"Schrik niet als je dit leest. Ik heb geen goed nieuws wat mezelf betreft, maar toch blijf ik optimistisch en geloof ik in een goede afloop.

Er is kanker vastgesteld in de dikke darm, na een inwendig onderzoek onder volledige verdoving, begin oktober. Het gezwel moet er al ongeveer een jaar, of meer, zitten (15cm boven het rectum), want ik had al zo lang hevige buik- en rugpijn (het gezwel drukt ook op een zenuw). Ik had ook bloedverlies bij iedere stoelgang en ik leed aan praktisch volledige obstructie en mijn darmen geraakten voller en voller.

Mijn werk ben ik ook verloren, vijftien maanden geleden, doordat ik me ziek gemeld had tijdens een week-end: ik moest niet meer terugkomen. Daar heb ik me toen heel veel zorgen in gemaakt, want ook C. en J. hadden, op dat moment, geen werk en we kwamen niet meer rond. Kort daarna begon het. Ik ben bij wel zeven dokters geweest, waaronder de beste prof. van België in het UZ te Gent. Hun conclusie was telkens hetzelfde: Ik moest geopereerd worden (er moest 30cm darm uit). ik moest ook bestraald worden (radiotherapie) en ik moest ook chemotherapie krijgen.

Ik was doodsbang, want ik wilde dat alles niet. Ik heb genoeg gezien wat bestralingen deden bij Jaak. Ik ben niet naar de afspraken voor de bestralingen geweest, heb ook de operatie die vastgelegd was voor 21 november afgebeld en ben op zoek gegaan naar alternatieve behandelingen. Intussen bleef ik wel doodsbang, want Prof. Pattijn uit Gent had me gezegd dat het gezwel op een gevaarlijke plaats zat waar het gemakkelijk uitgezaaid kon worden naar alle organen.

Gelukkig heb ik één dokter gevonden die me anders behandelt. Het is een hipersensieve homeopaat. Deze dokter is ook helderziend en heldervoelend. Hij heeft me verwittigd dat door een operatie de kanker zou worden uitgezaaid. Ook de andere dokters konden dat niet ontkennen... Daarom passen ze ook die chemo toe.

Deze dokter zegt dat ik dit gekregen heb door vroegere psychische kwetsuren die nog altijd niet genezen zijn; deze stammen reeds uit mijn jeugd en zijn verergerd door verdriet, eenzaamheid, zorgen en door de relatie met mijn moeder die niet zo goed is.

Deze dokter zegt dat ik mezelf moet genezen, gesteund door zijn homeopathische therapie. Ik moet gans mijn manier van leven veranderen: meer genieten van het leven, en alleen nog werk aanvaarden dat ik graag doe en dat me rustig maakt. Ik moet ook meer onder de mensen komen. Verder volg ik sinds twee maanden een heel streng kankerdieet. Om het uur moet ik kankerdodende voeding eten die bestaat uit het drinken van groene klei, rauwe melk, vers van de koe, rauw zeewier, biologisch fruit (vooral exotisch, zoals ananas, mango' s, sinaasappels), rauwe biologische groenten, bijenpollen, vers wortelsap, rode bietensap, brocolisap, enz. Verder slik ik 90 vitamine pillen per dag en 10Xdag mijn homeopatische middelen.

Het is een heel zwaar en heel duur programma en ik ben bijna de ganse dag in de weer om alles klaar te maken en op te eten. Maar het resultaat is dat ik geen pijn meer heb en de obstructie verminderd is. Ik voel me fysiek goed. Ik ben er nu al zeker van dat ik de tumor meester ben en dat hij aan het verkleinen is. Dat zegt ook mijn dokter die mij kan aanvoelen.

Ik ben er vast van overtuigd dat ik zal blijven leven en dat ik die ziekte overwin.

Van G. krijg ik veel morele steun. Hij komt morgenavond met mij oudejaarsavond vieren, want anders zit ik alleen: J. moet werken (gelukkig heeft hij opnieuw werk gevonden; sedert november) en is gans het nieuwjaarsweekend van dienst. C. is door haar vriend uitgenodigd om te gaan dineren in Brugge. De kinderen zijn heel goed voor mij...

