Op het werk in Rio had ik dagelijks noodzakelijk en professioneel contact met een wat oudere mens, Lelio C. Pinheiro, de nationale Import Manager die ook, zoals ik, alle dagen graag een “dudu” (een samensmelting van een cognac van het merk Dubar met, ik herinner me niet meer welke andere component, maar ook van Dubar), rond het middaguur, apprecieerde, in een cafeetje recht voor de firma. Op den duur was het gedoe met een vriendschappelijke en zelfs heilige verhouding te verwarren, want het was op die gelegenheden dat hij mij enkele van zijn (intieme?) geheimen, tussen twee slokken in, begon te onthullen.

Onze gemeenschappelijke directeur, met het oog op ons (voorbeeldig?) gedrag, t.o.v. de andere werknemers, twijfelde er niet aan ons op te zoeken, voor nadere verklaringen, op het moment we het gebouw terug binnen stapten. Onveranderlijk wendde hij zich eerst naar de oudste, mij de gelegenheid verstrekkend eens rap de WC in te glijden om er mijn mond grondig te reinigen en onveranderlijk, trok hij, na het antwoord ontvangen te hebben, een krampachtige tootte, terwijl hij zijn hand voor zijn neus waaide en de veroordeling uitsprak: wat een stank van bier, Lelio! Mijn vriend ontkende onmiddellijk de oorsprong van de stank, hem erop wijzend dat het zich om een onschuldig, kort, drankje betrof, zonder erbij te voegen dat het er eigenlijk twee op één rijtje waren geweest. De volgende keren wendde mijn collega verwoedde pogingen aan de gevraagde uitleg te verstrekken in één enkele teug, zonder adem te halen, of nog beter, de zinnen te trachten te prononceren door zijn samengeperste lippen heen, om vooral geen luchtbeweging te veroorzaken die hem opnieuw zou kunnen verraden, maar het was allemaal geen avance, men kon zijn adem rieken van op vijf meter afstand.

Alles met alles hebben we toch gene dag gemist in dat cafeetje, waar we voortdurend koddige verhaalkes oprakelden en waar hij me, op een zekere middag, heeft toevertrouwd dat hij, toen hij nog jong was, opgepakt was geweest door de Staatspolitie omdat hij toen aan een staking had deel genomen, in de vertrouwelijke functie van gecontracteerde burger, door het Amerikaans leger, waar hij als tolk een job had gevonden, in zijn oorspronkelijke geboortestad Natal, waar de Amerikanen over een luchtbasis beschikten (nog altijd), gebruikt gedurende de tweede wereldoorlog om van daaruit, zonder verdere tussenlandingen, aan het Afrikaans Continent te geraken, waar ze de Duitsers aan het bestrijden waren. De (geheime) Politie verdachte er hem van een communist te zijn, wat hij prompt ontkende en integendeel, absoluut verzekerde daar nooit zelfs geen goesting voor te hebben gevoeld (nu nog minder), maar die staking had niet geholpen zijn redenering te bewijzen. Hij zweerde dat ze hem enkele juist gemikte muilperen hadden toegediend, terwijl hij hardnekkig bleef ontkennen ooit kleine kindjes opgevreten te hebben. Sedertdien haatte hij alles wat maar enigszins met communisme betrekking had, maar toch tastte dat onze vriendschap niet al te erg aan. Ik moet bekennen dat ik hem maar één enkele keer als “seu filho da puta” heb uitgescholden (onder andere, daarvoor), maar ik heb dat nooit ne meer herhaald, want de tranen sprongen in zijn ogen terwijl hij het, daarna, over zijn moeder had...

Alhoewel zijn vrouw een gediplomeerde verpleegster was had ze nooit ne meer gewerkt, sedert ze met hem gehuwd was, ook omwille van het feit dat zijn wedde ruim voldoende was om het koppel, zonder kinderen, te onderhouden. Hij beweerde eens, op een regenachtige middag (wanneer de mensen wat dichter bij elkaar schuiven om het gezelliger te maken) en geheimzinnig rond glurend om er zeker van te zijn dat niemand ons aan het bespieden was, dat hij in feite alleen maar met haar getrouwd was om zich te wreken van zijn echte liefde, een blondje, waar hij stapelgek van was en dat hem verraden had met één van zijn beste vrienden, een communistisch gezinde intellectueel. Dat was ook de reden geweest van zijn verhuis vanuit Natal, waar hij toen nog woonde, naar Rio. Hij zwoor er zelfs bij dat hij onmiddellijk zou scheiden, dook ze eender waar op, om hun onderbroken liefde te hervatten, alhoewel er al bijna twintig jaren verlopen waren geweest.

Ik heb ooit eens gehoord dat twee mensen totaal verschillend zijn als ze besluiten het leven met elkaar te delen, maar hoe langer ze samen blijven, hoe meer ze op mekaar beginnen te gelijken. Feit is dat ze, na een korte maar hevige, ziekte is overleden. Hij is er nooit ne meer bovenop kunnen van geraken. Zij had, ik herinner me, een ware hekel aan arme mensen, vooral toen er enkele exemplaren zich juist voor haar appartementsgebouw hadden geïnstalleerd en zoals meestal, maar onvermijdelijk, ook daar hun behoeften, lichamelijke en seksuele, bot lieten vieren. Vooral één van die vrouwen ergerde haar uitermate, omdat ze zonder schaamte néér hurkte en de stroom liet vloeien, iedere keer haar man thuis arriveerde. Hij kon er eigenlijk niet naast kijken, beweerde hij, op die natte spleet, bedoelde hij.

Nog een ander oud koppel heb ik ontmoet in de Tertulia, een restaurant hier in Recife, recht voor het strand, waar ik een aandachtige toeschouwer was van al die bruine, naakte, lijven en de vele hoeren die daar als vliegen, op het dak van de buitenlandse toeristen vlogen, vooral als het Belgen waren (die ze al kenden van andere oorlogen), zoals Frederik en zijn troep, waarmee hij zijn eerste geslachtsziekte heeft opgeraapt. Ik had hem nochtans aangeraden, vooraf, wat citroensap op hun “xerecas” te druppelen, om hun reacties na te gaan (zie een toegepaste beschrijving, eerder in deze blog).

De man bleek al over de tachtig te zijn en de vrouw, amper over de vijftig, wat voor hem, blijkbaar, “groen gras” betekende. Het werd duidelijk, na enkele ontmoetingen, dat ze in hem aan het investeren was, want zijn kinderen (hij was weduwnaar), wilden absoluut niets met haar te maken hebben, maar ze plakte als een vlieg, opperde voortdurend seksuele suggesties, maar hij kon waarschijnlijk zijne piemel niet meer recht krijgen. Ze woonden, niettegenstaande haar alledaagse suggesties in de omgekeerde zin, in afzonderlijke appartementen en, om hem te bekoren, haalde ze hem alle dagen af aan zijn woning om een pintje, op zijn kosten, te gaan drinken en hem wijs te maken dat ze er op uit was nog meerdere kindjes te baren, van hem natuurlijk, waar hij niet in is gelopen. Vaststellend dat ze, als vrouw, geen onderwerpen genoeg uit haar mouw kon schudden, alle dagen, om hem geen goesting te verschaffen terug naar huis te keren, zat ze iedere keer meer en meer in mijn richting te wijzen, hem ervan overtuigend dat ze bezig was een nieuw vriendje voor hem op te scharrelen, zodat hij daar langer zou verblijven dan hij oorspronkelijk gepland had. Het werd mij onmogelijk deze aanwankelende nieuwe vriendschap te blijven negeren. Alhoewel hij moeilijkheden ondervond in een ferme, besliste, beweging recht te kruipen en kordaat weg te stappen, nam hij op zijn stoel altijd plaats zoals een echte overwinnaar, volledig recht en vertrouwend rond kijkend. We arriveerden daar altijd bijna op hetzelfde uur en van ’t één kwam ‘t ander en op den duur wilden ze weten of ze aan mijn tafeltje mochten plaats nemen. Het is niet iets waar ik naar verlang of uit op ben, maar er zijn momenten in uw leven dat ge moet bezwijken aan een beleefde druk en uw argumenten opzij moet schuiven om niet onbeleefd te blijken.

