Nog een ander ongeluk, gedurende een Volksfeest in Gent
Op dezelfde avond dat ik, samen met mijn vrouw, in België was gearriveerd, afkomstig van Rio De Janeiro (enkele jaren geleden), loodste mijn jongste broer mij naar een typisch Gents volksfeest, in een wijk dicht bij zijn woning, waar een reuzetent de marktplaats overkoepelde en waaronder er tientallen tafeltjes verspreid stonden, praktisch allemaal bezet met op pure leute ingestelde bewoners.
Vanaf onze aankomst, op de luchthaven van Zaventem, tot en met onze plaatsneming rond de twee tegen elkaar geschoven houten tafeltjes, waren er niet meer dan een paar uren verlopen en ik had zelfs de tijd niet gevonden een pakske met een bepaald aantal dollars, samen gebonden met een eenvoudig rekkertje, meegebracht vanuit Brazilië, bij mijn broer thuis te bewaren. Ze bevonden zich in een binnenzak van mijn vest die ik had mee genomen, in overweging genomen de waarschuwing dat het daar nogal koel kon worden, later in de avond. Bovendien was het aan het motregenen, zoals altijd. Het was daar aangenaam zitten en aangezien we vergezeld waren, niet alleen van mijn broer, zijn vrouw en hun kinderen, maar ook van een andere broer, met name "Sombra" en een wederzijdse vriend, allebei zonder vrouwelijk gezelschap, zijnde ene gescheiden en de tweede een verstokte vrijgezel, was de enige andere vrouw aanwezig mijn eigen madammeke, dat echter nooit als een uitstekende danseres beschouwd mag worden. Het vrouwke van mijn jongste broer was, en is nog altijd, een ware meesteres in die bepaalde kunst. De heersende muziek (LP's), was duidelijk afgestemd op rock en swing van de jaren zestig en zeventig, met ondermeer Paul Anka, Roy Orbison, Brenda Lee, Freddy Queen, Françoise Hardy, Fats Domino, Elvis Presley, Bill Haley, Little Richard, Bo Diddley, Los Paraguayos, Ray Conniff, Smoke Gets in Your Ass, The Platters, Will Ferdy, enz.., juist gepast voor mijn eigen goesting, smaak en voorkeur.
Zoals de regel luidt, als het aanbod het kleinst is, is de aanvraag het grootst en ik moest me voortdurend bedwingen om niet, hals over kop, mijn schoonzuster uit te nodigen ons aan een harde swing te wagen, gevraagd dat ze gedurig werd door de andere aanwezige mannen, vooral vanwege diene "Sombra" die zelf nooit goed overweg is kunnen geraken met zijn eigen benen, maar toch altijd de eerste in de rij wilde staan. En ik dus maar, geduldig, mijn kans afwachten.. tot er ineens geweld begon uit te breken. Ik had niet opgemerkt waar en waarom juist de ruzie was gestart, vooral ook omdat ik, achter een paaltje, een beetje verborgen zat.. Duwen hier en persen daar, plus een paar flessen die rond vlogen en ook op de grond begonnen te tuimelen en ik maar geduldig blijven hopen dat het allemaal rap over zou gaan om toch maar van de gelegenheid gebruik te kunnen maken, na jarenlang in Rio dat plezier gemist te hebben, de echte en klassieke swing nog eens deftig te kunnen praktiseren in mijn eigen moederland, met een ervaren kat...
De ruzie bleek langzamerhand bijgelegd te zijn geweest, alhoewel het mij was opgevallen dat de oorzaak te maken had met enkele aanwezige Turken of Marokkanen die, ik begreep niet goed waarom, ook op dat typisch Vlaams feest waren beland. Intussen bleef ik maar duimen op een kans mijn schoonzuster beet te kunnen pakken en mijn opgestapelde goesting bot te laten vieren, maar diene andere broer liet zijn prooi praktisch niet los, alhoewel hij, op dat ogenblik al duidelijk meer aan het strompelen was, dan aan het dansen. En ik maar geduldig afwachten, gedurig tot aan tien tellen, andere richtingen ínkijken, allemaal om mezelf niet te verraden (ten opzichte van diene concurrent die, zoals gewoonlijk, alle pogingen onmiddellijk zou kelderen), indien hij een zekere interesse van mijn part zou vast stellen in die zin..
Juist op het moment dat ik een kans meende te onderscheiden mijn kans vast te grijpen (hij moest ineens gretig gaan pissen, denk ik, van de geleverde inspanning en vergat daarna, zoals altijd, zijn besmette handen te wassen), ontstond er een nieuwe herrie, blijkbaar opnieuw veroorzaakt door diezelfde vreemdelingen, maar nu met het duidelijk doel het feest helemaal te verbrodden, want iedereen begon zich prompt te verwijderen, de vrouwen en kinderen meesleurend, de tent ontruimend en verkiezend in de motregen, buiten, te blijven wachten tot het gewoel over was, terwijl anderen zelfs aanstalten maakten de plaats definitief te verlaten. Opmerkend dat mijn kans weeral, zoals zand tussen mijn vingers, aan het wegslippen was, nu veroorzaakt door die smeerlappen, werd ik ineens zo danig kwaad dat ik oordeelde dat ik me moest wreken, op zijn minst, op één van die spelbrekers. Ik had, tot op dat ogenblik, niet kunnen uitmaken wie juist de oorsprong van al dat geweld was geweest maar ik sprong recht en beende verontwaardigd naar de plaats waar de herrie geconcentreerd was. In een oogwenk merkte ik twee mannen op die, of zowel aan het vechten waren, of zich zowel aan het verzoenen waren (ze waren elkaar aan het omhelzen) en ik koos den dienen uit die er het "vreemdst" uitzag. Meteen vloog mijn vuist vooruit, op schouderhoogte, rechtstreeks de richting van zijn kin in maar ik begrijp nog altijd niet goed waarom en hoe, maar hij had hem blijkbaar ook zien afkomen en hij draaide zijn hoofd, juist op het nippertje, weg. Het gevolg was dat mijn vuist een bult sloeg in de lucht en mijn arm uit zijn schouderholte wipte. Mijn bovenarm belandde meteen in mijn oksel en deed me bijna huilen van de pijn. Me onmiddellijk van het vechttoneel verwijderend kon ik nog juist mijn vrouw verwittigen dat ik mijn schouder had ontwricht gedurende een onwillekeurige botsing met iemand anders in het gewoel en dringend hulp nodig had om hem er terug in te steken. Ergens in een zijstraat legde ik me plat op de grond terwijl zij mijn jongste broer optrommelde (de oudste was nog altijd bezig zijn loom voorwerp aan het afschudden in het WC-kot) met de bedoeling een oplossing voor de toestand te vinden. Op een zeker moment kwam hij opdagen met een orthopedist, vriend van hem, maar die bleek ook niet meer in staat te zijn op een rechte lijn te wankelen. Hij knielde zichzelf naast mij neer en trok aan mijn arm hier en duwde mijn schouder daar en ik maar kreunen van de pijn, tot ik hem smeekte er mee op te houden want of zowel was hij zelf te dronken om te zien waar het gat zich juist bevond of zowel verstond hij er ook geen kloten van, want de arm, die bleef in mijn oksel geklemd zitten.
De oplossing bestond erin het intussen heropgewakkerd feest te verlaten, mijn goesting om ne keer goed te swingen definitief te vergeten en in het Universiteit's Hospitaal van Gent om hulp te zoeken, terwijl ik met mijn linkse hand mijn rechterarm vast hield, om ongewilde schokken te vermeiden.
Eens in het hospitaal, werd er onmiddellijk een x-straal van mijn schouder getrokken en het besluit kwam overeen met de verwachting, een schouderontwrichting. Ik wist, van andere oorlogen, dat de enige oplossing was, de arm er terug in te wringen, wat een verschrikkelijke pijn veroorzaakt. Alhoewel ik bleef aanhalen dat de ontwrichting te wijten was geweest aan een onvrijwillige botsing, bleef de hoofdverpleegster mij schuldig aanstaren, duidelijk begrijpend dat de echte reden ergens anders te vinden lag en stuurde mij vier mannelijke verplegers op die me stevig op het bed hebben vastgeklemd, terwijl de vijfde de "matter" onder handen nam. Het heeft pijn gedaan, jawel, maar minder dan ik eigenlijk verwacht had. Eens zover besloten ze dat ik daar de nacht moest doorbrengen en wilde de hoofdverpleegster, nog altijd streng op mij neerkijkend, een inventaris maken van alles wat ze in mijn zakken vonden en toen herinnerde ik mij opeens het pakske geld plus ne hele hoop ondertekende maar nog niet ingevulde cheques die ik ook had mee gebracht, om later ermee bepaalde rekeningen te laten betalen. Terwijl ze mij een wit nachtkleed aantrokken kon ik mijn blik niet van de gedepositeerde rijkdommen op de tafel afwenden en was mijn grootste bekommernis er mijzelf van te verzekeren dat er zich niemand onschuldig, maar plotseling veel rijker, van de verpleegzaal zou verwijderen. Ik herinner me dat ik geen oog heb dicht kunnen doen, die gehele nacht lang en op de duur vond ik het aangeraden de verpleegster toch maar te roepen om te weten waar juist ze mijn geld hadden verstopt. Ze verzekerde mij ervan dat ze het in een kluis hadden opgesloten en dat ik het terug zou krijgen ' s anderendaags vroeg, wanneer ze verwachtte mij te kunnen ontslaan van mijn boete en straf. Zwetend en kreunend heb ik gewacht tot het zes uur sloeg in de morgen en dan heb ik meteen overeind gesprongen, heb mijn broek terug aan getrokken en ben ik naar het kantoor van de hoofdverpleegster gestreefd. Ik herkende daar niemand ne meer want ze waren allemaal van "ploeg" veranderd. Waar is mijn geld, kon ik eruit krijgen? Welk geld vroegen ze verwonderd en ik kreeg bijna een hartaanval.
