Wel, ne keer dat men zich het verleden begint te herinneren, dan komt er geen einde aan. Ik herinner mij nu die twee vriendinnetjes, allebei rond de twintig (een beetje minder misschien) die ik ontmoet had op de zeedijk, terwijl ik daar mijn dagelijkse lichaamsoefeningen aan het uitvoeren was. Ze waren vergezeld van een buitenlander die geen enkel woord Portugees verstond, laat staan, sprak en ze waren bezig geweest, al een uur lang, hem ervan te overtuigen, vertelden ze mij spottend, alle drie samen, de avond in zijn hotelkamer door te brengen. Gewoonweg om wat rond te stoeien, enzovoort. Een borstje pakken hier, een pruimpje pakken daar en dan wat spelen met zijn piemel, om vast te stellen hoe lang hij wel weerstand zou kunnen blijven bieden, vooral terwijl ze er beiden beslag op zouden hebben gelegd en dan te betwisten in wiens hand, of mond, de eerste stralen zouden spuiten, allez, ge kent dat wel..., die onschuldige spellekes.. maar hij had er, blijkbaar, gene kloot van verstaan, tot op het moment dat ze mij in de gaten hadden gekregen. Daarom hadden ze beslist mij om hulp te vragen, ook en vooral om hem duidelijk te maken dat ze absoluut en in geen enkel geval, met hoeren te vermengen waren, integendeel, ze hadden een uiterst strenge, katholieke, opvoeding gekregen, allebei, terwijl deel uitmakend van verschillende traditionele families, van hier, in Recife.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik heb niet kunnen uitmaken of hij dat allemaal echt niet goed heeft kunnen verstaan (ze waren nogal expliciet in hun daden), of ik het zelf niet goed had begrepen, of zij, integendeel, toch wel degelijk het beroep van de hoeren aan het proberen waren. Feit is dat mijn broer zich opstandig begon te bewegen in mijn onderbroek. Ze waren allebei uitgerust met stevige tieten, ferm achteruit pronkende, maar toch nog deftige, achterwerken, vriendelijke aangezichten en bovenal, ze geleken zo echt op dat onschuldig, type, anglicaanse wezens, net zoals ze wilden zeggen: ’t is onze eerste keer, wie zal ons helpen.. ??... enzovoort, waarbij zelfs de Paus zou wankelen, voor enkele weinige minuten alleszins en bereid zou zijn deze verse nonnekes op de heilige weg te helpen en voor dat heilig doel, hen met een beetje van die oude en stinkende mostaard te voorzien... zonder daarvoor ooit iets, als vergoeding, te eisen, uitzondering gemaakt, natuurlijk, voor die enkele centjes, in dat zilveren schaaltje van de kerk, de volgende zondag...

Feit is dat ze mij allebei gezworen hebben dat ze nog compleet zuiver en puur waren, met uitzondering van één van hen die, onderdanig, had bekend dat haar neef, gedurende één enkele gelegenheid, zijn middelvinger in haar asshole had gewrongen.. hem daar heen en weer bewegend.. tot hij hem terug had getrokken (weliswaar vaststellend dat er een beetje kaka onder zijn nagel was blijven plakken), maar in alle geval, dat dat onnozel incident zich had afgespeeld in een ambiance van alle mogelijke eerbied, natuurlijk...

Om een lang verhaal kort te maken, nee, ik heb mezelf niet laten verleiden, de buitenlander ook niet en de Paus, wel daar steek ik nooit nemeer mijn handen vóór in het vuur.