Eigenaardig was het toen hij mij vaderachtig begon te behandelen en er mijn aandacht op trok dat ik ook recht in mijn stoel moest zitten. Hij beweerde met alle woorden dat een gebukt mens onmogelijk de aandacht trekt van het vrouwvolk in het algemeen, maar dat een mens, zelfs een oude, die recht zit en stapt, integendeel, onveranderlijk de bewonderende blikken zal ontvangen van alle mensen, maar vooral van de schone meiskes.

Ik heb zijn instructie niet gevolgd, want mijn mond is al helemaal scheef gegroeid van mijn oude pijp en daar is nu niets ne meer aan te veranderen, vooral ook, omdat mijn bedoeling nooit is geweest verse vis te vangen in mijn stamcafés’s want daar kennen ze me al lang en het heeft geen zin het vlees proberen te eten waar men zijn brood verdient.

Maar dat hij gelijk had, dat had hij...

Over de post van gisteren nog, het is nodig te overwegen dat in een gemeenschap, van eender welk type, de overwinning van één, de overwinning is van allen. Ik kan me zo goed voorstellen hoeveel (talloze) keren J. en An, Elena naar de dansles hebben gebracht, hoeveel keren ze andere dingen eigenlijk van plan waren te verrichten, maar toch verkozen Elena op de eerste plaats in de rij te zetten, haar thuis, voortdurend, hebben bewonderd, haar hebben gade geslaan in al haar doeningen, haar hebben geïntensiveerd, beluisterd, raad gegeven, haar gevoelens hebben opgewakkerd, honderd keren hebben herhaald hoe schoon ze wel is, hoe lenig, hoe slim, hoe vastberaden, hoe vooruitstrevend... tot ze zichzelf eigenlijk ook echt belangrijk begon te vinden, bekwaam, beslist, vertrouwend en ze haar eigen grenzen verder begon te zetten dan die waar ze oorspronkelijk oordeelde mogelijk te zijn. Een succesrijk meisje, zonder daarvoor de preutsheid nu te verkiezen, boven de eenvoudigheid....

Het spektakel, dat ik nu al zes keren heb aanschouwd, heeft meer weg van een ballet dan van een dans en heeft me oprecht beroerd. Spijtig dat J. zoveel beefde terwijl hij filmde, maar ik weet precies hoe hij en An zich gevoeld moeten hebben. Kinderen zijn niets anders dan wat wij er zelf van maken en wij zullen, van de andere kant, hun levenslang voorbeeld blijven.

(Beschouwingen vanwege J.: We voelen ons echt bevoorrecht dat we zulke dochters hebben. Het is wel een beetje overdreven wat ge denkt over onze aanmoedigingen ten opzichte van Elena... Het enige wat we gedaan hebben is haar gezegd dat ze beter wat meer aan haar studies moest denken, en dat ze maar 1 avond meer naar de dansles mocht in plaats van drie keer, en dat ze maar 1 avond meer naar de gitaarles mocht in plaats van 2 keer per week. En toch heeft ze het gedaan gekregen om uit eigen initiatief mee te doen aan die wedstrijd, en op veertien dagen tijd dat dansje met zelf gekozen en samengestelde muziek in elkaar te steken, en er iedereen mee te verbazen. Natuurlijk moedigen wij haar aan, maar niet fanatiek. En ik moet zeggen, iedere keer dat ik haar zie en hoor gitaar spelen, zet ik me erbij om met veel plezier te luisteren, en ik denk dat dat haar nog meest stimuleert, weten dat er met veel plezier naar haar geluisterd wordt. Dat dansen hebben we eigenlijk maar gezien als ze er de eerste ronde mee won in Gent. En spijtig genoeg kwam ikzelf dan nog te laat zodat ik het pas op de grote finale heb kunnen zien. (dat filmpje van de finale heb ik dus niet gefilmd, wel dat wat ze de dag erna in de Kopergieterij heeft herhaald). Dus: zulke voorbeeldige ouders zijn we niet, maar wat wel waar is: Elena haalt het allemaal uit zichzelf, en heeft daar zelfs geen aanmoediging voor nodig. Het zit erin en het komt eruit. En ik vermoed dat dat bij Gleicy ook het geval is. Een karakter hebt ge van bij de geboorte, of zelfs van in de moederbuik. Daar kunt ge een beetje aan bijschaven om het in goede banen te leiden, of om de scherpe kantjes eraf te vijlen, maar een karakter veranderen kunt ge onmogelijk. En maar goed ook, anders krijgen we allemaal eenheidsworst. En, nee ik heb Elena nooit naar de dansles gevoerd (wel naar de gitaarles), ze is er altijd zelf met de fiets naartoe gegaan. Dus veel verdiensten hebben we hieraan niet, alleen fierheid, en verdomme bijna een hartstilstand op het ogenblik van de prijsuitreiking...)

Dat was het wat ik allemaal aan het bedenken en herinneren was gedurende onze terugkeer van een zondaguitstap, enkele maanden geleden. We waren ergens gestopt om iets te eten en te drinken (Ligia was thuis gebleven omdat ze zich niet passelijk had gevoeld) en waren vergezeld van Vitoria, Gleicy's jongste zuster, die we uitgenodigd hadden enkele dagen eerder, bij ons thuis door te brengen, vooral ook omdat haar stiefmoeder (of pleegmoeder?) haar hoe langer hoe meer aan het aframmelen was, haar voortdurend uitschold en er onlangs aan toegevoegd had dat ze er nu spijt over koesterde haar geadopteerd te hebben – een pijnlijker kaakslag is onmogelijk. Ze is nu ook al tien jaar en door al diene aambras is ze terug in haar bed beginnen te pisschen, wat het nog moeilijker maakt. Ik had al ne keer getracht die moeder ervan te overtuigen mij haar dat kind af te staan, zodat ik voor haar opvoeding zou kunnen zorgen, maar ze beweerde dat Vitoria, “onverlet” van alles, haar toch beminde (ze, die moeder, is een beetje zoals G., ze vogelt niet, maar ze laat ook niemand anders vogelen). Ze wonen in een krotwoning, minder dan een meter weg van het aanstromend zeewater, als het hoog tij is. Ik begrijp niet waarom ze eigenlijk dat kind heeft willen adopteren. Ze (Vitoria) wordt vooral als "teef" uitgescholden.

Hun oudste zuster (nu bijna 19), die toen ook bij hen inwoonde, nadat ze besloten had terug te keren vanuit Sao Paulo, waar ik ze naar toe had gestuurd om daar een jaar bij de moeder van hun jongste broertje (daar geadopteerd) te verblijven, hadden we uitgenodigd het weekeinde bij ons door te brengen, want ze waren letterlijk (het oudste zusje en de moeder van Vitoria) "handtastelijk" geweest omdat ze het niet meer kon opkroppen haar jonger zustertje mishandeld te zien worden.

Voor het onderhoud van dat oudste zusje help ik die "moeder" financieel en dat was de reden geweest waarom ze, nog niet, de deur was uit gewezen, maar ik heb er voortdurend en ferm op aangedrongen dat ze, terwijl ze nog studeert (ze is nu eindelijk in het middelbaar onderwijs geraakt), ook voor haar eigen inkomen verantwoordelijk moet zijn (ze werkt momenteel als haarkapper en manicure).

Rap nog ne keer over ons "toekomstig" tweede dochtertje.

Ge zult wel begrijpen dat ik, zoals alle vooruitstrevende vaders, bezorgd ben over de toekomst en de uitbreiding van mijn uiterst klein familietje. Het wordt dringend daar iets aan te verhelpen. Ligia hoopt nog altijd dat onze volgende poging kinderen, door kunstmatige bevruchting, te verwekken, succesvol zal zijn, maar men moet vermijden al de bestaande "troemphen" (is dat juist geschreven?) op één paard te gokken. We zijn van plan onze dokter hier nogmaals (de vijfde keer al) te raadplegen en zullen, op zijn verzoek, zeker weeral een complete batterij examens moeten ondergaan, om de bevruchting mogelijk te maken.