Ik zal eindigen met te zeggen dat ze het geld, uiteindelijk toch hebben gevonden, maar 't is niet gemakkelijk geweest en ik twijfelde er zelfs niet aan dat er enkele biljethes verdwenen waren, maar nee, ik heb het daar geen verder uur meer uit gehouden, heb mijn vrouw laten roepen en ben, als 't ware gevlucht van dat hospitaal, zeker dat ik ervan was dat iedereen daar, intussen, van mijn geld te weten was gekomen en op een gelegenheid wachtte mij te bestelen, aan de uitgang, vooral begrijpend dat ik niet zou kunnen reageren met al die banden rond mijn schouder en bovenarm gewikkeld.
Gedurende één van mijn eerste bezoeken aan België, toen ik me al definitief in Brazilië had gevestigd, werd ik vriendelijk uitgenodigd door "Sombra", een goede kennis, een door hem georganizeerde openbare veiling bij te wonen van allerlei huiswaar, aangeslagen door het gerecht in Gent. Sombra zat toen nog, gelukkig, met zijn gat diep in de boter. Het geld kon nooit rap genoeg op en soms viel er zelfs een pakske uit zijn brede broekzakken, volledig volgepropt.
Onveranderlijk werden we daarna uitgenodigd onze "penzen" ne keer heerlijk te gaan bijvullen, in sjieke restaurants in het centrum, betaald met de opbrengsten van die veilingen.
Diene zekere dag was de failliet verklaarde mens waarschijnlijk een Jood, want er zat veel kunstwerk tussen de opgestapelde bucht en brol, zoals schilderijen, standbeelden, juwelen en zelfs wat oude "Jacques" prentjes.
Op een zeker moment struikelde ik over een gevallen doos gevuld met verschillende voorwerpen (als ik het mij goed herinner, aan de voet van een brede trap) en een kandelaar (ik vermoed, van goud), typisch van Joodse afkomst - voor zeven kaarsen, viel juist vóór mij, op de grond.
Onmiddellijk wendde ik mij naar Sombra en vroeg hem beleefd of hij diene kandelaar voor mij kon reserveren, als souvenir. Zonder zich daar veel voor op te winden en druk te maken, stemde hij onmiddellijk toe. Hij is niet groter, de kandelaar dus, dan de palm van een hand, maar het is eigenaardig dat ik vanaf die dag, ineens, aanzienlijk rijker ben beginnen te worden, terwijl Sombra, vanaf die dag, zich dieper en dieper in de schulden heeft gewerkt.
Ik vraag mij af of 't ene eigenlijk niets te zien heeft met 't andere en ik vrees, soms, van wel. Sombra is nog altijd niet uit de put geraakt, terwijl hier, de wind flank in mijn zijlen blaast. Ik wordt vooruit gestuwd, op financieel en lichamelijk gebied, zoals door de kracht van een stormwind.
Het is dus niet ongepast, eindelijk, de aandacht te trekken van Sombra op deze bijzondere "talisman" die sedertdien in mijn bezit is gebleven en hem meteen ook gerust te stellen: ik heb hem goed en tot heden, bewaard in mijn brandkast.
Nu, echter, ben ik bereid en heb ik beslist de kandelaar te koop te stellen aan de eerste de beste die er mij honderdduizend euro's voor neer telt.
It's time once again to consider the candidates for the annual Stella Awards. The Stella's are named after 81-year-old Stella Liebeck who spilled coffee on herself and successfully sued McDonalds. That case inspired the Stella awards for the most frivolous successful lawsuits in the United States.
The following are this year's candidates:
1. Kathleen Robertson of Austin, Texas, was awarded $780,000 by a jury of her peers after breaking her ankle tripping over a toddler who was running inside a furniture store. The owners of the store were understandably surprised at the verdict, considering the misbehaving little toddler was Ms. Robertson's son.
2. A 19-year-old Carl Truman of Los Angeles won $74,000 and medical expenses when his neighbour ran over his hand with a Honda Accord. Mr. Truman apparently didn't notice there was someone at the wheel of the car when he was trying to steal his neighbour's hub caps.
3. Terrence Dickson of Bristol, Pennsylvania, was leaving a house he had just finished robbing by way of the garage. He was not able to get the garage door to go up since the automatic door opener was malfunctioning. He couldn't re-enter the house because the door connecting the house and garage locked when he pulled it shut. The family was on vacation, and Mr. Dickson found himself locked in the garage for eight days. He subsisted on a case of Pepsi he found, and a large bag of dry dog food. He sued the homeowner's insurance claiming the situation caused him undue mental anguish. The jury agreed to the tune of $500,000.
4. Jerry Williams of Little Rock, Arkansas, was awarded $14,500 and medical expenses after being bitten on the buttocks by his next door neighbour's beagle. The beagle was on a chain in its owner's fenced yard. The award was less than sought because the jury felt the dog might have been just a little provoked at the time by Mr. Williams who was shooting it repeatedly with a pellet gun.
5. APhiladelphia restaurant was ordered to pay Amber Carson of Lancaster, Pennsylvania, $113,500 after she slipped on a soft drink and broke her coccyx (tailbone). The beverage was on the floor because Ms. Carson had thrown it at her boyfriend 30 seconds earlier during an argument.
6. Kara Walton of Claymont, Delaware, successfully sued the owner of a night club in a neighbouring city when she fell from the bathroom window to the floor and knocked out her two front teeth. This occurred while Ms. Walton was trying to sneak through the window in the ladies room to avoid paying the $3.50 cover charge. She was awarded $12,000 and dental expenses.
7. This year's favourite could easily be Mr. Merv Grazinski of Oklahoma City, Oklahoma. Mr. Grazinski purchased a brand new 32-foot Winnebago motor home. On his first trip home, having driven onto the freeway, he set the cruise control at 70 mph and calmly left the drivers seat to go into the back and make himself a cup of coffee. Not surprisingly, the R.V. left the freeway, crashed and overturned. Mr. Grazinski sued Winnebago for not advising him in the owner's manual that he couldn't actually do this. The jury awarded him $1,750,000 plus a new motor home. The company actually changed their manuals on the basis of this suit, just in case there were any other complete morons buying their recreation vehicles.
Mijn vrouw is altijd ietwat van het sportieve type geweest. Ze deinst er niet voor terug dagelijkse versnelde wandelingen te ondernemen op het strand voor onze deur en daar ook te been-of wiel-rennen, niettegenstaande mijn duidelijke afkeer, vooral op dat laatste vervoermiddel, wanneer ik haar iedere keer met de tranen in mijn ogen een "goede reis en hopelijk tot ziens" toewens. Ze bezit, namelijk, met veronrustende gemakkelijkheid alle "val"-eigenschappen en iedereen weet dat "meiskes" over de vijftig rapper een been (eender welk) breken dan op elke andere, jongere, leeftijd (osteoporose).
Die laatste zin doet mij onmiddellijk aan twee recente gebeurtenissen herinneren: eerst en vooral, dat alle moeilijkheden met Mama begonnen zijn toen ze over een simpel drempeltje, van amper één centimeter hoog, is gestruikeld, bij de Chinees, op de Grote Markt van Roeselare, zodat haar bewegingsmogelijkheden onmiddellijk fel werden aangetast, veroorzaakt door een heupbreuk. Het tweede wat ik mij nu "en passant" herinner is de veroverende manier waarop mijn vrouw haar vriendinnen voortdurend aanspreekt. De jongste van hen is zeker niet minder dan zestig, terwijl de oudste al verre over de tachtig is. Onveranderlijk worden ze allemaal door haar welkom geheten met uitdrukkingen zoals: meiske, katteke, jongske, schoontje, liefje, enz.. zodat ze allemaal, zonder uitzondering, mijn vrouw verkiezen, boven alle andere, om er ne keer deftig de bloemekes mee buiten te gaan zetten, te gaan winkelen, een biertje te gaan zuipen, maar ook en niet minder, om er de mis bij mee te gaan wonen en haar zelfs willen meeslepen naar hun eigen taallessen, kennissen en familieleden, hospitalen en weet ik veel. Zoals eerder al eens vermeld, ze zijn er al gewoon aan geraakt, in de rij, elk hun beurt, af te moeten wachten.
Nog over mijn vrouw gesproken, ze bezit nog altijd die kinderachtige trekken en uitdrukkingen die het leven meestal gezelliger maken, alhoewel ze ook, af en toe, eens echt kunnen hinderen en zelfs tegen steken. Zo gebeurt het, tot heden, dat ze katten en honden niet bij die gewone namen noemt en wel, integendeel (zoals peuters), de uitdrukkingen "ronron" en "wawaw" gebruikt, zelfs terwijl ze met volwassen mensen aan het spreken is. Als die dan aandachtig luisterende mensen dat voor de eerste keer aanhoren, trekken ze eerst hun wenkbrauwen op, naar elkaar loerend, om er zeker van te zijn dat ze dat wel goed hebben verstaan, terwijl ze, na herhaling, nauwelijks een vreemde glimlach kunnen onderdrukken, tot ze er absoluut gewoon aan geraken en haar graag in hun gezelschap verlangen, want zo'n type vrouw, jonger dan henzelf, trekt de mannen ook rapper aan, tot ze allemaal vast stellen, mannen en vrouwen, dat hun geheime delen ook door haar, mijn vrouw, als "piupiu" of "pipico" worden bestempeld, hen verontrust makend dat ze waarschijnlijk niet de indruk geven over indrukwekkende "cocks", "caralhos" en "bucetas" te beschikken.
Over de loop van de jaren echter, ben ik bekwaam geweest een zekere organisatie in haar dagelijks huisleven in te voeren. Zo zal ze bijvoorbeeld nu, twee of drie keren per week, de keukenvloer proper vagen, wanneer ze dan verschillende hoopjes stof zal verzamelen, die ze dan, op de twee of drie overige dagen van de week, met de stofzuiger, zal verwijderen. Ik bedoel natuurlijk, wat er dan nog van over is gebleven. Dat mag ik zeker en vast aanduiden als een opmerkelijke vooruitgang in haar organisatie bekwaamheid.
