Terug in Rio, hadden Odair en Carlos, twee collega’s (techniekers), van het werk, mij enkele van hun vrienden voorgesteld, met het doel, in de weekeinden, eerst wat te voetballen, dan wat te zwemmen, dan wat “churrasco’s” (BBQ's) te prepareren, dan te eten en te drinken en dan uiteindelijk te zingen en te dansen. Plaats en installaties daarvoor bezat ik, zelfs in overvloed. De sfeer was onveranderlijk gezellig: een aantal inspirerende mulatjes en oneindig veel lol. Zoals de meeste Brazilianen zat de muziek in hun bloed en op het einde van de dag dreunden de liedjes over de gehele omgeving. Prachtig.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen besefte ik nog niet dat ze eventueel betrokken konden zijn met drughandel, alhoewel ik wist dat ze praktisch allemaal in een nogal gevaarlijke krottenwijk woonden, met de naam: Morro Do Borel. Sommigen van hen ontmoette ik ook, 's avonds, gedurende de algemene voorbereidselen van de verschillende samba-scholen die gedurende de opkomende carnaval zouden defileren. De absolute meerderheid van die scholen stonden en staan nog altijd onder controle van “bicheiros”, gevaarlijke wijkleiders, verbonden aan onwettige gelukspelen, zoals Império Da Tijuca, Salgueiro, Mangueira, Estácio de Sá, Vila Isabel en andere, waar we meerdere keren, alle jaren, onveranderlijk, in méé gedaan hebben. Ik bezit, tot heden, de daarvoor speciaal bestelde carnavalskleren. Een waarlijke weelde en onvergeetbaar. De “bateria” (met honderden slaginstrumenten), de overal aanwezige en ongelooflijk sensuele mulatjes, het bier en het dansen maakten mij altijd volkomen dronken van geluk.

Later heb ik dan toch een zekere afstand van hen moeten behouden, want die scholen, hun directeurs, de sympathisanten en alle andere aanwezigen, begonnen zich gevaarlijk dicht bij drughandelaars te bewegen. Of omgekeerd; hier en daar begon ik verhalen te horen die me kippenvel bezorgden. Vrienden van vrienden die met wreedheid gemarteld en vermoord waren geweest, verhalen over diefstallen en overvallen, mensen die vluchtten of gewoon verdwenen, die verplicht waren te verhuizen en andere onrust opwekkende episodes.

Één ervan was een speciaal geval. Uitstekende musicus, neger, mager en lelijk, hij zat tot en met zijn oren in de schulden en vroeg me voortdurend ‘t één of ‘t ander, in lening. Op een zekere zondag, vroeg in de morgen, wekte hij me nerveus op: hij moest onmiddellijk honderd reais betalen of ze(??) zouden hem nú, daar buiten, definitief om zeep helpen. Met zo een druk erop kon ik hem dat onmogelijk weigeren. Ik heb hem nooit ne meer terug gezien, sedertdien, maar later hebben ze me verteld dat hij pastoor is geworden van één van die tientallen protestantse kerken en dat hij op het nippertje van de dood is ontsnapt, gezworen door een drughandelaar aan wie hij geld moest. Spijtig…

Eerlijk gezegd, ik moet bekennen dat ik, diezelfde dag nog, besloot mijzelf voor te bereiden op eventuele overvallen en andere, gevaarwekkende omstandigheden en me daarvoor een revolver heb aangeschaft, derde of zelfs vierde hands, weliswaar, kaliber 32, van een nachtwaker van de firma, die ik dan angstvallig bewaard heb boven op de kleerkast, in mijn slaapkamer. Ik heb nooit méér gedaan dan hem enkele minuten aandachtig te zitten rond draaien in mijn slaapkamer, toen ik eens alleen thuis was, want niemand anders wist er van. Eigenaardig is het dat ik nooit goesting heb gevoeld op ’t een of ’t ander doel te mikken en te schieten. Waarschijnlijk omdat ik verdacht dat hij zodanig versleten was dat de “tiro podería sair pela culatra”, of vertaald, de kogel eruit zou kunnen vliegen langs de omgekeerde kant. De zes, vergezellende, kogels zagen er ook rot en vochtig uit en ik besloot later mij van dat wapen te ontdoen, vooraleer ik er zelf verwond aan geraakte.

