"En nu het goede nieuws. Gisteren ben ik naar Oostende geweest en in het terugkeren, mits een schone omweg doorheen het vlakke Vlaamsche land, met schone vergezichten en wolken die gedomme van mijn hand zouden kunnen zijn, als ik genoeg producten zou gehad hebben, ben ik dan eens binnengesprongen bij Mama. Verschieten dat ze deed.
Ja, ik kende daar ook niet zoveel van, van die operaties. Een nieuwe heup, zeggen ze. Ik had daar zo een gedacht van, anatomie gestudeerd en getekend hebbende, dat ze daar zo een heel nieuwe bekkenkom installeren, zoals een garagist een nieuw chassiske zou onder een auto plaatsen. Maar het schijnt een routineoperatie te zijn, een nieuwe kogellager zetten, zoiets. Het resultaat is beter dan het origineel. Ja, ge kent da hoe dat die mannen reserverwisselstukken kunnen verkopen gelijk of dat het een piercingsken is.
Ze was meer bekommerd om haar make-up en haar haar, zodat ik hare beautycase op haar nieuwe prothese heb geïnstalleerd en ze aan de decoratiewerken kon beginnen. Juist op tijd, want D. kwam dan binnen en ze was content dat ze proper was. Die fierheid!
D. vertelde dat hij nogal verschoten was van haar slaapkleedjes en ondergoed, allemaal meer dan letterlijk tot op den draad versleten. Dus die heeft hij allemaal in een vuilbak van een landelijk boerken, tussen Ardooie en Pittem, gedumpt. Ik vraag mij af of daar geen landelijke scheiding van komt als de vuilkar niet passeert, met deze feesten, en dat madam de echtgenote de inhoud van meneer zijn vuilbak ontdekt.
Dat doet mij eraan peinzen, dat ik, in mijn vrijgezellenstaat, ook eerder een hemdeken koop dan een nieuwe onderbroek en dat de meeste ervan geen enkele weerstand bieden aan de veelvuldige winden die vanuit het zuiden naar het noorden opstijgen.
Onverlet van dat, ik ga weer op zoek naar een nieuwe directeur generaal van de inspectie van hygiëne en ondergoed, wisselstukken en onderdelen, tweedehands en nieuw.
J. zegt dat gij op zoek zijt gegaan naar een schoon verpleegsterken om op Mama te passen. Awel, ik geloof dat ik een klein beetje in de kosten zal kunnen bijdragen, als ge maar eerst enkele illustraties stuurt van de kandidates, hé?
En 't speelt geen rol dat ze geen Nederlands spreekt, Mama verstaat er toch geen schellen van.
Maar denk maar niet dat ze al haar geestelijke capaciteiten kwijt is. Verleden week ben ik met haar gaan eten, voor haren Moederkesdag hé en we zaten aan een tafel die gereserveerd was en die mensen kwamen toe en ik zeg: kom we gaan da koffietje elders drinken en ze zegt, bah neen, ik blijf ik hier zitten, ze zullen denken dat ik dement ben. Ah, diene miljaarsen plantrekker".
.....
PS van mijnentwege:
Pas later in mijn eigen leven heb ik de eenzaamheid van Mama beter begrepen en moest ik toen nog in België gewoond hebben, ik zou een grotere steun voor haar betekend hebben.
Nu zeker en vast.
Ze is zo verschrikkelijk alléén geweest en ze heeft me eens opgebiecht dat dáár, vooral op het Polenplein in Roeselare, ze er veel onder geleden heeft. Zonder doel, zonder interesses, zonder "reden" en vooral, zonder zich te kunnen verplaatsen, op het einde. Ze was toen eigenlijk nog te fris om te vergaan, maar de reden was er niet meer...
Maar onze "tegenstanders" hadden, in feite, niet (altijd) helemaal ongelijk. Ik herinner mij dikwijls één bepaalde gebeurtenis, in de krant eerder vermeld, toen ik verplicht werd verwoed naar verklarende redens te schartelen, overvloedig zwetend en met mijn mond vol tanden en praktisch niets heb kunnen aanwenden tot mijn verdediging, toen ik 's morgens heel vroeg, op een zaterdag, thuis in mijn bed, een telefoontje ontving van een Vlaamse collega, Guido Aeck, oorspronkelijk afkomstig vanuit Staden (een elektronische ingenieur, aangeworven door onze firma ongeveer twee jaar ná mijn eigen aanwerving). Zijn job, in de firma, bestond erin de "phototypesetting machines" (van het merk PHOTON, model Pacesetter) die wij eerder hadden verkocht, te installeren in elke krant die we hadden kunnen overtuigen naar "offset" over te schakelen. Terwijl mijn eigen job nooit lange verblijven vereiste in de installaties van de kranten (maar wel veel korte reizen), was dat voor hem onvermijdelijk en was hij verplicht zich meerdere weken van zijn familie (in Rio) te verwijderen en zelfs lange uren, 's nachts en 's morgens, door te brengen in de kantoren van onze klanten, niet alleen om daar de machines te installeren, maar ook om hun dagelijks, initieel gebruik bij te wonen, eventuele fouten te corrigeren en ze daarna, ook in te huldigen.
De eerste twee weken van zijn verblijf waren redelijk goed verlopen geweest en enkele pagina's van de krant werden reeds dagelijks met het nieuw systeem gezet en gedrukt geworden. De volgende stap was moeilijker want ze werden verplicht ook de sectie van de advertenties te beginnen typen, classificeren, indelen en drukken met het splinternieuw "phototypesetting" systeem. Het betrof zich toen, over de grootste krant van het Noordoosten van Brazilië en hun Zondag's editie, waarvoor de voorbereidselen al getroffen beginnen te worden vanaf de vrijdagnamiddag, bestond uit praktisch 130 standaard bladzijden, terwijl de hoeveelheid advertenties, gemakkelijk de 13.000 kon overschrijden.
Guido was dus vlijtig bezig geweest uit te leggen hoe ze die enorme hoeveelheid advertenties moesten tijpen op tientallen nieuwe keyboards die toen "perforated tape" produceerden. Die "tapes" werden dan naar een nieuwe machine gebracht, daarvoor speciaal bestemd, die die duizenden advertenties moest rangschikken volgens de voordien besliste secties, alfabetisch en in verschillende parallelle rijen, tot ze later op de phototypesetter gezet zouden worden op fotografisch papier, dan gefilmd, dan gebrand op de aluminium platen en dan uiteindelijk gedrukt. Die nieuwe machines werden "Varicomposer 3208" genoemd (dat laatste nummer refererend aan een geheugen van 8K, een waarlijk wonder van de wetenschap in diene tijd, herinnert ge dat?), werkten met behulp van plastieken (floppy) diskettes van 8" (zeldzaam, zelfs in diene tijd) en waren toevallig ook de eerste in hun reeks, gebruikt voor dat doel (de klant had zich, voorzichtig, twee van die supermachines aangeschaft), zodat zelfs Guido belangrijke moeilijkheden ondervond ze persoonlijk na te zien en te installeren.
Feit is dat de tientallen ambtenaren van de krant de gehele achternoen en avond hadden zitten tijpen, dat men beslist had niet voor een alternatieve (in geval van nood) compositie te zorgen (met Linotypes) en dat het drukproces, in alle geval, vroeg in de zaterdagmorgen gestart moest worden. Toen Guido eindelijk alles had ontvangen wat er gepubliceerd moest worden, alles degelijk had geclassificeerd, gerangschikt en gepagineerd, kwam hij uiteindelijk tot het besluit alles te verzamelen op één floppy disk van 8" dat gebruikt zou worden om het feitelijk "zetten" te kunnen aanvangen. Toen hij, doelbewust, zijn wijsvinger op de knop "Enter" zette, net alsof hij van plan was een atoombom te doen ontploffen, nodig om die taak te voltooien, verdween almeteen en spoorloos, niet alleen van het scherm van de computer, maar ook vanuit zijn geheugen, die dertienduizend voorzichtig getypte en gespaarde advertenties, net zoals een tovenaar doet met het konijn in zijn hoed, met een simpele "hocus pocus pax.." en daar stond hij, Guido, verstomd, perplex, overmeesterd door de ramp en het noodlot, terwijl de ambtenaars van de klant zich allemaal rond de machine verzamelden en ongelooflijk vast stelden dat dat nieuw wonderapparaat bekwaam was geweest het werk van tien uur in één enkele oogwenk compleet te vernietigen, verwoesten en in rook te doen opstijgen, zonder enige verdere explicatie, schande noch schaamte...
Wel ja, Guido heeft zich dan terstond strategisch terug getrokken, iedereen verbluft en verbijsterd achter latend en ergens in een donker hoekje, is hij mij gaan opbellen, om drie uur 's morgens, om mij mede te delen dat ik maar beter wakker moest blijven om te wachten op een telefoon van de eigenaar van de krant, want dat zijn zondagseditie ineens ineen was gekrompen tot amper veertig bladzijden en de sectie "advertenties", met enkele dagen vertraging zou moeten circuleren, gezet en gedrukt op hun ouderwets, maar betrouwbaar, Linotype systeem...
Nogmaals, ik ben, met al dat gerucht in mijn oren, niet bekwaam geweest terug te gaan slapen, die zaterdagmorgen en ik heb toen besloten mijn heet hoofd wat te gaan afkoelen in de frisse wind die vanuit de Atlantische oceaan aan het wapperen was...
Anonieme fan's: de wind komt niet altijd vanuit dezelfde richting
Deze post wil ik speciaal dediceren aan enkele van mijn fan's, somtijds uiterst aanhankelijk, somtijds minder, die mij, over de loop van de jaren, verschillende enthousiaste commentaren hebben gezonden of me, zowel, rechtstreeks naar de hel hebben gewenst, maar die ik, in alle geval, in een speciaal hoekje van mijn hart heb bewaard.
Ik ben niet beschaamd genoeg, ze hieronder niet wéér te geven:
- (01/07/2001): potverdorie, we hebben twintig jaar niets van u gehoord of vernomen, en nu almeteens lijkt uw leven op een soap met drama, omwentelingen, seks en humor. Ik ben al serieus benieuwd om diene fameuze boek te lezen waaraan ge bezig zijt.. Ik moet toegeven dat gij formidabel goed schrijft, met bolle volzinnen en mooie vergelijkingen en plezierige nieuwe woorden die ik, in een gekuiste versie, zou laten staan. Hoe is dat mogelijk dat gij dat talent niet vroeger hebt ontdekt. Een mens die twee keer een leven kan leiden is een gelukzak.
- (27/04/2002): zeg nu eindelijk eens, zit gij daar wereldliteratuur te lezen, uw stijl in aanmerking genomen, die gevleugelde zinnen, dat hebt ge toch niet van te chatten, of toch? Zou dat nu echt zo zijn dat er in u altijd een ongelooflijke schrijver zit en dat niemand dat ooit geweten heeft, zelfs gij niet? Weete waarom ik dat zeg, ik las verleden jaar een boek van Louis Paul Boon, nogal erotisch, en het overkwam mij bijna op iedere bladzijde dat mijn wekker op 12 uur 's nachts ging staan, dat ik zeg, hoe kunt ge nu met woorden zoiets bereiken, miljaarde, dat kan ik niet, gij wel.
- (28/08/2002): een wreed schoon verhaal, diene Carlos. Voorspelbaar, maar goed geschreven. Ik bleef mij maar afvragen, zout hij durven, zou tij durven, en dus, hij durfde. Ja, 't is een echte. Alleszins een leuk hoofdstukske voor in uwen boek.
- (12/10/2002): ik heb uw eerste bladzijden nog eens herlezen, niet meer op een gulzige manier, om de anekdotes te proeven, maar technisch, de opbouw en de manier van schrijven, hetgeen alle twee enorm meevalt. Ik denk dat het zonde zou zijn van daar veel aan te veranderen.
- (09/05/2008): jawadde, gij kunt nogal omgaan met woorden!
- (28/07/2009): Tja, van mij krijg je een schop in de overblijfsels van je kloten... Je hebt kanker... JE MAG DIT NIET OP JE KLOTENSITE ZETTEN... Je mag klagen tot je dood bent. Je was beter een jood geweest: die hebben een klaagmuur (zegt de ene jood tot de andere aan de klaagmuur: ik mag niet klagen...)... Dààr heb je kanker van gekregen.
