Ik weet niet of het de moeite waard is op al die verschrikkelijke mail's te antwoorden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Van de ene kant ben ik ervan overtuigd dat ge de helft van uw slobberige dagen in een complete staat van verdachte dronkenschap doorbrengt (zoals het past aan alle gefrustreerde kunstenaars), terwijl, gedurende de andere helft, als ge dus nuchter zijt, ge nog altijd aan diezelfde staat van "onverantwoordelijke-puber" blijft haperen, zonder bekwaam te zijn een glimpje van gezond verstand op te rakelen... zoals ik al honderd keren eerder heb geschreven.

Ik zal niet beweren dat de eenzaamheid, die ge dagelijks moet trotseren, alleen en op zichzelf, de oorzaak is van uw situatie, want ge zijt altijd pervers geweest, maar dat dat heeft geholpen de toestand te verergeren, dat heeft het.

Het is ongelooflijk, uw capaciteit ne hele hoop losse zinnen, elk met één enkel (on)belangrijk sleutel-woordje (in uw opvatting) uit te braken, zonder ze eerst (de woorden) te bedenken, te overwegen, rond te draaien in uw mond, net alsof ge van een lekker wijntje aan het proeven zijt, om er wel degelijk de juiste betekenis en de waarde van te schatten, te overwegen of ze eigenlijk wel toepasselijk zijn, te analyseren of ze wel geschreven zijn geweest met de bedoeling "een boodschap over te hevelen" of, integendeel, helemaal geen inhoud bezitten en geformuleerd worden met het uitsluitend doel een mens te shockeren.

Probeer toch ene keer in uw leven met mij overeen te komen en beken dat er geen enkele draad van redenering in uw teksten te volgen is, gevormd door kleine totaal onafhankelijke zinnetjes, die plots in uw hoofd schieten en die ge er tezelfdertijd uitspuwt, of, alleen maar ne hele hoop losse woorden op een rijtje zet, die ge zonder aarzelen de pot ingooit, het deksel er op legt, er ne keer goed aan schudt, terwijl ze aan het koken zijn, met de bedoeling ze zodanig onder elkaar te vermengen dat er een hutsepot geschapen wordt en dan verwacht dat er daar een verstaanbare tekst, met reden en boodschap, uit zal vloeien.

Men beweert hier in Brazilië (toepasselijk in uw geval) dat: "ele fala pouco, mas em compensação, ele diz muitas bobagens", wat letterlijk vertaald kan worden als: "hij spreekt weinig, maar in compensatie, hij zegt veel onzin.."

Let ne keer op de volgende reeks kleine zinnetjes, allemaal negatief (of met een negatieve bedoeling), die ge in uw laatste e-mail gebruikt hebt, over uzelf en over mij:

"Ik ben een beelddenker (zever); beelddenkers kunnen 32 beelden per seconde zien (nog grotere zever); ik kan iemand met één zin neerslaan (grootste zever); ik zie 10 keer meer per seconde dan gij (zever); ge zijd een halve homo (nog grotere zever); ik denk dat gij daar geen talent voor hebt (zever); het enige wat gij kunt voortbrengen is de slogan: het leven is een strijd (gene zever); maar neem dat Gleicy gekwetst wordt, dat gebeurt veel in judo, dan is ze al de aandacht en energie van haar vader kwijt (allergrootste zever); zorg er vooral voor dat ge haar niet als uw uithangbord gebruikt (grote zever); ge zijt hopeloos depressief (over diene zever zal ik apart antwoorden); uw wereldje is nog een vierkante centimeter groot (zever); gij probeert uw territorium uit te breiden door Gleicy en haar talenten (nog grotere zever); ge moet oppassen of gij wordt een parasiet op een menselijk wezen (de grootste zever aller tijden); gij stond met foto en al in de krant omdat ge een kind geadopteerd hebt, tja, was het dan over u dat het ging, of over dat kind (wat ne hele hoop zever, allemaal samen); 't Is precies of Uw leven is gelukt, als dat kind lukt (gene zever, pure waarheid, hoe hebt ge dat geraden?); ge hebt nu voldoende gedevalueerde dollars (zever); ga eens in therapie bij een psychiater (nog grotere zever); ik zeg het: ge zijt depressief (ge dringt aan hé, maar t' blijft zever); het zal niet lang nemeer duren vooraleer uw vrouw en kind zullen zeggen: het is tijd dat den ouwen dood gaat, zodat we ons goesting kunnen doen met zijn geld (nog grotere zever, maar 't is niet onmogelijk); ik zie 32 beelden per seconde hé (ik weet het al, maar 't blijft nog altijd zever); ik ben mediamiek (grote zever en waanzin), en gij zijt ziek (dat hoopt gij natuurlijk en dat alleen al is genoeg om u rechtstreeks naar de hel te wensen, eens het zover is)..."