Door de therapie of door de shock ben ik wel heel emotioneel geworden. De dokter zegt dat ik mijn tranen niet meer mag inhouden, en ik ween dan ook gemakkelijk, maar toch vind ik dat vervelend vooral op straat en in de winkel en zo.

Nu genoeg daarover.

Morgen is het feest en Nieuwjaar, en ik en de kinderen wensen jullie het allerbeste voor het Nieuwe Jaar, veel geluk, vrede, liefde en vooral ook een goede gezondheid!!!

Veel liefs,

Hilde,"

Het was eigenlijk niet helemaal onbegrijpelijk de manier waarop mijn schouder ineens was ontwricht geweest tijdens dat wijkfeestje in Gent.

Enkele maanden voordien, nog in Recife dus, had ik aan de dokter, een orthopedist, geklaagd dat ik last had van pijn in mijn rechtse schouder, vooral 's morgens vroeg, wanneer ik uit het bed klom (na eerst nog eens deftig gepoept te hebben) en ik gedurende verschillende ogenblikken moest bekomen om in staat te zijn mijn arm te kunnen bewegen. Zijn prompte conclusie was dat ik leed aan "bursitis" (gewricht's ontsteking) en hij schreef me, bijgevolg, drie "infiltraties" voor met een bepaald medicament (ik heb de juiste naam ergens bewaard in een dossier met de titel "aan te vragen schadevergoedingen na mijn dood", maar ik herinner me nu, op dit ogenblik, niet meer waar ik die precies heb bewaard).

Ik, gedisciplineerd vanaf mijn geboorte en eraan gewend de bevelen van alle dokters stipt en zonder reclamaties op te volgen, liet hem meteen de eerste infiltratie toedienen terwijl hij erop aandrong dat ik de twee daarop volgende toepassingen absoluut niet uit het oog mocht verliezen, want ze waren hoogst belangrijk om een bevredigend resultaat te bekomen, terwijl hij er, peinzend, aan toevoegde dat de meerderheid van de aangetaste mensen, na de eerste behandeling niet meer opdaagden, met als resultaat dat ze daar, na enkele maanden terug keerden, met de klacht dat ze van hun bursitis niet waren genezen geweest.

Ik wilde hem bewijzen dat ik absoluut niet aan die klasse van ongehoorzame patiënten behoorde en daar was ik terug, enkele weken later, om de tweede en daarna de derde pikuur niet te missen.

Een maand daarna, mezelf al veel beter voelend, hoorde ik op de TV dat het Ministerie van Gezondheid opeens had beslist dat speciaal medicament, dat ik al drie keren gehoorzaam had laten inspuiten, uit de markt te nemen omdat het, zo beweerden ze, kanker veroorzaakte in de botten, alleszins op lange termijn.

Diezelfde avond heb ik weinig kunnen slapen en de nacht daarop ook eigenlijk, terwijl ik zat te gapen van de verveling. Nog een dag later heb ik het besluit genomen terug te keren naar het hospitaal waar die dokter dagelijks zijn wachtdienst pleegde, gewoonweg om hem een verklarende uitleg te vragen, maar toen ik daar arriveerde hoorde ik treurig dat hij besloten had onverwachts verlof aan te vragen en toen ik aandrong om toch een afspraak te regelen, na zijn verlof, lichtte de receptioniste mij in dat hij, na zijn verlof, besloten had ook (voortijdig) op pensioen te gaan.

Met mijn mond vol tanden en met mijn botten klapperend van de verwachting wist ik niet meer met wie juist mijn verdriet te delen en ben ik weer naar huis vertrokken om over een mogelijke oplossing te meimeren, wat ik nog altijd bezig ben te doen, want ik weet niet hoe ik dat product daar (uit mijn schouder) zal kunnen verwijderen, want het schijnt dat het, in geen enkel geval, opgelost, of opgeslorpt, wordt door het lichaam.

