo verschrikkelijk alléén geweest en ze heeft me eens opgebiecht dat dáár, vooral op het Polenplein in Roeselare, ze er veel onder geleden heeft. Zonder doel, zonder interesses, zonder "reden" en vooral, zonder zich te kunnen verplaatsen, op het einde. Ze was toen eigenlijk nog te fris om te vergaan, maar de reden was er niet meer...
Maar onze "tegenstanders" hadden, in feite, niet (altijd) helemaal ongelijk. Ik herinner mij dikwijls één bepaalde gebeurtenis, in de krant eerder vermeld, toen ik verplicht werd verwoed naar verklarende redens te schartelen, overvloedig zwetend en met mijn mond vol tanden en praktisch niets heb kunnen aanwenden tot mijn verdediging, toen ik 's morgens heel vroeg, op een zaterdag, thuis in mijn bed, een telefoontje ontving van een Vlaamse collega, Guido Aeck, oorspronkelijk afkomstig vanuit Staden (een elektronische ingenieur, aangeworven door onze firma ongeveer twee jaar ná mijn eigen aanwerving). Zijn job, in de firma, bestond erin de "phototypesetting machines" (van het merk PHOTON, model Pacesetter) die wij eerder hadden verkocht, te installeren in elke krant die we hadden kunnen overtuigen naar "offset" over te schakelen. Terwijl mijn eigen job nooit lange verblijven vereiste in de installaties van de kranten (maar wel veel korte reizen), was dat voor hem onvermijdelijk en was hij verplicht zich meerdere weken van zijn familie (in Rio) te verwijderen en zelfs lange uren, 's nachts en 's morgens, door te brengen in de kantoren van onze klanten, niet alleen om daar de machines te installeren, maar ook om hun dagelijks, initieel gebruik bij te wonen, eventuele fouten te corrigeren en ze daarna, ook in te huldigen.
De eerste twee weken van zijn verblijf waren redelijk goed verlopen geweest en enkele pagina's van de krant werden reeds dagelijks met het nieuw systeem gezet en gedrukt geworden. De volgende stap was moeilijker want ze werden verplicht ook de sectie van de advertenties te beginnen typen, classificeren, indelen en drukken met het splinternieuw "phototypesetting" systeem. Het betrof zich toen, over de grootste krant van het Noordoosten van Brazilië en hun Zondag's editie, waarvoor de voorbereidselen al getroffen beginnen te worden vanaf de vrijdagnamiddag, bestond uit praktisch 130 standaard bladzijden, terwijl de hoeveelheid advertenties, gemakkelijk de 13.000 kon overschrijden.
Guido was dus vlijtig bezig geweest uit te leggen hoe ze die enorme hoeveelheid advertenties moesten tijpen op tientallen nieuwe keyboards die toen "perforated tape" produceerden. Die "tapes" werden dan naar een nieuwe machine gebracht, daarvoor speciaal bestemd, die die duizenden advertenties moest rangschikken volgens de voordien besliste secties, alfabetisch en in verschillende parallelle rijen, tot ze later op de phototypesetter gezet zouden worden op fotografisch papier, dan gefilmd, dan gebrand op de aluminium platen en dan uiteindelijk gedrukt. Die nieuwe machines werden "Varicomposer 3208" genoemd (dat laatste nummer refererend aan een geheugen van 8K, een waarlijk wonder van de wetenschap in diene tijd, herinnert ge dat?), werkten met behulp van plastieken (floppy) diskettes van 8" (zeldzaam, zelfs in diene tijd) en waren toevallig ook de eerste in hun reeks, gebruikt voor dat doel (de klant had zich, voorzichtig, twee van die supermachines aangeschaft), zodat zelfs Guido belangrijke moeilijkheden ondervond ze persoonlijk na te zien en te installeren.
Feit is dat de tientallen ambtenaren van de krant de gehele achternoen en avond hadden zitten tijpen, dat men beslist had niet voor een alternatieve (in geval van nood) compositie te zorgen (met Linotypes) en dat het drukproces, in alle geval, vroeg in de zaterdagmorgen gestart moest worden. Toen Guido eindelijk alles had ontvangen wat er gepubliceerd moest worden, alles degelijk had geclassificeerd, gerangschikt en gepagineerd, kwam hij uiteindelijk tot het besluit alles te verzamelen op één floppy disk van 8" dat gebruikt zou worden om het feitelijk "zetten" te kunnen aanvangen. Toen hij, doelbewust, zijn wijsvinger op de knop "Enter" zette, net alsof hij van plan was een atoombom te doen ontploffen, nodig om die taak te voltooien, verdween almeteen en spoorloos, niet alleen van het scherm van de computer, maar ook vanuit zijn geheugen, die dertienduizend voorzichtig getypte en gespaarde advertenties, net zoals een tovenaar doet met het konijn in zijn hoed, met een simpele "hocus pocus pax.." en daar stond hij, Guido, verstomd, perplex, overmeesterd door de ramp en het noodlot, terwijl de ambtenaars van de klant zich allemaal rond de machine verzamelden en ongelooflijk vast stelden dat dat nieuw wonderapparaat bekwaam was geweest het werk van tien uur in één enkele oogwenk compleet te vernietigen, verwoesten en in rook te doen opstijgen, zonder enige verdere explicatie, schande noch schaamte...