Bon, dat heeft mij eigenlijk allemaal van mijn oorspronkelijke draad van redenering af gewenteld...
Feit is dat ze dus graag "sport" bedrijft, terwijl ze, met de fiets, onmogelijk op een rechte lijn weet te rijden en ze altijd zigzaggend op de baan peddelt, wat mijn onrust aanzienlijk verhoogt en mij doet besluiten niet meer mee te rijden, uit pure angst ongelukken mee te maken of, onder mijn ogen, te zien gebeuren.
Terugkerend naar Gent, we waren daar geraakt voor een maand verlof, in de winter, en ze wilde, omdat ze wilde, ne keer proberen te gaan ijsschaatsen. Ze behoudt haar evenwicht zelfs niet op haar eigen voeten, laat staan, op schaatsen.
We waren aan het logeren bij mijn jongste broer in Gent, dicht bij de Kristallijn. Ikzelf wist mijne plan wel te trekken want ik heb altijd zowel gerolschaatst als geijsschaatst, toen ik nog in België woonde (welke heimwee*, naar die zelf voorbereide ijsbanen, op de koer van de Broederschool in Roeselare, toen het eerst regende en dan begon te vriezen, waar ik zonder veel moeite bekwaam was altijd het verst, na een goeie en ferme aanloop gepleegd te hebben, voort te glijden), maar Ligia had noch 't één, noch 't ander, eerder, gedaan en daar begon mijn bekommernis weeral te groeien. Na haar gedurende ettelijke minuten voorzichtig vergezeld te hebben, onszelf vastgrijpend aan de houten handleuning, verschillende toertjes rond de ijsbaan, besloot ik toch ene keer een rap rondje, alleen, te wagen maar toen ik de helft had afgelegd beefde de grond ineens onder mijn voeten en wat zag ik, mijn vrouw was op haar pols, onder haar achterwerk, aan de andere kant van de baan, neer geploft.
Op dat moment verdacht ik nog niet van een breuk, maar na een nacht slecht geslapen te hebben en een x-straal, de volgende morgen, kwam het besluit van de dokter als een donderslag: "een gebroken pols". De rest van de vakantie hebben we er weinig van geprofiteerd, maar de liefde** die ik koester voor mijn vrouw is er nooit kleiner van geworden, zelfs niet na een kwart van een eeuw tezamen...
(*) Het Portugese woord "saudade" (beste vertaling voor de uitdrukking "heimwee") is, volgens een internationale jury één van de tien (alle talen in overweging genomen) moeilijkste uitdrukkingen om nauwkeurig en precies vertaald te kunnen worden (in één woord), in andere talen. Het staat op de zevende plaats. Het Vlaamse woord "gezellig" staat op de zesde plaats (ziede dat ge ons niet moet onderschatten op het gebied van "uitdrukkingskracht").
(**) Over "liefde" en over "saudade" gesproken, mijn broer D. had afgesproken met Mama, op de begrafenis van Hilde: "dat we haar dat verdriet nooit nemeer zouden aandoen en dat er geen enkele van onze overblijvende broers zou sterven, vooraleer ze zelf dood ging"... Hij heeft er nog bij gevoegd dat ze zich, nochtans, niet moest haasten. Ze heeft er nog eens hartelijk kunnen mee lachen.
Klacht van de werknemer en antwoord van de werkgever
The Penis, hereby request a raise in salary for the following reasons:
I do physical labor. I work at great depths. I plunge head first into everything I do. I do not get weekends or public holidays off. I work in a damp environment. I don't get paid overtime. I work in a dark workplace that has poor ventilation. I work in high temperatures. My work exposes me to contagious diseases.
Dear Penis,
After assessing your request, and considering the arguments you have raised, the administration rejects your request for the following reasons:
You do not work 8 hours straight. You fall asleep on the job after brief work periods. You do not always follow the orders of the management team. You do not stay in your designated area and are often seen visiting other locations. You do not take initiative - you need to be pressured and stimulated in order to start working. You leave the workplace rather messy at the end of your shift. You don't always observe necessary safety regulations, such as wearing the correct protective clothing. You will retire well before you are 65. You are unable to work double shifts. You sometimes leave your designated work before you have completed the assigned task. And if that were not all, you have been seen constantly entering and exiting the workplace carrying two suspicious looking bags.
Vervangen en bijgewerkte post: "Boodschap van de Schaduw"
Om oprecht te zijn, het is heerlijk te mogen corresponderen met geleerde, geletterde en verklaarde mensen, zoals "Sombra". Vooral uitdrukkingen zoals "Alea iacta est" (de teerling is geworpen), "Tempus fugit" (de tijd vliegt), "Dominus Vobiscum" (kust mijn kloten) en Karma (een boeddhistische term om uit te drukken hoe men schuld opbouwt door verkeerd te handelen), doen mij verveeld aan mijn voorhoofd krabbelen.
Uit te kunnen wijden over de ineenstorting van de Perzische, Egyptische, Griekse, Romeinse, Franse, Britse en Duitse rijken en nu toegelaten worden de ondergang van het Amerikaanse rijk bij te wonen, te wijten aan corruptie, zelfingenomenheid, arrogantie, bekrompenheid, egoïsme en onverzoenlijkheid, verstrekt mij een enorm gevoel van veroverde rechtvaardigheid.
Eindelijk door iemand duidelijk te worden uitgelegd waarom de Vlaamse boerkes te voet naar Jeruzalem zijn gestrompeld (om daar de Moslims te gaan verjagen, waar ze nog nooit, eerder, hadden over horen spreken - de zogenaamde kruistochten) op aandringen van de Joodse heersers, toen al omni-aanwezig hier, zoals de Amerikanen nu ook oordelen nodig te zijn om ze uit Irak en Afghanistan te verwijderen (en daarna de veroorzaakte boel weeral ne keer zullen moeten betalen), terwijl ze er ons, dreigend, nogmaals willen van overtuigen hetzelfde te doen, maar nu in Iran, doet mij ernstig overwegen ook mijne hectare zonnige grond in Palestina, op te gaan eisen daar...
Tot daar de inleiding.
Hier nu dan, een recente boodschap van "De Schaduw" (A Sombra), een kennis, vanuit Gent:
"Vandaag heb ik een boek gevonden in de bibliotheek. Ge zult hem niet kennen: Spinosa. Een Nederlandse filosoof, zeventiende eeuw, Heer en Meester van de rede. Een Mijlpaal. Hij is afkomstig van Portugese Joden "Despinosa". Ze werden toen vervolgd en vluchtten, zoals bijna alle andere Antwerpenaars, naar Amsterdam. Een zekere Prof. Coelho, van de Universiteit van Florianopolis (Brazilië), heeft de schrijfster van dit boek geholpen.
Hij, Spinosa, gaat er vanuit dat alles "rede" is. God bestaat niet, vanzelfsprekend. Alles, de natuur, de mens, het idee, alles wat er bestaat, samen, toope, tegare, is "god" (ik durf geen hoofdletter gebruiken om niemand te kwetsen) en leidt naar de conclusie dat het uitsluiten van het gevoel naar een rigide vorm van beheersing, door de rede, streeft. Dat kan, volgens mij, niet juist zijn en zal mij voorzeker brengen naar wat ik op zoek ben: de georganiseerde wereld van de gevoelens. Mijn poging om wolken te schilderen is daar het middel toe. Ik besef dat het onmogelijk is mijzelf te verdedigen, omdat mijn mogelijke aanvallers mij voortdurend verplichten rationele redens te verschaffen, terwijl ik mij uiteraard alleen kan verdedigen met mijn eigen wapens, uitsluitend vertegenwoordigd door diezelfde, onmenselijke, gevoelens.
Of is dat ballast en alleen maar gepast voor hysterische wijven?
Ik geloof dat het gevoel nog steeds totaal onderschat wordt.
Vooreerst, with your permission, zijt gij de meest emotionele van de gehele familie, maar diegene die het, het langst heeft weggestoken en er misschien van weggevlucht is.
Kalm, het is geen aanval!
Laat mij dus, voor alle zekerheid, naar een ander onderwerp over schakelen.
Vanmorgen las ik nog een artikel in de krant: diene kwakzalver en gediplomeerde dokter van Oostduinkerke, waar Hilde dagelijks naar toe huppelde, diene vreemde handoplegger, die het ook anaal kon genezen, volgens zijn zeggen, staat op een volle pagina, in de kwaliteitskrant "De Morgen", wegens een klacht van zijn zeven kinderen. Ze werden ook allemaal anaal behandeld van een kwaal die de zijne was en blijkbaar nog altijd is.
Bon, dat doet mij weer terug keren op een besluit: ik steek daar geen energie meer in. Dat zijn mensen (Hilde, onder andere) die zodanig een gemis aan liefde hebben ondervonden, dat ze alles zouden aanvaarden om er toch maar een béétje van te veroveren.
Ik ben niet geroepen om dat op te lossen, net zoals gij u niet geroepen voelt de problemen van de andere mensen op te lossen, in overweging genomen dat er ook niemand ze ooit voor u uit de weg heeft geruimd.
Nu gaat het juist daarom: problemen kunnen nooit rationeel opgelost worden: ze zijn altijd emotioneel. Een probleem is: ik heb geen geld. Het rationeel antwoord is: werk. Het emotioneel antwoord is: ik werk niet graag, tenzij ik een werk vind dat ik graag doe.
In deze draaikolk zitten de meeste mensen verzijld en ze geraken er niet uit, tot zolang iemand hen een schop in de familiedelen toe dient en waarschuwt: "garde vous!".
En dat is het wat ik bedoel: ik heb tegenwoordig geen zinnig antwoord op dat soort berichten. Het is een echte tragedie (ik vond niet direct een zachter woord): ik onderscheid de hopeloosheid: Hilde, bijvoorbeeld, heeft nooit de ziekte en de dood van Jack kunnen verwerken en heeft, bijgevolg, haar kinderen meegesleurd in haar verdriet...