Op mijn werk, intussen, ploegde ik voort met alle soorten problemen. We hadden een reeks nieuwe machines verkocht aan de grootste krant van de Staat van Pernambuco, in Recife, "Diário De Pernambuco", die op punt stond van "Letterpress" (hoog reliëf drukken, met behulp van - in de vorm van halve cirkels gegoten - loodplaten, wat een enorm slechte drukkwaliteit veroorzaakte, vooral in het geval van gekleurde foto's) over te schakelen naar "Offset" (gebruik makend van veel lichtere aluminium platen, zonder reliëf en gebaseerd op het feit dat inkt - op basis van olie, toegepast aan de te drukken teksten en beelden, en water - om de overige plaatsen te wassen, zich niet mengen), met de daarbij gepaarde voordelen, zoals: lichtere machines, mindere trilling, grotere snelheden, betere kwaliteit en kleinere onkosten en ondermeer ook basische veranderingen in praktisch alle industriële departementen van de krant tot stand bracht, zoals bijvoorbeeld de overschakeling van de honderd jaar oude "hot"-typesetters (mechanische Linotype en Intertype machines die als primaat materiaal gesmolten lood aanwendden), naar "cold"-typesetters (of zowel Phototypesetters genoemd), waarin elektronische apparaten voor het eerst werden geïntroduceerd in de wereld van de drukhuizen en die het gebruik van fotografisch papier en film permitteerden (nu intussen ook al compleet obsoleet geworden).
Dat betekende, voor die kranten, een grondige revolutie in hun industriële installaties, waarin de hete, luchtvervuilende en luidruchtige mechanische zet- en drukmachines, vervangen werden door elektronische, geluidloze, kantoorvriendelijke machines die, zoals computers, alleen maar in een omgeving met gestabiliseerde temperatuur, vochtigheid en elektrische stroom in werking mogen gesteld worden en waar andere "gevaren", zoals statische energie, stof, trillingen, vochtigheid, lawijt en vuiligheid, van eender welke aard, absoluut gebaand moeten worden.
De overschakeling van dat bestaand, eeuwenoud, systeem, naar dat nieuw, uiterst modern, systeem was voor ons, leveranciers, de té bekampen en té overwinnen uitdaging en kon verschillende weken en zelfs maanden in beslag nemen, strijd die we ondernomen hebben in praktisch alle bestaande kranten van Brazilië, grote en kleine en die we in amper tien jaar tijd hebben kunnen overtuigen deze belangrijke beslissing te nemen, indien ze enigszins van plan waren in de markt te blijven. Gedurende enkele van die weken (somtijds maanden, afhangende van de omvang van de krant) werden we verplicht onze, daarvoor voorbereide en uiterst gespecialiseerde, mechanische en elektrische techniekers, instructeurs en geëxperimenteerde offsetdrukkers en elektronische ingenieurs als "t ware te versmelten in de nieuwe werkploegen, speciaal daarvoor aangeworven door de kranteigenaars en bestuurders, zodat ze gedurende diezelfde tijdspanne meestal twee parallelle en gelijkwaardige departementen moesten onderhouden, zijnde één ervan om de krant voor de volgende editie werkelijk voor te bereiden op 't oud systeem en een ander, nieuw team, hetzelfde proberend en testend, met behulp van de nieuwe machines.
Het is niet te verwonderen dat we in praktisch alle kranten die we bekwaam waren te overtuigen "offset" te gaan, vlakaf werden uitgedaagd en zelfs gewoonweg gesaboteerd door de oudere werknemers en hun respectieve syndicaten die, over de loop van de jaren, "scheef" waren gegroeid, met ne hele hoop speciale voordelen en rechten, waaronder ook extra financiële vergoeding (ondermeer omdat ze in een polluierende atmosfeer de nacht hoefden door te brengen en samen leven met gesmolten lood, mercurium, brandende hitte aan ene kant en vochtigheid aan de andere) en dat ze absoluut niet van plan waren daar iets aan te laten veranderen, vooral nadat ze hadden vastgesteld, in andere kranten, dat ze op den duur zelfs hun job zouden verliezen, onbekwaam dat ze waren zichzelf aan die nieuwe en moderne werkmethodes aan te passen.
Wij waren verplicht onszelf kloek en zelfzeker te tonen terwijl onze "vijanden" ons uitdaagden en er zelfs op wedden dat ons nieuw werkmanier in geen enkel geval succesvol zou zijn, de krant niet op tijd op de straat zou verschijnen, of zelfs stoppen met circuleren en ze er durfden op zweren dat het verlies ongelooflijk zwaar zou zijn voor de eigenaars die zich hadden laten verleiden aan zo een gevaarlijk avontuur te wagen. De boodschap was louter weg: ge zult terug moeten schakelen naar het oud systeem.
Meerdere avonden ben ik verplicht geweest, na voorafgaande verenigingen met de eigenaars en bestuurders van de kranten, mij af te zonderen, vooral in donkere, enge cafeetjes, recht voor hun installaties, met de belangrijkste afgevaardigden van de werknemers, waar ik, vooral ná ze bijna allemaal onder de tafel gedronken te hebben, hen kon overtuigen dat dat allemaal het einde van de wereld niet was, dat ze bekwaam zouden zijn zichzelf aan te passen aan de nieuwe situatie, dat ze er zelfs slim en pittig uit zagen, terwijl ik hen het achterwerk van het dienstertje nawees, hen geleidelijk van het voornaamste onderwerp verwijderend, tot ze erop zweerden niet bang te zijn van nieuwe uitdagingen in hun leven, dat ze moedig waren en vreemd op de tafel begonnen te bonken om mij ervan te overtuigen dat ze nog niet zat waren, nee, en ze luid begonnen te brullen: en we goan nog niet noar hus, bilange nie, bilange nie...
Die Heilige Leugentjes (voor het algemeen welzijn van de Kerkelijke Staat, bewijzend dat wij allemaal schapen waren en zijn van éénzelfde kudde, die zelfs niet hoeven na te denken en alleen maar verondersteld worden onze belangrijke leiders te volgen, zonder verder onze enge mening te willen uiten) werden herhaald gedurende de Paasvakantie, toen ik en F., in onze gemeenschappelijke slaapkamer (waar het beddelaken van F. zo vreemd, af en toe, maar bijna alle dagen, op en neer wapperde) en die rechtstreeks zicht had op onze tuin, streng werden verboden door de gordijnen te loeren s zondagsmorgens, terwijl de klokken van de Kerk van Rumbeke ineens zo heftig begonnen te luiden, de aankomst aanmeldend van de klokken van Rome (weeral) en die, in elk tuintje van de straat, afhangend van de grootte en omvang van elk van hen, verschillende, grote, middelmatig grote, of kleine chocolade eitjes liet tuimelen (onze hof was van het middelmatige type) en die we daarna, nadat de klokken zich naar een andere gemeente hadden gewend, vlijtig mochten gaan opzoeken, er op lettend niet onze toegewezen portie te overschrijden. Pas vele jaren later heb ik toch niet aan de goesting kunnen weerstaan en heb ik verrast, tussen een spleet in het vensterluik, de aanwezigheid van Mama vast gesteld die, haastig en gebukt, rond liep in de hof en de chocolade eieren onder verschillende struikjes en plantjes verborg en ik me ineens bewust werd van hoeveel leugens ze mij allemaal al hadden wijs gemaakt, zeker en vast met de bedoeling braaf te zijn en te blijven, startend met dat verhaaltje over Adam en Eva, die toch maar twee kinderen hadden verwekt, allebei jongens, Abel en Kaïn (den enen den anderen vermoordend, waarschijnlijk omdat hij te veel naar het achterwerk had geloerd van zijn kuise moeder) en ik nooit heb begrepen hoe de mensheid zich daarmee kon ontwikkeld hebben, in overweging genomen dat er maar één vrouw was voor twee hete mannen en dat toen al, hoeveel jaren niet geleden, de Katholieke Kerk, bezig was geweest de pedofilie en de incest over de wereld te verspreiden, allemaal zonder rood te worden (van de schaamte, want van het genot was het onmogelijk die dikke nekken te verbergen) tot achter hun oren en lange rokken droegen om hun opstandige penissen in toom te kunnen houden en daarna beleefd, maar ongeduldig, expliceerden dat dat allemaal "dogmas" waren die niet gemaakt waren geweest om verstaan te worden door gewone stervelingen zoals ik en gij en ik me toen al afvroeg of ze mij niet in de luren aan het leggen waren en met welke bedoeling eigenlijk, enz...
Over die heilige mysteries van het leven dacht ik speciaal (maar verdoken achter het dashboard) in de auto van Fonske, terwijl hij op de zondagsnamiddags klassieke muziek aan het beluisteren was in de woonkamer en iedereen als 't ware zijn aanwezigheid ontvluchtte om een veiliger plaats op te zoeken en niet in zijn zicht te lopen en ik dus zijn auto verkoos, waarin ik verveeld enkele sportprograms beluisterde, vooral over voetbal en wielrennen, zoals de Ronde van Frankrijk, met Rik Van Looi e Rik van Steenbergen die altijd de eerste waren en nog nooit hadden horen spreken van drugs en alleen op hun felle spieren konden rekenen om de Kemmelberg óp te geraken, zonder te haperen, in regen en in wind en met loodzware velôs, uitgerust met amper en alleen maar drie "vittessen", terwijl ik me daar zat te verbergen van de kolère van Fons, die zich nog niet had herinnerd mijn schoolrapport na te zien en vast te stellen dat ik weeral gebuisd was in praktisch alle vakken, uitzondering gemaakt voor turnen en Godsdienst en heel zelden meer dan drie (of vier) had samen kunnen rakelen en de "regel" al gereed lag op de tafel, maar hij gelukkig genoeg ingedut was geworden door die hartveroverende klassieke muziek die perfect voor dat doel was gemaakt geweest...
Om niet te spreken over zijn voostellingen van films in de parochiezalen van de omringende gemeenten waarvoor hij zich ne hele hoop grote en zware toestellen had aangeschaft, allemaal ronkend en gierend als de pest, terwijl de film afdraaide en iedereen eerbiedig zijn oren plat legde wanneer hij het woord nam, want als er één ezel spreekt leggen alle andere hun oren achteruit (in hun nek) en ik af en toe zelf ook eens uitgenodigd werd door Nonkel Fons hem te vergezellen, niet om de films te gaan bekijken, natuurlijk niet, maar wel om de loodzware apparaten rond te sleuren, het scherm op te hangen of te openen en de stoelen in schoon gevormde rijtjes te placeren.
Uitzonderlijke keren speelde hij die films ook thuis af, wanneer hij de indruk wilde geven, aan Mama vooral, dat hij zo fel op die Keizer geleek van de film Sissie en ook klassieke films meebracht zoals De Tweeënveertigste, Het Twaalfde Jurylid en weet ik veel, maar vooral ook films van de Dikke en de Dunne, die niet meer succes hebben gemaakt, zoals Charlie Chaplin, omdat ze geen Joden waren...
Verdere herinneringen vanuit Rumbeke, vooral met Fonske
Een mens mag wel ne keer reclameren over 't één en over 't ander, maar er zijn enkele eigenaardigheden en zelfs verrassingen die, achteraf beschouwd, toch de moeite waard zijn verteld te worden in deze blog, die ik niet al te negatief wil doen schijnen.
Zo herinner ik mij hoe "vakelief", alhoewel praktisch altijd ongenaakbaar in zijne zetel en troon, toch enkele initiatieven heeft genomen die duidelijk die tijd, toen, voorbij streefden.
Alleen het feit dat hij, rond de jaren vijftig, reeds zaken deed met China, is uiterst merkwaardig. Hij importeerde toen al grote kisten vanuit dat verre land, gevuld met tientallen porseleinen vazen, beeldjes, keukengerief, matten, leques/windmakers, stoffen, schaakspellen en ne helenoop andere brol en bucht die hij onderhandelde met ik weet niet juist wie en ik weet ook niet voor hoeveel, want ik heb daar nooit gene frank van gezien, maar t zal toch wel iets opgeleverd hebben; voor zijne zak, bedoel ik..
Bovendien had hij die nieuwe universele taal Esperanto geleerd, om zo beter met de mensen van de vreemde landen te kunnen corresponderen (ik heb hem nooit die taal horen spreken en ik ben er niet van overtuigd dat hij daar ooit een knoop van heeft verstaan), maar hij had wel een Spaanse vriend die hem af en toe kwam opzoeken in België en dan bij ons thuis logeerde. Zijn naam was Antonio en "vakelief" had hem zelfs uitgenodigd Peter te zijn van onze jongsten, die hem daarna, ongelukkig genoeg, nooit nemeer heeft ontmoet (alhoewel hij wel gelukkig is met zijn tweede voornaam), laat staan, voor hem, jaarlijks, zijn speciale nieuwjaarsbrief heeft moeten aflezen, wat hem belette de vijftig frankskes zakgeld in te casseren die daaraan verbonden lagen.
Eigenaardig was ook de manier waarop Fons, enkele maanden eerder, de vijf kinderen rond de eettafel had bijeen geroepen (een uitzonderlijke gebeurtenis) om de geboorte van ons kakkernestje, een laatkomertje, officieel aan te kondigen, mij momenteel uit mijn dagelijkse bezigheden halend, waaronder aandachtig luisteren, de woensdagsavonds, naar het Humanistisch programma op de radio, wat ik, ik herinner me niet meer juist waarom en door wiens initiatief, verplicht was te doen, want Fons was nooit thuis op die avonden en ook niet op alle andere avonden van de week en nog minder in de weekeindes en alleszins niet uit eender welk humanistisch hout was gesneden. Ik had er, tenandere, ook geen barst van verstaan waarom Mama, voor dat doel, eigenlijk in het hospitaal moest liggen want ze had mij voordien wijs gemaakt dat de nieuwe kindjes normalerwijze gebracht werden vanuit Rome (alles kwam vanuit Rome!), door een ooievaar, vast gebonden onder zijn lange bek...