Nochtans hebben we, tegelijkertijd en zoals eerder al eens vermeld, de voorzorgen genomen een ander meisje te adopteren. Liefst een compleet zwart. Om mijn voorkeur voor eens en voor altijd duidelijk te maken. En daarna nog eentje. Eender welke kleur. En dan kan ik gelijkspel spelen met J., mijn jongste broer, die ook met drie kinderen is gezegend (bij mannier van spreken, natuurlijk). ’t Ene is nog liever dan ’t andere en ze zijn, alle drie, met de “kunstmicrobe” besmet (ook bij manier van spreken, weeral), zoals het past in onze familie (ik ben nog altijd aan het pogen beslag te leggen op enkele van de tientallen schilderijen, geproduceerd door mijn tante Georgine). Één van hen, Elena, bezit een speciale voorkeur voor muziek en dans (zie hieronder de prachtige en emotionele voorstelling van de finale van de “Kunstbende 2008”).

http://nl.youtube.com/watch?v=BF7cOpCCnfs

en

http://nl.youtube.com/watch?v=2JfmNomT5NY

Ik begrijp dat het een beetje onethisch is, maar tja, ge kent dat, de nieuwsgierigheid is één van die ziekten die zo verschrikkelijk jeuken en tegenwoordig, net zoals vroeger tenandere, heb ik er geen enkele belangstelling in als een “heilig” mens bestempeld te worden (ik verkies nen “geiligen” te zijn), eens dat ze mijn hielen, voor de laatste keer, tegen elkaar zullen persen.

We hadden, ons drieën, nadat we alle nodige documenten hadden verzameld, ingevuld en voorgelegd aan de kinderrechter, in Recife, op een bepaald ogenblik en op ons eigen initiatief, een ander weeshuis bezocht, waar men voor kindjes zorgt die daar nog maar pas, na hun geboorte, waren beland en daar, meestal, tot en met hun twee/drie jaar verblijven en onmiddellijk toen we daar binnen waren gestapt er ons een zwart meiske in het gezicht viel, ik schat een beetje minder dan twee misschien, dat alleen op een bankje, aan het staren was naar de andere, spelende, kindjes daar en waar ze praktisch niet vanaf is gekomen (van dat bankje bedoel ik), tót we vertrokken zijn. Zijzelf heeft ons geen enkele blik gegund, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er mijn ogen niet wég van heb kunnen slaan. De aanwezige sociale assistenten en verzorgsters zijn echter strikt verboden inlichtingen te verstrekken over gelijk welk, daar aanwezig, kindje (terwijl ze zelf ook een verklaring hebben moeten ondertekenen, dat ze nooit van plan zullen zijn één van die kindjes te adopteren, vooraleer ze definitief aangeworven konden worden) aan eventuele bezoekers, zodat ik er bijna niets van te weten ben gekomen. Blijkbaar is haar juridische toestand nog niet opgelost en waarschijnlijk is ze nog niet vrij voor adoptie.

De kindjes daar allemaal verzameld (misschien dertig/veertig), kunnen zowel echte wezen zijn, of zowel heeft het gerecht hun biologische moeder of vader, of alle twee samen, wegens seksueel misbruik, of ander lichamelijk of geestelijk geweld, hun oudersheidrecht ontnomen, maar is hun dossier nog niet beeindigd, of zowel zijn ze aan het uitzien naar eventuele andere familieleden die de ouders zouden kunnen vervangen, of ik weet niet wat nog allemaal.

Feit is dat wij hier nu zitten te hopen op de toewijzing van “Lara” (zoals ze genoemd wordt), maar dat kan eventueel nog lang duren, of zowel krijgen we misschien zelfs nog een ander meisje...

Enfin, men moet, zoals altijd immers, geduld hebben. Ik herinner mij een spreekwoord, in die zin, dat beweert dat een West-Vlaming, om succes te hebben in het leven, over twee gaven moet beschikken: geduld en ironie.

Over geduld dus, ik respecteer de enorme doorzettingskracht van mijn vrouw (ik zelf heb, gedurende twaalf jaar, Frans geleerd en ik versta er nog altijd geen kloten van). Zij, mijn vrouw dus, is nu al meer dan twintig jaar Engels aan het studeren, twee/drie keren per week plus thuis, haar huiswerk en als ge haar nu vraagt "How are you?", is ze bekwaam te antwoorden: "What?".

Over ironie, als voorbeeld kan ik gebruiken dat er enorm veel woorden in het Portugees bestaan die niet vermeld staan in de officiële woordenboeken (dat zal wel eender zijn in alle andere talen). Één ervan heb ik al meerdere keren gebruikt in deze blog, maar de lezers hebben, totnogtoe, de kans niet gegrepen te vragen wat het woord "pifaro" betekent. Ik zou dan geantwoord hebben dat "pifaro" het lokaal gebruikt woord is voor die "slappe ring" waaruit somtijds een lange "piiiifff" ontsnapt, vanachteren, aan uw onderrug, vooral bij de wat oudere vrouwen en gij zo, beledigd, mij een les zoudt willen gegeven hebben, om de moraal niet te verliezen, maar wat ge dan toch niet gedaan had, omdat uwen frank niet op tijd was gevallen en er later toch nog wel ne keer op terug zoudt durven gekomen zijn, om verdere uitleg te verkrijgen, waarop ik dan naar uw versleten "knopgat" in uw hemd zou gewezen hebben (de eerste keren schuift de knop er nogal wat haperig in, maar hoe meer het gat gebruikt wordt, hoe gemakkelijker de knop erin glijdt, tot hij er zelfs niet meer in wil blijven) en gij dan zoudt overwogen hebben dat het somtijds beter is uw nieuwsgierigheid te bedwingen, of beter nog, de gelegenheid had verloren uwe mond toe te knijpen, zodat de vliegen er niet meer in kunnen vliegen en dat men vooral moet oppassen op die verleidelijke uitnodigingen te reageren, vooral als die van een "Van Leuven" komen, die altijd méér dan één bedoeling hebben, enzovoort...

Hallo beste Hel-gaatje,

Jaja, intussen zijn we goed thuis geraakt, na nog enkele dagen in Lissabon, zoals een troep dwazen, rond getjoold te hebben. De reis zelf en ons verblijf in Europa zijn nochtans perfect verlopen.

Om met de deur direct in het huis te vallen moet ik bekennen dat ik eigenlijk verschrikkelijk geïnteresseerd ben om het vervolg te weten over dat avondje, daar bij G., waarover ge geschreven hebt. Het schijnt dat hij regelmatig en van langs om méér, pornografische filmpjes produceert van zijn seksuele uitspattingen, waarvoor hij zichzelf een hele reeks voorwerpen (vooral, in Sluis, in Holland) heeft aangeschaft, onder andere, meerdere rubberen penissen en ook elektrische vibrators, die hij (ietwat beschaamd) verbergt in het schof van zijn nachttafeltje. Volgens betrouwbare bron zit dat schof nu praktisch vast geklemd, zo stropvol het is. Ik stel voor dat ge dat nekeer heimelijk onderzoekt en mij dat later bevestigt, want dat zal mij dan toelaten op zijn dak te zitten voor enkele maanden.

Op dit moment ben ik bereid verschillende Euro’s uit te betalen voor iedere bewijzende en verklarende foto, alhoewel het belangrijk is en zelfs noodzakelijk, dat ook zijn aangezicht er, tegelijkertijd, op verschijnt, zodat ontkennen moeilijker wordt.

(Het is hier gepast te vermelden dat in Brazilië de schuld van een rijke mens praktisch onmogelijk te bewijzen is. Heeft hij zelfs een verklaring ondertekent in die zin, vooraleer hij van gedacht is veranderd, dan zal hij, in de eerste instantie, weliswaar, veroordeelt worden; in de tweede echter onschuldig verklaard worden en in de derde zal diegene die voor het papier gezorgd heeft, waar de schuldbekentenis op geschreven is geweest, officieel beschuldigd worden diezelfde misdaad bedreven te hebben. Hetzelfde geldt voor filmopnames, ondertekende ontvangstbewijzen en afgeluisterde telefoongesprekken, allemaal niets waard, in de hogere instanties. In compensatie, een vader van een arme familie die twee eieren gestolen heeft in de supermarkt, om de honger van zijn kinderen te stillen, zal daar op zijn minst drie maanden gevangen voor zitten. De hoogste afgevaardigden van het gerecht zijn blijkbaar ook de meest corrupte en alles wijst erop dat ze effectief toebehoren aan de Braziliaanse “mafia-elite”)

Die foto's kan ik dan ook op mijn "site" publiceren, zodat, iedere keer dat iemand er op klikt, ik er een halve dollar rijker van wordt. In overweging genomen de hoeveelheid nieuwsgierige mensen, vooral in Gent en Avelgem, die G. in zijne bloten zullen willen appreciëren, ben ik er absoluut zeker van dat mijn aanvankelijke investering, in weinig tijd, aanzienlijke interesten zal produceren.

