Ze zeggen hier dat wat men hier doet, men hier moet betalen; wat maar de helft van de werkelijkheid is. Ik herinner me dat ik, gedurende de verschillende reizen die ik, beroepshalve, moest ondernemen naar alle kanten van Brazilië, de volgende gesprekken heb moeten volgen, gedurende onverwachte middag- of avondmalen, meestal uitgenodigd door trouwe klanten, hun eigen personeel en soms vergezeld van andere vrienden of kennissen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In de veronderstelling dat ik nog te weinig Portugees verstond om alle uitdrukkingen en verhalen die ze onder elkaar voerden, duidelijk te begrijpen, oordeelden ze het gepast hun uitspattingen van onderdrukt genot in alle geuren en kleuren te herinneren, zoals bijvoorbeeld diene keer in São Luis.

Ik moet er aan toevoegen dat wat ik hoorde mijn oren deed fluiten van de afschuw, alhoewel ik later heb begrepen dat, wat zij mij dufden vertellen maar tien percent betekende van wat er in feite echt gebeurde, in diezelfde omstandigheden, met andere mensen. Ze beschouwden dus zelf hunne commentaar als ’t ware kleine patatjes, in vergelijking met wat ze, wat dieper in hun vuil geweten, aan meer vertrouwelijke medeplichtigen, konden los laten.

De politie had een verkrachter kunnen oppikken en na hem verschillende meppen te hebben toegediend werd hij, zogezegd om zijn wonden te verzorgen, naar een hospitaal geloodst waar één van de aanwezige dokters, ná advies van de hoofdcommissaris, die ongeschreven richtlijnen van de toenmalige gouverneur (die later President van het land is geworden) in overweging nam, naar de operatietafel gebracht waar hij van zijn overbodige eieren, zonder boe noch ba, werd ontdaan. Later die dag, toon hij wakker werd en na enkele minuten verveeld aan zijn kloten wilde scharten, merkte hij verbaasd op dat de gehele regio omhuld was door een medisch verband. Hij zocht verschrikt naar het belletje boven zijn bed en toen de verpleegster te voorschijn kwam smeekte hij haar, met een eigenaardige schelle stem, die hij zelf niet meer herkende, hem uit te leggen wat er precies was gebeurd. Ze legde bezorgd haar hand op zijn zwetend voorhoofd, vroeg hem kalm te blijven en verklaarde, in een ietwat schoolmeesterachtige toon: ge zijt van de operatietafel gevallen hé en op uw ballen terecht gekomen. Ongelukkig genoeg, ze werden volledig verpletterd door de val en de dokter heeft ze moeten verwijderen. Maar maakt u geen zorgen hoor, ge hebt nog altijd uw origineel pisbuisje en volgens de dokter kunt ge nog altijd zoveel pissen als ge wilt. Naar het schijnt is hij witter uitgeslagen dan wit (zoals Omo, bvb, woord dat hij, daarna, nog vele keren naar zijn hoofd zal geslingerd geweest zijn, waarschijnlijk) en heeft er gebruik van gemaakt om onderdanig de verpleegster te ondervragen hoe de wetenschap juist stond in verband met de transplantatie van nieuwe “kloten”, zoals hij ze heette en, na haar verontwaardigde blik, veranderde in beleefde “teelballen”...

Een andere keer was in Fortaleza, de hoofdstad van de Staat Ceará. Ik had pas een (twee-miljoen-dollar) zaak af gesloten en de “Controller” van de groep nam me mee uit eten, vergezeld van enkele van zijn collega’s, in het sjieke restaurant van de private club “Nautico”, juist voor het strand gelegen. Midden in de maaltijd merkte hij de aanwezigheid op van een gekende politie commissaris en deze werd terstond uitgenodigd aan onze tafel plaats te komen nemen. Verhaal hier en verhaal daar, allemaal over bandieten, moordenaars en verkrachters, tot hij op het geval kwam van die “rode”, dat communistisch wijf, leider van de één of andere studenten vereniging, die ze ne keer goed onder de handen hadden gepakt omdat ze ’t verdiende, die “domme kulle”.. enzovoort, tot mijn gastheer, een beetje nieuwsgierig, om niet te zeggen stervend van de goesting, verklarende details wilde horen over de aard van de toegepaste aanpak en dat met een stootje van zijn elleboog in de lenden van de politieagent duidelijk wist te maken. De commissaris, gewoon aan zo’n alledaagse banale gebeurtenissen, beschreef hoe hij haar, samen met enkele van zijn assistenten, volledig naakt en met gebonden handen achter haar rug gevouwd, verplicht had néér te hurken, in haar cel, boven een brandende kaars die door één van zijn medeplichtigen werd recht gehouden, richting geslachtsorgaan, zodat haar schaamhaar bijna onmiddellijk een verbrandde geur begon te verspreiden, niet zonder geweld aan te wenden natuurlijk, vooral toen ze woest en luid schreeuwend tegen pruttelde en ze zich op alle manieren trachtte óp te heffen en vrij te geraken, wat hem verplichtte meerdere muilperen toe te passen om haar van gedacht te doen veranderen en geen weerstand meer te bieden aan de verwezenlijking en uitvoer van de wet, tot hij ineens heftig op haar schouders drukkend, de nog altijd brandende kaars in haar schede heeft doen verdwijnen, waar ze, vanzelfsprekend, nog wat verdere schade heeft aangericht, vooraleer uit te doven.

Mijn gastheer bleek, goedkeurig knorrend, tevreden zijn geweest met de verstrekte uitleg en terwijl hij nog eens diep ín ademde verdween zijn linkerhand onder de tafel in zijn broekzak, om daar de ontwaakte getuige vanuit zijn spanning te ontplooien en vervolgens te bevrijden.

Ik heb er nog vele keren over gepiekerd, over die uitleg bedoel ik en mijn eerbied voor links gezinde mensen, vooral vrouwen, is er niet van verminderd.