Om volledig te zijn moet ik er hier aan toevoegen dat Hilma de dood van Júnior niet onmiddellijk heeft aanvaard. Zoals ik al eerder heb vermeld, had ik, gedurende het gehele proces van zijn calvarieberg, angstvallig vermeden ze haar zijn verschrikkelijke staat van verminking onder de ogen te laten krijgen. Later heb ik begrepen dat ik verkeerd gedaan heb. Ná zijn begrafenis, waar ze zeker gedurende een half uur, luid, de tientallen gaven van onze zoon heeft op staan hemelen (onder de protestantse liturgie), wanneer ik ook geweigerd heb het luikje van zijn doodskist open te draaien (hij was toch onherkenbaar) en ná ik terug in Recife was áán gekomen, kreeg ik een boodschap vanuit Rio dat Hilma er opeens van overtuigd was geraakt dat wij niet het lijk van Rudo Jr. hadden begraven. Ze begon verwoed naar hem te zoeken en ne hele hoop hospitalen, klinieken, opneem instituten voor verlaten mensen en dergelijke af te lopen, waar ze dacht hem terug te vinden, waarschijnlijk zonder geheugen en zelfs op straat, waar ze alle bedelaars recht in het aangezicht aankeek, met de hoop gekende trekken te onderscheiden, er niet terug voor deinzend haar auto in het woelige stadsverkeer achter te laten, om een vreemde mens ná te lopen, overtuigd dat ze was HEM uiteindelijk toch terug gevonden te hebben. Een DNA onderzoek is onvermijdbaar gebleken. Het lijk is, na een rechterlijke beslissing, terug ontgraven geweest en is gedurende zes maanden in een koelkast bewaard geweest in de Staats Universiteit. Het heeft me een nieuwe reis naar Rio gekost om een staaltje van mijn bloed te verstrekken, samen met dat van haar. Ik heb er, begrijpend, niet verder willen over discuteren. Enkele maanden later is het resultaat van dat DNA onderzoek beschikbaar gekomen en het lijk is, voor de tweede keer, begraven geweest. Ik heb het resultaat niet persoonlijk gezien en niemand heeft er mij ooit over gesproken, maar voor mij hoefde het niet. Ik wist het. Hilma heeft het bericht met een nieuwe crisis ontvangen. Hopelijk duurt het niet lang...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wel, dat was het wat de dood van Rudo Jr. betreft. Een zelfbewuste figuur. Volwassen en overheersend van de ene kant en toch zo kwetsbaar van de andere. Het was DE nederlaag van mijn leven. De onverwachte buis in mijn eindexamens. De grote reeks nullen aan de linkerkant... maar het leven gaat verder..."

Zo, dat was het, Annie.

Al deze correspondenties heb ik bijna zeven jaar geleden geschreven, maar terwijl ik ze nu, mijzelf aan het herinneren ben geweest, zijn de tranen nogmaals op geborreld. Ik beloof je echter, met alle zekerheid, betere en gelukkigere anekdotes te schrijven, de volgende keer, want anders zal dat hier onuitstaanbaar worden.

Daaag, liefste Annie,

Rudo

… maar het leven gaat voort…en terwijl een mens ons verlaat... is er een nieuw, op komst...

….en het duurde juist acht maanden vooraleer we beslisten een brandnieuw Rudootje te verwekken, met de hulp van enkele eicellen van een vriendelijk maar voor ons onbekend meisje van vierentwintig, waarvan we alleen maar wisten dat ze blank was en zwart haar bezat. Het gebeurde in een gespecialiseerde kliniek in Recife en de bedoeling was het met mijn zaad bevruchte “embryo”, in de baarmoeder van Lígia te planten. Met Lígia’s volledige goedkeuring en zelfs voorkeur, hadden we onszelf voor gesteld dat ze op zijn minst met drie bevruchte eicellen bezaaid zou worden. De dokter, niettegenstaande onze stilluidige tegenprutteling, deelde ons echter mee, langs zijn neus weg om, dat hij beslist had het met enkel maar twee ervan te proberen. Daarna bekende hij dat alleen maar één van de twee “embryo’s” zichzelf aan het vermenigvuldigen (verdelen) was. Had hij mij gehoord, het waren er méér geweest. Op de vraag of we wilden dóór gaan, of anders, de volgende week of maand nog eens met méér, andere eicellen, te proberen, was er maar één antwoord mogelijk: VOORUIT MET DIE GEIT… Tudjok..