Als reden van deze plotselinge uitbarsting van onbeheersbare lust op wraak, mag ik aanwenden dat hij mijn keelgat toe heeft gesnoerd met zijn recente maatloze opmerkingen. Ze geraakten dieper, daar in mijn hart, dan ooit tevoren. Ik beken dat ik enkele krampachtige toten heb moeten verbergen om mijn ontreddering en ontgoocheling niet te verraden. En toch was ik alleen thuis. Lígia was voor enkele weken naar Sao Luis vertrokken om daar haar zieke ouders een riem onder het hart te schuiven en tezelfdertijd te profiteren van een verdiende vakantie die ze dringend nodig had, na een jaar lang in ons lekker nestje verbleven te hebben. Het koor, de vriendinnen, het strand, de Shopping, winkelen, vrijheid... in 't kort, weg van Rudo, nieuwe energie opstapelen, vermageren en rond tjolen..

Mijn opinie is dat een mens, in dat opzicht, altijd moet relativeren. Zelfs mijn vrouw, een overtuigd en pratikerend katholiek wezen, deinst er niet voor terug met mijn kloten te zitten spelen terwijl ze aandachtig luistert naar de preek van de paster op de katholieke radio uitzender. Tenandere, dat doet ze ook als ze met haar beste vriendin aan het kletsen is, over koetjes en kalfjes, aan de telefoon. Het verstrekt mij elke keer een onverklaarbare goesting recht te staan, haar benen op te tillen aan de enkels, zoals de handvatten van een kruiwagentje en haar klapperende kaken te gebruiken als een grasmachientje, of misschien zelfs als een stofzuiger(?) om er zo het tapijt van de slaapkamer mee schoon te snoeien.

Over die geheime voorkeuren gesproken, hier beneden volgt een foto van Nonkel Marcel in zijn prille kinderjaren, getrokken door Tante Georgine, die er daarna nooit ne meer bovenop is van gekomen. Deze foto heb ik gevonden in een versleten schoenendoos van Tante Denise, achter de deur van de WC, dicht bij de keuken van Pépé, waar men de "plons" hoorde luiden elke keer de bom uit het gat ontsnapte.

Het is waar, somtijds zit ik hier verschillende minuten naar de juiste woorden te zoeken en de manier waarop ze juist geformuleerd moeten worden. Dat herinnert mij aan een collega van het werk, die alhoewel kantoorchef, niet helemaal perfect de Portugese taal beheerste. Zo is het ene keer gebeurd dat, toen hij zijn secretaresse riep om een brief te dicteren en zij vlijtig bezig was geweest alles nauwkeurig te annoteren, tot op het ogenblik dat ze hem twijfelend raadpleegde over de juiste manier waarop het woord “sexta” moest geschreven worden: hij had haar gevraagd de volgende zin op te schrijven: zoals afgesproken, ik bevestig dat onze vergadering geprogrammeerd is voor volgende “sexta-feira” (vrijdag). Ze vroeg of dat woord “sexta”, met een “s” (sesta) was of zowel met een “xc” (sexcta). Hij richtte zijn blik denkend naar het plafond, draaide zijn stylo verschillende keren tussen zijn vingers en beval haar de datum van de vergadering te veranderen naar: de volgende “quinta-feira” (donderdag)...

Ga nu maar, met zo’n lawijt in uw oren, gaan slapen.

Daaag,

Rudo

Nú we toch over Noord-Amerikanen bezig zijn mag ik niet vergeten te vermelden dat ze zichzelf bijna allemaal tot op het niveau "helden" hebben bevorderd, vanwege hun fantastische nood om zó, door ons, gewone stervelingen van de rest van de wereld, aanbeden te worden.

Het betreft zich meestal om bloeddorstige mensen met blauwe ogen, platte poepen en grote borsten, met een niet te verwarren liefde die ze, vanaf hun prille jeugdjaren, koesteren voor alle vreemdelingen in het algemeen, maar in het bijzonder voor deze van Latijnse en Oosterse afkomst, die ze liefkozend als "vuil" bestempelen, terwijl ze een duidelijke afkeer hebben voor alles wat maar enigszins naar geweld stinkt, zoals conflicten, revoluties, onafhankelijkheidsbewegingen, rellen, opstanden, grondbetwisting en dergelijke, in hun eigen land, wel te verstaan, maar absolute voorstanders zijn van diezelfde soort betwistingen in het land van de anderen, aan de andere kant van de wereld en hun eigen voorlaatste strijd, op dat gebied, is geeindigd toen de woeste Indianen resoluut weigerden hun jachtgebied vrijwillig aan hen af te staan en die ze dan met moed en zelfzekerheid definitief hebben weten te verslaan (gemakkelijk eigenlijk; kogels # pijlen); dan nog één enkele keer dicht tegen hun grondgebied, tegen de Mexicanen en weeral gewonnen (op één been, want 't waren praktisch allemaal dronkaards en dieven), vervolgens vertrekkend naar Europa en Azie, tegen de Duitsers en de Japanners en terug gewonnen (met grote onderscheiding, want een atoombommeke hier en een ander daar, helpt, is het niet?), tegen de Koreanen en de Vietnamieten (wat kunde allemaal niet doen met wat napalm bommekes in uw arsenaal, hé?), alle Communisten, die goddeloze beesten, verspreidt over de gehele wereld en die dagelijks, als lievelingsgerecht, meerdere kindjes opvreten, de Iranianen en hun stomme Ayatollahs, vooral dienen Khomeneini, plus nu recenter, diene deugniet Ahmadinejad, de Irakianen en Husseinen, de Libanesen en Kadhafies, de Slovaken en Milosowiszen, de Bosniër's niet vergeten, de Afghanistanezen en de Talibans (vooral Bin, diene smeerlap), die Palestijnen met hun oude Arafats, Castro in Cuba, Noriega in Panama, Ortega in Nicaragua, Chávez met zijn Venezuela, Correa en zijn Equator, Morales in Bolivia, Pyiungpong met zijn Noord-Korea, Putin en Rusland, om niet te spreken van de Martianen en de oorlogen tussen de sterren, plus alle nationale, internationale en inter-"sterren" terroristen, allemaal bedreigd en bezet door de Noord-Amerikanen, met hun oneindig veel en verschillende soorten missils en bommen, de ene indrukwekkender dan de andere, bekwaam veel meer mensen in ene keer te doen ontploffen dan die van de vorige generatie, met chirurgische nauwkeurigheid, allemaal télé-geleid door schone blanke mensen, met edele wezens, getaand door de blakende zon, achter het commando van supersnelle vliegtuigen, met een "Hollywood" sigaret in één kant van de niet te vermurwen strakke mond en een flesje “Coca Cola” in handbereik, alletwee met de duidelijke smaak van de overwinning, twintig kilometer boven de grond, waar gene enkele steen of revolverschot hen kan bereiken; ware helden dus, die soms de ene of de andere keer, maar nooit minder dan tachtig percent van de keren, het doelwit (niet groter dan 1,50 m) missen, wat wetenschappelijk als "collaterale effecten" wordt genoemd (om het niveau van het algemeen begrip niet te verminderen), meestal gedurende verdachte huwelijksfeesten, wanneer per ongeluk enkele terroristische kindjes het onderspit moeten delven, samen met hun respectieve moeders, toch zonder belangrijke toekomstplannen en die altijd aandringen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats rond te staan huppelen, maar die in alle geval toch geen enkele reden bezitten om verder te blijven bestaan en zo, niet alleen hun eigen land, maar de gehele wereld, aan het redden zijn, niet voor het geld of de olie, natuurlijk niet, maar omdat ze dat ideaal nastreven, van kleinsaf aan, toen ze er al gewend aan waren, onder de leiding van de ene of de andere dubbeyou, allemaal intelligente koeboys, de doodstraf, zonder enige blijk van medelijden, niet alleen goed te keuren maar ze ook openbaar te bevorderen, voor de oneindig veel liefhebbers (praktisch 60 % van de bevolking) die rekenen op een extra spektakel, ondermeer "live" op de TV, vooral op de zondagen, na hun geestelijke plicht vervuld te hebben, voorafgegaan door enkele uren "waterboarding" van de verdachten, om zo hun uitspattingen van alomheersende macht te kunnen bewijzen, vooral aan enkele leiders van de verre onderontwikkelde landen, die praktisch nog in de "steen"-tijd leven en die ze weten te overtuigen bereid te zijn een lading bommen, waarvan de geldigheidsdatum toch al dichtbij is, op de stommekoppen van hun eigen bevolking te doen dreunen, terwijl ze hun redders, met stijve nekken, bewonderend aanstaren, want zij zijn niet echt blank en Jezus was duidelijk een uiterst blanke, hun riemen nog wat verder aanspannend en er niet over twijfelend dat één triljoen dollars, die ze zopas hebben kunnen sparen door hun armste, lelijkste, ziekste en domste inwoners (nooit méér dan dertig percent van de gehele massa) wat vroeger naar het graf te sturen, onder de vorm van interest, gerekend over het totaal van de financiële hulp die ze vroeger opgezonden hebben om te vermeiden dat ze hun machinekes zeker niet van de communisten zouden kopen, over te hevelen, via internet, wat hun schuld bijna nog niet aflost, niet gesproken van de originele waarde van de lening, wat ze later wel eens zullen afrekenen, vooral als ze toelaten dat er daar weeral twijfelachtige hoofden opduiken....

