De vele reizen die ik moest ondernemen, naar de acht kanten van Brazilië, voor het werk, gaven me intussen toch veel kansen op avontuur en ook, op seks. Soms betalend, zoals in São Paulo, Porto Alegre en Brasilia, maar ook soms voor de “amor” (wie had kunnen veronderstellen dat dat nog bestond, in de eenentwintigste eeuw?), zoals in Natal, Curitiba en Belo Horizonte.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In Porto Alegre heb ik niet echt moeten betalen, omdat de onkosten op de “rekening” mochten gezet worden van een plaatselijke ambtenaar van de firma. Na onze professionele taken voltooid te hebben, vroeg hij me, scheefweg, of ik zin had een verjaardagsfeestje bij te wonen, wat later in de avond. Zonder er echt naar uít te zien, omdat zulke soort fuifjes nu precies mijn grootste hobby niet zijn, stemde ik, in afwachting van verveling, toch toe. Hij schreef het adres op een stukje papier en op het afgesproken uur stond ik dáár. Een nogal donker kruispunt, in een ietwat afgelegen wijk. Ik had moeite het juiste huis te vinden. Stil van buiten en donker van binnen. Toen ik aanbelde kwam er een meisje, doorheen een klein luikje in de voordeur, loeren. Een beetje verdwaasd door het eigenaardig gedoe legde ik haar beleefd uit dat ik een uitnodiging had ontvangen voor een verjaardagsfeestje. Ze opende goedkeurend de deur en vroeg me de ervoor liggende trap te gebruiken. Toen ik aanstalten maakte dat te doen, greep ze mij bij de arm vast en voegde er fluisterend aan toe: “eerst uw kleren uit trekken, a.u.b.”. Nu verstond ik er nog minder van. Hoezo, een verjaardagsfeestje zonder kleren? Ik ben nooit de slimste van de klas geweest, maar ook nooit de allerdomste; daarom besloot ik haar uitnodiging te weigeren en niet bloot, met een belachelijk rond zwengelende klepel, een trap op te klimmen om dan, boven arriverend, hoogst waarschijnlijk, luidruchtig ontvangen te worden door een troep (uit)lachende, volledig geklede mensen. Ze vroeg me, mijn delicate toestand begrijpend, wat te wachten dan in een aangrenzende, lege barruimte. Toen ik, na een half uurtje, aanstalten begon te maken het verjaardagsfeestje te vergeten, kwamen er, juist op dat moment, een twintigtal volledig geklede mensen de trap naar beneden wandelen, allemaal in een schijnbaar leutig en vrijmoedig gesprek gewikkeld. Er waren praktisch twee meisjes voor elke aanwezige man, inclusief mijn goedmoedige en sociaal aangelegde gastheer. Het duurde niet lang vooraleer ik begreep dat ik in een private sauna/massage/thermos/bordeel was beland en het jarig mens was juist één van hen, een masseuse. Van de bar vertrokken we, door een paar enge gangetjes passerend, met veel kamerdeuren aan beide zeiden, eerst naar een goed verlichte zaal, waar ons een weinig smakelijk en koud avondmaal werd opgediend en daar gezellig “happy birthday” voor het meisje hebben gezongen en daarna, naar een soort van “openlucht” nachtclub. Pas later viel het mij op dat de donkere hemel en de heldere sterren, artificieel waren. Een zacht romantisch muziekje zweefde door de verduisterde sfeer. Sommige koppels begonnen vrijend te dansen, andere trokken zich haastig terug in donkere hoekjes en ik, daar zat ik, als een olifant in een kristalwinkel. Ik had vergeten een verse onderbroek aan te trekken, verdacht er mijn sokken van minder fris te zijn en kon op geen enkele reden stuiten mijn uiterst slappe worst op stang te jagen. Ik was niet in de juiste stemming, die avond. Nog minder om aan een orgie deel te nemen. Toch leek het er niet op dat ik, met goesting of zonder goesting, er van onderuit zou kunnen sluipen. De boodschap was, “Quem pode, pode. Quem não pode, SE fode..”, wat vrij vertaald kan worden als: “wie kan, mag. Wie niet kan, draait zich om en stelt zich ter beschikking…”

Ik heb me nochtans niet omgedraaid want ik ben genen ezel en ne mens weet nooit: één van die dronkaards kon zich opzettelijk van gat vergissen. Een maagd is een maagd en die trekt altijd de aandacht van de aanwezige veroveraars. Over dronkaards gesproken: er bestaat hier ook nog een ander spreekwoord; “cu de bebado não tem dono”, wat wil zeggen: “het gat van een dronkaard heeft gene eigenaar”. Altijd oppassen, dus.

Daarom heb ik iedereen zo maar een beetje, met mijn rug naar de muur gedraaid, benieuwd blijven gadeslaan. Vooral de mannen waren niks verrukkelijks. Allen allang over de veertig. Veel blote en enorme, witte, poepen, veel pezige, platte en slappe borsten, veel bolle of zowel holle buiken, veel kletskoppen, veel gedempt geknor, veel straaltjes zweet en weinig beweging. Dat is te zeggen: vanwege hun kant. Want de meisjes zwoegden. Heften op. Bogen over. Zwierden van links naar rechts en van rechts naar links. Openden en slootten hun verschillende toegangswegen. Enzovoort. Men zou er voor minder van af zien. Alhoewel twee van die meisjes me voortdurend hadden bezig gehouden, kreeg de lust mij niet te pakken. Ik heb niets gedaan. Maar ik heb ook niets betaald.