Zeg ne keer eerlijk: wat denkt ge zelf over al diene dwaze onzin?

Over Napoleon, ge hebt natuurlijk niet verstaan wat ik bedoelde. Ik heb nooit interesse gehad over wat hij gedaan heeft of gelaten heeft te doen. Wat er mij altijd geïntrigeerd heeft over hem is dat verhaaltje dat ze er bij gesleurd hebben om hem belachelijk te maken en dat over de gehele wereld bekend is. Wie heeft dat uitgevonden en met welk doel?

Uwen uitleg over de Heilige Geest is zuivere zever, natuurlijk. 't Is daarom dat ik het gepast vond onze lieve, aanhankelijke en oudere broers niet meer te kopiëren.

Wat bedoelt ge eigenlijk als ge beweert dat ge iemand met één zin kunt verslaan?? Hoezo, op welk gebied? Door mij te verzekeren, bijvoorbeeld, dat ik een halve homo ben (zoals een vrouw die half zwanger is)? Zeg ne keer eerlijk: waarde gij, of waarde gij niet dronken, toen ge dat geschreven hebt? Gewoonweg belachelijk.

Ik zou ook graag weleens willen weten waarom gij me altijd zoveel raad wilt geven en voorspellingen wilt maken over mijn toekomst en die van mijn nageslacht. Ik heb daar toch nooit om gevraagd zeker en ik heb mezelf ook nog niet betrapt raad aan u te willen geven. Denkte gij, oprecht, dat ik mijne plan niet kan trekken? Hier zeggen ze het volgende daarover: "Se conselho fosse bom, nao seria dado, seria vendido", wat neerkomt op: "moest een raad goed zijn, men zou hem niet geven, men zou hem verkopen".

Maar laat ons terug keren naar serieuze onderwerpen.

Eerst en vooral, kinderen adopteren: De adoptie van Gleicy was wel degelijk een poging, Rudo Jr. te vervangen en tot mijn complete verrassing is dat volledig gelukt. Ik weet niet goed of gij wel perfect begrijpt wat "liefde" is. Wat ik voor Gleicy voel is zuivere en pure liefde. Zoals ik die ook voel voor Ligia. Ik moet er hier onmiddellijk aan toevoegen, u perfect kennende, dat het zich niet betreft om een "zieke" liefde. Dat is, natuurlijk, om te vermeiden dat gij, in uw volgende post, insinueert, dat ik niet alleen een halve homo ben, maar ook een gehele pedofiel. Ik begrijp volmaakt wat liefde is en deel er meer uit dan ik ontvang, van beiden. Een mens die iemand bemint is voortdurend bekommerd over alles wat die persoon betreft: zijn gezondheid, veiligheid, opvoeding, comfort, toekomst en zelfstandigheid. En wat vraagt men, als vergoeding, terug? Weinig eigenlijk: alleen maar "inspanning".

Ik zal het volgende zeggen, om het gemakkelijker voor u te maken, juist te begrijpen wat liefde is: ik verkies dat elke ernstige ziekte mij eerst aantast dan één van hen. Dan zult gij natuurlijk onmiddellijk antwoorden dat ik deze optie verkies omdat ik te laf ben hun lijden méé te leven. Juist. Ik ben daar te laf voor. Één punt voor u.

(Ik kan hier niet nalaten een ode te brengen aan An, de vrouw van J.. Hoeveel keren heb ik ze gezien, één kind in de korf van voren op haar fiets, één kind vanachter op het passagierszitje en het derde, op haar rug, op weg naar school? In regen, sneeuw en wind. Het zuivere beeld van de oprechte liefde, die geen grenzen kent. Ik probeer hier, met Gleicy, haar (An's), lessen te volgen.)

Gelijkaardige commentaar geldt, in de veronderstelling dat één van hen, of beiden, gelukkiger beweren te zijn met iemand anders, dan eventueel met mij. Ik zal hen, met alle middelen, trachten te overtuigen dat ik nog steeds de beste optie ben, maar moesten ze mij, alle twee zweren dat ik gebuisd ben in mijn opdracht, dan verkies ik alleen verder te ploegen. Zonder haat. Moorden en zelfmoorden, gepleegd uit liefde, zijn NIET te verantwoorden en de daders zullen rechtstreeks naar de hel vertrekken (dat, voor de mensen die in de hemel en de hel geloven).

Mijn zogezegde depressie: Ik kan u verzekeren dat ik niet de gelukkigste mens van de wereld ben, maar ik ben ook niet de ongelukkigste! Heel waarschijnlijk heb ik zelfs genoeg geluk samen gescharreld om er een deel aan u te kunnen schenken. Ik heb veel stoten in mijn buik in gecasseerd, van jongsaf aan en heb daar nooit speciaal over geklaagd. Ik heb mijn eigen leven in mijn eigen handen genomen en heb er het beste van gemaakt, wat enigszins mogelijk was te maken, zonder hulp van eender wie.