Ziezoo, van helden hebben wij niets. En spreek er niet meer van. Het wordt, tenandere, hoog tijd dat ge van kanaal verandert.

Ik weet niet of het de moeite waard is op al die verschrikkelijke mail's te antwoorden.

Van de ene kant ben ik ervan overtuigd dat ge de helft van uw slobberige dagen in een complete staat van verdachte dronkenschap doorbrengt (zoals het past aan alle gefrustreerde kunstenaars), terwijl, gedurende de andere helft, als ge dus nuchter zijt, ge nog altijd aan diezelfde staat van "onverantwoordelijke-puber" blijft haperen, zonder bekwaam te zijn een glimpje van gezond verstand op te rakelen... zoals ik al honderd keren eerder heb geschreven.

Ik zal niet beweren dat de eenzaamheid, die ge dagelijks moet trotseren, alleen en op zichzelf, de oorzaak is van uw situatie, want ge zijt altijd pervers geweest, maar dat dat heeft geholpen de toestand te verergeren, dat heeft het.

Het is ongelooflijk, uw capaciteit ne hele hoop losse zinnen, elk met één enkel (on)belangrijk sleutel-woordje (in uw opvatting) uit te braken, zonder ze eerst (de woorden) te bedenken, te overwegen, rond te draaien in uw mond, net alsof ge van een lekker wijntje aan het proeven zijt, om er wel degelijk de juiste betekenis en de waarde van te schatten, te overwegen of ze eigenlijk wel toepasselijk zijn, te analyseren of ze wel geschreven zijn geweest met de bedoeling "een boodschap over te hevelen" of, integendeel, helemaal geen inhoud bezitten en geformuleerd worden met het uitsluitend doel een mens te shockeren.

Probeer toch ene keer in uw leven met mij overeen te komen en beken dat er geen enkele draad van redenering in uw teksten te volgen is, gevormd door kleine totaal onafhankelijke zinnetjes, die plots in uw hoofd schieten en die ge er tezelfdertijd uitspuwt, of, alleen maar ne hele hoop losse woorden op een rijtje zet, die ge zonder aarzelen de pot ingooit, het deksel er op legt, er ne keer goed aan schudt, terwijl ze aan het koken zijn, met de bedoeling ze zodanig onder elkaar te vermengen dat er een hutsepot geschapen wordt en dan verwacht dat er daar een verstaanbare tekst, met reden en boodschap, uit zal vloeien.

Men beweert hier in Brazilië (toepasselijk in uw geval) dat: "ele fala pouco, mas em compensação, ele diz muitas bobagens", wat letterlijk vertaald kan worden als: "hij spreekt weinig, maar in compensatie, hij zegt veel onzin.."

Let ne keer op de volgende reeks kleine zinnetjes, allemaal negatief (of met een negatieve bedoeling), die ge in uw laatste e-mail gebruikt hebt, over uzelf en over mij:

"Ik ben een beelddenker (zever); beelddenkers kunnen 32 beelden per seconde zien (nog grotere zever); ik kan iemand met één zin neerslaan (grootste zever); ik zie 10 keer meer per seconde dan gij (zever); ge zijd een halve homo (nog grotere zever); ik denk dat gij daar geen talent voor hebt (zever); het enige wat gij kunt voortbrengen is de slogan: het leven is een strijd (gene zever); maar neem dat Gleicy gekwetst wordt, dat gebeurt veel in judo, dan is ze al de aandacht en energie van haar vader kwijt (allergrootste zever); zorg er vooral voor dat ge haar niet als uw uithangbord gebruikt (grote zever); ge zijt hopeloos depressief (over diene zever zal ik apart antwoorden); uw wereldje is nog een vierkante centimeter groot (zever); gij probeert uw territorium uit te breiden door Gleicy en haar talenten (nog grotere zever); ge moet oppassen of gij wordt een parasiet op een menselijk wezen (de grootste zever aller tijden); gij stond met foto en al in de krant omdat ge een kind geadopteerd hebt, tja, was het dan over u dat het ging, of over dat kind (wat ne hele hoop zever, allemaal samen); 't Is precies of Uw leven is gelukt, als dat kind lukt (gene zever, pure waarheid, hoe hebt ge dat geraden?); ge hebt nu voldoende gedevalueerde dollars (zever); ga eens in therapie bij een psychiater (nog grotere zever); ik zeg het: ge zijt depressief (ge dringt aan hé, maar t' blijft zever); het zal niet lang nemeer duren vooraleer uw vrouw en kind zullen zeggen: het is tijd dat den ouwen dood gaat, zodat we ons goesting kunnen doen met zijn geld (nog grotere zever, maar 't is niet onmogelijk); ik zie 32 beelden per seconde hé (ik weet het al, maar 't blijft nog altijd zever); ik ben mediamiek (grote zever en waanzin), en gij zijt ziek (dat hoopt gij natuurlijk en dat alleen al is genoeg om u rechtstreeks naar de hel te wensen, eens het zover is)..."

Zeg ne keer eerlijk: wat denkt ge zelf over al diene dwaze onzin?

Over Napoleon, ge hebt natuurlijk niet verstaan wat ik bedoelde. Ik heb nooit interesse gehad over wat hij gedaan heeft of gelaten heeft te doen. Wat er mij altijd geïntrigeerd heeft over hem is dat verhaaltje dat ze er bij gesleurd hebben om hem belachelijk te maken en dat over de gehele wereld bekend is. Wie heeft dat uitgevonden en met welk doel?

Uwen uitleg over de Heilige Geest is zuivere zever, natuurlijk. 't Is daarom dat ik het gepast vond onze lieve, aanhankelijke en oudere broers niet meer te kopiëren.

Wat bedoelt ge eigenlijk als ge beweert dat ge iemand met één zin kunt verslaan?? Hoezo, op welk gebied? Door mij te verzekeren, bijvoorbeeld, dat ik een halve homo ben (zoals een vrouw die half zwanger is)? Zeg ne keer eerlijk: waarde gij, of waarde gij niet dronken, toen ge dat geschreven hebt? Gewoonweg belachelijk.