.... en al diene rommel waarmee ze bezig is geweest, haar leven lang, en die ervoor gezorgd heeft dat ze immobiel is gebleven, nooit eens een initiatief heeft genomen, gewoon omdat ze ervan uitging dat er opeens, zomaar, iets zou gebeuren dat haar, als op een voortrazende trein, naar succes en geluk zou sturen, alleen maar omdat zij het was en het fortuin, het volgend ogenblik, haar weg zou kruisen...
Tja, ik heb het haar zo dikwijls gezegd: pakt uw leven in uw handen en doe er iets aan. Maar nee, liever wachten. En dan, na negen bekwame dokters geraadpleegd te hebben, heeft ze diene ene charlatan ontmoet die de zaak wel wilde oplossen mits een zaadspuiting in het getroffen gedeelte van haar zitwerk en nog een hele reeks andere alternatieve behandelingen, waaronder nooit, stel u voor, een doodgewone chirurgische ingreep.
Tja, dertig jaar nieten, hé!
Neen, ik weet niet wat ik nog moet zeggen. nieten is er gelukt, in haar leven, nieten. Dan kannekik nu ook nieten nemeer zeggen. Misschien doet dat u ook aan een vroegere anekdote herinneren die uw blog zal doen zinneren (NR: Inderdaad!).
Met al haar "up's and down's" is het moeilijk over koetjes en kalfjes te klappen, maar ik las onlangs een zinnetje in een intervieuw van een zanger die een zware depressie had overwonnen en die daar al een beetje van bekomen was. Hij zei: wie naar de hemel wil vertrekken, moet door de hel passeren. Ik schat dat daar veel waarheid in zit.
Gij en Ligia zijn nu misschien ook onderweg..
Ik kan mij anders heel goed voorstellen dat ge het nodig hebt om langdurig door het raam te zitten staren en dat er dan, een door de schepper-kunstenaar geschapen schoonaardig afgerond bekken passeert dat uw somberste gedachten opfleurt, zodat ge dat moet erkennen, als een geschenk, van dezelfde schepper die u bombardeert met oneindige twijfel en wanhoop."
Please excuse Johan from being absent on Jan. 28, 29, 30, 31, 32, and also 33.
Please excuse An from being absent yesterday. She was in bed with gramps.
Please excuse Johnnie for being. It was his father's fault.
Chris will not be in school because he has an acre in his side.
John has been absent because he had two teeth taken off his face.
Excuse Gloria. She has been under the doctor.
Lilie was absent from school yesterday because she had a going over.
My son is under the doctor's care and should not take fizical ed. Please execute him.
Carlos was absent yesterday because he was playing football. He was hit in the growing part.
My daughter was absent yesterday because she was tired. She spent this weekend with the Marines.
Please excuse Joyce from P.E. for a few days. Yesterday she feIl off a tree and misplaced her hip.
Please excuse Ray Friday from school. He has very loose vowels.
Maryann was absent Dec. 11-16, because she had a fever, sore throat, headache, and upset stomach. Her sister was also sick, fever and sore throat, her brother had a low-grade fever. There must be the flu going around, her father even got hot last night.
Please excuse Blanche from jim today. She is administrating.
George was absent yesterday because he had a stomach.
Ra1ph was absent yesterday because he had a sore trout.
Please excuse Sara for being absent. She was sick and I had her shot.
Please excuse Lupe. She is having problems wlth her ovals.
Please excuse Pedro from being absent yesterday. He had diah(*Crossed out*), diahoah(*crossed out*), dyah(*crossed out*) the shits."
Met een angstaanjagende zekerheid voorspelt zijn ontsluierd brein hem wat zijn vriend, woord voor woord, zal vragen: Scheelt er iets misschien?
"Scheelt er iets misschien?"
Even dreigt hij, van pure ontzetting, het bewustzijn te verliezen. De echo zindert pijnlijk door de holle ruimte van zijn schedel. Zijn versteend lichaam roept krankzinnig om evenwicht. Maar dan is het al te laat. Zijn heldere geest scheidt zich onmeedogenloos af. De tijd stokt. De ruimte vloeit opent. Hij IS. Niet dood; niet levend. Hij IS. Hij is een vergissing. Een onmogelijk toeval. Een opflikkerend lichtpuntje in de totale duisternis. Een verdwaalde flauwe flits in het volmaakt complete niets. En hij begrijpt.
In den beginne was er niets.
"Niets" is een absolute toestand van volmaaktheid, waarin alle "iets" tezamen implodeert tot het volmaakte niets. Neemt men, hoe dan ook, een beetje iets uit dat niets, dan is de toestand van volmaaktheid opgeheven.
Net zoals alles tezamen implodeert tot niets, explodeert niets tot alles. Een klein beetje iets, van dat niets, is onze wereld.
Een wereld van doodsheid.
Komt er, hoe dan ook, een beetje leven in die doodsheid dan zal het geduldig wachtend toeval ervoor zorgen dat de reactie, de actie zal vernietigen en de resulterende implosie zal veroorzaken.
En dat is precies wat er zal gebeuren. Hoe dan ook.
Alles past volmaakt in elkaar, want het niets bevat alles. En alles samen vormt het niets. Verzwind...
Geen moeilijkheden, geen zorgen, geen liefde, geen haat, geen strijd. Totale rust.
En toen ineens gebeurde het. Of beter, het gebeurde zomaar. Het niets liet een "steekje" vallen. Een onooglijk klein steekje. Een puntje in de eeuwigheid. Maar het was een klein beetje "iets". En de vergissing was geboren. Het toeval bestond!
Zijn ontwakend brein kreunde. Het was eeuwig opgesloten geweest in het niets. Geprangd tussen het andere iets. Maar nu bloeide het open. Het eerste wat hij constateerde was zijn lichaam. Het zat...
... de knieën hoog opgetrokken. De armen rond de knieën. Het voorhoofd op de knieën, tussen de armen. Zo moest hij, hoogst waarschijnlijk, eeuwig gezeten hebben. Of nee, toch niet. Hij moest altijd gezweefd hebben tussen het totale niets. Gestadig bewogen. En alles samen sloot het ineen als een bus. Werd het samengevoegd tot niets. Verzwond.
Eerst zijn benen opgetrokken. Dan zijn rechterarm om zijn opgetrokken benen. Dan zijn hoofd op zijn opgetrokken knieën. Dan zijn linkerarm om zijn opgetrokken benen. Dan zijn opgetrokken benen laten zakken. Dan zijn rechterarm open. Dan zijn hoofd opgeheven. Dan zijn linkerarm open. Dan zijn benen opgetrokken. Dan zijn rechterarm om zijn opgetro..... gedurende een eeuwigheid lang.
En ineens gebeurde het. Of beter, het gebeurde zomaar. Zijn rechterarm werd, bij vergissing, vergeten. Een onmogelijk toeval. Hij werd niet om zijn opgetrokken knieën gelegd. Hij bleef open. De geboorte. De volgende keer werd hij niet meer vergeten. En de eeuwigheid herbegon. Maar de vergissing bleef bestaan. Het toeval was gebeurd. Het was ik. Ik leefde! Ik woog. Ik leed. Ik streed. Ik verloor. En altijd was daar die eeuwige drang aanwezig naar rust. Verlossende rust. Volmaakte rust: de dood. En telkens ik die proefde herbegon de strijd. Iedere keer heviger dan ooit tevoren. En ik verlangde nog heviger. En ik leed. En ik vocht. En ik verloor. Telkens opnieuw. Maar ik hoopte. Het toeval had een fout begaan. Het toeval zou die fout herstellen. En ik wachtte...
En nu is het zover. Mijn brein weet het. Het is helder. Volmaakt helder. Als weleer. En mijn brein verlangt ernaar. Naar die rust. Die volmaakte rust. De dood. Maar de vergissing geeft de strijd niet op. De vergissing strijdt. Ze wil zichzelf waar maken. Blijven. En ze is taai. Het is mijn lichaam. Het toeval. Het doet me lijden. En het weegt. Het weegt ontzettend zwaar. Maar ineens zal het begeven. Begeven onder de druk van het toeval. En het toeval zal zijn vergissing herstellen. Het zal mij mijn rust herschenken. Het moet! En alles zal worden zoals vroeger. Vóór de vergissing. En ik wacht...
"Scheelt er iets misschien?"
Mijn vriend buigt zich voorover. Ik merk wazig op dat hij bezorgd op mij neerkijkt. Ik lig op mijn rug, in het natte gras. Buiten. Verdwaasd tracht ik recht te kruipen.
"Wauw, mens; ik heb het allemaal begrepen. Ik heb de eeuwigheid gezien. De dood!"
"Kom, komaan, jongen; je hebt alleen maar je bewustzijn verloren".
Alle vrouwen die zich met hun handen hemelreikend luidop afvragen waar ze een betrouwbare, eerlijke, hardwerkende, goedmenende, interessante, succesvolle maar tedere man kunnen ontmoeten, vol gevoel en toch viriel, met een gave huid en gepast behaard, van goede afkomst maar toch bereikbaar is, kindvriendelijk, open, enthousiast, sportief maar toch in is voor een avond poëzie, rock en klassiek, handy, aantrekkelijk, grappig, intelligent, sociaal maar geen tooghanger is, ondernemend en die verrassend uit de hoek kan komen, onvoorspelbaar is maar die ze toch volledig kunnen bezitten, een goede fles rode wijn aankan zonder wit te worden, zat is zonder zot te doen, kan luisteren, inleven en begrijpen, stimuleren en zalven, grenzen verleggen en overstijgen, inspireren en troosten, zichzelf kan wegcijferen om zijn vrouw op een pied-de-stalle te zetten, charmant maar trouw is, een schoonheidskuur voor zijn vrouw kan bankieren, in zijn broek een zelfgestreken vouw kan strijken, een van troffeëen uitpuilende schouw bezit, nooit louw, maar altijd "waaaauw" uitstraalt, awel, dan moeten ze eigenlijk niet verre zoeken, tenzij ze er niets voor voelen enkele Begijnhoven af te lopen in Gent..
