Het leven hier is niet altijd plezierig geweest.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Sommige stille drama’s hebben zich afgespeeld, in de loop van de jaren. Één ervan, nu het grootste niet meer, maar toch nog erg pijnlijk, is met mijn tweede (en nog huidige) vrouw gebeurd, Ligia, een voor mijn criteria knappe "morena", waarmee ik nu al zesentwintig jaar samen leef, de laatste zes jaar, als wettelijk getrouwd koppel. We waren toen al naar Recife verhuisd en hadden haar derde graad's cursus, na wat aanvankelijke moeilijkheden, gelukkig kunnen overhevelen van de “Universidade Gama Filho”, in Rio De Janeiro, naar de “Universidade Federal de Pernambuco”, in Recife en daar moest ze haar eerste stage doen in een slopwijk, als Sociale Assistente. Om daar te geraken, drie keren per week, moest ze een bus nemen die haar af zette op een tweehonderdtal meter van die arme wijk, wat haar dus verplichtte, die afstand, wandelend af te werken. Op een zekere namiddag, een uur ongeveer nadat ze vertrokken was, kwam ze luid snikkend terug binnen struikelen, met volledig gescheurde en natte kleren, stinkend naar rioleerwater. Een taxi had haar opgepikt toen ze praktisch naakt aan de snelweg, huilend om hulp had staan roepen en zonder haar daar iets voor aan te rekenen, want ze was ook bestolen geweest (geld, juwelen en documenten), terug naar huis gebracht. Levend, in alle geval. Ze liep onmiddellijk naar het stortbad waar ze gedurende een half uur en onder mijn ontredderde ogen, de rest van haar kleren heeft afgescheurd en stillekes vloekend, haar lichaam is beginnen afwassen. Vooral dáár. Veel moest ik niet vragen. Maar vooraleer er toch wat verder op in te gaan, heb ik haar eerst doen beloven dat ze, wat er ook gebeurd was, die dag, ze haar karakter niet zou veranderen. Haar leven was belangrijker. Haar stralend lachen. Haar opgewekt gemoed. Ze heeft mijn wens vervuld en ze is, praktisch, niet veranderd. Beetje bij beetje heeft ze er dan uit kunnen krijgen hoe er een auto naast haar had gestopt, hoe een vent haar, met geweld, bij de arm in de auto had getrokken, hoe hij een beetje verder een verlaten modderige zijweg was ingereden, wat verder nog, haar uit de auto had gesleurd en in een gracht, uiteindelijk, verkracht, ondertussen voortdurend zwerend dat hij haar zou afmaken indien ze riep of tegen spartelde. Door het geweld van de aanslag en zijn ruwe ongeduldigheid had hij haar kleren gescheurd en zonder medelijden haar, zoals een beest, bezeten.

Eens van die slag bekomen, ze bloedde niet en had geen verdere wonden (de geestelijke niet inbegrepen), werd mijn tweede en meest belangrijke zorg, het gevaar voor eventuele geslachtsziekten en dan vooral AIDS. Een voorlopige partiële seksonthouding, gemakkelijk te begrijpen in de omstandigheden, was aangeraden, dacht ik, maar zo verstond zij dat niet. Ze vertaalde mijn voorzichtige onthouding als een rechtstreeks gevolg van haar verkrachting, wat mij, zo interpreteerde zij het, een ”afkeer” van haar had bezorgd, wat helemaal niet waar was. Natuurlijk niet.

Vooraleer we in België definitieve en behoorlijke examens hebben kunnen ondergaan, een paar maanden later en waar ik ook andere proeven heb moeten doorstaan, omwille van een in Brazilië verkeerd gediagnosticeerde tumor in mijn keel, ben ik verplicht geweest onze normale seksuele betrekkingen met haar te hervatten. Was er iets van over gebleven, ik zou er ook van geleden hebben. Van de andere kant, de onrust veroorzaakt door de altijd terugkerende verdenking dat ik toch kanker had, zoals ik verder eens zal beschrijven, heeft me nog vele jaren achtervolgd, zelfs nadat ik alle mogelijke onderzoeken had aangevraagd, zoals tomografieën, x-stralen, endoscopieën, enzovoort. Een onbeschrijfbare angst en verloren jaren.