Wel ja, Guido heeft zich dan terstond strategisch terug getrokken, iedereen verbluft en verbijsterd achter latend en ergens in een donker hoekje, is hij mij gaan opbellen, om drie uur 's morgens, om mij mede te delen dat ik maar beter wakker moest blijven om te wachten op een telefoon van de eigenaar van de krant, want dat zijn zondagseditie ineens ineen was gekrompen tot amper veertig bladzijden en de sectie "advertenties", met enkele dagen vertraging zou moeten circuleren, gezet en gedrukt op hun ouderwets, maar betrouwbaar, Linotype systeem...
Nogmaals, ik ben, met al dat gerucht in mijn oren, niet bekwaam geweest terug te gaan slapen, die zaterdagmorgen en ik heb toen besloten mijn heet hoofd wat te gaan afkoelen in de frisse wind die vanuit de Atlantische oceaan aan het wapperen was...
Anonieme fan's: de wind komt niet altijd vanuit dezelfde richting
Deze post wil ik speciaal dediceren aan enkele van mijn fan's, somtijds uiterst aanhankelijk, somtijds minder, die mij, over de loop van de jaren, verschillende enthousiaste commentaren hebben gezonden of me, zowel, rechtstreeks naar de hel hebben gewenst, maar die ik, in alle geval, in een speciaal hoekje van mijn hart heb bewaard.
Ik ben niet beschaamd genoeg, ze hieronder niet wéér te geven:
- (01/07/2001): potverdorie, we hebben twintig jaar niets van u gehoord of vernomen, en nu almeteens lijkt uw leven op een soap met drama, omwentelingen, seks en humor. Ik ben al serieus benieuwd om diene fameuze boek te lezen waaraan ge bezig zijt.. Ik moet toegeven dat gij formidabel goed schrijft, met bolle volzinnen en mooie vergelijkingen en plezierige nieuwe woorden die ik, in een gekuiste versie, zou laten staan. Hoe is dat mogelijk dat gij dat talent niet vroeger hebt ontdekt. Een mens die twee keer een leven kan leiden is een gelukzak.
- (27/04/2002): zeg nu eindelijk eens, zit gij daar wereldliteratuur te lezen, uw stijl in aanmerking genomen, die gevleugelde zinnen, dat hebt ge toch niet van te chatten, of toch? Zou dat nu echt zo zijn dat er in u altijd een ongelooflijke schrijver zit en dat niemand dat ooit geweten heeft, zelfs gij niet? Weete waarom ik dat zeg, ik las verleden jaar een boek van Louis Paul Boon, nogal erotisch, en het overkwam mij bijna op iedere bladzijde dat mijn wekker op 12 uur 's nachts ging staan, dat ik zeg, hoe kunt ge nu met woorden zoiets bereiken, miljaarde, dat kan ik niet, gij wel.
- (28/08/2002): een wreed schoon verhaal, diene Carlos. Voorspelbaar, maar goed geschreven. Ik bleef mij maar afvragen, zout hij durven, zou tij durven, en dus, hij durfde. Ja, 't is een echte. Alleszins een leuk hoofdstukske voor in uwen boek.
- (12/10/2002): ik heb uw eerste bladzijden nog eens herlezen, niet meer op een gulzige manier, om de anekdotes te proeven, maar technisch, de opbouw en de manier van schrijven, hetgeen alle twee enorm meevalt. Ik denk dat het zonde zou zijn van daar veel aan te veranderen.
- (09/05/2008): jawadde, gij kunt nogal omgaan met woorden!
- (28/07/2009): Tja, van mij krijg je een schop in de overblijfsels van je kloten... Je hebt kanker... JE MAG DIT NIET OP JE KLOTENSITE ZETTEN... Je mag klagen tot je dood bent. Je was beter een jood geweest: die hebben een klaagmuur (zegt de ene jood tot de andere aan de klaagmuur: ik mag niet klagen...)... Dààr heb je kanker van gekregen.
Op mijn werk, intussen, ploegde ik voort met alle soorten problemen. We hadden een reeks nieuwe machines verkocht aan de grootste krant van de Staat van Pernambuco, in Recife, "Diário De Pernambuco", die op punt stond van "Letterpress" (hoog reliëf drukken, met behulp van - in de vorm van halve cirkels gegoten - loodplaten, wat een enorm slechte drukkwaliteit veroorzaakte, vooral in het geval van gekleurde foto's) over te schakelen naar "Offset" (gebruik makend van veel lichtere aluminium platen, zonder reliëf en gebaseerd op het feit dat inkt - op basis van olie, toegepast aan de te drukken teksten en beelden, en water - om de overige plaatsen te wassen, zich niet mengen), met de daarbij gepaarde voordelen, zoals: lichtere machines, mindere trilling, grotere snelheden, betere kwaliteit en kleinere onkosten en ondermeer ook basische veranderingen in praktisch alle industriële departementen van de krant tot stand bracht, zoals bijvoorbeeld de overschakeling van de honderd jaar oude "hot"-typesetters (mechanische Linotype en Intertype machines die als primaat materiaal gesmolten lood aanwendden), naar "cold"-typesetters (of zowel Phototypesetters genoemd), waarin elektronische apparaten voor het eerst werden geïntroduceerd in de wereld van de drukhuizen en die het gebruik van fotografisch papier en film permitteerden (nu intussen ook al compleet obsoleet geworden).