Toevallig werkte er een technieker bij ons die ik voor verschillende redens niet echt mocht. Hij was mij in feite opgedrongen geweest door de Duitse (algemene) manager van de firma, in São Paulo, na een speciale aanvraag daarvoor ontvangen te hebben van diens zuster, in Rio, die niet goed wist wát met haar jongste zoon aan te vangen, sinds hij meer aandacht schonk aan zijn surf lessen en zijn “body building” dan aan een manier om geld te verdienen, alhoewel hij allang over de twintig was. Hij was kort en stomp gebouwd, blank, zoals het van een originele Duitser te verwachten was, met kort blond haar en blauwe ogen. Om mij te wreken van die onterechte bemoeiing in mijn zaken, zonder zelfs een toelatingsexamen gemaakt te hebben, zoals alle andere techniekers het hadden gedaan, heb ik hem, gedurende zijn eerste middaguur op het werk, gevraagd al mijn kleine muntjes, centen en centiemen, verzameld gedurende verschillende jaren in drie Coca Cola blikjes, in mijn bureel, op mijn spaarboekje te gaan depositeren, in de bank, terwijl hij daar toch moest zijn om een voorschot van zijn wedde te gaan halen, zoals de instructies vanuit São Paulo luidden. Het duurde hem minder dan anderhalf uur om alles schoon geteld te krijgen door het kasmeisje, dat hem daarna vlijtig heeft getracht te vermijden. Ik, van de andere kant, heb hem voor die taak, met eerbied, bedankt. Hij behoorde zeker niet tot de meest intelligente mensen die ik in mijn leven ontmoet heb en probeerde alles op te lossen met zijn lichamelijke kracht. Ook en vooral als de tegenstander mager en minder blank was, zoals onze officeboy, die op een zekere keer enkele muilperen heeft moeten incasseren omdat hij er hem van verdacht had wat centjes uit zijn tafellade gestolen te hebben en wat later “een misse” bleek geweest te zijn.

Toen ik te weten kwam dat hij zichzelf een wapen wilde aanschaffen, zeker en vast voor gebruik wanneer de tegenstanders groter en sterker waren, liet ik hem weten dat ik er één tot zijn beschikking hield. Gulzig als hij was wilde hij meteen weten hoeveel "streepjes" er op het handvat gekerfd stonden. Ik had er zelf, voordien, geen enkel opgemerkt, maar ik besloot, voor zijn genoegen, er een zestal te voorzien, vóóraleer ik hem het wapen liet bewonderen. Allemaal negers, beweerde ik, langs mijn neus weg om en zonder pinken. Hij heeft het wapen contant betaald, zoals het hoorde en samen met enkele andere collega’s zijn ze daarna, ná het werkuur, naar een nabij gelegen park gereden om het daar in het geheim, uit te testen. Ik moest dringend, op dat ogenblik, andere zaken oplossen, maar ben later te weten gekomen dat de test zes droge “ploef’s” heeft opgeleverd. En de zes kogels zijn geen millimeter vooruit geraakt. Het goed nieuws was dat ze ook niet door het handvat heen, terug, zijn geknald.

Jaja, zo is het leven nu eenmaal: een voortdurende strijd. Ik heb hem sterk aan geraden de revolver te laten reviseren door een specialist, want het geïnvesteerde geld maakte dat zeker de moeite waard. Dat heeft hij dan gehoorzaam gedaan, want goede raad krijgt men niet alle dagen gratis. Wat later heeft hij het “als nieuw” terug gekregen en heeft hij het in een lijnbus mee genomen naar Petrópolis, een stad hoog in de bergen, dicht bij Rio, om het daar, in een bos, definitief, te testen. Ik moet er nog aan toevoegen dat de bus, ongelukkig genoeg, gestopt is geweest door de Federale Autobaan Politie, juist vóór ze Petrópolis binnen reden, waar ze op zoek waren naar drugs en wapens…

Maar dat is niet opzettelijk gebeurd natuurlijk en hij heeft me ook nooit verraden, alhoewel het wapen is aangeslagen geweest en hij wel een paar keren heeft moeten gaan getuigen, vóór de politierechter, vooral om uit te leggen waar al die streepjes vandaan kwamen…

Wijs wezen man, in de toekomst!