Gedurende ons relatief kort verblijf in onze eerste eigendom in Rio - vermeld in mijn vorige post - had ik me (overwegend dat ik definitief de eerste trede van de trap van mijn leven achterwege had gelaten en duidelijk bereid was nu ineens verschillende treden, in ene keer, te overwinnen) ook een nieuwe wagen aan geschaft. “Nieuw”, is bij manier van spreken natuurlijk, want de auto was wel degelijk een goedkope occasie geweest en ik, zijn tweede of derde eigenaar, op één rij. Het betrof zich om een Dodge Dart, een pracht van een wagen en een reuze motor. Een originele V-8. Hij hief werkelijk zijn “neus” op terwijl men het pedaal in duwde. Ook de esthetische vorm van de wagen was indrukwekkend. Het enige probleem ermee was dat er een lek in de radiator zat. Een klein gatje, maar een gatje. En ik had het niet op tijd gemerkt. Op de firma vonden ze de auto eigenlijk ook wel een beetje té pretentieus voor mijn ambt, in beschouwing genomen de hiërarchische tabel die door de Duitse Joden was ingehuldigd. Een president mocht zichzelf oppeppen met een ingevoerde Mercedes bijvoorbeeld, of een nationale Ford Landau, een enorm grote, luxueuze, wagen. Een directeur kon weg met een Ford Galaxi. Een algemene manager was toegelaten zich een Ford Admiral aan te schaffen en een gewone manager een GM Diplomata, bijvoorbeeld. Voor een sterfbare bediende zoals ik, in het begin van zijn carriere, waren er een hele rij wagens bestemd, zoals een Ford Corcel, een VW (eender welke, uitgezonderd het model Santana), de complete lijn van Fiat (vooral het model 147), enz…, maar die Dodge Dart was net een beetje boven mijn status. Bovendien was het een te sportief model: twee deuren. Méér voor de zonen van de directeurs bestemd eigenlijk. In alle geval, gekocht was gekocht en het kon me verder geen barst meer schelen of ze het goed vonden, of minder goed. Het probleem was dat lek in de radiator en waarvoor er geen enkele aanduidmeter op het dashboard bestond.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Op een zonnige namiddag nam ik de familie, samen met twee zusters, dochters van buren, waarover ik in de volgende post meer zal uitwijden, méé op uitstap naar de stranden in het zuiden van Rio. De motor had wel wat tegen geprutteld maar ik dacht bij mezelf, wie een motor heeft met acht cilinders kan er, zonder gevaar, één of twee van verliezen en ik besloot later eens ná te gaan wat er juist verkeerd was. Toevallig waren we de woning van één van mijn directeurs aan het benaderen (die me vroeger al eens vragend en zelfs afkeurend had ná gekeken toen hij die luxeauto had opgemerkt) en op het ogenblik dat ik mijn lief verwittigde dat ze naar rechts moest kijken om het huis van mijn directeur te bewonderen, gaf de motor het ineens, met een luide knal, óp. De wagen bolde nog enkele meters verder en stopte precies vóór zijn woning. Aan diezelfde kant van de straat, dan nog. Let op dat het geplande traject méér dan tien kilometer bedroeg. Ik kreeg er de stuipen van in mijn lijf. Wat een tegenslag. Ik probeerde nog tevergeefs en wat neergebukt, om nieuwsgierige blikken te ontwijken, de motor op gang te brengen, maar zelfs de startmotor geraakte niet rond. Ik besefte in weinige ogenblikken, ook omwille van de rook (en de stank die er mee gepaard ging) die van onder de motorkap te voorschijn kwam, dat het zich om een definitief defect betrof. Een vastgelopen motor. Te wijten aan oververhitting, heel waarschijnlijk. Zonder water in de radiator. En de schaamte overviel mij. Ik duwde alle passagiers in een juist voorbij passerende taxi en vluchtte als het ware van die omgeving, bang dat ik was dat de directeur zijn neus ineens buiten zou steken om te vragen wat ik daar precies aan het doen was. Van de andere kant, er was geen locale herstelling mogelijk. Ter plaatse niet, maar ook in de garage niet. Ik besloot dus geen verder geld te verspillen met het weg slepen van dat kreng.