Ik zou ook graag weleens willen weten waarom gij me altijd zoveel raad wilt geven en voorspellingen wilt maken over mijn toekomst en die van mijn nageslacht. Ik heb daar toch nooit om gevraagd zeker en ik heb mezelf ook nog niet betrapt raad aan u te willen geven. Denkte gij, oprecht, dat ik mijne plan niet kan trekken? Hier zeggen ze het volgende daarover: "Se conselho fosse bom, nao seria dado, seria vendido", wat neerkomt op: "moest een raad goed zijn, men zou hem niet geven, men zou hem verkopen".

Maar laat ons terug keren naar serieuze onderwerpen.

Eerst en vooral, kinderen adopteren: De adoptie van Gleicy was wel degelijk een poging, Rudo Jr. te vervangen en tot mijn complete verrassing is dat volledig gelukt. Ik weet niet goed of gij wel perfect begrijpt wat "liefde" is. Wat ik voor Gleicy voel is zuivere en pure liefde. Zoals ik die ook voel voor Ligia. Ik moet er hier onmiddellijk aan toevoegen, u perfect kennende, dat het zich niet betreft om een "zieke" liefde. Dat is, natuurlijk, om te vermeiden dat gij, in uw volgende post, insinueert, dat ik niet alleen een halve homo ben, maar ook een gehele pedofiel. Ik begrijp volmaakt wat liefde is en deel er meer uit dan ik ontvang, van beiden. Een mens die iemand bemint is voortdurend bekommerd over alles wat die persoon betreft: zijn gezondheid, veiligheid, opvoeding, comfort, toekomst en zelfstandigheid. En wat vraagt men, als vergoeding, terug? Weinig eigenlijk: alleen maar "inspanning".

Ik zal het volgende zeggen, om het gemakkelijker voor u te maken, juist te begrijpen wat liefde is: ik verkies dat elke ernstige ziekte mij eerst aantast dan één van hen. Dan zult gij natuurlijk onmiddellijk antwoorden dat ik deze optie verkies omdat ik te laf ben hun lijden méé te leven. Juist. Ik ben daar te laf voor. Één punt voor u.

(Ik kan hier niet nalaten een ode te brengen aan An, de vrouw van J.. Hoeveel keren heb ik ze gezien, één kind in de korf van voren op haar fiets, één kind vanachter op het passagierszitje en het derde, op haar rug, op weg naar school? In regen, sneeuw en wind. Het zuivere beeld van de oprechte liefde, die geen grenzen kent. Ik probeer hier, met Gleicy, haar (An's), lessen te volgen.)

Gelijkaardige commentaar geldt, in de veronderstelling dat één van hen, of beiden, gelukkiger beweren te zijn met iemand anders, dan eventueel met mij. Ik zal hen, met alle middelen, trachten te overtuigen dat ik nog steeds de beste optie ben, maar moesten ze mij, alle twee zweren dat ik gebuisd ben in mijn opdracht, dan verkies ik alleen verder te ploegen. Zonder haat. Moorden en zelfmoorden, gepleegd uit liefde, zijn NIET te verantwoorden en de daders zullen rechtstreeks naar de hel vertrekken (dat, voor de mensen die in de hemel en de hel geloven).

Mijn zogezegde depressie: Ik kan u verzekeren dat ik niet de gelukkigste mens van de wereld ben, maar ik ben ook niet de ongelukkigste! Heel waarschijnlijk heb ik zelfs genoeg geluk samen gescharreld om er een deel aan u te kunnen schenken. Ik heb veel stoten in mijn buik in gecasseerd, van jongsaf aan en heb daar nooit speciaal over geklaagd. Ik heb mijn eigen leven in mijn eigen handen genomen en heb er het beste van gemaakt, wat enigszins mogelijk was te maken, zonder hulp van eender wie.

Om al mijn herinneringen niet met mij mee te nemen naar het graf, heb ik besloten deze blog te schrijven (mijn eerste idee was een boek, maar een blog past zich beter aan, aan mijn bedoeling). Ik beschrijf alles wat enigszins mijn aandacht heeft getrokken en in staat is geweest mijzelf te doen glimlachen (meerdere keren heb ik zelfs echt hard moeten lachen terwijl ik aan het schrijven, of zelfs iets aan het herlezen, was) of zowel mij verplichtte, een traan, stiekem, weg te vegen (het is hier aangepast te verhullen dat ik méér keren heb geweend van de vreugde dan van het verdriet) en het gevolg is dat er een beetje van alles in staat. Eerlijk en zonder leugens. Realistisch.

En nu vindt gij het nodig daar enkele passages van uit te vissen en ze te bestempelen als "onbelangrijk". Dat was ook de bedoeling, hé! 't Zijn allemaal onbelangrijke anekdoten. De meest belangrijke heb ik er (nog) niet in gezet. Één voorbeeld daarvan: toen gij in Rio De Janeiro gepland was te arriveren, in April 2001, had ik Rudo Jr. gevraagd u op te gaan halen aan de luchthaven. Verbaasd heb ik hem echter wat tegen voelen stribbelen, maar, na een beetje aandringen heeft hij dan toch toe gestemd. Hij had me echter niet gewaarschuwd dat hij op dat uur, het uur van uw aankomst, van plan was geweest naar Belo Horizonte te vertrekken en in plaats van om zes uur 's avonds te reizen, is hij om middernacht vertrokken, na zijn familieplicht vervuld te hebben. Ik zou wel ne keer graag willen geweten hebben, van uw "mediamieke - vriendinnen" of hij daar toch geraakt zou zijn, had hij zes uren vroeger kunnen vertrekken...

Wat me voortdurend door schemert uit uw commentaar is, dat ge die nijd en jaloersheid, die ge vroeger al bezat, nooit ne meer kwijt zijt geraakt. Eigenaardig is dat gij nooit iets positiefs weet te zeggen over F., Hilde, D. en ik. Altijd maar diene zelfde, terugkerende, nijd. Stopt daarmee G., een mens wordt niet groter door de anderen te verminderen. En ook die alomheersende goesting om polemisch te zijn, met de bedoeling de aandacht te trekken, vergeet dat. Hoe eenvoudiger hoe beter.

Dat ge mij "depressief" aan het vinden zijt is toch wel echt belangrijk voor mij. Dat wil zeggen dat ge mij nauwkeurig aan het gade slaan bent om uzelf in de spiegel te herkennen. Goed zo, nog één punt voor u.

En dan moeten vaststellen, in de laatste zin van uw mail, dat ik ziek ben, tja, daar ben ik nog niet zo zeker van, maar in alle geval, ge moet ook gene "mediamiek" zijn om dat uit mijn teksten te kunnen "pluizen" hé. Misschien zijde gij ook ziek! Wie weet? En als 't komt, kan't ineens rap gaan, hé, voor ons beiden....

(Er ne keer goed kunnen mee lachen is toch een reuze geneesmiddel, vindt ge niet?)

Over "mediamieke" mensen gesproken, nog ne keer, herinnert ge u dat ons Hildeke daar ook zo ontzettend veel in geloofde? Het schijnt dat ze al lang aan het trachten is met u op dezelfde golflengte te geraken, om over 't één en 't ander te kunnen... uitwijden... laat het ons zó uítdrukken en waarvoor ze, in 't leven, gene tijd en gene gelegenheid heeft gehad, dat schaap. Zo is ze er niet in gelukt haar ziel, bij u, te reinigen, waar Mama, God zij dank, wél is in geslaagd, vooraleer ze "beslist" heeft te stoppen met ademen.

Op dat gebied, heeft Mama toch wel geluk gehad, vindt ge niet? Die drie maanden wachten hebben uiteindelijk gecompenseerd.

Voelde gij ook een beetje diene "karma" aan uw vel peuteren? Dat jeukt verschrikkelijk hé, om eerlijk te zijn?

Terwijl ge denkt aan een gepast antwoord, speciaal bedoeld om te bewijzen dat "wie de dolk gebruikt, met de sabel zal gekwetst worden" (daarom gebruikte ik, als Kapitein van mijn schip, een sabel in onze zandbak, in Rumbeke, terwijl ik J., de aanvallende piraat, met een dolk voorzag), moet ik, intussen, iets dringends kwijt:

Ik bemin mijn familie, mijn vrouw en mijn dochter en ik zal proberen, mijn volgende dochter, ook zoveel te beminnen.