Een zalig mopke in 't Portugees (ik zal hem later wel eens vertalen)
Creuza e Craudete.
Conversa entre duas 'negonas' que se encontram num ponto de onibus, numa segunda-feira:
E aí, Creuza, porque qui tu num foi ao pagodi onti?
Pagodi? Qui pagodi qui nada, Craudete! Eu ônti saí cum branco de fechá o cumércio!
Tu saiu cum branco!? Branco mermo?
Tô ti falando, mulé! O nome dele é Cróvis. O cara tá amarradão na minha pessoa! Já tô até vendo aquele tal de menounograma nos nosso lençol 'Creuza & Cróvis'! Num vai ficá uma beleza?
Mas me conta isso direito, Creuza! Cumo foi que tu arranjô essa préula?
Tudo muito simpres, Craudete. Eu ia passando pela rua, ele se agradou da minha pessoa, puxô conversa e marcamo pra saí dinoite.
E onde foi que tu se encontrô com ele? Conta logo, qui eu já tô ficano nevorsa!
Se encontrei? Tu tá doida? O Cróvis veio foi me buscá em casa, que ele é um homi muito do fino! Hora marcada! E veio me buscá de carro minha nega! De carro! Num me meteu nesses ômbus que fica todo mundo roçando na gente, não! Também, eu não deixei por menos: me enfeitei toda - naquele justinho pretinho e dorado, subi naquele tamanco vermelho e tasquei aqueles brinco pratiado que tu me deu nos meus anos!
Credo, Creuza! Tu divia tá um arraso! Aí cês foram fazê um lanche?
E tu acha qui o Cróvis é homi di fazê lanche? Tá pensano qui ele me levô pra cumê no Angu do Gomes? Fumo num belo dum restaurante na Zona Sul. Cumi inté camarão, Craudete! Me deu até dó na hora qui eu tive qui palitá os dente, purque eu queria mermo era ficá saboreando aquelas carninha que fica agarrada até o dia seguinte!
Tô toda arripiada! E depois, Creuza, e depois?
Depois nós fumo dançá numa buati de crasse. Tiramo aquele sarro! Tomei até uísqui 12 ano! Se esbaldei!
Qui inveja qui eu tô, mulé! Minha Nossa Senhora da Aparecida! Depois cês foram pro motel, é craro!
Craro qui não! Não me fala bestera, Craudete! É craro qui nós fumo pru apartamento dele! Qui apê, mulé! Qui apê! Um luxo só! Sabe daqueles sofá que afunda quando a gente senta? Pois é!
Deus seja louvado! E aí? E aí, Creuza? Já tô ficando toda impipocada! Esse branquelo é do cacete!
Bom, aí nós cumeçamo a namorá. Beijo pra lá, beijo pra cá... fumo tirando a ropa... e aí ele pediu preu chupá o pênis dele!
Péra aí, Creuza! Pênis? Qui diabo é isso?
Pôrra, Craudete, como tu é inguinorante! É o mermo qui caraio, só que é mais branquinho, mais menor e mais molinho!
Iemand is bekwaam geweest de volgende boodschap te onderscheppen vanwege Mr. Silvio Burlosconi, gericht aan de manager van een belangrijk hotel in Londen:
"The Manager
YMCA Hotel
London. England
Dear Signore Direttore,
Now I am a-tella you story how I was a-treated at Your hottella.
I am a-comma from Roma as tourist to London and stay as a younga Christian man at Your hottella. When I comma in myroom I see there is no shit in my bed - how can I sleep with no shit in my bed? So I calla down to receptione and tella "'I wanna shit". They tella me "Go to toilet" I say: "No, no, I wanna shit in mybed". They say: "You better not shit In your bed, you sonnawabitch". What is a sonnawabltch?
Igo down for breakfasl into ristorante. I order bacon and eggs and two pissis of toast. I getta only one piss of toast. I tella waitress and pointa of toast: "I wanna piss". She tella me: "Go to toilet". I say: "No, no, I wanna piss on my plate". She then say to me: "You bloody hella not piss on the plate, you sonnawabitch". Whats is a sonnawabitch?
Later I go for dlnner in your ristorante. Spoon and knife is laid out, but no fock. I tella waltress: "I wanna fock" and she tella me: "Sure, everyone wanna fock". I tella her: "No, no, You don't understand me. I wanna fock on the table". She tella me: "So you sonnawabitch wanna fock on the table? Get your ass out of here".
So I go to receptione and ask for bill. I no wanna stay in this hotella no more.
When I have paid the billa, the portier say to me: "Thank you, and peace on you". I say: "Piss on you too, you sonnawabitch".
I go back to Italy. I never more comma stay your hotella no more, you sonnawabltch.
Vandaag heb ik het doodsbericht van Annie ontvangen, met de gewone post. Ze is overleden op 10 Februarie.
Ik heb weinig vrienden en vriendinnen gehad gedurende mijn gehele leven, maar zij heeft altijd op de eerste rij gestaan. En op de tweede rij stond en staat er niemand.
Gezellig type: Vervoegd zijn vrienden om te pissen, of hij moet niet en zegt dat het niets kost.
Schuchter type: Kan niet pissen als men hem beziet, beweert gepist te hebben en komt terug.
Luidruchtig type: Fluit al pissend, kijkt over de schutting om het gereedschap van zijn buurman te zien.
Zenuwachtig type: Kan zijn gleuf niet vinden, windt zich op en rukt een knoop af.
Onverschillig type: Daar alle pissinen bezet zijn doet hij daarnaast in de goot.
Verstandig type: Pist zonder zijn gereedschap vast te houden en schikt ondertussen zijn das.
Dromerig type: Pist door de pijp van zijn broek in zijn schoenen en gaat weg met een openstaande gleuf en knoopt die eerst dicht een tiental minuten later.
Geleerd type: Leest al pissende een dagblad.
Kinderachtig type: Kijkt al dromend naar de bodem van de pissin om de blaaskes te tellen.
Verwaand type: Opent vijf knopen wanneer er twee al voldoende zijn.
Krachtig type: Slaat met zijn voorwerp op de rand van de pissin, om de laatste druppels te doen vallen.
Wispelturig type: Vermaakt zich met de ganse pissin te besproeien en tracht op de vliegen te pissen.
Verstrooid type: Opent zijn gilet, haalt zijn das uit en pist in zijn broek.
Bezorgd type: Niet al te gerust over een onlangse gebeurtenis doet hij al pissende een geniepig onderzoek van zijn voorwerp.
Ontmoedigd type: Blijft een zekere tijd staan, laat er één vliegen gaat al brommend buiten.
Plezant type: Vertelt moppen al pissende en schud zijn gereedschap af als een bel.
Verfijnd type: Neemt zijn gereedschap tussen duim en wijsvinger en schudt met zijn pink de laatste druppel weg.
Hier beneden volgt een uitschrift van een dialoog ergens ontdekt in een gelijkaardige Blog (ook van Skynet), die zo uitstekend weergeeft hoe de opvattingen en de manier van denken uitzonderlijk veel kunnen verschillen, zelfs tussen bloedverwante mensen, terwijl hun moeder de laatste strijd van haar leven aan het voeren was.
Vanwege B:
"Zoals eerder geschreven komt Mama zondag terug naar haar appartement, maar dat kan dus alleen als iedereen het zijne bijdraagt om dat mogelijk te maken: ze mag slechts sporadisch en voor kortere tijd alleen zijn. Er zijn zeven dagen in een week en we moeten zowel voor overdag als voor 's nachts voor permanentie zorgen.
- Familiezorg kan van maandag tot zaterdag in de voormiddag voor een hulp zorgen.
- Familiezorg zal ook instaan voor de dinsdagnamiddag, en zou proberen nog één of meerdere andere namiddagen voor een vrijwilliger te zorgen. In afwachting moeten we die namiddagen zelf voor een oplossing zorgen. In uiterste nood kunnen we misschien ook nog een vrijwilliger van Palliatieve thuiszorg krijgen. Nog af te wachten. Probleem voor mij en voor A is dat we ons werk hebben en niet 's namiddags kunnen stoppen...
- voor de nachten zijn we al met drie die een nacht willen inslapen. AA is ook bereid de dinsdagnacht te doen, indien nodig. X kan ongetwijfeld ook iets doen (bv. de zaterdagnamiddag en - nacht bij haar blijven? Indien nodig kan ik eventueel in de namiddag gaan, en kan X dan de avond en de nacht nemen). Voor de woensdagnacht moeten we afwachten of we op palliatieve thuiszorg kunnen rekenen.
- iedere avond komt de verpleegster voor nachttoilet (7 dagen op 7) en ook de zondagmorgen.
Het zou waarschijnlijk aangewezen zijn dat wie overdag bij haar verblijft, ook 's nachts aansluit. Ook voor de zondag (zie beurtsysteem?). Voor X zal dit laatste dan moeilijk zijn en moeten we een oplossing zoeken.
We moeten zo spoedig mogelijk aan Familiezorg en aan Palliatieve meedelen welke gaten openblijven waarvoor we op hen een beroep doen (hun mogelijkheden zijn beperkt). Hieronder een voorstel. Wil eens bekijken of dat gaat.
Graag spoedig antwoord"
Vanwege X:
"We weten (ik incluis) dat ik daar niet volmondig achter sta.
Ik heb daar onlangs met XX een gesprek over gehad, ze is daar zeer bevoegd voor: ze heeft al een paar cruiseschepen vol bejaarden zien doodgaan. Je moet soms de moeilijkste beslissing nemen: niet ingaan op wensen of verlangens van de goegemeente. Professionele begeleiding is beter dan een knarsetandende opgeëiste die met een snak en een beet loopt te vernederen.