Dat betekende, voor die kranten, een grondige revolutie in hun industriële installaties, waarin de hete, luchtvervuilende en luidruchtige mechanische zet- en drukmachines, vervangen werden door elektronische, geluidloze, kantoorvriendelijke machines die, zoals computers, alleen maar in een omgeving met gestabiliseerde temperatuur, vochtigheid en elektrische stroom in werking mogen gesteld worden en waar andere "gevaren", zoals statische energie, stof, trillingen, vochtigheid, lawijt en vuiligheid, van eender welke aard, absoluut gebaand moeten worden.
De overschakeling van dat bestaand, eeuwenoud, systeem, naar dat nieuw, uiterst modern, systeem was voor ons, leveranciers, de té bekampen en té overwinnen uitdaging en kon verschillende weken en zelfs maanden in beslag nemen, strijd die we ondernomen hebben in praktisch alle bestaande kranten van Brazilië, grote en kleine en die we in amper tien jaar tijd hebben kunnen overtuigen deze belangrijke beslissing te nemen, indien ze enigszins van plan waren in de markt te blijven. Gedurende enkele van die weken (somtijds maanden, afhangende van de omvang van de krant) werden we verplicht onze, daarvoor voorbereide en uiterst gespecialiseerde, mechanische en elektrische techniekers, instructeurs en geëxperimenteerde offsetdrukkers en elektronische ingenieurs als "t ware te versmelten in de nieuwe werkploegen, speciaal daarvoor aangeworven door de kranteigenaars en bestuurders, zodat ze gedurende diezelfde tijdspanne meestal twee parallelle en gelijkwaardige departementen moesten onderhouden, zijnde één ervan om de krant voor de volgende editie werkelijk voor te bereiden op 't oud systeem en een ander, nieuw team, hetzelfde proberend en testend, met behulp van de nieuwe machines.
Het is niet te verwonderen dat we in praktisch alle kranten die we bekwaam waren te overtuigen "offset" te gaan, vlakaf werden uitgedaagd en zelfs gewoonweg gesaboteerd door de oudere werknemers en hun respectieve syndicaten die, over de loop van de jaren, "scheef" waren gegroeid, met ne hele hoop speciale voordelen en rechten, waaronder ook extra financiële vergoeding (ondermeer omdat ze in een polluierende atmosfeer de nacht hoefden door te brengen en samen leven met gesmolten lood, mercurium, brandende hitte aan ene kant en vochtigheid aan de andere) en dat ze absoluut niet van plan waren daar iets aan te laten veranderen, vooral nadat ze hadden vastgesteld, in andere kranten, dat ze op den duur zelfs hun job zouden verliezen, onbekwaam dat ze waren zichzelf aan die nieuwe en moderne werkmethodes aan te passen.
Wij waren verplicht onszelf kloek en zelfzeker te tonen terwijl onze "vijanden" ons uitdaagden en er zelfs op wedden dat ons nieuw werkmanier in geen enkel geval succesvol zou zijn, de krant niet op tijd op de straat zou verschijnen, of zelfs stoppen met circuleren en ze er durfden op zweren dat het verlies ongelooflijk zwaar zou zijn voor de eigenaars die zich hadden laten verleiden aan zo een gevaarlijk avontuur te wagen. De boodschap was louter weg: ge zult terug moeten schakelen naar het oud systeem.
Meerdere avonden ben ik verplicht geweest, na voorafgaande verenigingen met de eigenaars en bestuurders van de kranten, mij af te zonderen, vooral in donkere, enge cafeetjes, recht voor hun installaties, met de belangrijkste afgevaardigden van de werknemers, waar ik, vooral ná ze bijna allemaal onder de tafel gedronken te hebben, hen kon overtuigen dat dat allemaal het einde van de wereld niet was, dat ze bekwaam zouden zijn zichzelf aan te passen aan de nieuwe situatie, dat ze er zelfs slim en pittig uit zagen, terwijl ik hen het achterwerk van het dienstertje nawees, hen geleidelijk van het voornaamste onderwerp verwijderend, tot ze erop zweerden niet bang te zijn van nieuwe uitdagingen in hun leven, dat ze moedig waren en vreemd op de tafel begonnen te bonken om mij ervan te overtuigen dat ze nog niet zat waren, nee, en ze luid begonnen te brullen: en we goan nog niet noar hus, bilange nie, bilange nie...