Een gelijkaardige leugen had Mama mij wijs gemaakt in verband met Sint Niklaas en zijn zwarte knecht (de Kerk is nooit racistisch geweest, maar een zwart knechtje, hier en daar, kan toch zeker geen kwaad doen, is het niet?), terwijl ze mij verplichtte lange brieven naar hem te schrijven, om hem te laten weten welk geschenkje ik het meest verlangde (meestal te kiezen tussen een plastieken balletje, een zakje met tien splinternieuwe marbels, een nieuwe voorraad lege stylos en enkele chique, maar kapotte vulpennen), dat dan s anderendaags vroeg in mijn schoentje verscheen. Het moesten dus wel kleine voorwerpen zijn die degelijk in schoenen konden gemoffeld worden, terwijl er absoluut geen sprake was van velôs, koerskarrekes en andere, dergelijke, geschenken, bestemd, alleen maar, voor de kinderen van de rijke mensen, zoals de Spincemailles, in onze Spanjestraat. Ik schreef dan vlijtig een tiental brieven, altijd opnieuw herbeginnend, omdat G. mij voortdurend aan het ambeteren was en perse wilde weten wat ik precies wilde krijgen om hetzelfde ook voor hemzelf te vragen en mij dus een stap vóór te zijn, waarna Mama dan uiteindelijk de definitieve brief aandachtig las om er zich van te vergewissen dat er geen schrijffouten in stonden (dat beweerde zij) vooraleer ze hem, ernstig maar zonder spijt, in de "stove" (koolkachel) prutste, waar hij, onder mijn verschrikte ogen, in de gretige vlammen, onmiddellijk verzwonden werd en ik niet begreep hoe juist Sint Niklaas mijn brief, daar op het dak, nog zou kunnen lezen (weeral één van die heilige leugentjes die alleen maar van de Katholieke Kerk afkomstig konden geweest zijn en ons alzo en als t ware, op diezelfde weg aan het proppen was)...
Wat Hilde betreft: 't is toch wel een wreed vrouwmens. Ik ben helemaal akkoord met u wat de behandeling betreft. Wij weten ook niet met zekerheid wat er juist aan de hand is, maar als ze zelf haar behandeling wil kiezen moet ze er ook voor opdraaien. Haar eerste gedacht was dat ze naar Brazilië zou gaan, naar een handoplegger, die dat gezwel er met zijn handen zó zou uithalen, zonder operatie. Dat zou haar 70.000fr kosten, waarvoor ze ook een sponsor zocht. G. heeft haar gezegd dat ze beter een psychiater moest raadplegen en dat heeft ze, tegen alle verwachting in, prompt gedaan. Allez, wat zij een psychiater noemt bleek een soort van psycholoog te zijn, die voor 3000fr per zitting achter haar plaats neemt en "haar aanvoelt" en haar geneest zonder iets te doen. Ik geloof dat gekken elkaar aantrekken.
Nu, blijkbaar heeft ons zusterke daar bij dienen charlatan eens haar hart gelucht en haar beklag gedaan over de "achteruitstelling" ten opzichte van haar broers, waarvan ze door de schuld van haar moeder het slachtoffer zou zijn geweest. Enfin, ze heeft dus te weinig kansen, liefde, aandacht, eten, luxe en GELD gekregen,. Dat heerschap heeft haar aangeraden dat eens allemaal tegen haar moeder te zeggen, wat ons Hildeke dan ook gedaan heeft, en zelfs al verscheidene keren (altijd hetzelfde liedje, dezelfde zaging en kerming). Mama zou op den duur beginnen geloven dat ze werkelijk een slechte moeder is geweest voor haar dochter. Als Mama ziek wordt van zich dat aan te trekken mogen we dat op de palmares van Hildeke schrijven.
't Mens zou nu (nadat ze al - zonder een wederwoord van dank - in verscheidene keren en waarvan ik weet - toch al een 10.000fr heeft gegeven), zich verplicht voelen om nog eems 100.000fr te geven. Nota bene om diene charlatan te betalen die haar dat aandoet. Ik heb werkelijk geen begrip voor Hilde die alleen met haar eigen zelve bezig is, en nooit een poot heeft uitgestoken om er door te geraken. Het is de enige geweest die "te goed" was om te werken, want hare man was "aan 't gerecht" en van een soort ingebeelde adel en dan kunt ge toch niet gaan werken.
Oké, ge kunt al eens missen in uw leven, maar zolang dat ik ze ken heb ik geweten dat ze geen geld had. En als ze er had was het in een flup weer op, aan alle soorten dingen. Geef haar 100.000fr en binnen een maand staat ze weer te klagen. Haar kinderen zijn er misschien nog het slechtst mee, want die moeten heelder dagen met die hertefretting voort doen. 't Is daarom: haar financieel helpen? Een mens zou het doen als ge wist dat ze daardoor een nieuwe start zou hebben. Maar eigenlijk is dat maar een druppel op een hete plaat: ze verandert niets aan haar gedrag, en dus blijft ze meer uitgeven dan ze binnenkrijgt. We kunnen met de broers toch geen bijkomend inkomen gaan geven?
Ik kan ook van langs om minder met haar over de weg. En al dienen uitleg, is het niet over haar ziekte en haar pillen en remedies, dan is het over haar eigen, of haar neuze in mijn privé steken en al dat exhebitisionistisch gedoe en overdreven interesse. Godver, dat mens kan overdrijven. Ik denk dat ze ziek geworden is van haar eigen ambetantigheid. 't Enige wat ze wil is in de belangstelling staan, maar een beetje gereserveerdheid, klasse, schroom en eenvoud mankeert volledig. Ze heeft vele mee van haar vader...
Ik wil haar wel eens bezoeken en moreel steunen, maar daar houdt het ook op. Ze heeft ten andere de telefoon neergesmeten toen ik haar opbelde om te zeggen dat ze nu eens moest stoppen met Mama te ambeteren met heel haren rimram.
't Is wel erg dat ze ziek is, en ik hoop dat het niet zo erg is als ze voorhoudt. In ieder geval zal ze gelijk hebben: als ze er door komt zal het door haar alternatieve therapie komen (en ik denk dat ze dan niets ernstigs gehad heeft), en als het niet goed afloopt zal het zijn van "ge hebt niet geloofd hoe erg het was, en ge hebt mij niet geholpen", maar het zal zeker niet liggen aan haar weigering om zich ernstig en wetenschappelijk te laten behandelen.
Dat is mijn gedacht over de situatie. Misschien zal J. u ook nog zijn visie geven. En verder zien we wel.
My name is Warren Pratchett. Recently my Plymouth needed major brake repair, and the bill collectors were hounding me like you wouldn't believe. I was getting no hours at my job. The only escape I had from the pressure of failure was my computer, my modem, and masturbation. I longed to turn my avocation into my vocation. Today I get oral sex from beautiful women daily, and I haven't needed to masturbate in months.
I am currently sitting in my bedroom, receiving incredible sexual pleasure from a woman I have never met before and may never know the name of. I have had more orgasms, than ever before. Anyone can do the same. This amazing program works perfectly and I have NEVER failed to receive oral sex, whenever I want. Best of all, you never have to leave home except to go to the post office.
A couple of months ago, I received a letter telling me how I could receive oral sex whenever I wanted. I was naturally very skeptical and threw the letter on the desk next to my computer. It's funny though, when you are desperate, backed into a corner, your mind does crazy things. I spent a frustrating day looking through the Penthouse Forum, masturbating. The stories were absurd, at best. That night I tried to unwind by booting up my computer and send e-mails to several of my friends. I read their replies and than glanced at the letter next to the computer. All at once it came to me: I now had the key to my dreams. I realized that with the power of the computer I could expand and enhance this astonishing formula into the most unbelievable flow of oral pleasure that has ever been created. I substituted the names of many of my friends in place of the post office and electronically did by computer what others were doing by mail. Now only a few letters are mailed manually. Most of the hard work is speedily uploaded to other Internet accounts throughout the world. If you believe that someday you deserve that lucky break that you have waited for all your life, simply follow the easy instructions below. Your dreams will come true.
Follow these instructions EXACTLY, and in 20 to 60 days you will have received more oral sex than you could dream of. This program has remained successful because of the HONESTY and INTEGRITY of the participants. Please continue its success by carefully ADHERING TO THE INSTRUCTIONS.
Welcome to the world of borderline prostitution! This little business is different than most whorehouses. Their services are not given for money, but done for the oral sex they will get in return!
IMMEDIATELY travel to the homes of the first 5 (five) names listed below starting at number 1 through number 5. When you arrive, simply give them oral sex.
REMOVE the name that appears number 1 on the list. Move the other 9 names up one position. (Number 2 will become number 1 and number 3 will become number 2, etc.) Place your name, address and zip code in the number 10 position.
Send the new letter with your name in the number 10 position to ten (10) separate friends via postal mail or e-mail. Call the file, "Oral Pleasure can be yours... FREE!"
Within 60 days you will receive more orgasms than ever. Keep a copy of this file for yourself so that you can use it again and again whenever you need sex. As soon as you mail out these letters, people will begin giving you oral sex, so that they can be assured of receiving it themselves in the future. This is a service. This is perfectly legal. If you have any doubts, refer to Title 18, Sec. 1302 & 1341 of the postal lottery laws.
Remember: as each post is downloaded and the instructions carefully followed, five members will be reimbursed for their participation with oral sex, the likes of which were unimagined by even the mighty Hercules. Your name will move up the list geometrically so that when your name reaches the number five position you will be receiving so much oral sex, that you will have to refuse some of it!
Leeta Matheson 338 N.W.35th St. Corvallis, OR97330 USA
Richard S. Clancy 307 S. Division #4 Ann Arbor, MI48104-2203 USA
Kimberly DePinto 560 Memorial Dr. Westgate Apartments, #406 Cambridge, MA02139 USA
Clark Westfield 1104 John F. Kennedy Boulevard Bayonne, NJ07002 USA
Jennifer Tew 45283 Sycamore Court Utica, MI 48317 USA
Craig Shergold 1629 Oak Ave., 2nd FL Evanston, IL60201USA
R. James McAllister 2160 Frederick St. Concord, CA 94520
John K. Fisher 180 E. La Verne Ave #8 Pomona, CA 91767 USA
Maxine Newman 606 Lewis Avenue Dayton, Ohio USA
The following letter was written by a participating member in this program.
To Whom It May Concern:
"About six months ago I received the enclosed post. I ignored it. I received about five more of the same type of letter within the next two weeks. I ignored them also. Of course, I was tempted to follow through and dreamed of constant, hours-long orgasm, but I was convinced it was just another gimmick and could not possibly work. I was wrong! About three weeks later I saw this same letter posted on a local bulletin board in Montreal. I liked the idea of giving it a try with my computer. I didn't expect much because I figured, if other people were as skeptical as I, they wouldn't be too quick to receive orally pleasure from some 28 year old woman they have never met before. But, I give my life partner oral sex weekly in my province and have nothing in turn but an occasional dinner and a movie. This week I decided to look at this as my weekly 'gift'. I went to these people's houses, and orally pleasured them each, as directed. Two weeks went by and I didn't receive any oral sex. The fourth week rolled around and I couldn't believe what happened! People kept showing up at my door, and offering to go down upon me! For the first time in ten years, I was in sexual ecstasy! It was great. Of course, it didn't take me long to go through my 'earnings' so I used this excellent opportunity again. Follow the instructions and get ready to enjoy.
Please send a copy of this letter along with the enclosed sample, so together, we can convince people who are skeptical, that it really works!
Good Luck, Charlene Karlotta St Agathe Que.
Additional Notes:
This system works equally well for males and females. If you are heterosexual and don't wish to receive oral sex from a same-sexed person, or are homosexual and don't wish to receive oral sex from a different-sex person, simply tell them it is not necessary when they arrive, and continue, as before! It's just that simple!
Eigenlijk had ik met wat meer tijd willen gerekend hebben om mijn antwoord op uw e-mail van eergisteren beter te kunnen overwegen, maar blijkbaar (en ik hoop echt van niet, wat tenandere helemaal niet is uitgesloten) moet er rapper gereageerd worden dan ik de goesting heb.
Ik vond mezelf verplicht om D. en J. eerst eens te horen, die dichter uw situatie meeleven, maar weiger kompleet en definitief Mama er bij te sleuren en ik vind zelfs dat gij, uiteindelijk, al uw liefde en bekommernis aan Mama ook moet tonen, zonder IETS of GELIJK WAT, als doel in uw hoofd te hebben. Mama heeft al lang geleden haar part gedaan en wij, haar kinderen, hebben allemaal dezelfde opvoeding, dezelfde zorgen en dezelfde liefde gedeeld. Zonder uitzondering.
