Als men jong is heeft men geen enkel benul van wat men allemaal verondersteld wordt te doen, of te voldoen, om de wensen van de macht bezittende ouder te vervullen en dan later, na helemaal op zijn eentje door het leven te hebben geploegd, te ontdekken dat ge zelfs niet beseft wat ge allemaal gedaan hebt om hen die eigenzinnige pleziertjes te gunnen en ge, onder andere raadsels, nooit hebt begrepen wat juist Nonkel Filemon en nog minder, Tante Irmã (zuster, in het Portugees), hebben vertegenwoordigd in uw leeg leven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik herinner me zelfs niet meer waar ze precies woonden (ergens in Oost- of West-Vlaanderen, wie weet – Oostakker misschien, wat mij een gepaste naam blijkt te zijn), maar wel dat het zich om een typische zondagsuitstap betrof, ene keer per jaar (zoals het toen paste met afstanden groter dan tien kilometers), wanneer we vriendelijk uitgenodigd werden door onze allerliefste Papa rap op de achterste bank van de auto te kruipen met de bemoedigende woorden “allez voorut, smerige duvel”, nog niet uitgerust, toen, met veiligheidsgordels en airbags (dat was dan al de tweede keer geweest, datzelfde jaar, terwijl gedurende de eerste trip, naar Laarne, vermoed ik, de auto halsoverkop in de gracht was beland, nadat hij, onverwachts, een bruuske beweging had uitgevoerd, gelukkig zonder ernstige wonden te hebben veroorzaakt, niet in overweging genomen de blauwe bulten op mijn ezelskop), in zijne sjieke zwarte auto dus, met witte banden, eigenlijk uitsluitend bestemd voor de kindjes van de buren en andere geliefkoosde kennissen, waar we, met ons vijven of zessen (J. was toen al uit de klootzak van Fons geraakt?) moesten duwen en vechten om een degelijke plaats te kunnen veroveren.

Door de krampachtige en vast geklemde positie, wanneer alleen maar den oudsten zijn "Paul Anka's" hoofd, gebruik makend van zijne lange nek en zijn grote horens, zich boven de menigte kon uitstrekken en, door de ruit heen, van de voorbij schietende natuurschilderijen kon genieten, duurde het niet lang vooraleer Mama in de gaten kreeg dat we daar verse strognoff aan het prepareren waren en ons rap een papieren zakske overhandigde om er, den enen na den anderen, onze bijdrage in te depositeren.

Frankie had natuurlijk al lang zijn rechten doen gelden de eerste in de rij te zijn en er eerst gebruik van te maken, waarmee hij aanstalten maakte de zak in te huldigen en toen hij, die zak bedoel ik, bij D.ske geraakte, de bodem al doordrenkt was van de kots en de geurige inhoud (op rotte salami gelijkend) eruit begon te sijpelen op zijn kort matroosbroekje – we bezaten allemaal zo’n eender matrooskostuumpje dat we alleen maar mochten gebruiken op speciale gelegenheden, zoals bijvoorbeeld op diene speciale zondag).

Terwijl ik, tot op dat ogenblik, alle pogingen had aangewend en erin geslaagd was het voortdurend opborrelende braaksel, elke keer opnieuw, terug in te slikken, terwijl geduldig mijn beurt afwachtend, werd het onmogelijk, in deze verschrikkelijke fase, verdere pogingen in die zin te blijven gebruiken en trachtte ik, verwoed, mijn opgezwollen hoofd door het venster te wringen om mijn eigen schoot niet te bevuilen. Het tragisch gevolg, nochtans, was dat Hilde en G.je, in de nabije omgeving, door de wapperende tegenwind, hun eigen braaksel moesten vermengen met mijn frisse lading, wat ons moeder verschillende keren deed uitschreeuwen: “foert, foert....” en Nonkel Fons verwarde pogingen aanvatte, met zijn naar achteren zwaaiende rechterarm, meerdere muilperen uit te delen...

Toen we dan eindelijk toch ter plaatse arriveerden, aan een afgelegen woning in een eenzaam veldwegeltje, dat zelfs de onfeilbare Nonkel Fons vergeten had onmiddellijk te lokaliseren en waar de bel onmogelijk te vinden was, werden we allemaal uitgenodigd, door Fonske (ziede dat hij ons toch, af en toe, eens nodig had?) ferm in onze handjes te klappen om de Nonkel en de Tante wakker te schudden van hun zondagsdutje in de versleten sofa en meteen, rechtstreeks, naar de WC werden geloodst waar de stinkende plekken er verwoed werden uitgewreven, zonder opmerkbaar resultaat eigenlijk en daarna, eindelijk opgefrist, plaats mochten nemen aan de wankelende tafel, waar tante Irmã ons elk jaar opnieuw verraste met de overschot van de koekskes die ze het jaar ervoren ook weeral uit datzelfde metalen doosje, boven op de kleerkast bewaard, had weten te vissen en die sedertdien nog uitgedroogder bleken te zijn en nog heviger naar verteerde koekjes smaakten, vooral in overweging genomen dat ze toen al hun tweede verjaardag aan het vieren waren en Tante Irma ons er van overtuigde geen enkel stukske over te laten, zodat F. en ook D., de gehoorzaamste van de ploeg, eerst hun mond vol propten om dan vlug, weeral, de richting van de WC in te vluchten.

Wat ze nog niet gebraakt hadden in de auto, voltooiden ze daar, met alle eerbied en zonder daarover te reclameren. ’t Is daarom dat ze van Papa altijd op eerste plaats van de rij werden geplaatst.

Ik reken er op dat ze beiden, dat oud peetje en meetje, aan de familie van Nonkel Fons toebehoorden, die waarschijnlijk uit was op een wel verdiende erfenis, want ze bleken al lang ver over de negentig te zijn geraakt en hij zich waarschijnlijk besefte, toen al, dat hij zich moest haasten om die aanstrandende boot niet uit het oog te verliezen.

Ik voel me verplicht er hier aan toe te voegen dat ik daar, voor de eerste keer in mijn leven, in levend (riekend) contact ben gebracht met Franse parfum (die door Tante Irmã, uitbundig, rond gesprenkeld was geweest in de woonkamer, om de heersende geur van verdroogd braaksel ietwat te bestrijden), ook een stinkende boel vond ik, die ik me nu, op mijlafstand, herinner, iedere keer dat ik aan een nieuw oud koppel wordt voorgesteld.