Iedereen die mij kent (kan men op de vingers van één hand tellen), of die me langzaam aan het leren kennen is, zullen er onmiddellijk akkoord mee zijn dat ik een levenslange hekel koester aan alles wat enigszins met de dood te zien heeft, of wat er mee gepaard gaat (zoals rechtelijke of onrechtelijke veroordelingen in die zin, folteringen, martelingen, alle soorten ziekten die naar de dood leiden, moord, aanslag, verlating, verkrachting, rammelingen van eender welk type, perversheid, sadisme, roekeloosheid, wreedheid, water-boarding, oorlog, achtervolging, jacht, terechtstellingen, geselecteerde moorden, wapens en bommen van eender welk type, enzovoort). Dat, in verband met de mensen in het bijzonder en de andere beesten, in het algemeen. Maar precis hetzelfde gevoel koester ik ook en in dezelfde graad, wanneer het over dieren gaat, eender welk type ook, zoals huisdieren of wild in het algemeen en dieren die met speciale inzet gekweekt worden om daarna, zonder enig teken van medelijden, zoals ook in de wetenschap gebeurt, afgeslacht te worden en door ons, koelbloedig verslonden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zo is het ne keer gebeurd dat mijn vrouw (ze had vroeger al eens geprobeerd de nek van een kieken om te draaien, maar was er, bijna, niet in geslaagd - spijtig genoeg voor dat kieken, dat toen niet alleen op gevreten zou worden, maar bovenal, ook nog als proefkonijn heeft moeten dienen), op een bepaalde middag, thuis arriveerde met een zak onder haar oksel waarin er ongeveer acht levende krabben in rond kriebelden, gereed om in de ketel, waarin ze koud water aan het gieten was, geplonst te worden en ze dan lekker, op het brandend vuur, te koken, tot ze rood uitsloegen van de inspanning. Toen ik de bedoeling in de gaten kreeg werd ik weeral eens zo verschrikkelijk kwaad. Hoe durfde ze, bij mij thuis, die daad plegen, beseffend dat ik daar ziek van wordt (om niets méér te zeggen). Daar zou geen enkele sprake van zijn. Niet de minste kans. En geen bekvechting daarover!!

(Iemand heeft me ooit verteld dat als men een puit op een hete plaat zet, hij een puitensprong zal maken om er vanaf te geraken, maar als men diezelfde puit op een koude plaat zet en daarna het vuur langzaamaan aan wakkert, hij daar rustig zal blijven zitten tot en met zijn eigen einde. Puiten zijn toch ook wel domme beesten, hé?)

De krabben waren ongeveer vijftien tot twintig centimeter groot, hadden een lichtblauwe kleur en hun enorme “klauwen?” waren met een koordje vast gebonden, zodat ze onmogelijk, vooraleer gestoofd te worden, iemand zouden kunnen kwetsen. Hoe wreed kan een mens wel niet zijn? Hier woorden ze “carangueijos genoemd, maar hetzelfde lot ondergaan ook de kreeften.