Tenware natuurlijk dat gij daar anders over denkt, zonder reden. Dus, op háár de schuld, of een verwijt, te duwen is, voor mij, helemaal onverteerbaar. Het zou onjuist en zelfs onrechtvaardig zijn, één scheef, of één verkeerd beklemtoond, woord, van of aan Mama, te uiten.
Als ge daar op blijft aandringen moet ge de rest van deze brief niet meer lezen, want dat is mijn meest belangrijkste opmerking. G. kan voor het ogenblik alleen maar zijn morele steun geven, wat hij aan het doen is en zal in slagen.
Dat gezegd, kunnen we wat dieper in het onderwerp door dringen. Ik voel dat uw e-mail (de eerste brief in 30 jaar?) bedoeld is om mij, met drie maanden vertraging, te laten weten van uw ziekte, een totale verassing voor mij...
Ge weet natuurlijk heel goed hoe ik denk. Daarom moet ik u dus niet herinneren dat ik niet geloof in heksen, waarzegsters, zigeuners, tovenaars en charlatans (vooral de Braziliaanse). Als het echt waar is wat ge beweert, dan moet gij de eerste zijn om de situatie ernstig aan te pakken. Als ge er van overtuigd zijt dat die kwakzalvers heel erg bezorgd zijn om u en u oprecht willen helpen, mits betaling van een klein fortuintje, dan wil ik u niet tegen houden en sta ik onmiddellijk, honderd percent, gereed om u ook, zoals G. moreel te steunen....
Nog wat dieper doordringend in uw boodschap, vergeet, voor de honderdduizendste keer, dat prinsessenleven in dat groot kasteel, met al die zeldzame meubels, al die honderden lichten en al diene grote "indruk" dat dat maakt. Valt met uw voeten op de grond, huur een appartementje, wáár ge wilt, steek er de meubels in die er in kunnen gestoken worden en verkoopt al de rest. De auto ook, als het enigszins mogelijk is...
Dan eindelijk binnen dringend in de kern van het probleem: het is hoog tijd uw ziekte met ernstigheid aan te pakken. Stop meteen met treuren en klagen, wat ge al 56 jaar met ontzettend groot uithoudingsvermogen aan het doen zijt, bijt op uw tanden en doet wat er gedaan moet worden. Er is geen andere uitweg. Dat dieet dat ge alle dagen, gedurende de gehele dag, prepareert, geeft alléén maar de indruk dat het gezwel aan het verminderen is, maar het doet niets anders dan een papje maken dat gemakkelijk door uw darmen passeert. Het vermijdt het vormen van een stevige "koek" in uw darmen, zodat ge nu altijd rustig naar de stoel kunt gaan. Geloof mij, keer onmiddellijk terug naar uw specialist in Gent, leg uit wat er gebeurd is en vraag onmiddellijk om een volledige behandeling, de operatie ingesloten. Ik zelf ken drie mensen hier in Brazilië die er rustig door geraakt zijn, met of zonder een eventueel-plastieken-zakje-aan-hun-heup. De tijd is kort, beslis onmiddellijk.
Als ge uzelf dan helemaal geholpen hebt, dan kunnen wij, uw broers, u ook en natuurlijk met alle plezier, nog méér helpen, op alle gebied...
Van den anderen kant, ik ben er zeker van dat tegenwoordig, twintig jaar na J.'s ziekte (die duidelijk veel gevaarlijker was), meer dan 80% van de mensen met dikkedarmkanker, die ziekte met volledig herstelde gezondheid overleven, na de operatie en de radio/chemotherapie. Waar wacht ge op?
NB: Ge weet dat ik een ongelovige mens ben, maar ge moet ook weten dat Mama en Ligia bergen weten te verzetten met hun sterk geloof. Hun gebed, zonder veel lawaai, is volop aan het werk. Ik raad u aan uw geloof herop te wakkeren. Het zal u deugd doen en uw inwendige vrede herstellen. Ga naar de Kerk, alléén en dagelijks, zet u neer en herwin uw zelfvertrouwen.
Van Hilde kon er alleen maar slecht nieuws verwacht worden. En dan nog juist op de laatste dag van de eeuw. Perfekt uitgekozen. Ik herinner me tenandere niet, ooit eens goed nieuws van haar ontvangen te hebben, tenware om de geboorte van haar kinderen aan te kondigen.
Wat me nog meer bekommert is, hoe Mama daarop zal reageren. Ze verdient het niet en zou het helemaal niet mogen weten of beseffen. Hilde's jarenlang treuren van verdriet en eenzaamheid, wat Mama altijd maar opnieuw en opnieuw heeft moeten aanhoren, is gewoon te veel geweest. Vandaar Mama's (gedeeltelijke) afstotende reaktie, natuurlijk. Ik ben niet van plan nu dadelijk op Hilde's boodschap te antwoorden. Als er iets moet gedaan worden, dan moet het gedaan worden na overleg met mijn broers, uitzondering gemaakt voor F., die zijn leven lang niets anders heeft gedaan dan haar te pesten.
Eerst en vooral, betreft het zich waarlijk om kanker, zoals ze het, in de vier richtingen, aan het uitroepen is, of is het een gezwel, of zoiets, dat niet kwaadaardig is? Want als dat echt waar is, dan moet iemand haar onmiddellijk op het juiste spoor zetten. Kanker wordt niet bestreden met waarzegsters en al diene andere bucht die al honderd jaar geleden, in de Afrikaanse en Zuidamerikaanse jungles, ontmaskerd is geweest. Dan is ze kostelijke tijd aan het verliezen. Kanker kan alleen maar effektief bestreden worden met de traditionele geneeskunde. Daar bestaat GEEN ENKELE TWIJFEL over. En kanker in de dikke darm is ook de gevaarlijkste niet. Ikzelf ken drie mensen die geopereerd zijn geweest, jaren terug, hier in Brazilië en die het overleefd hebben. Maar er mag geen enkele verdere dag meer verloren worden.
Het is gewoon belachlijk, 96 pillen per dag in te slikken die, zoals ze zelf zegt, ongelooflijk duur zijn en heel waarschijnlijk alléén maar de indruk geven dat er iets aan het verbeteren is. Dat dieet kan misschien wel helpen, maar het moet toch vooraf goedgekeurd worden door een dokter die weet waarover hij spreekt. Van den anderen kant, dat princesseleven in dat kasteel waar ze al honderd jaar op haar prins aan het wachten is, is alles wat ze al lang geleden vergeten had moeten hebben. Een appartementje met één of twee slaapkamers is ruim genoeg.
Het rechtstreeks verwijt dat Hilde aan Mama doet, kan ik ook moeilijk verwerken. Ik besef nu (ik bedoel: al jaren lang) hoeveel kwaad ik Mama heb aangedaan in mijn jeugdjaren en ik geloof dat ik, gelukkig, nog over tijd beschik om praktisch alles te herstellen. Nu dan, op het einde, doet Hilde er nog een schep bij.
Wisten jullie van die gehele zaak? Wat zijn uw gedachten? Het moet rap geregeld worden, volgens mij...
"In een laatste hurry, alle tegenslagen, remmingen, onverschilligheden, onkunde, moedwilligheid en storingen ontwijkend, is het dan toch gelukt: het staat er en 't staat er wreed goed.
Begin vorige week gingen ze van de dienst "wegenwerken" mijn wolk plus paal komen halen. Ik had speciaal naar de chauffeur gevraagd die ze naar mijn werk had gevoerd, omdat den dezen die mijn oorspronkelijke basisstructuur naar dat magazijn, waar ik vier maand in tute-omstandigheden aan dat meesterwerk heb gewerkt, gebracht heeft, een typische onbenul was, die te dom is om in de privé te werken en daarom maar aan 't stad begonnen is, kwestie van hem van de straat te houden.
Maar ik had er ook bijgevraagd van twee blauwe nylon 'singels', allez, hefkoorden, mee te brengen, want ik had die gebruikt om mijn wolk op te hangen en dus wist ik hoe ik ze moest plaatsen om de wolk in evenwicht te hebben.
Neen dus, hij stond daar met ouderwetse geweven "singels", veel te lang en onhandelbaar. Bovendien had hij geen ladder mee en was zijn laadbak te klein. Ook geen planken om een beetje te schoren, om geen beschadigingen te veroorzaken. En die maandag was nu toch wel een dag dat het storm was, rukwinden tot 100 km per uur. Die wolk zwoei en zweefde naar alle kanten, en ik stond daar met een balk, te proberen ze op haar paal te krijgen, maar diene goezak zag niet wat hij aan het doen was met zijn kraan, omdat de wolk volledig scheef hing. Ik had zo een refleks van: dat mag hier nu twee dagen duren, maar da spel moet daarop, punt.
En op de duur lukte het, omdat dienen braven borst het goed idee had een touw rond een steunpaalke te binden met matrozenknopen, zodat we de wolk beter konden sturen.
Ik had al schrik dat de funderingsbeton nog niet sterk genoeg zou zijn, vijf dagen oud, omdat de aannemer perse zijn 25-jarige huwelijk te gaan vieren, met zijn vrouw erbij. Vooral dat de wolk tegen de paal ging slaan en de fundering ging doen barsten.
Bon, 't is niet gebeurd. Dan moest ik nog krimpvrije beton tussen de fundering en de steunplaat van de paal gieten, maar ik had er te weing en ging donderdag verder doen. Woensdag, één mei is hier een feestdag, wist ge 't nog? Donderdag kom ik daar toe, de plantsoendienst had de put al toe gesmeten en in plaats van een struik onder de wolk, hadden ze een soort haag geplant die als een spagetti over het pleinte loopt. Dan kwam het opperhoofd toe, ik zeg, wel waar is mijn struik? En hij zegt, ja, de communicatie is niet altijd ideaal, hé.
De rest van de week was het te koud om het met polyester te kunnen verder afwerken. En zondag was het dan zover, regenen, wind. Het zeil dat de wolk moest onthullen vloog er af, zodat de toestromende mensen eerst een inhulling zagen van de wolk en daarna weer een onthulling. En Armand Pien, de weerman geweest, gaf een schone toespraak. Maar er was veel volk, tussen 250 en 300 man, zodat het hapje en drankje direct op waren. Ik kreeg veel positieve reacties, en ik liep te glunderen gelijk gij toen ge nog lege en kapotte stylo's verzamelde.
Gisteren heb ik dan de put weer open gemaakt en de krimpvrije beton gegoten, en vanmorgen de put weer toe. Het zal van de volgende week nog kou blijven, maar op het einde van volgende week wordt het meer dan 20 graden, dan kan ik ze afwerken.
In de buurt hangen in de winkels wel voorstudies, maar er heeft nog niemand gevraagd om er eentje te mogen kopen, maar ik zal een tentoonstelling terplaatse organiseren in september of oktober.
En dan, koop ik mij een moto. Het enige dat ik de laatste jaren gemist heb.
En dan eens een tijdje rondtoeren, maar Afrika ga ik laten vallen, ik heb de laatste tijd al genoeg miserie gehad, dus die van een ander kan ik wel een tijdje missen.
Voila, 'k heb het gehad en gij zit er nu mee, met mijn gewortel. Ik wens u nog veel succes in al uw ondernemingen.
Sombra
(misschien wel nog eens Brazilië, want ik heb daarjuist nog eens uw lang epistel gelezen van dat soort carnaval in Recife, waarna er weer talloze schone maagden op de wereld verschijnen die aan uw ruit komen kloppen)"
De (idealistisch gezinde?) eigenaars van praktisch alle kranten hier in Brazilië, in flagrante tegenstelling met de meest belangrijkste kranten, overal in de rest van de wereld (nooit door verdachte Palestijnen bestuurd), onder andere in de Staten van Ceará en van Rio De Janeiro, verkozen hun internationale aankopen te bevorderen met behulp van daarvoor, door hen, speciaal opgerichte (meestal éénpersoonss) firmas in het buitenland (zoals bijvoorbeeld Import/Export Trading Company en dergelijke, gelijkaardige namen) en daarmee hun splinternieuwe drukmachines en reservestukken rechtstreeks te bestellen aan de respectieve fabrieken, daarvoor een bepaalde prijs betalend (met het geld van kas nummer 2) om ze dan, voor de helft van die bepaalde prijs (of nog minder), te exporteren naar henzelf, in Brazilië. De bedoeling was, uiteraard, ook maar de helft van de onkosten te betalen, verbonden met een legale import. Vele van die onkosten, zoals oceanisch vervoer, verzekering en douanetaxen zijn rechtstreeks afhankelijk van de FOB waarde van het product, maar ook de toepasselijke belastingen werden daardoor drastisch ineenkrimpt, wat eenvoudig neerkomt op "belastingsontsnapping", om het schoon uit te drukken.
