Gedurende een kort bezoek aan België, om Mama een riem onder het hart te steken en moed te verstrekken terwijl ze opgenomen was geweest in een hospitaal van Kortrijk, na een val in een restaurant op de Grote Markt van Roeselare (Bij de Chinees), waar ze een heup had gebroken, toen ze ook, voor de eerste keer, een zekere "moeheid" van het leven had laten blijken, had ik al een klein seintje ontvangen dat er zich iets verkeerds aan het afspelen was in mijn hoofd. Terugkerend van het hospitaal, naar Roeselare op, in de auto van J., in een scherpe bocht, had ik opeens een korte maar hevige "draaierigheid" ondervonden, die ik nog nooit eerder had gevoeld. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het is waar dat ik, die dagen nog, gewend was verschillende soorten dranken tijdens één enkele gelegenheid te vermengen, zoals bier met wijn en eender welke soort korte drank daarbij en ik had het daaraan gewijd. Overtuigd dat dat de reden was, had ik toen besloten te stoppen met drinken, uitzondering gemaakt voor bier, vanzelfsprekend, want niemand is van steen. Ik had al eerder drastische beslissingen genomen, waaronder ophouden met roken, toen ik op een bepaalde morgen wakker werd met het vermoeden dat ik me een kanker in mijn keelgat had aangeworven (tot vandaag bezit ik, twintig jaar later, een half opgerookt pakske sigaretten, dat ik nooit nemeer heb aangeraakt). Ik ben ervan overtuigd dat het lichaam duidelijke tekens verstrekt, wanneer er iets verkeerds aan het gebeuren is. Wij moeten de taal van het lichaam maar weten te verstaan, als het zover is en de nodige beslissingen nemen.
In alle geval, het gezondheid's probleem met Mama had me ook wel een beetje aangetast en dat zal er iets mee te maken hebben, denk ik.
Eenmaal terug in Recife, overtuigd dat Mama het al veel beter stelde, op een vrijdagmorgen voor carnaval, 's morgens vroeg, zonder enig spoor van sterke drank in mijn hoofd, heb ik de eerste werkelijke crisis ondervonden van "labyrintite", iets wat een mens doet veronderstellen dat de dood nabij is. Het betreft zich om een verschrikkelijke staat, te vergelijken met die van volledige dronkenschap, wanneer het hoofd oncontroleerbaar begint te draaien en er geen enkel spoor meer is te vinden van fysisch evenwicht...
Het gevolg is geweest dat ik praktisch vier dagen in het hospitaal heb door gebracht, onbekwaam recht te staan en nog slechter, mijn ogen te openen. Alhoewel ik er zeker van was dat het zich niet om een hersenbloeding betrof (ik kon alle leden bewegen) kneep ik mijn achterwerk dicht met schrik van een tumor. Na een besluitende scan van de schedel, op zijn minst, werd ik toch van deze ramp bevrijd.
De brief naar de verantwoordelijke overheid van de firma in São Paulo (hieronder) over dit onderwerp, is duidelijk in dat opzicht (sorry voor de tekst in het Portugees).
Een tweede aanval is gebeurd drie jaar later, ná van een oorontsteking last te hebben gehad. Ook verschrikkelijk, maar toch minder erg dan de eerste. Eigenaardig is dat de tweede aanval ongeveer drie/vier maanden in beslag heeft genomen om volledig te passeren.
Nu ben ik verschrikt aan het wachten op mijn derde beurt!!
"Prezado Sr. Salvador,
Longe de querer me queixar, gostaria de relatar que sofri, na terça-feira antes de carnaval, uma crise repentina (descobri depois) de "labyrintite", logo ao levantar de manha, o que me deixou estendido no chão durante aproximadamente duas horas, acompanhado de vômitos e suor abundante, enquanto minha mulher desesperadamente tentava chamar uma ambulância da SEMEPE, conveniada com a AMESP, contratada pela filial de São Paulo. Como esta alegava que este serviço não estava incluso no contrato, ela acabou chamando um serviço particular, péssimo alias, porque me carregavam feito um saco de batatas, apos conseguir me colocar no soro. Cobrarem R$ 280,00 adiantados. Durante doze horas fiquei deitado na maca no serviço de emergência no hospital da SEMEPE (na qual fui expressamente recomendado não mexer porque a maca poderia desabar) até que alguém autorizou me levar para um outro hospital (Neuro), para tirar uma tomografia computadorizada do crânio (já que aparentemente este serviço também não estava incluso no contrato), para depois voltar para o hospital anterior, onde fui acomodado na enfermaria geral. Até então não tinha conseguido abrir os olhos, ou me movimentar, diante da tontura violenta. Eu mesmo já tinha chegado à conclusão que não podia tratar se de um derrame (já que conseguia mexer os membros), mas desconfiei de coisa pior. Nada disso se confirmou, felizmente, e fui diagnosticado como tendo sido vitima de labyrintite.
Permaneci na enfermaria até a sexta-feira e depois solicitei e paguei do meu bolso, adiantado (R$ 90,00), a minha transferência para um quarto particular, uma vez que a minha filha não podia me visitar ali. Voltei no sábado para casa, já bem melhor, mas ainda sofrendo de tontura e sensação de desequilibro constante.
O objetivo da presente é pedir que o serviço da ambulância seja incluído no meu contrato com a SEMEPE, para mim, minha mulher e para minha filha.
Abraços,
Rudo"
