Op een regenachtige avond was ik, alléén, verzeild geraakt in de “Bolero”, een nachtclub aan het strand van Copacabana, juist om de hoek van de straat "Republica Do Perú", waar ik toen woonde. Ik was uitgeput van het werk en voelde behoefte aan ontspanning. De bedoeling was niet, echt waar, een meisje op te scharrelen maar wel gewoon van het leven, de zachte muziek, het schone vrouwvolk en de koele drank, te profiteren en er, diep zuchtend, van te genieten. Enfin, de tijd voorbij te laten passeren. Om het uur werd er een show van iedere keer een verschillende stripper opgevoerd en op den duur begon de lust mij in haar greep te krijgen. Helaas echter, hoe later het werd, hoe minder hoeren er beschikbaar bleven en toen ik pas echt de beslissing nam om er dan toch maar ééntje uit te kiezen, al een stuk in de vroege morgen, was er geen enkele, “onbezette”, meer te bespeuren. Ik begon last te krijgen van mijn opstandige vennoot en ik begreep dat hij niet, zonder iets, tevreden zou kunnen gesteld worden. Van de andere kant, ik had wel genoeg geld mee gebracht maar ik was niet van plan geweest het te verteren, die avond toch niet. In mijn achterste broekzak, had ik nog ongeveer vijftien “reais” (de plaatselijke munt) over, ná de drank betaald te hebben, die ik wel bereid was op te offeren om de honger van mijn vriend te kalmeren. Zorgvuldig opgevouwen en weggestoken in dat piepklein zakje, bovenaan in de broek, dicht bij de riem, had ik echter nog een ander bankbiljetje van vijftig reais verborgen, bedoeld voor eventuele dringende gevallen. Na nog wat nauwkeuriger de nachtclub te hebben overschouwd, ontdekte ik in een donkere hoek, één van die altijd glimlachende, alléén zittende dames, heel waarschijnlijk al ferm over de zestig, die geduldig, zoals een spin, haar laatste kans (klant) aan het afwachten was. Er blijft altijd wel een (ver)blinde dronkaard over, redeneerde ze, zeker en vast alle avonden en ze had negen keren op de tien, gelijk. Een klein teken, rap uitgelegd dat ik maar tien reais ter beschikking had (elk soort vlees heeft zijn eigen prijs, nietwaar?) en weg waren we. Mijn gedacht was in een dichtbij gelegen, goedkoop, hotelletje, haar weinig gebruikte pruik aan haar onderbuik in twee te splitsen, in minder dan vijf minuten tijd en dan, met alle vrede op mijn aangezicht, thuis, tussen de lakens te kruipen om er van ná te genieten, niet vergetend, in het donker, haar oud kiekevel te vervangen door vers kippevlees. Het noodlot wilde dat het hotelletje stampvol zat. Goesting om een wat verder afgelegen hotel of motel op te zoeken had ik niet. Dus keek ik haar vragend aan, alsof ze misschien zelf wel een idee had. En werkelijk, ze had er één. Ze wees naar een klein pleintje dichtbij, waar, in het midden ervan, een betonnen zitbank pronkte. De motregen was intussen langzamerhand stil gevallen en alhoewel de eerste lichtstralen al aan de horizon boven de zee aan het uitbreken waren nam ik mijn kans. Niemand was te bespeuren in de omgeving en ook niet aan de vensters in de gebouwen die het pleintje omringden. Toch niet tijdens mijn oppervlakkig onderzoek. En om langer en nauwkeuriger te blijven gluren had ik het geduld niet. We zetten ons beiden op de bank en zij draaide zich half naar mij toe, om met haar rug de voortkomende handactie zo goed als mogelijk, voor eventuele nieuwsgierigaards, te verbergen. Ze knoopte rustig en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, mijn broekrits open, trok, met haar twee duimen, mijn onderbroek wat omlaag tot hij juist onder mijn zak geklemd zat, hield met de palm van één hand mijn gezwollen teelballen vast en haalde, met haar andere hand, de reden van al mijn nerveuze onrust naar boven. Ah, wat een zalig moment. Eindelijk toch eens iemand die zich om hem bekommerde. Een door de lange jaren ervaren paar handen hadden geen enkele moeite niet alleen een stevig ritme aan de zaak te geven, alsook, tegelijkertijd, een zachte genegenheid en wrijvende vriendschap over te hevelen. Dromend van een heet negerinnetje en tevreden met de massage, liet ik mijn hoofd achteruit tuimelen en sloot mijn ogen om er zo méér van te kunnen genieten. Het ritme verhoogde naargelang ze me naar het toppunt werkte, wat het oude vrouwtje ook wel juist wist te controleren. Wat ik niet had opgemerkt en zelfs kompleet was vergeten, was dat, vanwege mijn open geknoopte broek, dat klein doorschijnend zakje, waar ik die vijftig reais in had verborgen, achter de ontkoppelde riem, nu volledig zichtbaar was geraakt. Ik kan me nu goed voorstellen hoe ze daar met opengesperde, verlangende, ogen op heeft moeten zitten staren, aangezien ik haar eerder wanhopig had verzekerd dat ik enkel en alleen maar die tien reais ter beschikking had. Van de andere kant, ze moet verschrikkelijk hebben zitten plannen hoe ze dat bankbiljetje daaruit zou kunnen vissen zonder mijn aandacht te trekken, zonder daarvoor haar bezette handen te kunnen gebruiken en zonder het ritme drastisch te mogen veranderen. Net toen de eerste stralen de koele buitenlucht ontdekten, begonnen haar pompbewegingen onverklaarbaar te mankeren (ze was, juist op dat moment, ik begreep dat alleen maar later, aan het trachten, met haar lange, fel rood gelaakte, vingernagels, het zakje binnen te dringen om het geld eruit te peuteren), wat mij verplichtte, nog altijd volledig geconcentreerd en met samengeperste ogen, de laatste stuiptrekkingen zelf te hervatten met mijn eigen heupen om mezelf niet in de volledig vrije lucht te voelen verdrinken. Een totale ramp. Ik vroeg ze daarna, ongeduldig, terwijl ik mijn intussen flauw gevallen geval aan het verbergen was en haar slecht verdiende taak betaalde, waarom ze ineens mijn piemel aan zijn eigen lot had over gelaten, maar ze glimlachte maar wat, terwijl ze de boel met een papieren zakdoekje aan het opruimen was. Rechtstaand en mijn broek opknopend stopte ik met een hoofdknikje een net voorbij passerende taxi (die ik dadelijk vooraf betaalde met het gespaarde geld van het hotel) en terwijl ze in vrede weg reed wuifde ik haar met één hand vaarwel na, terwijl ik met het andere koortsachtig het piepklein zakje aftastte om mij ervan te overtuigen dat het geld er, per ongeluk, niet úit was gevallen. Ze grijnsde me kalm ná, zich omdraaiend in de wegrijdende taxi en toen viel opeens mijne frank. Wat een kemel, Rudo…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Lege pleintjes met een eenzame zitbank erop, laten me nu altijd wazige herinneringen achterna.