Op het werk, intussen, heerste er, over het algemeen, een ontspannen sfeer. De reden en de gevolgen waren altijd dezelfde: lachen, leute maken en plezier hebben. Zonder ooit onze plicht te verwaarlozen of enigszins te benadelen. En alle opdrachten werden onveranderlijk als “dringend” bestempeld.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De firma organiseerde regelmatig uitstappen naar kleine dorpjes in het binnenland, een uur of twee weg van Rio, met één of méér bussen, waar we ook de gelegenheid niet verloren nog méér te lachten, te drinken, te voetballen en de meisjes, onze collega’s, te bekoren. Sommige ervan lieten hun borsten wat vrijer rond botsen dan op het werk mogelijk en/of toegelaten was. We konden hun vorm en grootte met betere preciesheid beoordelen. Enkele ervan zouden, zogezegd eerst wat verontwaardigd, maar daarna toch zonder grote weerstand, gedurende de terugkeer en na zelf wat meer biertjes in te hebben geslikt dan ze gewend waren, hun borsten gedurende enkele ogenblikken laten betasten en wegen in onze palmen, zodat ze onze eventueel heersende twijfels daarover op datzelfde moment en voor altijd bereid waren op te lossen. Hetzelfde gebeurde ook na verjaardagsfeestjes die ik vooral voor mij, maar ook voor andere mensen, organiseerde, thuis of in de “Roda Viva” en meestal helemaal, of zowel gedeeltelijk, op mijn rekening.

De grappigheden die we uithaalden met andere mensen van het werk bestonden erin lange, weelderige maar belachelijke staarten aan hun ruggen te hangen, waarmee ze soms tientallen minuten rond defileerden, gang in en gang uit, trap op en trap af, tot het algemeen genoegen van iedereen, of bijna iedereen, want er zitten altijd spelbrekers tussen die van geen kluchtjes willen weten; smeervet aan de deurklinken of aan het oorstel van de telefoon te wrijven en dan iemand roepen om de telefoon te beantwoorden zonder ooit te begrijpen wat er aan de gang was en dan ettelijke minuten rond te blijven lopen met een vuil oor, of beide oren, want gedurende de poging om de andere kant te verstaan, veranderden ze dikwijls van oor, tot men zich niet meer kon inhouden en we het allemaal uitschetterden en zij bezorgd aan hun oor voelden om er de schade aan vast te stellen en wraak zworen; plastieken bekertjes met water boven op het randje van bijna gesloten deuren te zetten, wachtend tot iemand ze, ontgewaarschuwd, helemaal open zwaaide; levende kakkerlakken in luciferdoosjes te steken in opzettelijk opengelaten lades, wachtend op een nieuwsgierigaard; winnende maar vervalste loterij biljetjes tussen de overige, echte, foefelen en in de lade van technieker’s die klanten aan het bezoeken waren plaatsen, die op hun terugkeer, hen één voor één verifieerden om ze te vergelijken met de winnende nummers die ze zojuist hadden mee gebracht van de straat (en wij ook; maar een half uurtje vroeger), men hun reacties vanuit een veilige afstand stond gade te slaan, om hen dan wit en vervolgens rood uit te zien slaan, luid “hoera” te horen roepen en erger nog, grote gaten in de lucht te boksen, onmiddellijke beloften uitend dat “werken, nooit ne meer” en dadelijk overwogen ontslag te vragen, terwijl ze voortdurend de winnende biljetjes nog ne extra keer controleerden en dan nog ne keer, om er absoluut zeker van te zijn en dan vast te stellen dat enkele nummers er een beetje onscherp op stonden, net alsof iemand ze uitgeveegd had met een gom en er een nieuw nummer over getypt had en ze schuw rondkijkend vaststelden dat al zijn collega’s, om de hoek van het kantoor, aan het schudden waren van het lachen, of beter, van het uitlachen, die smeerlappen en ze dan razend van de woede de biljetjes wildweg kapot scheurden en totaal vernietigden, tot er geen stukje meer van overbleef; enzovoort…