Eigenaardig, maar praktisch alle vrouwen vermoeden dat hun opgemaakt "haar" de man van hun dromen zal bekoren. Ze zijn bekwaam, daarvoor, uren lang bij de kapper te zitten kletsen, babbelen en lasteren, honderden nieuwe chemische producten te testen, proberen en aan te kopen, onder andere om meer natuurlijke golven in hun pruik te bekomen, ze licht en wapperend in de wind te kunnen demonstreren, ze te versterken, dunner en fijner te maken, ze te hydrateren, te "voeden" en de punten levenderig te maken, de kleur te veranderen, de permanente aan te passen, een beetje hier te knippen, een beetje daar te vermenigvuldigen, de stijl te veranderen, de mode te volgen, de geur te verbeteren (vrouwen kweken de ongelooflijke gewoonte aan hun "haar" te rieken, net alsof ze aan hun vingers rieken wanneer het toiletpapier onvrijwillig is gescheurd), het haar uit te rekken, te plooien, te kraken en het effect van een vorig chemisch product te bestrijden, minder haar te verliezen, het rapper te doen groeien, de aanwezige luizen volledig uit te roeien, hun haar te verkrachten, te buigen en te misvormen, terwijl strevend naar een "haar"-clone van iemand die ze onlangs op het Tv-scherm hebben weten te bewonderen, om zo de frisse mannen te kunnen verzekeren dat ze met hun "haar" veel verder zullen geraken dan de kletskoppen van hun vorige verhouding. Ze deinzen niet terug hun eigen salaris daarvoor volledig te verbruiken, weg te smijten en te verbrodden, plus nog de helft ook van het salaris van hun heilige vader, onschuldige broeder en/of ongewaarschuwde bastaardzoon. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nochtans heb ik, na een halve eeuw ervaring, maar één enkele man ontmoet die vooraleer stiekem te loeren naar haar, respectievelijk, achterwerk, boezem, benen, mond, neus, lippen en tanden, een blik heeft gegund aan de nieuwe pruik die ze aan het inhuldigen was en er zelfs bijna blind is van geworden.

De ontzettend grote meerderheid van de mannen (homo's niet inbegrepen) heeft uiteraard geen enkele interesse in het haar van een vrouwmens, tenware om vast te stellen, in een oogwenk, of ze een brunette is, een rosse of een blonde en dat feit dan, daarna, terwijl ze de onderste pruik in twee delen aan het splitsen zijn, wel nog ne keer te willen bevestigen, om er zeker van te zijn dat ze weeral eens niet in de luren gelegd zijn geweest.

Waarom dus die enorme investering?

Wie beweert dat mannen en vrouwen gelijkaardige en gelijkwaardige schepsels zijn? Wie gaat er, in Gods naam, met "haar", naar bed? Velen verkiezen zelfs een handdoek over het harig aangezicht te leggen om niet in de ogen van het slachtoffer te moeten kijken, op de meest indringende momenten.

't Is eigenlijk juist omgekeerd, zelfs het "haar", dáár, is volledig overbodig, net zoals de baard, de snor of het haar in de neus en de oren van de man, waar er alleen maar vuiligheid van eender welke oorsprong blijft aan kleven. Beter zonder haar dus, dan mét.

"Haar" is, overigens, een duidelijk bewijs dat we allemaal van de apen afkomstig zijn. Toen ik zelf nog jong was had ik het ook in mijn hoofd geprent dat ik harig moest zijn om modern te lijken, tot op den dag dat een psycholoog mij heeft uitgelegd dat behaarde mensen, vooral met een baard, een moustache en een donkere bril, zichzelf voortdurend trachten te verschuilen, dat ze bang zijn zichzelf te onthullen en dat ze verkiezen onopgemerkt hun eng leventje te lijden.

Men zal, binnen enkele jaren, de harige mensen, "Neo-Neanderthalers" noemen, want dan zullen de onbehaarde mensen, mannen en vrouwen, vollop in de mode zijn. Hoge voorhoofden, belangrijke neuzen, opmerkelijke oren en kuise monden, zullen het duidelijk bewijs zijn van virielheid, intelligentie, moedigheid, vooruitstrevendheid en ferm karakter. In compensatie, behaarde mensen, als geniepigaards, schijters, onvolwassen en groene schaduwen van wat ze geweest zouden kunnen zijn, hadden ze zich verlost van diene ballast: het haar van de oerdommigheid.

Toch wel, jazeker, er zijn uitzonderingen die de regel bevestigen, maar de teerlingen zijn nu al geworpen: de onbehaarde mensen geraken verder.

In dit verband herinner ik mij nu een collega van het werk, de manager van ons kantoor in Brasilia. Hij was een gezapige vijftiger, ietwat aan de mollige kant, een bril met dikke glazen gebruikend en een mond die op de "spleet" van een vrouw geleek. Hij was gehuwd en had twee (of drie) kinderen. Gedurende een bepaalde reis naar Brasilia, toen we in zijn auto hadden plaats genomen en hij me, van de luchthaven naar het hotel, aan het voeren was, daalde hij ietwat vertrouwelijk, de toon van zijn stem, terwijl hij me uitnodigde zijn verse minnares te leren kennen, diezelfde avond nog, tijdens een speciaal daarvoor voorbereid avondmaal. Hij vervolgde, nog geheimzinniger doend, dat ze een overweldigende en weelderige kop "haar" bezat, die mij terstond zou doen smelten van de goesting...

En waarlijk, ik heb ze diezelfde dag nog ontmoet, heb tersluiks eerst haar overweldigende poepe nagegaan (te groot om er één enkel bed mee te delen), dan haar weelderige boezem, waar een man zich kan in verdrinken als hij zat is, of plat geslagen worden als hij er ruzie mee gemaakt heeft, haar dunne beentjes op hoge hielen, zoals een omgekeerde piramide, haar gulzige mond, brede neusgaten, dikke lippen en onregelmatige tanden... allemaal te veel om nog op haar "haar" te willen letten en hij me aandringerig in mijn buik bleef stoten: "ewel en wat zegde nu, heeft ze geen prachtig haar??"

't Heefts niets geholpen om mijn enthousiasme op te pompen, maar ik moet eerlijk bekennen, hij was wel degelijk verliefd op haar "haar", want de rest was de moeite niet waard om er een familiedrama mee te veroorzaken. Ik heb ze nog verschillende andere keren ontmoet en waarlijk, hij heeft zich laten scheiden van zijn vrouw, zijn kinderen zijn hem beginnen haten en haar "haar", dat heeft hem de opbrengst en de spaarpot van dertig jaren werk gekost..

Nietwaar meneer Guaracy?