Feit is dat ik nu aan het beslissen ben aan wie ik een klacht zal indienen. Is er iemand beschikbaar in België?

Spreek me intussen niet meer van orthopedisten die niet weten wat ze voorschrijven en dan nog aandringen dat ge geen enkele van de geplande toepassingen moogt missen..

Op dezelfde avond dat ik, samen met mijn vrouw, in België was gearriveerd, afkomstig van Rio De Janeiro (enkele jaren geleden), loodste mijn jongste broer mij naar een typisch Gents volksfeest, in een wijk dicht bij zijn woning, waar een reuzetent de marktplaats overkoepelde en waaronder er tientallen tafeltjes verspreid stonden, praktisch allemaal bezet met op pure leute ingestelde bewoners.

Vanaf onze aankomst, op de luchthaven van Zaventem, tot en met onze plaatsneming rond de twee tegen elkaar geschoven houten tafeltjes, waren er niet meer dan een paar uren verlopen en ik had zelfs de tijd niet gevonden een pakske met een bepaald aantal dollars, samen gebonden met een eenvoudig rekkertje, meegebracht vanuit Brazilië, bij mijn broer thuis te bewaren. Ze bevonden zich in een binnenzak van mijn vest die ik had mee genomen, in overweging genomen de waarschuwing dat het daar nogal koel kon worden, later in de avond. Bovendien was het aan het motregenen, zoals altijd. Het was daar aangenaam zitten en aangezien we vergezeld waren, niet alleen van mijn broer, zijn vrouw en hun kinderen, maar ook van een andere broer, met name "Sombra" en een wederzijdse vriend, allebei zonder vrouwelijk gezelschap, zijnde ene gescheiden en de tweede een verstokte vrijgezel, was de enige andere vrouw aanwezig mijn eigen madammeke, dat echter nooit als een uitstekende danseres beschouwd mag worden. Het vrouwke van mijn jongste broer was, en is nog altijd, een ware meesteres in die bepaalde kunst. De heersende muziek (LP's), was duidelijk afgestemd op rock en swing van de jaren zestig en zeventig, met ondermeer Paul Anka, Roy Orbison, Brenda Lee, Freddy Queen, Françoise Hardy, Fats Domino, Elvis Presley, Bill Haley, Little Richard, Bo Diddley, Los Paraguayos, Ray Conniff, Smoke Gets in Your Ass, The Platters, Will Ferdy, enz.., juist gepast voor mijn eigen goesting, smaak en voorkeur.

Zoals de regel luidt, als het aanbod het kleinst is, is de aanvraag het grootst en ik moest me voortdurend bedwingen om niet, hals over kop, mijn schoonzuster uit te nodigen ons aan een harde swing te wagen, gevraagd dat ze gedurig werd door de andere aanwezige mannen, vooral vanwege diene "Sombra" die zelf nooit goed overweg is kunnen geraken met zijn eigen benen, maar toch altijd de eerste in de rij wilde staan. En ik dus maar, geduldig, mijn kans afwachten.. tot er ineens geweld begon uit te breken. Ik had niet opgemerkt waar en waarom juist de ruzie was gestart, vooral ook omdat ik, achter een paaltje, een beetje verborgen zat.. Duwen hier en persen daar, plus een paar flessen die rond vlogen en ook op de grond begonnen te tuimelen en ik maar geduldig blijven hopen dat het allemaal rap over zou gaan om toch maar van de gelegenheid gebruik te kunnen maken, na jarenlang in Rio dat plezier gemist te hebben, de echte en klassieke swing nog eens deftig te kunnen praktiseren in mijn eigen moederland, met een ervaren kat...