Andere keren, wanneer ze vooraf totale belastingvrijstelling hadden gegarandeerd, gebeurde juist het tegenovergestelde en waren ze bereid dezelfde originele aankooprijs, of zelfs een verhoogde waarde, te gebruiken, om zo, gebruik makend van het verschil tussen de zwarte markt en de officiële koers van de dollar, hun extra kas nummer "2 (in het buitenland) te voeden en zelfs te "broeden", inclusief met artificieel verhoogde interest betalingen, gerekend over het gefinancierd gedeelte.
Niet alleen in de Staat van Bahia, onder de jarenlange overheersing van een gouverneur, uiterst trouw aan de gewapende machtsovername (golpe militar), enkele jaren eerder, werden we verplicht, om zaken te kunnen blijven realiseren, indrukwekkende commissie's uit te keren aan de directie van staatsmaatschappijen, altijd in contant geld natuurlijk, plus merkwaardige VIPs behandeling toe te staan, gedurende hun talloze bezoeken, werkend of niet. Toch is diene gouverneur onlangs gestorven, net zoals iedereen eigenlijk (maar wel met speciale huldigingen), wanneer zijne tijd op de aarde voorbij was, zonder ooit gestoord geweest te zijn. Dat betekent een duidelijke ontkenning van een vroegere uitspraak, door mij geproclameerd, dat, wat men hier doet, men hier moet betalen, maar kom, de uitzonderingen bevestigen de regel. Dezelfde commentaar geldt ook voor de eigenaar (vanzelfsprekend Katholiek, Apostolisch en Romeins gevormd) van de meest beroemde Tv-keten die ook onlangs is gestorven, na de heilige sacramenten ontvangen te hebben van zijn vriendje, de lokale Bisschop en ook de onderdanige Kardinaal, zonder dat iemand hem ooit onder zijn neus heeft gewreven hoeveel misdaden (veroorzaakt door machtsmisbruik) hij wel heeft begaan. Gelukkig zijn beiden nu hevig aan het branden in de hel, want daar bestaat er geen financiële oplossing voor smerige zielen...
't Is vandaag moederkesdag niet, maar dat heeft geen belang..
"Ja, zondag was het mijn beurt om Ma een opknapbeurt te geven. Ze ziet mij graag komen, omdat ik altijd alleen kom en ze alzo de laatste pier uit mijn neus kan peuteren, mij alsnog een telate opvoeding kan geven...
Moede nog een pintje hebben? Oe, kunde gij echt geen dag meer zonder drank? Mobejaak, zolang dat het geen water of limonade is. A, dan is 't goed.
We zijn iets gaan eten; gene croque monsieur hé! Het moest iets deftig zijn. Nen goeien biefstaek, nen zachten, zoals wij vroeger altijd aan Verschoore moesten vragen en hij deed dan altijd ofdat hij zijn beste stuk uitzocht en koos dan uit een halfvesneden hesp, twee droge worstjes, een rol of twee hespeworst, kalfsworst en champignonworst, een salami en een emmer hersens, een badkuip lever en verder een toren gekapt, een schotel américain ('t schijnt dat ze dat in Brazilië niet kennen, integendeel, ze vinden dat barbaars, rauw vlees eten) en dan nog een teelke nieren, vetten darm, hoofdflakke en bloedworst, juist dat ene stuksken dat daar al veertien dagen lag: een half kilootje biefstuk, dat hij dankzij ons kroostrijk gezin eindelijk kwijt was. Goe mals zulle, en als ge zwijgt krijgde een schelleke salami.
Wel, ze heeft daar smakelijk zitten eten, en op onze terugweg, maar ook op onze heenweg, viel het mij op dat ze toch wel heel onstabiel op haar benen was. Zolang ze een arm had was dat te doen. Enfin, ik dacht al, dat zal hier niet lang meer duren zonder ongelukken, en ze zei zelf ook, 't zal niet lang meer duren of ik zit in een rolstoel. Misschien is het beter zo, ze zal verzorging krijgen en oefeningen moeten doen bij de kinesist en ze zal veel aandacht krijgen van de verpleegsterkes, in plaats van iedere weekend Johans hutsekluts die al de aandacht inpalmt, ja palm, Johans lijfbier, en Hilde hare paraspeciale theorieën, en Dirk zijn normale Rita en Frank zijn Lijfsführer Lidya.
Ze sprak er zelf over, dat ze de laatste van haar generatie is, dat het goed geweest is. Ik denk dat ze mentaal al klaar is. Als ze maar, zoals gevreesd, niet aan haar bed gekluisterd is, maar bon, dan zetten we ze op Johans boot, binden we ze vast op mijnen toekomstigen moto en Dirk en Hilde moeten ook maar iets vinden, misschien eens naar de cinema? En Frank, die zet ze op een stoeleke zodat ze een hele zaterdag naar zijnen cadillac kan kijken terwijl hij zijn banden simoniseert.
Ja, da wast, mijn fantasie is tijdelijk uitgeput, maar 't geeft niet, volgende keer beter.
"Schrik niet als je dit leest. Ik heb geen goed nieuws wat mezelf betreft, maar toch blijf ik optimistisch en geloof ik in een goede afloop.
Er is kanker vastgesteld in de dikke darm, na een inwendig onderzoek onder volledige verdoving, begin oktober. Het gezwel moet er al ongeveer een jaar, of meer, zitten (15cm boven het rectum), want ik had al zo lang hevige buik- en rugpijn (het gezwel drukt ook op een zenuw). Ik had ook bloedverlies bij iedere stoelgang en ik leed aan praktisch volledige obstructie en mijn darmen geraakten voller en voller.
Mijn werk ben ik ook verloren, vijftien maanden geleden, doordat ik me ziek gemeld had tijdens een week-end: ik moest niet meer terugkomen. Daar heb ik me toen heel veel zorgen in gemaakt, want ook C. en J. hadden, op dat moment, geen werk en we kwamen niet meer rond. Kort daarna begon het. Ik ben bij wel zeven dokters geweest, waaronder de beste prof. van België in het UZ te Gent. Hun conclusie was telkens hetzelfde: Ik moest geopereerd worden (er moest 30cm darm uit). ik moest ook bestraald worden (radiotherapie) en ik moest ook chemotherapie krijgen.
Ik was doodsbang, want ik wilde dat alles niet. Ik heb genoeg gezien wat bestralingen deden bij Jaak. Ik ben niet naar de afspraken voor de bestralingen geweest, heb ook de operatie die vastgelegd was voor 21 november afgebeld en ben op zoek gegaan naar alternatieve behandelingen. Intussen bleef ik wel doodsbang, want Prof. Pattijn uit Gent had me gezegd dat het gezwel op een gevaarlijke plaats zat waar het gemakkelijk uitgezaaid kon worden naar alle organen.
Gelukkig heb ik één dokter gevonden die me anders behandelt. Het is een hipersensieve homeopaat. Deze dokter is ook helderziend en heldervoelend. Hij heeft me verwittigd dat door een operatie de kanker zou worden uitgezaaid. Ook de andere dokters konden dat niet ontkennen... Daarom passen ze ook die chemo toe.
Deze dokter zegt dat ik dit gekregen heb door vroegere psychische kwetsuren die nog altijd niet genezen zijn; deze stammen reeds uit mijn jeugd en zijn verergerd door verdriet, eenzaamheid, zorgen en door de relatie met mijn moeder die niet zo goed is.
Deze dokter zegt dat ik mezelf moet genezen, gesteund door zijn homeopathische therapie. Ik moet gans mijn manier van leven veranderen: meer genieten van het leven, en alleen nog werk aanvaarden dat ik graag doe en dat me rustig maakt. Ik moet ook meer onder de mensen komen. Verder volg ik sinds twee maanden een heel streng kankerdieet. Om het uur moet ik kankerdodende voeding eten die bestaat uit het drinken van groene klei, rauwe melk, vers van de koe, rauw zeewier, biologisch fruit (vooral exotisch, zoals ananas, mango' s, sinaasappels), rauwe biologische groenten, bijenpollen, vers wortelsap, rode bietensap, brocolisap, enz. Verder slik ik 90 vitamine pillen per dag en 10Xdag mijn homeopatische middelen.
Het is een heel zwaar en heel duur programma en ik ben bijna de ganse dag in de weer om alles klaar te maken en op te eten. Maar het resultaat is dat ik geen pijn meer heb en de obstructie verminderd is. Ik voel me fysiek goed. Ik ben er nu al zeker van dat ik de tumor meester ben en dat hij aan het verkleinen is. Dat zegt ook mijn dokter die mij kan aanvoelen.
Ik ben er vast van overtuigd dat ik zal blijven leven en dat ik die ziekte overwin.
Van G. krijg ik veel morele steun. Hij komt morgenavond met mij oudejaarsavond vieren, want anders zit ik alleen: J. moet werken (gelukkig heeft hij opnieuw werk gevonden; sedert november) en is gans het nieuwjaarsweekend van dienst. C. is door haar vriend uitgenodigd om te gaan dineren in Brugge. De kinderen zijn heel goed voor mij...
Door de therapie of door de shock ben ik wel heel emotioneel geworden. De dokter zegt dat ik mijn tranen niet meer mag inhouden, en ik ween dan ook gemakkelijk, maar toch vind ik dat vervelend vooral op straat en in de winkel en zo.
Nu genoeg daarover.
Morgen is het feest en Nieuwjaar, en ik en de kinderen wensen jullie het allerbeste voor het Nieuwe Jaar, veel geluk, vrede, liefde en vooral ook een goede gezondheid!!!
Evenwichtige bedenkingen over en samen met "Sombrasso"
Zoals een ware kunstenaar-in-de-maak, droom ik van een reis die ik nog eens moet verwezenlijken naar "João Pessoa", hoofdstad van de Staat van Paraiba, onze buurstaat, maar deze keer in de conditie van toerist en niet om er weeral ne keer mijn professionele plichten te vervullen, waar, hebben ze mij gezegd, op een afgelegen en bijna verlaten strand, elke avond, juist vóór zonsondergang, een eenzame ouderling, een uiterst emotioneel lied (voor wie daar gevoelig voor is) blaast op zijn saxofoon ("Bolero", van Ravel) en naargelang het volume stijgt, bijna zoals in het "Slavenkoor uit Nabucco", van Verdi, onweerstaanbaar uiteenbarst, tot het, wat later, toch weeral zielig uitsterft... beseffend, misschien, dat de enige hoop, morgen, bekwaam is terug te keren...
De beste manier om problemen op te lossen is rustig ergens te zitten meimeren en meerdere biertjes te bestellen om ze, zonder haast, in te slikken. De eerste slokken verstrekken geen duidelijke boodschappen of berichten, maar naargelang uw blaas vult, krijgt ge meer goesting om ne keer ferm te gaan pisschen en hoe meer ge pist, hoe rapper de slechte gedachten uit uw hoofd, naar beneden en onderen uit, samen, weg vloeien. Die maken dan plaats voor nieuwe ideeën en gedachten en vóór ge het beseft zijn al uw problemen (bijna) allemaal opgelost, zonder verplicht te zijn geweest één enkele inspanning te leveren.
Ik ben op tijd gestopt die dag, zoals alle dagen overigens, en ben tot het besluit gekomen dat ik niet hals-over-kop te werk mag gaan.
't Was eigenlijk mijn bedoeling niet geweest "Sombra" te verwittigen dat zijn talisman zo hevig aan het werk was geweest sedert hij me die, goedwillig, had overhandigd, dertig jaar geleden en mij zo verschrikkelijk veel heeft geholpen mijn aanvankelijke financiële moeilijkheden te overwinnen. Ik begrijp ook dat ik werkelijk niet had moeten vermelden dat de kandelaar zo fel op goud was beginnen te gelijken, nadat ik hem eens goed had opgepoetst, alhoewel het, op het eerste gezicht, messing leek te zijn, maar soms werpt men, zonder na te denken, de troeven op de tafel vooraleer de overwinning gegarandeerd is.
Van de andere kant, een mens moet, vroeg of laat, zijn kneukels aanbieden om er op geslagen te laten worden met de regel van de meester, als een wel verdiende penitentie.
Dus ben ik nu bereid de waarde van die kandelaar, in een verhouding van "fiftyfifty" met mijn geliefde "Sombra" te verdelen, in overweging genomen, alle verkregen gunsten die ik intussen al heb ingecasseerd. Ik ben er van overtuigd dat we er samen, in alle geval, nog altijd, enorm veel geld mee zouden kunnen verdienen, in de toekomst.
Zodus, Sombra, 't hangt nu alleen maar van uw geldoverschrijving af en het stevig verlangen uw (aanvankelijke) schrik te verliezen, om definitief gelukkig te worden. Ik zal uw 50.000,00 met genoegen ontvangen en onze talisman, met de Expresmail, terug naar u opzenden, in Gent.
Van de gelegenheid gebruik makend en voor uw appreciatie, we beschikken hier in Brazilië, over ne hele grote voorraad van alle soorten wolken en ik ben wel bereid er enkele te vangen en in aangepaste luciferdoosjes te proppen om ze dan, samen met de kandelaar, rechtstreeks naar u op te sturen, voor laat zeggen één euro per doosje, als dat u belieft.
