“Onnozelaar” zijn is geen exclusieve karaktertrek van alleen maar wij, de mannen. Vrouwen, die in feite mannen hadden geweest willen zijn, lijden daar ook van. En het woord is precies dat: “lijden”. Toen ik eens in mijn “toen nog" huidige stamcafé, al laat in de avond, mijn dagelijks caipirinha aan het opslurpen was, had ik de aanwezigheid op gemerkt van drie meisjes en één “viado” (homo), aan een dichtbije tafel. Één van de meisjes, stoer gebouwd, kende ik van andere carnavals. Ze was lesbisch zonder er beschaamd over te zijn en er zich, nog minder, zorgen over te maken. De andere twee waren mij onbekend. Één ervan viel mij speciaal op omdat ze luid sprekend gesticuleerde, meester was van zichzelf en ook van de situatie. Zelfs dat lesbisch meisje hield hare mond en de potter bleef op de achtergrond. Op een bepaald ogenblik wendde dat bepaald meisje, te vrouwelijk eigenlijk om ook direct als lesbisch bestempeld te mogen worden, zich naar het WC, natuurlijk om het water uit haar knieën te laten vloeien, want ze waren al aan hun zesde fles bier toe. Ik weet niet juist wat er daar gebeurd is, maar toen ze terug kwam begon ze agressief de kelner te roepen. Later ben ik te weten gekomen dat er geen sleutel op de binnenkant van het slot van de deur zat en er een ander meisje, niet eerder gewaarschuwd, de deur had geopend terwijl ze daar, op haar hurkje, stond te wateren. Ze begon redelijk kalm te argumenteren, maar naargelang ze vorderde nam de wind toe. Op den duur begon ze heftig op de tafel te bonzen, iedereen, maar vooral dat meiske dat de deur had geopend, uitdagend aanwijzend en dat dat onmogelijk mocht gebeurd geweest zijn en dat zij gerespecteerd wilde worden en dat zij geen hoer was enzovoort. Maar dat laatste woord was te veel gezegd geweest voor de man die dat (on)schuldig meisje vergezelde. Hier in Brazilië bestaat er een populaire uitdrukking die volledig in toepassing was: “wie zegt wat hij wil, hoort wat hij niet wil” en hij begon van zijn tafel áf terug te schreeuwen dat jawel, zij wel een hoere was en één van de meest gemene zelfs en als ze hare bek niet vrijwillig ging sluiten, hij hem zou tóe slaan en het vuur, dat wakkerde op en de ene stond recht en de andere ook en het tieren, vanuit beide richtingen liep geweldig op, terwijl alle andere klanten, de manager en de kelners inbegrepen, hun eigen doen verlieten en geïnteresseerd de acties gade sloegen, tot die man zich naar haar tafel begaf en dreigde, met een opgeheven hand, haar in het aangezicht te slaan. Niemand kwam ertussen en vond dat dat wijf, binnen enkele ogenblikken wel een toontje lager zou beginnen zingen, maar nee, dat pas deed haar helemaal ontploffen, vooral nadat de man had gezegd dat hij "van de politie was" en ze vanaf dat ogenblik moest oppassen met wat ze verder zou blijven braken, want anders zou ze wel zien.... Dat was genoeg om hem toe te schreeuwen dat ze niet bang was van niemand niet en dat ze al verschillende keren slagen had gekregen van ne hele hoop mannen, inclusief van haar eigen man, daar in het zuiden van Brazilië, waar alle mannen “macho’s” waren en dat ze ook wel zou kunnen rekenen op de hulp van haar vrienden en vriendinnen aan de tafel en als ge de moed hebt, kom dan maar warm af, want ik sta hier al te koken en bonken maar op de tafel, enzovoort enzovoort.... Die vrienden en vriendinnen hadden dat wellicht niet goed verstaan, want dat derde meisje verdween ineens en die homo kon ik ook niet meer terug vinden. Ze bleef dus alleen met dat stoer, lesbisch, meisje. Het bekvechten en de wederzijdse uitdagingen bleven echter hevig opwaaien, zodat niemand eigenlijk op iets anders kon peinzen of letten. De man was weliswaar terug gekeerd naar zijn eigen tafel, had de rekening gevraagd en bleek er van áf te zien geweld te gebruiken, vooral ná het aandringen van zijn eigen vriendinnetje, maar zij, die heks, verstond dat zó niet, vond dat zij erin geslaagd was hem te temmen en onder haar rok te persen, dat hij laf was en dat hij zich als een hond, met zijn staart tussen zijn benen, aan het gedragen was. .. Zo dacht zij... want amper had hij de rekening betaald, hij vloog op haar af, alle tussenin staande tafels in één sprong overbruggend en heeft haar, met algemene goedkeuring, een aframmeling gegeven die ze waarschijnlijk nooit ne meer van haar leven zal vergeten en die niet te vergelijken was met de vorige gelegenheden dat ze geslagen was geweest door haar collega's en die ze zelf eerder had opgerakeld. Af en toe dook haar rood hoofd op van onder de tafel, waar ze gevallen was vanwege de eerste klap, met open hand toegediend, om meteen, krijsend, een nieuwe zwaai te ontvangen, haar tote vertrekkend in afschuw en van totale ontbijstering (ik herinnerde mij met genoegen de pletsende slagen die ik zelf van mijn eigen vader had gekregen en een eender geluid veroorzaakten) en onbekwaam recht te kruipen, alle soorten meppen en muilperen incasseerde tot ze er zó rood uit zag als een rotte pompoen en degelijk begon vast te stellen dat het wel eigenlijk beter zou geweest zijn had ze hare grote mond toe gehouden, wilde ze nog enkele tanden blijven bewaren, want ze kraakte geen enkel protest ne meer uit, terwijl...... de man, van de andere kant, bewees dat hij veel ervaring had in zijn vak.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zelfs haar stoer lesbisch vriendinnetje, die haar wel voortdurend had aangeraden te stoppen met de uitdagingen, vooraleer het te laat zou zijn, is er niet tussen gekomen en ze heeft geduldig het einde van de straf áf gewacht, zoals ook mijn eigen Mama had gedaan....

Op het einde is de man, die zeker wereldkampioen kon geworden zijn van tafelspringen, met hindernissen, er kalm van onderuit getrokken, zijn gevoelige handen, stralend van het genot, in elkaar wrijvend om de normale bloedcirculatie te bevorderen en het onnozel wijf heeft zich zonder verdere opmerkingen naar haar “kot” gewend om daar haar wonden áf te lekken, nadat haar vriendin de onkosten had betaald...

Weet ge dat ik ze nooit meer terug gezien heb, sedert die avond??