Over de post van gisteren nog, het is nodig te overwegen dat in een gemeenschap, van eender welk type, de overwinning van één, de overwinning is van allen. Ik kan me zo goed voorstellen hoeveel (talloze) keren J. en An, Elena naar de dansles hebben gebracht, hoeveel keren ze andere dingen eigenlijk van plan waren te verrichten, maar toch verkozen Elena op de eerste plaats in de rij te zetten, haar thuis, voortdurend, hebben bewonderd, haar hebben gade geslaan in al haar doeningen, haar hebben geïntensiveerd, beluisterd, raad gegeven, haar gevoelens hebben opgewakkerd, honderd keren hebben herhaald hoe schoon ze wel is, hoe lenig, hoe slim, hoe vastberaden, hoe vooruitstrevend... tot ze zichzelf eigenlijk ook echt belangrijk begon te vinden, bekwaam, beslist, vertrouwend en ze haar eigen grenzen verder begon te zetten dan die waar ze oorspronkelijk oordeelde mogelijk te zijn. Een succesrijk meisje, zonder daarvoor de preutsheid nu te verkiezen, boven de eenvoudigheid.... xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het spektakel, dat ik nu al zes keren heb aanschouwd, heeft meer weg van een ballet dan van een dans en heeft me oprecht beroerd. Spijtig dat J. zoveel beefde terwijl hij filmde, maar ik weet precies hoe hij en An zich gevoeld moeten hebben. Kinderen zijn niets anders dan wat wij er zelf van maken en wij zullen, van de andere kant, hun levenslang voorbeeld blijven.

(Beschouwingen vanwege J.: We voelen ons echt bevoorrecht dat we zulke dochters hebben. Het is wel een beetje overdreven wat ge denkt over onze aanmoedigingen ten opzichte van Elena... Het enige wat we gedaan hebben is haar gezegd dat ze beter wat meer aan haar studies moest denken, en dat ze maar 1 avond meer naar de dansles mocht in plaats van drie keer, en dat ze maar 1 avond meer naar de gitaarles mocht in plaats van 2 keer per week. En toch heeft ze het gedaan gekregen om uit eigen initiatief mee te doen aan die wedstrijd, en op veertien dagen tijd dat dansje met zelf gekozen en samengestelde muziek in elkaar te steken, en er iedereen mee te verbazen. Natuurlijk moedigen wij haar aan, maar niet fanatiek. En ik moet zeggen, iedere keer dat ik haar zie en hoor gitaar spelen, zet ik me erbij om met veel plezier te luisteren, en ik denk dat dat haar nog meest stimuleert, weten dat er met veel plezier naar haar geluisterd wordt. Dat dansen hebben we eigenlijk maar gezien als ze er de eerste ronde mee won in Gent. En spijtig genoeg kwam ikzelf dan nog te laat zodat ik het pas op de grote finale heb kunnen zien. (dat filmpje van de finale heb ik dus niet gefilmd, wel dat wat ze de dag erna in de Kopergieterij heeft herhaald). Dus: zulke voorbeeldige ouders zijn we niet, maar wat wel waar is: Elena haalt het allemaal uit zichzelf, en heeft daar zelfs geen aanmoediging voor nodig. Het zit erin en het komt eruit. En ik vermoed dat dat bij Gleicy ook het geval is. Een karakter hebt ge van bij de geboorte, of zelfs van in de moederbuik. Daar kunt ge een beetje aan bijschaven om het in goede banen te leiden, of om de scherpe kantjes eraf te vijlen, maar een karakter veranderen kunt ge onmogelijk. En maar goed ook, anders krijgen we allemaal eenheidsworst. En, nee ik heb Elena nooit naar de dansles gevoerd (wel naar de gitaarles), ze is er altijd zelf met de fiets naartoe gegaan. Dus veel verdiensten hebben we hieraan niet, alleen fierheid, en verdomme bijna een hartstilstand op het ogenblik van de prijsuitreiking...)

Dat was het wat ik allemaal aan het bedenken en herinneren was gedurende onze terugkeer van een zondaguitstap, enkele maanden geleden. We waren ergens gestopt om iets te eten en te drinken (Ligia was thuis gebleven omdat ze zich niet passelijk had gevoeld) en waren vergezeld van Vitoria, Gleicy's jongste zuster, die we uitgenodigd hadden enkele dagen eerder, bij ons thuis door te brengen, vooral ook omdat haar stiefmoeder (of pleegmoeder?) haar hoe langer hoe meer aan het aframmelen was, haar voortdurend uitschold en er onlangs aan toegevoegd had dat ze er nu spijt over koesterde haar geadopteerd te hebben – een pijnlijker kaakslag is onmogelijk. Ze is nu ook al tien jaar en door al diene aambras is ze terug in haar bed beginnen te pisschen, wat het nog moeilijker maakt. Ik had al ne keer getracht die moeder ervan te overtuigen mij haar dat kind af te staan, zodat ik voor haar opvoeding zou kunnen zorgen, maar ze beweerde dat Vitoria, “onverlet” van alles, haar toch beminde (ze, die moeder, is een beetje zoals G., ze vogelt niet, maar ze laat ook niemand anders vogelen). Ze wonen in een krotwoning, minder dan een meter weg van het aanstromend zeewater, als het hoog tij is. Ik begrijp niet waarom ze eigenlijk dat kind heeft willen adopteren. Ze (Vitoria) wordt vooral als "teef" uitgescholden.

Hun oudste zuster (nu bijna 19), die toen ook bij hen inwoonde, nadat ze besloten had terug te keren vanuit Sao Paulo, waar ik ze naar toe had gestuurd om daar een jaar bij de moeder van hun jongste broertje (daar geadopteerd) te verblijven, hadden we uitgenodigd het weekeinde bij ons door te brengen, want ze waren letterlijk (het oudste zusje en de moeder van Vitoria) "handtastelijk" geweest omdat ze het niet meer kon opkroppen haar jonger zustertje mishandeld te zien worden.

Voor het onderhoud van dat oudste zusje help ik die "moeder" financieel en dat was de reden geweest waarom ze, nog niet, de deur was uit gewezen, maar ik heb er voortdurend en ferm op aangedrongen dat ze, terwijl ze nog studeert (ze is nu eindelijk in het middelbaar onderwijs geraakt), ook voor haar eigen inkomen verantwoordelijk moet zijn (ze werkt momenteel als haarkapper en manicure).