Wat vindt ge, intussen, ook van uwe nieuwe artiestennaam die ik, gedurende een moment van extreme concentratie voor u heb geimagineerd: "Sombrasso"? Alhoewel hij niet rechtstreeks verwijst naar "Picasso", zal dat toeval misschien wel nuttig zijn om er meer en meer "money, money" uit te doen sijpelen.
Ge weet natuurlijk dat alle belangrijke kunstenaars een bepaalde tijd alléén hebben moeten doorbrengen (hun zogezegde maturatie-periode) en dat ze dan, gedurende deze kwellende marteling, hun inspiratie hebben blijven broeden en zelfs bekwaam waren ze te doen wortelen, aangewakkerd door het pure gevoel van éénzaamheid en de indruk dat er één oor teveel aan zat.
Wij, van onze kant, zullen er ook nog bekend van worden: de broers van "Sombrasso"...!!
Ik begrijp niet waarom, maar iedere keer als ik aan u denk zweven mijn gedachten vervolgens ook naar Hilde. Toen zij nog leefde, gebeurde er iets gelijkaardigs: terstond zwierven mijn gedachten naar een "Urubu". Dat is een grote zwarte vogel die hier, in Zuid Amerika, de geraamten van de dode beesten (op de weien en de autostrades) van het laatste stukske vel en vlees ontdoet...
Gelukkig maar dat de natuur proper is. We zijn allemaal van stof gemaakt en tot stof zullen we allemaal terug keren (ik had eigenlijk gedacht dat sperma geen stof was, maar een vloeistof - maar dat zal wel een misse geweest zijn van diezelfde tolk, die zich ook al verward had over de oorsprong van Jezus, die helemaal niet de zoon was geweest van een timmerman, maar wel van een schriftgeleerde - blijkbaar een fout in de Griekse vertaling van deze anekdote).
Het geheim bestaat er dus in op tijd te stoppen met drinken, zodat de slechte gedachten niet meer terug keren, met grotere en grotere golven, tot ge volledig verloren en dwaas zit rond te gluren om te verifiëren of er iemand heeft opgemerkt dat ge met grote problemen aan het kempen zijt...
Terugkerend naar mijn saai beroep, er zijn gebeurtenissen die een leven lang op uw maag blijven liggen en die ge nooit zult kunnen verteren, vooral als het zich om mensen betreft, of groepen van mensen, die andere mensen, alle verdomde dagen, door de stront sleuren, met het schuim van de haat en de dwaasheid rond hun assmond geplakt, hen voor alles en over alles verwijtend, hen alle mogelijke en onmogelijke schuld op de rug schuivend, hen verantwoordelijk makend voor alles wat er verkeerd is gebeurd, aan het gebeuren is, of nog zal gebeuren, in het verleden, heden en ook in de toekomst, van eender wat, maar die zelf en in geen enkel geval over de nodige moraal, het verleden en het gedrag beschikken, om iemand anders, gelijk wie, te mogen oordelen en/of veroordelen.
Kranteigenaars (en hun corresponderende gat-af-lekkers) zijn daar absolute "meesters" in. De grote meerderheid van die kranten behoren aan (of worden bestuurd door) gewetenloze bandieten, die de kracht van de geschreven woorden gebruiken om te vervuilen, te belasten, te beschuldigen en te demoraliseren. Onverantwoordelijke en maatloze wezens die er niet voor terug schrikken alle soorten misdaden, hun eigen en die van hun eventuele vriendjes, te bedekken, te verzilveren en te vervormen in "gaven", terwijl ze er profijt, financieel of politiek, uitwringen, zolang die rotte verhouding "past" in hun onnatuurlijk wereldje, onveranderlijk besmet en aangetast door de ziekte van de smeerlapperij en ondermeer, afperserij, uitbuiting en machtsmisbruik, in overvloed, daarvoor gebruiken.
Kranten (en hun bloedverwante broers: de elektronische media), hier in Brazilië, vertegenwoordigen de eerste en meest belangrijke van de vier "machten" (vóór de executieve, de legislatieve en de rechterlijke macht) en hebben, daarvoor, de onbegreipbare gunst veroverd van vrijstelling van praktisch eender welke belasting, gestemd en goed gekeurd door hun medeplichtige en vastgekleefde politiekers, nu verzekerd in de GRONDWET van de Staat en die ze, onverlet van dat onbetaalbaar voordeel, toch compleet weten te beheren en te overmeesteren. Ze zijn absoluut ook niet te onderwerpen, in compensatie, aan geen enkele vorm van censuur, net alsof ze boven alle regels van de wet staan, en geen enkel compromis koesteren in verband met ethisch gedrag en strikte rechtvaardigheid. In 't kort, ze zijn, op zijn minst, de pot die de oude ketel verwijt, dat hij er zwart uit ziet. Onze enige hoop is dat ze, praktisch allemaal, rechtstreeks in de hel zullen belanden, om daar hun dagelijkse doodzonden oneindig lang te betalen, terwijl ze hier nog, intussen, hun heilige "God" mogen bedanken dat ze niet in China geboren zijn geweest.
Één van die gebeurtenissen wordt hieronder verteld, zonder namen aan de respectieve ezels te geven, voor vanzelfsprekende redens:
Enkele jaren geleden was de economische situatie van het land hier zodanig dat de zwarte markt koers van de dollar (illegaal en dus niet officieel aanvaard, onder geen enkele voorwaarde en in geen enkele situatie; op het papier, wel te verstaan) meer dan het dubbel bedroeg dan de officiële koers. In andere woorden, de waarde van de lokale munt werd toen, kunstmatig, door de heersende regering, voor motieven die zij alleen, misschien, kunnen expliceren, hoger (meer dan het dubbel) gehouden, dan hij in werkelijkheid waard was.
Verschillende kranten hebben daar systematisch ge(mis)bruik van gemaakt (ik veronderstel, ook andere takken van de nationale en internationale industrie) om fantastische zaken te verwezenlijken, of beter uitgedrukt, gewoonweg een part van hun bestaand kapitaal te verdubbelen, in een kwestie van amper enkele maanden, praktisch zonder risico. Wat ze nodig hadden was, natuurlijk, een zeker beginkapitaal, of het corresponderend krediet, nodig om de zogezegde investering te realiseren en de kennis en de medeplichtigheid, verstrekt door contactpersonen en zelfs firma's, aanwezig in het buitenland.
Één van die kranten is waard als voorbeeld gebruikt te worden. Het is toevallig ook diezelfde krant die tegenwoordig de fantastische figuur tracht te verwezenlijken van de heiligheid, puurheid en onschuldigheid en zichzelf voorstelt een voorbeeld te zijn voor alle andere kranten in het land.
Het is gebeurd op een ogenblik dat de oude eigenaar zich langzaam aan het verwijderen was van de directie van de krant, wegens ouderdom's en gezondheid's problemen en besloot zijn zoon (pas afgestudeerd en groen tot achter zijn oren, maar zichzelf, zoals alle andere jonge apen, beschouwde als uiterst intelligent, ondernemend en dynamisch) op zijn plaats te schuiven. Terwijl de vader nog leefde bleef het gedrag ven de zoon binnen de perken van het verdraagbare, maar eenmaal overleden, besloot de opvolger van de firma een plotselinge impuls te geven aan de vorm en de manier waarop de krant, oordeelde hij, moest geadministreerd worden en zich daarvoor en ondermeer, nieuwe drukmachines hoefde aan te schaffen, zonder er iets voor te willen betalen.
Zijn plan, uitgevoerd gedurende de jaren negentig, bestond er in zich rechtstreeks naar twee van de voornaamste krantdrukmachine fabrieken, in de wereld, te wenden. Hij had net wat engels gestudeerd gedurende zijn schooljaren en vond het overbodig de lokale vertegenwoordigers van die fabrieken hier in Brazilië, vooraf, te verwittigen of zowel te raadplegen. Hij rekende er nochtans niet mee dat hij absoluut niets verstond van drukmachines (hij had een "klerkachtige" opvoeding ontvangen) en verstond geen kloten van het verschil tussen één drukpers en de andere, één model en het ander, één fabriek en de andere, besluitend dat ze allemaal gelijk waren en met slechts één enkel doel: kranten te drukken. Hij verstond amper hoeveel één machine waard was, in vergelijking met een andere en had vast gesteld dat, percentwijze, belangrijke verschillen, in die zin, bestonden. In compensatie, hij besefte niet goed waarom juist.
Bij gebrek aan een beter idee besloot hij zich eerst, alleen, te wenden naar het kantoor van de president van de toen grootste krantdrukmachine fabriek en die hij uitsluitend wist te lokaliseren omwille van het feit dat de krant reeds over machines beschikte van dat zelfde merk en gemiddeld (ze bezaten er verschillende) twintig jaar oud. Om te vermijden niet ontvangen te worden, zonder vooraf aangekondigd te zijn geweest, stelde hij zichzelf voor, aan de portier van het gebouw, als de president van de grootste en belangrijkste krant van Zuid-Amerika. Zijn tactiek was uiterst simpel en direct; zijn bedoeling: uiterst gemeen en kwaadaardig. Hij vermelde dat hij over een offer beschikte van hun machine dat (laat ons zeggen) twintig miljoen dollars bedroeg. Vervolgens verklaarde hij dat hij ook een offer had ontvangen van hun belangrijkste concurrent, in de waarde van (laat ons zeggen) twaalf miljoen dollars. Zijn eenvoudig en onnozel voorstel was dat hij bereid was onmiddellijk, meteen en nu dadelijk de aankoop van hun machine te bevestigen, op voorwaarde dat hij een "afslag" (een batje) kon bekomen gelijk aan het verschil tussen de twee "prijzen"...
De president van deze fabriek, een oude aap, had nog honderden problemen op te lossen, diezelfde dag, was een beetje ongeduldig geworden het woord te hebben verleend aan zone jonge aap en besloot daarom, zonder meer, nog ne goeie dag te wensen aan diene verwende Zuid-Amerikaan en hem, beleefd, de deur te tonen, terwijl hij hem naar buiten loodste.
Gekwetst door die koude en onverschillige behandeling heeft onze jonge eigenaar een zetel (eerste klasse) gereserveerd in het volgend vliegtuig naar Europa en weeral was hij goed op weg een indecent offer te maken aan de volgende president, nu van de concurrerende firma. Onderweg besloot hij van tactiek te veranderen en in plaats van een grote "afslag" te pleiten wierp hij een nieuw voorstel op de tafel, iets wat hij had besloten te doen na enkele van zijn oude klasmakkers geraadpleegd te hebben, met name, twee van de geofferde machines te kopen (alleen maar op papier), er ook twee, officieel voor te betalen, maar enkel en alleen maar één ervan echt te laten inschepen en eisend het overschrijdend bedrag, daar in Europa, terug te krijgen, in cash, gedurende een daarvoor georganiseerde gelegenheid.
Zo gezegd, zo gedaan.
Drukmachines staan echter niet op de schelf in de winkel en kunnen dus niet direct besteld, ingepakt en mee genomen worden. Ze worden op bestelling gefabriceerd. Wat er mis is gelopen, is dat hij niet begreep wát precies hij aan het kopen was, technisch gezien en hij kattenvlees aan het kopen was voor de prijs van konijnvlees. Maar dat heeft hij maar later ontdekt.
Enkele maanden daarna was de machine klaar en heeft hij, zoals afgesproken, twee machines betaald, de officiële koers van de dollar daarvoor gebruikend, werden er twee machines vermeld op de factuur, maar werd er enkel maar één, effectief, ingescheept. Op dat moment is diene intelligente meneer terug gekeerd naar Europa en heeft daar het geld, opgezonden in exces (de waarde van de tweede machine), terug opgeëist. Met zijn zakken vol gepropt is hij terug gekeerd naar Brazilië en heeft daar zijn zwarte dollars op de zwarte markt verkocht, het dubbel verkrijgend in de locale munt, vergeleken met wat hij, eerst, had betaald aan de officiële koers. In andere woorden, hij had zijn splinternieuwe machine gratis gekocht en gekregen.
Een ware wonderzaak, dank zij God.
Het enige, te overwinnen, probleem was dat hij de Braziliaanse douanefiscaal heeft moeten overtuigen twee machines te tellen, waar er maar één te zien was. Dat is nochtans niet moeilijk geweest, onder andere omdat die machines niet in één enkele kist, of container, verzonden worden, maar zonder uitzondering in, somtijds, honderden houten kisten, kistjes en dozen en het praktisch onmogelijk is alles open te breken om alles, degelijk, te tellen en na te gaan...
Het slecht nieuws, voor onze jonge aap, was dat hij zich de verkeerde machine had aangeschaft. Eenmaal gearriveerd in zijn fysische installaties hebben zijn eigen ingenieurs hem verwittigd dat de machine niet diende voor de verwachtte taak.