De ruzie bleek langzamerhand bijgelegd te zijn geweest, alhoewel het mij was opgevallen dat de oorzaak te maken had met enkele aanwezige Turken of Marokkanen die, ik begreep niet goed waarom, ook op dat typisch Vlaams feest waren beland. Intussen bleef ik maar duimen op een kans mijn schoonzuster beet te kunnen pakken en mijn opgestapelde goesting bot te laten vieren, maar diene andere broer liet zijn prooi praktisch niet los, alhoewel hij, op dat ogenblik al duidelijk meer aan het strompelen was, dan aan het dansen. En ik maar geduldig afwachten, gedurig tot aan tien tellen, andere richtingen ínkijken, allemaal om mezelf niet te verraden (ten opzichte van diene concurrent die, zoals gewoonlijk, alle pogingen onmiddellijk zou kelderen), indien hij een zekere interesse van mijn part zou vast stellen in die zin..

Juist op het moment dat ik een kans meende te onderscheiden mijn kans vast te grijpen (hij moest ineens gretig gaan pissen, denk ik, van de geleverde inspanning en vergat daarna, zoals altijd, zijn besmette handen te wassen), ontstond er een nieuwe herrie, blijkbaar opnieuw veroorzaakt door diezelfde vreemdelingen, maar nu met het duidelijk doel het feest helemaal te verbrodden, want iedereen begon zich prompt te verwijderen, de vrouwen en kinderen meesleurend, de tent ontruimend en verkiezend in de motregen, buiten, te blijven wachten tot het gewoel over was, terwijl anderen zelfs aanstalten maakten de plaats definitief te verlaten. Opmerkend dat mijn kans weeral, zoals zand tussen mijn vingers, aan het wegslippen was, nu veroorzaakt door die smeerlappen, werd ik ineens zo danig kwaad dat ik oordeelde dat ik me moest wreken, op zijn minst, op één van die spelbrekers. Ik had, tot op dat ogenblik, niet kunnen uitmaken wie juist de oorsprong van al dat geweld was geweest maar ik sprong recht en beende verontwaardigd naar de plaats waar de herrie geconcentreerd was. In een oogwenk merkte ik twee mannen op die, of zowel aan het vechten waren, of zich zowel aan het verzoenen waren (ze waren elkaar aan het omhelzen) en ik koos den dienen uit die er het "vreemdst" uitzag. Meteen vloog mijn vuist vooruit, op schouderhoogte, rechtstreeks de richting van zijn kin in maar ik begrijp nog altijd niet goed waarom en hoe, maar hij had hem blijkbaar ook zien afkomen en hij draaide zijn hoofd, juist op het nippertje, weg. Het gevolg was dat mijn vuist een bult sloeg in de lucht en mijn arm uit zijn schouderholte wipte. Mijn bovenarm belandde meteen in mijn oksel en deed me bijna huilen van de pijn. Me onmiddellijk van het vechttoneel verwijderend kon ik nog juist mijn vrouw verwittigen dat ik mijn schouder had ontwricht gedurende een onwillekeurige botsing met iemand anders in het gewoel en dringend hulp nodig had om hem er terug in te steken. Ergens in een zijstraat legde ik me plat op de grond terwijl zij mijn jongste broer optrommelde (de oudste was nog altijd bezig zijn loom voorwerp aan het afschudden in het WC-kot) met de bedoeling een oplossing voor de toestand te vinden. Op een zeker moment kwam hij opdagen met een orthopedist, vriend van hem, maar die bleek ook niet meer in staat te zijn op een rechte lijn te wankelen. Hij knielde zichzelf naast mij neer en trok aan mijn arm hier en duwde mijn schouder daar en ik maar kreunen van de pijn, tot ik hem smeekte er mee op te houden want of zowel was hij zelf te dronken om te zien waar het gat zich juist bevond of zowel verstond hij er ook geen kloten van, want de arm, die bleef in mijn oksel geklemd zitten.

De oplossing bestond erin het intussen heropgewakkerd feest te verlaten, mijn goesting om ne keer goed te swingen definitief te vergeten en in het Universiteit's Hospitaal van Gent om hulp te zoeken, terwijl ik met mijn linkse hand mijn rechterarm vast hield, om ongewilde schokken te vermeiden.

