Eens een mens wat ouder begint te worden komt er zich, elke week, een nieuwe pijn voegen bij de vorige. Ene keer dat ge de vijftig voorbij zijt geschreden moet men aandacht besteden aan uw longen hier, uw tanden daar, uw gezicht dat voortdurend maar waziger wordt, uw oren die niets nemeer horen, tenzij de bekgevechten van uw gebuur van boven, uw nagels, haar en baard die schijnbaar rapper groeien dan ooit tevoren, uw vel dat overal eigenaardige plekken begint te vertonen, uwen bloeddruk die stijgt zonder enige inspanning te doen, uw spieren die slapper en slapper worden met de dag, de nooit eerder opgemerkte rimpels, vooral rond de hals, de afgang die regelmatig stoort (eender wat ge eet of drinkt), de moeite die men begint te ondervinden schoenen en sokken aan en uit te doen, de winden die zich onverklaarbaar opstapelen, de straal van uw pisboogske dat begint te lijken op een leeglopende koffiepot, de oren die tuiten zonder ophouden, het zweet dat zo rap uitbreekt, de vaststelling dat ge uw dochter niet meer zo hoog kunt optillen als ge gewend waart, de weinige blikken die ge nog ontvangt vanwege het gezellig vrouwvolk (terwijl de bedelaars, dronkaards, oude hoeren en homo’s u nooit uit het oog verliezen) en dienen anderen daar, die zonder blikken noch blozen, met zijn rug naar u toegedraaid, altijd precies voor u plaats gaat nemen, waar ge ook staat of zit, de dokter die zonder medelijden beweert dat het tijd wordt nog eens in uw gat te koteren om de staat van uw prostaat te beoordelen en nu diene andere dokter, specialist in het ontleden en onderzoeken van duizenden “asses en arses" in het Engels en "cu’s", in het Portugees. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Deze laatste dokter vooral, is nieuw in mijn leven. Ik had toevallig eens opgemerkt dat er wat bloed op het Wc-papier was verschenen; de volgende dag ook en de dag daarop nog wat meer en de onrust begon zich aan mij vast te klauwen. Gij, die nooit uw eigen uitwerpselen heeft durven ontleden en zelfs een hekel koestert voor alle mensen die beweren dat zij dat alle dagen gewend zijn te doen, begint zich opeens in noodzaak te voelen nu, op elk moment, opnieuw te gaan verifiëren of er niets veranderd is aan die ingewikkelde situatie, vooral wat de kleur betreft (alles is redelijk met uitzondering van rood en zwart...).

Dus het werd hoog tijd eens een “ass” specialist (hier proctologista genoemd) op te zoeken, vergezeld van uw vrouw, want ge weet nooit wat hij daar allemaal zal ontdekken en wat al eerder is ontdekt geweest, bij andere leden van de familie...

Speciaal een verse onderbroek aan getrokken, de grote kuis gedaan daar vanonderen en in de nabije omgeving, een bezorgde glimlach geproduceerd om de dokter te laten weten dat ge niet bestand zijt tegen slecht nieuws en zijn onmiddellijke geruststelling dat nee, ge moogt gerust zijn, ge zijt zoals een oude “bicha” (homo) die niet sterft maar zich verandert in pluimen, of beter nog, zoals onkruid dat niet uit te roeien is; dat ge honderd jaar zult worden en iedereen u voorbij zal streven en hij prompt beslist toch niet uw “ass” van dichtbij te onderzoeken, wat hij alleen maar suggereert aan knappe jonge meisjes, liefst vanal wanneer ze niet te dik zijn.

