Hier beneden volgt een uitschrift van een dialoog ergens ontdekt in een gelijkaardige Blog (ook van Skynet), die zo uitstekend weergeeft hoe de opvattingen en de manier van denken uitzonderlijk veel kunnen verschillen, zelfs tussen bloedverwante mensen, terwijl hun moeder de laatste strijd van haar leven aan het voeren was.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vanwege B:

"Zoals eerder geschreven komt Mama zondag terug naar haar appartement, maar dat kan dus alleen als iedereen het zijne bijdraagt om dat mogelijk te maken: ze mag slechts sporadisch en voor kortere tijd alleen zijn. Er zijn zeven dagen in een week en we moeten zowel voor overdag als voor 's nachts voor permanentie zorgen.

- Familiezorg kan van maandag tot zaterdag in de voormiddag voor een hulp zorgen.

- Familiezorg zal ook instaan voor de dinsdagnamiddag, en zou proberen nog één of meerdere andere namiddagen voor een vrijwilliger te zorgen. In afwachting moeten we die namiddagen zelf voor een oplossing zorgen. In uiterste nood kunnen we misschien ook nog een vrijwilliger van Palliatieve thuiszorg krijgen. Nog af te wachten. Probleem voor mij en voor A is dat we ons werk hebben en niet 's namiddags kunnen stoppen...

- voor de nachten zijn we al met drie die een nacht willen inslapen. AA is ook bereid de dinsdagnacht te doen, indien nodig. X kan ongetwijfeld ook iets doen (bv. de zaterdagnamiddag en - nacht bij haar blijven? Indien nodig kan ik eventueel in de namiddag gaan, en kan X dan de avond en de nacht nemen). Voor de woensdagnacht moeten we afwachten of we op palliatieve thuiszorg kunnen rekenen.

- iedere avond komt de verpleegster voor nachttoilet (7 dagen op 7) en ook de zondagmorgen.

Het zou waarschijnlijk aangewezen zijn dat wie overdag bij haar verblijft, ook 's nachts aansluit. Ook voor de zondag (zie beurtsysteem?). Voor X zal dit laatste dan moeilijk zijn en moeten we een oplossing zoeken.

We moeten zo spoedig mogelijk aan Familiezorg en aan Palliatieve meedelen welke gaten openblijven waarvoor we op hen een beroep doen (hun mogelijkheden zijn beperkt). Hieronder een voorstel. Wil eens bekijken of dat gaat.

Graag spoedig antwoord"

Vanwege X:

"We weten (ik incluis) dat ik daar niet volmondig achter sta.

Ik heb daar onlangs met XX een gesprek over gehad, ze is daar zeer bevoegd voor: ze heeft al een paar cruiseschepen vol bejaarden zien doodgaan. Je moet soms de moeilijkste beslissing nemen: niet ingaan op wensen of verlangens van de goegemeente. Professionele begeleiding is beter dan een knarsetandende opgeëiste die met een snak en een beet loopt te vernederen.

'k Wil niet klagen, maar voor C betekent dat dat we ons wekelijks samenzijn opofferen aan mijn opgedrongen meldingsplicht. Voor onbepaalde duur.

Ik heb bovendien de neiging om 's avonds een Grand Cru Bourgeois soldaat te maken, en slaap dan als een steenruit, en 't ziet er dan naaruit dat ik de kreten in het duister niet hoor...."

Vanwege B:

"Ja, het geheugen kan kort zijn.... Misschien hebben ze bij Reiki of hoe je dat ook schrijft, een antwoord op de vraag hoe het komt dat iemand die de eerste in de rij stond om zijn erfdeel op te vragen ook de laatste is om iets terug te doen... Het is wel gemakkelijk om te zeggen dat men best niet ingaat op de wensen en verzuchtingen van de goegemeente, als je zelf maar één keer per maand een inspanning doet. Ik begrijp dus wat je zegt alzo: ga ze zelf maar gaan bezoeken in het rusthuis van Houthulst (want dat was de enige plaats waar ze, voor max. een maand, naar toe kon - ze MOEST weg uit de kliniek): 1,5u rijden heen en 1,5u terug. En dan een uurke bij Mama zijn. Tja, wij moeten niet werken zeker, en wij hebben geen gezin?

Weet ge wat, als het toch om een opoffering gaat die ge u voor die laatste maanden niet wilt of kunt getroosten: drink gerust verder uw Grand Cru. We zullen vreemde mensen voor Mama laten zorgen. Die moeten wel betaald worden (ook als ze in Houthulst zou zitten). Maar daar zult ge ook niet willen in bijbetalen zeker?

