Met een angstaanjagende zekerheid voorspelt zijn ontsluierd brein hem wat zijn vriend, woord voor woord, zal vragen: Scheelt er iets misschien?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

"Scheelt er iets misschien?"

Even dreigt hij, van pure ontzetting, het bewustzijn te verliezen. De echo zindert pijnlijk door de holle ruimte van zijn schedel. Zijn versteend lichaam roept krankzinnig om evenwicht. Maar dan is het al te laat. Zijn heldere geest scheidt zich onmeedogenloos af. De tijd stokt. De ruimte vloeit opent. Hij IS. Niet dood; niet levend. Hij IS. Hij is een vergissing. Een onmogelijk toeval. Een opflikkerend lichtpuntje in de totale duisternis. Een verdwaalde flauwe flits in het volmaakt complete niets. En hij begrijpt.

In den beginne was er niets.

"Niets" is een absolute toestand van volmaaktheid, waarin alle "iets" tezamen implodeert tot het volmaakte niets. Neemt men, hoe dan ook, een beetje iets uit dat niets, dan is de toestand van volmaaktheid opgeheven.

Net zoals alles tezamen implodeert tot niets, explodeert niets tot alles. Een klein beetje iets, van dat niets, is onze wereld.

Een wereld van doodsheid.

Komt er, hoe dan ook, een beetje leven in die doodsheid dan zal het geduldig wachtend toeval ervoor zorgen dat de reactie, de actie zal vernietigen en de resulterende implosie zal veroorzaken.

En dat is precies wat er zal gebeuren. Hoe dan ook.

Alles past volmaakt in elkaar, want het niets bevat alles. En alles samen vormt het niets. Verzwind...

Geen moeilijkheden, geen zorgen, geen liefde, geen haat, geen strijd. Totale rust.

En toen ineens gebeurde het. Of beter, het gebeurde zomaar. Het niets liet een "steekje" vallen. Een onooglijk klein steekje. Een puntje in de eeuwigheid. Maar het was een klein beetje "iets". En de vergissing was geboren. Het toeval bestond!

Zijn ontwakend brein kreunde. Het was eeuwig opgesloten geweest in het niets. Geprangd tussen het andere iets. Maar nu bloeide het open. Het eerste wat hij constateerde was zijn lichaam. Het zat...

... de knieën hoog opgetrokken. De armen rond de knieën. Het voorhoofd op de knieën, tussen de armen. Zo moest hij, hoogst waarschijnlijk, eeuwig gezeten hebben. Of nee, toch niet. Hij moest altijd gezweefd hebben tussen het totale niets. Gestadig bewogen. En alles samen sloot het ineen als een bus. Werd het samengevoegd tot niets. Verzwond.

Eerst zijn benen opgetrokken. Dan zijn rechterarm om zijn opgetrokken benen. Dan zijn hoofd op zijn opgetrokken knieën. Dan zijn linkerarm om zijn opgetrokken benen. Dan zijn opgetrokken benen laten zakken. Dan zijn rechterarm open. Dan zijn hoofd opgeheven. Dan zijn linkerarm open. Dan zijn benen opgetrokken. Dan zijn rechterarm om zijn opgetro..... gedurende een eeuwigheid lang.

En ineens gebeurde het. Of beter, het gebeurde zomaar. Zijn rechterarm werd, bij vergissing, vergeten. Een onmogelijk toeval. Hij werd niet om zijn opgetrokken knieën gelegd. Hij bleef open. De geboorte. De volgende keer werd hij niet meer vergeten. En de eeuwigheid herbegon. Maar de vergissing bleef bestaan. Het toeval was gebeurd. Het was ik. Ik leefde! Ik woog. Ik leed. Ik streed. Ik verloor. En altijd was daar die eeuwige drang aanwezig naar rust. Verlossende rust. Volmaakte rust: de dood. En telkens ik die proefde herbegon de strijd. Iedere keer heviger dan ooit tevoren. En ik verlangde nog heviger. En ik leed. En ik vocht. En ik verloor. Telkens opnieuw. Maar ik hoopte. Het toeval had een fout begaan. Het toeval zou die fout herstellen. En ik wachtte...

En nu is het zover. Mijn brein weet het. Het is helder. Volmaakt helder. Als weleer. En mijn brein verlangt ernaar. Naar die rust. Die volmaakte rust. De dood. Maar de vergissing geeft de strijd niet op. De vergissing strijdt. Ze wil zichzelf waar maken. Blijven. En ze is taai. Het is mijn lichaam. Het toeval. Het doet me lijden. En het weegt. Het weegt ontzettend zwaar. Maar ineens zal het begeven. Begeven onder de druk van het toeval. En het toeval zal zijn vergissing herstellen. Het zal mij mijn rust herschenken. Het moet! En alles zal worden zoals vroeger. Vóór de vergissing. En ik wacht...

"Scheelt er iets misschien?"

Mijn vriend buigt zich voorover. Ik merk wazig op dat hij bezorgd op mij neerkijkt. Ik lig op mijn rug, in het natte gras. Buiten. Verdwaasd tracht ik recht te kruipen.

"Wauw, mens; ik heb het allemaal begrepen. Ik heb de eeuwigheid gezien. De dood!"

"Kom, komaan, jongen; je hebt alleen maar je bewustzijn verloren".

"Dat is niets!"