Enkele weken daarop begon Carnaval: een uitstekende gelegenheid om alle vuile zielen te wassen. Er waren, zoals gewoonlijk, enkele vrienden overgekomen vanuit São Paulo en gedurende de zondag besloten we de Av. Rio Branco, de meest belangrijkste laan in het centrum van Rio, af te wandelen, op zoek naar schoon vrouwvolk, dat, zoals wij, ook uit was op een partner die de liefde zou bedrijven voor de liefde en niet voor het geld. We waren met zijn zessen en hadden de gehele laan, ongeveer twee kilometer lang, al ene keer volledig afgetjoold en hadden er krampen van over gehouden, vooral in onze nekken, doordat we voortdurend achterom hadden moeten gluren, links- of rechtsweg, om de voorbij passerende achterwerken nauwkeurig te onderzoeken en te overwegen of de die, of de deze, wel eigenlijk de moeite waard waren, of zouden kunnen worden, om er onze kriebelende peuters in te verbergen en tot het besluit te komen dat er geen enkel, puntje bij paaltje genomen, verwaarloosd mocht worden. We besloten de straat, in de omgekeerde richting, terug op te slenteren. Het aantal mensen begon opeens rap te stijgen en voor we het beseften zaten we in het midden van een stroom opeengestapelde sardientjes, vastgedrukt aan de vier kanten, waar het onmogelijk was aan te ontsnappen. We werden mee gestuwd door een algemeen vooruitstrevende beweging. Ik trachtte tevergeefs iedereen te verwittigen dicht bij elkaar te blijven, zodat we allen samen, veilig en wel, thuis zouden geraken. Mijn aandacht werd echter opeens getrokken naar een rij geweldig bruut opmarcherende jongens, allemaal rond de zestien, zeventien jaar oud, die ons voorbij streefden en wat verderop in de massa verdwenen. Nog een ogenblik later en tot mijn plotse verbazing week de massa zich daar ineens magisch uiteen en kwamen diezelfde jongens, nu wild schreeuwend, recht op ons af. Ik dacht nog bij mezelf, “wat is er nu aan het gebeuren?”, vooraleer ik ontredderd vaststelde dat twee van deze jongens elk van ons omringden, om het uurwerk, het fotoapparaat, het tasje of de dure zonnebril uit onze handen en van onze halzen, te rukken en ze op de grond te slingeren, terwijl de anderen er gretig naar toe sprongen en er lachend mee wég vluchtten. In amper één ogenblik waren we allemaal van elkaar verwijderd geraakt en was het elk voor zichzelf. Mijn tweede aanvaller had ik niet gezien, maar de eerste wel. Hij keek me recht in de ogen terwijl hij mij, mijn nog van mijn plechtige Communie afkomstig gouden (verguld?) uurwerk, van mijn pols af sleurde. In een flits van een seconde legde ik hem een beentje zodat hij op zijn rug viel en ik er bovenop, op zijn buik. Er was geen ontkomen aan, dacht ik. Dat uurwerk krijg ik nú wel dadelijk terug. Koortsachtig tastte ik zijn handen af, zijn zakken en zijn hemd en niets. Verdwenen. Verdomd. Opkijkend stelde ik vast dat het volk een cirkel rond ons had gevormd en dat iedereen ons belangstellend aan het observeren was om te zien hoe dat allemaal, verder, zou aflopen. Geduld hebben, dacht ik, is het beste. Ik lachte hem wreed, in zijn aangezicht, uit. Tracht er maar van onderuit te geraken, tierde ik hem toe. Het volgende ogenblik voelde ik iemand in mijn linkerhand bijten. Zijn makker was terug gekeerd om hem “te redden”. Bijt maar zo veel ge wilt, maar los geraakt hij niet. En zowaar, als men woedend is doet zelfs een beet geen pijn. Maar het begon toch wat te duren vooraleer een praktisch resultaat van dat vastklemmen te verkrijgen was. Nogmaals keek ik op. Niemand maakte aanstalten te helpen. Zijn makker had het opgegeven en was vloekend terug in de menigte verdwenen. Toen riep iemand: laat hem los, ze zullen terug keren en een mes in uwe rug steken. Dat wilde ik natuurlijk ook niet. Beter recht staan om mijn rug te beschermen. Wat kan een mens nog meer doen in zo’n omstandigheden? Los laten, hé! En dat heb ik dan gedaan. Beter zonder uurwerk aan uw pols dan met een mes in uw rug. Tien minuten later kwam de politie erbij. Wat is er gebeurd? Wat is er gebeurd? Ahhhh …… nietenmedalle … milhardedju… goat mor goan sloap'néé…