Rap nog ne keer over ons "toekomstig" tweede dochtertje. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ge zult wel begrijpen dat ik, zoals alle vooruitstrevende vaders, bezorgd ben over de toekomst en de uitbreiding van mijn uiterst klein familietje. Het wordt dringend daar iets aan te verhelpen. Ligia hoopt nog altijd dat onze volgende poging kinderen, door kunstmatige bevruchting, te verwekken, succesvol zal zijn, maar men moet vermijden al de bestaande "troemphen" (is dat juist geschreven?) op één paard te gokken. We zijn van plan onze dokter hier nogmaals (de vijfde keer al) te raadplegen en zullen, op zijn verzoek, zeker weeral een complete batterij examens moeten ondergaan, om de bevruchting mogelijk te maken.

Nochtans hebben we, tegelijkertijd en zoals eerder al eens vermeld, de voorzorgen genomen een ander meisje te adopteren. Liefst een compleet zwart. Om mijn voorkeur voor eens en voor altijd duidelijk te maken. En daarna nog eentje. Eender welke kleur. En dan kan ik gelijkspel spelen met J., mijn jongste broer, die ook met drie kinderen is gezegend (bij mannier van spreken, natuurlijk). ’t Ene is nog liever dan ’t andere en ze zijn, alle drie, met de “kunstmicrobe” besmet (ook bij manier van spreken, weeral), zoals het past in onze familie (ik ben nog altijd aan het pogen beslag te leggen op enkele van de tientallen schilderijen, geproduceerd door mijn tante Georgine). Één van hen, Elena, bezit een speciale voorkeur voor muziek en dans (zie hieronder de prachtige en emotionele voorstelling van de finale van de “Kunstbende xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />2008”).

http://nl.youtube.com/watch?v=BF7cOpCCnfs

en

http://nl.youtube.com/watch?v=2JfmNomT5NY

Ik begrijp dat het een beetje onethisch is, maar tja, ge kent dat, de nieuwsgierigheid is één van die ziekten die zo verschrikkelijk jeuken en tegenwoordig, net zoals vroeger tenandere, heb ik er geen enkele belangstelling in als een “heilig” mens bestempeld te worden (ik verkies nen “geiligen” te zijn), eens dat ze mijn hielen, voor de laatste keer, tegen elkaar zullen persen.

We hadden, ons drieën, nadat we alle nodige documenten hadden verzameld, ingevuld en voorgelegd aan de kinderrechter, in Recife, op een bepaald ogenblik en op ons eigen initiatief, een ander weeshuis bezocht, waar men voor kindjes zorgt die daar nog maar pas, na hun geboorte, waren beland en daar, meestal, tot en met hun twee/drie jaar verblijven en onmiddellijk toen we daar binnen waren gestapt er ons een zwart meiske in het gezicht viel, ik schat een beetje minder dan twee misschien, dat alleen op een bankje, aan het staren was naar de andere, spelende, kindjes daar en waar ze praktisch niet vanaf is gekomen (van dat bankje bedoel ik), tót we vertrokken zijn. Zijzelf heeft ons geen enkele blik gegund, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er mijn ogen niet wég van heb kunnen slaan. De aanwezige sociale assistenten en verzorgsters zijn echter strikt verboden inlichtingen te verstrekken over gelijk welk, daar aanwezig, kindje (terwijl ze zelf ook een verklaring hebben moeten ondertekenen, dat ze nooit van plan zullen zijn één van die kindjes te adopteren, vooraleer ze definitief aangeworven konden worden) aan eventuele bezoekers, zodat ik er bijna niets van te weten ben gekomen. Blijkbaar is haar juridische toestand nog niet opgelost en waarschijnlijk is ze nog niet vrij voor adoptie.

De kindjes daar allemaal verzameld (misschien dertig/veertig), kunnen zowel echte wezen zijn, of zowel heeft het gerecht hun biologische moeder of vader, of alle twee samen, wegens seksueel misbruik, of ander lichamelijk of geestelijk geweld, hun oudersheidrecht ontnomen, maar is hun dossier nog niet beeindigd, of zowel zijn ze aan het uitzien naar eventuele andere familieleden die de ouders zouden kunnen vervangen, of ik weet niet wat nog allemaal.

Feit is dat wij hier nu zitten te hopen op de toewijzing van “Lara” (zoals ze genoemd wordt), maar dat kan eventueel nog lang duren, of zowel krijgen we misschien zelfs nog een ander meisje...

Enfin, men moet, zoals altijd immers, geduld hebben. Ik herinner mij een spreekwoord, in die zin, dat beweert dat een West-Vlaming, om succes te hebben in het leven, over twee gaven moet beschikken: geduld en ironie.

Over geduld dus, ik respecteer de enorme doorzettingskracht van mijn vrouw (ik zelf heb, gedurende twaalf jaar, Frans geleerd en ik versta er nog altijd geen kloten van). Zij, mijn vrouw dus, is nu al meer dan twintig jaar Engels aan het studeren, twee/drie keren per week plus thuis, haar huiswerk en als ge haar nu vraagt "How are you?", is ze bekwaam te antwoorden: "What?".

Over ironie, als voorbeeld kan ik gebruiken dat er enorm veel woorden in het Portugees bestaan die niet vermeld staan in de officiële woordenboeken (dat zal wel eender zijn in alle andere talen). Één ervan heb ik al meerdere keren gebruikt in deze blog, maar de lezers hebben, totnogtoe, de kans niet gegrepen te vragen wat het woord "pifaro" betekent. Ik zou dan geantwoord hebben dat "pifaro" het lokaal gebruikt woord is voor die "slappe ring" waaruit somtijds een lange "piiiifff" ontsnapt, vanachteren, aan uw onderrug, vooral bij de wat oudere vrouwen en gij zo, beledigd, mij een les zoudt willen gegeven hebben, om de moraal niet te verliezen, maar wat ge dan toch niet gedaan had, omdat uwen frank niet op tijd was gevallen en er later toch nog wel ne keer op terug zoudt durven gekomen zijn, om verdere uitleg te verkrijgen, waarop ik dan naar uw versleten "knopgat" in uw hemd zou gewezen hebben (de eerste keren schuift de knop er nogal wat haperig in, maar hoe meer het gat gebruikt wordt, hoe gemakkelijker de knop erin glijdt, tot hij er zelfs niet meer in wil blijven) en gij dan zoudt overwogen hebben dat het somtijds beter is uw nieuwsgierigheid te bedwingen, of beter nog, de gelegenheid had verloren uwe mond toe te knijpen, zodat de vliegen er niet meer in kunnen vliegen en dat men vooral moet oppassen op die verleidelijke uitnodigingen te reageren, vooral als die van een "Van Leuven" komen, die altijd méér dan één bedoeling hebben, enzovoort...