Die Heilige Leugentjes (voor het algemeen welzijn van de Kerkelijke Staat, bewijzend dat wij allemaal schapen waren en zijn van éénzelfde kudde, die zelfs niet hoeven na te denken en alleen maar verondersteld worden onze belangrijke leiders te volgen, zonder verder onze enge mening te willen uiten) werden herhaald gedurende de Paasvakantie, toen ik en F., in onze gemeenschappelijke slaapkamer (waar het beddelaken van F. zo vreemd, af en toe, maar bijna alle dagen, op en neer wapperde) en die rechtstreeks zicht had op onze tuin, streng werden verboden door de gordijnen te loeren s zondagsmorgens, terwijl de klokken van de Kerk van Rumbeke ineens zo heftig begonnen te luiden, de aankomst aanmeldend van de klokken van Rome (weeral) en die, in elk tuintje van de straat, afhangend van de grootte en omvang van elk van hen, verschillende, grote, middelmatig grote, of kleine chocolade eitjes liet tuimelen (onze hof was van het middelmatige type) en die we daarna, nadat de klokken zich naar een andere gemeente hadden gewend, vlijtig mochten gaan opzoeken, er op lettend niet onze toegewezen portie te overschrijden. Pas vele jaren later heb ik toch niet aan de goesting kunnen weerstaan en heb ik verrast, tussen een spleet in het vensterluik, de aanwezigheid van Mama vast gesteld die, haastig en gebukt, rond liep in de hof en de chocolade eieren onder verschillende struikjes en plantjes verborg en ik me ineens bewust werd van hoeveel leugens ze mij allemaal al hadden wijs gemaakt, zeker en vast met de bedoeling braaf te zijn en te blijven, startend met dat verhaaltje over Adam en Eva, die toch maar twee kinderen hadden verwekt, allebei jongens, Abel en Kaïn (den enen den anderen vermoordend, waarschijnlijk omdat hij te veel naar het achterwerk had geloerd van zijn kuise moeder) en ik nooit heb begrepen hoe de mensheid zich daarmee kon ontwikkeld hebben, in overweging genomen dat er maar één vrouw was voor twee hete mannen en dat toen al, hoeveel jaren niet geleden, de Katholieke Kerk, bezig was geweest de pedofilie en de incest over de wereld te verspreiden, allemaal zonder rood te worden (van de schaamte, want van het genot was het onmogelijk die dikke nekken te verbergen) tot achter hun oren en lange rokken droegen om hun opstandige penissen in toom te kunnen houden en daarna beleefd, maar ongeduldig, expliceerden dat dat allemaal "dogmas" waren die niet gemaakt waren geweest om verstaan te worden door gewone stervelingen zoals ik en gij en ik me toen al afvroeg of ze mij niet in de luren aan het leggen waren en met welke bedoeling eigenlijk, enz...
Over die heilige mysteries van het leven dacht ik speciaal (maar verdoken achter het dashboard) in de auto van Fonske, terwijl hij op de zondagsnamiddags klassieke muziek aan het beluisteren was in de woonkamer en iedereen als 't ware zijn aanwezigheid ontvluchtte om een veiliger plaats op te zoeken en niet in zijn zicht te lopen en ik dus zijn auto verkoos, waarin ik verveeld enkele sportprograms beluisterde, vooral over voetbal en wielrennen, zoals de Ronde van Frankrijk, met Rik Van Looi e Rik van Steenbergen die altijd de eerste waren en nog nooit hadden horen spreken van drugs en alleen op hun felle spieren konden rekenen om de Kemmelberg óp te geraken, zonder te haperen, in regen en in wind en met loodzware velôs, uitgerust met amper en alleen maar drie "vittessen", terwijl ik me daar zat te verbergen van de kolère van Fons, die zich nog niet had herinnerd mijn schoolrapport na te zien en vast te stellen dat ik weeral gebuisd was in praktisch alle vakken, uitzondering gemaakt voor turnen en Godsdienst en heel zelden meer dan drie (of vier) had samen kunnen rakelen en de "regel" al gereed lag op de tafel, maar hij gelukkig genoeg ingedut was geworden door die hartveroverende klassieke muziek die perfect voor dat doel was gemaakt geweest...
Om niet te spreken over zijn voostellingen van films in de parochiezalen van de omringende gemeenten waarvoor hij zich ne hele hoop grote en zware toestellen had aangeschaft, allemaal ronkend en gierend als de pest, terwijl de film afdraaide en iedereen eerbiedig zijn oren plat legde wanneer hij het woord nam, want als er één ezel spreekt leggen alle andere hun oren achteruit (in hun nek) en ik af en toe zelf ook eens uitgenodigd werd door Nonkel Fons hem te vergezellen, niet om de films te gaan bekijken, natuurlijk niet, maar wel om de loodzware apparaten rond te sleuren, het scherm op te hangen of te openen en de stoelen in schoon gevormde rijtjes te placeren.
Uitzonderlijke keren speelde hij die films ook thuis af, wanneer hij de indruk wilde geven, aan Mama vooral, dat hij zo fel op die Keizer geleek van de film Sissie en ook klassieke films meebracht zoals De Tweeënveertigste, Het Twaalfde Jurylid en weet ik veel, maar vooral ook films van de Dikke en de Dunne, die niet meer succes hebben gemaakt, zoals Charlie Chaplin, omdat ze geen Joden waren...
Verdere herinneringen vanuit Rumbeke, vooral met Fonske
Een mens mag wel ne keer reclameren over 't één en over 't ander, maar er zijn enkele eigenaardigheden en zelfs verrassingen die, achteraf beschouwd, toch de moeite waard zijn verteld te worden in deze blog, die ik niet al te negatief wil doen schijnen.
Zo herinner ik mij hoe "vakelief", alhoewel praktisch altijd ongenaakbaar in zijne zetel en troon, toch enkele initiatieven heeft genomen die duidelijk die tijd, toen, voorbij streefden.
Alleen het feit dat hij, rond de jaren vijftig, reeds zaken deed met China, is uiterst merkwaardig. Hij importeerde toen al grote kisten vanuit dat verre land, gevuld met tientallen porseleinen vazen, beeldjes, keukengerief, matten, leques/windmakers, stoffen, schaakspellen en ne helenoop andere brol en bucht die hij onderhandelde met ik weet niet juist wie en ik weet ook niet voor hoeveel, want ik heb daar nooit gene frank van gezien, maar t zal toch wel iets opgeleverd hebben; voor zijne zak, bedoel ik..