Ik wilde van gene enkele verklarende uitleg weten of horen, maar ik vermoedde, vanwege de kleur, dat het zich om rivierkrabben betrof en geen zeekrabben die een meer grijsachtige kleur bezitten(??). Waren het zeekrabben geweest, het geval was rapper op te lossen geweest, maar rivierkrabben? Waar zou ik een propere rivier kunnen vinden, daar in de stad van Rio De Janeiro, om ze terug te schenken aan de natuur? Allemaal strontstromen. Ik heb ze dus mee genomen in mijn auto, niet vooraleer de koordjes kapot gesneden te hebben. Dat had ik, besefte ik achterwaarts, niet gedaan moeten hebben, vooraleer ze te bevrijden, bedoel ik, want halverwege de weg op naar het bos “Floresta Da Tijuca”, een bergachtige omgeving, midden in de stad en waar men zelfs gemakkelijk verloren in kan lopen, begonnen ze aanstalten te maken uit de zak te kruipen en wist ik niet waar ik eerst en meest aandacht moest aan schenken, de krabben op de passagiersbank, of aan het verkeer. Vooraleer ze van bank veranderden en de mijne zouden trachtten te veroveren, besloot ik een duw te geven aan de zak zodat ze allemaal op de grond tuimelden. Daarmee werd mijn afschuw nog groter want zo konden ze de zak nog rapper verlaten en bewogen ze zich de richting in van mijn voeten op de pedalen. Gelukkig had ik mijn schoenen aan en kon ik ze, af en toe, eens terug schoppen naar de voor hen gereserveerde plaats, terwijl ik verschillende keren nog juist een accident kon vermeiden, vooraleer eindelijk, boven op de berg te hebben beland, waar ik me herinnerde, er een zoetwaterbronnetje bestond om daar de beestjes in te werpen, hopend dat ze ergens hun weg zouden weten te vinden naar een propere rivier. Maar toen begon eigenlijk mijn echte strijd, eerst om ze uit de auto te verwijderen en daarna in de richting te stuwen van de bron, terwijl ze zich in alle richtingen begonnen te verspreiden en ik geen benen genoeg bezat om ze voortdurend terug op de juiste baan te zetten. Ik moet bekennen dat ik er alleen maar zes van heb kunnen redden, want de zevende heb ik uit het gezicht verloren en de achtste, verdenk ik, is in de handen geraakt van een man, die daar ineens ook was opgedaagd en waarschijnlijk één exemplaar, later in zijn eigen kookpot heeft kunnen foefelen en zonder enig teken van wroeging, verslonden heeft. Ik hoop dat, wanneer hij in de hel zal arriveren, Lucifer hem ook een pot met kokend water zal aanduiden, als straf.

Iedere keer dat ik nu in een restaurant verzeild geraak waar er, in een aquarium, levende dieren worden ten toon gesteld aan de gulzige en beklekkende klanten, hen uitnodigend zelf hun slachtoffers uit te kiezen, verlaat ik onmiddellijk, niet alleen het restaurant, maar de gehele wijk, om toch zeker de kreten niet te horen van de stervende beestjes. Toch kunnen ze mij somtijds verrassen, terwijl ik daar rustig zit te mijmeren en er ineens een kelner aandraaft met verschillend krabben op zijn schaal en naar een tafeltje streeft juist naast het mijne, waar er onveranderlijk een wreed vrouwmens zit te wachten met een houten hamertje in haar klauwen, gereed om de gehele krab niet alleen compleet kapot te slaan, maar ook aan alle beentjes verwoed te zitten zuigen, net alsof haar leven daarvan af hangt, tot haar muil helemaal bespetterd is van het wit vlees (bijna schuim) en de resten eruit vallen of gespuwd worden en ik het niet meer vol kan houden van de afschuw en, met al mijne bucht en brol, van tafel verander, zover weg als enigszins mogelijk is en met mijn rug naar haar toe gedraaid. Dat noem ik echt pervers zijn. Idem met vogeltjes, duiven en eender welk ander beestje dat alleen maar in grote hoeveelheden de goesting stilt. De zondaars zullen in de hel ook zeker allemaal verslonden worden en hun beentjes helemaal leeg gezogen. Die perverse beulen.

Ene keer is het zelfs met mijn eigen zuster gebeurd. Ze had aangekondigd dat ze mij een speciaal avondmaal had voorbereid diene keer dat ik daar pas gearriveerd was, vanuit Brazilië. Goed, heel goed bedankte ik haar, gelukkig met het aanbod, terwijl ze mij het menu in mijn handen frommelde. Ik heb alleen maar het voorgerecht bekeken: "Jonge Duiven Borstjes"...

Ga met zo’n lawijt in uw oren gaan slapen. Meteen heb ik mijn achterwerk opgepakt en heb in de keuken twee pistolets met kaas op gegeten. Ze heeft haar jonge duiven borstjes alleen moeten opvreten en de volgende dag heeft ze er ne slappe afgang van over gehouden...