'k Wil niet klagen, maar voor C betekent dat dat we ons wekelijks samenzijn opofferen aan mijn opgedrongen meldingsplicht. Voor onbepaalde duur.
Ik heb bovendien de neiging om 's avonds een Grand Cru Bourgeois soldaat te maken, en slaap dan als een steenruit, en 't ziet er dan naaruit dat ik de kreten in het duister niet hoor...."
Vanwege B:
"Ja, het geheugen kan kort zijn.... Misschien hebben ze bij Reiki of hoe je dat ook schrijft, een antwoord op de vraag hoe het komt dat iemand die de eerste in de rij stond om zijn erfdeel op te vragen ook de laatste is om iets terug te doen... Het is wel gemakkelijk om te zeggen dat men best niet ingaat op de wensen en verzuchtingen van de goegemeente, als je zelf maar één keer per maand een inspanning doet. Ik begrijp dus wat je zegt alzo: ga ze zelf maar gaan bezoeken in het rusthuis van Houthulst (want dat was de enige plaats waar ze, voor max. een maand, naar toe kon - ze MOEST weg uit de kliniek): 1,5u rijden heen en 1,5u terug. En dan een uurke bij Mama zijn. Tja, wij moeten niet werken zeker, en wij hebben geen gezin?
Weet ge wat, als het toch om een opoffering gaat die ge u voor die laatste maanden niet wilt of kunt getroosten: drink gerust verder uw Grand Cru. We zullen vreemde mensen voor Mama laten zorgen. Die moeten wel betaald worden (ook als ze in Houthulst zou zitten). Maar daar zult ge ook niet willen in bijbetalen zeker?
Wat mij stoort is niet dat ge de zaterdag een slecht idee vindt, maar wel dat ge er tegen zijt dat Mama haar laatste rechte lijn thuis doorbrengt (wat de dokter zelf had gesuggereerd). Van die zaterdag hadden we nog kunnen klappen (de vrijdag voor u en de zaterdag ook beurtsysteem?) maar uw reactie tekent u ten voeten uit: "ikke en de rest kan stikke". Ik ben benieuwd wat ge er zult van vinden als uw kinderen u bij wijze van opoffering één keer per maand in het rusthuis zullen komen bezoeken, wanneer ze u daar op het einde van uw leven en wegens "te lastig" aan professionelen hebben toevertrouwd."
Vanwege X:
"Ik weet het wel B, dat is het antwoord dat ik verwacht.
Mijn interesse voor Reiki heeft me geleerd dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Het is niet omdat je zatte vent zijn vrouw eens volspuit, en jij daarvan het resultaat bent, dat jij je leven moet opofferen tot ter dood (zoals de clubkes die we oprichtten, indertijd).
We hebben het meest geavanceerd sociaal systeem ter wereld.
Bepaalde mensen kiezen ervoor om stervenden te begeleiden. Ik ken er ook zo, in de Reiki wereld.
Maar ik voel me niet aangesproken, ik wil mijn kinderen dat niet aandoen, en ons moeder wilde dat ook niet, toen ze nog héél was: ik wil nooit dat mijn kinderen het slachtoffer moeten zijn van mij...
We hebben daar nu eenmaal een systeem voor, van sociale voorziening. Ik zeg het, het beste van de wereld. En er komt véél volk op af.
Kijk, het is ons moeder haar beslissing van in Roeselare te blijven. Goed hé!
Wat is het verschil in uitzicht?
Ik ben niet geneigd om mij te plooien naar dominante mensen. Goed, ik kwam in mijn leven in moeilijkheden.
Mijn moeder heeft nooit de broers samengeroepen, met de vraag: laten we X boeten voor zijn stommiteiten, of sleuren we er hem er gezamenlijk doorheen?
Ik heb van A 200.000 bef gekregen, spijtig genoeg te weinig om het probleem op te lossen. Ook van jou (*), ook van Mama, het heeft me alleen een enorm schuldprobleem opgeleverd, géén oplossing.
Ik voel me niet als een 'verplichtige'.
Ik zal volgende maand in een huisje wonen, dat berekend is op mijn inkomen, als ik niets meer heb, dan woon ik dan maar gratis, het befaamde sociale supermodel van onze Vlaamse sociale zorgzaamheid.
Deze bedenking lost Ma haar probleem niet op, dat is waar.
Maar ik werk, voor mijn job, met kinderen die spierziekten en andere aandoeningen hebben en op een professionele manier worden opgevangen, en begeleid. Ik ga die kinderen 's morgens halen, en 's avonds weer afzetten, bij hun ouders, die ook de kans moeten krijgen om een inkomen te verdienen.
Je begrijpt, die ouders voelen zich schuldig, er is iets verkeerds gegaan. Die therapeuten voelen zich helemaal niet schuldig, ze hebben gekoooozen voor zo'n job!
Het is hun inkomen...
Kort nu: vroeger zei Ma altijd: ik zou nooit willen afhankelijk zijn van mijn kinderen.
Nu ze niet meer ten volle bij haar IQ is, kan het haar geen kloten meer schelen.
Ik ga daar niet in mee B, in uw Koning Boudewijn- houding.
De realiteit is dààr, je moet ons niet met een schuldgevoel opzadelen. Dat schuldgevoel is yours, not mine...
Er moet nog iets van mijn ziel, Y leest mee...
Hij schijnt te geloven dat iemand die 'arm' is met plezier zijn vuile commesjes wil doen, tegen een loontje, allez, lager dan ik netto verdien dan met busjes te rijden, waarbij ik géén lumbago riskeer, voor zijnen dwazen brol. Iemand die van nièts afscheid kan nemen...
Weet wat mijn standpunt is?
Laat ons sociaal stelsel, waar wij allemaal voor betalen, zijn werk doen. Doen wij het zelf niet, awel, dan zullen de 'nieuwe' Belgen het met plezier voor ons doen!"
Gelukkig dat het zich om een andere familie betreft, want anders zou ik, met zo'n lawijt in mijn oren, niet kunnen gaan slapen.
(*) NR: Eigenaardig dat, in die verwarde familie, bijna iedereen zijn part van de erfenis, vroegtijdig, heeft opgeëist of zowel, goedhartig, heeft uit gedeeld, zonder ooit maar iets aan de andere bloedverwanten mede gedeeld te hebben.
America Is NOT Broke ...the Madison speech by Michael Moore
Delivered in Madison, Wisconsin on Saturday, March 5th, 2011. Video available here.
America is not broke.
Contrary to what those in power would like you to believe so that you'll give up your pension, cut your wages, and settle for the life your great-grandparents had, America is not broke. Not by a long shot. The country is awash in wealth and cash. It's just that it's not in your hands. It has been transferred, in the greatest heist in history, from the workers and consumers to the banks and the portfolios of the uber-rich.
Today just 400 Americans have the same wealth as half of all Americans combined.
Let me say that again. 400 obscenely rich people, most of whom benefited in some way from the multi-trillion dollar taxpayer "bailout" of 2008, now have as much loot, stock and property as the assets of 155 million Americans combined. If you can't bring yourself to call that a financial coup d'état, then you are simply not being honest about what you know in your heart to be true.
And I can see why. For us to admit that we have let a small group of men abscond with and hoard the bulk of the wealth that runs our economy, would mean that we'd have to accept the humiliating acknowledgment that we have indeed surrendered our precious Democracy to the moneyed elite. Wall Street, the banks and the Fortune 500 now run this Republic -- and, until this past month, the rest of us have felt completely helpless, unable to find a way to do anything about it.
I have nothing more than a high school degree. But back when I was in school, every student had to take one semester of economics in order to graduate. And here's what I learned: Money doesn't grow on trees. It grows when we make things. It grows when we have good jobs with good wages that we use to buy the things we need and thus create more jobs. It grows when we provide an outstanding educational system that then grows a new generation of inventors, entrepreneurs, artists, scientists and thinkers who come up with the next great idea for the planet. And that new idea creates new jobs and that creates revenue for the state. But if those who have the most money don't pay their fair share of taxes, the state can't function. The schools can't produce the best and the brightest who will go on to create those jobs. If the wealthy get to keep most of their money, we have seen what they will do with it: recklessly gamble it on crazy Wall Street schemes and crash our economy. The crash they created cost us millions of jobs. That too caused a reduction in tax revenue. Everyone ended up suffering because of what the rich did.
The nation is not broke, my friends. Wisconsin is not broke. Saying that the country is broke is repeating a Big Lie. It's one of the three biggest lies of the decade: 1) America is broke, 2) Iraq has WMD, and 3) The Packers can't win the Super Bowl without Brett Favre.
The truth is, there's lots of money to go around. LOTS. It's just that those in charge have diverted that wealth into a deep well that sits on their well-guarded estates. They know they have committed crimes to make this happen and they know that someday you may want to see some of that money that used to be yours. So they have bought and paid for hundreds of politicians across the country to do their bidding for them. But just in case that doesn't work, they've got their gated communities, and the luxury jet is always fully fueled, the engines running, waiting for that day they hope never comes. To help prevent that day when the people demand their country back, the wealthy have done two very smart things:
1. They control the message. By owning most of the media they have expertly convinced many Americans of few means to buy their version of the American Dream and to vote for their politicians. Their version of the Dream says that you, too, might be rich some day -- this is America, where anything can happen if you just apply yourself! They have conveniently provided you with believable examples to show you how a poor boy can become a rich man, how the child of a single mother in Hawaii can become president, how a guy with a high school education can become a successful filmmaker. They will play these stories for you over and over again all day long so that the last thing you will want to do is upset the apple cart -- because you -- yes, you, too! -- might be rich/president/an Oscar-winner some day! The message is clear: keep you head down, your nose to the grindstone, don't rock the boat and be sure to vote for the party that protects the rich man that you might be some day.