Eens een mens wat ouder begint te worden komt er zich, elke week, een nieuwe pijn voegen bij de vorige. Ene keer dat ge de vijftig voorbij zijt geschreden moet men aandacht besteden aan uw longen hier, uw tanden daar, uw gezicht dat voortdurend maar waziger wordt, uw oren die niets nemeer horen, tenzij de bekgevechten van uw gebuur van boven, uw nagels, haar en baard die schijnbaar rapper groeien dan ooit tevoren, uw vel dat overal eigenaardige plekken begint te vertonen, uwen bloeddruk die stijgt zonder enige inspanning te doen, uw spieren die slapper en slapper worden met de dag, de nooit eerder opgemerkte rimpels, vooral rond de hals, de afgang die regelmatig stoort (eender wat ge eet of drinkt), de moeite die men begint te ondervinden schoenen en sokken aan en uit te doen, de winden die zich onverklaarbaar opstapelen, de straal van uw pisboogske dat begint te lijken op een leeglopende koffiepot, de oren die tuiten zonder ophouden, het zweet dat zo rap uitbreekt, de vaststelling dat ge uw dochter niet meer zo hoog kunt optillen als ge gewend waart, de weinige blikken die ge nog ontvangt vanwege het gezellig vrouwvolk (terwijl de bedelaars, dronkaards, oude hoeren en homo’s u nooit uit het oog verliezen) en dienen anderen daar, die zonder blikken noch blozen, met zijn rug naar u toegedraaid, altijd precies voor u plaats gaat nemen, waar ge ook staat of zit, de dokter die zonder medelijden beweert dat het tijd wordt nog eens in uw gat te koteren om de staat van uw prostaat te beoordelen en nu diene andere dokter, specialist in het ontleden en onderzoeken van duizenden “asses en arses" in het Engels en "cu’s", in het Portugees.

Deze laatste dokter vooral, is nieuw in mijn leven. Ik had toevallig eens opgemerkt dat er wat bloed op het Wc-papier was verschenen; de volgende dag ook en de dag daarop nog wat meer en de onrust begon zich aan mij vast te klauwen. Gij, die nooit uw eigen uitwerpselen heeft durven ontleden en zelfs een hekel koestert voor alle mensen die beweren dat zij dat alle dagen gewend zijn te doen, begint zich opeens in noodzaak te voelen nu, op elk moment, opnieuw te gaan verifiëren of er niets veranderd is aan die ingewikkelde situatie, vooral wat de kleur betreft (alles is redelijk met uitzondering van rood en zwart...).

Dus het werd hoog tijd eens een “ass” specialist (hier proctologista genoemd) op te zoeken, vergezeld van uw vrouw, want ge weet nooit wat hij daar allemaal zal ontdekken en wat al eerder is ontdekt geweest, bij andere leden van de familie...

Speciaal een verse onderbroek aan getrokken, de grote kuis gedaan daar vanonderen en in de nabije omgeving, een bezorgde glimlach geproduceerd om de dokter te laten weten dat ge niet bestand zijt tegen slecht nieuws en zijn onmiddellijke geruststelling dat nee, ge moogt gerust zijn, ge zijt zoals een oude “bicha” (homo) die niet sterft maar zich verandert in pluimen, of beter nog, zoals onkruid dat niet uit te roeien is; dat ge honderd jaar zult worden en iedereen u voorbij zal streven en hij prompt beslist toch niet uw “ass” van dichtbij te onderzoeken, wat hij alleen maar suggereert aan knappe jonge meisjes, liefst vanal wanneer ze niet te dik zijn.

Neetje, ge moet onmiddellijk een “colonoscopia” laten maken van uwen dikke darm, te beginnen daar aan de ingang (uitgang?), tot aan het einde, ongeveer een meter verder weg. Amaai zeg, moet diene zwarte darm daar helemaal in geschoven worden (dat was dan een week daarna, bij een andere specialist)? Hebt ge hem goed gewassen (de darm bedoel ik), want voor u in de rij had ge een oud peetje opgemerkt die gedurig verschillende winden had gelost, sommige luidruchtig, maar zonder stank, terwijl men andere amper kon horen, maar in compensatie, kon rieken tot in de receptiehall) en hij dan vlijtig begon uit te leggen wat precies hij zou doen in uw darmen en men speciaal aandacht moest schenken aan zijn laatste woorden: het is nodig ja, diene rubberen darm, daarin te steken, terwijl hij er bewust en beklemtonend aan toe voegde: "in UW ass". Dat klonk als een donderslag en men geraakt er zelfs van in de war: ik had al vele keren, vele mensen uitgescholden van: “vai tomar no cu” = “take it up your ass” en ge dan uzelf een bult verschiet als uwe eigen, beleefde en koelbloedige dokter, nu die vuile woorden aan het toepassen is in daden, met UW eigen ass en nooit, in geen enkel geval, met het zijne...

Goed, ze dienen u een slaapmiddelke toe en vooraleer ge het beseft wordt ge wakker (na ongeveer twintig minuten) met een pijnlijke druk in uw ingewanden, veroorzaakt, beweert de verpleegster (die eerst een grote handdoek voor mij had open gehouden terwijl ik de broek, samen met de onderbroek, naar beneden had geschoven, maar achteraf gezien niet genoeg beschaamd was geweest, mijn uitlaatbuis rechtstreeks en langdurig te bezichtigen, zonder er zelfs rood van te worden), door de lucht die kunstmatig in uw darmen wordt geblazen, zodat ze bol staan en de dokter op het scherm, alles volledig kan nagaan en onderzoeken, vooral wat eventuele poliepen betreft en moest hij wat overdrijven met dat pompje, ge waarschijnlijk zoudt beginnen zweven in de kamer, tot hij besluit dat het genoeg is geweest voor vandaag, hij de knop aflegt en uw darmen ineens slap vallen, net zoals een leeglopende band...

Ik werd terug gezonden naar het receptie bureel om het resultaat af te wachten. Dat oud peetje kreeg het zijne in minder dan tien minuten (het betrof zich om de alom gekende "scheetkwaal") terwijl ik, ongerust, al langer dan een half uur aan het wachten was. Om de minuut werd ik ongeruster, tot de verpleegster eindelijk te voorschijn kwam huppelen; maar zonder resultaat in haar handen. Ik was bekwaam mijn gat nog wat dichter toe te knijpen dan toen het onderzoek was begonnen (wanneer de verpleegster me kalm had gevraagd te ontspannen en vooral daar, te relaxen..) maar ze bracht wel twee bokaaltjes mee met drie stukskes vlees of vet (?) in formol, geen enkel (gelukkig) groter dan één cm (maar één ervan, het grootste, roodachtig gekleurd), met de opdracht ze naar een laboratorium te dragen waar ze een biopse zouden moeten uitvoeren. De diagnose van de darmdokter zal dus afhangen van het resultaat van die biopse en ook van een extra te betalen rekening, want de overeengekomen prijs was voor een simpel onderzoek en niet voor de chirurgische ingreep, nodig geweest om de drie poliepen te verwijderen.

Goed, dat besef ik nu allemaal wel degelijk, maar ik moet nog ne keer terug keren naar diene "assdokter", om daar mijn vonnis te aanhoren. Ik heb wel het resultaat van de twee onderzoeken (colonoscopia plus biopse) al gelezen, maar zijn uitspraak (opinie) ontbreekt eraan. Ik kan het bijna niet geloven dat het iets ernstigs is, maar ik begrijp wel dat, hoe groter de poliepen, hoe groter de kans bestaat, op zijn minst, één ervan, kwaadaardig te zijn, of later te kunnen geworden zijn...

Nu, volgende woensdag zal ik nog ne keer extra goed mijn geheime delen wassen en een verse onderbroek áán trekken...

Tot dan!!

In de vorige post zijn er, door G., enkele onschuldige woorden gerept geweest over de Palestijnen, enkele maanden terug. Ik kon, toen, niet nalaten te antwoorden.