Eens in het hospitaal, werd er onmiddellijk een x-straal van mijn schouder getrokken en het besluit kwam overeen met de verwachting, een schouderontwrichting. Ik wist, van andere oorlogen, dat de enige oplossing was, de arm er terug in te wringen, wat een verschrikkelijke pijn veroorzaakt. Alhoewel ik bleef aanhalen dat de ontwrichting te wijten was geweest aan een onvrijwillige botsing, bleef de hoofdverpleegster mij schuldig aanstaren, duidelijk begrijpend dat de echte reden ergens anders te vinden lag en stuurde mij vier mannelijke verplegers op die me stevig op het bed hebben vastgeklemd, terwijl de vijfde de "matter" onder handen nam. Het heeft pijn gedaan, jawel, maar minder dan ik eigenlijk verwacht had. Eens zover besloten ze dat ik daar de nacht moest doorbrengen en wilde de hoofdverpleegster, nog altijd streng op mij neerkijkend, een inventaris maken van alles wat ze in mijn zakken vonden en toen herinnerde ik mij opeens het pakske geld plus ne hele hoop ondertekende maar nog niet ingevulde cheques die ik ook had mee gebracht, om later ermee bepaalde rekeningen te laten betalen. Terwijl ze mij een wit nachtkleed aantrokken kon ik mijn blik niet van de gedepositeerde rijkdommen op de tafel afwenden en was mijn grootste bekommernis er mijzelf van te verzekeren dat er zich niemand onschuldig, maar plotseling veel rijker, van de verpleegzaal zou verwijderen. Ik herinner me dat ik geen oog heb dicht kunnen doen, die gehele nacht lang en op de duur vond ik het aangeraden de verpleegster toch maar te roepen om te weten waar juist ze mijn geld hadden verstopt. Ze verzekerde mij ervan dat ze het in een kluis hadden opgesloten en dat ik het terug zou krijgen ' s anderendaags vroeg, wanneer ze verwachtte mij te kunnen ontslaan van mijn boete en straf. Zwetend en kreunend heb ik gewacht tot het zes uur sloeg in de morgen en dan heb ik meteen overeind gesprongen, heb mijn broek terug aan getrokken en ben ik naar het kantoor van de hoofdverpleegster gestreefd. Ik herkende daar niemand ne meer want ze waren allemaal van "ploeg" veranderd. Waar is mijn geld, kon ik eruit krijgen? Welk geld vroegen ze verwonderd en ik kreeg bijna een hartaanval.

Ik zal eindigen met te zeggen dat ze het geld, uiteindelijk toch hebben gevonden, maar 't is niet gemakkelijk geweest en ik twijfelde er zelfs niet aan dat er enkele biljethes verdwenen waren, maar nee, ik heb het daar geen verder uur meer uit gehouden, heb mijn vrouw laten roepen en ben, als 't ware gevlucht van dat hospitaal, zeker dat ik ervan was dat iedereen daar, intussen, van mijn geld te weten was gekomen en op een gelegenheid wachtte mij te bestelen, aan de uitgang, vooral begrijpend dat ik niet zou kunnen reageren met al die banden rond mijn schouder en bovenarm gewikkeld.

It's time once again to consider the candidates for the annual Stella Awards. The Stella's are named after 81-year-old Stella Liebeck who spilled coffee on herself and successfully sued McDonalds. That case inspired the Stella awards for the most frivolous successful lawsuits in the United States.

The following are this year's candidates:

1. Kathleen Robertson of Austin, Texas, was awarded $780,000 by a jury of her peers after breaking her ankle tripping over a toddler who was running inside a furniture store. The owners of the store were understandably surprised at the verdict, considering the misbehaving little toddler was Ms. Robertson's son.

2. A 19-year-old Carl Truman of Los Angeles won $74,000 and medical expenses when his neighbour ran over his hand with a Honda Accord. Mr. Truman apparently didn't notice there was someone at the wheel of the car when he was trying to steal his neighbour's hub caps.