2. They have created a poison pill that they know you will never want to take. It is their version of mutually assured destruction. And when they threatened to release this weapon of mass economic annihilation in September of 2008, we blinked. As the economy and the stock market went into a tailspin, and the banks were caught conducting a worldwide Ponzi scheme, Wall Street issued this threat: Either hand over trillions of dollars from the American taxpayers or we will crash this economy straight into the ground. Fork it over or it's Goodbye savings accounts. Goodbye pensions. Goodbye United States Treasury. Goodbye jobs and homes and future. It was friggin' awesome and it scared the shit out of everyone. "Here! Take our money! We don't care. We'll even print more for you! Just take it! But, please, leave our lives alone, PLEASE!"
The executives in the board rooms and hedge funds could not contain their laughter, their glee, and within three months they were writing each other huge bonus checks and marveling at how perfectly they had played a nation full of suckers. Millions lost their jobs anyway, and millions lost their homes. But there was no revolt (see #1).
Until now. On Wisconsin! Never has a Michigander been more happy to share a big, great lake with you! You have aroused the sleeping giant known as the working people of the United States of America. Right now the earth is shaking and the ground is shifting under the feet of those who are in charge. Your message has inspired people in all 50 states and that message is: WE HAVE HAD IT! We reject anyone who tells us America is broke and broken. It's just the opposite! We are rich with talent and ideas and hard work and, yes, love. Love and compassion toward those who have, through no fault of their own, ended up as the least among us. But they still crave what we all crave: Our country back! Our democracy back! Our good name back! The United States of America. NOT the Corporate States of America. The United States of America!
So how do we make this happen? Well, we do it with a little bit of Egypt here, a little bit of Madison there. And let us pause for a moment and remember that it was a poor man with a fruit stand in Tunisia who gave his life so that the world might focus its attention on how a government run by billionaires for billionaires is an affront to freedom and morality and humanity.
Thank you, Wisconsin. You have made people realize this was our last best chance to grab the final thread of what was left of who we are as Americans. For three weeks you have stood in the cold, slept on the floor, skipped out of town to Illinois -- whatever it took, you have done it, and one thing is for certain: Madison is only the beginning. The smug rich have overplayed their hand. They couldn't have just been content with the money they raided from the treasury. They couldn't be satiated by simply removing millions of jobs and shipping them overseas to exploit the poor elsewhere. No, they had to have more -- something more than all the riches in the world. They had to have our soul. They had to strip us of our dignity. They had to shut us up and shut us down so that we could not even sit at a table with them and bargain about simple things like classroom size or bulletproof vests for everyone on the police force or letting a pilot just get a few extra hours sleep so he or she can do their job -- their $19,000 a year job. That's how much some rookie pilots on commuter airlines make, maybe even the rookie pilot who flew me here to Madison today. He told me he's stopped hoping for a pay increase. All he's asking for now is enough down time so that he doesn't have to sleep in his car between shifts at O'Hare airport. That's how despicably low we have sunk! The wealthy couldn't be content with just paying this man $19,000 a year. They had to take away his sleep. They had to demean him and dehumanize him and rub his face in it. After all, he's just another slob, isn't he?
And that, my friends, is Corporate America's fatal mistake. But trying to destroy us they have given birth to a movement -- a movement that is becoming a massive, nonviolent revolt across the country. We all knew there had to be a breaking point some day, and that point is upon us. Many people in the media don't understand this. They say they were caught off guard about Egypt, never saw it coming. Now they act surprised and flummoxed about why so many hundreds of thousands have come to Madison over the last three weeks during brutal winter weather. "Why are they all standing out there in the cold?" I mean, there was that election in November and that was supposed to be that!
"There's something happening here, and you don't know what it is, do you ...?"
America ain't broke! The only thing that's broke is the moral compass of the rulers. And we aim to fix that compass and steer the ship ourselves from now on. Never forget, as long as that Constitution of ours still stands, it's one person, one vote, and it's the thing the rich hate most about America -- because even though they seem to hold all the money and all the cards, they begrudgingly know this one unshakeable basic fact: There are more of us than there are of them!
Madison, do not retreat. We are with you. We will win together
Algemeen beschouwd als een verwoedde verzamelaar van lege stylos (vooral die plastieken Bic's, zwart, blauw, groen en rood gekleurd), gebroken vulpennen, gebruikte portemonnees (zonder geld, natuurlijk), oude versleten marbels en "ketters" (juist ?), oude munten van rond de tweede wereldoorlog, kapotte Tv-toestellen, nieuwe en oude "Jacques" prentjes en vuile, gescheurde, besmeerde en bevlekte, seksboekjes.
Jazeker, zoals ik eerder al eens vermeld heb, ik vond er een waar plezier in en als 't ware een reden voor mijn bestaan (in mijn anders leeg leven), verzamelaar te zijn van alles wat maar enigszins als nutteloos of zonder enige echte waarde beschouwd werd door de andere, gewone, mensen.
Voor mij betekenden ze mijn eerste zelf verdiende en veroverde eigendommen die ik zorgvuldig bewaarde en liefkozend koesterde op mijn bed, in mijn slaapkamer, waarna ik ze voorzichtig diep in mijn kleerkast verborg. Het werd een zodanige obsessie dat ik, op het einde, zelfs ook proefbuisjes, glazen kommetjes en pannekes die we, in de vakschool, gedurende de laboratoriums scheikunde-les gebruikten voor de ene of de andere proef en ik ze, nadat ze zonder verder interesse door de meester weg waren gesmeten geweest, terug recupereerde en ze verborg in een reeks Solo-margarine dozen, met de bedoeling ze vroeger of later te gebruiken om er een atoombom mee te ontwikkelen en het huis van de Goedgeluk's in miljoenen stukjes te doen ontploffen. Ook instrumenten en gereedschap voor alle technische doeleinden, verdienden mijn vlijtige aandacht en nodige bescherming.
Ik heb over al diene oude bucht en brol (volgens de oprechte mening van mijn wijze broers) al meerdere keren verklarende woorden gerept in deze blog, maar nooit uitgewijd over de duizenden Jacques prentjes en albums, praktisch allemaal compleet, sommige daterend van de jaren vijftig (auto's en moto's) en zelfs veertig (locomotieven en tanks), die ik toen al, ver vooruitziend, van plan was te bewaren tot in het jaar tweeduizend, ongeveer, wanneer ze, volgens mijn rekening, miljoenen franken zouden waard zijn voor toegewijde en verstaande verzamelaars en ik eindelijk zou kunnen stoppen met werken om mijne eerzame boterham te verdienen, alleen maar met de uitbuiting van deze zeldzame schatten.
Ongelukkig genoeg, toen ik aanstalten maakte naar Brazilië te vertrekken kon ik ze onmogelijk allemaal meenemen en besloot ik ze zorgvuldig te bewaren, samen met al mijn andere pruts, in tientallen dozen, de ene verschillend van de andere in grootte, inhoud en belangrijkheid, in mijn kleerkast, vast gegrendeld door onbreekbare molsloten en verborgen onder verschillende stapels kleren. Nutteloos eigenlijk, want toen mijn moeder besliste ons geliefd huis te verkopen, zonder mijn mening te vragen, hebben mijn gretige broers die duizenden prentjes en albums eerlijk onder elkaar verdeeld en met uitzondering van enkele weinige exemplaren, die ik uiteindelijk toch heb weten te recupereren, jaren later, langs de kinderen van D. om, zijn alle andere, vooral die over auto's en moto's, spoorloos verdwenen.
Aangezien Frankie, den oudsten, tot heden, ellenlange epistels weet te schrijven over alle soorten auto's, maar vooral over "oldtimers", verdenk ik hem ervan mijn eerlijk verdiende collectie (wat mij dagelijks verplichtte een hele reeks chocoladelatten te verslinden, zonder goesting eigenlijk, maar nodig om aan nieuwe prentjes te geraken), in beslag te hebben genomen.
Het verplichtte mij bovendien regelmatig brieven te schrijven, in het Frans, naar de fabriek in Eupen (waar ze nog nooit van het Vlaams hadden horen spreken), met de bedoeling dubbele prentjes uit te wisselen, wat maanden in beslag nam. Ook oneindig veel persoonlijke contacten waren dagelijks de bron van mijn ongerustheid en bekommernis, met diezelfde bedoeling. Klasmakkers en buren, ondermeer Jef, de zoon van de Chef van de Statie, waren daar het slachtoffer van.
Alhoewel zelf eerlijk en oprecht opgevoed, te veel eigenlijk om goed te zijn, had ik toen al te kampen met machtsmisbruik, nijdige en jaloerse aanverwanten (mijn jongste broer J. niet in begrepen en die een ware Engel is) en andere uitbuiters van de onnozelaars...
Over mijn voortdurende pogingen kinderen te scheppen (God heeft daar niets mee te zien natuurlijk, net zoals hij ook niets heeft te maken met de dood, later, van diezelfde schepsels, veroorzaakt door oneindig veel soorten ziektes, natuurrampen, geweld van tientallen oorsprongen, ongelukken, oorlogen omwille van andere, concurrerende, Goden en zelfs in de naam van de liefde), heb ik onlangs een boodschapje ontvangen (van iemand die verkiest, in de toekomst, in de beschermende schaduw te blijven oordelen), waarin ik geleerd wordt hoe precies in het proefbuisje te mikken, gedurende mijn bewuste uitspattingen van ontembare lust.
Hieronder volgen twee suggesties:
I: De patiënt neemt twee stoelen en zet deze op een afstand van ongeveer 1,5 m van elkaar, met de ruggen naar de uiterste einden gedraaid. Vervolgens gaat hij, met de buik naar onderen gekeerd, met zijn onderbenen op stoel I liggen en met zijn kin op stoel II. Hij probeert zich zo horizontaal als mogelijk in die positie, met zijn robuust en onplooibaar lichaam, tussen die twee steunpunten, in rustig evenwicht te blijven houden, zonder dus zijn speklaaggedeelte lager te laten zakken dan zijn schouders en knieën.
