Die Heilige Leugentjes (voor het algemeen welzijn van de Kerkelijke Staat, bewijzend dat wij allemaal schapen waren en zijn van éénzelfde kudde, die zelfs niet hoeven na te denken en alleen maar verondersteld worden onze belangrijke leiders te volgen, zonder verder onze enge mening te willen uiten) werden herhaald gedurende de Paasvakantie, toen ik en F., in onze gemeenschappelijke slaapkamer (waar het beddelaken van F. zo vreemd, af en toe, maar bijna alle dagen, op en neer wapperde) en die rechtstreeks zicht had op onze tuin, streng werden verboden door de gordijnen te loeren ’s zondagsmorgens, terwijl de klokken van de Kerk van Rumbeke ineens zo heftig begonnen te luiden, de aankomst aanmeldend van de klokken van Rome (weeral) en die, in elk tuintje van de straat, afhangend van de grootte en omvang van elk van hen, verschillende, grote, middelmatig grote, of kleine chocolade eitjes liet tuimelen (onze hof was van het middelmatige type) en die we daarna, nadat de klokken zich naar een andere gemeente hadden gewend, vlijtig mochten gaan opzoeken, er op lettend niet onze toegewezen portie te overschrijden. Pas vele jaren later heb ik toch niet aan de goesting kunnen weerstaan en heb ik verrast, tussen een spleet in het vensterluik, de aanwezigheid van Mama vast gesteld die, haastig en gebukt, rond liep in de hof en de chocolade eieren onder verschillende struikjes en plantjes verborg en ik me ineens bewust werd van hoeveel leugens ze mij allemaal al hadden wijs gemaakt, zeker en vast met de bedoeling braaf te zijn en te blijven, startend met dat verhaaltje over Adam en Eva, die toch maar twee kinderen hadden verwekt, allebei jongens, Abel en Kaïn (den enen den anderen vermoordend, waarschijnlijk omdat hij te veel naar het achterwerk had geloerd van zijn kuise moeder) en ik nooit heb begrepen hoe de mensheid zich daarmee kon ontwikkeld hebben, in overweging genomen dat er maar één vrouw was voor twee hete mannen en dat toen al, hoeveel jaren niet geleden, de Katholieke Kerk, bezig was geweest de pedofilie en de incest over de wereld te verspreiden, allemaal zonder rood te worden (van de schaamte, want van het genot was het onmogelijk die dikke nekken te verbergen) tot achter hun oren en lange rokken droegen om hun opstandige penissen in toom te kunnen houden en daarna beleefd, maar ongeduldig, expliceerden dat dat allemaal "dogma’s" waren die niet gemaakt waren geweest om verstaan te worden door gewone stervelingen zoals ik en gij en ik me toen al afvroeg of ze mij niet in de luren aan het leggen waren en met welke bedoeling eigenlijk, enz... xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Over die heilige mysteries van het leven dacht ik speciaal (maar verdoken achter het dashboard) in de auto van Fonske, terwijl hij op de zondagsnamiddags klassieke muziek aan het beluisteren was in de woonkamer en iedereen als 't ware zijn aanwezigheid ontvluchtte om een veiliger plaats op te zoeken en niet in zijn zicht te lopen en ik dus zijn auto verkoos, waarin ik verveeld enkele sportprograms beluisterde, vooral over voetbal en wielrennen, zoals de Ronde van Frankrijk, met Rik Van Looi e Rik van Steenbergen die altijd de eerste waren en nog nooit hadden horen spreken van drugs en alleen op hun felle spieren konden rekenen om de Kemmelberg óp te geraken, zonder te haperen, in regen en in wind en met loodzware velôs, uitgerust met amper en alleen maar drie "vittessen", terwijl ik me daar zat te verbergen van de kolère van Fons, die zich nog niet had herinnerd mijn schoolrapport na te zien en vast te stellen dat ik weeral gebuisd was in praktisch alle vakken, uitzondering gemaakt voor turnen en Godsdienst en heel zelden meer dan drie (of vier) had samen kunnen rakelen en de "regel" al gereed lag op de tafel, maar hij gelukkig genoeg ingedut was geworden door die hartveroverende klassieke muziek die perfect voor dat doel was gemaakt geweest...

Om niet te spreken over zijn voostellingen van films in de parochiezalen van de omringende gemeenten waarvoor hij zich ne hele hoop grote en zware toestellen had aangeschaft, allemaal ronkend en gierend als de pest, terwijl de film afdraaide en iedereen eerbiedig zijn oren plat legde wanneer hij het woord nam, want als er één ezel spreekt leggen alle andere hun oren achteruit (in hun nek) en ik af en toe zelf ook eens uitgenodigd werd door Nonkel Fons hem te vergezellen, niet om de films te gaan bekijken, natuurlijk niet, maar wel om de loodzware apparaten rond te sleuren, het scherm op te hangen of te openen en de stoelen in schoon gevormde rijtjes te placeren.

Uitzonderlijke keren speelde hij die films ook thuis af, wanneer hij de indruk wilde geven, aan Mama vooral, dat hij zo fel op die Keizer geleek van de film “Sissie” en ook klassieke films meebracht zoals “De Tweeënveertigste”, “Het Twaalfde Jurylid” en weet ik veel, maar vooral ook films van de “Dikke en de Dunne”, die niet meer succes hebben gemaakt, zoals Charlie Chaplin, omdat ze geen Joden waren...