Een paar dagen later vroeg de directeur mij, langs zijn neus weg om, of dat mijn auto was, dáár juist voor zijn deur. En zonder blikken noch blozen antwoordde ik dat jawel, dat dat wel degelijk mijn auto was, maar dat ik hem een week eerder had verkocht….

Achteraf gezien denk ik dat hij zich waarschijnlijk heeft afgevraagd hoe ik juist te weten was gekomen dat mijn gewezen auto precies voor zijn deur was terecht gekomen. In alle geval, voor alle zekerheid, ben ik daar, geniepig, nog ne keer of tien voorbij gepasseerd, nu met mijn gloednieuwe (weeral bij manier van spreken natuurlijk) Alfa Romeo, om mij ervan te verzekeren dat iemand van die rijke mensen daar in de buurt, het initiatief had genomen een wegsleepdienst te contracteren en dat vuil tuig, voor eens en voor altijd, uit de weg te ruimen. Hun respectieve eigendommen geraakten stillekes aan uit de mode, met dat autokerkhof, dáár voor hun deur…

In diene tijd ook vond ik het praktischer mijn auto op de parkeerplaats van de firma te bewaren toen ik verplicht was, gedurende meerdere dagen, sommige verre streken van Brazilië af te reizen en onmogelijk, vóór de respectieve weekeinden, terug thuis zou kunnen geraken. Op één van die keren, ná mijn terugkomst, werd ik uitgenodigd mij naar het kantoor van een generaal te begeven, in de firma, waar hij mij, met de nodige discipline, beval hem uit te leggen waarom mijn auto op die parkeerplaats was blijven staan, gedurende verschillende dagen, zonder hem daarvoor eerst om toelating gevraagd te hebben. Ik moet hier bekennen dat ik wel wist dat er een generaal door de firma was aangeworven geweest, maar ik wist niet precies met welk doel. In die tijd werden alle firma’s uitgenodigd militairen tussen hun ambtenaars te schuiven, met het doel de eventuele aanwezigheid vast te stellen van communistische geesten, in het algemeen en andere soorten kinderopvreter’s, in het bijzonder. De raad was de volgende: hoe groter de firma, hoe groter de graad. In alle geval, ik was niet aan het spelen, ik was niet onverantwoordelijk en ik moest, in gevolg van die reis, nog tientallen rapport’s op maken, brieven schrijven en offers prepareren en ik vond zijn manier van spreken niet toepasselijk. Bijgevolg antwoordde ik hem, met alle letters: “ik weet niet hoe gij noemt, wat gij hier doet en wie u hier deze stoel heeft toegewezen om néér te zitten. Niemand heeft mij u ooit voorgesteld. Bijgevolg: ik ken u niet. Als ge iets over mijn gedrag te reclameren hebt, zoek dan een directeur op en maak uw klachten officieel”. Hij heeft me nooit ne meer lastig gevallen. Later hebben ze mij gezegd dat hij verantwoordelijk was voor die parkeerplaats….

Over confrontaties gesproken, de voortdurende aanvallen en schandalen van mijn ex-vrouw Hilma (we zijn tegenwoordig de beste vrienden), voor redens die ik praktisch nooit te weten kwam, haar talloze zelfmoord pogingen, waarvoor ze vooral het venster in onze slaapkamer, op het twaalfde verdiep, gebruikte (of beter: aanstalten maakte om het daarvoor te gebruiken), het werk dat me dag en nacht in beslag nam en de vele reizen naar de vier kanten van Brazilië, maakte ons huwelijk in minder dan twee jaar kapot. We zijn dan nog drie jaar samen blijven wonen en hebben nog lange tijd hetzelfde bed gedeeld, maar de seks was “gone”. Ik begon er langzaam op te letten dat de jonge meid die ons al een paar jaar vergezelde, mij met andere ogen begon aan te kijken en ik, geiler en geiler door het gebrek aan seks, ook háár natuurlijk. Vanaf het moment dat ik thuis geraakte van de firma tot de vroege uren in de morgen, zou ik me afzonderen in mijn werkkamer om daar, tussen twee voortdurend bijgevulde glazen, één met bier, gemengd met tomatensap en het ander met wodka, vermengd met appelsiensap, het schrijfwerk van de firma van de gehele dag, te voltooien. Tientallen brieven, telexen, memorandums en weet ik nog meer. Soms zou mijn hoofd, op den duur, op mijn armen neer zinken en zou ik stilletjes zitten schreien van de ellende.