Eens daarin geslaagd, zonder aan verdere onwillekeurige bewegingen te bezwijken, treedt een als klinische verpleegster verkleedde landbouwerin de steriele ruimte binnen. Een diep uitgesneden decolleté en een gedurig nonchalant open glijdend wit rokje zijn een optie die mits enige supplementaire euros, vooraf, kunnen besteld worden.
Deze bekwame volksvrouw, die zich van kindsbeen af toegelegd heeft op het melken van geiten (*) stroopt thans de Armani-pantalon tot kniehoogte af, vervolgens de Calvin Klein boxershort, tot onderaan de dijbenen.
Opmerking: deze handelingen gebeuren bij de patiënt en niet bij haarzelf.
De vrijgekomen mosterdfabriek hangt nu doelloos, in het schaars schemerlicht, te schitteren in zijn onweerstaanbare uiteengeplooide volmaaktheid, naar de vruchtbare aarde gericht. Vervolgens neemt de talentvolle, vingervlugge, handstielkundige, ervaren, vakvrouw het dunste van de twee voorhanden zijnde elementen, die zich in het ijle bevinden, en mikt het resultaat van haar deskundige melktechnieken in een in haar andere hand gehouden smal steriel glazen buiske (**). De patiënt moet er zich wel van weerhouden te luid te beginnen klagen, kreunen, zuchten en kwijlen, of andere storende bewegingen te produceren, zoals deze die gebruikelijk zijn bij het starten van een tuinschommel, destijds genoemd: de renne.
(*): tegen meerprijs kan men ook specialistes bekomen die zich bekwaamden in het melken van de bok.
(**): glazen buiske, omdat men zo zou kunnen waarnemen of er zich geen brokken in bevinden die de boel zouden kunnen verstoppen.
II: De patiënt kan, mits meerprijs, ook een comfortabele behandeling verkrijgen. Hiervoor dient hij zich slechts te beperken tot het plaatsnemen in een comfortabele zetel in een aangenaam interieur met gedempt invallend kunstzonlicht en schilderijen van welgevormde exemplaren van weelderige vrouwfiguren in ongeklede toestand. Deze aantrekkelijke kunstwerken zijn te verkrijgen, op aanvraag en kleine meerprijs, geschilderd door talentvolle kunstenaars die uitsluitend naar levende modellen werken.
De ingreep wordt uitgevoerd door een diklippig negerinneke dat minstens acht maal per dag haar blanke tandjes poetst. De patiënt heeft hierbij geen ongemakken, hij kan zelfs gerust, tersluiks, naar Eurosport blijven loeren. Hij hoeft zich verder niet om zijn duurbaar product te bekommeren, want de getrainde en gediplomeerde assistente, kan spekelen gelijk een pruimtoebak kauwende tooghanger in het café van wijlen Schatteman zijne speekbak.
Voor meer inlichtingen, wendt u tot het Internet, afdelingen speekpot, lips and tits en twee stoelen.
Ze zijn bekwaam, tegelijkertijd, protestant te zijn maar toch de aankomst van de Paus in Brazilië luidruchtig te feesten; zichzelf als een uitstekende, bekommerde, huisvrouw en moeder te beschouwen en te gedragen en er toch niet terug voor te deinzen een collega van het werk af te trekken (of zelfs af te zuigen, waarbij een tongkus, integendeel, absoluut is verboden), alleen maar om hem een pleziertje te doen; te zweren dat ze hun geliefde beminnen uit de grond van hun hart, maar er geen twee keren over zouden peinzen te bezwijken aan de uitnodiging een nacht door te brengen in het gezelschap van hun favoriete feuilleton, film- of zangidool; zich zachtaardig voor te stellen in het algemeen, maar toch gemakkelijk een uitnodiging zouden aanvaarden een terechtstelling bij te wonen; bidden voor de vrede, maar toch een oorlogje hier, of een ander daar, goed te keuren; zichzelf super eerlijk te vinden, maar toch bekwaam zijn te liegen zoals Pinoquio...
Zo is mijn mond werkelijk verstomd open gevallen geweest toen ik met mijn eigen ogen vaststelde hoe één van onze Braziliaanse vriendinnen, tezelfdertijd met een bezoekende Belgische vriend (ik zal geen namen noemen) aan het vrijen was, hier in Recife, terwijl ze, over het Internet heen, een man, in het zuiden van het land, had leren kennen, met wie ze bezig was haar huwelijk te regelen en met dat doel zelfs een wettelijke volmacht verstrekt heeft aan één van haar kennissen daar, om het burgerlijk huwelijk, op afstand, mogelijk te maken, terwijl ze hier, ondertussen, er niet aan twijfelde, diezelfde avond nog, na haar splinternieuwe man goede nacht te hebben gewenst, met haar oude vrijer, haar eerste huwelijksnacht door te brengen.
Enkele dagen daarna is dat meisje zich gaan voegen bij haar man in het zuiden, terwijl de ernstige Vlaming terug is vertrokken naar België.
Zelfs mijn vrouw, een overtuigde en pratikerend katholiek mens, heeft daar niets vreemds in vast gesteld en heeft haar voortdurend aangewakkerd zeker niets van dat heerlijk leven te verliezen. Hun vriendschap is daar ook niet van aangetast geweest. Minnaar en minnares zijn gedurende bepaalde tijd nog in contact gebleven, langs het internet om.
Zoals ik het al verschillende keren heb gezegd: Ga met zon lawijt in uw oren gaan slapen...
De volgende correspondentie heeft het meisje vervolgens opgezonden naar haar minnaar in België. Of beter, ze heeft een draft van die brief voorbereid in het Engels, maar beseffend dat hij waarschijnlijk niet helemaal begrijpbaar zou zijn, heeft ze mij nog gevraagd daar eens een revisie van te maken. 't Is wel al vele jaren geleden gebeurd...
(PS: Mijn engels is ook niet perfect. Daarom, verontschuldiging)
Meu velho bruxo" (mijn oude tovenaar? Bruxa betekent heks),
I'm so sorry if I really made you feel confused and disturbed about the recent news you got from me.
What Rudo told you on the phone is true. I did ask him and Ligia to call you and tell you about the feelings I have and still feel for you.
Well, what happened ?
A couple of months ago, I met that guy who is now my husband. I never felt like really being in love with him but I was alone and in need of tenderness. I needed someone to talk about my problems and he brought me peace and comfort. He spent a couple of days with me in Recife and gave me, as a present, a ticket to fly to Florianopolis (a city in the South of Brazil) during my holidays, in order to enable me to meet his family there. We felt fine together and that closeness and the way he behaved and treated me, turned into intimacy.
In my last letter, which by the way you did not interpret correctly, I wrote you that I had become fiancée. When I received your reply, I noticed you hadnt understood it.
A couple of weeks ago, I tried desperately to call you, but you werent home or you didnt attend the telephone.
Please understand that these last weeks have been very embarrassing for me because I felt, and I may say, I still feel, very confused about the relationship with my husband on one side and everything I felt, and still feel for you, on the other side.
In reality, I have always desired a man close to me; to share my life. I was sure that you were that man when we got together, during those unforgettable days in Gent, but you never pronounced a single word about what kind of relationship you expected from me and never mentioned about how to proceed my studies in the University of Gent.
The very day I married him (I did that by power of attorney, because he still lives in the South), I was very much in doubt about accepting it, or not. I have been childish in my acts, I know, but believe me, I never felt so anxious. My heart was beating furiously when I heard your voice through the telephone, because that was the only voice I wanted to hear. I would have given anything to be able to talk to you before (I wasnt even able to sleep that night). I called you on Sunday because I couldnt reach you before, to answer your letter.
Thats why, meu velho bruxo, I beg you for pardon. Its like I wrote you by fax, destine separated us, as did my childish behavior and my loneliness.
Im capable of doing almost everything, if there is still a chance and if you (really) want me. Im sorry if I make you confused with these words. Honest, I feel ashamed about desiring you along my side.
Out of the bottom of my heart, I would adore if you would be able to come to Recife, preferably during August. We would be able to talk it all over and walk along the beach side and clear any doubt. Please dont feel guilty to look after me while I am married, because you are somebody very special to me.
I would love to continue being your close friend for always and if one day we could be more than just friends and spent marvelous moments together, it would be great.
It may be wrong, but I must say you once more: I love you and I miss you.
Many kisses, from your
Bruxa Velha
Beneden volgt de originele versie van deze brief, die zelfs de geïnteresseerde niet in handen heeft gekregen, destijds:
Meu velho bruxo,
I'm writing this for sorry, sorry. I know that you is confuse about I said myself. But is true. Everything that we talked last on Sunday is true. I wanted to show my feelings to you. Well, I tell you what happened.
This my story.
A long time ago I knew a gay and we start a date. After time we married. I don't like him, but I was alone, I needed someone. I was confuse, I had many problems with myself. This gay brought me peace, comfort, tranquility, many good things. He knew my family and everybody liked him. I knew his family too. It was good for us. I'm felt happy.
Once time I wrote to you that I was fiancée and you understood me.
Last weekends I'm embarrass, it's complicate to me about my sentimental life. I'm confuse with my marriage. Everything that I feel to you. Oh! My God. Help me, please.
I always like you and I wanted live all my life with you. I had good times when I was in Gent. I didn't want finished. I was happy. Very, very happy. But you didn't say or do nothing. Tell why? Why?
Pay attention. It's serious.
When I married I was alone. I married by proxy. (my husband lives in South-West of Brazil). Really, I wanted you were there by my side. I thought all the time in you. I miss you. Believe me. On Sunday I was anxious when I called for you, my heart tum, tum... I wished to call to you a long time. I tried and I don't get, and the time passed. Oh!!!
Meu velho bruxo, I'm here. Give me your pardon. The destiny separated me and you, but if I have a chance, if really you want me I can do anything for stay with you. I'm repent of all that I did. I wanted you by my side. I'd that you come to Recife in August. Here we can talk and explain any doubt.
Well, I hope be your good friend for all the life. If some day we can stay together it will marvelous. Maybe I'm wrong, but I say always and once time I LOVE YOU. I MISS YOU.
