Ik heb, beroepshalve en over de loop van de jaren, een klein aantal maar in compensatie, excellente, mechaniekers ontmoet die verantwoordelijk waren voor de installatie van indrukwekkende drukpersen, gefabriceerd door de eertijds multinationale firma Rockwell/GOSS (vroeger: MGD Graphic Systems, genoemd), met hoofdkantoor in de VSA en belangrijke filialen in Engeland, Frankrijk, Japan en China.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Deze machines, omwille van hun omvang (hoger dan xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />12 m, bij een breedte van ongeveer 5 en een lengte die gemakkelijk de 40/50 m overschreed), werden geïnstalleerd door mechaniekers van de fabriek (deze is intussen al failliet gegaan en vervangen, in de markt, door Duitse, Chinese en Indische concurrenten) die gedurende tientallen jaren verplicht was geweest in die uiterst gespecialiseerde mensen te investeren, nodig om hen voor die speciale job vóór te bereiden en te kwalificeren. De kost van deze machines bedraagt, gemiddeld, twintig miljoen dollars. Onze firma hier, in Brazilië, was verantwoordelijk voor de installatie en "after-sales service" van de kleinere en middelmatig grote modellen, met waarden die ook gemakkelijk vijf miljoen dollars konden bereiken.

Omdat die machines gekocht werden door kranten verspreid over de gehele wereld, terwijl elke installatie meerdere maanden (en zelfs jaren) in beslag kon nemen, waren ze bekwaam zich in meerdere talen uit te drukken (alhoewel hun theoretische kennis gemakkelijk verraden werd op het moment dat ze zich schriftelijk moesten manifesteren) verdienden ze "karren" geld, niet alleen vanwege hun technische ervaring, verzameld over de jaren, maar ook omdat niet iedereen bereid is (was) zich voortdurend en zo lang in andere landen, tijdelijk, te vestigen.

Geestelijk aangetast door het Spartaanse en eenzame leven, waren ze meestal tot in zichzelf gekeerde wezens hervormd, bereid dag en nacht, alle dagen van de week, voort te ploegen, terwijl ze zich hatelijk gedroegen ten opzichte, niet alleen van onze eigen mechaniekers die hen vergezelden in hun opdrachten, maar ook en vooral tegenover de bedienden van de klanten, waardoor ik meerdere keren verplicht ben geweest opwakkerende branden te blussen om de veroorzaakte problemen tussen de grenzen van het administreerbare te houden.

Ik, als buitenlander, werd meestal als een uitzondering door die "erectors" (zoals ze genoemd werden; waarschijnlijk omdat ze de machines moesten OPrichten) behandeld ook vanwege mijn aanlokkende uitnodigingen er eentje, af en toe, maar bijna alle dagen, te gaan drinken, na het werk, om de stemming er wat in te brengen en hun gevoelens wat op te kalefateren, terwijl ik ook, van de gelegenheid gebruik maakte, eventuele misverstanden bij te leggen en de hoeken van alle scherpe kanten er vanaf (letterlijk en figuurlijk) te schuren.

Deze mechaniekers, bijna allemaal, oorspronkelijk, van Duitse afkomst, die in de VSA hun carrière aan het opbouwen waren, waren uiterst kapitalistisch en bijgevolg ook racistisch, gezind en belegden hun eerlijk verdiend geld, zoals de meeste speculeur's, in de beurs, sommige ervan rekenend op miljoenen dollars, toen al, twintig jaar geleden (ik vermoed dat ze met die recente beurscrisis nooit zo veel geld in ene keer hebben verloren en nu wel bereid zullen zijn, misschien, in de toekomst, minder risico's te aanvaarden met hun goed verdiend geld en misschien zelfs nu verkiezen het op gewone, Belgische, spaarboekjes te plaatsen, die praktisch niets opbrengen, maar, in compensatie (weeral), ook nooit "vallen".

