Veranderend van onderwerp en om mijn spanning wat te lossen moet ik hier nu naar een andere gebeurtenis verwijzen. Iets wat me een andere soort van spanning heeft verstrekt. Een vreselijke herinnering. De jacht op en de dood van verlaten kinderen. En de lafheid die ermee gepaard gaat. Ook vanwege diegenen die de moed niet hebben er tegenin te treden. Ik zelf inbegrepen.
 
Op een zaterdagavond was ik alleen naar de “Roda Viva” getrokken om er mijn beurt danspartijen op te eisen, goed te eten en te ontspannen. Toen het moment er aan kwam om me naar huis te wenden, vond ik mijn auto met een platte band terug. Ik had toen pas een Alfa Romeo gekocht. Een pracht van een wagen, maar een rotte carrosserie. Doordat ik mijn “zondagskostuum” had aan getrokken, pronkend als een puber, verkoos ik de diensten van een ventje te aanvaarden dat daar wat verdwaasd rond liep (later heb ik hem ervan verdacht dat hij eerst zelf een lek in de band heeft aangebracht om mij dan zijn hulp aan te kunnen bieden). Ik stond hem met belangstelling, maar moe, ga te slaan, om vier uur ’s morgens, terwijl hij aanstalten maakte zijn bekwaamheden uiteen te plooien. Mijn bedoeling was natuurlijk te vermijden zelf te moeten neerhurken om de “krick” onder de juiste plaats te wringen. Had ik toch maar gekeken, ik was er beter mee geweest. Het duurde geen twee minuten en ik hoorde een dof gesteun van een brekend stuk metaal. De dommerik had een holle buis uitgekozen, gebruikt om het achterwiel in de juiste positie te klemmen. Achteraf gezien kan ik er hem zelfs niet verantwoordelijk voor houden, want het was duidelijk zijn beroep niet. Tem andere het zag er ook niet naar uit dat hij over geld beschikte om mij te vergoeden voor de aangebrachte schade. Na hem woedend weggezonden te hebben, vastgesteld te hebben dat de auto niet meer rijdbaar was, vond ik het beter een vriend van het werk op te bellen, om mij te komen wegslepen. Zoals altijd in zo’n omstandigheden, altijd bereidwillig, was hij daar in minder dan een half uur. Ongelukkig genoeg had zijn autootje, een FIAT 147, geen kracht genoeg om zo een zware taak uit te voeren en gaf het tekens van overbelasting, ongeveer in het midden van de te overbruggen afstand, juist voor de “Central Do Brasil”, het centrale spoorwegstation in het centrum van Rio. Een uiterst gevaarlijke plaats op dat uur van de morgen. Maar er was niets aan te doen en mijn vriend beloofde een echte versleepwagen te gaan opzoeken, dicht bij hem thuis, waarna hij rap verdween in de duisternis. Daar stond ik, opeens alléén. Voor alle veiligheid duwde ik de auto wat verder in de goot, sloot hem van buiten af, leunde er tegen alsof ikzelf een dief was en wachtte - ietwat beverig - op een bevredigende uitkomst. Op een bepaald moment kwam er een andere witte FIAT 147 (wat me gedurende enkele ogenblikken hopend deed opkijken) aangereden die, met zingende banden, drie meter verder vóór mij stopte en waaruit twee mannen stormden. In plaats van op mij af te streven, zoals ik al aan het verwachten was, vlogen ze het pleintje op dat juist voor het station gelegen is en begonnen ze een jongetje te achtervolgen (dat ik toen nog niet eerder had opgemerkt) en dat schreeuwend en tierend van hen trachtte te ontsnappen. Ik verstond er geen barst van en begon me met schrik af te vragen hoe dat zou aflopen en waarom ikzelf eigenlijk niets deed. Ik schatte het kind op zowat tien of elf jaar. Toen ze hem eindelijk vast konden grijpen, sleepten ze hem woedend de auto in, wreedaardig op hem slaand, waar ze hem konden bereiken, terwijl hij wanhopig tegenspartelde en in de handen van de mannen beet. Dat vergrootte nog méér hun verschrikkelijke furie en het slaan veranderde in bonken. Bevend stond ik toe te kijken hoe ze hem de auto binnenduwden en dan met grote snelheid weg gierden. Door de achterruit van hun auto zag ik nog hoe het beuken intenser werd en hoe het jongetje niet ophield met spartelen. Nooit heb ik me, met doorknikkende knieën, zó laf gevoeld.
 
Later heb ik begrepen dat het om betaalde uitmoording ging. Commercieanten die voor een appel en een ei de diensten huren van gewezen politiemannen, om de verlaten kinderen (meestal zakdieven) uit te moorden, niet alleen om de straat, de wijk of het station zogezegd te reinigen, maar vooral omdat het zo’n zalige “kick” geeft aan die zieke mensen, die ooit eerder al eens de beulen waren geweest van politiek achtervolgde mensen. Ik ben er nog niet goed van, maar kan het nu beter begrijpen, na de uitleg gehoord te hebben van een vriend: Brazilië is een uiterst wilde kapitalistische staat, zelfs de grens van het wrede, het primitieve en het barbaarse overschrijdend, maar het heeft ook zijn socialistische kanten, zoals het hier genoemd wordt: “A privatização dos lucros e a SOCIALIZAÇÃO dos prejuízos”, wat in korte woorden vertaald mag worden als: het privatiseren van de winsten en het socialiseren van de verliezen. Resultaat: het slachten van de kinderen, de ouderen, de zieken, de mismaakte en de domme in het algemeen. Gemakkelijk, hé? Kom naar Brazilië, het land van de eeuwige toekomst…
 
(Dit verhaal heb ik vele jaren geleden geschreven. Nu is alles, op dat gebied, al wat verbeterd)