Zonder het eigenlijk zelf goed te beseffen zat ik daar, in de "volkstribune" van het openbaar stadium van de stad Caruaru, in het binnenland van de Staat van Pernambuco, voortdurend te gapen. Mijn dochter was deel aan het nemen aan de Staats Judokampioenschappen en was haar respectieve matchen aan het afwachten. Ze was ook wat nerveus, vanzelfsprekend, maar mijn lijden was aanzienlijk intenser, terwijl de opgestapelde spanning mij, letterlijk en figuurlijk, aan het overmeesteren was. Een overwelvende en onweerstaanbare drang om voortdurend te blijven gapen. Zonder reclamerende honger of dorst, maar onvermijdbaar vergezeld van ongezellig klotsende darmen en andere rammelende ingewanden. De drang van de woeste winden, die blijkbaar geklemd in mijn onderbuik, bleven wachten op verlossing, lieten me niet in vrede. De lucht die ik voordien, zonder argwaan en onbewust, droog, had ingeslikt, samen met de benauwdheid, pleegden constante aanvallen op mijn weerstand in het openbaar te boeren. De nooit wijkende drang om verlossend te gaan wateren en die daarna, vanaf het moment dat ik mijn materiaal aan het opbergen was, terstond en opnieuw verscheen, alsware het mijn schaduw, deed mij verdenken van ernstige problemen aan mijn blaas. De krabbelende goesting wat in te dutten, beseffend dat toch niemand zal storen. De klaarheldere ruimte die zich langzaam uitdooft in uw verlammende staat van wanhoop en de veroverende nood op rust die er mee gepaard gaat...

Stop met diene omni aanwezige zin van verantwoordelijkheid, diene onmogelijk immer te dragen mantel, diene altijd aanwezige druk, de hoop die ver weg, om de hoek, op een andere ziel aan het lokken is... en dat voortdurend gapen dat niet wil óp houden, van pure verwachting, ongeduld en eeuwige twijfel...

.....terwijl er zich een andere soort van "gapen" opdringt, in uw persoonlijk en alledaags leven, zoals eerder vermeld. Er zijn van die situaties die men alleen maar begrijpt na jarenlange ervaring en ondervinding. Iedereen kopieert alles van iemand anders en niemand ontdekt iets nieuws. Dat gebeurt ook met gapen, scheten ontladen, hardop niezen met de bijbehorende verlossing van miljoenen bacteriën, zonder enig gevoel van schuld te manifesteren en zelfs het simpel in slaap vallen terwijl men met iemand aan het praten is.

De verontschuldiging, tussen de tanden gemompeld, dat de dokter het verboden heeft die drangen te bestrijden, is natuurlijk de beste manier om een andere mens te laten weten hoeveel hij wel geminacht wordt, hoeveel zijn aanwezigheid (niet in het minst) geapprecieerd wordt, of zelfs eigenlijk ferm ambeteert, of nog beter: duidelijk maakt dat hij uit diezelfde lucht bestaat die van boven, door het open gesperde bekkes, buitenwaarts wordt gestuwd of van onderen, uit het gat van alle schaamden, opzettelijk ontsnapt. In 't kort: niets keren niets, plus niets, vermenigvuldigd met niets. Gapen, in die zin, is de meest onbeschofte manier om uit te drukken hoe een bepaalde aanwezigheid stoort, vermoeit, verveelt en vertaalt meteen dat men een nul is, aan de linkse kant. De beste reactie daarop is zelf ook te gapen, zelfs zonder werkelijke goesting, maar ge moet wel uwe mond heel wijd open sperren en verschillende seconden laten passeren vooraleer ge besluit de dialoog te hervatten. Het heeft de invloed van een ijskoud stortbad aan de andere kant van de lijn en de mens die daar aanwezig is zal onvermijdbaar haperen in zijn reactie, vooral ook omdat hij niet onmiddellijk zal begrijpen wat er aan de hand is... Werden de rollen nu omgekeerd? Zoiets is nog nooit eerder gebeurd, of in andere woorden, hij heeft zelf de klok wel verschillende keren doen dreunen, maar het is hem altijd ontsnapt waar juist die tepel hing.