Om al mijn herinneringen niet met mij mee te nemen naar het graf, heb ik besloten deze blog te schrijven (mijn eerste idee was een boek, maar een blog past zich beter aan, aan mijn bedoeling). Ik beschrijf alles wat enigszins mijn aandacht heeft getrokken en in staat is geweest mijzelf te doen glimlachen (meerdere keren heb ik zelfs echt hard moeten lachen terwijl ik aan het schrijven, of zelfs iets aan het herlezen, was) of zowel mij verplichtte, een traan, stiekem, weg te vegen (het is hier aangepast te verhullen dat ik méér keren heb geweend van de vreugde dan van het verdriet) en het gevolg is dat er een beetje van alles in staat. Eerlijk en zonder leugens. Realistisch.

En nu vindt gij het nodig daar enkele passages van uit te vissen en ze te bestempelen als "onbelangrijk". Dat was ook de bedoeling, hé! 't Zijn allemaal onbelangrijke anekdoten. De meest belangrijke heb ik er (nog) niet in gezet. Één voorbeeld daarvan: toen gij in Rio De Janeiro gepland was te arriveren, in April 2001, had ik Rudo Jr. gevraagd u op te gaan halen aan de luchthaven. Verbaasd heb ik hem echter wat tegen voelen stribbelen, maar, na een beetje aandringen heeft hij dan toch toe gestemd. Hij had me echter niet gewaarschuwd dat hij op dat uur, het uur van uw aankomst, van plan was geweest naar Belo Horizonte te vertrekken en in plaats van om zes uur 's avonds te reizen, is hij om middernacht vertrokken, na zijn familieplicht vervuld te hebben. Ik zou wel ne keer graag willen geweten hebben, van uw "mediamieke - vriendinnen" of hij daar toch geraakt zou zijn, had hij zes uren vroeger kunnen vertrekken...

Wat me voortdurend door schemert uit uw commentaar is, dat ge die nijd en jaloersheid, die ge vroeger al bezat, nooit ne meer kwijt zijt geraakt. Eigenaardig is dat gij nooit iets positiefs weet te zeggen over F., Hilde, D. en ik. Altijd maar diene zelfde, terugkerende, nijd. Stopt daarmee G., een mens wordt niet groter door de anderen te verminderen. En ook die alomheersende goesting om polemisch te zijn, met de bedoeling de aandacht te trekken, vergeet dat. Hoe eenvoudiger hoe beter.

Dat ge mij "depressief" aan het vinden zijt is toch wel echt belangrijk voor mij. Dat wil zeggen dat ge mij nauwkeurig aan het gade slaan bent om uzelf in de spiegel te herkennen. Goed zo, nog één punt voor u.

En dan moeten vaststellen, in de laatste zin van uw mail, dat ik ziek ben, tja, daar ben ik nog niet zo zeker van, maar in alle geval, ge moet ook gene "mediamiek" zijn om dat uit mijn teksten te kunnen "pluizen" hé. Misschien zijde gij ook ziek! Wie weet? En als 't komt, kan't ineens rap gaan, hé, voor ons beiden....

(Er ne keer goed kunnen mee lachen is toch een reuze geneesmiddel, vindt ge niet?)

Over "mediamieke" mensen gesproken, nog ne keer, herinnert ge u dat ons Hildeke daar ook zo ontzettend veel in geloofde? Het schijnt dat ze al lang aan het trachten is met u op dezelfde golflengte te geraken, om over 't één en 't ander te kunnen... uitwijden... laat het ons zó uítdrukken en waarvoor ze, in 't leven, gene tijd en gene gelegenheid heeft gehad, dat schaap. Zo is ze er niet in gelukt haar ziel, bij u, te reinigen, waar Mama, God zij dank, wél is in geslaagd, vooraleer ze "beslist" heeft te stoppen met ademen.

Op dat gebied, heeft Mama toch wel geluk gehad, vindt ge niet? Die drie maanden wachten hebben uiteindelijk gecompenseerd.

Voelde gij ook een beetje diene "karma" aan uw vel peuteren? Dat jeukt verschrikkelijk hé, om eerlijk te zijn?

Terwijl ge denkt aan een gepast antwoord, speciaal bedoeld om te bewijzen dat "wie de dolk gebruikt, met de sabel zal gekwetst worden" (daarom gebruikte ik, als Kapitein van mijn schip, een sabel in onze zandbak, in Rumbeke, terwijl ik J., de aanvallende piraat, met een dolk voorzag), moet ik, intussen, iets dringends kwijt:

Ik bemin mijn familie, mijn vrouw en mijn dochter en ik zal proberen, mijn volgende dochter, ook zoveel te beminnen.