|
Enkele maanden daar voren was ik verhuisd naar een veel beter appartement, met twee echte en ruime slaapkamers, ook in Copacabana, dicht bij het strand. Nog altijd gehuurd natuurlijk. Van een Joodse vrouw, alias, die me daarna moeilijkheden heeft bezorgd om het contract op te zeggen. Ze wilde persé een helemaal vernieuwd appartement terug krijgen, maar kom, dat is een ander verhaal waar niemand nu nog interesse in heeft. Zoals eerder al vermeld, D. en Mama hebben ons daar ooit eens bezocht.
Mijn vele avonturen in dat appartement, vóór ik met Hilma begon te vrijen, hebben zich opgestapeld en hielpen mij mijn liefde voor mijn eerdere secretaresse te vergeten. Plaatsen zoals de Roda Viva en de Bolero, werden praktisch dagelijks bezocht, op jacht naar gewillige, hete, meiskes. Samen met twee van die gringos, allebei Zwitsers, Gilbert Ducry en Gerald Musy, de eerste ook met een duidelijke voorkeur voor negerinnetjes en de tweede, later getrouwd met een verdachte vriendin van Hilma, hadden we, op een vrijdagavond, in de Roda Viva, drie meisjes leren kennen. Zoals het hoorde, bij de eerste stralen van de nieuwe dag, na veel gegeten, gedronken, gedanst en gewreven te hebben, besloten we, met iedereens akkoord, terug naar mijn appartement te streven, om daar de fel verwachtte climax te laten schetteren. Ik had toen pas mijn eerste occasie Ford Corcel kunnen kopen, die het regelmatig áf liet weten, met zijn njé, njé, njé
en dan duwen maar. We gingen juist de hoek om slaan, nog op de Av. Copacabana, met de Rua Da República do Perú, toen mijn meisje, Fátima, afkomstig van Manaus (midden in het Amazonia gebied) en heet als een strijkijzer, ons ervan trachtte te overtuigen nog wat langer van de schemerende morgen te profiteren en een wandelingetske te maken op het strand. Eigenlijk had ik echt geen goesting en wilde ik rap, maar thuis, mijn jolende gans versmoren. Doordat de andere twee koppels niet echt tegen stribbelden liet ik mezelf toch maar overhalen en weg waren we. Één van de koppels bleef in de auto vrijen en het ander ging een andere richting op en verdween wat verder in de nog halve duisternis. Dicht bij de waterlijn legden we ons neer op het zand, mijn hemd gebruikend als laken. Na wat verwoed gekust en gewreven te hebben begon de goesting zich weer van mij meester te maken en doordat het meisje (later dan getrouwd met Gilbert en aan wie ze twee schone kinderen heeft gegeven) van geen ophouden wist, begon ik, voor het eerst in mijn leven, expliciete seks op het strand als een werkelijkheid te aanvaarden. Zij had haar rokje hoog opgetild, haar slipje met beide duimen wat naar beneden duwend, had me nog wat zenuwachtig getracht te helpen met mijn eigen broekrits, alhoewel die stomweg bleef haperen aan mijn bult, om dan uiteindelijk dan toch mijn bijna stikkende vogel de koele vrijheid van het strand áán te bieden. Alhoewel het voor het bestemde doel nogal kleine hemdje en het overal indringende zand me deftig begonnen te beletten het allemaal echt plezierig te vinden, voelde ik duidelijk dat ze lekker nat was en het me gemakkelijk zou maken, zonder veel voorbereiding, naar binnen te glijden. Eens zovér was ik niet meer te stoppen. Vooraleer me degelijk aan het werk te zetten, besliste ik nog eens goed rond te gluren om er zeker van te zijn dat mijn vrienden me niet aan het gadeslaan waren. Verder weg op het strand zag ik hun nog bewegende schaduw (later vernam ik dat het derde koppel, dat in de auto gebleven was, achteraf rustig naar het appartement was gewandeld). Terwijl het meisje al hevige en opeisende heupbewegingen aan het maken was (aliás, zoals overal beweerd wordt, de beste feministische bewegingen die er bestaan) besloot ik nog eens, voor de allerláátste keer, rap op te kijken, de waterlijn zoekend. Ik kreeg de schok van mijn leven toen ik, op minder dan twee meter afstand, een politieagent neer gebukt zag zitten, terwijl hij dreigend naar onze gemeenschappelijke vereniging aan het staren was. Ik bedoel, hij had geen enkele belangstelling voor de kleur van mijn ogen. Het meisje wist intussen van geen ophouden meer en was het ritme fel aan het opdrijven. Ik trachtte haar wanhopig maar tevergeefs tegen te houden door mijn buik strak naar beneden te drukken, maar zij beschouwde dat waarschijnlijk als een aandringende aanwakkering en de enige manier om het spektakel in ene stap stop te zetten was, me kordaat terug te trekken. Wat niet zo moeilijk was, aangezien de grootte van de schuldige indringer zienlijk ineen begon te schrompelen. Nu pas had ze ook het gevaar ontdekt en waren we bekwaam ons zo goed als mogelijk op te vouwen en bevend recht te strompelen. Terwijl ik schuchtere pogingen deed om die altijd hinderende rits terug naar boven te trekken, niettegenstaande de erin verzeild geraakte schaamharen, begonnen de woorden mij in het Portugees kort te schieten om juist uit te leggen wat we n-i-e-t aan het doen waren. De mens richtte zich nu ook langzaam op, met een duidelijke bult in zijn broek en zonder iets te zeggen bleef hij onze onderlichamen áán staren, gevangenistralies in zijn ogen weerspiegelend, vermoedde ik. Ik verstond dat op dat moment alleen geld onze doodzonde kon vergeven en ik trachtte wanhopig mijn laatste centen op te scharrelen. Zoals altijd in zulke omstandigheden kon ik, alle zakken nerveus uitpluizend, niet méér dan tien reais in munten samen peuteren (zoiets van een drie Euros) en besloot daarom het meisje onder druk te zetten om óók met wat geld te voorschijn te komen. Tenslotte was het haar schuld geweest. Ik had niet echt willen vogelen op dat vuile strand. Ik wilde thuis vogelen en wieweet, ook poepen misschien, ene keer toch wel. Ongelukkig genoeg had zij zelfs geen enkele cent bij zich. En die politieagent, die bleef maar kijken, nu van onderen naar boven, zonder één woord te uiten. Ik was nog bekwaam te stotteren dat ik thuis, daar dichtbij, graag nog een check zou kunnen gaan halen, als dat hoefde. Hij moest maar zeggen hoeveel juist ik moest in vullen. Zonder geen enkele reactie van zijn kant schoof ik het samen gepeuterde geld in zijn handen en begon strategisch naar achteren weg te schuiven. Tenslotte draaide ik me toch om, om de beloofde check vlug te gaan zoeken en sleurde het meisje mee. Ik heb niet verstaan of hij op mij zou blijven wachten of verder zou stappen om aan het ander koppel ook een soortgelijke verrassing te bezorgen. Feit is dat ik niet meer terug gekeerd ben. Toen we bij de auto aankwamen was dat ander koppel daar intussen ook al verzeild geraakt. Ik was woedend kwaad op dat heet spul en ik denk dat Gilbert haar daarna heeft zitten troosten en waarschijnlijk, een paar dagen later, mijn werk plechtig heeft voltooid. Een doodzonde, Rudo
|
