Om terug te keren naar verhoudingen met wat ouder vrouwvolk, een andere, niet zo gelukkige, ontmoeting met een rijpere vrouw is gebeurd in Amsterdam, ter gelegenheid van een korte reis die ik, zonder mijn eerste vrouw Hilma (want ik had haar, wijs, gesuggereerd het gespaarde geld van haar vliegtuigtickets te gebruiken voor de aankoop van ons eerste appartement in Rio), naar België had ondernomen, samen met mijn broers D. en F. en respectieve wederheften en met de hiërarchisch superieure van één van hen, zoals zijzelf, een psycholoog, erbij (ik herinner mij haar naam niet meer). We waren dus met zijn zessen, zijnde twee echte koppels en twee alleenstaanden(?), wat ons, ik veronderstelde, ook eigenlijk een koppel maakte. Zij was, schat ik, rond de zestig. We hadden allemaal goed gegeten en gedronken die avond (D. eigenlijk wat minder, want hij was toen al bekommerd over zijn publiek gedrag), wanneer zijn vrouw verrukt vóór stelde ons naar verschillende seksshops in de omgeving te begeven, waarmee ik en dat oude madammeke dadelijk akkoord gingen, terwijl D., F. en vooral zijn ernstige echtgenote, aarzelend reageerden en zedig tegen pruttelden. Eens daar geraakt greep D.'s wederheft onmiddellijk naar een grote, of beter, de grootste, artificiële penissen die in de verlokkende rekken ten toon werden gesteld en die ze dan bewonderend begon te betasten en daarna, geilend, overhandde aan haar overste, waarschijnlijk met het oog op wat ze thuis niet ter beschikking hadden, nauwkeurig de omtrek en de lengte ervan schattend, terwijl ze daarna in vuile magazijntjes, onbeschaamd, begonnen te bladeren om ons allen de belangrijkste standjes aan te wijzen en verder de rijen rekken met video’s af te lopen om er de meest schandalige uit te plukken (met eigenlijk weinig verklarende titels zoals: “De uitpuilende ingewanden van zuster Thereza” en “De gulzige voorkeur van tante Denise”, enz..) om die dan, onder elkaar, luidruchtig te bespreken, terwijl F.'s vrouw ongeduldig, met ene voet al buiten de deurdrempel, wanhopig aan zijn elleboog trok, die, zonder het goed te beseffen, met zijn andere hand de toevallig grootste penis, die hem voor ontleding was overhandigd, voor eventuele vergelijking, aan het ronddraaien was en D. met zichtbare afschuw naar al die, voor hem totaal onbekende voorwerpen (hij was ooit eens Chiroleider geweest) aan het staren was. Ikzelf kon niet nalaten, alleen, de afdeling “Ebony-Girls” op te zoeken…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Omdat we ons al veel warmer aan het voelen waren (buiten was het degelijk aan het vriezen), nam D.'s helft resoluut het besluit zeker die “Live Show” niet te verliezen, aangekondigd door een reeks flitsende rode lichtjes, aan de andere kant van de straat. We zijn er dus allemaal deftig naar toe gestapt, net alsof we een museum gingen bezoeken, hebben rustig onze vooraf aangewezen plaatsen ingenomen, net alsof we dat bij de haarkapper doen en eerst met een niet te verbergen walging, maar daarna met geniepige blikken, om ons heen gegluurd om vast te stellen hoeveel (andere) vuilaards er wel verenigd waren in dat enge zaaltje. We moesten, eens het spektakel begonnen was, schuchter bekennen dat die acteur op de voorgrond niet helemaal slecht geschapen was, maar in compensatie, ook niet, zelfs van verre, een klein beetje, op ons eigen materiaal geleek. Dat was blijkbaar niet iets waar de aanwezeige vrouwen akkoord mee gingen, want hun ogen peilden uit hun kassen en voortdurend stootten ze hun ellebogen tegen elkaar om dan, aandringerig, naar voren te wijzen.. ohh … ziededa … ohhhhh ….. etdedaniegezien …wadden peird!…

De sukkelaar begon echter moeilijkheden te ondervinden zijn zielig voorwerp recht te blijven houden en moest er zelf, af en toe, eens goed aan schudden om de band niet plat te zien lopen. Ik kon het niet nalaten, ondertussen, met gretige ogen, scheef naar die wat oudere vriendin te gluren, met het gedacht op een eventuele toekomstige verlossing van mijn lijden, verderop in de nacht. Tot mijn verrassing echter en zonder geduld om te weten of dat stel, daar van voren, eigenlijk al tot een besluit was gekomen, begon het koppel F. aanstalten te maken óp te staan en die vieze omgeving definitief te verlaten. Ook D. zat zich ongeduldig óp te trekken en verbaasd keek ik om naar zijn vrouw en vriendin om hun reactie te zien in verband met die onverwachte en zelfs bruuske verandering van situatie. Toen ook zij tenslotte besloten dat de avond erop zat, deed ik nog wat wanhopige pogingen om die lastige bult in mijn broek opzij te schuiven, zonder opgemerkt te worden en achter F.’s rug weg, de gang in te sluipen. Zogezegd, zogedaan en iedereen, zonder veel overbodige woorden, eens het hotel binnengestapt, maakte aanstalten hun respectieve kamers binnen te strompelen.

Zonder de begrijpende steun van iemand opgemerkt te hebben en ná nog eens verlangend naar het wiegend, maar min of meer breed, achterwerk van de vriendin gegluurd te hebben besloot ik mij neer te leggen bij de wens van de meerderheid en ook mijn kamer op te zoeken, alhoewel hij, mijn beste vriend, zeker méér van die avond had verwacht. Tevergeefs trachtte ik in slaap te geraken, maar voortdurend kwam het gedacht me in mijn hoofd spoken dat die vriendin waarschijnlijk een meer expliciete benadering van mijn kant had nodig geacht. Ik begon mezelf een pure egoïst te vinden. Hoe kon ik dat arme schaap, met al haar onderdrukte koorts en juist vandaag, ver van Roeselare en al het geroddel, alléén laten? Hoe ver gaat de lafheid eigenlijk? Eerst zit men haar op te hitsen en dan opeens: goede nacht hé en tot morgen. Toen de kwelling groter werd dan de schaamte besloot ik aarzelend naar D. te bellen om hem zijn oprechte mening te vragen over de reden van mijn bezorgdheid en te vragen of hij het gepast vond dat ik haar opzocht in haar kamer. Het duurde wat vooraleer hij de telefoon opnam maar het was duidelijk dat hij nog niet aan het slapen was. Alhoewel de toon van zijn stem enkele noten hoger lag dan normaal, oordeelde ik dat dat niet aan het gebeuren was omwille van ’t één of ‘t ander haar dat toevallig tussen zijn tanden was geraakt. Integendeel, hij gaf mij de indruk dat hij hakkend de laatste seconden aan het afwachten was… vandaar zijn kort maar duidelijk antwoord op mijn vraag: NEEJEEEEE, tedjúúú… !!