3. Terrence Dickson of Bristol, Pennsylvania, was leaving a house he had just finished robbing by way of the garage. He was not able to get the garage door to go up since the automatic door opener was malfunctioning. He couldn't re-enter the house because the door connecting the house and garage locked when he pulled it shut. The family was on vacation, and Mr. Dickson found himself locked in the garage for eight days. He subsisted on a case of Pepsi he found, and a large bag of dry dog food. He sued the homeowner's insurance claiming the situation caused him undue mental anguish. The jury agreed to the tune of $500,000.

4. Jerry Williams of Little Rock, Arkansas, was awarded $14,500 and medical expenses after being bitten on the buttocks by his next door neighbour's beagle. The beagle was on a chain in its owner's fenced yard. The award was less than sought because the jury felt the dog might have been just a little provoked at the time by Mr. Williams who was shooting it repeatedly with a pellet gun.

5. A Philadelphia restaurant was ordered to pay Amber Carson of Lancaster, Pennsylvania, $113,500 after she slipped on a soft drink and broke her coccyx (tailbone). The beverage was on the floor because Ms. Carson had thrown it at her boyfriend 30 seconds earlier during an argument.

6. Kara Walton of Claymont, Delaware, successfully sued the owner of a night club in a neighbouring city when she fell from the bathroom window to the floor and knocked out her two front teeth. This occurred while Ms. Walton was trying to sneak through the window in the ladies room to avoid paying the $3.50 cover charge. She was awarded $12,000 and dental expenses.

The Penis, hereby request a raise in salary for the following reasons:

I do physical labor.
I work at great depths.
I plunge head first into everything I do.
I do not get weekends or public holidays off.
I work in a damp environment.
I don't get paid overtime.
I work in a dark workplace that has poor ventilation.
I work in high temperatures.
My work exposes me to contagious diseases.

Dear Penis,

After assessing your request, and considering the arguments you have raised, the administration rejects your request for the following reasons:

You do not work 8 hours straight.
You fall asleep on the job after brief work periods.
You do not always follow the orders of the management team.
You do not stay in your designated area and are often seen visiting other locations.
You do not take initiative - you need to be pressured and stimulated in order to start working.
You leave the workplace rather messy at the end of your shift.
You don't always observe necessary safety regulations, such as wearing the correct protective clothing.
You will retire well before you are 65.
You are unable to work double shifts.
You sometimes leave your designated work before you have completed the assigned task.
And if that were not all, you have been seen constantly entering and exiting the workplace carrying two suspicious looking bags.

Om oprecht te zijn, het is heerlijk te mogen corresponderen met geleerde, geletterde en verklaarde mensen, zoals "Sombra". Vooral uitdrukkingen zoals "Alea iacta est" (de teerling is geworpen), "Tempus fugit" (de tijd vliegt), "Dominus Vobiscum" (kust mijn kloten) en Karma (een boeddhistische term om uit te drukken hoe men schuld opbouwt door verkeerd te handelen), doen mij verveeld aan mijn voorhoofd krabbelen.

Uit te kunnen wijden over de ineenstorting van de Perzische, Egyptische, Griekse, Romeinse, Franse, Britse en Duitse rijken en nu toegelaten worden de ondergang van het Amerikaanse rijk bij te wonen, te wijten aan corruptie, zelfingenomenheid, arrogantie, bekrompenheid, egoïsme en onverzoenlijkheid, verstrekt mij een enorm gevoel van veroverde rechtvaardigheid.

Eindelijk door iemand duidelijk te worden uitgelegd waarom de Vlaamse boerkes te voet naar Jeruzalem zijn gestrompeld (om daar de Moslims te gaan verjagen, waar ze nog nooit, eerder, hadden over horen spreken - de zogenaamde kruistochten) op aandringen van de Joodse heersers, toen al omni-aanwezig hier, zoals de Amerikanen nu ook oordelen nodig te zijn om ze uit Irak en Afghanistan te verwijderen (en daarna de veroorzaakte boel weeral ne keer zullen moeten betalen), terwijl ze er ons, dreigend, nogmaals willen van overtuigen hetzelfde te doen, maar nu in Iran, doet mij ernstig overwegen ook mijne hectare zonnige grond in Palestina, op te gaan eisen daar...

