Toen ik nog in Rio De Janeiro woonde bezat ik een huis voorzien van een grote hof waar veel bloemen, planten en bomen in groeiden. Één ervan was een kerstboom die ik zelf had geplant, na onze eerste Kerstdag daar, in dat huis, gevierd te hebben. Gedurende ettelijke jaren schonk ik er geen werkelijke aandacht aan, tot op een zekere dag, mijn meid mijn aandacht er op trok dat, indien ik hem, die kerstboom, verder zou blijven laten groeien, zonder hem regelmatig te snoeien, vooral boven aan de top en zo óver het huis zou beginnen te reiken (alias, twee verdiepen hoog), iemand zeer genegen van de familie, als rechtstreeks gevolg daarvan, zou sterven. Ik heb geen enkele voorzorg getroffen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik ben niet gelovig en bijgevolg, nog minder bijgelovig en ik heb me nooit geneigd gevoeld het verband tussen die boom en mijn zoon te leggen.

Mijn zoon is enkele maanden later overleden in een auto-ongeval.

Eigenaardig, hé? ’t Zal wel toevallig geweest zijn. Louter toeval.

Sedertdien wil ik, echter, in geen huis nemeer wonen.