Namen zoals Joe Lott, Rolf Wustner, Robert Dieser, Jim Young en enkele weinige andere, zijn hier absoluut niet (zoals tenandere ook in de rest van de wereld) onbekend. Zelfs onze eigen Paulo Correio Dos Santos begon zich als een "Prima-Dona" te gedragen, op het einde en was er al gewoon aan geraakt, splinternieuwe auto's te ontvangen als premie voor rap uitgevoerde en perfecte installatie. Hij is, nochtans, vroegtijdig gestorven, te wijten aan een hartkwaal.

Maar ze hadden ook, natuurlijk, hun eigenaardige, egocentrische, egoïstische, racistische, kapitalistische en andere, afstotende, karaktertrekken. Ze haatten, zonder uitzondering, alle negers, die ze voortdurend uitscholden, terwijl pejoratieve namen gebruikend. Verschillende keren heb ik naar de noodrem moeten grijpen om ambetante situaties te vermijden. Sommige daarvan zijn hieronder vermeld:

- meerdere keren dreigden ze de volgende vlucht, terug naar de VSA, te nemen, indien de klant zijn eigen verantwoordelijke bedienden, wegens aangewende technische incompetentie, niet onmiddellijk ontsloeg;

- een andere keer weigerde één van de mechaniekers een vierpersoon's vliegtuig te nemen naar het binnenland, een bus verkiezend voor dat doel, wat hem echter 36 uur tijd heeft gekost en waarna hij reclameerde dat hij over geen verse onderbroeken had beschikt, wat een verschrikkelijke stank had veroorzaakt, in zijn nabije omgeving in de bus en waardoor hij dacht recht te hebben op een speciale schadevergoeding, want zelfs de hoeren, onderweg, wilden niets met hem te maken hebben;

- ze waren uiterst ruw en slecht gezind ten opzichte van andere locale mechaniekers, aangeworven voor dat doel door de kranten en deinsden er niet voor terug hun voorbereidend werk onmiddellijk te kelderen, te veroordelen en te weigeren te aanvaarden, na pas enkele minuten eerder gearriveerd te zijn geweest, zonder eerst zelfs het geleverde werk eens willen analyseren en verkiezend alles direct te laten herdoen;

- meerdere keren weigerden ze resoluut het hotel in te stappen, speciaal voor hen gereserveerd, alleen maar omdat er maar vier sterren aan de voordeur hingen in plaats van de vereiste vijf;

- één van die erectors, roekeloos, had besloten een hoerenwijk op te zoeken in het oud centrum van een stad, na zijn werk- en overuren, maar had er niet op gerekend dat die hoeren, beheerd worden door "cafetões" (uitbuiters) en alle soorten van drughandelaars. Ik weet nog altijd niet precies wat er gebeurd is, maar de politie heeft hem gevonden in de goot, om vijf uur 's morgens, levensgevaarlijk gekwetst door vijf messteken in zijn buik en rug en op verzoek van de Amerikaanse Ambassade hebben ze hem onmiddellijk terug geloodst naar zijn geliefd vaderland;

- enz...

Het toppunt is bereikt geworden toen ik ijlings geroepen werd een toestand te verhelpen met één van deze erectors die, in de stad Salvador, waar er méér negers per vierkante meter te vinden zijn dan in eender welk land van Afrika, de chef van de locale mechaniekers, een reus van bijna twee meter, gewoonweg en herhaaldelijk als "aap" had uitgescholden. Deze mechanieker had onmiddellijk een troep van maten verzameld om hem alleszins eens een deftig pak slagen toe te dienen, indien niet, hem daar meteen te vermoorden, maar de erector had zich kalm naar een slijpsteen gewend waar hij een ijzeren stang oppikte en daar een scherp punt had begonnen te slijpen, duidelijk met de bedoeling de aanvallers af te slaan met die ijzeren speer en van plan op zijn minst drie van hen mee te sleuren naar zijn eigen graf...

Eigenaardig, maar moedige mensen maken altijd een betere indruk en hij is gespaard gebleven, maar dat het op het nippertje was geweest, dat was het...