Bovendien had hij die nieuwe universele taal Esperanto geleerd, om zo beter met de mensen van de vreemde landen te kunnen corresponderen (ik heb hem nooit die taal horen spreken en ik ben er niet van overtuigd dat hij daar ooit een knoop van heeft verstaan), maar hij had wel een Spaanse vriend die hem af en toe kwam opzoeken in België en dan bij ons thuis logeerde. Zijn naam was Antonio en "vakelief" had hem zelfs uitgenodigd Peter te zijn van onze jongsten, die hem daarna, ongelukkig genoeg, nooit nemeer heeft ontmoet (alhoewel hij wel gelukkig is met zijn tweede voornaam), laat staan, voor hem, jaarlijks, zijn speciale nieuwjaarsbrief heeft moeten aflezen, wat hem belette de vijftig frankskes zakgeld in te casseren die daaraan verbonden lagen.
Eigenaardig was ook de manier waarop Fons, enkele maanden eerder, de vijf kinderen rond de eettafel had bijeen geroepen (een uitzonderlijke gebeurtenis) om de geboorte van ons kakkernestje, een laatkomertje, officieel aan te kondigen, mij momenteel uit mijn dagelijkse bezigheden halend, waaronder aandachtig luisteren, de woensdagsavonds, naar het Humanistisch programma op de radio, wat ik, ik herinner me niet meer juist waarom en door wiens initiatief, verplicht was te doen, want Fons was nooit thuis op die avonden en ook niet op alle andere avonden van de week en nog minder in de weekeindes en alleszins niet uit eender welk humanistisch hout was gesneden. Ik had er, tenandere, ook geen barst van verstaan waarom Mama, voor dat doel, eigenlijk in het hospitaal moest liggen want ze had mij voordien wijs gemaakt dat de nieuwe kindjes normalerwijze gebracht werden vanuit Rome (alles kwam vanuit Rome!), door een ooievaar, vast gebonden onder zijn lange bek...
Een gelijkaardige leugen had Mama mij wijs gemaakt in verband met Sint Niklaas en zijn zwarte knecht (de Kerk is nooit racistisch geweest, maar een zwart knechtje, hier en daar, kan toch zeker geen kwaad doen, is het niet?), terwijl ze mij verplichtte lange brieven naar hem te schrijven, om hem te laten weten welk geschenkje ik het meest verlangde (meestal te kiezen tussen een plastieken balletje, een zakje met tien splinternieuwe marbels, een nieuwe voorraad lege stylos en enkele chique, maar kapotte vulpennen), dat dan s anderendaags vroeg in mijn schoentje verscheen. Het moesten dus wel kleine voorwerpen zijn die degelijk in schoenen konden gemoffeld worden, terwijl er absoluut geen sprake was van velôs, koerskarrekes en andere, dergelijke, geschenken, bestemd, alleen maar, voor de kinderen van de rijke mensen, zoals de Spincemailles, in onze Spanjestraat. Ik schreef dan vlijtig een tiental brieven, altijd opnieuw herbeginnend, omdat G. mij voortdurend aan het ambeteren was en perse wilde weten wat ik precies wilde krijgen om hetzelfde ook voor hemzelf te vragen en mij dus een stap vóór te zijn, waarna Mama dan uiteindelijk de definitieve brief aandachtig las om er zich van te vergewissen dat er geen schrijffouten in stonden (dat beweerde zij) vooraleer ze hem, ernstig maar zonder spijt, in de "stove" (koolkachel) prutste, waar hij, onder mijn verschrikte ogen, in de gretige vlammen, onmiddellijk verzwonden werd en ik niet begreep hoe juist Sint Niklaas mijn brief, daar op het dak, nog zou kunnen lezen (weeral één van die heilige leugentjes die alleen maar van de Katholieke Kerk afkomstig konden geweest zijn en ons alzo en als t ware, op diezelfde weg aan het proppen was)...
Wat Hilde betreft: 't is toch wel een wreed vrouwmens. Ik ben helemaal akkoord met u wat de behandeling betreft. Wij weten ook niet met zekerheid wat er juist aan de hand is, maar als ze zelf haar behandeling wil kiezen moet ze er ook voor opdraaien. Haar eerste gedacht was dat ze naar Brazilië zou gaan, naar een handoplegger, die dat gezwel er met zijn handen zó zou uithalen, zonder operatie. Dat zou haar 70.000fr kosten, waarvoor ze ook een sponsor zocht. G. heeft haar gezegd dat ze beter een psychiater moest raadplegen en dat heeft ze, tegen alle verwachting in, prompt gedaan. Allez, wat zij een psychiater noemt bleek een soort van psycholoog te zijn, die voor 3000fr per zitting achter haar plaats neemt en "haar aanvoelt" en haar geneest zonder iets te doen. Ik geloof dat gekken elkaar aantrekken.
Nu, blijkbaar heeft ons zusterke daar bij dienen charlatan eens haar hart gelucht en haar beklag gedaan over de "achteruitstelling" ten opzichte van haar broers, waarvan ze door de schuld van haar moeder het slachtoffer zou zijn geweest. Enfin, ze heeft dus te weinig kansen, liefde, aandacht, eten, luxe en GELD gekregen,. Dat heerschap heeft haar aangeraden dat eens allemaal tegen haar moeder te zeggen, wat ons Hildeke dan ook gedaan heeft, en zelfs al verscheidene keren (altijd hetzelfde liedje, dezelfde zaging en kerming). Mama zou op den duur beginnen geloven dat ze werkelijk een slechte moeder is geweest voor haar dochter. Als Mama ziek wordt van zich dat aan te trekken mogen we dat op de palmares van Hildeke schrijven.