"Nu ge de Palestijnen erbij hebt betrokken, 't is wél waar dat de Joden, over het algemeen, enorm véél hebben bijgebracht voor de vooruitgang van de wetenschap in het algemeen, vooral op medisch gebied, maar ook in militaire kwesties, zoals het ontwerpen en de ontwikkeling van bijna alle soorten bommen, onder andere de fragmenterende bom, plus de atoombom. Van de andere kant, bijna geen enkele van deze "slimme" Joden wonen, effectief, in Israël. Ze zenden er wel enorm veel geld naar toe, alle dagen, en ene keer per jaar moeten ze aan de lamenteermuur gaan wenen, zonder uitzondering, over hun, gedurende die periode, ontelbaar gepleegde zonden, maar ze begrijpen ook goed dat wie een dak heeft van glas, geen stenen moet werpen op het dak van de buren. De domste Joden werden dus beleefd uitgenodigd dáár te gaan leven, zodat de slimste zouden kunnen vast stellen hoe ver ze eigenlijk wel kunnen gaan met hun uitdagingen. Ze zijn er, op dit moment, al aan gewend geraakt, van jongsafaan, kanonballen te werpen naar alle buren, vooral op de hoofden van de Palestijnen (die stomweg blijven weigeren hun grond áf te staan en tientallen stenen gebruiken om de vijand af te slaan), eigenlijk méér om te oefenen dan om het doel te treffen en ook om dat volkske te tonen dat ze hun koppen niet óp mogen blijven steken. Ze houden daar helemaal geen gewetensprobleem van over en handelen net alsof de Palestijnen geen reële mensen zijn (zoals de Nazi's ook beweerden over de Joden).

Het is duidelijk, voor iedereen die geen Jood is, dat er geen intelligent leven bestaat in Israël en dat de gehele wereld daar, vroeg of laat, de prijs zal voor moeten betalen.

In dat verband herinner ik mij uitstekend hoe onze leraar "Geschiedenis" in de Broederschool van Roeselare (néé, het was onze Fons niet) ons er gedurig wilde van overtuigen dat wij, de Vlamingen, veel dommer waren dan de Hollanders, omdat die op tijd wég waren gevlucht van onze Spaanse en Franse veroveraars en dat wij dus, die onnozel áchter waren gebleven, uiteraard ook de slimste van de ploeg niet waren geweest (dat doet mij weeral herinneren aan ons Fonske).

Hijzelf, die leraar "Geschiedenis" bedoel ik, was weliswaar geen Hollander (dat heb ik toevallig ontdekt door zijn niet te negeren West-Vlaams accent) maar hij was blijkbaar toch van Joodse afkomst en daar bestaat ons basis verschil in met de Hollanders, protestants vanaf hun geboorte en zoals de Engelsmannen (let op de beschrijving "Engels") en de Noord-Amerikanen, uiterst Joods gezind. Zij beweren tenandere over henzelf dat ze tot het Volk behoren, speciaal uitgekozen door God, om de gehele wereld te veroveren. De Ieren en de Schotten ook, natuurlijk, tenware ze Katholiek zijn.

Dus, nogmaals en vooraleer ge het mij opnieuw vraagt, volgens hen zijn zíj de "locomotief" van de wereld en zijn wij de "wagons".

Later heb ik ontdekt dat de schrijvers van geschiedenisboekjes bijna allemaal Joden zijn, net zoals de eigenaars van bijna alle kranten, tijdschriften en televisiekanalen.

Bovendien zijn bijna alle Presidenten van bijna alle grote firma's en bijna alle Presidenten van bijna alle landen, ook van Joodse afkomst en moeten wij voortdurend blijven horen dat bommen werpen op Palestijnse verdachten (of niet) absoluut geen zonde is. Integendeel, een plicht.

Dat allemaal in overweging genomen en voor nog andere, specifieke, redens, zijt gij, G.je, een voorbeeld van Vlaamse onnozelheid en moet uw Hollands vriendinnetje er u voortdurend op wijzen dat ge de regel van "t, d en dt" nog niet kent, zelfs ná bijna zestig jaar geoefend te hebben...

(Ikzelf heb daar toch wel al een excuus voor zeker hé, na praktisch veertig jaar afwezigheid..?)"

Ik vermoed dat veel van de lezers van deze blog niet erg geïnteresseerd zullen zijn in herinneringen over mijn zwoele avonturen, allemaal (alias) echt (95%) gebeurd.

Om niemand's gevoelens te kwetsen heb ik besloten een nieuwe blog te creëren, in de categorie + 18, waar ik het "vervolg van de Gentse feesten" in heb geplaatst en waar ik ook alle andere, door mezelf gecensureerde, eerdere, post's zal publiceren.

Ge zijt dus, op voorhand, verwittigd!

Een andere keer dat ik mij, onverwacht, bloot heb gesteld aan gevaar is gebeurd nadat ik mijn vrouw naar de engelse taal cursus had gereden (ze studeert nog altijd Engels en nu ook Spaans). Na haar daar af gezet te hebben kon ik niet vermeiden mijn blik, op een wiegend achterwerk, op het trottoir, te laten rusten. Om er zeker niets van te missen, had ik zelfs de snelheid van de auto aanzienlijk verminderd. Vooraleer ik, echter, de tijd had om te begrijpen wat er precies aan de hand was sprong het schepsel, razend vlug, de passagiersdeur binnen. Ach, waarde mij aan het uitnodigen misschien, kraakte ze? De klank van haar stem, plus haar uitzicht, nu van dicht beschouwd, deden het me opeens beseffen dat het zich om een travestiet begaf. Ik vroeg het ook onmiddellijk, zonder aarzelen. Nee nee, ontkende ze beslist, bekijk maar eens mijn tieten hier, pas twee weken geleden ben ik er mee gestopt mijn kindje te voeden. Ach já? Drong ik aan. Kijk eens hier, madammeke, het is beter prompt uit mijn auto te stappen, hé!

Intussen was ik langzaamaan door blijven rijden, want er was geen enkele plaats te bespeuren, vrij om te parkeren. Oké schatje, reageerde ze, laat me er dan wat verder, uit. Dáár aan die hoek, wees ze. Opgelucht een rappe oplossing voor een mogelijk gevaarlijke toestand, ontwikkeld te hebben, streefde ik er zonder aarzelen naar toe. Ter plaatse gearriveerd en weeral helemaal onverwacht werd de auto omringd door vier andere travestieten, die zogezegd vriendschappelijk tegen de deuren en ruiten aan kwamen leunen. Let op hé, baasje, we zijn allemaal gewapend met scheermesjes. Wilt ge er levend van uit geraken? Meteen zochten ze mijn zakken na, loerden in het handschoenvakje van de auto en onder de zitbanken. Ik bewaarde mijn kalmte, overhandigde het geld dat ik bezat, vroeg mijn documenten terug en zweerde dat ik niets anders van waarde bezat. Toen wilde die travestiet, die naast mij had plaats genomen, weten, van de andere die aan mijn linkerkant, buiten, recht stond, of het toch niet beter zou zijn me te verminken in het aangezicht. Allez, allez, waarom dan toch, probeerde ik, verbaasd? Ik ben toch aan het coöpereren zeker? Dat heeft waarschijnlijk mijn redding betekend, want ze beslisten allemaal ineens rap wég te wezen.

Daar had echter de travestiet die in de auto achter was gebleven, niet op gerekend en ze trachtte verwoed, maar tevergeefs, uit de auto te ontsnappen. Het veiligheidsslot voor alle deuren, zoals standaard is vandaag, is echter alleen maar bedienbaar vanaf mijn deur. Maar dat besefte ik, op dat ogenblik, zelf ook nog niet. Laat me buiten begon ze nerveus en schellend te tieren. Ze vocht met de klink, wrong zich over haar zetel heen naar de bank vanachteren, trachtte daar ook de deur te openen en niets...

Haha, schreeuwde ik woedend, nu zal ik uw gat eens goed verkrachten, hé. Neetje, alstublieft niet, ik ben nog maagd, huilde ze wanhopig.

Wel kom, dat laatste deeltje is niet echt gebeurd, maar dat ik goesting had zijn slap hol met een bezemsteel te ontmaagden, dat had ik. Had ik er maar ene bij mij gehad…