Van Hilde kon er alleen maar slecht nieuws verwacht worden. En dan nog juist op de laatste dag van de eeuw. Perfekt uitgekozen. Ik herinner me tenandere niet, ooit eens goed nieuws van haar ontvangen te hebben, tenware om de geboorte van haar kinderen aan te kondigen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wat me nog meer bekommert is, hoe Mama daarop zal reageren. Ze verdient het niet en zou het helemaal niet mogen weten of beseffen. Hilde's jarenlang treuren van verdriet en eenzaamheid, wat Mama altijd maar opnieuw en opnieuw heeft moeten aanhoren, is gewoon te veel geweest. Vandaar Mama's (gedeeltelijke) afstotende reaktie, natuurlijk. Ik ben niet van plan nu dadelijk op Hilde's boodschap te antwoorden. Als er iets moet gedaan worden, dan moet het gedaan worden na overleg met mijn broers, uitzondering gemaakt voor F., die zijn leven lang niets anders heeft gedaan dan haar te pesten.

Eerst en vooral, betreft het zich waarlijk om kanker, zoals ze het, in de vier richtingen, aan het uitroepen is, of is het een gezwel, of zoiets, dat niet kwaadaardig is? Want als dat echt waar is, dan moet iemand haar onmiddellijk op het juiste spoor zetten. Kanker wordt niet bestreden met waarzegsters en al diene andere bucht die al honderd jaar geleden, in de Afrikaanse en Zuidamerikaanse jungles, ontmaskerd is geweest. Dan is ze kostelijke tijd aan het verliezen. Kanker kan alleen maar effektief bestreden worden met de traditionele geneeskunde. Daar bestaat GEEN ENKELE TWIJFEL over. En kanker in de dikke darm is ook de gevaarlijkste niet. Ikzelf ken drie mensen die geopereerd zijn geweest, jaren terug, hier in Brazilië en die het overleefd hebben. Maar er mag geen enkele verdere dag meer verloren worden.

Het is gewoon belachlijk, 96 pillen per dag in te slikken die, zoals ze zelf zegt, ongelooflijk duur zijn en heel waarschijnlijk alléén maar de indruk geven dat er iets aan het verbeteren is. Dat dieet kan misschien wel helpen, maar het moet toch vooraf goedgekeurd worden door een dokter die weet waarover hij spreekt. Van den anderen kant, dat princesseleven in dat kasteel waar ze al honderd jaar op haar prins aan het wachten is, is alles wat ze al lang geleden vergeten had moeten hebben. Een appartementje met één of twee slaapkamers is ruim genoeg.

Het rechtstreeks verwijt dat Hilde aan Mama doet, kan ik ook moeilijk verwerken. Ik besef nu (ik bedoel: al jaren lang) hoeveel kwaad ik Mama heb aangedaan in mijn jeugdjaren en ik geloof dat ik, gelukkig, nog over tijd beschik om praktisch alles te herstellen. Nu dan, op het einde, doet Hilde er nog een schep bij.

Wisten jullie van die gehele zaak? Wat zijn uw gedachten? Het moet rap geregeld worden, volgens mij...