Tot daar de inleiding.

Hier nu dan, een recente boodschap van "De Schaduw" (A Sombra), een kennis, vanuit Gent:

"Vandaag heb ik een boek gevonden in de bibliotheek. Ge zult hem niet kennen: Spinosa. Een Nederlandse filosoof, zeventiende eeuw, Heer en Meester van de rede. Een Mijlpaal. Hij is afkomstig van Portugese Joden "Despinosa". Ze werden toen vervolgd en vluchtten, zoals bijna alle andere Antwerpenaars, naar Amsterdam. Een zekere Prof. Coelho, van de Universiteit van Florianopolis (Brazilië), heeft de schrijfster van dit boek geholpen.

Hij, Spinosa, gaat er vanuit dat alles "rede" is. God bestaat niet, vanzelfsprekend. Alles, de natuur, de mens, het idee, alles wat er bestaat, samen, toope, tegare, is "god" (ik durf geen hoofdletter gebruiken om niemand te kwetsen) en leidt naar de conclusie dat het uitsluiten van het gevoel naar een rigide vorm van beheersing, door de rede, streeft. Dat kan, volgens mij, niet juist zijn en zal mij voorzeker brengen naar wat ik op zoek ben: de georganiseerde wereld van de gevoelens. Mijn poging om wolken te schilderen is daar het middel toe. Ik besef dat het onmogelijk is mijzelf te verdedigen, omdat mijn mogelijke aanvallers mij voortdurend verplichten rationele redens te verschaffen, terwijl ik mij uiteraard alleen kan verdedigen met mijn eigen wapens, uitsluitend vertegenwoordigd door diezelfde, onmenselijke, gevoelens.

Of is dat ballast en alleen maar gepast voor hysterische wijven?

Ik geloof dat het gevoel nog steeds totaal onderschat wordt.

Vooreerst, with your permission, zijt gij de meest emotionele van de gehele familie, maar diegene die het, het langst heeft weggestoken en er misschien van weggevlucht is.

Kalm, het is geen aanval!

Laat mij dus, voor alle zekerheid, naar een ander onderwerp over schakelen.

Vanmorgen las ik nog een artikel in de krant: diene kwakzalver en gediplomeerde dokter van Oostduinkerke, waar Hilde dagelijks naar toe huppelde, diene vreemde handoplegger, die het ook anaal kon genezen, volgens zijn zeggen, staat op een volle pagina, in de kwaliteitskrant "De Morgen", wegens een klacht van zijn zeven kinderen. Ze werden ook allemaal anaal behandeld van een kwaal die de zijne was en blijkbaar nog altijd is.

Bon, dat doet mij weer terug keren op een besluit: ik steek daar geen energie meer in. Dat zijn mensen (Hilde, onder andere) die zodanig een gemis aan liefde hebben ondervonden, dat ze alles zouden aanvaarden om er toch maar een béétje van te veroveren.

Ik ben niet geroepen om dat op te lossen, net zoals gij u niet geroepen voelt de problemen van de andere mensen op te lossen, in overweging genomen dat er ook niemand ze ooit voor u uit de weg heeft geruimd.

Nu gaat het juist daarom: problemen kunnen nooit rationeel opgelost worden: ze zijn altijd emotioneel. Een probleem is: ik heb geen geld. Het rationeel antwoord is: werk. Het emotioneel antwoord is: ik werk niet graag, tenzij ik een werk vind dat ik graag doe.

In deze draaikolk zitten de meeste mensen verzijld en ze geraken er niet uit, tot zolang iemand hen een schop in de familiedelen toe dient en waarschuwt: "garde vous!".

En dat is het wat ik bedoel: ik heb tegenwoordig geen zinnig antwoord op dat soort berichten. Het is een echte tragedie (ik vond niet direct een zachter woord): ik onderscheid de hopeloosheid: Hilde, bijvoorbeeld, heeft nooit de ziekte en de dood van Jack kunnen verwerken en heeft, bijgevolg, haar kinderen meegesleurd in haar verdriet...