Wat mij stoort is niet dat ge de zaterdag een slecht idee vindt, maar wel dat ge er tegen zijt dat Mama haar laatste rechte lijn thuis doorbrengt (wat de dokter zelf had gesuggereerd). Van die zaterdag hadden we nog kunnen klappen (de vrijdag voor u en de zaterdag ook beurtsysteem?) maar uw reactie tekent u ten voeten uit: "ikke en de rest kan stikke". Ik ben benieuwd wat ge er zult van vinden als uw kinderen u bij wijze van opoffering één keer per maand in het rusthuis zullen komen bezoeken, wanneer ze u daar op het einde van uw leven en wegens "te lastig" aan professionelen hebben toevertrouwd."

Vanwege X:

"Ik weet het wel B, dat is het antwoord dat ik verwacht.

Mijn interesse voor Reiki heeft me geleerd dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Het is niet omdat je zatte vent zijn vrouw eens volspuit, en jij daarvan het resultaat bent, dat jij je leven moet opofferen tot ter dood (zoals de clubkes die we oprichtten, indertijd).

We hebben het meest geavanceerd sociaal systeem ter wereld.

Bepaalde mensen kiezen ervoor om stervenden te begeleiden. Ik ken er ook zo, in de Reiki wereld.

Maar ik voel me niet aangesproken, ik wil mijn kinderen dat niet aandoen, en ons moeder wilde dat ook niet, toen ze nog héél was: ik wil nooit dat mijn kinderen het slachtoffer moeten zijn van mij...

We hebben daar nu eenmaal een systeem voor, van sociale voorziening. Ik zeg het, het beste van de wereld. En er komt véél volk op af.

Kijk, het is ons moeder haar beslissing van in Roeselare te blijven. Goed hé!

Wat is het verschil in uitzicht?

Ik ben niet geneigd om mij te plooien naar dominante mensen. Goed, ik kwam in mijn leven in moeilijkheden.

Mijn moeder heeft nooit de broers samengeroepen, met de vraag: laten we X boeten voor zijn stommiteiten, of sleuren we er hem er gezamenlijk doorheen?

Ik heb van A 200.000 bef gekregen, spijtig genoeg te weinig om het probleem op te lossen. Ook van jou (*), ook van Mama, het heeft me alleen een enorm schuldprobleem opgeleverd, géén oplossing.

Ik voel me niet als een 'verplichtige'.

Ik zal volgende maand in een huisje wonen, dat berekend is op mijn inkomen, als ik niets meer heb, dan woon ik dan maar gratis, het befaamde sociale supermodel van onze Vlaamse sociale zorgzaamheid.

Deze bedenking lost Ma haar probleem niet op, dat is waar.

Maar ik werk, voor mijn job, met kinderen die spierziekten en andere aandoeningen hebben en op een professionele manier worden opgevangen, en begeleid. Ik ga die kinderen 's morgens halen, en 's avonds weer afzetten, bij hun ouders, die ook de kans moeten krijgen om een inkomen te verdienen.

Je begrijpt, die ouders voelen zich schuldig, er is iets verkeerds gegaan. Die therapeuten voelen zich helemaal niet schuldig, ze hebben gekoooozen voor zo'n job!

Het is hun inkomen...

Kort nu: vroeger zei Ma altijd: ik zou nooit willen afhankelijk zijn van mijn kinderen.

Nu ze niet meer ten volle bij haar IQ is, kan het haar geen kloten meer schelen.

Ik ga daar niet in mee B, in uw Koning Boudewijn- houding.

De realiteit is dààr, je moet ons niet met een schuldgevoel opzadelen. Dat schuldgevoel is yours, not mine...

Er moet nog iets van mijn ziel, Y leest mee...

Hij schijnt te geloven dat iemand die 'arm' is met plezier zijn vuile commesjes wil doen, tegen een loontje, allez, lager dan ik netto verdien dan met busjes te rijden, waarbij ik géén lumbago riskeer, voor zijnen dwazen brol. Iemand die van nièts afscheid kan nemen...

Weet wat mijn standpunt is?

Laat ons sociaal stelsel, waar wij allemaal voor betalen, zijn werk doen. Doen wij het zelf niet, awel, dan zullen de 'nieuwe' Belgen het met plezier voor ons doen!"

Gelukkig dat het zich om een andere familie betreft, want anders zou ik, met zo'n lawijt in mijn oren, niet kunnen gaan slapen.

(*) NR: Eigenaardig dat, in die verwarde familie, bijna iedereen zijn part van de erfenis, vroegtijdig, heeft opgeëist of zowel, goedhartig, heeft uit gedeeld, zonder ooit maar iets aan de andere bloedverwanten mede gedeeld te hebben.