't Mens zou nu (nadat ze al - zonder een wederwoord van dank - in verscheidene keren en waarvan ik weet - toch al een 10.000fr heeft gegeven), zich verplicht voelen om nog eems 100.000fr te geven. Nota bene om diene charlatan te betalen die haar dat aandoet. Ik heb werkelijk geen begrip voor Hilde die alleen met haar eigen zelve bezig is, en nooit een poot heeft uitgestoken om er door te geraken. Het is de enige geweest die "te goed" was om te werken, want hare man was "aan 't gerecht" en van een soort ingebeelde adel en dan kunt ge toch niet gaan werken.
Oké, ge kunt al eens missen in uw leven, maar zolang dat ik ze ken heb ik geweten dat ze geen geld had. En als ze er had was het in een flup weer op, aan alle soorten dingen. Geef haar 100.000fr en binnen een maand staat ze weer te klagen. Haar kinderen zijn er misschien nog het slechtst mee, want die moeten heelder dagen met die hertefretting voort doen. 't Is daarom: haar financieel helpen? Een mens zou het doen als ge wist dat ze daardoor een nieuwe start zou hebben. Maar eigenlijk is dat maar een druppel op een hete plaat: ze verandert niets aan haar gedrag, en dus blijft ze meer uitgeven dan ze binnenkrijgt. We kunnen met de broers toch geen bijkomend inkomen gaan geven?
Ik kan ook van langs om minder met haar over de weg. En al dienen uitleg, is het niet over haar ziekte en haar pillen en remedies, dan is het over haar eigen, of haar neuze in mijn privé steken en al dat exhebitisionistisch gedoe en overdreven interesse. Godver, dat mens kan overdrijven. Ik denk dat ze ziek geworden is van haar eigen ambetantigheid. 't Enige wat ze wil is in de belangstelling staan, maar een beetje gereserveerdheid, klasse, schroom en eenvoud mankeert volledig. Ze heeft vele mee van haar vader...
Ik wil haar wel eens bezoeken en moreel steunen, maar daar houdt het ook op. Ze heeft ten andere de telefoon neergesmeten toen ik haar opbelde om te zeggen dat ze nu eens moest stoppen met Mama te ambeteren met heel haren rimram.
't Is wel erg dat ze ziek is, en ik hoop dat het niet zo erg is als ze voorhoudt. In ieder geval zal ze gelijk hebben: als ze er door komt zal het door haar alternatieve therapie komen (en ik denk dat ze dan niets ernstigs gehad heeft), en als het niet goed afloopt zal het zijn van "ge hebt niet geloofd hoe erg het was, en ge hebt mij niet geholpen", maar het zal zeker niet liggen aan haar weigering om zich ernstig en wetenschappelijk te laten behandelen.
Dat is mijn gedacht over de situatie. Misschien zal J. u ook nog zijn visie geven. En verder zien we wel.
My name is Warren Pratchett. Recently my Plymouth needed major brake repair, and the bill collectors were hounding me like you wouldn't believe. I was getting no hours at my job. The only escape I had from the pressure of failure was my computer, my modem, and masturbation. I longed to turn my avocation into my vocation. Today I get oral sex from beautiful women daily, and I haven't needed to masturbate in months.
I am currently sitting in my bedroom, receiving incredible sexual pleasure from a woman I have never met before and may never know the name of. I have had more orgasms, than ever before. Anyone can do the same. This amazing program works perfectly and I have NEVER failed to receive oral sex, whenever I want. Best of all, you never have to leave home except to go to the post office.
A couple of months ago, I received a letter telling me how I could receive oral sex whenever I wanted. I was naturally very skeptical and threw the letter on the desk next to my computer. It's funny though, when you are desperate, backed into a corner, your mind does crazy things. I spent a frustrating day looking through the Penthouse Forum, masturbating. The stories were absurd, at best. That night I tried to unwind by booting up my computer and send e-mails to several of my friends. I read their replies and than glanced at the letter next to the computer. All at once it came to me: I now had the key to my dreams. I realized that with the power of the computer I could expand and enhance this astonishing formula into the most unbelievable flow of oral pleasure that has ever been created. I substituted the names of many of my friends in place of the post office and electronically did by computer what others were doing by mail. Now only a few letters are mailed manually. Most of the hard work is speedily uploaded to other Internet accounts throughout the world. If you believe that someday you deserve that lucky break that you have waited for all your life, simply follow the easy instructions below. Your dreams will come true.
Follow these instructions EXACTLY, and in 20 to 60 days you will have received more oral sex than you could dream of. This program has remained successful because of the HONESTY and INTEGRITY of the participants. Please continue its success by carefully ADHERING TO THE INSTRUCTIONS.
Welcome to the world of borderline prostitution! This little business is different than most whorehouses. Their services are not given for money, but done for the oral sex they will get in return!
IMMEDIATELY travel to the homes of the first 5 (five) names listed below starting at number 1 through number 5. When you arrive, simply give them oral sex.
REMOVE the name that appears number 1 on the list. Move the other 9 names up one position. (Number 2 will become number 1 and number 3 will become number 2, etc.) Place your name, address and zip code in the number 10 position.
Send the new letter with your name in the number 10 position to ten (10) separate friends via postal mail or e-mail. Call the file, "Oral Pleasure can be yours... FREE!"
