Liefste A.,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nog over Hilde, ik ben er absoluut van overtuigd dat ze nooit iets tegen jou heeft gehad, zoals ik ook niet overigens, of heb je dat ooit echt overwogen? Zij heeft ook haar eigen strijd ontplooid en alhoewel ze zo ongelooflijk bezorgd was over haar fysisch voorkomen, ongewoon bijgelovig, onzeker, kwetsbaar en naïef, zonder te spreken over haar onvolwassenheid, enzovoort, enzovoort (helemaal precies zoals ik, overigens) was ze een uiterst goed mens, zonder kwalijke gevoelens of haat, ongelooflijk teder en een zee van aanhankelijkheid, maar toch altijd geïnteresseerd in de ene of de andere erfenis, of de ene of de andere, rappe, manier om geld in te casseren. Ze heeft dus niet opzettelijk het contact met jou verloren. Hopelijk vergeef je het haar. Door haar manier van doen heeft ze alleen maar op het einde (minder dan een week ervoren, denk ik) beseft welke kwaal zich meester aan het maken was van haar lichaame en dat alleen al is, voor mij, een troost geweest. Feit is dat, hoe meer een mens weet, hoe ongelukkiger hij wordt.

In december van 2003, enkele maanden vooraleer ze ons verlaten heeft dus, heb ik nog de gelegenheid gehad, samen met Mama, D. en J. en onze respectieve vrouwen en kinderen bij elkaar te roepen in haar huis aan de kust, om samen Kerstavond te vieren en ze was toen uiterst gelukkig geweest. We hebben allemaal ons hart eens goed kunnen luchten en ik heb haar getoond hoe bezorgd ik wel was met haar en hoeveel ik wel van haar hield. En zij heeft mij er dan van willen overtuigen dat ze echt niets ne meer had, dat het maar een klein ontstekingske was en dat ik me niet ongerust moest maken en ik heb haar stevig omhelsd en ik heb erin geloofd, voor zover dat mogelijk was. F. (die praktisch een nagel vertegenwoordigt in haar doodskist) en G. (die heel zijn leven lang haar beste vriend is geweest, met uitzondering van het laatste jaar, wanneer hij opeens al zijn opgestapeld vergif haar heeft toe geslingerd) zijn echter niet opgedaagd.

Spijtig dat Hilde bijvoorbeeld, geen enkel benul had van het beheren van geld en verwachtte dat haar kinderen interesse zouden koesteren in het recauchuteren van haar dunne lippen (oordeelde zij), die gereed moesten staan voor de prins die op elk moment nog aan de deur zou kunnen komen bellen...

Zoals je begrijpt, een mens wordt maar echt gemist, nadat hij definitief vertrokken is. Ongelooflijk hoe waar dat is.

Daaag,

Rudo