Een deel van die bestelde drukpers (ze worden verkocht en geïnstalleerd uitgerust met een zeker aantal "units" en "folders") hebben ze kunnen "doorspelen" (met een excellente afslag) aan een andere, veel kleinere klant, in het noorden van Brazilië en de "rest" hebben ze, nog altijd in honderden kisten verpakt, verborgen, gedurende verschillende jaren, in een "onzijdige" opslagplaats, om niet in het zicht te lopen van mensen die beter konden tellen...
Ik heb, beroepshalve en over de loop van de jaren, een klein aantal maar in compensatie, excellente, mechaniekers ontmoet die verantwoordelijk waren voor de installatie van indrukwekkende drukpersen, gefabriceerd door de eertijds multinationale firma Rockwell/GOSS (vroeger: MGD Graphic Systems, genoemd), met hoofdkantoor in de VSA en belangrijke filialen in Engeland, Frankrijk, Japan en China.
Deze machines, omwille van hun omvang (hoger dan 12 m, bij een breedte van ongeveer 5 en een lengte die gemakkelijk de 40/50 m overschreed), werden geïnstalleerd door mechaniekers van de fabriek (deze is intussen al failliet gegaan en vervangen, in de markt, door Duitse, Chinese en Indische concurrenten) die gedurende tientallen jaren verplicht was geweest in die uiterst gespecialiseerde mensen te investeren, nodig om hen voor die speciale job vóór te bereiden en te kwalificeren. De kost van deze machines bedraagt, gemiddeld, twintig miljoen dollars. Onze firma hier, in Brazilië, was verantwoordelijk voor de installatie en "after-sales service" van de kleinere en middelmatig grote modellen, met waarden die ook gemakkelijk vijf miljoen dollars konden bereiken.
Omdat die machines gekocht werden door kranten verspreid over de gehele wereld, terwijl elke installatie meerdere maanden (en zelfs jaren) in beslag kon nemen, waren ze bekwaam zich in meerdere talen uit te drukken (alhoewel hun theoretische kennis gemakkelijk verraden werd op het moment dat ze zich schriftelijk moesten manifesteren) verdienden ze "karren" geld, niet alleen vanwege hun technische ervaring, verzameld over de jaren, maar ook omdat niet iedereen bereid is (was) zich voortdurend en zo lang in andere landen, tijdelijk, te vestigen.
Geestelijk aangetast door het Spartaanse en eenzame leven, waren ze meestal tot in zichzelf gekeerde wezens hervormd, bereid dag en nacht, alle dagen van de week, voort te ploegen, terwijl ze zich hatelijk gedroegen ten opzichte, niet alleen van onze eigen mechaniekers die hen vergezelden in hun opdrachten, maar ook en vooral tegenover de bedienden van de klanten, waardoor ik meerdere keren verplicht ben geweest opwakkerende branden te blussen om de veroorzaakte problemen tussen de grenzen van het administreerbare te houden.
Ik, als buitenlander, werd meestal als een uitzondering door die "erectors" (zoals ze genoemd werden; waarschijnlijk omdat ze de machines moesten OPrichten) behandeld ook vanwege mijn aanlokkende uitnodigingen er eentje, af en toe, maar bijna alle dagen, te gaan drinken, na het werk, om de stemming er wat in te brengen en hun gevoelens wat op te kalefateren, terwijl ik ook, van de gelegenheid gebruik maakte, eventuele misverstanden bij te leggen en de hoeken van alle scherpe kanten er vanaf (letterlijk en figuurlijk) te schuren.
Deze mechaniekers, bijna allemaal, oorspronkelijk, van Duitse afkomst, die in de VSA hun carrière aan het opbouwen waren, waren uiterst kapitalistisch en bijgevolg ook racistisch, gezind en belegden hun eerlijk verdiend geld, zoals de meeste speculeur's, in de beurs, sommige ervan rekenend op miljoenen dollars, toen al, twintig jaar geleden (ik vermoed dat ze met die recente beurscrisis nooit zo veel geld in ene keer hebben verloren en nu wel bereid zullen zijn, misschien, in de toekomst, minder risico's te aanvaarden met hun goed verdiend geld en misschien zelfs nu verkiezen het op gewone, Belgische, spaarboekjes te plaatsen, die praktisch niets opbrengen, maar, in compensatie (weeral), ook nooit "vallen".
Namen zoals Joe Lott, Rolf Wustner, Robert Dieser, Jim Young en enkele weinige andere, zijn hier absoluut niet (zoals tenandere ook in de rest van de wereld) onbekend. Zelfs onze eigen Paulo Correio Dos Santos begon zich als een "Prima-Dona" te gedragen, op het einde en was er al gewoon aan geraakt, splinternieuwe auto's te ontvangen als premie voor rap uitgevoerde en perfecte installatie. Hij is, nochtans, vroegtijdig gestorven, te wijten aan een hartkwaal.
Maar ze hadden ook, natuurlijk, hun eigenaardige, egocentrische, egoïstische, racistische, kapitalistische en andere, afstotende, karaktertrekken. Ze haatten, zonder uitzondering, alle negers, die ze voortdurend uitscholden, terwijl pejoratieve namen gebruikend. Verschillende keren heb ik naar de noodrem moeten grijpen om ambetante situaties te vermijden. Sommige daarvan zijn hieronder vermeld:
- meerdere keren dreigden ze de volgende vlucht, terug naar de VSA, te nemen, indien de klant zijn eigen verantwoordelijke bedienden, wegens aangewende technische incompetentie, niet onmiddellijk ontsloeg;
- een andere keer weigerde één van de mechaniekers een vierpersoon's vliegtuig te nemen naar het binnenland, een bus verkiezend voor dat doel, wat hem echter 36 uur tijd heeft gekost en waarna hij reclameerde dat hij over geen verse onderbroeken had beschikt, wat een verschrikkelijke stank had veroorzaakt, in zijn nabije omgeving in de bus en waardoor hij dacht recht te hebben op een speciale schadevergoeding, want zelfs de hoeren, onderweg, wilden niets met hem te maken hebben;
- ze waren uiterst ruw en slecht gezind ten opzichte van andere locale mechaniekers, aangeworven voor dat doel door de kranten en deinsden er niet voor terug hun voorbereidend werk onmiddellijk te kelderen, te veroordelen en te weigeren te aanvaarden, na pas enkele minuten eerder gearriveerd te zijn geweest, zonder eerst zelfs het geleverde werk eens willen analyseren en verkiezend alles direct te laten herdoen;
- meerdere keren weigerden ze resoluut het hotel in te stappen, speciaal voor hen gereserveerd, alleen maar omdat er maar vier sterren aan de voordeur hingen in plaats van de vereiste vijf;
- één van die erectors, roekeloos, had besloten een hoerenwijk op te zoeken in het oud centrum van een stad, na zijn werk- en overuren, maar had er niet op gerekend dat die hoeren, beheerd worden door "cafetões" (uitbuiters) en alle soorten van drughandelaars. Ik weet nog altijd niet precies wat er gebeurd is, maar de politie heeft hem gevonden in de goot, om vijf uur 's morgens, levensgevaarlijk gekwetst door vijf messteken in zijn buik en rug en op verzoek van de Amerikaanse Ambassade hebben ze hem onmiddellijk terug geloodst naar zijn geliefd vaderland;
- enz...
Het toppunt is bereikt geworden toen ik ijlings geroepen werd een toestand te verhelpen met één van deze erectors die, in de stad Salvador, waar er méér negers per vierkante meter te vinden zijn dan in eender welk land van Afrika, de chef van de locale mechaniekers, een reus van bijna twee meter, gewoonweg en herhaaldelijk als "aap" had uitgescholden. Deze mechanieker had onmiddellijk een troep van maten verzameld om hem alleszins eens een deftig pak slagen toe te dienen, indien niet, hem daar meteen te vermoorden, maar de erector had zich kalm naar een slijpsteen gewend waar hij een ijzeren stang oppikte en daar een scherp punt had begonnen te slijpen, duidelijk met de bedoeling de aanvallers af te slaan met die ijzeren speer en van plan op zijn minst drie van hen mee te sleuren naar zijn eigen graf...
Eigenaardig, maar moedige mensen maken altijd een betere indruk en hij is gespaard gebleven, maar dat het op het nippertje was geweest, dat was het...
Een West-Vlaming was rustig, op de snelweg Gent-Oostende, met zijn Ford Explorer, richting Oostende (Brugge al voorbij), aan 180 km/uur, aan het rijden. Plotseling dook er aan zijn zijde een Hollander op (dat kon hij vaststellen aan zijn plat hoofd), rechtzittend, op een uiterst rappe moto Kawasaki, terwijl deze, tierend, zijn aandacht trok: "ken jij moto Kawasaki?" Zonder echter op een antwoord te wachten, verdween hij aan de horizon, stof ná latend. Op zijn tenen getert, besloot hij het niet zomaar te laten. Hij trachtte nog een achtervolging in te zetten, maar dat bleek nutteloos te zijn.
Hij verkoos terug te keren om thuis, in Roeselare, zijn Ferrari uit de garage te halen en vervolgens zijn weg, op de snelbaan, richting Oostende, aan 220 km per uur, voort te zetten, erop hopend de Hollander tegen te komen. Drie minuten passeerden en zelfs geen glimp van de uitdager..
Opeens, in zijn achteruitkijkspiegel, merkte hij een snel naderend licht op en jawel hoor, het was hem, de spotter. Terwijl hij voorbij stoomde kleefde hij zich dicht bij de deur aan en riep: "ken jij moto Kawasaki?" Het was vragen en weg wezen, tegelijkertijd, onze West-Vlaming nog méér irriterend. Hij trachtte tevergeefs terrein te winnen, maar zonder succes...
Hij besloot nogmaals naar Roeselare te keren, zwerend diene verdomde Hollander een les te geven en dáár zijn gloednieuwe Porsche, pas toegevoegd aan zijn collectie wagens, uit het toonvenster te halen. In amper enkele ogenblikken was hij terug, de snelweg in. Er gingen vijf minuten voorbij en niets. Toen hij toevallig zijn ogen wendde naar het verkeer, ver aan de horizon nog, maar aan de andere kant van de autostrada, richting op naar Gent, ontdekte hij hem daar, laag vliegend en weeral een wolk stof verspreidend. Hij besloot, vastberaden, de eerste de beste afrit te gebruiken om over een viaduct, de richting Gent in te slaan, vooraleer de Nederlander dáár geraakte en trok onmiddellijk zijn snelheid op tot 280 km per uur. Het duurde niet lang en daar zag hij weeral de Hollander, in zijn achteruitkijkspiegeltje, aan draven. Hij versnelde en haalde rap 300 km per uur en nietske, de Nederlander bleef maar dichterbij geraken, tot hij nogmaals aan kon kleven en tieren: "ken jij moto Kawaskkk...?" Hij vond zelfs de tijd niet het woord helemaal te voltooien en weg was hij, voor de zoveelste keer.
De Roeselarenaar kon het niet verkroppen en duwde dieper 310 ... 320 ... 330 ... en toch verdween de uitdager in de verte. Hij kon niet geloven wat hij aan het meemaken was.
Ineens, daar in de bocht die naar "Gent-Centrum" leidt, vleide de moto zich praktisch plat op de grond om in de baan te kunnen blijven, terwijl de West-Vlaming besloot de snelheid wat te verminderen, hopend levend door die enge bocht te geraken, toen hij plotseling, juist voor hém, de Hollander ontdekte, plat uitgestrekt op de baan en wat verder, de moto, helemaal vernietigd. Toen hij zijn Porsche eindelijk tot stilstand kon brengen, vijf meter verder, sprong hij verschrikt uit de auto. De spotter, ochgod, was helemaal ontveld, zat onder de blauwe plekken en bloedde uit ne hele hoop verse wonden, maar hij was toch nog bekwaam te murmelen: "Ken jij moto Kawasaki ?" De West-Vlaming, verbaasd, reageerde, ja natuurlijk ken ik moto Kawasaki en watdannog? Ewel, waarom ebde me dan nie gezegd waar de rem is.. ??!!
Het was eigenlijk niet helemaal onbegrijpelijk de manier waarop mijn schouder ineens was ontwricht geweest tijdens dat wijkfeestje in Gent.
Enkele maanden voordien, nog in Recife dus, had ik aan de dokter, een orthopedist, geklaagd dat ik last had van pijn in mijn rechtse schouder, vooral 's morgens vroeg, wanneer ik uit het bed klom (na eerst nog eens deftig gepoept te hebben) en ik gedurende verschillende ogenblikken moest bekomen om in staat te zijn mijn arm te kunnen bewegen. Zijn prompte conclusie was dat ik leed aan "bursitis" (gewricht's ontsteking) en hij schreef me, bijgevolg, drie "infiltraties" voor met een bepaald medicament (ik heb de juiste naam ergens bewaard in een dossier met de titel "aan te vragen schadevergoedingen na mijn dood", maar ik herinner me nu, op dit ogenblik, niet meer waar ik die precies heb bewaard).