Within 60 days you will receive more orgasms than ever. Keep a copy of this file for yourself so that you can use it again and again whenever you need sex. As soon as you mail out these letters, people will begin giving you oral sex, so that they can be assured of receiving it themselves in the future. This is a service. This is perfectly legal. If you have any doubts, refer to Title 18, Sec. 1302 & 1341 of the postal lottery laws.
Remember: as each post is downloaded and the instructions carefully followed, five members will be reimbursed for their participation with oral sex, the likes of which were unimagined by even the mighty Hercules. Your name will move up the list geometrically so that when your name reaches the number five position you will be receiving so much oral sex, that you will have to refuse some of it!
Leeta Matheson 338 N.W.35th St. Corvallis, OR97330 USA
Richard S. Clancy 307 S. Division #4 Ann Arbor, MI48104-2203 USA
Kimberly DePinto 560 Memorial Dr. Westgate Apartments, #406 Cambridge, MA02139 USA
Clark Westfield 1104 John F. Kennedy Boulevard Bayonne, NJ07002 USA
Jennifer Tew 45283 Sycamore Court Utica, MI 48317 USA
Craig Shergold 1629 Oak Ave., 2nd FL Evanston, IL60201USA
R. James McAllister 2160 Frederick St. Concord, CA 94520
John K. Fisher 180 E. La Verne Ave #8 Pomona, CA 91767 USA
Maxine Newman 606 Lewis Avenue Dayton, Ohio USA
The following letter was written by a participating member in this program.
To Whom It May Concern:
"About six months ago I received the enclosed post. I ignored it. I received about five more of the same type of letter within the next two weeks. I ignored them also. Of course, I was tempted to follow through and dreamed of constant, hours-long orgasm, but I was convinced it was just another gimmick and could not possibly work. I was wrong! About three weeks later I saw this same letter posted on a local bulletin board in Montreal. I liked the idea of giving it a try with my computer. I didn't expect much because I figured, if other people were as skeptical as I, they wouldn't be too quick to receive orally pleasure from some 28 year old woman they have never met before. But, I give my life partner oral sex weekly in my province and have nothing in turn but an occasional dinner and a movie. This week I decided to look at this as my weekly 'gift'. I went to these people's houses, and orally pleasured them each, as directed. Two weeks went by and I didn't receive any oral sex. The fourth week rolled around and I couldn't believe what happened! People kept showing up at my door, and offering to go down upon me! For the first time in ten years, I was in sexual ecstasy! It was great. Of course, it didn't take me long to go through my 'earnings' so I used this excellent opportunity again. Follow the instructions and get ready to enjoy.
Please send a copy of this letter along with the enclosed sample, so together, we can convince people who are skeptical, that it really works!
Good Luck, Charlene Karlotta St Agathe Que.
Additional Notes:
This system works equally well for males and females. If you are heterosexual and don't wish to receive oral sex from a same-sexed person, or are homosexual and don't wish to receive oral sex from a different-sex person, simply tell them it is not necessary when they arrive, and continue, as before! It's just that simple!
Eigenlijk had ik met wat meer tijd willen gerekend hebben om mijn antwoord op uw e-mail van eergisteren beter te kunnen overwegen, maar blijkbaar (en ik hoop echt van niet, wat tenandere helemaal niet is uitgesloten) moet er rapper gereageerd worden dan ik de goesting heb.
Ik vond mezelf verplicht om D. en J. eerst eens te horen, die dichter uw situatie meeleven, maar weiger kompleet en definitief Mama er bij te sleuren en ik vind zelfs dat gij, uiteindelijk, al uw liefde en bekommernis aan Mama ook moet tonen, zonder IETS of GELIJK WAT, als doel in uw hoofd te hebben. Mama heeft al lang geleden haar part gedaan en wij, haar kinderen, hebben allemaal dezelfde opvoeding, dezelfde zorgen en dezelfde liefde gedeeld. Zonder uitzondering.
Tenware natuurlijk dat gij daar anders over denkt, zonder reden. Dus, op háár de schuld, of een verwijt, te duwen is, voor mij, helemaal onverteerbaar. Het zou onjuist en zelfs onrechtvaardig zijn, één scheef, of één verkeerd beklemtoond, woord, van of aan Mama, te uiten.
Als ge daar op blijft aandringen moet ge de rest van deze brief niet meer lezen, want dat is mijn meest belangrijkste opmerking. G. kan voor het ogenblik alleen maar zijn morele steun geven, wat hij aan het doen is en zal in slagen.
Dat gezegd, kunnen we wat dieper in het onderwerp door dringen. Ik voel dat uw e-mail (de eerste brief in 30 jaar?) bedoeld is om mij, met drie maanden vertraging, te laten weten van uw ziekte, een totale verassing voor mij...
Ge weet natuurlijk heel goed hoe ik denk. Daarom moet ik u dus niet herinneren dat ik niet geloof in heksen, waarzegsters, zigeuners, tovenaars en charlatans (vooral de Braziliaanse). Als het echt waar is wat ge beweert, dan moet gij de eerste zijn om de situatie ernstig aan te pakken. Als ge er van overtuigd zijt dat die kwakzalvers heel erg bezorgd zijn om u en u oprecht willen helpen, mits betaling van een klein fortuintje, dan wil ik u niet tegen houden en sta ik onmiddellijk, honderd percent, gereed om u ook, zoals G. moreel te steunen....