.... en al diene rommel waarmee ze bezig is geweest, haar leven lang, en die ervoor gezorgd heeft dat ze immobiel is gebleven, nooit eens een initiatief heeft genomen, gewoon omdat ze ervan uitging dat er opeens, zomaar, iets zou gebeuren dat haar, als op een voortrazende trein, naar succes en geluk zou sturen, alleen maar omdat zij het was en het fortuin, het volgend ogenblik, haar weg zou kruisen...

Tja, ik heb het haar zo dikwijls gezegd: pakt uw leven in uw handen en doe er iets aan. Maar nee, liever wachten. En dan, na negen bekwame dokters geraadpleegd te hebben, heeft ze diene ene charlatan ontmoet die de zaak wel wilde oplossen mits een zaadspuiting in het getroffen gedeelte van haar zitwerk en nog een hele reeks andere alternatieve behandelingen, waaronder nooit, stel u voor, een doodgewone chirurgische ingreep.

Tja, dertig jaar nieten, hé!

Neen, ik weet niet wat ik nog moet zeggen. nieten is er gelukt, in haar leven, nieten. Dan kannekik nu ook nieten nemeer zeggen. Misschien doet dat u ook aan een vroegere anekdote herinneren die uw blog zal doen zinneren (NR: Inderdaad!).

Met al haar "up's and down's" is het moeilijk over koetjes en kalfjes te klappen, maar ik las onlangs een zinnetje in een intervieuw van een zanger die een zware depressie had overwonnen en die daar al een beetje van bekomen was. Hij zei: wie naar de hemel wil vertrekken, moet door de hel passeren. Ik schat dat daar veel waarheid in zit.

Gij en Ligia zijn nu misschien ook onderweg..

Ik kan mij anders heel goed voorstellen dat ge het nodig hebt om langdurig door het raam te zitten staren en dat er dan, een door de schepper-kunstenaar geschapen schoonaardig afgerond bekken passeert dat uw somberste gedachten opfleurt, zodat ge dat moet erkennen, als een geschenk, van dezelfde schepper die u bombardeert met oneindige twijfel en wanhoop."

Volgende post, over Hildeke, dus!

Creuza e Craudete.

Conversa entre duas 'negonas' que se encontram num ponto de onibus, numa segunda-feira:

E aí, Creuza, porque qui tu num foi ao pagodi onti?

Iemand is bekwaam geweest de volgende boodschap te onderscheppen vanwege Mr. Silvio Burlosconi, gericht aan de manager van een belangrijk hotel in Londen:

"The Manager

YMCA Hotel

London. England

Dear Signore Direttore,

Now I am a-tella you story how I was a-treated at Your hottella.

I am a-comma from Roma as tourist to London and stay as a younga Christian man at Your hottella. When I comma in my room I see there is no shit in my bed - how can I sleep with no shit in my bed? So I calla down to receptione and tella "'I wanna shit". They tella me "Go to toilet" I say: "No, no, I wanna shit in my bed". They say: "You better not shit In your bed, you sonnawabitch". What is a sonnawabltch?

I go down for breakfasl into ristorante. I order bacon and eggs and two pissis of toast. I getta only one piss of toast. I tella waitress and pointa of toast: "I wanna piss". She tella me: "Go to toilet". I say: "No, no, I wanna piss on my plate". She then say to me: "You bloody hella not piss on the plate, you sonnawabitch". Whats is a sonnawabitch?

Later I go for dlnner in your ristorante. Spoon and knife is laid out, but no fock. I tella waltress: "I wanna fock" and she tella me: "Sure, everyone wanna fock". I tella her: "No, no, You don't understand me. I wanna fock on the table". She tella me: "So you sonnawabitch wanna fock on the table? Get your ass out of here".

So I go to receptione and ask for bill. I no wanna stay in this hotella no more.

When I have paid the billa, the portier say to me: "Thank you, and peace on you". I say: "Piss on you too, you sonnawabitch".

I go back to Italy. I never more comma stay your hotella no more, you sonnawabltch.

Sincerely,

Silvio Burlosconi"