Neetje, ge moet onmiddellijk een “colonoscopia” laten maken van uwen dikke darm, te beginnen daar aan de ingang (uitgang?), tot aan het einde, ongeveer een meter verder weg. Amaai zeg, moet diene zwarte darm daar helemaal in geschoven worden (dat was dan een week daarna, bij een andere specialist)? Hebt ge hem goed gewassen (de darm bedoel ik), want voor u in de rij had ge een oud peetje opgemerkt die gedurig verschillende winden had gelost, sommige luidruchtig, maar zonder stank, terwijl men andere amper kon horen, maar in compensatie, kon rieken tot in de receptiehall) en hij dan vlijtig begon uit te leggen wat precies hij zou doen in uw darmen en men speciaal aandacht moest schenken aan zijn laatste woorden: het is nodig ja, diene rubberen darm, daarin te steken, terwijl hij er bewust en beklemtonend aan toe voegde: "in UW ass". Dat klonk als een donderslag en men geraakt er zelfs van in de war: ik had al vele keren, vele mensen uitgescholden van: “vai tomar no cu” = “take it up your ass” en ge dan uzelf een bult verschiet als uwe eigen, beleefde en koelbloedige dokter, nu die vuile woorden aan het toepassen is in daden, met UW eigen ass en nooit, in geen enkel geval, met het zijne...

Goed, ze dienen u een slaapmiddelke toe en vooraleer ge het beseft wordt ge wakker (na ongeveer twintig minuten) met een pijnlijke druk in uw ingewanden, veroorzaakt, beweert de verpleegster (die eerst een grote handdoek voor mij had open gehouden terwijl ik de broek, samen met de onderbroek, naar beneden had geschoven, maar achteraf gezien niet genoeg beschaamd was geweest, mijn uitlaatbuis rechtstreeks en langdurig te bezichtigen, zonder er zelfs rood van te worden), door de lucht die kunstmatig in uw darmen wordt geblazen, zodat ze bol staan en de dokter op het scherm, alles volledig kan nagaan en onderzoeken, vooral wat eventuele poliepen betreft en moest hij wat overdrijven met dat pompje, ge waarschijnlijk zoudt beginnen zweven in de kamer, tot hij besluit dat het genoeg is geweest voor vandaag, hij de knop aflegt en uw darmen ineens slap vallen, net zoals een leeglopende band...

Ik werd terug gezonden naar het receptie bureel om het resultaat af te wachten. Dat oud peetje kreeg het zijne in minder dan tien minuten (het betrof zich om de alom gekende "scheetkwaal") terwijl ik, ongerust, al langer dan een half uur aan het wachten was. Om de minuut werd ik ongeruster, tot de verpleegster eindelijk te voorschijn kwam huppelen; maar zonder resultaat in haar handen. Ik was bekwaam mijn gat nog wat dichter toe te knijpen dan toen het onderzoek was begonnen (wanneer de verpleegster me kalm had gevraagd te ontspannen en vooral daar, te relaxen..) maar ze bracht wel twee bokaaltjes mee met drie stukskes vlees of vet (?) in formol, geen enkel (gelukkig) groter dan één cm (maar één ervan, het grootste, roodachtig gekleurd), met de opdracht ze naar een laboratorium te dragen waar ze een biopse zouden moeten uitvoeren. De diagnose van de darmdokter zal dus afhangen van het resultaat van die biopse en ook van een extra te betalen rekening, want de overeengekomen prijs was voor een simpel onderzoek en niet voor de chirurgische ingreep, nodig geweest om de drie poliepen te verwijderen.

Goed, dat besef ik nu allemaal wel degelijk, maar ik moet nog ne keer terug keren naar diene "assdokter", om daar mijn vonnis te aanhoren. Ik heb wel het resultaat van de twee onderzoeken (colonoscopia plus biopse) al gelezen, maar zijn uitspraak (opinie) ontbreekt eraan. Ik kan het bijna niet geloven dat het iets ernstigs is, maar ik begrijp wel dat, hoe groter de poliepen, hoe groter de kans bestaat, op zijn minst, één ervan, kwaadaardig te zijn, of later te kunnen geworden zijn...

Nu, volgende woensdag zal ik nog ne keer extra goed mijn geheime delen wassen en een verse onderbroek áán trekken...

Tot dan!!