Nog wat dieper doordringend in uw boodschap, vergeet, voor de honderdduizendste keer, dat prinsessenleven in dat groot kasteel, met al die zeldzame meubels, al die honderden lichten en al diene grote "indruk" dat dat maakt. Valt met uw voeten op de grond, huur een appartementje, wáár ge wilt, steek er de meubels in die er in kunnen gestoken worden en verkoopt al de rest. De auto ook, als het enigszins mogelijk is...
Dan eindelijk binnen dringend in de kern van het probleem: het is hoog tijd uw ziekte met ernstigheid aan te pakken. Stop meteen met treuren en klagen, wat ge al 56 jaar met ontzettend groot uithoudingsvermogen aan het doen zijt, bijt op uw tanden en doet wat er gedaan moet worden. Er is geen andere uitweg. Dat dieet dat ge alle dagen, gedurende de gehele dag, prepareert, geeft alléén maar de indruk dat het gezwel aan het verminderen is, maar het doet niets anders dan een papje maken dat gemakkelijk door uw darmen passeert. Het vermijdt het vormen van een stevige "koek" in uw darmen, zodat ge nu altijd rustig naar de stoel kunt gaan. Geloof mij, keer onmiddellijk terug naar uw specialist in Gent, leg uit wat er gebeurd is en vraag onmiddellijk om een volledige behandeling, de operatie ingesloten. Ik zelf ken drie mensen hier in Brazilië die er rustig door geraakt zijn, met of zonder een eventueel-plastieken-zakje-aan-hun-heup. De tijd is kort, beslis onmiddellijk.
Als ge uzelf dan helemaal geholpen hebt, dan kunnen wij, uw broers, u ook en natuurlijk met alle plezier, nog méér helpen, op alle gebied...
Van den anderen kant, ik ben er zeker van dat tegenwoordig, twintig jaar na J.'s ziekte (die duidelijk veel gevaarlijker was), meer dan 80% van de mensen met dikkedarmkanker, die ziekte met volledig herstelde gezondheid overleven, na de operatie en de radio/chemotherapie. Waar wacht ge op?
NB: Ge weet dat ik een ongelovige mens ben, maar ge moet ook weten dat Mama en Ligia bergen weten te verzetten met hun sterk geloof. Hun gebed, zonder veel lawaai, is volop aan het werk. Ik raad u aan uw geloof herop te wakkeren. Het zal u deugd doen en uw inwendige vrede herstellen. Ga naar de Kerk, alléén en dagelijks, zet u neer en herwin uw zelfvertrouwen.
Van Hilde kon er alleen maar slecht nieuws verwacht worden. En dan nog juist op de laatste dag van de eeuw. Perfekt uitgekozen. Ik herinner me tenandere niet, ooit eens goed nieuws van haar ontvangen te hebben, tenware om de geboorte van haar kinderen aan te kondigen.
Wat me nog meer bekommert is, hoe Mama daarop zal reageren. Ze verdient het niet en zou het helemaal niet mogen weten of beseffen. Hilde's jarenlang treuren van verdriet en eenzaamheid, wat Mama altijd maar opnieuw en opnieuw heeft moeten aanhoren, is gewoon te veel geweest. Vandaar Mama's (gedeeltelijke) afstotende reaktie, natuurlijk. Ik ben niet van plan nu dadelijk op Hilde's boodschap te antwoorden. Als er iets moet gedaan worden, dan moet het gedaan worden na overleg met mijn broers, uitzondering gemaakt voor F., die zijn leven lang niets anders heeft gedaan dan haar te pesten.
Eerst en vooral, betreft het zich waarlijk om kanker, zoals ze het, in de vier richtingen, aan het uitroepen is, of is het een gezwel, of zoiets, dat niet kwaadaardig is? Want als dat echt waar is, dan moet iemand haar onmiddellijk op het juiste spoor zetten. Kanker wordt niet bestreden met waarzegsters en al diene andere bucht die al honderd jaar geleden, in de Afrikaanse en Zuidamerikaanse jungles, ontmaskerd is geweest. Dan is ze kostelijke tijd aan het verliezen. Kanker kan alleen maar effektief bestreden worden met de traditionele geneeskunde. Daar bestaat GEEN ENKELE TWIJFEL over. En kanker in de dikke darm is ook de gevaarlijkste niet. Ikzelf ken drie mensen die geopereerd zijn geweest, jaren terug, hier in Brazilië en die het overleefd hebben. Maar er mag geen enkele verdere dag meer verloren worden.
Het is gewoon belachlijk, 96 pillen per dag in te slikken die, zoals ze zelf zegt, ongelooflijk duur zijn en heel waarschijnlijk alléén maar de indruk geven dat er iets aan het verbeteren is. Dat dieet kan misschien wel helpen, maar het moet toch vooraf goedgekeurd worden door een dokter die weet waarover hij spreekt. Van den anderen kant, dat princesseleven in dat kasteel waar ze al honderd jaar op haar prins aan het wachten is, is alles wat ze al lang geleden vergeten had moeten hebben. Een appartementje met één of twee slaapkamers is ruim genoeg.
Het rechtstreeks verwijt dat Hilde aan Mama doet, kan ik ook moeilijk verwerken. Ik besef nu (ik bedoel: al jaren lang) hoeveel kwaad ik Mama heb aangedaan in mijn jeugdjaren en ik geloof dat ik, gelukkig, nog over tijd beschik om praktisch alles te herstellen. Nu dan, op het einde, doet Hilde er nog een schep bij.
Wisten jullie van die gehele zaak? Wat zijn uw gedachten? Het moet rap geregeld worden, volgens mij...
