.... xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

"En nu serieus. Dat onderwerp: strijd. Ja, ik snap het, gij zijt een bekvechter, een kibbelaar, een discussieur. Niet het onderwerp van een discussie en het resultaat ervan zijn belangrijk, maar het discussiëren op zichzelf. B. was ook alzo. Ik kon er de muren van oprijden met een trontinet, tot ik het door had dat dat een manier was om haarzelf beter te voelen, en toen heb ik besloten dat, als ze eraan begon, ik het een kwartierke ging uithouden en enig tegenstand ging leveren, zodat ze er tenminste voldoening van had. Vroeger zei ik altijd: 'k trek het mij niet aan, 't is niet belangrijk, 'k weet het niet, enz. Iets waarmee ik u ook de stuipen kon doen krijgen. Maar na deze onbetaalbare dienstbaarheid was het dan mijn toer: mijn hobby, een vijftiental minuutjes neuken en dan was de wereldvrede weer gered. Spijtig genoeg voor u zal dat in ons geval niet van toepassing zijn.

Onze levenswijze is natuurlijk altijd verschillend geweest. In tegenstelling tot de meesten heb ik nooit de behoefte gevoeld om bezit, standvastigheid en zekerheid op te bouwen, maar heb ik altijd mijn eigen bruggen getorpedeerd (NR: ??). Het begon ermee, of misschien zelfs vroeger, dat ik mijn diploma niet wilde omdat ik herexamen moest doen voor godsdienst, boekhouden en kunstfilosofie. Precies alsof dat noodzakelijk was om een echte kunstenaar, of kunstambachter te zijn. Vreemd genoeg heb ik altijd relatief gemakkelijk geld verdiend en heb ik mij steevast van deze materiële ballast vliegensvlug ontdaan. Tot groot jolijt van C., in de hoop dat dat eeuwig en nog langer zou blijven duren.

Ik heb dus ook spoedig ontdekt dat genieten, profiteren zoals dat verkeerdelijk genoemd wordt, niets te maken heeft met uiterlijke dingen, maar met vrede in de ziel, hetgeen de oosterlingen al lang weten, en dat deze vrede bijvoorbeeld het gevolg kan zijn van het bekijken van een boom, veel minder dan van het bekijken van het uitscheidingsgedeelte van een vrouwelijk persoon, zelfs indien de schepper-kunstenaar ervan, een schone prestatie heeft geleverd.

Ja, ik ben een beetje breedvoerig vandaag, en dat komt omdat er een soort rust over mij gekomen is, nu dat ik bijna dat ei kwijt ben dat al twee jaar aan mijn eierstokken hangt.

Het is nochtans een raadsel voor mij, hoe het komt dat ik altijd dat gedeelte kunstenaar in mij, zo van mezelf heb afgeschoven of weggemoffeld, en dan maar koos voor commercie, alhoewel ik helemaal geen commercieant ben. De conclusie totdusver is, dat deze kant van mij niet herkend of gewaardeerd werd in mijn jeugd, een gevoel van alleen te zijn met die tijdbom, zodat ik ze veertig jaar lang probeerde te ontmijnen. Ook omdat ik mij alleen met Tante G. kon vergelijken, maar dat was dan zo'n oninteressant voorbeeld, dat ik daar niets wilde mee te maken hebben.

Daar zit ook een beetje de reden in waarom ik in mijn vorige brief zei dat ik dikwijls aan u denk. Natuurlijk is het vooral omdat gij uw eigendommen zo vlug mogelijk uit de klauwen van Hilma probeert te redden, en alzo mijn erfenis veilig wilt stellen, zodat ik binnenkort als een Romeinse keizer aan weelderige tafels zal kunnen aanliggen, alleen maar gekleed in plooirijke lakens, en toekijkend naar slaven die schone mullatten neuken, omdat ikzelf teveel cholesterol heb opgedaan door mijn slecht leven, en deze slavenarbeid niet meer zelf kan verrichten, teneinde zeker te zijn dat ze goed gedaan wordt.

Waarom ik nog verder denk aan u? Omdat ik het allerhoogste vind, volledig onafhankelijk, alleen met uzelf als middel, een waardevol leven te hebben gesleten in de tijd dat uw lichamelijk schot (als ge dood zijt is het overschot) het uit te houden heeft (tussen haakjes, die manier van u om uw lichamelijk schot te straffen omdat het uw geestelijk schot niet wil gehoorzamen, is radicaal verkeerd, want een lichaam is zoals een vruchtlichaam van een boom: zoals een appel, of een nog betere vergelijking, een paddestoel, dat ook het vruchtlichaam is van het mycelium, de ragfijne draden die in de aarde liggen, onzichtbaar voor het blote oog, en een keer per jaar 'vruchten' dragen. De boom of het mycelium zijn het essentiële, ge kunt een boom niet straffen door zijn appels kapot te smijten omdat ze niet goed genoeg zijn).

Nu is het bij u natuurlijk ook wel zo dat gij gedekt waart door uw diploma en achtergrond, om het overal ter wereld te kunnen maken. En dus moet ik daar niet al te romantisch over doen. Maar ik heb voor mezelf nu ook eens behoefte aan de oplossing van de vraag: ben ik zo goed of waardevol, dat ik met zeer beperkte middelen, zijnde alleen mijzelf, kan leven en zinvol zijn voor de mensheid, wetende dat dat niet moeilijk is, zie de clochards onder de bruggen en de landlozen in de ontwikkelingslanden, maar die zijn misbaar.

Wil ik misschien onmisbaar zijn? Baja zeker? Dat zal die vreemde kronkel zijn in mijn hoofd, die programmeringfout, dat virus dat mij verteert en waarvan ik besloten heb ik ze niet meer zal negeren ('t is niet belangrijk, 'k trek het mij niet aan, ... ).

Gij hebt die zingeving ook nodig, daarom wilt ge zoveel mogelijk kinderen. Maar zoudt gij niet beter dienen boek afwerken? Weet ge waarom ik dat zo soms denk? Op de tv zie je soms van die kunstveilingen waarop schilderijen worden verkocht, die vastgehouden worden door netjes geklede slaafkes met witte handschoentjes aan, en waarvoor uit de naad gewerkte commercieanten miljarden geven, terwijl de kunstenaar zelf in lompen rondliep en door iedereen geminacht werd. Dan denk ik, als ge op eigen kracht iets kunt maken, dat voor de toekomstige mensheid zo belangrijk is dat ze voor die dingen musea bouwen en alarm­ en vochtigheidsinstallaties, om ze goed te beschermen. Dat is nogal iets anders dan kindjes te hebben gemaakt.

Dus: maak dat boek. Denk eraan dat bibliotheken over heel de wereld uw naam zullen in stand houden. Die naam, waarvan gij tegen N. zei: ge moet er fier op zijn.

Ik heb wel geen PC maar ik heb wel al een e-mail adres dat ik met mijn inlog code overal kan opvragen en een website, die nog niet bestaat, maar later een fotografisch verslag zal geven van "the making of Fredje" en alwaar mijn schilderijen kunnen besteld worden terwijl ik aan een blank strand bruine mulatten van mijn pina colada's en caipirinha's moet wegslaan.

Niet jaloers worden hé, strijdzak"