Eigenaardig, maar ik was net aan die anekdote aan het denken toen ik alleen, in mijn honderdste stamcafé (want de vorige negenennegentig waren allemaal failliet gegaan – ik begin er mezelf van te verdenken dat ik een “pé frio” ben – iemand die, zonder het te beseffen, tegenslag méé brengt, overal waar hij passeert), een lauw biertje aan het uitzuipen was en er opeens twee politiewagens naast de deur stopten, waaruit een zestal, sterk gewapende, politieagenten sprongen en zich, in het café, onmiddellijk naar een jongen (een punkachtig geval) wendden, die ik niet eerder had opgemerkt en me rond de achttien jaar scheen te zijn, terwijl hij zonder iets te drinken, een plaatselijk voetbalspel aan het volgen was op de TV. Ze bevielen hem kortaf recht te staan, zochten al zijn zakken af en voelden langdurig tussen zijn benen en onder zijn oksels, terwijl de jonge eigenaar van het café de bevelgever van de wagens opzocht om hem uitbundig te gaan bedanken(!?). De politie, echter, vond niets, wapens of drugs en zo rap ze binnen waren gesprongen, zo rap reden ze weg. Ik voelde mij een beetje ongepast eigenlijk, want ik zat juist naast hem, maar het volgende ogenblik kwam de jonge eigenaar terug óp duiken om hem, met opgezwollen aders in zijn rode hals en met veel woorden uit te leggen dat hij zich helemaal niet ongerust moest maken, dat het allemaal louter toeval was geweest en dat niemand speciaal op hem had gelet, maar de punk bleef maar rond kijken en zich af vragen waarom HIJ alleen maar onderzocht was geweest en waarom de eigenaar zo uitbundig de commandant was gaan bedanken... tot zijn frank viel en hij de eigenaar strak in zijn ogen keek, terwijl hij brabbelend op merkte, wie veel uitleg heeft moet veel uitleg geven... hebde gij ze geroepen misschien..??... bijlange niet... zeker en vast niet...’t is allemaal puur toeval geweest, maak u niet ongerust... wilde misschien een biertje drinken op de kosten van het huis??.. ’t Is uiterst heet vanavond en ge zijt nogal ferm aan het zweten, hé ...!! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Goed, nee, hij wilde geen biertje drinken, nee en hij zou nu wel rap weg gaan, jaja, maar hij zou, binnen een kwartiertje, ongeveer, nog wel ne keer terug binnen springen, ja, oké..?.. knipoogde hij...

De jonge eigenaar begon ongerust over en ’t were te lopen, wist niet precies wat hij moest doen, of laten te doen en ik bleef daar maar wat grijnzend zitten.. wat een flater hé... als ge persé vuil werk moet doen.. dan moet ge dat volledig en in enen keer doen hé en niet een beetje nu en dan een beetje morgen... dat doet men toch alleen maar met de goede daden..??

Oké, zeker, ik had niets te vrezen... maar ik hoorde alle dagen over stommelingen die op de verkeerde plaats hadden gezeten op het verkeerde moment en die de statistieken over het aantal vermoorde mensen per dag, getroffen door verloren kogels, fel deden óp drijven en mijn glas bier was toch al bijna leeg, alleen nog dat scheutje daar, op de bodem van het glas, terwijl ik zag dat de groene eigenaar het bevel gaf alles rap op te ruimen, vóór en achter de toonbank, want hij was van plan wat vroeger te sluiten vandaag, want hij moest eerst en vooral eens goed gaan schijten... thuis, terwijl ik, langs mijn neus weg om, de punk terug zag keren, nu vergezeld van iemand anders, een er nog verdachter uitziende type, met een duidelijke bult onder zijn hemd, op de hoogte van zijn broekriem, maar toen was mijn biertje al helemaal op en herhalend wat ik vroeger al gezegd heb, het kerkhof ligt hier vol met onmisbare mensen, pakte ik mijn gat op, want ik had al lang betaald en zonder iemand ne goede avond te wensen, wat ik anders toch nooit doe, maar vooral diene avond niet deed, want dat zou bijna lijken op spot, verdween ik, nog altijd wat grijnzend van de flater en de vaststelling dat de bandieten hier niet alleen bandieten zijn, maar ook uiterst dom en onbekwaam en er niet voor terug deinzen dat onmiddellijk te bewijzen en zichzelf willen wreken op dezelfde dag nog, er geen twijfel over na latend dat zij het geweest waren, zonder enige verdere nood aan andere bewijzen....

Ik heb geen kogels horen fluiten achter mijn rug, maar die twee kerels waren in de omgeving en was het vandaag niet, het kon morgen zijn, want de eigenaar is daar alle dagen, de dommerik en hij zal ook wel geleerd hebben dat, als ne mens iets verkeerd doet, hij altijd zijn hol hard moet toe knijpen, zonder te willen eigenlijk, zodat er zelfs geen naaldje in kan gekoterd worden, laat staan er één uit te laten ontsnappen en dat hij die avond niets ne meer zou schijten, onafhankelijk van de drang.... en zo aan het gelijken was op dat vogeltje daar in de boom, dat naar het gras aan het kijken was, daar beneden, wachtend op een dom wormpje, terwijl de kat naar het vogeltje in de boom zat te gluren...

Vroeg of laat zal het leven toch zijne gang verder blijven zetten en zullen er minder en minder vogeltjes over blijven en meer en meer bandieten en ook minder café eigenaars, want ze gaan allemaal failliet en als ze niet failliet gaan, worden ze, meestal voor onnozele redens, vermoord, is het niet door een klant die te veel gedronken heeft, ’t is door diene andere die niets gedronken heeft en alleen maar een voetbalspel aan het volgen was op de TV, maar er wel een beetje verdacht uit zag...