Ik, gedisciplineerd vanaf mijn geboorte en eraan gewend de bevelen van alle dokters stipt en zonder reclamaties op te volgen, liet hem meteen de eerste infiltratie toedienen terwijl hij erop aandrong dat ik de twee daarop volgende toepassingen absoluut niet uit het oog mocht verliezen, want ze waren hoogst belangrijk om een bevredigend resultaat te bekomen, terwijl hij er, peinzend, aan toevoegde dat de meerderheid van de aangetaste mensen, na de eerste behandeling niet meer opdaagden, met als resultaat dat ze daar, na enkele maanden terug keerden, met de klacht dat ze van hun bursitis niet waren genezen geweest.
Ik wilde hem bewijzen dat ik absoluut niet aan die klasse van ongehoorzame patiënten behoorde en daar was ik terug, enkele weken later, om de tweede en daarna de derde pikuur niet te missen.
Een maand daarna, mezelf al veel beter voelend, hoorde ik op de TV dat het Ministerie van Gezondheid opeens had beslist dat speciaal medicament, dat ik al drie keren gehoorzaam had laten inspuiten, uit de markt te nemen omdat het, zo beweerden ze, kanker veroorzaakte in de botten, alleszins op lange termijn.
Diezelfde avond heb ik weinig kunnen slapen en de nacht daarop ook eigenlijk, terwijl ik zat te gapen van de verveling. Nog een dag later heb ik het besluit genomen terug te keren naar het hospitaal waar die dokter dagelijks zijn wachtdienst pleegde, gewoonweg om hem een verklarende uitleg te vragen, maar toen ik daar arriveerde hoorde ik treurig dat hij besloten had onverwachts verlof aan te vragen en toen ik aandrong om toch een afspraak te regelen, na zijn verlof, lichtte de receptioniste mij in dat hij, na zijn verlof, besloten had ook (voortijdig) op pensioen te gaan.
Met mijn mond vol tanden en met mijn botten klapperend van de verwachting wist ik niet meer met wie juist mijn verdriet te delen en ben ik weer naar huis vertrokken om over een mogelijke oplossing te meimeren, wat ik nog altijd bezig ben te doen, want ik weet niet hoe ik dat product daar (uit mijn schouder) zal kunnen verwijderen, want het schijnt dat het, in geen enkel geval, opgelost, of opgeslorpt, wordt door het lichaam.
Feit is dat ik nu aan het beslissen ben aan wie ik een klacht zal indienen. Is er iemand beschikbaar in België?
Spreek me intussen niet meer van orthopedisten die niet weten wat ze voorschrijven en dan nog aandringen dat ge geen enkele van de geplande toepassingen moogt missen..
Nog een ander ongeluk, gedurende een Volksfeest in Gent
Op dezelfde avond dat ik, samen met mijn vrouw, in België was gearriveerd, afkomstig van Rio De Janeiro (enkele jaren geleden), loodste mijn jongste broer mij naar een typisch Gents volksfeest, in een wijk dicht bij zijn woning, waar een reuzetent de marktplaats overkoepelde en waaronder er tientallen tafeltjes verspreid stonden, praktisch allemaal bezet met op pure leute ingestelde bewoners.
Vanaf onze aankomst, op de luchthaven van Zaventem, tot en met onze plaatsneming rond de twee tegen elkaar geschoven houten tafeltjes, waren er niet meer dan een paar uren verlopen en ik had zelfs de tijd niet gevonden een pakske met een bepaald aantal dollars, samen gebonden met een eenvoudig rekkertje, meegebracht vanuit Brazilië, bij mijn broer thuis te bewaren. Ze bevonden zich in een binnenzak van mijn vest die ik had mee genomen, in overweging genomen de waarschuwing dat het daar nogal koel kon worden, later in de avond. Bovendien was het aan het motregenen, zoals altijd. Het was daar aangenaam zitten en aangezien we vergezeld waren, niet alleen van mijn broer, zijn vrouw en hun kinderen, maar ook van een andere broer, met name "Sombra" en een wederzijdse vriend, allebei zonder vrouwelijk gezelschap, zijnde ene gescheiden en de tweede een verstokte vrijgezel, was de enige andere vrouw aanwezig mijn eigen madammeke, dat echter nooit als een uitstekende danseres beschouwd mag worden. Het vrouwke van mijn jongste broer was, en is nog altijd, een ware meesteres in die bepaalde kunst. De heersende muziek (LP's), was duidelijk afgestemd op rock en swing van de jaren zestig en zeventig, met ondermeer Paul Anka, Roy Orbison, Brenda Lee, Freddy Queen, Françoise Hardy, Fats Domino, Elvis Presley, Bill Haley, Little Richard, Bo Diddley, Los Paraguayos, Ray Conniff, Smoke Gets in Your Ass, The Platters, Will Ferdy, enz.., juist gepast voor mijn eigen goesting, smaak en voorkeur.
Zoals de regel luidt, als het aanbod het kleinst is, is de aanvraag het grootst en ik moest me voortdurend bedwingen om niet, hals over kop, mijn schoonzuster uit te nodigen ons aan een harde swing te wagen, gevraagd dat ze gedurig werd door de andere aanwezige mannen, vooral vanwege diene "Sombra" die zelf nooit goed overweg is kunnen geraken met zijn eigen benen, maar toch altijd de eerste in de rij wilde staan. En ik dus maar, geduldig, mijn kans afwachten.. tot er ineens geweld begon uit te breken. Ik had niet opgemerkt waar en waarom juist de ruzie was gestart, vooral ook omdat ik, achter een paaltje, een beetje verborgen zat.. Duwen hier en persen daar, plus een paar flessen die rond vlogen en ook op de grond begonnen te tuimelen en ik maar geduldig blijven hopen dat het allemaal rap over zou gaan om toch maar van de gelegenheid gebruik te kunnen maken, na jarenlang in Rio dat plezier gemist te hebben, de echte en klassieke swing nog eens deftig te kunnen praktiseren in mijn eigen moederland, met een ervaren kat...
De ruzie bleek langzamerhand bijgelegd te zijn geweest, alhoewel het mij was opgevallen dat de oorzaak te maken had met enkele aanwezige Turken of Marokkanen die, ik begreep niet goed waarom, ook op dat typisch Vlaams feest waren beland. Intussen bleef ik maar duimen op een kans mijn schoonzuster beet te kunnen pakken en mijn opgestapelde goesting bot te laten vieren, maar diene andere broer liet zijn prooi praktisch niet los, alhoewel hij, op dat ogenblik al duidelijk meer aan het strompelen was, dan aan het dansen. En ik maar geduldig afwachten, gedurig tot aan tien tellen, andere richtingen ínkijken, allemaal om mezelf niet te verraden (ten opzichte van diene concurrent die, zoals gewoonlijk, alle pogingen onmiddellijk zou kelderen), indien hij een zekere interesse van mijn part zou vast stellen in die zin..
Juist op het moment dat ik een kans meende te onderscheiden mijn kans vast te grijpen (hij moest ineens gretig gaan pissen, denk ik, van de geleverde inspanning en vergat daarna, zoals altijd, zijn besmette handen te wassen), ontstond er een nieuwe herrie, blijkbaar opnieuw veroorzaakt door diezelfde vreemdelingen, maar nu met het duidelijk doel het feest helemaal te verbrodden, want iedereen begon zich prompt te verwijderen, de vrouwen en kinderen meesleurend, de tent ontruimend en verkiezend in de motregen, buiten, te blijven wachten tot het gewoel over was, terwijl anderen zelfs aanstalten maakten de plaats definitief te verlaten. Opmerkend dat mijn kans weeral, zoals zand tussen mijn vingers, aan het wegslippen was, nu veroorzaakt door die smeerlappen, werd ik ineens zo danig kwaad dat ik oordeelde dat ik me moest wreken, op zijn minst, op één van die spelbrekers. Ik had, tot op dat ogenblik, niet kunnen uitmaken wie juist de oorsprong van al dat geweld was geweest maar ik sprong recht en beende verontwaardigd naar de plaats waar de herrie geconcentreerd was. In een oogwenk merkte ik twee mannen op die, of zowel aan het vechten waren, of zich zowel aan het verzoenen waren (ze waren elkaar aan het omhelzen) en ik koos den dienen uit die er het "vreemdst" uitzag. Meteen vloog mijn vuist vooruit, op schouderhoogte, rechtstreeks de richting van zijn kin in maar ik begrijp nog altijd niet goed waarom en hoe, maar hij had hem blijkbaar ook zien afkomen en hij draaide zijn hoofd, juist op het nippertje, weg. Het gevolg was dat mijn vuist een bult sloeg in de lucht en mijn arm uit zijn schouderholte wipte. Mijn bovenarm belandde meteen in mijn oksel en deed me bijna huilen van de pijn. Me onmiddellijk van het vechttoneel verwijderend kon ik nog juist mijn vrouw verwittigen dat ik mijn schouder had ontwricht gedurende een onwillekeurige botsing met iemand anders in het gewoel en dringend hulp nodig had om hem er terug in te steken. Ergens in een zijstraat legde ik me plat op de grond terwijl zij mijn jongste broer optrommelde (de oudste was nog altijd bezig zijn loom voorwerp aan het afschudden in het WC-kot) met de bedoeling een oplossing voor de toestand te vinden. Op een zeker moment kwam hij opdagen met een orthopedist, vriend van hem, maar die bleek ook niet meer in staat te zijn op een rechte lijn te wankelen. Hij knielde zichzelf naast mij neer en trok aan mijn arm hier en duwde mijn schouder daar en ik maar kreunen van de pijn, tot ik hem smeekte er mee op te houden want of zowel was hij zelf te dronken om te zien waar het gat zich juist bevond of zowel verstond hij er ook geen kloten van, want de arm, die bleef in mijn oksel geklemd zitten.
De oplossing bestond erin het intussen heropgewakkerd feest te verlaten, mijn goesting om ne keer goed te swingen definitief te vergeten en in het Universiteit's Hospitaal van Gent om hulp te zoeken, terwijl ik met mijn linkse hand mijn rechterarm vast hield, om ongewilde schokken te vermeiden.
Eens in het hospitaal, werd er onmiddellijk een x-straal van mijn schouder getrokken en het besluit kwam overeen met de verwachting, een schouderontwrichting. Ik wist, van andere oorlogen, dat de enige oplossing was, de arm er terug in te wringen, wat een verschrikkelijke pijn veroorzaakt. Alhoewel ik bleef aanhalen dat de ontwrichting te wijten was geweest aan een onvrijwillige botsing, bleef de hoofdverpleegster mij schuldig aanstaren, duidelijk begrijpend dat de echte reden ergens anders te vinden lag en stuurde mij vier mannelijke verplegers op die me stevig op het bed hebben vastgeklemd, terwijl de vijfde de "matter" onder handen nam. Het heeft pijn gedaan, jawel, maar minder dan ik eigenlijk verwacht had. Eens zover besloten ze dat ik daar de nacht moest doorbrengen en wilde de hoofdverpleegster, nog altijd streng op mij neerkijkend, een inventaris maken van alles wat ze in mijn zakken vonden en toen herinnerde ik mij opeens het pakske geld plus ne hele hoop ondertekende maar nog niet ingevulde cheques die ik ook had mee gebracht, om later ermee bepaalde rekeningen te laten betalen. Terwijl ze mij een wit nachtkleed aantrokken kon ik mijn blik niet van de gedepositeerde rijkdommen op de tafel afwenden en was mijn grootste bekommernis er mijzelf van te verzekeren dat er zich niemand onschuldig, maar plotseling veel rijker, van de verpleegzaal zou verwijderen. Ik herinner me dat ik geen oog heb dicht kunnen doen, die gehele nacht lang en op de duur vond ik het aangeraden de verpleegster toch maar te roepen om te weten waar juist ze mijn geld hadden verstopt. Ze verzekerde mij ervan dat ze het in een kluis hadden opgesloten en dat ik het terug zou krijgen ' s anderendaags vroeg, wanneer ze verwachtte mij te kunnen ontslaan van mijn boete en straf. Zwetend en kreunend heb ik gewacht tot het zes uur sloeg in de morgen en dan heb ik meteen overeind gesprongen, heb mijn broek terug aan getrokken en ben ik naar het kantoor van de hoofdverpleegster gestreefd. Ik herkende daar niemand ne meer want ze waren allemaal van "ploeg" veranderd. Waar is mijn geld, kon ik eruit krijgen? Welk geld vroegen ze verwonderd en ik kreeg bijna een hartaanval.
Ik zal eindigen met te zeggen dat ze het geld, uiteindelijk toch hebben gevonden, maar 't is niet gemakkelijk geweest en ik twijfelde er zelfs niet aan dat er enkele biljethes verdwenen waren, maar nee, ik heb het daar geen verder uur meer uit gehouden, heb mijn vrouw laten roepen en ben, als 't ware gevlucht van dat hospitaal, zeker dat ik ervan was dat iedereen daar, intussen, van mijn geld te weten was gekomen en op een gelegenheid wachtte mij te bestelen, aan de uitgang, vooral begrijpend dat ik niet zou kunnen reageren met al die banden rond mijn schouder en bovenarm gewikkeld.
